[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Valerie Savarin

'Dus Tommy is toch je zoon.' Zei ik bedachtzaam. 'En de overheid weet niet alles. Het enige wat ze kunnen weten is dat hier een organisatie zit, niets meer daar zorgde Prixor wel voor.' Ik kon er niets aan doen dat mijn stem brak als ik de verleden tijd moest gebruiken als ik over Prixor sprak. Maar ik gaf hem geen kans om erop in te gaan en praatte verder. 'De helft van deze kinderen waren ouderloos, leefden of straat. We hebben ze gered door ze hier een plek aan te bieden. En dat heb jij nu verwoest.' Ik zweeg zodat mijn woorden nog het meeste effect zouden hebben op hem, vooral de laatste dan.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik zal hem zo even komen halen dan, Cedric zat toch nog bij de rij lijken, right?

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

ja daar ergens bij de lijken en het puin. hij is een beetje in zich zelf gekeerd een poging aan het doen om het daar op te ruimen, op commando van de Kapitein

Alright, I'll pick him up in mijn volgende stukje (:

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Prixor? Wie was Prixor? De leider van dit gebeuren? Hij betekende wat voor haar, merkte ik aan de verzakking van haar stem toen ze over hem sprak. Onwillekeurig vroeg ik me af of Prixor misschien haar geliefde was geweest, maar van dat idee stapte ik af. Ze zou me niet zo behandelen als ik haar geliefde had gedood. Met opzet negeerde ik de opmerking over Tommy. Verdomme, ze had 't begrepen... 'De helft van deze kinderen waren ouderloos, leefden of straat. We hebben ze gered door ze hier een plek aan te bieden. En dat heb jij nu verwoest.' Ik slikte en zette mijn glas trillend op het nachtkastje. 'Je liegt,' herhaalde ik weer, maar in mijn ogen was al een traan opgeweld.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dana
Ik twijfelde even wat ik ging zeggen toen Noah aan mij vroeg hoe het ging.
'Ik weet het niet,' gaf ik toe. 'Ik voel denk ik niks.' ik fronsde even mijn wenkbrauwen. 'Kan dat? Niks voelen?' Ik dacht even na wat ik nog meer wilde zeggen. 'Ik doe alles op automatische piloot. Niet wetend wat ik moet voelen. Ik denk dat als ik nu mijn gevoel en emoties toe laat, ik helemaal gek word.' Ik keek Noah aan. 'Dat klinkt best raar,' lachtte ik in mezelf.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Valerie Savarin

Ik lachte even honend voor ik opstond en de deur van het slot haalde. Gelukkig dacht ik eraan om ze achter me direct terug vast te maken. Een lichte hoest kriebelde in mijn keel, wat raar was maar waar ik geen aandacht aan besteedde. Hetgene wat ik nu moest doen was één van de jongeren vinden en die vond ik al snel. Hij stond tussen de brokstukken en was aan het opruimen, ik herkende hem als Cedric. Niet dat ik hem al ooit gesproken had maar ik had de lijsten goed bestudeerd. 'Cedric, kan je even meekomen?' Ik gaf bewust niet veel uitleg aan hem en verwachtte gewoon dat hij mij zou volgen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Ik vind dit opruimen meer tijdverspilling dan wat anders. Ik gooi nog een paar stenen op de hoop, maar vind niemand meer. Mijn gedachten denken over alles tegelijk na. 'Cedric, kun je even meekomen?' de stem achter me haalt me uit mijn gedachten. Ik kijk even op en zie dat een van de trainers me roept. Ik haal mijn schouders kort op en knik. Gehoorzaam, zonder iets te vragen, loop ik met haar mee naar het gedeelte van het gebouw dat nog overeind staat. Veel zin om te vragen wat er was, of om tegenspraak te geven had ik niet. Het zal wel belangrijk zijn dacht ik bij mezelf.

Noah Morrigan.

Ik legde voorzichtig mijn hand op haar schouder. 'Ik begrijp je volkomen.' Hetgene wat erachter mijn mond uitrolde had ik absoluut niet verwacht en ik vond het ronduit onbeleefd en onbeschoft van mezelf maar het was te laat. Ik had de vraag al gesteld. 'Ben je iemand kwijtgeraakt niet zo lang geleden?' zo stom en zo ondoordacht, tactvol, dacht ik bij mezelf. Oh, ik ging in het water springen, met een hele grote steen rond mijn nek en als dat niet zou lukken ging ik wel één of ander groot beest uitdagen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Valerie Savarin

'Cedric, ik wil dat je goed naar me luistert en wat er ook gebeurt, je zegt niets tenzij je iets gevraagd wordt. Dit is iets uiterst belangrijks en uiterst delicaat.' Ik schrok van mijn eigen woorden. Maar ergens waren ze waar, ik had Spencer waar ik hem moest hebben. Gebroken door de gedachte dat hij kinderen vermoord zou hebben en dat mocht deze jongen niet verknallen. Alhoewel ik wist van zijn woedeprobleem, dankzij Prixor weliswaar aangezien hij gewoon alles wist, en dat nog eens goed van pas zou kunnen komen maar daar ging ik maar niet verder op in.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Ik word door de trainer, Valerie aangezien er nog maar een trainer over gebleven is en dat haar naam is, naar het gebouw geleid. Waarschijnlijk naar haar kamer want in dit gedeelte waren de kamers van de staf, ik was hier al eens geweest. 'Cedric, ik wil dat je goed naar me luistert en wat er ook gebeurt, je zegt niets tenzij je iets gevraagd wordt. Dit is iets uiterst belangrijks en uiterst delicaat,' zegt ze streng. Ik prent de woorden goed in mijn hoofd en knik. Ik moest me dus ten alle tijden inhouden. Dit werd zwaarder dan ik veracht had, maar het zou me lukken daar was ik van overtuigd.

Dana
Ik keek even met open mond naar Noah en knikte toen kleintjes.
'Mijn vader maar dat is al ongeveer zes jaar geleden.' Toch doet de herinnering er nog steeds aan pijn, dacht ik bij mezelf. Alsof het gisteren was. Ik knipperde mijn tranen weg. Op dit moment had niemand er iets aan als ik neer stortte. Ik moest groot blijven. Ergens was ik nieuwsgierig wat Noah's antwoord was op deze vraag, maar ik had het lef niet om het te vragen. Bang om een gevoellige snaar te raken of om iets doms te zeggen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Valerie Savarin

Ik glimlachte even kort naar hem en deed dan mijn deur van het slot om hem binnen te laten. De deur zwaaide krakend open, het was nog steeds redelijk donker in de kamer dus zette ik de zachte schemerlampen aan voor ik Cedric de kamer induwde en de deur weer achter me op slot deed. 'Geloof je me nu Spencer?' Mijn woorden klonken scherp maar hees. Het was een lange dag geweest.

Noah Morrigan

Voorzichtig sloeg ik mijn armen om Dana heen. 'Huil maar, je doet er niets verkeerds mee.' Troostend wreef ik een paar keer over haar rug heen en weer. Ik kon mezelf echt wel iets aandoen dat ik hierover begonnen was. Wat was ik toch een domme trut. Ik onderdrukte opnieuw een zucht om mijn eigen stommiteiten.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
'Het... het gaat wel,' zei ik zacht. 'Ik huil niet echt omdat hij er niet meer is. Ik huil omdat ik me gewoon niet meer zo goed kan herinneren hoe hij was. Hoe zijn stem klonk, hoe hij was als hij blij was. Langzaam is het beeld vervaagd de afgelopen jaren.' Ik besefte dat ik dit nog nooit hard op had toe geven. Natuurlijk had ik me afgevraagd hoe het was geweest als hij er nog wel was. Was ik dan nog steeds naar dit eiland gegaan? Was ik dan nog steeds gestopt met zwemmen? Was mijn moeder me dan nog stees zo gaan haten?

---

"Ignite, my love. Ignite."

Noah Morrigan

'Dan moet je het opschrijven. Het helpt, echt waar.' Ik wou het illustreren met een voorbeeld uit mijn eigen leven maar slikte mijn woorden in. Dit was noch het moment noch het, ah wat, dit was iets wat ik aan niemand zou vertellen. Helemaal niemand, het ging hen gewoon geen snars aan. Voorzichtig laat ik Dana los en klop naast me op het gras. Mijn oog valt op de rij halverschroeide sprietjes en triestig laat ik mijn blik nog een keer over de restanten van het gebouw gaan.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.