[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Waar is iedereen dan gooi ik Jack en Joe naar binnen c:

Frankly my dear, I don't give a damn.

[Mijn personage is momenteel aan het huilen op een steen vlak bij de bus die net het ravijn is ingereden. Ze denkt alleen te zijn en er zijn overal lijken.]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Aiden en Ethan zijn samen bij hetgeen wat hun huis was, ze staan op het punt om naar overlevenden te gaan zoeken. Emily en Katherine zijn bij het winkelcentrum, waar Katherine net twee naaldhakken naar Emily heeft gegooid.:'D

everything, in time

Ik stuur ze wel het winkelcentrum in in dat geval c: Makes more sense.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Astrid, ik geef je dudes wel even goede reden om te komen xd

Emily June Cruz
Ze stond nog altijd besluiteloos voor een ingestort gebouw toen er plots wat langs haar hoofd suisde. Wat was dat in godsnaam? Geschrokkend raaide ze zich om en ze had meteen haar pistool getrokken en schoot uit een reflex met haar ogen dicht. Met haar pistool nog als verdediging voor haar uitgestoken opende ze haar ogen weer langzaam en niet veel verderop zag ze een meisje met knalrode haren staan met een schoen in haar hand. Emily's wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog en ze liet haar pistool zakken. "Hallicuneer ik...?" mompelde ze zachtjes tegen zichzelf en bekeek het meisje nauwkeurig. Voorzichtig stapte ze dichterbij en ze knipperde kort bij haar ogen. Plots drong het tot haar door dat ze haar niet geraakt had, god zijn dank! Stel je voor, kwam ze erachter dat ze niet de laatst overlevende was, schoot ze de ander neer. De kogels hadden zich enkel in wat oude brokstukken geboord. "Oh mijn god, het spijt me! Ik dacht dat ik-.. De ramp.. Jezus, ik had je bijna neergeschoten!" Ze kwam amper uit haar woorden door de verwarring, het was gek iemand tegen te komen als het idee dat je de enige overlevende was zo in je hoofd geprent zat. "Ik ben niet de enige die dit heeft overleeft!" De stem die uit het niets leek te komen bezorgde haar haast een hartaanval. Geschrokken draaide zich om en keek recht in het gezicht van nog een persoon. Het meisje (je bedoelt Janice toch?) deed haar een beetje denken aan een varkentje, waarschijnlijk vanwege haar neus. (haha sorry, daar moest ik aan denken) "Nog iemand?" vroeg ze verbaasd en schudde haar hoofd. "Ongelofelijk, ik kom drie dagen lang niemand tegen en nu ineens twee mensen," zei ze en kneep toen voor de zekerheid in haar arm. Nee, dromen deed ze niet, ze waren er echt. Emily stapte opzij zodat ze de twee aan kon kijken en stelde de eerste vraag die haar te binnen schoot: "Weten jullie wat er precies gebeurd is?" Het was een vraag waar ze al vaak voer nagedacht had, maar ze kon het niet herinneren en niks leek een logische verklaring.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aiden
Achter me hoor ik Ethan opstaan. Er was nog maar een ding dat ik voor hem kon doen en dat was bij hem zijn. 'Laten we meteen gaan zoeken, hoe eerder, hoe beter. Waar zoek je eigenlijk naar? Veel zul je niet meer vinden, maar veel zullen we ook niet nodig hebben, op eten en drinken na natuurlijk,' zegt hij. Ik glimlach even, het is grappig als hij zoveel achter elkaar ratelt. Hij steekt zijn hand uit. De zin: 'Hoe eerder hoe beter.' was in mijn hoofd geprent. De hele dag dacht ik eraan. Ik wou hem niet kwijt. Ik wist dat hij me niet veel zou laten helpen, hij wou me niet van last zijn. Met een waterige glimlach pak ik zijn hand en help mezelf met mijn andere hand zo goed mogelijk overeind. 'Ik was gewoon even aan het kijken,' zeg ik. 'Als het niet meer gaat, moet je het zeggen.' Mijn stem klinkt een beetje bezorgt. 'Je zult me nooit tot last zijn.' Dat laatste zeg ik meer voor mezelf. Waarom moest dit ons overkomen, na alles wat we samen hadden gedaan. Ik blijf hem even aankijken als ik over het puin een weg naar buiten zoek. Ik had geen idee waar we naartoe zouden gaan. Ik wist alleen dat ik Ethan niet alleen zou laten, wat er ook gebeurd.

Janice Esther Parsen

' Ik kan me niets herinneren, ' zuchtte ik. ' Het enige wat ik weet is dat ik in de kelder dook. Daar heb ik mijn ogen dichtgedaan. Ik dacht echt dat het mijn einde werd, en ik dacht ook dat niemand dit overleefd had, maar... toch wel dus! ' zei ik tegen haar.

Katherine Misha Carter
'Holy fuck!' riep ik en dook weg voor een kogel. 'Ben je nu helemaal belazerd?' Ik wilde nog meer dingen roepen, maar het meisje verontschuldigde haar al en daarna verschoof onze aandacht na een derde meisje.
We liepen naar elkaar toe tot we in een soort van kring stonden. Het eerste meisje vroeg of wij nog wistten wat er was gebeurd. Ik haalde mijn schouders op.
'Tja, een aanval. Maar door wie? Ik heb geen idee. Zijn wij de enige drie die nog over zijn?'

Ethan Joseph Sicks
'Als het niet meer gaat, moet je het zeggen. Je zult me nooit tot last zijn.' Met een ruk draai ik me met zijn gezicht naar mijn broer toe en leg mijn handen op zijn schouders.
'Als ik het kon, zou ik je nu door elkaar rammelen. Luister jij eens even, ik ben sterker dan jij denkt, hoor. Ik mag dan wel jouw broertje zijn, maar ik ben ook tweeëntwintig jaar, volwassen dus, en dat betekent dat ik prima voor mezelf kan zorgen,' ik adem even in en uit, laat zijn schouders los en vervolg dan rustiger: 'het spijt me. Ik raakte door de war vanwege hetgeen wat je als laatste zei. Ik wil niet afhankelijk van jou zijn, ik ben sterk en jij hebt nu ook wel belangrijkere dingen om aan te denken dan aan mij, jij moet nu ook zien te overleven. Laten we nou maar gewoon zoeken, ik wil het hier niet meer over hebben.'

[ bericht aangepast op 23 dec 2011 - 16:45 ]

everything, in time

Psst, lange posts he (:

Emily June Cruz
Alle twee de meiden leken net zoals haar ook niks te weten, met een zucht vouwde ze haar armen over elkaar. "Ik weet niet, ik dacht een poos dat ik de enige was, maar toen kwam ik jullie tegen. Wie weet zijn er meer.." antwoordde ze op de vraag van het roodharige meisje. Meer mensen was in haar ogen niet per sé positief, dat betekende namelijk dat ze het beetje voedsel en alles wat ze nog wel hadden moesten gaan verdelen over nóg meer mensen. Ze had nu al gebrek aan vanalles en haar maag knorde vreselijk, maar ze wilde al haar eten niet in één keer opeten. Ze merkte plots dat ze het pistool nog altijd vasthield en voor de veiligheid van ieder ander die er misschien was stotpe ze het weer in haar zak. Er echt mee omgaan kon ze niet, het enige wat ze ervan wist waren dingen die ze wel eens had gezien in films en ze had zojuist voor de eerste keer zo'n wapen gebruikt. Het had haar een machtig gevoel gegeven, zo machtig dat het bijna beangstigend was. Toch gaf het haar zeker ook een gevoel van veiligheid en het zorgde ervoor dat ze vastbesloten was het geval goed te bewaren, wie wist had ze het nog nodig ook. "Ik ben Emily trouwens," meldde ze, aangezien het haar handig leek als ze op zijn minst elkaars namen wisten. "Ohja, ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga eens kijken of er toevallig nog meer mensen zijn die de ramp, wat het ook precies was, overleefd hebben." Die woorden waren bedoeld als wijze van afscheid, al vond ze het niet erg als ze meekwamen, de keuze liet ze aan hun. Even wierp ze een blik op haar zwarte all-stars, althans, dat waren ze voordat ze door die stoffige troep had moeten lopen. Ze was blij dat ze niet als het roodharige meisjes pumps aan had gehad, of erger, blote voeten. Haar all-stars waren haar lievelings schoenen, simpel en comfortabel. Ook nu ze weer begon te lopen en soms op scherpe stenen stond bewezen haar schoenen haar een dienst. Erg veel zin had ze niet om rond te sneaken en kijken of er mensen waren, ookal was het natuurlijk niet zeker dat elk persoon die het overleefd had ook echt te vertrouwen was, maar ze was gewoon moe en het idee dat er misschien nog meer waren die hetzelfde lot deelden voelde toch als een soort troost. "Hé! Is er iemand?!" riep ze daarom. De eerste dag had ze het ookal geprobeerd, meerdere malen zelfs, tot haar keel er pijn van begon te doen en ze begon te snakken naar drinken. Ze had de hoop opgegeven, maar nu was er weer hoop. "Hallo?!" Haar stem klonk vreselijk luid met de stilte die er overal heerste, als er nog vogels waren geweest, waren die vast gauw weggevlogen. Terwijl ze bleef lopen en roepen spookte de vraag wat ze nu moest toen steeds door haar hoofd. Moest ze een vriendschap op zien te bouwen met de twee meiden van net en samen zien te overleven? Of zoeken naar iemand die een betere 'partner' leek, iemand met genoeg voedsel, drinken en wapens.. Of kon ze simpelweg beter op eigen houtje verder, zodat ze niks van wat ze vond hoefde te delen? Het was een lastige vraag, ze leefde nu in een totaal andere wereld en alles leek op zijn kop. Vragen die voorheen ze voorheen zo simpel kon beantwoorden, waren nu veel complexer.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Janice Esther Parsen.

'Emely, he, ' zei ik tegen haar. ' Ik ben Janice, en ik denk niet dat het helpt als je roept, ' grijnsde ik naar haar. ' Nee, we moeten echt op zoek naar overlevenden vrees ik. Ik ga met je mee, Emely, ' zei ik vastberaden tegen haar, en ging naast haar staan.

Deanna June Goodheart
Ik sloot het huisje goed af en liep samen met een kleine geweer op zak naar buiten. Ik liep door het verwoeste stad. Ik kwam er moeilijk door heen. Dit gedeelte had meer schade door de schokgolf dan door de bom zelf. Ik klom een muurtje op en gleed er weer af. Ik schaafde lang het baton met mijn hand. Ik had een schaaf wond die snel begon te bloeden, maar het deed niet zeer en ik liep gewoon rustig veder. Ik haalde een zwarte houten deur die erg kapot was weg en liep het huis die nog overeind stond binnen. Allerlei spullen lagen op de grond.Gebroken glas lag verspreid over de vloer.Ik zocht in het keukenkast over nog iets bruikbaar in zat. Ik vond een dicht pak cracker die nog goed waren en stopte ze in mijn rug zak. De rest was oneetbaar . Meerdere spullen waren gebruiken. Ik liep rustig de trap op naar de bovenste verdieping. Ik deed een deur open en stapte een slaapkamer in. De slaapkamer was van een tiener van minstens 17 jaar oud.Ook hier was het een rotzooi. Ik gooide alle kasten open en vond bruikbare spullen. Ik pikte een set kleren met schoenen en ondergoed.Een paraplu en een licht grijze deken. Ik propte het in mijn rugzak. Er konden nog veel meer spullen in, omdat ie zo groot was. In de slaapkamer van de ouders was niet veel te vinden. Ik vond een ketting van zilver en een mooie blauwe steen erop. Ik deed hem om mijn nek. Daarnaast nam ik nog een waterfles mee. Toen ik naar de kelder liep zag ik dat mensen zich hier verscholen hadden.Toen ik naar hun tuin liep lagen daar inderdaad 3 stinkende lijken. gelukkig zat de wind in een andere richting.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Aiden
Ethan pakt mijn schouder vast en begint fel tegen me te praten. Gelukkig wordt hij daarna wat rustiger. 'Nee ik had het niet mogen zeggen. Ik ben gewoon bezorgt,' zeg ik snel als hij klaar is. 'Jij bent en blijft altijd het belangrijkste in mijn leven, als je dat maar onthoud.' Zonder verder nog een woord te zeggen loop ik verder over het puin. Ik kom bij iets wat lijkt op een half vermoorde deur en maak hem voorzichtig open. Ik moet even hoesten als ik in de frisse buitenlucht kom. Het stof dat de ramp heeft veroorzaakt heeft mij ook geen goed gedaan. Ik wil niet dat Ethan zich voor mij sterk houd. Hij moet het accepteren. Om dat nu te zeggen lijkt me geen slim plan dus ik loop verder de straat op. Ik knipper een paar keer door de zon. Om ons heen ligt overal puin, zooi en lijken. Het liefst wou ik gewoon dat dit niet gebeurt was, dan kon ik tenminste normaal afscheid nemen van Ethan. We weten allebei dat dat eraan zit te komen en ik weet niet wie het moeilijker heeft. Zelf wou ik sterven voor hem zodat hij zijn leven verder zou kunnen lijden. Helaas kon dat niet.

[moet eten dus geen tijd voor langer stukje]

[ bericht aangepast op 23 dec 2011 - 17:30 ]

Jim Fisher
Zo snel als ik een straal licht zie verschijnen begin ik te juichen, na een aantal lange dagen te hebben gegraven ben ik terug. Snel duw ik de omliggende stenen omver en wurm mezelf door het kleine gat, als ik net met mijn handen er mijn hoofd erdoorheen ben gekomen merk ik dat ik vast kom te zitten "verdomme" mompel ik zachtjes terwijl ik heen en weer begin te schudden, dat alleen maar voor meer wonden zorgt. "HALLO, IEMAND IK ZIT VAST!". Ik ga dood, ik ga dood. Niemand heeft mij komen redden de afgelopen paar dagen, waarom zou er nu op wonderbaarlijke manier iemand me wel horen?

Trust me. I'm the doctor

Deanna June Goodheart
Met een zware tas vol spullen liep ik door de stad heen, of wat er nog van over was. De zon scheen hoog aan de hemel, maar het was gelukkig niet te warm.Ik deed mijn tas open en bekeek de spullen die er in zaten. Ik ging rustig op de grond zitten en pakte wat spullen eruit. Ik had een deken,kleren, 2 waterflessen, voedsel en andere spullen van mensen die ik in mijn huisje gaat bewaren. Ik had een kleine dagboekje bevonden die een beetje verbrand was.Het was oud en kwam uit 2008 er werd in geschreven tot 2015. Ik was erg nieuwsgierig wat er in stond, maar legde hem toch weer in mijn tas. Ook vond ik een klein spaarpot doe nog heel was met muntjes erin.In zo'n spaarpot zou nauwelijks 10 munten in passen er zatte ook maar 5 muntjes in. Ik had meerdere tekeningen gevonden van iemand. Ze waren heel mooi. De gene die e getekend had vond het blijkbaar leuk om mensen na te tekenen. Ik had een hele rol mee. Ik stopte alles netjes in mijn tas. Achter me hoor ik een gegil van iemand. Iemand zat vast. Ik rende naar de persoon toe. Ik had geen idee dat er nog overlevende waren. Natuurlijk wist ik wel dat ze er waren, maar niet na zo'n lange tijd.'Hulp nodig?' Vroeg ik rustig voor het geval dat de persoon in paniek raakte.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Jim Fisher
"Nee, dat lijkt maar zo" antwoordde ik bot, natuurlijk had ik hulp nodig. Snel bedacht ik me "Sorry, Ja. Ik kan wel wat hulp gebruiken, ik probeerde me hieruit te graven maar ik zit dus vast" ik grinnikte even. "Er hoeven maar een paar stenen worden weggehaalt, dan kom ik er vast wel uit"

Trust me. I'm the doctor