[RPG] #Pirates. 3 - Speeltopics

NEXT TOPIC

[ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Eindelijk af. :'D Ik heb echt weinig tijd dat ik kan posten. Hoop dat jullie Asilah nog niet vergeten zijn.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Shogun schreef:
Uugh, sorry .
Maar goed, dan zal ik de kapitein wel op een andere manier trollen zodat je hem alsnog evil kan laten zijn .

Vluuv schreef:
(...)
Sure, if you feel like it Maar als je daar geen zin in hebt moet je je niet verplicht voelen, want er zijn vast zat andere momenten waarop Oli de sfeer kan verpesten

Home is now behind you. The world is ahead!

Omdat ik Nivera een beetje verwaarloos is hier even een postje van haar.
Als het uitkomt kun je haar gerust opzoeken ^^.

Nivera
Mijn ogen gleden onderzoekend langs de boomtoppen. Een zachte zucht verliet mijn lippen, terwijl ik bitter aan één van mijn lokken draaide. De simpele orders die Ayiana me had opgedragen, waren lang niet interessant genoeg om me mee bezig te houden. Er was niets aan te doen, maar mijn respect voor Ayiana zakte steeds dieper. Het enige waarom juist zíj die vreemdelingen 'leidde', kwam omdat ze zo toevallig de zus van onze échte leider was. Het was eerder de houding die ze zichzelf gaf, een die me chagrijnig en boos maakte. Ondanks dat zat ik nu op een verlaten stuk van het strand. Mijn vingers streken over mijn jurk, een poging om de zandkorrels er vanaf te halen. Een onbegonnen zaak, zoals je wel kunt raden. Een verveelde zucht gleed over mijn lippen, waarna ik naar de horizon tuurde. Bij enkele geluiden grepen mijn vingers naar mijn pijl en boog, en hoewel het vals alarm bleek, bleef ik toch op mijn hoede, om me vervolgens weer naar de zee te keren.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Asilah Layla Salomn - rechterhand Captain Oliver
Wat wilde hij nu weer? Sinds dat mannen mij zo ‘leuk’ vonden dat ze zelfs verder gingen dan een vriendelijke aanraking, was mijn vertrouwen in de mensheid tot het minpunt gezakt. Het idee dat zelfs mijn zogenaamde vrienden en sommige familieleden mij verraden om hogerop te komen, deed me ongelofelijk pijn. Misschien nog steeds. Daarom was ik de zee op gegaan, om even van alles weg te zijn. Ik kwam ik bij Olivier op het schip en was ik zijn rechterhand geworden. De jaren die ik op zee ben vertrouwd, waren de geweldigste jaren van mijn leven. Er is eigenlijk maar één iemand geweest die mij beschermde tegen alles en iedereen en om mij gaf zoals ik was… En die was traag dood gegaan.
Deze jongen had dezelfde ogen als hem. Was het daarom dat ik niet zomaar wegliep of omdat ik niet weg wilde vluchten als een lafaard? Ik wist zeker dat Olivier daar nu al stond. Of ik nu een lafaard was of niet, ik moest weg. En wel nu meteen. Hij schudde grijnzend met zijn hoofd. ‘Omdat Sygmund’s bemanning zich niet achter bomen verstopt. En de meesten zich ook niet met mij bemoeit, en als ze doen stellen ze zich een stuk vriendelijker op dan jij.’ Ik begon als automatisch te grijnzen en bekeek hem helemaal. Van top tot teen, waarna ik weer bij zijn ogen uitkwam. ‘Vindt je mij niet aardig dan?’ Ik durfde een stap naar voren te zetten, maar ik hield mijn zwaard nog steeds stevig vast. ‘En ik deed nog wel zo mijn best.’ Ik stond nu al best vlakbij hem, op niet meer dan een klein metertje afstand. Ik cirkelde een beetje om hem heen en ging toen vlak voor hem staan, waarna ik voorover boog en in zijn oor fluisterde. ‘Mijn naam is Asilah, meer hoef je niet te weten.’ Ik liep weer naar achter, maar mijn ogen waren nog steeds op hem gericht. Je wist maar nooit of hij je in je rug aan zou vallen. ‘Hoe gezellig het praten ook was,’ Sarcasme overstroomde in mijn stem, maar ik kon het niet laten een klein glimlachje – wat nu wel lukte – over mijn lippen te laten. ‘ik moet gaan.’ Ik stond al praktisch weer bij de boom en draaide me daarom ook om, maar vlak daarna draaide ik me weer naar hem toe en keek hem doordringend aan. ‘Misschien tot ziens.’ Toen was ik weg, alsof ik er nooit geweest was.
Na een klein kwartiertje kwam ik weer op het strand en zag ik Captain Olivier staan. Alsof er niets gebeurd was, liep ik nonchalant naar hem toe en tikte hem eventjes aan. Ik wist niet of hij al wist dat Sygmund hier is, maar ik zou hem alles moeten laten weten wat die gast van net zei. ‘Captain, heb je even een minuutje?’ Stelde ik toen maar de vraag, maar liet de andere bemanning ook niet uit mijn ogen. Trouwens… waar was het schip?

Quiet the mind, and the soul will speak.

Sorry dat ik zo lang niet gepost heb!

Tayé - Avelonier
Weer verscheen er een grijns op het gezicht van de jonge vrouw. Het stond haar beter vond ik, beter dan die wantrouwige blik die ze daarvoor een tijdje op haar gezicht droeg. Met haar ogen bekeek ze me volledig,‘Vindt je mij niet aardig dan?’ en ze zetten een stap richting mijn kant. Een stukje afstand tussen ons had ze overbrugt, maar ze bleef haar zwaard stevig in haar handen geklemd houden. 'Ik heb nooit gezegd dat ik dat niet vond.' zei ik rustig terwijl ik bleef staan waar ik stond. ‘En ik deed nog wel zo mijn best.’ sprak ze weer, en nog maar een kleine meter tussen ons. Geen sarcasme, en geen bijtende opmerking. 'Maar ook niet van wel' vervolgde ik terwijl ze een beetje om mij heen cirkelde. Ondanks dat ze ondertussen heel vlak bij mij stond dat ik de geur om haar heen kon reuken. Deinsde ik niet terug, en voelde me ook niet het minste bedreigd. Iets wat ik anders en misschien wel alleen met iemand anders wel had gedaan. ‘Mijn naam is Asilah, meer hoef je niet te weten.’ fluisterde ze in mijn oor waarbij ze wel heel dichtbij stond. Asilah dus. Ik bleef haar aankijken terwijl ze mij ook aankijkend weer achteruit liep.‘Hoe gezellig het praten ook was,’ en daar was die sarcasme weer, vreemd die wisselingen steeds. Toch vormde ze weer een klein glimlachje, wat haar gemakkelijker af ging als net. ‘ik moet gaan.’ deelde ze mee terwijl ze weer terug liep in de richting van de boom waar ze vandaan was gekomen. En weg was ze, ‘Misschien tot ziens.’ en doordringend keek ze me aan 'We zullen zien' zei ik terwijl ik haar op dezelfde manier aankeek. Ik bleef nog even staan tot ik zeker was dat ze echt weg was, en liep toen ook weg. Een vreemde ontmoeting met een vreemde vrouw, echter niet onplezierig of vervelend. Eerder interessant en vreemd, anders kon ik het niet omschrijven. Toch had het iets. In gedachten verzonken en twijfelend of ik het moest vertellen liep ik door richting het dorp.

[ bericht aangepast op 20 jan 2012 - 23:31 ]

Do things you don't dare. Dream things that are never done. And never let you stop.

Sygmund - Kapitein PM.

De teleurstelling is overduidelijk op haar gezicht af te lezen en ergens heb ik diepe bewondering voor iemand die de halve wereld - gezien haar accent Engels overkomt - heeft afgereist om iemand te vinden. Toch zou het erg wreed zijn deze jonge vrouw als aas in de strijd te werpen om de leeuwen onze kant op te lokken. Want dat is wat er gaat gebeuren als zij in contact komt met Daltons honden.
"Goed, Captain Engel. U heeft gelijk, het zou onverantwoordelijk en leeghoofdig zijn om onder deze omstandigheden verder te reizen. Als u het mij toestaat zou ik het erg fijn vinden hier te blijven, voor nu. En ik zou me bijzonder vereerd voelen als mister Smith mij voor zolang zou willen vergezellen." Mijn ogen glijden van haar naar Leopold. Ik knik dan.
'Goed, dan is dat geregeld. We wijzigen het plan. Juffrouw Bellafonte en Leopold gaan met mij mee, de bergen in.' Ik kijk om me heen, op zoek naar Ayiana, maar die is nergens te vinden. En het lijkt wel of het dorp almaar leger wordt. Misschien is ze inderdaad het grootste deel aan het evacueren. In dat geval vraag ik me serieus af hoe praktisch het zal zijn voor ons om hier te blijven.

No growth of the heart is ever a waste

Josephine Bellafonte
Verbaasd kijk ik Sygmund aan als hij het over de bergen heeft. We gaan de bergen in? Ik bijt op mijn tong om een kreun te onderdrukken. En ik dacht dat het voorlopig gedaan was met het reizen. Mijn gezicht en armen zijn al enigszins gebruind van de rit op het schip, bemerkte ik net al vol afschuw, en als we de bergen in gaan wordt dat alleen maar erger. Tenzij ik voortaan altijd goed oplet. Mijn mouwen voortaan niet meer opgestroopt, ondanks het feit dat ze anders veel te lang zijn, en een zonnehoed op. Maar waar haal ik hier in godsnaam een hoed vandaan? Moedeloos tuur ik even de jungle in, en besef me dan dat ik er nog steeds bij loop als een ongewassen zwerver. Ik wend me naar Sygmund. "Sorry, Captain Engel, weet u misschien of er dichtbij een plek is waar ik me kan opfrissen en mijn kleren kan wassen? Als we de bergen in trekken zou ik het in ieder geval fijn vinden om dat schoon en gewassen te doen." Ik glimlach vermoeid en bedenk me dat ik ook wel wat slaap kan gebruiken, zelfs al heb ik vannacht redelijk lang geslapen. Dat gestruin door de jungle is ontzettend vermoeiend, en de hitte helpt ook een aardig handje mee. Bovendien heb ik al lang niet gegeten en.. Nee, laat ik me eerst maar concentreren op mijn hygiëne, alvorens me op eten of slaap te richten. Dat kan wachten.

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
Op wat gemompel na blijft het stil, en nors draai ik me om naar de jungle. Asilah ontbreekt nog altijd aan de groep, en dat stelt me teleur. Ik had verwacht dat zij in ieder geval nog wel gehoorzaam aan me zou zijn. Kort kijk ik naar Ace en de vrouw naast hem. Genesis, was het. Oja, miss Thrown, voor mij. "Ga de Medusa halen, Ace. U blijft hier, miss Thrown, zodat hij niet.. afgeleid wordt." Ik glimlach minzaam naar haar en als ik me weer omdraai zie ik net Asilah de struiken uit komen. Nors kijk ik toe hoe ze zich een weg door de piraten heen baant naar me toe. "Captain, heb je even een minuutje?" Geërgerd door het feit dat ze niet eens haar excuses aanbiedt voor haar te laat komen kijk ik naar de zee. Wanneer is zelfs mijn rechterhand ermee opgehouden mijn bevelen op te volgen? "Wat heb je te zeggen?"

[ bericht aangepast op 22 jan 2012 - 21:30 ]

[Schrijf mij maar uit, sorry.. S:]

SomeMusic schreef:
[Schrijf mij maar uit, sorry.. S:]

Asilah - Rechterhand Olivier
Als ik de Captain aankijk, merk ik dat hij niet echt een goede dag heeft gehad en dat ik precies op het verkeerde moment aankom. Ik was dan ook te laat, gromde ik diep vanbinnen. "Wat heb je te zeggen?"
Ik kijk even naar de bemanning, maar zeg dan tegen de Captain, "Sorry dat ik te laat ben, Captain, maar iemand hield me op. Het was een bewoner van het eiland," Meldde ik hem, "Er wonen hier blijkbaar mensen en Sygmund is hier ook, Olivier," Ik wist niet of hij dit al wist, maar ik zei het toch maar tegen hem. Je wist maar nooit, en de zekerheid die je nu moest nemen, was zeker kostbaar. "Sygmunds bemanning bemoeit zich trouwens niet met de bewoners van dit eiland, waardoor ik denk dat de bewoners hun eerder vertrouwen dan ons," Ik was benieuwd of hij dit al wist én of hij er überhaupt wat mee had.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Josephine Bellafonte
Verbaasd kijk ik Sygmund aan als hij het over de bergen heeft. We gaan de bergen in? Ik bijt op mijn tong om een kreun te onderdrukken. En ik dacht dat het voorlopig gedaan was met het reizen. Mijn gezicht en armen zijn al enigszins gebruind van de rit op het schip, bemerkte ik net al vol afschuw, en als we de bergen in gaan wordt dat alleen maar erger. Tenzij ik voortaan altijd goed oplet. Mijn mouwen voortaan niet meer opgestroopt, ondanks het feit dat ze anders veel te lang zijn, en een zonnehoed op. Maar waar haal ik hier in godsnaam een hoed vandaan? Moedeloos tuur ik even de jungle in, en besef me dan dat ik er nog steeds bij loop als een ongewassen zwerver. Ik wend me naar Sygmund. "Sorry, Captain Engel, weet u misschien of er dichtbij een plek is waar ik me kan opfrissen en mijn kleren kan wassen? Als we de bergen in trekken zou ik het in ieder geval fijn vinden om dat schoon en gewassen te doen." Ik glimlach vermoeid en bedenk me dat ik ook wel wat slaap kan gebruiken, zelfs al heb ik vannacht redelijk lang geslapen. Dat gestruin door de jungle is ontzettend vermoeiend, en de hitte helpt ook een aardig handje mee. Bovendien heb ik al lang niet gegeten en.. Nee, laat ik me eerst maar concentreren op mijn hygiëne, alvorens me op eten of slaap te richten. Dat kan wachten.

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
Zodra Asilah zich verontschuldigt wordt mijn blik iets minder kil en als ze vertelt dat ze een inboorling heeft ontmoet kijk ik haar even aan. Wie weet kan ze ons dan aan waardevolle informatie helpen. Maar dan noemt ze zijn naam, en het voelt alsof ik een dreun in mijn maag krijg. Een kil gevoel trekt door mijn hele lichaam, alsof er plotseling een ijskoude wind is opgestoken. Ik luister niet eens meer naar haar tweede opmerking, staar alleen als versteend voor me uit naar de zee. Engel is hier. Op dit eiland. Maar hoe, in godsnaam? Ik slik moeizaam en vouw mijn handen op mijn rug. Hij is me niet gevolgd, dan had ik hem gezien. Maar hoe heeft hij dit eiland dan gevonden? Heeft hij ook een kaart? Heeft hij roddels gehoord? Ik sluit even fronsend mijn ogen en als ik ze weer open en naar de horizon kijk is mijn blik vastberaden. Het maakt niet uit waarom hij hier is. Ik zal die schat eerder vinden, desnoods moord ik iedereen op dit hele eiland uit, mijn eigen bemanning incluis. En wie weet, dit kan nog interessant worden. Ik heb Engel al lange tijd niet meer gezien. Ik vraag me af of hij nog steeds het bleek roze varkentje is van jaren geleden, en of hij zijn maagdelijkheid nu eindelijk al eens is verloren. Een gemene grijns speelt rond mijn lippen. Sygmund kennende zal hij nog steeds wel alleen zijn, en dat voorlopig ook blijven. Ik draai me om naar Asilah. "Dit mag mijn plannen niet in de weg liggen. We vinden die schat, zelfs al moet ik Engel er persoonlijk een kogel voor door zijn kop jagen. Maar aangezien hij hier al een tijdje is heeft hij een voorsprong. We moeten zo snel mogelijk vertrekken."

Ace - Piraat.

Tot mijn grote verbazing houdt de kapitein zijn woord. Half en half had ik gehoopt dat hij het niet zal doen, zodat genoeg provocatie ervoor zal zorgen dat de bemanning inziet dat het tij gekeerd kan worden.
"Ga de Medusa halen, Ace. U blijft hier, miss Thrown, zodat hij niet.. afgeleid wordt." Jammer, dat wordt dus geen seks in je kamer, denk ik in gedachten, waarna ik me besef dat ik diezelfde gedachten nodig eens onder controle moet gaan houden. De mannen kijken me nu vol ontzag aan.
'Wat,' wil ik zeggen, maar hou opnieuw mijn mond. Ik weet waarom ze me zo aanstaren en het is om het simpele feit dat ik het lef van een suicidale gozer heb om de kapitein voor zijn neus te beledigen en er als dank voor het schip mag besturen. Het klopt niet en ik weet dat hij me vroeg of laat zal pakken, of me op z'n minst het leven heel zuur gaat maken.
Net op het moment dat ik 'begrepen, kapitein' wil zeggen, is zijn hulpje hem voor. Een van die bevoorrechte piraten. Ik weet nog steeds haar naam niet. Of ik ben hem vergeten door het overmatige alcoholgebruik.
"Dit mag mijn plannen niet in de weg liggen. We vinden die schat, zelfs al moet ik Engel er persoonlijk een kogel voor door zijn kop jagen. Maar aangezien hij hier al een tijdje is heeft hij een voorsprong. We moeten zo snel mogelijk vertrekken." Engel? Sygmund is hier! Hoe komt die Rus hier verzeild? Ik staar even naar Oliver, die op z'n minst erg boos lijkt te zijn, naar Genesis. En even verschijnt er een twinkeling in mijn ogen. Ik glimlach naar haar en wend me dan weer tot Oliver.
'Begrepen, kapitein.' Met die woorden pak ik de sloep en vaar weer richting open zee. Het duurt even voor ik het verborgen schip weer bereik, maar als ik mezelf eenmaal op dek heb gehesen, trek ik het anker in en pak het roer beet.
'Ace Johnson, kapitein van de Medusa. Wat vinden jullie daarvan, stelletje scharminkels?' zeg ik hardop tegen een leeg dek. 'Ik heb een aantal nieuwe regels voor jullie. En de eerste luidt: alle drank opzuipen van Oliver Dalton, een naam die alleen voorkomt in de krochten van de herinneringen van de Medusa.' Mijn blik glijdt naar Olivers kamertje. Mijn ogen beginnen te twinkelen. Ik aarzel geen seconde en hol als een malle naar het kamertje toe. De pijn schiet even door mijn rug, maar valt in het niet als ik eenmaal binnen ben.
Wat prachtig. Overal hangt kostbaar plunderwaar. Een prachtige kroonluchter, een Perzisch tapijt, zijden gordijnen.. Ik loop het kamertje door, tot ik op een afgescheiden deel stuit. Ik schuif de deur open en kijk nieuwsgierig de ruimte door.
Jezus Christus.
Ik heb nog nooit van mijn leven zo'n bed gezien! Ik aai even langs de royale lakens, die naar zijn dure eau de cologne ruiken die hij geregeld op heeft. Dus hier slaapt de kapitein in. Ik zou er een moord voor doen om hierin te kunnen slapen. Er verschijnt een perverse grijns op mijn gezicht. Ik kan in dit bed gaan liggen en de dekens weer goed leggen, zonder dat Oliver het ook maar zal merken. Heel even, Ace. Heel eventjes maar in dit zalige bed liggen. Een paar minuutjes. Ik doe mijn schoeisel uit, schuif het dekbed open en ga vervolgens in het bed liggen. Bij Neptunus, wat een hemelse verlossing! Mijn rug wordt gestreeld door duizenden zachte veertjes. Sluit de ogen, al is het maar voor even. Sluit ze en wees de gelukkigste klootzak op aarde! Ik doe het en al gauw dwaal ik af naar een betere wereld.
Een paar minuutjes maar, Ace...

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
De kapitein wend zich tot Ace, en houdt zich nog aan zijn belloofte ook, tot haar grote verbazing. Hij moet het schip halen, en vraagt met een miezerige grijns of zij hier blijft. Haar wenkbrauwen trekken verontwaardigd samen, waarna ze de controlle terugvind om beleeft iets terug te zeggen. 'Zoals u wenst, kapitein.' Het woord "kapitein" klinkt nog sarcastischer dan ze had bedoeld, maar word verhuld door zijn vrouwelijke rechterhand. Geen mooie verschijning, ze leek haast een vent. En Oliver leek het ook niet bepaald te kunnen warderen. Ace liep weg, na haar kort in haar ogen te hebben gekeken. Die paar seconden waren genoeg om weer een glimlach rond haar lippen te toveren, en diezelfde twinkel in haar ogen te krijgen. 'Tot zo.' Prevelt ze zachtjes, waarna ze zich richt op de mannen die nu ineens een stuk dichterbij lijken te staan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

-Krabbel op achterhoofd- Ik wou vandaag gaan posten.. Maar ik heb meer werk aan school dan ik verwacht had :l Urgh, sorry, ik zit liever zelf ook niet letterlijk de hele dag aan school.. Maar het is niet anders.. Donderdag begint mijn toetsweek dus awhm, op de 2 donderdagen na ben ik elke dag om 11 uur uit en dan heb ik het meeste al geleerd dus dan moet het wel lukken Mwuh, sorry Ö

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.