[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Cedric
Noah zei dat het geen dank was. Ze wist niet hoeveel ze geholpen had. Ik keek even om me heen. Dit was de training die we aankomende dagen, misschien weken, moesten doen. Dit opruimen zou wel even duren. Hoe willen we de troep weg krijgen? Ze ging verder en ik zag dat ze iemand met rood haar aan het bevrijden was. 'Eh, Cedric? Misschien is het beter als je even...weg gaat,' zeg ze. Ik wist wat ze bedoelde. Ze bedoelde dat ik maar beter weg kon gaan voordat ik iets ergs zou doen. Ik slik even. Ik wou niet degene zijn waarvoor gewaarschuwd moest worden. 'Ik snap het,' zeg ik zacht en loop weg. Ik kom al snel bij de rij kinderen en mensen die gestorven zijn. Ik zie de man van vanmorgen met een apparaatje bij de mensen. Ik ga langs hem bij de rest staan. Mijn handen vouw ik achter mijn rug. Ik weet niet goed wat ik ervan moet zeggen. 'Wat doet u?' vraag ik nieuwsgierig. Het aanbeeld van de overledenen ging me nog best goed af, beter dan verwacht.

Noah Morrigan

'Ik snap het.' Ik had hem gekwetst, dat wist ik gewoon. In stilte leg ik het lichaam van Mireille neer tussen twee anderen. 'Deze heet Mireille Amelia Scott.' Zeg ik zachtjes. Ik wil nog iets tegen Cedric zeggen, zeggen dat het mij spijt en dat ik het zo niet bedoeld had maar dat deed ik niet. Zonder nog om te kijken naar de kapitein of Cedric loop ik terug maar dit keer niet naar het puin, ik had al teveel lijken gezien dus liep ik maar gewoon het bos in en klom in de eerste de beste boom die ik tegenkwam. Het was een hoge, minstens vijfentwintig waarvan ik ongeveer twintig hoog zat en dus een perfect uitzicht had over het volledige terrein.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik besloot terug te gaan. Ik had lang genoeg in het water gestaan. Langzaam liep ik uit water uit en wachtte een minuutje en toen was ik weer opgedroogd. Ik deed mijn schoenen aan en liep over het strand heen naar het puin. Ik wist niet wat ik moest doen. In de verte zag ik Cedric bij de kapitein staan. Ik besloot er maar niet heen te gaan. Ik keek rond of ik misschien ergens Noah zag. Iets in me zei dat ze aardig was. En als ik ergens behoefte aan had was een meisje om mee te praten. Meisje vatte gewoon dingen anders op. Ik zuchtte.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ik had de jongen al een tijdje horen komen, maar dat hij op me af kwam had ik niet verwacht. Ik hoopte dat hij niet ging vragen wanneer ik hem met zijn probleem zou gaan helpen, want op dit moment was het niet eens duidelijk wat ik over een halfuur zou gaat doen, laat staan dat ik wist wanneer ik de tijd zou hebben om hem te helpen. 'Wat doet u?' hoorde ik hem vragen, waarop ik kort opkeek en hem het apparaatje toonde. 'Dit is een Identifier. Alle leerkrachten hebben er zo eentje gekregen. Het is een machientje dat DNA scant en het koppelt aan een identiteit. Oorspronkelijk was het bedoeld om gegeven te verzamelen over mensen. Professor Tapsanter gebruikte het ook om ons boodschappen te sturen,' vertelde ik hem, zonder aarzelen. Tot mijn grote genoegen leek hij niet al te aangedaan van de lijken. Niet dat ze hem de tijd hadden gegeven om de doden te leren kennen, maar toch... 'Ik kan de doden hiermee identificeren. Dat is wel handig, gezien de staat waarin sommigen zich bevinden...' Mijn stem stierf weg toen ik naar het lichaam van een zekere Paul William Pratt keek, van wiens gezicht alleen maar pulp overbleef.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
De man verteld wat hij aan het doen is. Ik luister aandachtig om mijn gedachten wat af te leiden. Langzaam sterft zijn stem weg. Nu moet ik me weer concentreren op de confrontatie met de doden. Natuurlijk deed het me van binnen pijn, toch probeer ik er zo min mogelijk aandacht aan te besteden om mezelf niet weer te verliezen. Ik mag ze dan wel niet gekend hebben, toch waren dat de mensen met wie ik om had moeten omgaan. Ik kreeg het idee dat hij het meeste over de situatie wist. Een zacht briesje brengt de geur van het bos in mijn neus. Het ruikt zoals thuis, mijn plek. 'Interessant,' reageer ik na een tijdje. 'Wij zijn het?' Ik concentreer me op de geur die op thuis lijkt en probeer me rustig te houden. Het kost nog steeds wat moeite om kalm over te komen. In mijn hoofd blijf ik herhalen dat het geen zin heeft om boos te worden. Dat levert toch niks op. Ik kan me veel beter richten op de dingen die gebeurt zijn en zo proberen te helpen. Ik kijk even naar de man naast me.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik luister aandachtig naar Valeries voorstel. "Dat klinkt als een goed idee. Alleen twijfel ik eraan of er daar geen instortingsgevaar is. Misschien kunnen we dat beter controleren voor we er iemand onderbrengen." Ik merk dat Spencer de pillen heeft ingenomen en ik vul het glas water opnieuw voor hem, mocht hij nog dorst hebben. "Voor we je überhaupt ergens heen brengen lijkt het me handig je eerst een lauw bad te laten nemen. Dan kan je wat afkoelen van de koorts en meteen het bloed en stof van je afwassen." Ik draai me naar Valerie toe. "Is het wat jou betreft oké als hij kort in bad gaat of een douche neemt?" Ik merk dat ik onbewust tijd aan het rekken ben. Ik wil niet terug naar het hoofdgebouw dat in puin ligt. Ik wil niet terug naar al die lichamen die daar liggen. En ik wil niet terug omdat ik zeker weet dat ik mijn professionele houding die ik nu al de hele tijd geweldig volhoud meteen zal verliezen.

'Wie zijn het?' Even vlogen mijn wenkbrauwen in de lucht. 'Ik denk dat we daar wel een briefing over doen als alles is op geruimd,' zei ik. 'Nu is het ten eerste te vroeg om namen te noemen, en bovendien is de lijst te lang,' Mijn vingers lieten het apparaatje opnieuw in mijn zak glijden toen ik het laatste lichaam gescand en geïdentificeerd had. 'Kent u iets van basis EHBO, meneer Dux?' vroeg ik dan aan de jongen naast me. 'Ik denk dat ze ons mij de ziekenboeg nodig zullen hebben. De doden zijn dood. Op dit moment moeten we zorgen dat die aanslag niet nog meer levens eist,' Ik zweeg even en keek naar de twee zusters die op een bancard een man die schijnbaar buiten bewustzijn was, naar Heathers ziekenzaal droegen. 'Dokter Knochenmus zal alle hulp kunnen gebruiken die ze kan krijgen.' Zeker als ze zo incompetent is als ik vermoed, voegde ik er in gedachten achteraan, waarna mijn gezicht een fractie van een seconde vertrok. Zo'n dingen mocht ik niet denken. Knochenmus had de kans om zich te bewijzen nu...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric
Weer luister ik aandachtig naar wat hij te vertellen had. Ik knik als hij zegt dat we later wel bespreken wie ze zijn. Ook vraagt hij of ik iets van basis EHBO ken. Hij had me in ieder geval al geïdentificeerd want hij kent mijn achternaam en bijna niemand kent die. Welk label zou hij me gegeven hebben? Raar en grote kans op woede aavnal? Ik had het niet zo op dat label en probeerde er ook vanaf te komen. Ik slik even. EHBO was bij mij altijd al slecht geweest. 'Uh,' begin ik. 'Ik kan pleisters plakken, pijnstillers slikken en zeggen dat je rust moet nemen als je verkouden bent.' Ik denk dat die uitleg wel duidelijk is, ik bak er dus weinig van. Als ik had gekund was ik graag gaan helpen bij de ziekenboeg. Helaas was dat niet aan mij besteed. Mijn taak zou wel brokstukken rapen worden. Dat moest wel lukken. Helaas was dat ook de saaiste taak. Mensen helpen op de EHBO klinkt zelfs nog beter dan puin ruimen.

Valerie Savarin.

Door het raam zag ik hoe twee verpleegster een man op een brancard naar hier aan het brengen waren. Heel zachtjes gaf ik Heather een kneepje in haar schouder. 'Mijn kamer is helemaal links, achter de eetzaal, het is bijna onmogelijk dat het daar instort. Ik zal hem daar wel in een bad zetten, jij bent nu hier nodig.' Iets vertelde me dat ze niet terug wou naar het hoofdgebouw, ik eigenlijk ook niet maar wat moest dat moest en dit was duidelijk zo'n geval. Net op dat moment bereikten de twee vrouwen de voordeur.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Om eerlijk te zijn zag ik er erg op tegen om een bad te nemen waar Valerie bij was. Niet omdat ik me schaamde, maar gewoon omdat ik me kwetsbaarder zou voelen. Nog kwetsbaarder dan ik nu al was. Mijn lippen bleven strak op elkaar geklemd. Of een bad goed of slecht voor me zou zijn wist ik niet, en ik bevond me ook niet in een positie om te protesteren, dus van mijn kant hoorden ze geen weerwoord, al zag ik het idee niet helemaal zitten.
De pillen die de roodharige vrouw me had toegediend, werkten vrij snel. Of misschien was het de combinatie met de koortsremmers van Valerie die de pijn heel wat dragelijker maakten. In ieder geval had ik niet meer het gevoel dat er elke moment één of ander onderdeel van mijn lichaam gewoon finaal zou afbreken en stond mijn hoofd niet langer op ontploffen, waardoor ik heel wat makkelijker na kon denken.
Op dat moment merkte ik dat Valerie's ogen naar de ingang van het ziekencomplex verschoven. Ik keek ook. De eerste gewonden begonnen te arriveren. Valerie stelde de dokter, die een nogal geagiteerde blik in haar ogen droeg, gerust door te zeggen dat ze hier moest blijven en dat Valerie zelf zich wel om mij zou bekommeren. Of ik daar wel zo blij mee moest zijn bleef slechts de vraag.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

'In dat geval is het misschien beter dat u hier blijft om puin te ruimen,' besloot ik, ietwat teleurgesteld, al was dat niet in mijn stem te horen. Er zouden gegarandeerd nog slachtoffers vallen. Vooral met de hoeveelheid medische manschappen die we hadden. Of beter gezegd niet hadden. 'U zorgt er gewoon voor dat alle nog levende mensen die u vindt, zo snel mogelijk bij de ziekenboeg geraken, begrepen?' commandeerde ik dan, al weer met mijn gedachten ergens anders. Nu was het inderdaad het belangrijkste dat de gewonden hulp kregen. Zonder meer te zeggen liep ik naar de lange rij gewonden, legde samen met een verpleegster een gewonde vrouw op een brancard en begon aan een weg naar de ziekenboeg. De vrouw zou de afstand waarschijnlijk niet halen. Dat wist ik en dat wist de verpleegster. Haar buik was praktisch volledig opengereten, waardoor het buikvlies gescheurd was en haar ingewanden in een bloederige pap op haar lichaam lagen. Praktisch niet meer te redden. Instinctief besefte ik dat Heather Knochenmus erg zwaar zou tillen aan elk leven dat ze verloor. Aan de gewonden te zien, zouden dat er veel worden. We zouden ons uiterste best moeten doen om haar geestelijk in orde te houden.

[ bericht aangepast op 26 dec 2011 - 17:26 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Cedric Dean Dux
'In dat geval is het misschien beter dat u hier blijft om puin te ruimen,' zegt hij op een zelfde toon. Ik slik een keer, zelf wat teleurgesteld. Dit was altijd het stomste klusje. 'U zorgt er gewoon voor dat alle nog levende mensen die u vindt, zo snel mogelijk bij de ziekenboeg geraken, begrepen?' Hij was de baas op dit moment dus ik had niks om er tegen in te brengen. 'Begrepen,' zeg ik. Ik knik nog even voor mezelf. Hij loopt weg, ene verpleegster helpende. Ik kijk nog even naar de doden en loop weer naar het puin. Langzaam begin ik brokken op een hoop te gooien en te kijken of ik nog mensen tegen kom.

Oké, eerder beschreef ik nog wel hoe die mensen behandeld werden enzo, maar dat kan nu niet echt meer, omdat ik op google niets kan vinden over het behandelen van hele ernstige wonden. Dan staan er alleen dingen als "Opname in het ziekenhuis is nodig". No shit, sherlock. Maar dan weten jullie dat even :')

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik zie Valerie naar buiten kijken en volg haar blik. De eerste gewonde wordt richting de praktijk gedragen. Ik slik en richt me tot Valerie. "Oké. Als jij hem een lauw bad laat nemen- niet koud, dat maakt het alleen erger- veel laat drinken en rusten komt hij er wel weer bovenop." Ik kijk naar Spencer, die er nog steeds belabberd uit ziet. "Tot ziens, Spencer." Ik glimlach kort naar hem en zeg dan gedag tegen Valerie. Terwijl ik hoor hoe ze de praktijk uit lopen zet ik alvast wat spullen klaar op een van de werkbladen in de praktijk, zodat ik zo meteen niet de hele tijd hoef te zoeken. Dan loop ik naar de deuren van de praktijk. Ik adem diep in, stroop mijn mouwen op en open de deuren. Here goes nothing. Ik help de twee zusters de gewonde man binnen te dragen en samen leggen we hem voorzichtig op de onderzoekstafel. Hij kermt luid en maait met zijn armen om zich heen. Hij heeft brandwonden over zijn gehele lichaam. Zijn haar is weg geschroeid en zijn gezicht is niet meer dan een zwartgeblakerde vleesmassa. Ik bijt op mijn lip en begin aan mijn werk. Zelfs als de man het overleeft zal hij altijd pijn houden en verminkt zijn. Ik ga zo snel en zorgvuldig mogelijk te werk, maar mijn handen zijn trillerig en maken het me moeilijk. Ik ben bang om fouten te maken. Want als ik nu fouten maak kan dat levens kosten. Weer slik ik en ik probeer me volledig te concentreren op het helpen van de man. Het zal niet lang meer duren voor er meer slachtoffers zullen worden binnen gebracht, dus ik kan maar beter zo efficiënt mogelijk werken.

Valerie Savarin.

Ik knik en sla mijn arm onder de oksel van Spencer. Ik hoopte maar dat hij kon lopen anders werd dit nog een helse tocht. Gelukkig was het niet zo ver en was het pad van grind dus nog redelijk makkelijk begaanbaar. Ik zei geen woord maar keek alleen om me heen tot we voor de deuren van het hoofdgebouw waren, of wat er nog van overbleef natuurlijk. Misschien een tikkeltje te ruw voor Spencer duwde ik hem door de deuren en de gang naar mijn kamer waar ik hem op mijn bed duwde. 'Wacht hier, en durf niet te bloeden op mijn lakens of ik zorg er persoonlijk voor dat je geen bloed meer hebt.' Iets te laat besefte ik dat ik hem nu waarschijnlijk een uitnodiging gegeven had om mijn lakens vuil te maken. Zuchtend om mijn eigen domme grote mond liet ik een bad halfvol lopen waarna ik Spencer haalde. Het voelde nogal ongemakkelijk aan. 'Eh, ja. Red je het zover alleen? Als je iets nodig hebt roep je maar, oke?' Ik liep zo snel mogelijk achterwaarts de kamer uit en ging zitten wachten in de kleine zetel.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

De kleine wandeltocht had me weinig goed gedaan, aangezien Valerie me niet erg mocht en me bijgevolg half meesleurde. Ik deed zoveel mogelijk mijn best om haar bij te houden, al was het maar om haar niet het genoegen te schenken dat ze me als een lappenpop kon behandelen. Uiteindelijk waren we aangekomen bij een kamer, waar Valerie me ruw op haar bed had geduwd en naar de badkamer was gelopen met de waarschuwing om vooral haar lakens niet vuil te maken. Dat zorgde er eigenlijk alleen maar voor dat ik de neiging om haar lakens net wél vuil te maken, heel stevig moest onderdrukken. Toen ze terug kwam, nam ze me mee naar haar badkamer, waar een halfvol bad voor me klaarstond. 'Eh, ja. Red je het zover alleen? Als je iets nodig hebt roep je maar, oke?' Voor ik wat kon zeggen was ze weer verdwenen. Voorzichtig gaf ik en tikje tegen de deur, waardoor die tegen de deurpost leunde. Aan haar gezicht te zien, verwachtte ik niet dat ze me zou storen, dus de deur op slot doen leek overbodig.
Licht kreunend van de pijn ritste ik mijn pilotenpak open, trok mijn shirt traag over mijn hoofd en trok mijn schoenen uit. Vervolgens schudde ik de rest van het pak van mijn heupen en duwde mijn boxershort naar beneden. Zorgvuldig stapte ik dan in het water dat me helend omvatte. Het deed inderdaad deugd en ik voelde mijn spieren ontspannen. Een tijdje bleef ik gewoon voor me uitkijken, mijn blik gefixeerd op het nummer dat ze op de binnenkant van mijn dij hadden getattoëerd. Iedereen die ooit in het leger had gezeten had er zo eentje. Op die manier was het makkelijker om soldaten te sorteren en weet ik veel wat nog. Ik weet nog dat ik er op tegen zag om het cijfer in mijn huid te laten zetten met inkt, maar zonder die tattoo mocht je niet toetreden, dus uiteindelijk moest het gewoon.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.