[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Noah Morrigan.

In rechtstreekse blik had me alles verteld wat ik net tijdens de tersluikse blik gemist had. Hij wou terug, waarschijnlijk had hij een vriendin, dat zou ook de angst verklaren. Hij had haar waarschijnlijk nog altijd niet gezien. 'Het gaat vast oke met haar, gaan we erheen?' Mijn stem klinkt zo zacht dat het me niet zou verbazen als hij het niet eens verstaan had. Dit was dan ook waarom ik nooit mijn mond opentrok. Mensen werden er bang van als anderen dingen zagen die zij niet zagen.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
Ik kijk op als Noah wat zegt. 'Het gaat vast oke met haar, gaan we erheen?' zegt ze, ze zei het zacht toch had ik goed verstaan wat ze zei. Op het eerste oog zou je niet zeggen dat iemand zo goed is. Ze mocht het best weten. 'Is goed,' zeg ik en ik sta op. 'Lukt het of moet ik helpen?' Ik weet niet of ze het leuk vind dat ik het vraag. Ik hoop Dana snel weer te zien. zien dat ze oke is. Het verbaasde me wel een beetje dat Noah alles gezien had. 'Wat zag je nog meer?' Mijn nieuwsgierigheid was nu geprikkeld. Ik ga weer zitten en hou Noah tegen om op te staan.

Noah Morrigan

Ik lachte zachtjes. 'Ik ben helderziende of zo hoor.' Ik deed mijn best om rustig overeind te komen terwijl ik zijn aanbieding tot hulp negeer. We lopen even in stilte naast mekaar, heel soms moet ik even zijn arm grijpen om niet weer tegen de grond te gaan maar het gaat best goed vind ik zelf. 'Je, je hebt veel opgekropte emoties maar je werkt eraan niet? Ik bedoel je kwam redelijk rustig over net.'

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik was nog steeds op de plek waar Valerie en Kapitein Cherie en mij hadden achter gelaten. Ik was onrustig. Na ongeveer tien minuten ijsberend op het strand gelopen te hebben ging ik zitten kijkend naar de zee.
Het geluid van de zee was het enigste wat me rustig kon houden. Het liefst zou ik er in springen en roekeloos baantjes gaan trekken. Maar dat kon niet. Op dit moment moest ik wachten op het resultaat van het onderzoek. Af en toe keek ik naar Cherie.
Ik was bang dat Cedric overleedde was. Het idee al.
Hij leeft nog, hield ik me eigen voor. Ik had hem uit het gebouw zien komen.

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
Soms dien ik als steuntje zodat Noah niet weer op de grond zakt. Rustig luister ik naar Noah. Ze verteld precies wat er in me om gaat. Als ze klaar is denk ik na. 'Dat klopt,' zeg ik. Mijn stem klinkt een beetje somber. De gedachten eraan zijn niet leuk, maar wel goed. 'Net deed ik ook hard mijn best om mijn humeur niet te veel te laten veranderen.' Ik laat mijn hoofd een beetje hangen. 'Je bent er goed in, in mensen inschatten bedoel ik. Je kunt mijn hele persoonlijkheid boven halen als je wilt.' Ik weet niet of ze dat gaat doen, maar ze kan het wel. We zijn een heel stuk weg van de rest. Eigenlijk hoop ik dat ze nog meer verteld.

Noah Morrigan

Ik lachte nog een keertje. 'Ik denk niet dat, dat zo'n goed plan is.' Het witte gebouw, of wat er toch van over bleef, kwam in zicht. 'Goddamnit.' Ik bleef stilstaan, kon me niet meer verroeren. Nooit had ik kunnen inschatten dat het zou erg zou zijn. Ik zag mensen zoeken naar overlevenden, maar de houding van hun rug en armen en de blik die ik opving van een enkeling vertelden maar 1 ding. Iedereen die daar nu nog ligt, is dood.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Cedric
'Als je dit al weet, mag je de rest ook wel weten hoor,' zeg ik als Noah zegt dat ze het geen goed idee vindt. We komen bij de restanten van het gebouw. Zo goed had ik het nog niet bekeken, maar ik was gelukkig niet zo erg geschrokken als Noah. Ze staat stil en vloekt. Voorzichtig leg ik een arm om haar heen. Nu Dana nog vinden. Zelf bleef ik volhouden dat ze nog leeft. Ik wil haar weer in mijn armen houden. Laten merken dat alles goed gaat. Nu had ik er nog een tweede taak bij om Noah een beetje te kalmeren of iets in die richting. Dat waren nou precies taken die ik niet kon. Zelf zat ik al genoeg in de knoop met emoties, die van andere konden er nog wel bij.

Noah Morrigan

'Wie zegt dat ik dat niet allang weet.' Ik grinnik zachtjes en kijk rond of ik nog overlevenden zie, of gewonden, of wat dan ook. Het voelde zoals thuis, als er weer eens een huis was ingestort en we allemaal op de been kwamen voor overlevenden uit het puin te halen. 'Daar!' ik wees naar de plek waar twee meisjes bij elkaar stonden.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
We zwegen allebei. Allebei verdiept in onze eigen gedachten. Soms keek ik naar Cherie.
Ik had nog nooit zo iets meegemaakt. Natuurlijk had ik dit wel ooit in films gezien. Maar het was anders als je het zelf mee maakt. Zelf durfde ik niet verder naar de slachtoffers te zoeken. Bang om dingen te zien die ik niet wil zien.

[ bericht aangepast op 19 dec 2011 - 21:15 ]

"Ignite, my love. Ignite."

Cedric
'Handig als je het al weet,' zeg ik. 'Je mag het ook zeggen als je wilt, het is goed voor me dat iemand anders het zegt.' Ineens kijkt Noah op en wijst naar het strand. Er staan twee meisjes. Alle alarm bellen gaan ineens rinkelen. Ik pak Noah bij haar onderarm en loop met grote passen in hun richting. Al snel wordt het duidelijk dat Dana daar is. Als ik bij hun ben laat ik Noah weer los en sla mijn armen om Dana heen. Eindelijk heb ik haar weer gevonden.

Noah Morrigan

'Ik zeg het je wel een andere keer.' Ik schenk een glimlachje aan het meisje dat hij omarmde en het andere meisje. 'Ik, eh, ik ga even helpen bij het puin ruimen, ik denk dat ze mijn hulp wel kunnen gebruiken, ervaring enzo.' Ik grijns even zwijgend voor ik me omdraai en richting het gebouw begin te lopen.

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Dana
Ik schrok op uit mijn gedachtes toen ik twee armen om me heen voelde. Ik keek geschrokken op en zag Cedric. Tranen sprongen in mijn ogen.
'Cedric,' zei ik opgelucht. Hij leefde nog. Hij leefde nog steeds. Ik voelde een traan over mijn wang lopen. Tranen van opluchting en blijdschap. 'Je leeft nog.' Ik sloeg mijn armen om hem heen. Ik voelde me veilig tussen zijn armen.
Ik keek naar het meisje dat weg begon te lopen. Ik had haar helemaal in het begin ooit een keer in de eetzaal gezien. Ik nam voor om binnen kort met haar kennis te gaan maken.

[ bericht aangepast op 19 dec 2011 - 21:41 ]

"Ignite, my love. Ignite."

-Cedric-
Noah zegt dat ze gaat helpen bij het gebouw, ik wil nog wat zeggen, maar ik ben te druk met Dana. Ook zegt Noah dat ze het me nog wel een keer verteld, ik ben benieuwd naar wat ze weet. Ik merk dat er wat tranen over Dana's wangen lopen. Ze is opgelucht dat ik nog leef. Voorzichtig laat ik me in het zand vallen. Haar had ik nou gemist. 'zo snel ga ik niet dood hoor,' zeg ik lachend. Mijn handen laten haar niet meer los. Ik had niet verwacht ooit nog zo blij te zijn om iemand terug te zien. Mijn lippen druk ik op haar wang. 'ik heb je gemist,' zeg ik zacht. Het maakt me even niks uit dat er nog iemand is.

Dana
Ik voelde een kus op mijn wang en ik glimlachte. 'Ik heb jou ook gemist,' fluisterde ik. Ik veegde met mijn hand de tranen van mijn gezicht. Daarna keek ik Cedric recht in zijn ogen aan. Ik was zo blij om ze weer aan te kunnen kijken en te zien dat er leven in was. Ik drukte mijn lippen op de zijne. Ik had lang genoegt gewacht en het leek voor mij de enigste manier om te beseffen dat ik niet droomde maar dat hij echt hier bij mij was.

"Ignite, my love. Ignite."

Stik, was ik al mijn tekst kwijt die ik getypt had van de vorige post.

Valerie Savarin

Ik zuchtte diep en schudde even zachtjes mijn hoofd voor ik opstond en naar de andere kelder liep voor een zaklamp er goed op lettend dat ik ondanks zijn toestand de deur goed achter me sloot. De lamp was niet moeilijk te vinden, hij lag gewoon op een rek en na een kleine test merkte ik op dat hij bevredigend fel licht gaf. Met zachte passen liep ik terug en gooide de ijzeren deur weer open waarna ik die weer goed achter me verzegelde, zelfs als hij er al in zou slagen om mij te verwonden, of wat dan ook, zou hij hier niet zomaar buiten geraken. Ik ging op mijn hurken naast hem zitten en zette de lamp aan terwijl ik het mee gegriste EHBO-kistje naast me op de grond zette. Met snelle handeling onderzocht ik zijn pupillen op zoek naar een spoor van een hersenschudding en depte ondertussen het bloed van zijn lichte verwondingen af met een doekje met ontsmettingsmiddel op. Nu was het belangrijk dat hij dacht dat we hem niets gingen doen dus deed ik mijn uiterste best om niet al te hard door te duwen op zijn wonden en het licht niet te lang in zijn ogen houden. Toch kon ik het niet laten om hem zoveel mogelijk aan te raken met mijn ijskoude handen tot er een koude rilling over zijn rug liep. Met een lang stuk verband bond ik zijn polsen aan mekaar, misschien iets te strak om echt goed te zijn maar dat interesseerde me geen moer. Mijn oog viel op een doosje pijnstillers maar die schoof ik snel onder een ander stuk verband, die zou hij niet nodig hebben. Ik twijfelde of ik hem opnieuw zou verlammen of het gewoon zo zou laten. Maar nog voor ik iets kon doen, rolden er woorden over mijn lippen. Ze klonken bars en koud. 'Waarom?'

[ bericht aangepast op 19 dec 2011 - 22:30 ]

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.