[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Natuurwetenschappelijke vakken vind ik best en geschiedenis doe ikzelf wel dat vind ik ook niet moeilijk

---

Do it scared, but do it anyway.

'Mevrouw Savarin leeft nog,' zei ik. 'En de twee meisjes, juffrouw Jones en juffrouw Dana Sippens ook. Zij zijn de enigen die ik tot nog toe gezien heb, afgezien van enkele leden van het techniekteam en de verpleegsters...' Ik probeerde me te herrinneren of ik nog iemand anders had gezien nadat de bom was gevallen, maar ik kon niemand voor de geest halen. Ik zuchtte eventjes en keek naar de dode jongen die ik aan het loswrikken was. Zelfs in mijn tijd bij het leger, waar ik allerlei soorten mensen had leren kennen, had ik nooit iemand ontmoet die zo gevoelig was als Heather, en ik wist eerlijk niet hoe ik ermee om moest gaan. 'Valerie is de klootzak die dit veroorzaakt heeft aan het ondervragen,' deelde ik dus maar mee, terwijl ik opnieuw een blok die het lijk klem zette, verschoof. 'Hopelijk krijgen we wat nuttige informatie daaruit, al betwijfel ik of hij iets weet...'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik haal opgelucht adem als hij vertelt dat Valerie nog leeft. Ook Cherie en Dana leven nog. Het geeft me een klein beetje hoop, maar het feit dat hij van al die mensen er nog maar zo weinig heeft gezien. Als ik hem een blik zie werpen op het lichaam voor hem wil ik al naar voren stappen om hem te helpen, maar ik voel een vlaag misselijkheid over me heen komen als ik de bloederige resten van de jongen zie. "Hopelijk krijgen we wat nuttige informatie daaruit, al betwijfel ik of hij iets weet..." Verbaasd kijk ik Sasha aan. Door alle onrust en tumult was het helemaal aan me ontgaan dat er natuurlijk ook een dader achter dit hele gebeuren zit. Dom van me. "Is het niet logisch dat hij iets weet over wat hij hier aan het doen is? Het lijkt me toch niet dat hij voor de grap maar wat willekeurige eilanden heeft gebombardeerd." Nadat ik het gevraagd heb besluit ik toch mijn handen maar uit de mouwen te steken en te helpen, aangezien ik er anders toch maar nutteloos bij sta. Ik hurk neer bij de jongen en til, voorzichtig omhoog komend, brokken steen en beton van hem af. Ik probeer me te concentreren op het tillen, en niet naar het verminkte lichaam van de jongen te kijken. Hoeveel doden zouden er zijn gevallen? En hoeveel daarvan zouden onschuldige jongeren zijn?

Ik plaats zometeen iets, even wachten. :W
En als er iets niet klopt, zeg dat gerust, want ik volg het af en toe even niet meer. ;"D

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Noah Morrigan

Ik klauterde over wat gevallen stenen tot ik merkte dat er een jongen onder lag. Voorzichtig begon ik de brokstukken op te tillen en wat verder neer te gooien. Ruw veegde ik het zweet van mijn voorhoofd en verplaatste de laatste blokken. Het onderlichaam en de benen waren volledig verbrijzeld maar het hoofd was nog intact. Met een shock herkende ik Maud uit mijn groep. Ik deed mijn best om toch zijn pols nog te voelen alhoewel ik wist dat het te laat was. Terneergeslagen legde ik twee vingers op zijn opengesperde ogen en sloot ze zachtjes. Ik vloekte zacht voor ik opstond en verder begon te zoeken.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik haalde mijn lippen van Cedric af en glimlachte even. Op dit moment kon ik mijn gevoel niet omschrijven. Ik was zo bang geweest dat Cedric was overleden. En nu was hij hier, dicht bij me met zijn warme sterke armen om me heen.
'Waar was je al die tijd?' vroeg ik nieuwsgierig. Misschien wist hij meer over de situatie bij het gebouw. Ik gaf hem nog een klein kusje op zijn mond en keek hem vragend aan.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Opnieuw schoof ik een steen aan de kans, waardoor een groot stuk van zijn borstkas ontbloot werd. 'In de Natie word je niet ingelicht over het doel van je missie. Je krijgt ze en je voert ze uit. Punt. Het enige wat hij ons zal kunnen vertellen is wat ze hem hebben wijsgemaakt en wie zijn Commander is. Ik betwijfel of hij ons iets anders zal vertellen.' Even stopte ik, duwde de overblijvende brokken van zijn benen, en keek naar het zwaar gehavende lichaam van het slachtoffer. 'En zelfs al wist hij het, dan zou dat willen zeggen dat hij trouw heeft gezworen aan de Natie, en dan is de kans dat we toch iets te weten komen nog kleiner...'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Gewillig onderging ik haar verzorgingen en gaf geen kik toen ze met prikkend ontsmettingsmiddel de wonden op mijn hoofd verzorgde. Ze was bijzonder vriendelijk, voor iemand wiens terrein ik net gebombardeerd had. Een rilling trok door mijn bovenlichaam toen ze met haar ijzige handen zijn huid aanraakte en hij had het idee dat ze dat er om deed, want hij merkte het lichte sadisme in haar ogen. Pas toen ze volledig klaar was met me op te lappen, nam ze de moeite om mijn polsen tegen elkaar te binden met een lang stuk verband. Zonder tegenstribbelen liet ik haar doen. Er was toch niet veel dat ik kon proberen. Op dat moment sloeg ze haar ogen naar me op en het viel me op hoe knap ze eigenlijk was. Haar stem klonk echter niet mooi, eerder ijzig kil en beschuldigend. Niet dat ik haar dat kwalijk kon nemen, maar spijt had ik ook niet. 'Waarom?'
Ik zweeg en staarde naar de grond. Het duurde een tijdje tot ik kortaf antwoordde. 'Orders.'

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

'Je hoeft heus niet zo kortaf te doen hoor, wees blij dat je nog leeft en we je niet in mekaar slaan of martelen, zo heel traag tot je niet meer kan en je dan wat rust gunnen om dan weer van voren af aan te beginnen.' Ik hou mijn hoofd een beetje scheef terwijl een maniakale glimlach zich verspreid over mijn lippen. 'Niet dat ik dat van plan ben.' vervolg ik luchtig. 'Maar misschien anderen wel.' Ik zonk soepel neer voor hem op de grond. 'Dus heb ik meer informatie nodig van jou.' Ik wacht in stilte af op een antwoord. Ik vroeg me af of hij überhaupt wist dat er hier kinderen opgeleid werden, onschuldige jonge kinderen aan wiens leven hij nu een einde gemaakt had.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Triple post oô

[ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 22:24 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

'Zoals ik al zei, popje... Orders,' herhaalde ik, toen ze me een hele preek gaf over martelen en blij zijn dat ik mag leven en what not. Ze mochten voor mijn part proberen, het maakte voor mij niet uit. Mijn lippen krulden zich om in een glimlach terwijl ik gebiologeerd naar mijn handen staarde. Ze mocht haar mooie gezichtje zoveel gebruiken als ze wilde, ik had hen niets te vertellen, de vuile maffia. Zij waren de reden dat ons land naar de haaien ging, dat alles waar we ons hele leven op gebouw hadden, op zijn fundering wegzakte. Een plagend, lichtelijk geïrriteerd zuchtje ontsnapte aan mijn lippen. De toekomst zag er nogal uitzichtloos uit, en om eerlijk te zijn jaagde het idee dat er hierna niks meer zou komen me angst aan. Ik vroeg me onwillekeurig af wat Tommie nu deed. Zou hij beseffen dat zijn echte vader ergens zijn eigen dood aan het ondertekenen was? Op zich maakte het niet uit, de jongen hoorde niet meer toe aan mij, maar het idee dat hij me kende en wist wie ik was en zou huilen als hij hoorde dat ik dood was, bracht me op een vreemde manier rust. Zeker nu ik wist dat zijn moeder en haar vriend voor hem zouden zorgen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

'Zoals ik al zei, popje... Orders,' herhaalde ik, toen ze me een hele preek gaf over martelen en blij zijn dat ik mag leven en what not. Ze mochten voor mijn part proberen, het maakte voor mij niet uit. Mijn lippen krulden zich om in een glimlach terwijl ik gebiologeerd naar mijn handen staarde. Ze mocht haar mooie gezichtje zoveel gebruiken als ze wilde, ik had hen niets te vertellen, de vuile maffia. Zij waren de reden dat ons land naar de haaien ging, dat alles waar we ons hele leven op gebouw hadden, op zijn fundering wegzakte. Een plagend, lichtelijk geïrriteerd zuchtje ontsnapte aan mijn lippen. De toekomst zag er nogal uitzichtloos uit, en om eerlijk te zijn jaagde het idee dat er hierna niks meer zou komen me angst aan. Ik vroeg me onwillekeurig af wat Tommie nu deed. Zou hij beseffen dat zijn echte vader ergens zijn eigen dood aan het ondertekenen was? Op zich maakte het niet uit, de jongen hoorde niet meer toe aan mij, maar het idee dat hij me kende en wist wie ik was en zou huilen als hij hoorde dat ik dood was, bracht me op een vreemde manier rust. Zeker nu ik wist dat zijn moeder en haar vriend voor hem zouden zorgen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

'Zoals ik al zei, popje...orders.' zijn stem klonk bars en het zuchtje erna klonk alsof hij me recht in mijn gezicht uitlachte. Oke, geen probleem, ik had het gehad met hem. Mijn lontje was al niet te lang meer vandaag en nu had hij het helemaal verbrod. 'Popje?' vroeg ik desondanks mijn opborrelde woede volkomen rustig aan hem voor ik hem zo hard in zijn gezicht mepte dat zijn hoofd helemaal naar opzij geslagen werd tot tegen de muur aan. 'Ben je er wel zeker van?' vroeg ik lacherig. Als hij mij aanleiding zou geven tot slaan en dingen in die richting nam ik die met plezier aan, hij was degene die Prixor vermoord had plus een heleboel onschuldige mensen. Ik zou er niet alleen genoegen uitscheppen om hem wat te 'treiteren' maar ook plezier. Een rode plek verspreidde zich over zijn wang en eigenlijk hoopte ik dat hij op dat moment wel even hard op zijn wang of tong had gebeten. Als het maar pijn zou doen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Honderd procent,' antwoordde ik, de oppervlakkige pijn op pijn wang negerend. Het feit dat mijn hoofd tegen de muur was geslagen deed meer pijn, aangezien ik al zeer had aan mijn kop van daarvoor, waardoor ik lichtjes duizelde. 'Heb jij een kort lontje, zeg,' voegde ik daaraan toe, terwijl ik haar recht in de ogen aanstaarde. Ik kende haar soort wel; het strenge type, volhardend, altijd alert. Ze waren het niet gewend dat iemand niet door hun houding was geïmponeerd. Het had mij in ieder geval nooit geraakt, de helft van de tijd was die houding gewoon een façade en schuilde daaronder iemand die met zichzelf geen weg wist, iemand die niet alleen kon zijn en wilde dat er van hem of haar gehouden werd. Het was allemaal zo doorzichtig.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

Ik ga terug zitten en grijns breed. 'Tja, je bent niet de eerste die zijn vuurtje te dicht houdt vandaag.' Het irriteerde me dat hij niets zei maar ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen, zoals altijd. Ik begon rustig mijn haar naar de rechterkant in te vlechten. Ergens hoopte ik dat mijn stemmingswisselingen hem van de kaart zouden brengen. Dat deed het toch bij 98% van de mensen die de niet zo begeerlijke kans kregen die mee te maken dus bleef ik rustig verder vlechten. Ik besluit hem nog wat verder te drijven, of te vermaken als hij het zo interpreteerde en legde mijn ijskoude hand tegen zijn hoogrode en warme huid. Het voelde raar, die warmte die zich door mijn hand verspreidde, ik was het niet gewend want ik had altijd koude handen al vanaf ik klein was. Goed dat het nu nog een keertje van pas kwam. Met een vleugje nostalgie dacht ik aan de oude trainingen. 'Verwond, genees, wordt kwaad en kalmeer alles op zo'n kort mogelijke tijd en zoveel mogelijk herhalen maar niet overdrijven.' Het was een goede techniek, hopelijk werkte hij bij deze man ook. 'Misschien een makkelijkere vraag die je hersenen wel aankunnen, wat is je naam?'

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.