[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Okidoki, eet smakelijk c:

Haha, ik zie het al helemaal voor me x'D

Emily June Cruz - Survivor.
"Kom tevoorschijn." Hoorde ze plots en aan haar stem te horen was het een vrouw. Voor de zekerheid pakte ze haar pistool, het laatste bevel negerend, kwam ze achter de boom vandaan. Ze hield het pistool voor zich uitgestrekt en hoopte een voorkomen te hebben dat ze verstand had van het wapen dat ze in haar handen hield. Zwijgend keek ze de jonge vrouw aan en hield het wapen op haar gericht. "Als jij je wapen wegdoet, doe ik die van mij ook weg, afgesproken?" vroeg ze en keek haar strak aan, elke beweging nauwlettend in de gaten houdend. Het was inmiddels weer gaan regenen, een vieze plensbui zorgde ervoor dat haar kleren en zelfs haar schoenen al snel doorweekt waren. Ze moest echt waterdichte kleding zien te vinden, met name schoenen, natte sokken waren nou niet het meest comfortabele dat ze zich kon voorstellen. man, wat miste ze het dat ze haar natte kleding over de verwarming te drogen kon hangen en in de tussentijd een warme douche kon nemen. Dat was niet eens zo lang geleden en nu stond ze met een wapen, waar ze nota bene geen eens mee om kon gaan, op iemand gericht en waarom eigenlijk? Ze voelde hoe een paar regendruppels over haar voorhoofd gleden en neigend in haar ogen te komen, gauw veegde ze de druppels met haar hand weg om vervolgens meteen weer haar wapen vast te pakken. Het gaf haar hoe dan ook een veilig gevoel het te hebben. "Nou?" drong ze aan op haar eerdere voorstel.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ayame Natsumi Kaede

Ik liep door een bos. Het was donker. Wat was er zojuist gebeurt? Alles werd zwart, en opeens liep ik door een bos. Het begon te onweren. Ik hoorde geschreeuw. Heel vel weg. Het klonk als Anna en het andere meisje, wat blijkbaar Janine heette. Ik negeerde het en liep verder, op zoek naar een schuilplaats. Ik vond een grot. Ik ging er zitten en voelde toen iets hards op mijn hoofd en een schreeuw van een man. Hij heeft me op mijn hoofd geslagen met iets. Iets hards, dat was duidelijk.
'Stik, ze heeft geen eten of telefoon bij,' zei iemand.
Er kwam een plens water over me heen en ik werd wakker.
Ik schoot overeind. 'Ik weet wat er gebeurd is!' riep ik.
Anna en Janine schrokken ervan dat ik zo opeens wakker werd.
'Wanneer?' vroeg Anna.
'Voor ik in de grot wakker werd.'
'Nou?' vroeg Janine nieuwsgierig.
'Ik liep door een bos. Ik vluchtte voor de brand in de stad. Het begon te onweren en ik besloot te schuilen bij een grot. Daar sloeg een man me met iets op mijn hoofd en belandde ik op de steen.'
'Maar waarom viel je opeens flauw?'
'Nou, ik had al de hele tijd hoofdpijn maar ik probeerde het te negeren. Maar het kwam net zo erg dat ik flauwviel. Het is iets minder. Het komt misschien ook omdat ik al even niet gegeten of gedronken heb.'
'Misschien vinden we eten als we naar dat licht lopen,' zei Janine, terwijl ze naar een licht wees.
'D-dat is geen licht...' stotterde ik.
'Het is vuur. En het komt onze kant in!' riep Anna.

Anna-May Parker

"Dit kan je niet menen." Zei ik droog. "Damens, ik stel voor dat we het op een lopen zetten."
Met 3 begonnen we te rennen, waarheen wist ik niet, als het maar veilig was dan was ik gelukkig.
Na enkele minuten te lopen keek ik achterom en merkte op dat het vuur nog steeds onze kant uitkwam en dat het met een redelijke snelheid was.
"Wat is dat?!" Riep ik tussen het rennen door tegen Ayame. "En waar moeten we naartoe?"
Ik liep al zo snel ik kon en geloof me, ik was er van overtuigd dat ik iets aan mijn conditie moest doen wilde ik deze duistere tijden overleven.


[Klein stukje, weinig inspiratie :')]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Jim Fisher
Dankbaar keek ik Deanne aan "dat zou handig zijn" mompelde ik en draaide me Niger 's om naar het wrak dat vroeger mijn huis was. En waar het lichaam van melody lag. "is het ver?" vroeg ik haar nogal afwezig, mij gedachten nog steeds bij melody. Altijd was ze vrolijk, stond voor me klaar en als ik het nodig had was ze er voor mij. En ik, ik liet haar daar liggen. Niet dat ik haar nu eruit zou kunnen halen. Ietswat dramatisch veegde ik met mijn hand langzaam een traan weg dir zijn weg langs mijn wang had gevonden.

Trust me. I'm the doctor

Deanna June Goodheart
'Het is een half uur lopen, maar je moet wel een paar keer klimmen.' Zei ik.
Ik zag dat hij verdrietig naar zijn ingestorte huis keek.Een traan liep over zijn wang. Ik vroeg niks, maar ik begon te lopen. 'Lig er iemand die je ken er nog die niet meer leeft?'Vroeg ik rustig. Ik dacht gelijk aan mijn familie. Mijn vader en moeder. Ik weet nog dat ik in het bos was. Rustig luisterde ik naar het geluid van de natuur tot dat ik vliegtuigen hoorde. Ik wist toen nog niet wat ze deden. Ik zag de bommen vallen en zag alles ontploffen. Gelukkig zat ik diep in het bos. Toen alles rustig werd zocht ik naar mijn huis. Wat ik daar aan treffde kan ik nog steeds niet weg gooien uit mijn hoofd.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Jim Fisher
Stil was ik achter haar aan gaan lopen, "ligt er iemand die je ken er nog en niet meer leeft?". Ik keek alleen even op en keek daarna weer naar de straat, heel mijn leven lag daar praktisch. Mijn ouders waarschijnlijk ook, die ben ik niet meer tegen gekomen sinds het ongeluk. Het duurde ongeveer een minuut voordat ik reageerde "Mijn zusje, en waarschijnlijk ook mijn ouders die heb ik niet meer gezien. Maar ze waren in het huis dat weet ik zeker ik hoorde ze nog schreeuwen.." meteen hoorde ik de krijsen van Melody en moeder. "Melody was bij mij in de kamer, een van de kasten viel om" ik slikte even "en melody lag eronder". Geen idee waarom ik alles vertelde aan kandidaat die ik net vijf minuten kende. Maar ik denk dat ik alles gewoon even kwijt moest.

Trust me. I'm the doctor

Deanna June Goodheart
Hij vertelde zijn verhaal. Toen begon ik aan de mijne. 'Ik was in het bos toen alles gebeurde. Ik weet nog hoe alles ontplofte. Ik kon vanuit een boom zien hoe het ging. Eerst kwamen de vliegtuigen , toen kwamen de bommen naar beneden. Eerst kwam de knal en toen het vuur. Ik zag dat de buiten kant allen een schokgolf kreeg. ' Ik stopte even. Alles speelde op nieuw af in mijn hoofd. '... Toen ik naar mijn huis ging aan de rand van het bos, zag ik mijn ouders liggen. Niet gedood door de bom, maar door en kogel. En ook zo bij iedereen aan de rand van het bos. die het overleefd hadden.' Zei ik treurig. Ik klom over een rots blok. Ik viel onhandig op de grond, maar ik had allen een snee. Snel stond ik weer op.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Janine 'Jainy' Amély Fride

Met moeite kwam ik vooruit op mijn teenslippers. Het enige wat ik mee had kunnen nemen was mijn handtas, mijn koffers werden tot mijn grote spijt aan hun lot overgelaten. De tas woog zwaar in mijn handen, maar ik had hem nodig. Er zat nog wat water in, en ook een paar voedselrepen. Jammer genoeg zaten er geen kleren in, die moest ik dan maar nieuwe gaan kopen wanneer we in de bewoonde wereld aankwamen.
Al snel liep ik achter op de andere twee. 'Jongens, wacht even!' stootte ik met moeite uit. 'Ik kan jullie niet bij houden!'
Ondertussen liet ik mijn tas op de grond slepen, en nam ik hem zo mee. Waarom had ik die nu weer zo zwaar ingepakt? En had ik nu écht geen andere schoenen dan teenslippers aan kunnen doen? Ik moest beter na gaan denken over de gevolgen van dingen.

Nog steeds liep ik met mijn tas te sjouwen. Ik bleef rondrennen, terwijl ik nadacht over hoe ik verder vooruit zou moeten komen. Eigenlijk wist ik dit al, maar ik wilde het niet doen. Één blik over mijn rug was genoeg om me te overtuigen; het vuur kwam steeds dichterbij. Snel schopte ik mijn teenslippers uit, en liet ik mijn tas vallen. Gelijk kon ik sneller rennen, vanwege het gewicht van de tas dat nu weg was, en de teenslippers die niet meer de hele tijd dubbelklapten.
Nu zouden ze zien wat jaren trainen hadden nagelaten. Ik zette de vaart erin, en al snel naderde ik de twee anderen.

[ bericht aangepast op 26 dec 2011 - 13:28 ]

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Fail, ik kom er net achter dat ik nog geen abo heb, dat doe ik nu even. (bloos)

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Jullie mogen ook ruzies en kliekjes creëren hè, blijf niet hangen bij dezelfde personages ;p

Ik ga trouwens paar dagen weg, dan weten jullie dat.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHHHHHHHHHHHHH .

Veel plezier. *O*

everything, in time

Anna-May Parker

Ik had gevoel dat we al een eeuwigheid aan het lopen waren, alsof hier maar geen einde aan kwam.
Ik was, net als Janine en Ayame, buiten adem en doodop.
"Is hier geen zee in de buurt?" Riep ik terwijl nog een keer achterom naar het vuur keek. "Of een rivier? Dan kunnen we daar in springen zodat het vuur ons niet kan raken."
We kwamen nu aan de stadsrand, of toch wat ooit een stad moest geweest zijn.
"Mensen! Ren voor je leven!" Brulde ik naar voorbijgangers. "Er is een vuurzee op komst!"

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ayame Natsumi Kaede

Janine ging niet zo snel als ons, en Anna bleef ook een beetje achter. Niet gek, ik zat namelijk op atletiek en was een van de besten. Janine haalde ons opeens bijna in en ging Anna achteraan. Ze riep naar voorbijgangers dat ze moesten maken dat ze weg waren. We kwamen aan bij een stad. Of wat er van over was. Het vuur omringde ons totaal. Ik rende een brandend gebouw in.
'Ayame, wat the hell ben je aan het doen!?' riep Anna.
'Vertrouw me nou maar!' riep ik terug. In een groot gebouw zijn blussers. Ik keek rond en zag zo'n ding. Ik greep het en rende naar buiten. Ik spoot het in het vuur zodat er een klein pad ontstond.
'Vlug, hierheen!' riep ik naar Anna en Janine.
Ze waren waarschijnlijk te bang om nee te zeggen en volgden me. Ik was ook bang, maar als ik niets deed, waren we nu binnen no-time verbrand geweest.
Het vuur sloot het paadje, maar we waren snel genoeg om er doorheen te lopen. Ik had het bloedheet, maar ik moest doorrennen. Al moest ik nog een week doorlopen, ik zou dit overleven, met Anna en Janine. Het moest!

I know, ik ben in een dramatische bui. (;

waaaaa ik volg het niet meer, ik heb het te druk met dingen deze vakantie dus ik krijg het niet bijgelezen, @Progeny, Aiden blijft bij Ethan en ik hoop dat jij het een beetje bijgelezen hebt want ik heb werkelijk geen idee waar iedereen is, ik reageer zo snel mogelijk met Aiden:$ sorry voor het wachten.

Do it scared, but do it anyway.