[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Als gehypnotiseerd staarde ik naar haar vingers die soepel een vlecht legden in haar lange bruine haren. Ik was nieuwsgierig naar het spelletje dat ze speelde. 'Good cop, bad cop op je eentje?' vroeg ik honend, toen ze haar frisse hand tegen mijn kokende hoofd aanlegde. Het deed erg veel deugd, want ik was praktisch aan het verbranden van binnen. De combinatie van die stoot tegen mijn hoofd en mijn natte kleren deden niet veel goeds, zeker niet in deze vuile kelder. Traag sloot ik mijn ogen. Ik mocht dan wel een grote mond opzetten, mijn lichaam voelde zich niet zo op dit moment en ik slaagde er niet in om dat te verwerken. 'Misschien een makkelijkere vraag die je hersenen wel aankunnen, wat is je naam?'hoorde ik haar dan zeggen, waarna mijn mondhoek even in de lucht veerde. Wat kon het ook kwaad als ze mijn naam wist? 'Spencer Emmet,' antwoordde ik, zonder mijn ogen te openen, mezelf lichtelijk verliezend in de hypnose van de koorts. 'En jij, popje?'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

'Good cop, bad cop op je eentje?' zijn honend toontje stond me niet erg aan en even overwoog ik mijn hand weg te trekken maar dat leek me een slecht plan gezien zijn hoge temperatuur. 'Misschien wel, misschien niet.' antwoordde ik op dezelfde luchtige maar honende toon die hij ook had aangeslagen. Mijn vraag over zijn naam deed hem glimlachen, geen idee waarom. Hij was moeilijk in te schatten. 'Spencer Emmett en jij popje?' Zijn ogen waren gesloten en eerlijk gezegd, hij zag er niet goed uit. Zijn kleren waren nog altijd volledig doorweekt en volgens mij had ik hem harder geraakt op die boot dan echt goed was voor hem. 'Valerie, meer hoef je niet te weten.' Ik haalde even mijn hand weg zodat ik mijn vest kon uittrekken en die over zijn schouders legde en goed dichttrok bij zijn hals, om mijn hand daarna terug te plaatsen. Later konden we hem misschien wel ergens anders onderbrengen en Heather moest hem sowieso een keer onderhanden nemen. Alhoewel de leerlingen prioriteit zouden krijgen. Mijn antwoord voor zijn volgende vraag had ik al klaar dus wachtte ik er ook niet op. 'Levend ben je meer waard dan dood. Mijn volledig uitgewerkte vlecht hing er maar gewoontjes bij dus woelde ik er met mijn vrije hand even door zodat het weer zijn normale vorm zou aannemen. 'Klaar voor de volgende vragen of voel je, jezelf nog een beetje zwakjes?' vroeg ik sarcastisch.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Aangenaam verrast keek ik omhoog toen ze me haar vest gaf. Welk spel speelde ze? Even volgde ik haar met mijn ogen, waarna ik ze opnieuw sloot, duizelig en niet in staat om snel te wennen aan de duisternis. 'Levend ben je meer waar dan dood.' Opnieuw moest ik glimlachen. 'Dat betwijfel ik ten zeerste, Valerie,' Antwoordde ik, elke letter van haar naam zorgvuldig uitsprekend. Ik kon niet verbergen dat ik genoot van haar koele handen, hoewel die intussen al waren opgewarmd. Op een manier brachten ze verlichting, ook al behoorden ze toe aan de vijand. 'Klaar voor de volgende vragen of voel je, jezelf nog een beetje zwakjes?' Traag bevochtigde ik mijn lippen. 'Daar is bad cop weer...' Snel deed ik mijn ogen opnieuw open en probeerde om rechtop te blijven zitten. 'Vraag wat je wil liefje, ik denk niet dat het wat uitmaakt.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Iedere keer als hij zijn ogen opende zag ik de twijfel, hij wist niet wat ik aan het doen was en al zeker niet waarom en dat maakte, op zich alleen al, dat ik me goed voelde. Zijn spottende manier van doen leek op die van iemand die ik kende, die het vroeger altijd voort deed bij me. Het irriteerde me, ja, maar ik ging er niet op in. Na mijn vraag begon hij heel traag met zijn tong over zijn lippen te gaan en ik kon het niet voorkomen dat ik met mijn ogen rolde. 'Daar is de bad cop weer... Vraag wat je wilt liefje, ik denk niet dat het wat uitmaakt.' Ik grijnsde, alsof ik dat zelf nog niet doorhad. Orders, meer kreeg je bij de overheid niet. Met een diepe zucht haalde ik de koortswerende tabletten van onder het verband vandaan als ik merkte dat hij helemaal gloeide, zo erg zelfs dat mijn beide handen zelf ook gloeiend heet aanvoelden. 'Ik hoop voor jou dat je kan slikken zonder water, of moet ik je shirt uitwringen?' Ik bied hem te pillen aan zodat hij kan weigeren als hij wilt. 'Maar goed, wat weet je allemaal over TAP?'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Even aarzelde ik, maar dan nam ik de pillen zo goed en zo kwaad dat ging met mijn vastgebonden polsen, in mijn hand, bevochtigde mijn mond met speeksel en gooide de pil naar binnen. Misschien niet meteen de slimste zet, een pil nemen waarvan je niet wist wàt het was, komende van iemand die je de vijand noemde, maar om eerlijk te zijn, interesseerde het me allemaal niet meer. Tommie had een moeder en een vervangende vader en ik zou sterven voor het goede doel, ook al boezemde het me angst in. Ik zou op zijn minst iets bereikt hebben, een dozijn van die stomme klootzakken mee de dood in. 'Maar goed, wat weet je allemaal over TAP?' Over wat? Oh wacht, dat is vast de naam van hun afdeling of iets dergelijks... 'TAP? Is dat een deel van jullie mafiosobullshit?' Mijn stem klonk scherp, beschuldigend en boos, want de maffia kronkelde tegenwoordig als vergif en onkruid in de maatschappij rond, zonder genade. Ze vernietigde levens, scheurde gezinnen uiteen en weerhield mensen er van om gewoon te doen wat ze wilden. Vreselijk, maar ik had mijn aandeel om ze te stoppen geleverd, bedacht ik me met een lachje.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik kon er niet aan doen, echt niet en barstte in lachen uit. 'Maffiosi, sure, Wat jij wil.' Ik schudde even met mijn hoofd. Die man wist echt niets, nada, noppes en eigenlijk stoorde het mij wel een beetje. Het werd een tijd stil terwijl ik mijn volgende woorden zorgvuldig afwoog. Ik deed mijn best om het zo terloops mogelijk te zeggen. 'Je weet toch dat je bom waarschijnlijk een heleboel kinderen gedood heeft he? Of hebben ze dat ook niet verteld aan hun loopjongen?' Ik spreek loopjongen zo minachtend mogelijk uit, iets wat niet zo moeilijk is als ik denk aan wat hij veroorzaakt heeft.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Een tel lang staarde ik naar de lachende vrouw voor me, tot ik haar dubbel begon te zien en verplicht werd om te knipperen. Ze làchte gewoon. Ze vond de situatie amusant blijkbaar. Met een effen gezicht probeerde ik haar uitdrukking te lezen. Was dit één van haar good cop, bad cop spelletjes..? Waar was ze mee bezig? Ofwel deed ze dit gewoon met opzet, om me te verwarren...'Je weet toch dat je bom waarschijnlijk een heleboel kinderen gedood heeft he? Of hebben ze dat ook niet verteld aan hun loopjongen?' Even vloog mijn wenkbrauw in de lucht, maar ik hield halsstarrig mijn mond, aangezien ik compleet niet volgde. Ofwel was ik aan het hallucineren, wat niet verwonderlijk zou zijn, gezien mijn lichaamtemperatuur. Kinderen... Alsof ze ooit kinderen zouden aanvallen. Wat kon een kind nou misdoen? Mijn gedachten gleden opnieuw naar mijn zoontje. Helemaal niks. Kinderen waren onschuldig.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik zag aan zijn gezicht dat hij me niet geloofde of dat hij er niets van begreep maar ik was absoluut, van ze lang-zal-ik-leven-niet van plan om hem het TAP-project uit te leggen. Ik hoopte maar dat er bij de overlevenden een profiler zat of iemand met een heleboel menselijk inzicht want ik volgde deze man zelf ook amper, alhoewel ik dat niet aan hem zou toegeven. 'Dus ik weet je naam, en als we er even vanuit gaan dat je dit eiland niet meer verlaat, wat is je verleden. Waar kom je vandaan, waarom heb je gekozen voor een leven als loopjongentje van de grootste idioten op deze wereld?' Ik was niet echt geïnteresseerd in hem maar wou hem gewoon aan het praten krijgen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik grinnikte opnieuw lichtjes. 'Alsof je dat wat kan schelen,' mompelde ik tussen twee snelle ademhalingen door. Even bleef het stil, tot ik besloot dat het op zich geen kwaad kon, zolang ik geen namen vernoemde. Bovendien was de informatie die ik zou vertellen compleet irrelevant en onbenullig voor hen. 'Ik ben geboren en getogen in Edinburgh in Schotland. Normale jeugd gehad. Ik ben dertig jaar oud. Ben getrouwd en gescheiden en ik heb een zoon van vier,' Ik haalde mijn schouders op. 'En ik zit bij het leger omdat ik dan kan doen wat ik het liefste doe: vliegen. Bovendien bescherm ik degenen die me dierbaar zijn op die manier...Wil je ook nog mijn schoenmaat weten of heb je wel genoeg informatie zo?' voegde ik er snel aan toe, met een cynische ondertoon. Ik besefte goed dat mijn uitleg haar niet interesseerde, ze hoopte gewoon dat ik vroeg of laat iets liet vallen dat voor haar van belang zou kunnen zijn. Though luck, lady, that's not going to happen...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

'Misschien had ik je toch niet zo hard moeten slaan op die boot, het heeft duidelijk je hersenen aangetast.' Ah, hij kon proberen wat hij wilde, vroeg of laat zouden we toch onze informatie krijgen die we nodig hadden. Er is maar één deeltje informatie die ik opsla in mijn geheugen. 'zoon van vier.' prentte ik zo goed mogelijk vast. Daar konden we hem later nog op vastpinnen. Ik begon opnieuw aan een vlecht terwijl ik mijn ogen op hem gefixeerd hield. 'Hoe voelt je hoofd? leeg?' Ik kreeg zo het idee dat deze man snel verplaatst moest worden maar een stemmetje in mijn hoofd vertelde me dat hij af zag en dat hij dat verdiende ook.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Hoe voelt je hoofd? Leeg?' vroer ze me dan terwijl ze opnieuw met haar haren begon te spelen. 'Eerder veel te vol,' antwoordde ik droogjes, waarna ik een zucht slaakte. Ik had niet het idee dat ze veel vooruit was geraakt met haar ondervraging en om eerlijk te zijn dacht ik ook niet dat ze veel verder zou raken...'Hoor eens, dollface' zei ik dan, de stilte en het verhoor beu geworden. 'Als jullie van plan zijn om me te doden, doe dat dan. Ik heb geen zin om hier tijd te verspillen...' Watt gezegd was, was gezegd, ik had niet meer te vertellen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Te vol, echt waar? Ik zuchtte diep. Zijn ironie had bijna een dieptepunt bereikt. 'Hoor eens, dollface, Als jullie van plan zijn om me te doden, doe dat dan. Ik heb geen zin om hier tijd te verspillen...'In een bruuske beweging liet ik mijn voet van onder mijn lichaam weg schieten, recht tussen zijn benen. Ik haatte bijnamen, ik haatte zijn toon, ik haatte hem. Toch, toch klonk mijn stem opnieuw poeslief als ik mijn been soepel terug op zijn plek trok. 'Wie zegt dat we je gaan doden, misschien heb ik wel zin in een paar spelletjes en ik ben er zeker van dat je me nog zoveel dingen kan vertellen die er wel toe doen. Oh, ik ben nog lang niet met je klaar. Dat herinnert mij eraan-' Zonder mijn zin echt af te maken trok ik hem recht vanuit zijn positie en drukte hem hard met zijn buik tegen de muur terwijl ik zijn zakken begon af te tastten naar wapens.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Een immense pijn schoot van mijn edele delen tot in elke zenuw van mijn lichaam, waardoor ik ineenzakte en niet in staat wat om mezelf terug bij elkaar te rapen. Een pijnlijk geluid ontsnapte aan mijn keel en ik zag sterrtjes. Nog meer dan ik daarvoor had gezien. Thank God dat ik al een kind had, want ik denk niet dat het nog gelukt zou zijn daarna... 'Vuile maffiaslet,' vloekte ik als reactie op de trap in combinatie met haar dreiging me te laten meedraaien in spelletjes waarvan in verwachtte dat ze op zijn minst ontzettend veel pijn zouden doen. Ze negeerde mijn opmerking en drukte me tegen de muur, waarop ik opnieuw pijnlijke tintelingen vanuit mijn kruis voelde vertrekken en mijn ogen wegdraaiden van de zeer. Ik werd er me vaag van bewust dat ze me ontwapende- en daarmee mijn laatste hoop afpakte- maar was niet in staat om te reageren.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik kalmeerde mezelf een beetje nadat ik zijn wapen naast het EHBO-kistje gelegd had en hielp hem om terug neer te gaan zitten. Onverschillig begon ik mijn nagels een beetje te bestuderen voor ik, na iets van een twee, drietal minuten, opkeek en grijnsde. 'En, leef je nog?' Volgens mij moest ik oppassen dat ik hem hier niet gewoon bewusteloos ging trappen, waarschijnlijk kon hij niet zoveel verdragen of hij was het gewoon niet gewend. Alhoewel niemand zoiets echt gewend zou horen te zijn, anders zou diegene wel een heel erg slecht leven leiden.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
'Waar was je al die tijd?' vroeg Dana. Ik ga iets anders zitten en denk na hoe ik dit ga vertellen. 'Ik was bij het bos,' begin ik. 'Toen we de opdracht kregen om naar overlevende te zoeken ben ik zo snel mogelijk terug naar het gebouw gerend. Ik was nog niet goed en wel binnen of ik vond een meisje uit mijn team. Ik heb haar zo snel mogelijk naar buiten gebracht en bij het bos heb ik gekeken hoe het met haar ging. Na even rustig over de situatie gepraat te hebben zijn we weer terug gegaan en vonden we jullie.' Ik kijk van Dana naar het andere meisje en terug. Noah wist meer over me dan ikzelf. Het was fijn om dat eens van een ander te horen. Ook was het confronterend. Ik weet dat het moet veranderen. Zacht zucht ik een keer en kijk weer met een glimlach naar Dana. Het was raar wat er was gebeurt. Mijn gedachten besefte nog niet dat er veel mensen dood zijn. Ik had mijn trainer ook nog niet gezien en bedacht dat zij ook wel eens overleden kon zijn. Langzaam begint het pas tot me door te dringen. Iemand is zo gestoord geweest om hier de halve boel te laten ontploffen. Ik sluit mijn ogen en probeer me op mijn ademhaling te concentreren. Langzaam en diep in, even wachten en dan langzaam uit. Ik rol Dana van me af en ga zelf op mijn rug in het zand liggen. Mijn arm leg ik om haar heen en mijn andere hand op mijn buik. Mijn hand kon precies voelen hoe ik ademde. Langzaam word ik een beetje rustiger. Als de gene die dit gedaan heeft nu voor me zou staan zouden alle rustige gedachten verdwijnen. Nu het pas tot me door dringt kan ik die gene wel wurgen. Nog steeds probeer ik rustiger te worden, de gedachten aan die gene te vergeten. Dana mocht me niet nog een keer zien ontploffen.