[ Omdat ik er niet bij was in het begin, hoop ik dat ditklopt met de rest.]
Anne-Fleur Ramos:
Ik zet mijn Skullcandy op en kijk uit het raam. Langzaam begint het liedje, de notenkraker, te spelen. Ik ben iets later dan de rest, omdat ik gister nog twee optredens had. Ballet is mijn leven, ook al vind mijn zus er niets aan. Ze vind dansen niet eens leuk! Onbegrijpelijk gewoon. Ze vind paardrijden veel leuker. Ik denk aan die grote paarden en er trekt een rilling door me heen. Die beesten zijn zo groot.. Ik ben er doodsbang voor. Nee, geef mij maar mijn spitzen, zo veel beter. Ik neurie mee met het liedje en in mijn hoofd doe ik alle danspasjes nog een keer. Op het podium zie ik er altijd zo anders uit.
De meeste mensen herkennen me dan niet eens. Ik zit wat aan mijn jurkje en kijk weer uit het raam. Over een kwartier ben ik er. Zou het luxe zijn? Of is het een gewoon huis. Wat dat soort dingen betreft ben ik best wel verwent, al vind ik het niet erg om in een klein huis te wonen. Ik heb wel altijd al twee kamer gehad, waarvan een speciaal voor mijn balletoefeningen. Bij mij thuis heb ik denk ik zo'n 42 Tutu's liggen en zeker 60 paar spitzen. Ik heb helaas maar 20 setjes in kunnen pakken, maar ik zal het wel overleven. We rijden door grote hekken heen. Ik zag iemand nog door een deur naar binnen gaan, en ik wist dat ik er ook naartoe moest. Mijn vader zou mijn spullen naar mijn kamer hier brengen en ik had al een tutu aan. Ik stapte de auto uit en liep naar de goede zaal. Er waren al meerdere mensen.
[ bericht aangepast op 17 dec 2011 - 11:07 ]
A Few Down, A Lot More To Go...
]