[RPG] Chaos. - Speeltopics

Het is het jaar 2063 en de opwarming van de aarde eist zijn tol. In de vorm van allesverzengende droogseizoenen en extreme monsoenmaanden, neemt moeder Aarde wraak op degenen die haar zo hebben aangetast. Bovendien blijft de wereldbevolking door gaan met pieken, maar het voedsel en water raakt op. Te midden van deze chaos, ziet de regering geen andere uitweg dan de bevolkingsgroei af te kappen door enkele metropolissen te bombarderen.

Waar er eigenlijk niets dan puin over hoorde te blijven, lijken enkele mensen de ramp te hebben overleefd. Afgesloten van de rest van de wereld, zonder bereik en zonder benzine, raken deze overlevenden onder de impressie dat zij de laatste overblijvende mensen op aarde zijn. Gefrustreerd en wanhopig raken ze vast in een cirkel van chaos en plunderingen, die misschien nog meer levens eisen. Wanneer ook enkele gestrande vakantiegangers in de ruines van de stad belanden, staat de boel helemaal op stelten.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 17:12 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Anna-May Parker

Ik hoorde vlak achter me een zachte plof, wat me snel deed omkijken.
"Ayame?" Vroeg ik geschrokken terwijl ik bij haar neerknielde. "Ayame!"
Ik nam haar schouders beet en schokte er even mee.
"Janine, kom vlug! Er is iets mis met Ayame." Mijn stem was paniekerig en het verbaasde me dat ik alles nog kon uitspreken.
"Ayame." Zei ik weer en tikte met mijn ijskoude hand op haar wang.
Mijn grote groene ogen speurden zenuwachtig de omgeving rond opzoek naar water.
Water hielp altijd bij mensen die bewusteloos waren.
Maar net nu was er geen water in de buurt.
"Janine, heb jij toevallig water in één van je tassen?" Vroeg ik hoopvol terwijl mijn ogen zich in die van Janine boorden.
"Alsjeblieft." Voegde ik er zacht aan toe.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Nee, Simone had in haar post geschreven dat het was gaan regenen. ^^ Het weer is nogal van slag vanwege het klimaat en zo.

Ethan Joseph Sicks
Ik wachtte even tot het hoesten was opgehouden, veegde de tranen uit mijn ooghoeken, haalde een keer diep adem en begon toen met praten.
'Dadelijk was dit de laatste overlevende, dan zijn we mooi te laat.' Aiden en ik stonden er allebei een beetje verslagen bij. Ik had geen idee wat we nu moesten doen, hier blijven staan haalde niets uit, maar om het lichaam zo voorbij te lopen en het hier achterlaten, voelde ook niet goed.
      Druppeltjes begonnen te vallen en al snel werden deze druppels een heuse regenbui.
'Misschien is schuilen een goed idee,' zei ik op een sarcastische toon in de hoop de spanning een beetje weg te halen. 'Wat doen we eh, daarmee?' vroeg ik met een knikje naar het lijk.

Katherine Misha Carter
'Best, dan maak ik zelf wel vuur.' Serieus, hoe moeilijk kon dat nou zijn? Dit bleek echter al snel tegen te vallen, toen ik niets kon vinden om überhaupt vuur mee te maken. Uiteindelijk kwam ik op het briljante idee -al zeg ik het zelf- om twee stenen constant tegen elkaar aan te slaan. Dat zag ik laatst nog ergens op tv, vuurstenen heette dat. Wie weet, als ik hard genoeg zou slaan, kwamen er hier ook wel vonken uit. Ik had die Emily en Janice niet nodig, ik kon mezelf wel redden.
Als een idioot zat ik daar met twee stenen tegen elkaar te slaan en ik was er nog altijd van overtuigd dat het me zou lukken, tot het begon te regen natuurlijk.
'Jaaaaaa hoor,' zuchtte ik diep en richtte mijn blik naar boven. 'Zeg, weer, kun je nu niet even met meewerken?' In plaats daarvan begon het echter alleen nog maar harder te regenen. Ik kon haast voelen hoe mijn make - up langs mijn wangen gleed. De avond voor de ramp was ik op stap, niet echt ideaal. Daardoor had ik relatief veel make - up op, pumps aan en qua kleding was het ook niet al te uitgebreid: een oversized shirt op een legging. En ik kan je vertellen, in de regen was dat koud.
Met een soort van grom van frustratie stond ik op en gooide de stenen weg, daarna schoot ik de eerste "ruïne" in die ik kon vinden, als ik maar droog was. Nu miste ik Emily en Janice wel. Nou, missen was een groot woord. Maar ik miste gezelschap, ik was niet iemand die goed alleen kon zijn. Alleen is immers zo... alleen.

everything, in time

Joel 'Joe' Hayes

'Jack, ik ben dit echt beu,' zeurde ik terwijl ik met een half vergane baseballbat tussen het puin koterde. Dit ging nu al drie dagen door. Uren liepen we door de verwoeste stad op zoek naar iets te eten of te drinken, iets dat ook bruikbaar is, of beter nog: andere overlevenden. 's Avonds keerden we weer naar onze schuilplaats. Per ongeluk hadden we gemerkt dat het Natuurhistorisch Museum nog een klein deeltje gespaard was gebleven. We hadden ons niet in het gebouw gewaagd, want het kwam wel eens voor dat we stukken bouwstenen en plaaster naar beneden hoorden vallen, en daar wilden we niet onder belanden. Jack had echter gemerkt dat het gestoffeerde bureau van de museumdirecteur nog intact was, afgezien van wat steengruis, en daar spendeerden we de nachten en de dagen dat het te hard regende om te kunnen zoeken. Het was de perfecte plaats, het enige nadeel was, dat we ons steeds niet al te ver konden verplaatsen en daardoor niets vonden. Het was een onuitgesproken feit dat we vroeg of laat uit onze geniale schuilplaats zouden moeten trekken en verder zouden moeten zoeken.
'Jack?' herhaalde ik, waarop hij zich geïrriteerd omdraaide en me met zijn felblauwe ogen aanstaarde. 'Wat, Joe? Wat is er nu weer?' Zijn stem klonk moe, en ik kon het hem niet kwalijk nemen. Het verlies van Emma speelde hem parten. Het verlies van de stad speelde hem parten. Het idee dat we helemaal alleen in deze rommel zaten was niet bepaald rooskleurig.

Jack Hayes

'Wat, Joe? Wat is er nu weer?' Ik vroeg me af wat hij nu weer te zeuren had. Tenslotte zaten we beiden in dit schuitje en ik liep ook niet om de seconde te verkondigen dat we een oplossing moesten zoeken of dat mijn voeten zeer deden, of dat ik over een lijk was gestruikeld. We zaten allebei in deze sores, maar Joe leek dat niet te beseffen. Hij gedroeg zich alsof het alleen hem trof. 'Ik ben het beu.' Ik rolde met mijn ogen, draaide me opnieuw om en begaf me verder over de enorme hoop puin. We waren onderweg naar een Wallmart, de plek waar elke Amerikaan heen ging als hij iets nodig had. Of de winkel er nog stond was een ander verhaal. Ik hoopte het in ieder geval wel, want het was onze laatste hoop. In de laatste dagen hadden mijn broer en ik alleen restjes die we toevallig vonden te eten gekregen. Onze zoektocht naar een supermarkt die misschien nog overeind stond was vruchteloos geweest, dus al onze hoop was eigenlijk op Wallmart gepind. Anders zag het er niet goed uit.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Janine 'Jainy' Amély Fride

'Ehm, ik denk dat ik wel water heb, maar ik heb geen flauw idee in welke, wacht even!' Ik begon maar met zoeken in mijn handtas, de meest logische plek om water in te stoppen. Waarom had ik daar nu weer zoveel spullen in gedaan? Ik gooide er van alles wat uit, nog een zonnebril, paracetemols, zonnecrème, Aftersun. Pas helemaal onderaan vond ik een klein flesje water, dat al half leeg was.
'Anna-May!' riep ik, 'Ik heb hier water, wacht, ik kom eraan!' Mijn teenslippers kletterden op het zand, en ik moest uitkijken dat ik niet veel terwijl ik naar haar toerende. Toen ik bij haar aankwam, duwde ik haar snel het flesje in de hand.
Ik wist niet wat er aan de hand was met het andere meisje, maar eigenlijk wilde ik het ook niet weten. Ik kon niet tegen bloed, of het zien van andere mensen die pijn leden. Daarom draaide ik me maar weer om, en begon voor de tweede keer aan de tocht richting mijn koffers, waar ik alles weer in mijn handtas begon te proppen.
'Lukt het een beetje?' riep ik naar Anna-May.

It is better to reign in hell than to serve in heaven.

Anna-May Parker

Ergens was ik wel een beetje verbaasd dat het verwende meisje van net zo bezorgd was geworden om een totale vreemdeling.
Dat bewees maar eens dat er in elke mens wel iets goed zat, toch?
"Ik hoop dat het werkt." Zei ik meer tegen mezelf dan tegen Janine. "Hier gaan we dan."
Ik maakte mijn hand wat nat met het frisse water en legde het vervolgens op het voorhoofd van Ayame.
Ik snapte niet zo goed waarom ze juist flauw viel, aangezien ik, buiten enkele blauwe plekken, geen echte verwondingen zag.
Ik keek op naar Janine die een eindje verder stond. "Bedankt voor het water." glimlachte ik. "Ik vrees dat we nu gewoon moeten wachten tot ze bij komt en haar dan van het water laten drinken."
Ik richtte mijn ogen weer op Ayame en merkte op dat ze stilaan weer wat kleur op haar gezicht kreeg, wat een goed teken was.

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Eli Honeychurch - Survivor
Met een klikkend geluid laad ik mijn shotgun en richt opnieuw op het, nu halfdode, katje dat op de rand van het dak loopt. Het wankelt van de klap en jankt luid door de pijn die de wond veroorzaakt. Mijn gezicht staat grimmig als ik voor de tweede keer schiet en wacht tot het katje, dood, naar beneden valt. Sinds de bommen kwamen drie dagen geleden heb ik vooral overleefd op vlees. Vrijwel alles dat er in de stad aan planten stond is verbrand en ik ben tot nu toe nog geen ingeblikte groente tegen gekomen. Terwijl ik naar het katje toe loop hang ik de shotgun achter op mijn rug. Ik til het schriele diertje op aan zijn staart. Ik merk dat ik al nauwelijks meer last heb van gewetenswroeging. Eigenlijk weet ik niet of dat een goed of een slecht teken is, maar ik weet wel dat ik nu geen tijd heb om me bezig te houden met emoties. Ik moet overleven en uit deze stad zien te komen, want er moet ergens op de wereld nog wel beschaving te vinden zijn. Wie weet leven er zelfs in de stad nog wel mensen. Toch ben ik er niet op uit die te vinden. Ze zullen alleen maar voor meer problemen zorgen dan ik nu al heb, en ik red het prima in mijn eentje. De mensen die ik heb gevonden waren allemaal gestorven, op een enkeling na. Die stakker heb ik door zijn hoofd geschoten, aangezien hij al meer dood dan levend was. Mijn gezicht betrekt even bij de herinnering, maar ik keer al snel terug naar het heden en bind met een touwtje de achterpoten van de kat aan elkaar. Ik maak hem vast aan mijn riem, waar verder alleen nog een duif aan hangt. Het zijn twee magere scharminkels die duidelijk ook te lijden hebben gehad onder de ramp, en daarom zal ik meer eten moeten zoeken als ik vandaag wil overleven. Ik loop de straat uit, het verwoeste park in en speur de omgeving af naar levende wezens.

[ bericht aangepast op 25 dec 2011 - 15:42 ]

Bij gebrek aan inspiratie, wie mag ik lastig vallen? (:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eli wel Heb het idee dat ze anders nog heel lang een loner blijft, lol.

Voor mijn part mogen jullie Jack en Joe ook wel tegenkomen hoor c:

Frankly my dear, I don't give a damn.

Als ik Emily nou langs Eli stuur en dan gillen ze want.. Ze schrikt ofzo? En da thoren jack en Joe en voila x'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik kan Eli wel toevallig de Wall-Mart tegen laten komen en misschien kan Emily daar dan ook heen komen? ^-^ Dan kunnen ze mooi vechten om het voedsel Of het eerlijk delen, natuurlijk :x

Endure schreef:
Als ik Emily nou langs Eli stuur en dan gillen ze want.. Ze schrikt ofzo? En da thoren jack en Joe en voila x'D

't Regent ja

Emily June Cruz
Nadat ze iets gegeten had borg ze haar spullen weer veilig op. Nu ze niet zo'n honger meer had merkte ze hoe moe ze eigenlijk was. Bang om in slaap te vallen was niet, er was immers niemand die haar iets kon aandoen, maar ze had het idee dat ze wakker moest blijven voor het geval er misschien een overlevende in de buurt zou zijn. Al gauw merkte ze dat het wakker blijven onbegonnen werk was en sloot ze haar ogen. Hoe lang ze geslapen had wist ze niet, maar toen ze wakker werd zag ze dat het al donker werd en haar spieren voelde stijf aan van de koude grond. Langzaam stond ze op en rekte zich uit, het was inmiddels droog en ze maakte er gebruik van door even heen en weer te lopen om haar spieren wat minder stijf te laten voelen. Ze nam de deken waarin haar spullen ingewikkeld zaten weer vast en besloot weer verder te gaan met haar zoektocht. Wie wist had ze nu meer succes. Het was handig geweest als ze iets van een zaklamp of andere lichtbron had voor als het donker werd bedacht ze zich, maar ze had geen flauw idee hoe ze daar aan moest komen. Terwijl ze doelloos rondliep probeerde ze te bedenken waar ze nog niet geweest was. Het strand niet en het park ook nog niet, ze besloot een gok bij dat laatste te wagen aangezien dat dichterbij was. Toen ze het park inliep was ze nog geen hond tegengekomen, alles was compleet uitgestorven. Hé, daar liep iemand! Gauw dook ze achter een boom en gluurde naar de schim, zodra die dichterbij kwam zag Emily het grote wapen op de rug van de persoon. "Jezus!" riep ze geschrokken en sloeg toen gauw haar hand voor haar mond, hoe kwam hij of zij aan zo'n groot wapen?! Kwam zij aanzetten met haar pistool waarvan ze niet eens wist hoe ze het moest hanteren.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eli Honeychurch - Survivor
Mijn jacht in het park heeft niets opgeleverd en daarom heb ik besloten het bij het katje en de duif te laten. Nadat ik met een van de aanstekers die ik in de zakken van dode mensen heb gevonden een vuur heb gemaakt van half verkoolde takken en droge bladeren begint het te regenen. Gelukkig ligt mijn vuur onder een van de schuilplaatsen in het park, zo slim ben ik dan nog wel, en ik blijf dicht bij de warmte zitten. Het betonnen gebouwtje is half ingezakt, maar door het dak dat tegen een van de muren aan leunt is er een schuin afdakje ontstaan. Daar zit ik nu onder. De rook van het vuur prikt in mijn ogen en neus, maar ik negeer het en maak de diertjes los van mijn riem. Ik stop de aansteker, die een plaatje van een blote vrouw heeft, terug in mijn tas en pak mijn mes. Ik vil de dieren, braad ze boven het rokerige vuur en eet ze dan hongerig op. Smaakvol is het niet, maar mijn honger doet me dat vergeten. Ik gooi de huid, botten en resten die ik niet heb gegeten op het vuur en terwijl de geur van verbrand haar opstijgt pak ik mijn spullen bij elkaar en stap de regen in. Ik hijs de shotgun en mijn tas weer op mijn rug, controleer of ik al mijn wapens en spullen nog heb en begin te lopen door het donkere park. Ik ben bijna bij de uitgang als ik iemand "Jezus!" hoor roepen. Meteen trek ik het pistool dat aan mijn riem hangt tevoorschijn, haal de vergrendeling eraf en hef het met beide handen op. Ik kijk in de richting van het geluid en tuur tussen mijn wimpers door, die aan elkaar plakken van de regen. "Kom tevoorschijn." schreeuw ik door het geraas van de regen en de wind heen. "En houd je handen omhoog!"

Haha, ik zie het al helemaal voor me x'D

Maar moet eten, post komt vanavond ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.