[RPG] The Habit. [5] - Speeltopics

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Ik heb 'm aangepast :]

Net toen ik een grote plaat aan de kant gooide om het lichaam van een jongen bloot te leggen, hoorde ik achter me een gerommel van iemand die moeizaam over de rotsen klauterde. Als ik omkijk zie ik een ietwat verloren Heather op me afstrompelen, blijkbaar helemaal over haar toeren. 'Er zit daar een vrouw...' jammerde ze terwijl ze haar tranen probeerde te stoppen. 'Ik...Ze.. Wat is er in godsnaam gebeurt?' Mijn gezicht betrok even. 'Laat me raden, ze had een hoofd vast?' Ik zuchtte even en tuitte mijn lippen. 'We waren al op zoek naar haar...Ik stuur straks wel iemand om haar te helpen,' mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Heather. Dan richtte ik me weer op haar laatste vraag. 'We werden aangevallen met een bommenwerper,' legde ik uit. 'Waarschijnlijk door de Natie, ik heb het vliegtuig uit de lucht geschoten en Valerie is op dit moment de piloot aan het ondervragen,' ging ik verder met inlichten. 'Prixor is dood, net als een deel van de leerlingen en een groot deel van de techniek dienst. Zoals u kan zien schiet er van die linkervleugel niks meer over...' Ik zweeg even kort en keek naar de vrouw voor me. Ze zag er zo verloren en verdrietig uit dat ik bijna medelijden kreeg. 'Ik wil niet bot doen, dokter, maar nu hebben we u meer nodig dan anders. Veel doden en gewonden liggen nog verspreid en u bent de enige die genoeg van geneeskunde afweet om ze te helpen. Ik stel dus voor dat u uzelf vermant, en aan de slag gaat,' maande ik haar kordaat, maar met een vriendelijke ondertoon in mijn stem aan. Het zou moeilijk zijn om hierover te stappen. Zeker voor Heather, die al eerder blijk had gegeven van een gevoelig karakter.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Ik kijk verbaasd naar Sasha, die meteen raad waarom ik zo overstuur ben. Als hij echter uitlegt dat ze haar al zochten snap ik dat het geen telepathische krachten waren. Tijdens zijn verhaal weet ik me geen houding te geven. Ik weet dat ik onder het stof zit, dat mijn kleren vol zitten met scheuren en dat er tranen over mijn wangen stromen. En dan staat hier Sasha voor me, weliswaar in zijn lelijke broek en shirt, maar nog altijd goed verzorgd en kalm. Als ik niet al zou huilen was ik er spontaan van gaan janken. "Prixor is dood, net als een deel van de leerlingen en een groot deel van de techniek dienst. Zoals u kan zien schiet er van die linkervleugel niks meer over..." Ook al had ik het kunnen verwachten, het nieuws dat er zoveel mensen zijn gestorven voelt als een klap in mijn gezicht. Het schudt me wakker, op een niet al te prettige manier. Ik haal mijn neus op en kijk naar het puin om me heen. Ik vraag me af of de mensen die hier bevel voor hebben gegeven zich realiseren wat ze aanrichten. Even blijft het stil, maar dan begint Sasha weer te praten dus richt ik mijn blik op hem. Zijn toon is vriendelijk, maar zijn woorden boezemen me angst in. Ik kan niet in mijn eentje voor al die mensen zorgen. Ik ben goed met planten, niet met mensen. Ik ben wel dokter, maar ik ben zeker niet bevoegd om allerlei diepe wonden te behandelen. Laat staan getraumatiseerde mensen. Ik voel de paniek opborrelen in mijn onderbuik en trillerig haal ik adem. Als ik me realiseer dat er weer een traan over mijn wang glijdt veeg ik die bruusk weg en recht mijn rug. Sterk zijn. "Ik.. Ik zal zien wat ik kan doen. Waar is de rest?" Als ik hoor hoe zwakjes mijn stem klinkt voel ik me klein en machteloos. God, ik heb behoefte aan een knuffel en een warme mok chocolademelk met slagroom.

Haar gezicht sprak boekdelen. Toen de woorden mijn mond verlieten, krasten ze diepe angst en paniek op Heathers gezicht. In de hoop haar een beetje te kunnen kalmeren, klopte ik zachtjes op haar rug, al kreeg ik de woorden 'het komt wel weer goed' niet over mijn lippen. "Ik.. Ik zal zien wat ik kan doen. Waar is de rest?" zei ze dan, met een stemmetje dat ontzettend angstig en breekbaar klonk. En zij moest mensenlevens gaan redden? God beware ons. 'Hangt er vanaf wie u bedoelt met 'de rest'...' zei ik, beseffend hoe donker dat wel niet klonk. Het was nochtans wel waar. Wie was er omgekomen en wie niet? Op dit moment was niemand daar honderd procent zeker van. En het zou niet makkelijk worden om het allemaal uit te vissen, vooral gezien de staat van sommige lichamen.

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Heather Knochenmus - Lerares Plantkunde en Schoolarts
Sasha's ongemakkelijke klopje op mijn rug had me anders waarschijnlijk laten lachen, maar nu kan ik alleen zwakjes glimlachen. Het is een aardig gebaar, maar helpt me niet erg. "Hangt er vanaf wie u bedoelt met 'de rest'..." Ik slik even en kijk uit over het puin. Nu ik beter kijk zie ik hier en daar een hand, been of rug blootliggen. Ik adem diep in en kijk even naar de zee, die nog steeds rustig heen en weer kabbelt, alsof er niets is gebeurd. Net als Sasha, in weze. "Gewoon. De rest, iedereen die nog leeft." Ik zucht en sla mijn armen om elkaar heen. Ik huil nu in ieder geval niet meer, bedenk ik me. "Hebt u eigenlijk al mensen gezien? Die nog leefden, bedoel ik." Ik kijk even opzij naar Sasha, en voel een rilling over mijn rug lopen. Ook al geef ik het niet graag toe, het feit dat hij zelfs nu nog beheerst is geeft me groot ontzag voor hem. En ook een beetje angst. Want hij moet toch wel íets voelen, hierbij? Tuurlijk wel. Hij verbergt het gewoon goed. Toch wel vreemd. Ik vraag me af of hij altijd al zo is geweest, of dat hij er voor is getraind. Zou er überhaupt wel eens iemand zijn geweest aan wie hij zijn echte emoties heeft laten zien? Misschien wel aan Valerie, die lijkt wel wat meer met hem gemeen te hebben. Beschaamd merk ik dat ik me daardoor enigszins jaloers voel. Maar is dat gek? Ze stralen allebei dat zelfde kalme en rustige uit, en lijken zo gracieus en perfect. Hoe kun je daar niet jaloers op worden?

En toen lag dat verdomde internet er weer uit bij ons --', Oh ik weet dat ik in deze post een beetje achterloop maarja.

Valerie Savarin

Ik schudde mijn staart even opzij, niet in een aandachtstrekkerig gebaar maar puur en alleen omdat het in mijn weg hing, voor ik de bewusteloos man overnam van Sasha. 'Bedankt.' Ik hoop dat hij weet wat ik ermee bedoel en dat,dat niet is om Cherie en Dana te vinden. Met een verbeten trek op mijn gezicht hijs ik de man op en begin naar Heathers gebouw te marcheren. Het werd tijd voor een korte ondervraging, over een paar dagen zouden we er wel een langer gesprekje mee houden, tegen dan zal hij wel afgekoeld zijn. Zo helemaal alleen, zonder eten en met maar een petieterig klein beetje drinken. Ik concentreerde me daarop en probeerde niet te denken aan alle doden, de jongeren interesseerden me zoveel niet. Het was erg, daar niet van aan maar ik kende hen amper. Prixor kende ik al zo lang en Lily ook dat het gewoon niet te verdragen werd. Maar ik moest kalm blijven, we waren nog maar met drie en wij moesten tonen dat we ruggengraat hadden, kalm blijven voor de andere overlevenden. Aantonen dat alles goed kwam, en vooral ik en de kapitein aangezien Heather al eerder bewezen had nogal gevoelig te zijn en die gevoelens ook spontaan te uiten. Het was een eigenschap waar ik soms best jaloers op was. Ondertussen was ik aangekomen bij het kleine, witte gebouw dat gelukkig onbeschadigd was, ik had geen idee waar we anders de gewonden zouden moeten onderbrengen, en opende de deur van de, op een paar flessen water en proviand na, lege kelder. 'En nu tussen ons.' mompelde ik zacht terwijl ik een glas ijzig koud water over zijn hoofd heen goot.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Naar adem happend werd ik opnieuw wakker, opgeschrikt door een ijskoud plens water die me even het vermogen tot ademhalen had afgenomen. Zachtjes hoestte ik, me proberend te situeren. De elektische schok had me verlamd, waar door ik niet meteen in de mot had wat er aan de hand was. Ik lag op een harde, koude vloer en de omgeving was praktisch volledig donker. Afijn, mijn ogen waren er nog niet aan gewend, waardoor ik niks zag. Er hing een duffe geur van stof waar mijn neus van begon te kriebelen.
Godverdomme wat deed mijn kop zeer, ik had het gevoel alsof mijn schedel in tweeën spleet zo erg was het. Een zachte, pijnlijke kreun ontsnapte en ik vouwde mijn handen over mijn natte hoofd, alsof dat zou helpen de pijn te verminderen.
Waar was ik eigenlijk? En bij wie? Want aan een ademhaling en wat geschuifel te horen, had ik gezelschap...

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Kléín vraagje; zijn Cherie en Dana nog steeds bij Sasha, of wat?

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Ik ga er vanuit dat die naar de ruines gegaan zijn... Of wel zitten ze nog steeds op het grasplein voor de hoofdingang c:

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Valerie Savarin

'Wakker? Ben je gewond?' Mijn stem klonk dan misschien zacht, door de akoestiek in de lege ruimte klonk ze waarschijnlijk nogal dreigend, vooral omdat hij niets hoorde te zien. Als ik al amper zag en ik zat hier al een minuut of vijf. Veel info had ik van hem niet nodig. Nu wou ik alleen weten of hij het zou overleven, niet omdat ik ook maar één zier om zijn leven gaf, eerder omdat hij nuttige informatie zou kunnen bezitten. Het stof deed een nies naar boven kriebelen die ik kribbig onderdrukte. 'Dus?' vroeg ik hem nog een keer.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

'Wakker? Ben je gewond?' De stem van de persoon die bij me in de kelder zat, behoorde toe aan een vrouw. De vijand. Logisch, aangezien ik hun eiland gebombardeerd had. Het feit dat we niet ontsnapt waren, verried alleen maar dat ik niet lang meer zou leven.'Dus?' hoorde ik haar ongeduldig vervolgen, waarpo ik zachtjes moest lachen. Als ik dan toch dood ging, dan zou ik er voor zorgen dat de vijand zelf op het punt stond om een kogel door zijn kop te jagen, doordat hij met mij moest spreken. Over kogels gesproken... Ik vroeg me af of mijn wapen het water overleefd had. En of ik er bij kon... 'Hoofdpijn en een paar kneuzingen verder niets,' antwoordde ik kort, wetende dat ze me niet toch niet met alle gastvrijheid zouden ontvangen.

[ bericht aangepast op 19 dec 2011 - 14:43 ]

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Damnit, al mijn tekst kwijt --'

[ bericht aangepast op 19 dec 2011 - 22:29 ]

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Noah Morrigan

Versuft merk ik hoe iemand me terug vast neemt om even later tegen iets aan te zetten. Even, heel even maar, ben ik bang en wil beginnen slaan maar ik hou mezelf onder controle en hou mezelf voor dat het niets is. 'Noah? Dat is je naam toch?' Ik open mijn ogen en kijk hem slaperig aan voor ik zachtjes knik. Ik wist wie hij was, hij was de jongen die tijdens het voorstellen tegen een boom aan had gezeten en van mevrouw Haspers opnieuw had moeten beginnen met het spel. Hij doet duidelijk zijn best om mij recht aan te kijken maar ik ontwijk zijn blik zoals ik altijd al gedaan heb bij mensen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Oké, ik volg het even niet meer ;$

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ridder schreef:
Oké, ik volg het even niet meer ;$

Ik ook niet, ik snap er even geen fuck meer van. :W

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.