[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

of laat Ethan en Aiden over straat lopen voor een schuilplek en dat er dan wat met Ethan gebeurt waardoor ze moeten stoppen en dat Pariah's persoontje ze dan tegenkomt.

Komt voor de bakker, even mijn hamsterkooi schoonmaken en dan schrijf ik wat. (:

everything, in time

@Pariah Ga je dan afscheuren van Anna-May en Ayame?
Of blijven ze samen?

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Deanna June Goodheart
'je dacht dat dit een ongeluk was?' Vroeg ik.Ik wist zeker dat dit expres was.
'De wereld bevolking stijgt in rap tempo en voedsel en water raakt op door klimaat verandering. Ze willen bevolking laten dalen en hoe doe je dat het best? juist, door ze te doden. Ze waren gericht. Allen een idioot zou met een vliegtuig vol bommen boven een stad vliegen.'Zei ik een beetje boos, want blijkbaar had niemand door wat er echt gebeurd was. Ik weet nog dat ik voor mijn studie het klimaat moest onderzoeken.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Ethan Joseph Sicks ikwildeheletijdSmithtypenD:
Stilletjes kijk ik toe hoe Aiden het lichaam van het meisje optilt en haar op haar laatste rustplek neerlegt. Als hij klaar is leg ik mijn hand even op zijn schouder.
'Mooi gedaan, broer,' glimlach ik terwijl ik even naar het kruis staar. Ik hoop echt dat zij niet de laatste was, met zijn tweeën redden Aiden en ik het niet, Aiden al helemaal niet als ik straks.. eh, als ik er straks niet meer ben. Het idee dat hij dan helemaal alleen zou zijn stelt me allesbehalve gerust.
'Nu kunnen we gaan,' hoor ik Aiden naast me zeggen, waardoor ik uit mijn gedachten getrokken word. Zo moet ik niet meer denken, nu ben ik er nog en er zijn nog zat plekken waar andere mensen kunnen zijn.
'Juist, laten we gewoon snel doorlopen en schuilen bij het eerste goede plekje dat we tegenkomen,' stel ik voor. Samen lopen we door, terwijl we allebei rondkijken naar een goede schuilplek. Plotseling voel ik een steek ik mijn maag, ik trek even een pijnlijk gezicht, maar de steek trekt al snel weer weg, waarschijnlijk heb ik een verkeerde beweging gemaakt, kan gebeuren. Stug loop ik door, maar als er snel weer een steek komt, blijf ik even staan en leg mijn hand op de pijnlijke plek.
'Au,' grom ik. Kom op, Ethan, je bent een man, gedraag je dan ook zo! Ik sluit mijn ogen, haal een paar keer diep adem en loop nogmaals door.
Als mijn maag voor de derde keer zeer doet, klap ik dubbel. De pijn is echt niet meer te harden en ik ga op mijn hurken zitten, in de hoop dat het wegglijd. Sta op! Dwing ik mezelf voor Aiden, maar het gaat niet.
'Au,' komt er weer uit mijn mond. 'Au, au, au, FACK!' Mijn stem slaat over van frustratie en pijn. Waarom moet mij dit nou weer overkomen? Het doet echt enorm zeer, waardoor mijn gezicht samen met de rest van mijn lichaam verkrampt. Het maakt me even niet meer uit wat Aiden van me denkt en in de hoop dat het zo wegtrekt, ga ik op mijn zij liggen en trek mijn knieën tegen mijn buik.
'Shit, auwauwauw, kut!' Meer dan "au" en scheldwoorden komen er niet uit. De dokter had hier al voor gewaarschuwd, de medicijnen die ik kreeg voor ik besloot ermee te stoppen, waren vergif voor mijn lichaam en samen met de ziekte zelf maken deze mijn organen kapot. De dokter had hierbij ook gezegd dat dit een akelig gevoel zou kunnen, zijn, maar hier had ik niet op gerekend.
Fuck het man zijn, denk ik bij mezelf waarna ik de tranen voor de tweede keer deze dag laat lopen. Ik schaam me dood, het liefst zou ik nu gewoon doodgaan en hier vanaf zijn. Maar ik moet sterk zijn voor Aiden.

everything, in time

Oh oeps, ik ben overgegaan in tegenwoordige tijd. Sorry!:'D

everything, in time

Aidenik wil steeds Damian typen
Als Ethan even zijn hand op mijn schouder heeft gelegd en als we even stil hebben gestaan lopen we weer verder. Eerst merk ik niet dat er iets mis is met Ethan, ik ben te druk met zoeken. De tweede keer laat Ethan het meer merken. Hij gromt even au maar loopt al snel door. Ik kijk hem bezorgt aan. Fack wat is dit nu weer. De derde keer zie ik het aankomen. Ethan begint te schelden en duikt in elkaar. Alles spant hij aan om de pijn weg te laten gaan. Hij ligt nu op zijn zij midden op straat. Aangezien hier toch weinig, tot geen mensen zijn ben ik nog enigszins blij. Ik duik naar hem toe en zit nu op mijn knieën bij Ethan. Ik haal wat haar uit zijn gezicht. De tranen prikken me al in mijn ogen.
'Het komt goed broertje,' zeg ik met een brok in mijn keel. De dokter had dit al zien aankomen. Ik wou de pijn voor hem wegnemen, maar dat kon niet. Ik draai Ethan op zijn rug en probeer zijn benen van zijn buik af te halen. Hij moet ontspannen. Zijn tranen stromen weer over zijn gezicht en die van mij ook bijna. Ik veeg snel de tranen uit mijn gezicht en verman mezelf.
'Ethan ontspan je!' beveel ik. 'Je kunt niks anders er tegen doen.' Ik leg zijn benen met wat tegenzin plat op de grond en ga er op zitten zodat ze niet meer terug kunnen.
'Waar heb je pijn?' vraag ik als ik ook zijn handen van zijn buik af heb. Voorzichtig begin ik met een hand verschillende plekken aan te raken. Met mijn andere hand hou ik zijn handen vast tegen mijn borst. 'Het komt echt goed,' zeg ik zacht. 'Ik blijf altijd bij je.'

mij maakt het niet uit in welke tijd je typt, ik wissel ook elke keer, soms ook midden in een stuk en dan moet ik erop gaan letten dat ik in dezelfde tijd blijf typen

Ik zit hier half te huilen, vind het voor beide partijen zo zielig.(no_chears)

Ethan Joseph Sicks
'Ga weg, blijf van me af! AU, je doet me nog meer pijn!' Schreeuw ik paniekerig als Aiden ervoor wil zorgen dat ik ontspan, waarschijnlijk doet hij dit uit opdracht van de dokter. Of Aiden is echt de beste broer ooit en weet uit zichzelf dat hij dit moet doen.
Als hij mijn benen van mijn buik los wil trekken begin ik wild te schoppen, maar Aiden is toch sterker en gaat snel op mijn benen zitten.
'Laat me met rust, toe,' smeek ik hem wanneer hij ook mijn handen vast heeft, de tranen glijden nog altijd even hard over mijn wangen en het lijkt wel of de pijn ook niet minder wordt. Omdat ik zo paniekerig ben, kom ik adem te kort en even begin ik wild te happen. Als Aiden precies op de plek drukt waar het pijn doet -ergens op mijn lever, geloof ik- schreeuw ik het uit.
'BEN JE NOU HELEMA- AUW!' Ik voel het kloppen van Aidens hart en samen met zijn woorden word ik langzamer wat rustig en mijn harde gehuil loopt over in snikken.
'Auauau,' zeg ik wel nog steeds, maar het klinkt nu meer als jammeren. 'Ik wil dood Aiden,' zeg ik tussen het snikken door. 'Ik wil dit niet, de pijn.'

everything, in time

gelukkig heb ik dat hier nog niet, bij andere heb ik dat wel al vaker gehad, maar dan had mijn eigen persoon pijn of deed zich om een reden pijn.

Aiden
Ethan wordt alleen nog maar paniekeriger en begint ook nog te schreeuwen. Gelukkig was hij niet in de gelegenheid om veel te schoppen. Zijn ademhaling wordt sneller en wilder. Al snel heb ik de plek van de pijn gevonden. Hij schreeuwt het uit. Gelukkig was biologie een van mijn betere vakken en weet ik zeker dat daar zijn lever zit.
'FACK!'Vloek ik even, dit is niet goed. Ik trek mijn hand van de plek. Als ik zijn handen tegen mijn hart heb gelegd wordt hij duidelijk rustiger. Hij begint te snikken. 'Ik wil dood Aiden. Ik wil dit niet, de pijn',' zegt hij tussendoor. De woorden komen binnen als een bom. De tranen stromen nu ook over mijn wangen. Ik leg mijn overige hand even op het hart van Ethan. We waren broers die niemand kon scheiden.
'Ethan, het doet mij ook pijn,' zeg ik zacht. 'Ik wil je niet kwijt.' Mijn hand gaat voorzichtig weer naar zijn lever en begin er zacht over te wrijven.
'Ontspan Ethan, dan gaat het sneller over,' zeg ik. Het is voor mij ook zwaar om hem zo te zien. 'Ik laat je nooit alleen, ontspan je voor mij, vecht nog voor mij. Mijn shirt is bijna helemaal doorweekt van de regen. Met een hand trek ik hem uit en leg hem onder Ethans hoofd. Zijn handen leg ik weer tegen mijn hart. Ik wrijf langzaam over Ethans buik, ook over zijn lever. Hij moest zich ontspannen.

Misschien komt het omdat ik ook al de hele tijd Concrete Angel aan het luisteren ben haha:'D

Ethan Joseph Sicks
'En dat is het 'm nou juist, jij laat mij niet alleen, maar ik jou wel.'
Als ik Aiden zie huilen na mijn woorden sluit ik mijn ogen, maar het is al te laat, dat beeld staat voor zolang ik nog leef op mijn netvlies gebrand.
Ik voel hoe hij voorzichtig over mijn lever strijkt en probeer rustig te ademen. Mijn hoofd wordt iets opgetild en wanneer het weer neergelegd wordt, lig ik een stuk zachter. Hetgeen ruikt naar Aiden en ik neem aan dat het zijn shirt is. Hij is gek, zo meteen krijgt hij nog een longontsteking, het is immers nog altijd niet droog.
Ik slik en krijg het eindelijk voor elkaar om me langzaam maar zeker te ontspannen, hoewel de pijn bij mijn lever langzaam wegtrekt, bleef de pijn van het verlies nog altijd meer zeer. De pijn van het weten dat het einde eraan komt is nog vele malen erger.
Ik haal nog één keer diep adem en zeg vervolgens: 'Het spijt me, Aiden, van net. Dat had ik niet mogen zeggen.'

everything, in time

oke laat maar, ik krijg hier ook al een droge mond. Kan Ethan niet iets hebben dat hij op het laatste moment aan Aiden geeft, als teken dat hij altijd bij hem zou blijven ofzo. Dat Aiden een herinnering heeft?

DamianAiden
'Het is niet anders, ik moet gewoon genieten van de momenten dat je er nog wel bent.' De brok in mijn keel is nog niet weg. 'Ik red me wel, dat beloof ik je.' Langzaam voel ik Ethan zich ontspannen. Mijn hand die eerst op zijn buik wreef gaat nu naar zijn hoofd. Langzaam ga ik langs zijn wang. Hij zal altijd mijn kleine broertje blijven, wat er ook gebeurt. 'Het spijt me, Aiden, van net. Dat had ik niet mogen zeggen.' Ik sluit mijn ogen. Niemand zou me begrijpen, ze zouden niet begrijpen hoeveel Ethan voor me betekend, hij is een vriend, een broer, hij is alles voor me. Niemand zou dat ooit kunnen evenaren. 'Het geeft niet Ethan, je kan er ook niks aan doen,' zeg ik zacht. Waarom moest dit ons overkomen, we hadden nooit wat fout gedaan. Ieder ander had van mij dood mogen gaan, maar niet Ethan. Ging ik maar dood. Dit werd nog een zware tijd. 'Ethan, beloof me dat je altijd aan me blijft denken, wat er ook gebeurt.' Meer kon ik niet zeggen. De brok in mijn keel werd te groot.

Komt voor elkaar, even bedenken wat. Maar die tijd is er gelukkig nog niet. :c

Ethan Joseph Sicks
Ik knik en grinnik even tot ik merk dat dat toch nog zeer doet.
'Ik hou je heel goed in de gaten, dat beloof ik. Je komt niet zo makkelijk van me af hoor broer.'
Het idee dat wij dadelijk niet meer samen zouden zijn is beangstigend, Aiden en ik zijn altijd al samen geweest. Onze ouders maakten zich nooit zorgen over ons, ze wisten toch wel dat we bij elkaar waren en dat Aiden op me zou letten en, als het nodig was, ik op Aiden.
'Je moet je shirt weer aantrekken, straks word jij ook nog ziek en ik weet niet of er hier ergens nog medicijnen te vinden zijn. Dit zand, of nou ja, inmiddels modder, ligt zachter dan je denkt. Alleen zijn mijn kleren nou vies en jouw shirt al helemaal. Dit was niet echt een goede timing.' Ik sluit mijn ogen weer even en open ze vervolgens opnieuw. Hoe dichter ik bij het einde kom, hoe vermoeiender alles wordt, al helemaal als mijn lichaam hard moet werken om de pijn te verwerken. Ik wil slapen en om heel eerlijk te zijn wil ik niet meer wakker worden. Maar dat zeg ik niet, want Aiden heeft gelijk, ik moet volhouden voor hem.
'Maar nu ik jou iets heb beloofd, moet jij mij ook wat beloven,' zeg ik terwijl ik hem strak aankijk. Beloof me dat je andere levende mensen vindt en dat je hen net zo goed zal verzorgen als dat je voor mij doet. Wees hun steunpilaar, maar cijfer jezelf nooit, maar dan ook echt nóóit weg voor hen. Je hoeft niet altijd anderen op de eerste plaats te zetten, zodat je zelf tweede komt te staan, Aiden. Jij verdient ook rust na deze tijd, neem deze dan ook. Kun je me dat beloven?'

everything, in time

nee gelukkig nog niet, dit is al lastig.

Aiden
Ethan zegt dat ik mijn shirt weer moet aantrekken.
'Het gaat goed hoor, de regen werkt verfrissend,' zeg ik en ik glimlach even. Ik ijk om me heen en zie niet ver hier vandaan een droog, half open gebouw. Als je het nog een gebouw kan noemen. Nu herken ik het bord dat de ingang een ingang maakt, het is de klerenwinkel.
'We zijn in de winkelstraat,' zeg ik ineens. Ik stap van Ethan af, pak mijn shirt in een hand en til Ethan op. Mooi niet dat hij nu gaat lopen. Snel loop ik naar de winkel en ga naar binnen. De winkel was nog redelijk intact en er lagen nog veel kleren en stoelen en spullen die nog goed waren.
'Dat beloof ik broertje,' zeg ik. Snel maak ik een soort bed van kleren die niet onze maat zijn. Een fel rood shirt hang ik langs de ingang. Als iemand het zou zien weet die dat dat niet normaal is en kan ons zo vinden. Ethan heb ik op een in elkaar geknutseld bed gelegd. Snel zoek ik wat droge kleren en wat andere spullen. Ze hebben hier echt alles. Ik trek snel een shirt en een droge broek aan en loop met wat kleren weer terug naar Ethan.
'Als ik moet helpen moet je het zeggen, en eerlijk zijn,' zeg ik streng. Ook voor mezelf maak ik een soort bed voor straks. Ik hoest een keer. De regen heeft me geen goed gedaan, maar dat is niet zo spectaculair. Een kleine verkoudheid overleef ik wel. Gelukkig hadden we hier warme kleren.

k ga ook wat invullen (;

One day your life will flash before your eyes. Make sure its worth watching.