Oke..
Ik vertel het jullie ook maar..
5 jaar geleden ben ik 2 keer naar het station gefietst.
net als 3 jaar geleden.
ik had mijn fiets neer gezet, en liep naar spoor 1.
na iedere facking trein die langs kwam heb ik gekeken of het rustiger werd, maar dat werd het niet. het werd alleen maar drukker.
toen er nog een trein aan kwam durfde ik niet meer..
4 keer heb ik het geprobeerd, maar 4 keer duurde ik het niet.
Toen kwam er een kind bij mij in de 1e klas.
ze begon mij weer uit te schelden en te pesten enzo.
na een paar weken kon ik dat ook niet meer aan.
ik heb toen alle kastjes open getrokken, kijkend of er nog iets lag waardoor ik er een einde aan kon maken.
ik vond niks.
daarna ging het weer even goed, tot in de zomervakantie 2009
toen ik met mijn vader, broertje en zusje weg was heb ik foto's gezien van onze klas. en op elke foto was ik afgebeeld als een varken. alweer wou ik iets doen, maar er was helemaal niks te vinden, behalve een zwembad.
ik wou onder water gaan, en gewoon zo hard ergens tegenaan zwemmen waardoor ik buiten westen zou raken.
bijna lukte het, tot dat kind in de weg ging staan.
en nu, eindelijk ging het goed.
tot het schooljaar weer begon.
iedere keer als ik thuis kwam kreeg ik weer ruzie.
en 2 maanden geleden vond ik een heel mooi mesje.
ik begon te krassen, en te snijden.
niet diep, alleen dat ik even die pijn voelde.
nu is het 2 maanden later, en heb ik het nog geen uur geleden weer gedaan.
steeds iets dieper, zodat ik weer pijn voel.
Alleen Chelsea wist van dit laatste, samen met Robin.
meer heb ik niks verteld, alleen wist Hester het ook.
zelfs mijn ouders ofzo wisten niks.
alleen mijn mentor en zorgcoordinator.
Ik had Chelsea ongeveer 2 weken geleden beloofd dat ik niks meer zou doen.
maar ik ben gewoon een domme sukkel, en deed net weer iets.
Nu ik dit zo heb getypt voel ik me echt een zeikerd.
en ik heb echt respect voor degene die het gelezen hebben..
Some things are changing too much.
