[RPG] #Pirates. 3 - Speeltopics

NEXT TOPIC

[ bericht aangepast op 1 feb 2012 - 19:01 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Asilah - Rechterhand Oliver
Ik merk dat een kil gevoel Olivier overneemt als ik zijn naam noem. Maar ik vond dat hij het moest weten, zodat hij erop kan rekenen. Beter dat ik het gewoon zeg en erop voorbereid is, dan dat hij het niet weet en in een ongunstige situatie zit. Hij kijkt als versteend voor zich uit naar de zee. Ik weet dat hij zich in moet houden om niet te gaan flippen op dit moment, dat hij zich stevig vasthoudt in zijn binnenste. Dan opeens speelt er een gemene grijns rond zijn lippen en daardoor moet ik ook grijnzen, want ik herken de echte Oliver Dalton in terug. Hij draait zich om naar mij. “Dit mag mijn plannen niet in de weg liggen. We vinden die schat, zelfs al moet ik Engel er persoonlijk een kogel voor door zijn kop jagen. Maar aangezien hij hier al een tijdje is heeft hij een voorsprong. We moeten zo snel mogelijk vertrekken.”
Ik kijk ook naar de zee en mijn blik is vastberaden, dan spreek ik. “Ik ben het met je eens, dat was nu ook mijn plan. Wat kan ik voor je doen, Captain Dalton?” Spreek ik met een grijns op mijn gezicht tegen hem.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Wie is er goed in beknopte samenvatting?
Met name wie wat aan het doen is momenteel.. Weet ik wat ik kan doen met Aiyana en Abby.


En omfg, filosofie toetsen zijn onmogelijk.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mijn post komen :A Ze zullen niet geweldig zijn, ik ben afgemat door het vele leren.. Ohja, ik ga jullie allemaal het boek Eon van Allison Good aanraden n het vervolg, Eono. Het staat bij on bij 12+, maar het si zeer volwassen met moeilijke woorden en het is fantasie en het is gewoon heeeeeeel goed geschreven. -bewondering voor schrijfstijl-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

^
Lol same here. Ik schrijf ook maar 1 postje op een avond ofzo. En ik moet nog een toets leren, lol. Voor morgenochtend.

No growth of the heart is ever a waste

Ik heb letterlijk hele dagen zitten leren.
Zat vorige week elke dag tot 4 uur op school, half 5 thuis, leren, eten, leren tot een uur of 10, bed.

Bwuuuuuh, zo saai. Ik wil tekenen, films kijken, muziek luisteren, lezen, DS'en :<

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Echt he . Ik heb zo vet veel zin om verder te werken aan mijn tekening van de lekkere sexy blonde Legolas, maar nee hoor, Sam moet een toets leren :'D.

No growth of the heart is ever a waste

VWO is zwaaaaaaar. En dan komt mijn moeder: Ga je toch havo doen.
Nee mam, nee. Just no. :']

(ik probeer overigens beetje lange posts te schrijven om 't goed te makend at ik zo lang weg was :A)

[ bericht aangepast op 26 jan 2012 - 19:19 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dr is niks mis met havo :]. Maar goed, ik snap wel dat wanneer je weet dat je het vwo aankan, je 't op z'n minst probeert.

& Ja, soms heb ik d'r ook moeite mee, vooral als ik vol stress zit en compleet zonder inspiratie :'D. Ik moet ook eens verder posten met Sygmund.

No growth of the heart is ever a waste

Ik drop Aiyana zo even in een of ander meertje, gepikeerd en chagrijnig. Dan is ze vrij om op te reageren mocht iemand een akward moment willen.

En ik weet dat er niks mis is met havo, maar ik moet toegeven dat het toch ies minder klinkt >3< Meisje uit mijn klas ging naar havo, ging van 32 lesuur naar 26, fuuu :'] En met VWO verdien je sowieso meer en anders heb ik ook geen filosofie en ANW meer :< en ik moet nu hard blokken, maar 't is wel voor mnijn toekomst.. Dus dan mag het :p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

oh Els, ik heb trouwens mijn tekening af op school [: Zodra ik 'm thuis heb zal ik foto maken en 'm laten zien. (hijs te groot om in te scannen)


Abigail Rosaline Valence
Ze voelde zich als een vis op het droge, nu ze zo onbeschut op het strand stond kon de zon genadeloos zijn hitte op haar neerslaan. Een zucht die haar mond verliet vermengde zich met de drukkende, benauwde lucht om haar heen. De bekende frisse bries die je altijd voelde op zee ontbrak en ze verlangde vreselijk naar een beetje koelte. De hitte maakte haar loom en onoplettend en het was maar goed dat ze zich niet in een strijd moest werpen momenteel. Haar vingers zochten haar vlecht en langzaam gleed ze met haar vingers er overheen, haar haren had ze de laatste tijd los gedragen en het voelde vreemd om ze nu in een vlecht te dragen. Gek, vroeger had ze ze namelijk altijd vast gehad. Toen ze nog thuis verbleef werd ze altijd verzorgd, haar haren werden netjes opgestoken, haar make-up (ja dat hadden ze in die tijd had ik gelezen. O.a. in dat boek eon(a)) werd gedaan, haar kleding werd uitgekozen...
"Heb ik iets gemist?" De bekende klank van zijn stem bracht haar weer met beide voeten terug op aarde en een opgelucht gevoel trok door haar heen. Was ze overbezorgd? Nee, hij was gewond en ze waren in onbekend gebied, ze had het recht gehad om bezorgd te zijn, maar het idee om erover te beginnen liet ze varen. Veel wist niet van mannen af, maar datgene wat ze wel wist was dat ze zo hun eer hadden en wie was zij om dat de kop in te drukken? Hij was immers volwassen en geoefend genoeg om voor zichzelf te kunnen zorgen. "Niet echt," antwoordde ze daarom maar, "ik heb trouwens wel wat bessen gevonden, maar ik weet nog niet of ze eetbaar zijn." Ze liet hem het buideltje met de vreemde besjes zien. "Joe (zo had ik de tongloze gozer toch genoemd? =p) stond er op één te proeven, dus ik geloof dat het gewoon afwachten is," zei ze, al klonk ze niet erg zeker. Het idee dat Joe ieder moment kon sterven door haar bessen gaf haar een onbehagelijk gevoel, maar aan de andere kant, het was zijn eigen keuze geweest en ze had hem immers gewaarschuwd. Ze stopte het buideltje met besjes weer zorgvuldig weg, als de bessen giftig waren konden ze nog steeds van pas komen, om een eventuele vijand de val in te lokken. Zwijgend bestuurde ze zijn gezicht, ze volgde met haar ogen zijn kaaklijn en bekeek de rest van zijn gelaatstrekken. Ze kon met haar ogen dicht elk detail van zijn gezicht zich voor de geest halen en toch leek het iedere keer weer nieuw, mooier, interessanter.. Haar blik bleef hangen bij zijn smalle lippen en ze voelde opnieuw de warmte ervan op haar lippen, ze voelde een lichte blos verschijnen bij die herinnering en ze wendde haar hoofd af om dat te verbergen. Vanuit haar ooghoeken gluurde ze naar zijn ogen, behalve gelukzaligheid brachten die ook een andere herinnering en gevoel met zich mee. Haar blik bleef gevestigd op de zee die voor haar lag en alsof ze in een draaikolk werd opgeslokt ging ze terug naar dat ene moment.

Plots had het vrije zand plaats gemaakt voor een vaste grond onder haar voeten en de knellende hitte was vervangen door een koele zeelucht, even voelde ze zich opgelucht weg te zijn van het strand, maar dat was gauw over toen het geluid van klappen haar op deed kijken en haar ogen de bebloede rug voor haar ontdekten. Zij was de reden voor het geluid van een zweep op vlees, een rilling trok door haar lichaam, haar vingers probeerde zich te ontworstelen aan de zweep in haar hand. Haar vingers! Ze leken vastgezogen aan het handvat van de zweep en ze kreeg haar vingers met geen onmogelijkheid los. Paniek stroomde door haar aderen terwijl haar oren het geluid opvingen van gesmoorde kreten, nogmaals vloog haar blik naar de bebloede rug voor haar. Ze herkende de contouren uit duizenden en een gevoel van afschuw en pijn leek haar te verscheuren van binnen.

Van schrik zoog ze een teug lucht naar binnen, maar die was plots niet meer zo verkoelend geweest als enkele seconden geleden. Verdwaasd knipperde ze even met haar ogen, ze hoorde het kalmerende klotsen van de zee en schoof zachtjes met haar laars door het zachte zand. Ze had gewild dat ze was ontwaakt uit een slechte droom, maar ze was slechts ontwaakt uit een herinnering, de realiteit.. Plots voelde ze dat ze aangekeken werd, toen ze opkeek zag ze Tristan's vragende blik. Was ze erg lang stil geweest, had hij haar wat gevraagd? Ze opende haar mond, terwijl ze zocht naar de woorden die ze momenteel nodig had, maar voor het eerst leek de kapitein haar te redden door te roepen dat ze zich moesten verzamelen. Oké, niet voor het eerst, maar voor haar leek het voor het eerst sinds tijden, van de oude Oliver was niks meer over. Nog zoiets waar ze nog niet mee om kon gaan en het gaf haar het gevoel dat ze nog zo onvolwassen was en Tristan leek zo volwassen. Er waren vele gevoelens, emoties en gebeurtenissen waar ze nog geen raad mee wist, al wenste ze dat dat anders was. Ach, het kwam nog wel, de tijd dat ze precies wist hoe ze op alles moest reageren en hoe ze moest omgaan met al haar gevoelens, maar ze was ook nog maar 19. Ze realiseerde het zich niet vaak, maar het was nog vrij jong, al zou ze binnenkort 20 worden. (kleine gok hoeveel tijd er verstreken is, ze was paar maanden 19 toen ze naar medusa ging en well, half jaartje verder dus?) "Kom, de 'kapitein' heeft ons nodig, misschien dat we nu eindelijk wat actie gaan ondernemen in plaats van hier rond blijven hangen," toen ze het woord kapitein uitsprak was de lichte spot in haar stem te horen. Ze vond dat hij het niet waard was kapitein te zijn, ze wist dat die vaak ruig en meedogenloos waren, maar zo cru..? Samen met Tristan liep ze naar waar de kapitein stond en de andere bemanningsleden zich al verzamelden. Zwijgend ging ze er bij staan, met de bedoeling te luisteren, maar de warmte leek zich weer meester van haar te maken. Ze voelde zich opnieuw loom en de stemmen leken niet tot haar door de dringen, het klonk ver weg en het geluid van de eeuwig rusteloze zee leek alles te overstemmen. Wat een hitte.. De vreselijke korsetten en warme jurken waarin het onmogelijk leek te bewegen leken er niks meer bij en ze was het liefst zo het water ingerend. Oh water, ze had zo'n dorst, ze likte een keer langs haar lippen, ze zou veel over hebben voor een beetje drinken nu.. Door de hitte voelde ze zich niet enkel loom, maar ook de moeheid begon toe te slaan. De vele gebeurtenissen vermoeide haar meer dan ze had gedacht en ze sliep ook niet al te best de laatste tijd. Ze bracht haar ene hand omhoog en kneep zacht in haar arm, ze moest bij blijven, scherp blijven of anders zou ze een gemakkelijk doelwit vormen voor welk gevaar dan ook.
_________________________
Een lange post Tinne, om het even goed te maken :A En probeerde me even te bedenken hoe ik me zou voelen op zo'n eiland, waarschijnlijk zo. Half stervende door de hitte en het liefst enkel willen gaan liggen in het water ;p

Aiyana komt eraan, waarschijnlijk minder lang ^^,

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

De aveloniërs hebben weer geen mannen, best wel falend ;x

Aiyana Kateri Chestio
Verwoed stapte ze door in de hoop het rusteloze gevoel uit haar lichaam te lopen. Het voelde alsof er mieren door haar lichaam kropen en elk spiertje prikkelden. Onrustig was ze, kwaad, ongerust, bang, radeloos.. Plots bleef ze staan, het meer voor haar versperde haar de weg. Even bleef ze doodstil staan, raapte vervolgens een steentje op die ze chagrijnig het water in mikte. Ze mikte nog een paar stenen het water in, trapte de lucht een keer en liet zich toen zakken tot op haar hurken. Ze haalde diep adem en probeerde rustig te worden, maar de spanning verdween niet uit haar lichaam. Haar lippen waren samengetrokken tot een smalle spleet en haar blik viel op het water, het kabbelde rustig en ze bekeek de vissen die ze zag rondzwemmen. Baden zou haar rustig maken, daar was ze van verzekerd. Vastbesloten stond ze op en kleedde zich uit, ze liet haar kleren liggen voor wat het was en stapte voorzichtig het water in. Het was koel, maar niet koud, door de zon die het verwarmd had. Ze balde haar hand tot een vuist en sloeg een keer op het water, amar het week uit en gaf geen voldoening dus probeerde ze zichzelf te bedaren op een andere manier. Ze nam een hap lucht en zakte toen geheel onder water, ze opende haar ogen en tuurde het landschap onder water af en de vissen die onderzoekend om haar heen zwommen. Zo lang mogelijk bleef ze onder water tot ze echt naar zuurstof begon te snakken en naar wel boven moest, eenmaal boven ademde ze snel en diep. De spanning was grotendeels verdwenen en ze leunde zacht tegen de kant aan. Ze sloot haar ogen en terwijl ze weer tot bedaren kwam probeerde ze haar gedachten te ordenen. Phani was overleden en moest nog begraven worden, volgens Sygmund kwam de vijand eraan en zou het een bloedbad worden, haar broer was nog altijd ziek en ze waren er nog niet achter wat het was, niet alle Aveloniërs vertrouwden Sygmund en zijn mannen -en vrouwen- en zijn mannen leken nog altijd weinig interesse te hebben in hun normen en waarden en leefwijze. De tijd tikte en ze wist dat ze beslissingen moest nemen, dat ze eigenlijk in het dorp hoorde te zijn mocht iemand haar nodig hebben, maar ze had tijd alleen nodig. Ze wilde altijd de leiding, maar had nooit gedacht dat er zoveel levens in haar handen zouden liggen.. Niet nu al. Elke beslissing die zij nam, elke stap die zij zette bepaalde het lot van de Aveloniërs en het was een zware taak, maar juist daarom mocht ze niet terugdeinzen.. Ze moest bewijzen dat ze het kon en da was wat ze ging doen, nu moest ze alleen nog weten hoe. Langzaam liet ze haar vingers door haar hare gaan terwijl ze haar hoofd ophief en naar de lucht tussen de bomen door keek. Ze sloot haar ogen en probeerde een plan te bedenken.

Oké, niet geweldig, maar heuj, iedereen is vrij om Aiyana lastig te vallen ;]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Niet geweldig, iknow. Het gaat wel steeds beter, geloof ik :'].

Nivera Izil Mazi
Het ritselen van de struikgewassen deed me denken aan kleine, vluchtende dieren. Een aanwijzing die leidde naar idioten die geen fatsoenlijk dier te pakken konden krijgen. En die idioten waren uiteraard de blanken die Ayiana achteloos onder haar hoede had genomen. Ik snoof even, en greep naar de boog die al die tijd op mijn rug had gerust. Een zacht gestommel van menselijke voeten naderde, en zo ook het gemompel van stemmen '..ik zei het toch,' mopperde een man - aan zijn stem te horen - snauwend naar hoogstwaarschijnlijk zijn meute. 'Nou, ons eten is gevlogen. Moest je nou echt zo hard stampen? Ik verhonger hier zowat.' Kafferde dezelfde man opnieuw spuwend uit. Mijn wenkbrauwen trokken omhoog. De bazige stem deed me ergens aan denken. Of nee, eerder aan iémand. Er verscheen een onschuldige grijns rond mijn lippen. De ideale man voor Ayiana was gevonden. Een zachte lach gleed over mijn lippen, iets dat de mannen klaarblijkelijk had doen stoppen. 'W-wie is daar?' Een onzeker, jongere stem klonk vanachter de boom waar ik me op dit moment bevond. Opnieuw gleed er een lach over mijn lippen, waarop ik rond de boom draaide. Mijn ogen gericht op het drietal mannen voor me. Inderdaad blanken. Één van hen duidelijk de baas, en de andere twee leken onzeker en stil. 'Wie ben jij?' Opperde de derde, duidelijk een brutaaltje. 'Ze verstaat ons niet, sukkel.' Probeerde de tweede onzeker. De baas van het tweetal stemde in, maar leek niet op zijn hoede. In plaats daarvan stapte hij enkele centimeters dichterbij. 'Probeer een luiaard. Die zullen jullie vast en zeker kunnen bijhouden. Fijne dag nog, heren.' Ik klonk buitengewoon sarcastisch, en zag dan ook geen gevaar in deze vreemde mannen. Zo verdween ik achteloos in het struikgewas, op weg naar het bos. Mensen rouwden om Phani en een meisje dat ik niet kende. Uit een klein eerbetoon stond ik even stil om een kiezeltje van de grond te pakken, en er een klein kusje op te drukken. Vervolgens wierp ik het stukje een beekje in. Wat kon ik zeggen? Ik was geen gevoelig meisje. Meer het type dat zich terugtrok in het bos en graag speelde met gevoelens. Verderop liep Tayé, en jongen die me nooit verkeerd gezelschap had geleken. Omdat ik verder geen zin had in de depressieve sfeer, liep ik tot naast de jongen, om vervolgens een korte 'Hee,' te murmelen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Sygmund - Kapitein PM.

Ik zie aan haar gezichtsuitdrukking dat ze niet erg vrolijk is met de gedachte de bergen in te moeten. Ik glimlach haast onmerkbaar. Dat was te verwachten, gezien de lange reis die ze achter de rug heeft.
"Sorry, Captain Engel, weet u misschien of er dichtbij een plek is waar ik me kan opfrissen en mijn kleren kan wassen? Als we de bergen in trekken zou ik het in ieder geval fijn vinden om dat schoon en gewassen te doen." De stem van juffrouw Bellafonte doorbreekt de stilte onder ons. Inmiddels zijn er meer mannen op het plein van de onzen en zal het niet lang duren voor we zullen vertrekken. Mijn blik flitst kort naar de haas bij het vuur.
'Volg mij maar. Ik weet een geschikte plaats. Leopold, maak die haas daar even schoon en braad hem op het vuur, zodat we ook nog wat kunnen eten voor de reis.' Ik ga Josephine voor de bossen in, de koelte van de schaduwen. Mijn huid is op z'n zachtst gezegd niet blij met al die zon en eerlijk gezegd kan ik ook niet wachten tot we deze hitte uit zijn. Er heeft zich al een royale rozige blos op mijn wangen gevormd. Goddank dat mijn blouse mijn bovenlijf bedekt, anders zou ik nog verder van huis zijn geweest.
We lopen verder het bospad op, tot we bij de vijver komen waar ik eerder nog in heb gezwommen.
'Het water is kraakhelder en schoon. Ik zou eerst de kleding wassen en laten opdrogen in de zon, zodat wanneer u klaar bent, u meteen droge kleding hebt.' Ik glimlach kort naar haar en draai me om.
'Ik zal u in uw privacy laten. Dus als u nog iets nodig heeft of wil weten...'

No growth of the heart is ever a waste

Josephine Bellafonte
Ik loop achter de Kapitein aan en kijk ondertussen naar alle planten in het bos. Weelderige schoonheid, zou ik het noemen. Heel anders dan de goedverzorgde parken en tuinen in Engeland, maar het heeft zijn charme. Al zou ik het wel kunnen waarderen als iemand de paden wat beter vrij zou maken. Al die taken en bladeren maken het lopen niet bepaald makkelijk. Gelukkig duurt het niet lang voor Sygmund stopt bij een mooi, rustig meertje. "Het water is kraakhelder en schoon. Ik zou eerst de kleding wassen en laten opdrogen in de zon, zodat wanneer u klaar bent, u meteen droge kleding hebt." Ik beantwoord zijn glimlach en knik. "Bedankt, Captain." Hij draait zich om en maakt aanstalten om weg te lopen, maar ik besluit te wachten met uitkleden tot ik zeker weet dat hij weg is. Sygmund lijkt wel betrouwbaar, maar ik wil geen onnodige risico's nemen. Ik laat mijn ogen over het water dwalen en verheug me al op een koele duik als ik ineens een figuur in het water zie liggen. Mijn ogen worden groot en ik sla een hand voor mijn mond. "Oh hemel!" Er ligt een naakte vrouw in het water, die aan haar getinte huid te zien van dit eiland af komt. Ze ligt met gesloten ogen en op haar rug in het water, en haar hele lichaam is duidelijk te zien. Ik draai me geschrokken om en zie dat Sygmund nog niet weg is. "Captain?!" roep ik, ietwat vertwijfeld. "Ehm, er is hier al iemand.. bezig. Is er nog een andere plek?" Ik blijf stijfjes voor me uit kijken, omdat ik de vrouw, die me ondertussen waarschijnlijk wel heeft gehoord, niet in verlegenheid wil brengen.

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
"Wat kan ik voor je doen, Captain Dalton?" Ik kijk om naar Asilah en glimlach naar haar. Ze heeft me kostbare informatie gebracht en daar ben ik dankbaar voor, al zal ik die dank niet uiten. Niet met meer dan een glimlachje, in ieder geval. "Voor nu niet veel. We wachten eerst tot Ace de Medusa heeft teruggebracht, die kunnen we dan misschien op een meer strategische plek verankeren, en dan trekken we het eiland in." Ik kijk weer naar de zee en tuur bedachtzaam naar de horizon. Is het toeval dat Sygmund en ik elkaar hier treffen? Is het een val? Weet Sygmund van mijn aanwezigheid? Het zijn allemaal vragen die van enorm belang zijn voor mijn volgende besluiten, maar ik heb op geen enkele antwoord. Na een paar minuten piekerend voor me uit te hebben gekeken kijk ik op. "Waar blijft hij?" mompel ik. Zo lang duurt het toch niet om een schip te verplaatsen. Nog even blijf ik staan, maar dan wend ik me tot Asilah. "Asilah, ga kijken waar Ace blijft. Misschien heeft hij problemen het schip tussen de klippen door te manoeuvreren en aangezien jij een prima stuurvrouw bent kun je hem daar bij helpen. En als hij op welke manier dan ook mijn orders in de wind heeft geslagen.. Sluit hem dan voor zolang op in de cellen, dan besluit ik later wel wat we met hem doen."

Sygmund - Kapitein PM.

'Oh hemel!' hoor ik ineens achter me, net als ik de eerste stap richting het dorp heb gezet. Ik trek als automatisch mijn dolk en draai me vliegensvlug om, maar er is geen direct dreigend gevaar te bekennen.
'Captain?!' roept juffrouw Bellafonte uit, nog steeds verschrikt. Ik schaam me over het feit dat zij gevaar hier ziet en ik niet. 'Ehm, er is hier al iemand.. bezig. Is er nog een andere plek?' Mijn ogen volgen bliksemsnel de hare. Waar? wil ik vragen, tot ook ik degene waarover ze het heeft in het water aantref. Een jonge vrouw. Naakt. Nat. Ik knipper een paar keer met mijn ogen, voel het schaamrood op mijn wangen verschijnen als mijn ogen hun eigen beslissingen maken en haar hele lijf bekijken. Ik dwing mezelf me op haar gezicht te focussen en net op het moment dat er zich daadwerkelijk zinnen in mijn hoofd gevormd hebben die het waard zijn uit te spreken, knalt nog een besef naar binnen.
Ik ken die vrouw.
Dat is niet zomaar iemand.
Het is.. Oh nee. Ik voel me nog roder worden en elke idioot kan zien dat het niet door de zon komt.
Stuntelig zet ik een paar stappen naar achteren, struikel bijna. Mijn handen zoeken achter me naar houvast en ik slaak een zucht van opluchting als ik die eindelijk heb gevonden.
Wacht eens even... Ik slik. Oh nee. Oh nee oh nee oh nee. Laat het niet waar zijn. Mijn hoofd draait zich om als een roestig apparaat. Ik kijk recht in de ogen van Josephine Bellafonte die alles behalve vrolijk staan. En nu weet ik dat mijn ergste vrees waarheid is geworden. De zachte, ronde plaats waar ik mijn houvast heb gekregen is niks minder dan haar..
'Oh god, het s-spijt me, het spijt. Ik wilde niet- het was niet mijn bedoeling.' Ik zwaai wat onhandig met mijn dolk en grijns ongemakkelijk naar de nog immer blote Ayiana, als ware een mislukte poging om aan te geven dat ik absoluut niet van plan ben onzedelijke dingen bij eender haar of Josephine te doen. Nu pas besef ik dat die grijns op z'n zachtst gezegd enorm misplaatst is. Oh godverdomme. In mijn gedachten strijk ik mijn gezicht weer plat.
'Eh.. eh. G-goeiemorgen.' Veel meer dan dat komt er niet uit mijn mond. Het klinkt zwakjes. Omdat mijn verstand en lichaam zich totaal geen raad meer weten met de situatie, richt ik mijn ogen op de grond als een geslagen pup. Met het beeld van de naakte Ayiana nog op mijn netvlies gebrand en de afdruk van Josephines borst nog op mijn handpalm, is er vrij weinig in staat om nog tot me door te dringen.
Dit zijn het soort dingen waar een bemanningslid onder zijn collega's geprezen voor wordt. Ik kan mezelf wel afschieten.
Ik steek onhandig de dolk terug in mijn riem, na een paar keer mezelf bijna gestoken te hebben. Josephine zal me af willen maken met mijn eigen dolk en wie ben ik om dat haar kwalijk te willen nemen?
Ik zet een paar onhandige stappen naar achteren, hou nu de handen strak in de zakken. En dan, ineens, als dan eindelijk iets van verstand tot me door heeft weten te dringen, draai ik me gedecideerd om.
'Josephine hier zocht een plaatsje om te baden. Mijn excuses, ik zal u niet meer lastigvallen.' Weet ik veel dat Ayiana absoluut niet met 'U' aangesproken wilde worden en Josephine waarschijnlijk de voorkeur heeft naar juffrouw Bellafonte. In dit stadium dank ik de heer op mijn blote knieen dat ik al in staat ben rechtop te blijven staan.

[ bericht aangepast op 30 jan 2012 - 12:10 ]

No growth of the heart is ever a waste