[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Dana
Ik glimlachtte kleintjes. 'Ik ben niet goed met woorden op schrijven op papier. En ik raak altijd alles kwijt.' Ik volgde Noah's blik. Van het gebouw was niks overgebleven op een paar rotsblokken na. Hier had ergens mijn kamer moeten zijn, besefte ik. Ergens zou hier dan ook nog een stel fotolijstjes moeten liggen als het niet allemaal verwoest was. Ik had geen hoop hier nog wat te vinden. Ik moest maar gewoon accepteren dat de foto's van mijn vrienden en mij ergens verbrand of verscheurt waren. Net zoals als de rest van ieders bezittingen.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Noah Morrigan

'Dan moet je ze tekenen. Geef het maar op hoor, ik zal altijd wel iets nieuws vinden.' grijnsde ik. Het was domme en vooral lage humor maar ik hoopte dat het haar werkelijk aan het lachen zou maken, dat het haar iets beter zou gaan doen voelen, dat was het enige wat ik wou. Mijn kamer was helemaal rechts geweest en dus zeker verwoest maar ach wat, ik had toch niets bij gehad van persoonlijke bezittingen op een paar boeken en een hoopje kleren.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik zag dat Noah me probeerde op te vrolijken en grinnikte toen. Het was aardig van haar dat ze het wilde proberen. 'Ik bedenk wel wat. Ik heb tenminste de foto boeken bij mij thuis.' Als ik daar nog welkom ben, dacht ik er achter aan. Zo niet dan was ik vanaf nu officieel dakloos. Ik haalde mijn schouders op. 'Die had ik gelukkig niet mee genomen naar hier.' Ook alleen maar omdat ze niet meer in mijn koffer pastte en ik de andere spullen echt mee wilde nemen omdat die echt van mij waren. In de verte zag ik een stukje blauw, half verbrand stof liggen en ik wist ergens dat dat van mijn piplup knuffel was. De knuffel die ik van mijn vrienden had gehad voor mijn verjaardag. Hij had op mijn plank gestaan hier op het eiland. Ik keek naar hoe het langzaam een paar centimeter verplaatst werd door de wind. Ik keek naar Noah. 'Zullen we hier weg gaan? Dit is niet echt de perfecte plaats voor een gesprek.'

---

"Ignite, my love. Ignite."

Noah Morrigan

'Laten we gaan.' Ik stond op en strekte mijn benen eventjes. Zij aan zij liepen we in stilte, waar naartoe wist ik niet, ik volgde Dana gewoon blindelings. Vermoeid wreef ik even in mijn ogen, ik had vannacht amper geslapen en dit beloofde nog een heel erg lange dag te worden.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Wat een kort stukje was me dat

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Haha geef niks. Maar ik moet even iets bedenken. Ben opeens inspiratieloos ;$

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ghehe, daar had ik dus ook barstensveel last van. Misschien kunnen ze naar Heather gaan en haar aanbieden om haar te helpen, dan hebben we morgen toch al zeker iets te schrijven?

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Kan. Misschien is dat wel slimmer alleen ik kan morgen niet heel veel posten. Heb een of andere trainings stage.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Maakt niet uit toch (:
Veel plezier op je stage (:

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
We waren eindelijk bij de kamer van Valerie. Ik kreeg er niet veel van te zien want er werd verwacht dat ik even wacht bij de deur die ze van het slot haalt. Ze duwt me de kamer in en knipt een schemerlamp aan. Achter me hoor ik dat ze de deur weer op slot doet. 'Geloof je me nu Spencer?' vraagt ze met een scherpe, iet wat hese stem. Ik kijk even de kamer rond en zie een man op het tweepersoonsbed liggen. Ik had net te horen gekregen dat hij Spencer heet. Hij ziet een beetje gehavend, maar verder redelijk goed uit. Aan de manier waarop hij lag kon ik redelijk inschatten dat hij mijn lengte heeft. Ik geloof dat Valerie moeite heeft moeten doen om kleren te vinden. Er schiet me maar een ding door mijn hoofd, hij heeft deze ravage aangericht. Ik bal mijn vuist zo hard mogelijk om me daarop te kunnen concentreren. Ik mocht niks doen. Het licht schijnt op hem en ik loop een paar stappen naar voren om ook in het licht te staan. Mijn andere hand gaat even langs mijn ketting. Ik voel het puntje ervan even snel in mijn vinger prikken. Sagittarius, ja dat was mijn teken. Geboren in december, mijn karakter klopt best goed. Het pijltje hangt altijd om mijn hals. Snel haal ik mijn hand er weer vanaf en stop ze allebei in mijn broekzak. Dadelijk zou ik Valerie wel vragen of hij, Spencer, wat kleren nodig had. Als het goed is was mijn kamer nog redelijk intact gebleven.

---

Do it scared, but do it anyway.

Cherie Beth Jones ~ Kat

'Dus alles gaat nu goed, echt?' Ik was er nog steeds niet zeker van dat alles oké was met hem. Dit kon komen doordat ik overbezorgd was, maar dat was ik altijd al geweest. 'O, en trouwens, weet jij wie er allemaal overleden zijn?' Ik wist dat Silver dood was, maar verder wist ik het van niemand. Ik hoopte dat er verder niemand getroffen was, dat verder iedereen veilig weg had weten te komen, maar ik wist dat dat niet het geval was.

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Gawain
'Jaja, op een paar schrammen na gaat alles goed,' zeg ik snel. Mijn gezicht vertrekt even als mijn buik nog eens samen trekt. Gelukkig niet erg lang en ik ontspan weer. Ik ga rechtop zitten en voel even onder mijn shirt op mijn rug. Het beetje bloed dat op mijn hand zit veeg ik snel aan mijn broek af. 'Ik weet dat het er veel zijn, maar hoeveel of wie ik heb geen idee,' zeg ik rustig. 'Ik weet dat jij nog leeft en dat is voor mij nu even genoeg.' het boeit me even niks wie er dood zijn. Cherie leeft nog en dat is het belangrijkste.

---

Do it scared, but do it anyway.

Verbaasd bleef ik in het donker op haar bed zitten. Valerie had me met enkel een honend lachje achtergelaten en was voor een kwartiertje verdwenen tot ik haar weer aan het slot van de deur hoorde morrelen. Traag ging opnieuw overeind zitten, zodat mijn gepijnigde lichaam tegen het uiteinde van het bed leunde. De lampen werden zacht aangedraaid en Valerie duwde een jonge man die ik een jaar of zeventien schatte. 'Geloof je me nu Spencer?' Haar stem klonk beschuldigend, maar hij was al niet meer aan het luisteren. Een misselijk gevoel overweldigde me toen ik uit het bed krabbelde, me met moeite oprichtte en naar de jongen toestapte. In zijn ogen lag er een onderdrukte woede en ik besefte dat alleen Valerie hem er op dit moment van weerhield om me te lijf te gaan. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Ik was immers een kindermoordenaar. Een moordenaar van het ergste soort. Hoe kon ik leven met mezelf ? Voor ik er zelf erg in kreeg, dropen er geluidloos tranen langs mijn wangen, terwijl ik gewoon naar het jonge gezicht staarde. Wat kon ik zeggen? Sorry klonk nogal hol... De woorden bleven in mijn keel steken, ik kon niet eens een verontschuldiging uitbrengen.
Misselijk door mezelf en vermoeid liet ik me op het bed zakken en legde mijn hoofd moedeloos in mijn handen.
Kindermoordenaar, dwaalde er door mijn hoofd, je bent een kindermoordenaar. Ze hadden me voorgelogen. Alles waar ik ooit voor gestaan had, alles waar ik mijn leven en mijn overtuiging op gebaseerd had, was één grote leugen. Door hen had ik onschuldige kinderen gedood. Mijn ademhaling haperde even toen ik me bewust werd van de woede die door mijn aderen stroomde. 'Wat wil je weten?' richtte ik me dan rauw tot Valerie. Ik was bereid om alles te vertellen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ik ben terug van mijn trainings stage.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Valerie Savarin

Ik kreeg zo het idee dat Cedric Spencer praktisch ging aanvallen maar ergens wachtte ik toch maar gewoon af. Ik zou hem wel tegenhouden erna, na dat hij een paar klappen had mogen uitdelen natuurlijk. Maar toch, ik zag in Spencer's ogen dat het zover was. Ik had hem ver genoeg gekregen met alleen de waarheid. 'Wat wil je weten?' Zijn stem klonk zo rauw en ruw, zo bars dat ik me heel even, voor een paar seconden aangetrokken voelde tot hem, zoals hij daar stond en het geluid van zijn stem. Het deed iets met me. Net op tijd greep ik mezelf bij mijn nekvel en gaf mezelf een zware mentale uitbrander. Concentreer je op de goede gedachten Valerie, hij gaat alles vertellen! Ik kon met moeite een brede grijns onderdrukken. 'Cedric, het is tijd om te gaan voor jou.' Ik knikte veelbetekenend naar de deur en duwde Spencer dan op het bed. 'Ga eerst zitten voor je helemaal in zwijm valt maar begin gewoon bij wat ze je allemaal verteld hebben over ons.' Ik duwde hem nog een glas water in zijn handen en ging afwachtend op de andere kant van het bed zitten met mijn benen onder mijn lichaam gekruist. Het was een typische en rustgevende houding voor me. Ik werd er kalm van.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.