[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
Ik keek bezorgd naar Cedric die op zijn ademhaling lette. Ik zweeg eventjes kijken hoe Cedric rustig in en uit ademde.
Het liefst zou ik Cedric over de man vertellen. Maar iets in me zei dat het beter was dat ik dat later zou vertellen. Ik sloot eventjes mijn ogen terwijl ik naar Cedric's adem haling luisterde. Hij werd al wat rustiger.
Na een paar minuten stilte vroeg ik heel zachtjes: 'Gaat het?' Mijn stem klonk voorzichtig, bang dat ik iets verkeerds zou zeggen.

[ bericht aangepast op 21 dec 2011 - 17:30 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Ik wordt uit mijn gedachten gehaald door Dana. 'Gaat het?' vraagt ze. Aan haar stem was te horen dat ze niet zeker wist of ze het wel zou vragen. Zonder ook maar een moment mijn ogen te openen antwoord ik. 'Ja hoor,' zeg ik. Het is duidelijk dat Dana zich zorgen om me maakt. 'Ik was gewoon in gedachten.' Op de achtergrond hoor ik het geluid van de zee. Hij is rustig vandaag. Ik heb geen zin om verder vragen te gaan stellen aan Dana. Ze kan zelf goed genoeg inschatten of iets goed is om te vertellen of niet. Dadelijk zou ik het verkeerde vragen en zou ik weer onrustig worden. Nu wil ik het liefst gewoon langs Dana liggen en luisteren naar de geluiden om me heen. Op de zee en de dieren na was het bijna stil. Iedereen die nog leefde zou wel aan het kijken zijn wat hij of zij nog kan doen. Of met elkaar aan het praten zijn over wat er gebeurt is. Aan mij was het nu niet besteed om te praten. Daarvan zou ik alleen maar bozer worden op degene die dit gedaan heeft.

Cherie Beth Jones ~ Kat

Ik liep terug naar de ruïnes, het werd voor mij eens tijd om op zoek te gaan naar nog eventuele overlevenden, en ik wilde weten wie het niet gered had. Maar het meest wilde ik opzoek naar Gawain. Langs de mensen heen, ging ik door de dingen heen die nog over waren van het gebouw.
Een eind verderop zag ik brokstukken op een onnatuurlijke manier liggen, daar moest wel iets onder zijn. Ik liep eropaf, en begon de stenen weg te halen. Onder de stenen werd langzaam een lichaam zichtbaar. De haren waren half verbrand, maar er zaten lange plukken aan waardoor ik kon zien dat het en meisje was. Ik pakte haar vast, en draaide haar om, zodat ik haar gezicht kon bekijken.
Ze was bijna onherkenbaar geworden door het vuur, en de manier waarop haar lichaam was gevallen, maar ik kon goed genoeg zien wie het was. Silver, een van de meiden waar ik best goed mee op kon schieten.
Ik duwde het lichaam van me af, dit wilde ik niet langer zien. Vervolgens stond ik weer op, en liep ik verder de ruïnes in, opzoek naar anderen.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
Ik besefte dat Cedric niet wilde praten en besloot daarom ook maar te zwijgen. Het voelde al goed dat hij naast me lag. Ik zou hem later wel alles vertellen.
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en keek naar het bos. De bomen bewogen zachtjes op en neer alsof er toe net niks gebeurt was. Ik zuchtte zachtjes. Was er maar niks gebeurt.
'Weet je dat ik best veel geluk heb gehad,' flapte ik er uit. Ik verstijfde even en beet op mijn onderlip.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Wat dom, wil ik al zeggen. Wie doet nu zoiets ingrijpends als bommen gooien zonder het doel er van te weten? Maar ik houd wijselijk mijn mond aangezien iets me zegt dat Filischkin het toch maar weer zal afschrijven als een domme opmerking. En nu de groep mensen op het eiland nog kleiner is geworden kan ik maar beter mijn best doen iedereen te vriend te houden. Als ik het laatste betonbrok van de jongen heb afgetild kijk ik even stil naar het lichaam en wis het zweet met de rug van mijn hand van mijn voorhoofd. Dan kijk ik op naar Sasha, die nog altijd met zijn koele donkere ogen naar het lichaam kijkt. De zon schijnt op zijn haar en hij staat er gezien de situatie rustig bij, en voor een kort, een heel, heel, heel kort moment voel ik me zo aangetrokken tot hem dat ik er zelf van schrik. Dan schuift er een wolk voor de zon en knipper ik met mijn ogen, en het moment is voorbij en hij is weer dezelfde Filischkin als net. Koelbloedig, hard en irritant. Toch hoor ik een zeurend stemmetje in mijn achterhoofd, dat pesterig opmerkt dat een man ook maar een enigszins knap gezicht hoeft te hebben en ik waan me al in de wolken. Zeg nou zelf, Heather, welk mens met gezond verstand zou zich daadwerkelijk aangetrokken voelen tot iemand met de kledingsmaak en het kille karakter van Filischkin? Ik grinnik zacht, wat gezien de gebeurtenissen van net natuurlijk compleet ongepast is. Maar het is dan ook een bespottelijke gedachte dat ik ooit iets van aantrekkingskracht tot deze man zou kunnen voelen. En daarom weet ik zeker dat het geen aantrekkingskracht was, maar slechts een vreemd emotioneel dingetje, een soort post-traumatische stress door dat rare mens en haar hoofd. Bij de gedachte aan de ontspoorde vrouw betrekt mijn gezicht weer, en benauwd slik ik. Nu niet aan denken. Er is werk aan de winkel. "Ik ga even naar mijn praktijk. Spullen ophalen om te kunnen helpen." Ik glimlach flauwtjes naar Sasha en neem afscheid van hem. Daarna begin ik over de puinhoop naar beneden te klauteren en richting mijn praktijk te lopen. Mijn korte emotionele momentje bezorgt me nog steeds een beschaamd gevoel, maar ik probeer er maar niet meer aan te denken. Het was nu eenmaal niets.

Ergens naast me hoorde ik Heather even grinniken. Vast weer één of andere gril van haar overgevoelige gedoe. Ik had wel gehoord van mensen die begonnen te lachen als ze nerveus zijn, blijkbaar was dat bij haar ook het geval. Ik besloot er maar niet op te reageren, ik had me blijkbaar al misdragen tegenover haar, dus ik wilde het niet nog erger maken. Al had ik geen idee wat ik net verkeerd had gedaan. Maar kom, dit was niet het moment om me daar druk over te maken. In feite was het nooit het moment om me daar druk om te maken. Mijn werk was niet om Heather Knochenmus blij te houden, mijn werk was om die kinderen wat aan te leren.'Ik ga even naar mijn praktijk. Spullen ophalen om te kunnen helpen.' Afwezig knikte ik, zonder naar haar op te kijken, terwijl ik de laatste brokstukken aan de kant schoof en zo voorzichtig mogelijk het lijk oppakte. Ergens achter me klauterde de dokter de stapel puin af om haar spul te gaan halen.
Ik zuchtte en staarde naar de lange rij lijken die uit de grond opgedoemd leken te zijn. De jongen in mijn armen zou de zoveelste aanvulling zijn. Soepel begon ik aan de afdaling, er op lettend dat ik het lijk geen oneer aan deed.
Toen ik eindelijk beneden kwam, legde ik de jongen netjes in het rijtje en staarde even naar zijn gezicht. Hoe oud zou hij zijn geweest? Een jaar of achttien of zo? Een spijtige zucht ontsnapte aan mijn lippen. Het was tijd dat ik ze begon te identificeren, dan konden we meteen meedelen wat we al wisten.
Snel begaf ik me naar mijn kamer, waar hier en daar objecten naar beneden waren gevallen door de slag van de bom, maar dat besloot ik later wel op te ruimen. De Identifier was gelukkig nog heel, dus ik liet het apparaatje in mijn broekzak glippen en begaf me opnieuw naar de lijken. Hoewel hun lichaam verminkt was, zou hun DNA niet veranderd zijn, waardoor de Identifier nog steeds zijn werk kon doen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
Ik voel dat Dana haar hoofd op mijn schouder legt. Mijn hand die om haar heen lag begint rustig door haar haar te gaan. Ze begreep dat ik liever even niet wilde praten. Als ik het er nu over zou hebben zou ik niet weten wat er zou gebeuren. 'Weet je dat ik best veel geluk heb gehad,' zegt Dana opeens. Als ze de woorden heeft uitgesproken voel ik haar even verstijven. Ze had het liever niet willen zeggen, concludeer ik daaruit. Nog steeds heb ik mijn ogen dicht. Mijn andere hand bal ik voor een klein moment. 'Iedereen die nog leeft heeft geluk gehad,' probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. Ik luister weer naar het geluid van de natuur. Dana's haren glijden soepel en zacht door mijn vingers. 'Ik zou niet weten wat er gebeurt als ik de dader, of een overledenen in mijn handen zou krijgen,' zeg ik zacht. Gelukkig is het andere meisje weer weg. Soms schaam ik me best wel voor mijn daden, vooral als iemand anders ze gezien heeft terwijl het niet de bedoeling was. Ik kan er gewoon niet altijd wat aan doen, als er iets knapt dan is het raak en moet het eruit.

Dana
Cedric's vingers gleden zachtjes door mijn haar.
'Iedereen die nog leeft heeft geluk gehad,' zei hij kalm. Ik dacht even over zijn woorden na. Hij had gelijk. Ik knikte eventjes.
'Ik zou niet weten wat er gebeurt als ik
de dader, of een overledenen in mijn handen zou
krijgen,' zei hij zacht. Ik slikte even en fluisterde toen: 'Ik heb de dader gezien. De kapitein heeft het vliegtuig naar beneden geschoten en Valerie heeft de dader bewusteloos geslagen en mee genomen naar land. Cherie en ik moesten hem bewaken. Cherie heeft hem neer geschoten en toen hebben ze hem opgesloten voor verhoor.' Ik zuchtte. De man zag er zo onschuldig uit, alsof hij niet wist dat hij een stel kinderen had vermoord.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Dana verteld dat ze de dader heeft gezien. Ik stop gelijk met het strelen door haar haar en ga rechtop zitten. Ze verteld dat hij hier ergens opgesloten zit. Nu moest ik echt mijn best doen om rustig te blijven. 'Waar,' zeg ik. Mijn stem klinkt een heel stuk minder rustig dan net. 'Waar is hij?' Ik mocht die man niet in mijn handen krijgen. Ik sta op en begin langs het strand te lopen. Ik wist alleen dat dit niet goed ging aflopen. Ik weet niet tot waar dit strand loopt. Alleen ergens moest het eruit. Ergens hoopte ik dat hij, de dader, erg gewond of zoiets is. Misschien moest ik gewoon wachten en dat het dan vanzelf weer over zou gaan. Ergens moest toch iets zijn.

Dana
Ik zuchtte terwijl ik naar de weglopende Cedric keek. Ik had gelijk spijt dat ik het hem had verteld.
Ik stond op en begon naar hem toe te rennen. Toen ik er eindelijk was begon ik op zijn tempo mee te lopen.
'Ik ga je niet vertellen waar die man is,' zei ik zacht. 'Eerst moest je kalmeren.' Ik stopte en pakte zijn hand. 'Doe het niet,' fluisterde ik. 'Je krijgt er spijt van.' Ik keek hem smekend aan. 'Wordt niet zoals hij is.' Cedric moest beseffen dat als hij de man vermoorden hij niks beter was. Hij zou er spijt van krijgen. 'Jij bent niet zoals hij.' Ik bleef Cedric aan kijken. 'Alsjeblieft.' Ik bleef hem een paar minuten lang aan kijken en liet hem los. Als hij nu weg zou lopen wist ik genoeg.

[ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 17:44 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'Ik ga je niet vertellen waar die man is. Eerst moest je kalmeren,' hoor ik achter me. Het is de stem van Dana. Ik stop als ze mijn hand pakt. 'Doe het niet. Je krijgt er spijt van. Wordt niet zoals hij is. Jij bent niet zoals hij. Alsjeblieft.' Dana kijkt me ondertussen smekend aan. Als ze na een paar minuten mijn hand los laat, ga ik met mijn koude handen door mijn gezicht. Ze moest me begrijpen. 'Ik wil het ook niet, ik wil hem niks doen.' Ik ga in kleermakerszit in het zand zitten. 'Ik kan gewoon niet rustig blijven als ik weet dat de man die dit gedaan heeft hier ergens is.' Even herhaal ik voor mezelf wat ik ook alweer wou zeggen. Nu zit ik echt met mijn handen in het haar. 'Ik weet alleen niet meer hoe ik nog rustig moet worden. Dus als je nog een manier weet mag je hem nu vertellen, anders ga ik iets zoeken waar ik niemand mee kwaad kan doen en alles er uit gooien.' Ik krijg al de neiging om weer op te staan, maar blijf toch nog even zitten. Als ik toch op zou staan zou Dana misschien iets verkeerds gaan denken. Waarom kon ik niet gewoon zoals iedereen rustig blijven. Ik bal mijn handen als ik weer aan die man denk. Er moest toch iets zijn om rustig te blijven, anders had echt de eerste de beste boom die ik tegen kwam pech. Dana mocht dat niet nog eens zien en ik mocht ook niet nog eens tegen Dana gaan schreeuwen.

Dana
Ik keek even naar Cedric en zuchtte. Ik wist me geen houding te geven en twijfelde of ik naast hem moest gaan zitten of moest blijven staan.
'Ik weet dat je kan kalmeren,' zei ik. 'En ik weet ook dat je dan man geen opzettelijke pijn wil doen. Maar ik maak me zorgen.' Ik ging toch maar zitten en legde mijn hand op zijn knie. Ik vertelde maar niet dat ik soms een beetje bang als Cedric boos werd. 'Valerie rekent wel met hem af.' Ik zweeg even, niet wetend wat ik moest zeggen. Ik keek even naar het water dat rustig op en neer bewoog. 'Wat is je hobby?' Ik had opeens een idee om Cedric rustiger te krijgen. 'Wat doe je het liefste?' Ik keek Cedric vragend aan.

[ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 18:50 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Wat had ik gedaan? Zelfs Dana maakt zich zorgen over me. Ik vloek even zacht. Er moet echt iets aan veranderd worden. Dana komt langs me zitten en legt haar hand op mijn knie. Ik leg mijn hand op die van haar. 'Wat is je hobby?' vraagt Dana opeens. Ze lijkt een idee te hebben. 'Wat doe je het liefst.' Ze kijkt me vragend aan. Ik moet er zelf even over nadenken. 'Ik denk alleen in een boom zitten,' zeg ik zacht. Thuis deed ik weinig anders, dus ik had eigenlijk weinig andere hobby's. Hier begon ik steeds meer in te zien hoe raar ik eigenlijk wel was. 'Waarom maak je je eigenlijk zorgen over me?' vraag ik. Mijn stem klinkt nog steeds zacht. Ik wil niet dat ze alleen maar mij beschermt, ik moet dat zelf kunnen.

Dana
'Ik denk alleen in een boom zitten,' zei Cedric zachtjes. Ik knikte bedachtzaam. 'Waarom maak je je eigenlijk zorgen over me?' vroeg Cedric.
'Gewoon. Ik ben bang dat je dingen doet waar je later heel veel spijt van krijg.' Ik keek Cedric aan. 'Toen mijn vader net overleedde werd ik ook vaak boos. Toen heb ik dingen gedaan waarvan ik spijt heb,' gaf ik zachtjes toe. 'Ik denk er dagelijks aan. Ik wil gewoon niet dat je domme dingen gaat doen.' Ik durfde Cedric niet aan te kijken. Ik had nog nooit zoiets tegen iemand verteld. Ik keek even na de zee. 'Als ik wil kalmeren ga ik zwemmen. Dus ik dacht dat als je misschien gaat klimmen, jij misschien kalmeert.' Ik besefte opeens dat ik Cedric nooit had verteld welk die bij mij hoorde of dat ik graag zwom.

[ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 19:57 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'Gewoon. Ik ben bang dat je dingen doet waar je later heel veel spijt van krijg. Toen mijn vader net overleedde werd ik ook vaak boos. Toen heb ik dingen gedaan waarvan ik spijt heb. Ik denk er dagelijks aan. Ik wil gewoon niet dat je domme dingen gaat doen,' zegt Dana. Als ze klaar is wil ze me niet meer aankijken. Ze verteld ook dat ze graag zwemt als ze rustig wilt worden. Ik schud mijn hoofd als ze aanbied of ik misschien moet gaan klimmen. Er is een ding dat ik zeker weet. 'Als ik nu een boom zou zien, duurt het nog geen tien minuten en mijn handen zijn kapot.' Nadat ik het gezegd heb besef ik pas dat het soms best hard, voor mezelf en voor andere, klinkt.