[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik denk dat 't de eerste keer is dat we meer jongens hebben dan meisje ;o

---

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ethan Joseph Sicks
Terwijl Aiden om zoekend om zich heen keek, stond ik op. Even verschenen er zwarte vlekken voor mijn ogen en het herinnerde me eraan dat ik zwak was. Het niet kunnen openen van mijn ogen, het eeuwige gekuch en de slapheid waren allemaal tekenen van het einde. Dat het einde eraan kwam vond ik nog niet zo erger, het zwak zijn en het steeds minder zelf kunnen doen vond ik echter verschrikkelijk. Hoewel ik enorm veel van mijn broer hield, wilde ik niet afhankelijk van hem zijn, dat kon ik hem per slot van rekening niet aan doen.
Ik was enorm blij dat hij mijn mening deelde, omdat er nu ook, zoals hij al zei, wat te doen was.
'Laten we meteen gaan zoeken, hoe eerder, hoe beter. Waar zoek je eigenlijk naar? Veel zul je niet meer vinden, maar veel zullen we ook niet nodig hebben, op eten en drinken na natuurlijk,' ratelde ik, terwijl ik mijn hand uitstak naar Aiden om hem overeind te helpen.

---

everything, in time

Cumberbatch schreef:
Ik denk dat 't de eerste keer is dat we meer jongens hebben dan meisje ;o

Holy moly yes. o.o

---

everything, in time

Overlever uit Redmon
Volledige Naam: Deanna June Goodheart
Geslacht:Vrouw
Leeftijd: 20
Uiterlijk:

Karakter:Deanna is erg slim en behulpzaam. Zoals haar achternaam al zegt is ze ook aardig, maar zodra je niet aardig bent is zij dat ook niet.Ze is niet snel in de war te brengen en wilt graag alle feiten weten. Toen ze nog op school zat leerde ze van alles. Van Wiskunde tot Natuurkunde.
Extra:Toen alles nog 'normaal' was het leventje goed. Haar ouders verdiende genoeg om altijd eten en drinken te hebben. Ze ging graag naar school en las bijna alle boeken die ze kon vinden. Ze wilde alles weten. Omdat ze zo veel las heeft ze veel kennis op het gebied van overleven.Ook deed ze aan sport. Vecht sport. Ze leerde het van haar oom die het niet overleefd heeft. Ze rijst nu door de stad en woont in huizen die nog een dak hebben en of spullen hebben die handig zijn. Soms gaat ze naar het bos toe. Daar overnacht ze in een tent. Ze woont nu tijdelijk allen in een houte huisje.

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

haha lol, had verwacht dat er ook wat stranders zouden zijn xd Nevermind, zal je erbij zetten.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Deanna June Goodheart
Rustig opende ik mijn ogen. Ik lag op een dun matras met een deken erover. De middag zon scheen in mijn gezicht. De hele avond kon ik niet slapen en 's ochtends vroeg viel ik uiteindelijk in slaap.Ik stond rustig op. Ik had al een week de zelfde kleren aan. Ik liep mijn kleine kamer uit en deed een kapotte kast open. In de kapotte kast hing 2 paar van elk kleding stuk. Ik had ze gevonden en toevallig was het mijn maat. Ik trok mijn vieze kleren uit en pakte een zwart topje en een beige blouse. Daar onder een zwarte spijker broek en zwarte laarzen tot net onder mijn knieën. Ik hoorde mijn maag knorren en ik liep rustig naar de kelder van het huis. De kelder stond vol met voedsel en andere overleving spullen.De gene van wie dit huis was wist niet wat hij of zij had achter gelaten. Allerlei voedsel zat in blik. Ik pakte er eentje waar wortels op stonden. Ik liep naar boven. Ik deed de achter deur open en liep door het tuintje heen terwijl ik de wortels at. Ik keek recht rond het verwoeste stad. Ik wist nog precies hoe het er vroeger eruit zag.

---

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Jim Fisher
Met een lach keek ik naar buiten "Melody! Moet je kijken!" met mijn hand wees ik naar de vliegtuigen die gevaarlijk dichtbij de huizen vlogen."ik heb ze nog nooit zo dichtbij gezien" schreeuwde ik haar toe vol opwinding. Melody grinnikte even en opende haar mond om iets te zeggen, als ze plotseling verstijft en vol angst naar buiten staart

Plots schrik ik wakker, vermoeid knipper ik een aantal keer en kijk naar boven. Het enigste stukje licht in de gehele ruimte is de kaarsen die ik had aangestoken, hoelaat het precies is. Geen idee. Het kan dag of nacht zijn, sinds een veelste lange tijd zit ik hier al vast.Niemand anders zou dit hebben kunnen overleven. Ik ook niet voor lang. Nadat alles binnen een aantal minuten gebeurd was, stortte het hele gebouw in. En wie was er zo slim geweest om in dat gebouw Melody te verstoppen?. Melody... bij de gedachten aan haar knijp ik mijn ogen weer dicht en probeer de tranen tegen te houden. "Iemand! Is er iemand die mij kan helpen!?" schreeuw ik opnieuw, hopend dat er toch één persoon zou zijn die het net zoals mij heeft overleeft. Na een aantal seconden gewacht te hebben zucht ik en sta ik op, langzaam loop ik naar een 'muur' heen en ga weer verder met een pad naar buiten te bouwen.

---

Trust me. I'm the doctor

Ik plak er nog een posty achteraan, ik verveel me.

Emily June Cruz
Nadat ze het gebouw verlaten had vroeg ze zich wat af wat ze nu moest doen. Al gauw kwma ze tot de conclusie dat ze het best wat voedsel kon zoeken dat nog lang meeging, al het fruit en de vleeswaren en dergelijke waren vast al aan het rotten of zouden dat binnenkort doen. Het zou goed zijn om dus meteen te eten, maar ze had ook voedsel nodig voor over een poos. Terwijl ze door de verlaten straten liep stofte het stof bij elke stap die zette weer op. Niet lang geleden liepen hier nog honderden mensen rond, naar binnen kijkend bij leuke winkeltjes, genieten van een smoothie uit de smoothiebar en een hotdog halend bij het hotdogkraampje van Sjaak. Het had er gebruisd van het leven, het was een mooi stad had ze altijd gevonden. en de sfeer was er altijd goed en moest je nu eens zien wat er van over was.. De gebouwen waren helemaal of deels ingestort, alles lag onder het stof en puin en er was geen mens noch dier te bekennen. Een verdrietig gevoel bekroop haar weer en haar tranen zaten hoog, ze miste haar ouders, haar vrienden, haar hondje. Alles was nu zo anders en vreemd. Ze bleef stilstaan voor een gebouw wat ooit een leuk cafeetje was geweest, ze at er altijd appeltaart met haar vrienden. En warme chocolademelk natuurlijk. Ze tuurde naar binnen, maar het was één grote puinhoop en ze verwachtte er niet iets te vinden. Met een beetje mazzel vond ze misschien ergens een vrachtwagen met nog een aantal bruikbare goederen erin.

Hmm.. Iemand die Emily de stuipen op het lijf wilt jagen? (:

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ah ah, mag ik dat doen? Katherine is toch 'n bitchy iemand, dus die geniet daar wel van.
Ik ga het gewoon doen mwuhaa -gaat dit bericht nu aanpassen-

Katherine Misha Carter.
Nadat ik eindelijk de straat van het oude winkelcentrum had bereikt, leunde ik even tegen de muur. Those heels were killing me. Maar ik weigerde ze uit te doen, omdat er scherpe dingen op de grond konden liggen. Daar was ik wel zeker van, eigenlijk.
Nadat ik was bijgekomen liep ik dichter naar de winkels toe en zag ik een gestalte staan. Een grijns verscheent op mijn gezicht. Kath, je droomt en hard ook. Je bent de enige die nog leeft, laat je hersens je niets wijsmaken. De gestalte bewoogt en ik begon er aan te twijfelen of ik wel echt aan het dromen was.
'Het zal toch niet waar zijn...' mompelde ik in mezelf. Er was maar een manier om erachter te komen. Ondanks mijn gedachtes van net, trok ik nu toch mijn naaldhakken uit en gooide er een naar het gestalte toe. Als hij door haar heen zou gaan, was ze nep. Als ik zou raken, was ze echt. En had ik waarschijnlijk ruzie.
De eerste hak vliegt net langs haar af en daarom besloot ik mijn tweede er snel achteraan te gooien. Even moest ik grinneken vanwege het idee dat ik iemand aan het belagen was met naaldhakken.

Ethan Joseph Sicks
Terwijl Aiden om zoekend om zich heen keek, stond ik op. Even verschenen er zwarte vlekken voor mijn ogen en het herinnerde me eraan dat ik zwak was. Het niet kunnen openen van mijn ogen, het eeuwige gekuch en de slapheid waren allemaal tekenen van het einde. Dat het einde eraan kwam vond ik nog niet zo erger, het zwak zijn en het steeds minder zelf kunnen doen vond ik echter verschrikkelijk. Hoewel ik enorm veel van mijn broer hield, wilde ik niet afhankelijk van hem zijn, dat kon ik hem per slot van rekening niet aan doen.
Ik was enorm blij dat hij mijn mening deelde, omdat er nu ook, zoals hij al zei, wat te doen was.
'Laten we meteen gaan zoeken, hoe eerder, hoe beter. Waar zoek je eigenlijk naar? Veel zul je niet meer vinden, maar veel zullen we ook niet nodig hebben, op eten en drinken na natuurlijk,' ratelde ik, terwijl ik mijn hand uitstak naar Aiden om hem overeind te helpen.

[ bericht aangepast op 22 dec 2011 - 20:34 ]

---

everything, in time

O God, ik moet nu inspringen. Hoe ver zijn we ongeveer?

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Nog niet ver, we hebben eigenlijk alleen nog beschreven waar we zijn op de derde dag na de ramp. (':

---

everything, in time

Oké, dan maak ik eerst mijn huiswerk, en schrijf ik straks een stukje. :W

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

[@Pariah Jij hebt net als mij een aangestrand personage, maar op welke manier is die van jou aangestrand? Ik heb al een deeltje geschreven waarin mijn personage terug bij bewustzijn komt, nadat haar bus waar ze mee op reis was in het ravijn was gereden en ik vroeg me af of je ook met diezelfde bus als mijn personage bent meegereden.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Ja, ik geloof van wel. :'3

---

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Louise Alison Meare.

Ik had mijn krachten eindelijk verzameld om op te staan. Ik liep omhoog via het kleine trappetje de kelder uit, en kwam buiten. Ik had dit al sinds de ramp niet meer gezien. Alles was verwoest. Mijn vertrouwde wereld is ingestort..
Ik besloot om te lopen, en te kijken waar ik uit kwam. Al gauw kwam ik bij een stel winkeltjes terecht. Mooizo, dan kon ik mooi voedsel in slaan. Niemand die le... Le.. Leefde. Pardon.. Zag ik daar nu een meisje staan? Voorzichtig sloop ik dichterbij. Ik zag dat het het cafeetje was. Het oude café, dat altijd vol zat met gezelligheid.. Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer ik van het meisje zag. Het was een meisje met rood haar, en groene ogen stond met haar rug naar mij toe. Voorzichtig sloop ik naar haar toe, totdat ik vlak achter haar stond. Dit kon niet! Ik hallicuneerde niet! ' Ik ben niet de enige die dit heeft overleeft! ' zei ik tegen mezelf, terwijl ik achter haar stond..

( Ik bedoel Emily die ik vind.... '