[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Hij heeft dus nat rondgelopen, hij heeft koorts, hij heeft een trap in zijn kloten gekregen, hij heeft in een neerstortend vliegtuig gezeten en hij heeft een wonde op zijn hoofd. Dat is alles c:

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cumberbatch schreef:
Hij heeft dus nat rondgelopen, hij heeft koorts, hij heeft een trap in zijn kloten gekregen, hij heeft in een neerstortend vliegtuig gezeten en hij heeft een wonde op zijn hoofd. Dat is alles c:

Hehe, vet droog :') Maar goed, daar zal ik wel wat mee moeten kunnen
Dankjewel ^-^

No problem

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Weet je hoe droog dat klonk? :'D
oh en trouwens, hij heeft ook een rake klap tegen zijn hoofd gehad voor hij die wonde kreeg (dacht ik) en hij is geëlektrocuteerd geweest door een taser gun.

Valerie Savarin

'Zijn naam is Spencer Emmett, de reden waarom hij ons gebombardeerd is komt erop neer dat de overheid ervan overtuigd is dat er hier maffia huist en ik haal wel even iets te drinken voor hem. Oh en misschien moet je een beetje oppassen als hij zijn spraak terug krijgt. Hij is nogal bijdehand.' grijnzend sta ik op en haal een beker met ijzig koud water voor hem. 'Oh en trouwens, je hoeft niet teveel je best te doen voor hem hoor.' zei ik nog voor ik het glas naast hem neerzette.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 14:29 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Lol, ja, ik was al vergeten dat hij aangevallen is geweest met een tasergun

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Haha, nog meer :'D Hij ligt daar echt helemaal gehavend op die tafel, lol.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Spencer Emmett dus. Bij het verhaal over de maffia kijk ik Valerie fronsend aan. "Maffia? Hoe zijn ze daar in godsnaam bij gekomen?" Ik kijk nog eens naar de man en zie dan iets dat me eerder niet is opgevallen. Tussen het haar op zijn hoofd loopt een vloeibaar rood goedje. Bloed. "Oh en trouwens, je hoeft niet teveel je best te doen voor hem hoor." Terwijl ik, nog steeds met een frons, voorzichtig zijn haar aan de kant vouw om de wond te bestuderen geef ik antwoord. "Ik heb geleerd, zowel van mijn ouders als mijn leraren, dat ieder mensenleven evenveel waard is. Zeker uit professioneel oogpunt, als dokter dus, mag ik hem niet benadelen vanwege zijn daden. Ik zal dus alles doen wat ik kan om hem te genezen." Ik kijk weer naar Valerie en glimlach flauwtjes naar haar. "Ik heb een teiltje water en een washandje nodig om die wond te reinigen. Volgens mij staat er wel wat in een van de kastjes hier. Kun je dat voor me halen?" Dan richt ik mijn aandacht weer op de man. Ik leg een hand op zijn voorhoofd en probeer zijn blik te vangen, die wazig staat. "Spencer? Ben je wakker? Kun je me horen?"

Valerie Savarin

'De overheid-' zei ik schouderophalend. 'Ze hebben al nog eens bewezen dat ze daar niet de grootste lichten zijn.' Ik zie bloed van zijn hoofd aflopen en bedenk me schuldig dat ik daar waarschijnlijk deels voor verantwoordelijk ben."Ik heb geleerd, zowel van mijn ouders als mijn leraren, dat ieder mensenleven evenveel waard is. Zeker uit professioneel oogpunt, als dokter dus, mag ik hem niet benadelen vanwege zijn daden. Ik zal dus alles doen wat ik kan om hem te genezen." Heather glimlacht even flauwtjes en ik begin te lachen. 'Dan zijn we dus totaal verschillend opgevoed. Als het aan mij lag was hij al lang dood, het is dat we hem nog zouden kunnen gebruiken.' Iets te laat besef ik dat ik haar waarschijnlijk gechoqueerd heb of iets in die richting maar dat interesseert me zoveel nu ook weer niet. 'Komt eraan ma'am.' Zij was hier nu degene die bevelen uitdeelde, dit was haar terrein en ik gaf met plezier toe dat ik hier amper ervaring mee had. Als je bij ons op straat zo zwaar gewond was, schoten ze je neer om je van je pijn te verlossen and that was it.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ergens vaag merkte ik dat ik werd verplaatst, maar mijn verstand was te moe om het te registreren. Opnieuw schoof de herrinnering aan Tommy voor mijn ogen, wat me vredig deed voelen en ik kalmeerde. 'Tommy-' mompelde ik stilletjes, bijna glimlachend. Een hand aaide langs zijn voorhoofd. Bijna had ik de neiging om zijn moeder te gaan roepen, ook al was die al dood van mijn achttiende verjaardag. 'Spencer? Ben je wakker? Kun je me horen?' De stem klonk vriendelijk, waardoor ik traag mijn ogen opende en knipperde. Ik zag niets, ik hoorde alleen. 'Thomas? Ben jij dat, Tommy?' Verdwaasd staarde ik om me heen, terwijl mijn zicht traag weer terug kwam. 'Tommy?' Wanhopig blijf ik zijn naam roepen, omdat de gestalte die voor me verscheen niet op hem leek. Het was een roodharige vrouw, niet mijn jongetje. Toen ik volledig kon zien wie het was -Valerie's dokter- hield ik op met roepen en zweeg verder...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

ik vind spencer best zielig zo:(

---

Do it scared, but do it anyway.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik ben even verrast door Valeries bekentenis. Ze praat zo luchtig over het doden van een mens dat ik er haast van schrik. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het zou zijn zoiets te moeten doen. Als ze wegloopt om de spullen de halen richt ik me weer op de man. Blij merk ik dat hij zijn ogen opent. Zijn blik is echter nog steeds wazig en hij lijkt me niet te zien. "Thomas? Ben jij dat, Tommy?" Verbaasd haal ik mijn hand van zijn voorhoofd en kijk naar de man, die verward en gedesoriënteerd om zich heen kijkt. Zijn geroep klinkt wanhopig en hartverscheurend, en geeft me een naar gevoel. Wie is deze Tommy waar hij het over heeft? Het klinkt als een koosnaampje voor een kind. Een vriend uit zijn jeugd? Zijn broertje misschien? Of zijn eigen kind? Zodra hij stopt met roepen pak ik het glas water erbij. Zijn blik is helderder nu, en hij houdt me nauwlettend in de gaten. Ik glimlach trillerig, nog steeds ontdaan door zijn geroep. "Kom, je moet wat drinken, anders droog je uit door je koorts." Ik probeer hem te helpen half overeind te gaan zitten door zijn rug te ondersteunen en reik hem het glas aan. Ondertussen praat ik verder, om de stilte op te vullen en te zorgen dat hij zich niet verplicht voelt te praten. "Ik ga zo die wond op je hoofd schoon maken en ontsmetten. Het kan best zijn dat je koorts daar namelijk door veroorzaakt is, en in dat geval moeten we het probleem bij de oorzaak aanpakken. Ik zal je ook wat pijnstillers geven, zodat je je wat beter voelt. Verder moet je veel water drinken en rusten, dat helpt nog altijd het best tegen koorts." Ik zwijg even. "Heb je verder nog wonden opgelopen die behandeld moeten worden?" Het kan nooit kwaad het te vragen, want voor hetzelfde geld heeft hij een wond aan zijn been of rug die ik nu niet kan zien door zijn kleren. En in dat geval kan ik er beter naar vragen dan hem zeggen zich uit te kleden alleen maar om te ontdekken dat hij niets mankeert.

Gewillig liet ik me verzorgen, maar toch zei ik niks meer. Het feit dat ze nu wist hoe mijn zoon heette, jaagde me angst aan. Hij mocht dan wel niet mijn ahternaam dragen, het zou nu in ieder geval makkelijker zijn om hem op te sporen. Ik hoopte ten zeerste dat ik zijn doodsakte niet ondertekend had. Dat zou ik mezelf nooit vergeven.
De dokter bleef door babbelen over hoe ze me gaat helpen genezen, maar er kwam niets uit dat ook effectief wat betekende, dus ik ging er vanuit dat ze dat enkel deed om me op mijn gemak te stellen en de stiltes op te vullen. Even bleef het stil. 'Heb je verder nog wonden opgelopen die behandeld moeten worden?' Ik antwoordde niet meteen. Mijn lichaam deed overal zeer, maar ik kon me niet herrinneren dat ik ergens open wondes had. Maar ja, ik had de afgelopen uren zo vaak bewusteloos of draaierig doorgebracht dat ik me amper iets kon herrinneren. Uiteindelijk haalde ik mijn schouders op. 'Ik weet het niet,' bracht ik schor uit.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik zette de teil naast hem neer en begon uit routine het bloed van hem af te wassen als ik besefte dat het Heather was die het nu voor het zeggen had. Ah, ze moest er maar iets van zeggen dan stopte ik wel. Ik had hem een naam horen schreeuwen, zo hopeloos en weerloos dat het wel de naam van een kind moest zijn. En aan zijn toon te horen waarschijnlijk zijn zoon maar ja, wat weet ik er toch van, ik was nu niet bepaald het moederlijke type. Aan Heather's gezicht te zien kon ik opmaken dat ze het niet zo'n aantrekkelijk vooruitzicht vond om de man voor haar te moeten uitkleden aangezien hij niet eens meer wist of hij verwond was of niet. Alhoewel dat als ik eerlijk moest zijn het ook niet mijn meest favoriete vooruitzicht was.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik glimlach naar Valerie, die al begonnen is de wond uit te spoelen. Het is fijn dat ze me uit zichzelf helpt, want ik had er waarschijnlijk niet om durven vragen. Spencer geeft aan dat hij niet goed weet of hij nog wonden heeft, waarop ik knik. "Dan zullen we eerst die op je hoofd verzorgen." Terwijl Valerie het laatste vuil uit de wond weg haalt pak ik jodium en een steriel doekje. Als ze klaar ik dep ik voorzichtig op de wond om hem te desinfecteren. Hij is ongeveer een centimeter breed, niet oppervlakkig maar ook niet echt diep. Ik denk niet dat het nodig is hem te hechten, dus pak ik een steriel gaasje, plaats het over de snee heen en verbind het geheel. Gelukkig voor hem dat de wond net bij de haarlijn aan de voorkant van zijn hoofd zit, anders had ik misschien haar weg moeten scheren om er bij te kunnen, en dat is zo'n malloot gezicht. Ik haal pijnstillers uit een van de kastjes en vul het glas water bij. Dan loop ik weer naar Valerie en Spencer toe. "Alstublieft." zeg ik zo neutraal mogelijk terwijl ik hem het glas en de pijnstillers aangeef. In werkelijkheid ben ik nog steeds geraakt door zijn geroep, en de naam blijft door mijn hoofd spoken. Terwijl ik wacht tot Spencer de medicijnen in neemt draai ik me naar Valerie. "Hij moet veel drinken, veel rusten en genoeg te eten krijgen. Dan komt hij er wel weer bovenop. Is het handiger om hem in de praktijk te houden of heb je een andere plek in gedachten?" De laatste vraag komt vrij nonchalant uit mijn mond rollen, maar ik ben benieuwd naar het antwoord. Als Valerie van plan is hem weer in die kelder op te sluiten zal ik daar in ieder geval een stokje voor steken. Als de regering dacht dat hier maffia zat wist Spencer waarschijnlijk niet dat hij onschuldige kinderen zou gaan bombarderen. Het blijft verschrikkelijk wat hij heeft gedaan, want kind of maffia, een leven is een leven, maar we moeten er zeker rekening mee houden.

De Identifier had niet veel moeite om de lijken te registeren. Ik probeerde om mijn knop zoveel mogelijk om te switchen en de lijken zonder veel miserie een naam toe te kennen. Ik moest toegeven dat ik al moeilijkere jobs had gedaan. De dood van de jonge mensen was uitermate tragisch, maar ik kende ze amper. Dat stond maar schril tegen de keren dat ik teamgenoten had begraven. Mensen die ik met een groot woord zelfs vrienden mocht noemen, ook al mocht ik ze niet altijd zo. Als je samen door genoeg miserie moet lopen, wordt je vroeg of laat toch bevriend, of je het nou wil of niet. Slechte tijden smeden hechtere banden dan goeie, geloofde ik, al was dat niet altijd makkelijk te zien.
De jongen die ik eerder samen met Heather had bovengehaald, had de naam Hayes Vukovic. Hij was één van de vijf jongeren waar we zeker van waren dat ze dood waren. De andere veertig doden waren technici, leden van de kuisploeg, Prixor en Lily Haspers. Er waren ook nog minstens zeventig gewonden, en enkele mensen die reeds al vermist opgegeven waren. Heather zou veel werk hebben...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik moest even nadenken over haar vraag. De helft van het hoofdgebouw was ingestort, nu ik erover nadacht waren alleen onze drie vertrekken gespaard gebleven en een paar slaapkamers voor de jongeren. De eetzaal bevond zich uiterst links dus die zou het ook wel overleefd hebben. Mijn stem klonk vermoeid en ouder als ik antwoord gaf en dat stond mij op zijn zachts gezegd niet aan. 'We kunnen hem in mijn vertrekken leggen? Er ligt niets waarmee hij zichzelf iets kan aandoen of ons en ik heb de sleutel van de deur?' Langzaam ging ik in mijn hoofd het korte lijstje van mijn bezittingen af. Ik had een taser gun, kleren wat standaarddingen, geen persoonlijke bezittingen om te koesteren, helemaal niets. Alleen de taser zou er weg moeten maar die had ik bij me dus dat leek me geen probleem. Nee, mijn vertrekken leken de beste optie op dit moment tenzij Heather hem hier wou houden natuurlijk.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.