Het begon in groep 5;
Ik was toen al een van de kleinste en de breedste. Mensen pestten mij omdat ik slecht was in gym, dik, klein en kon luid zijn maar wou ook alleen zijjn af en toe. Ik was niet het typische meisje meisje, ik speelde niet met barbie's maar ging liever op mijn skateboard weg. De populaire meisjes in mijn klas mcohten me niet, en er waren een paar meisjes waar ik af en toe meee om ging, maar het kon zo plotseling zijn dat ze me negeerden. Ook verschilden de jongens per moment, het ene moment was ik welkom, het andere moment pestten ze me. -sowieso mochten de populaire jongens me ook al niet, ik was dik en lelijk- Ik had enkel 1 vriend die er altijd voor mij was geweest, Jarich-Jan.
Hoewel mensen eerst dachte dat ik slim was, verdween dat plotseling. Ik werd ziek en kreeg een achterstand op school. Acht weken lang had ik ziek thuis gelegen en nooit was er iemand langsgekomen -op JJ na maar die woonde tegen over me- Toen ik weer op school kwam ging het van gepest naar erger. Dit is inmiddels groep 6/7. Een paar meisjes gingen iedereen tegen me opstoken. Iedereen die normaal gewoon gedroeg ging zich er bij betrekken. Ik durfde niet meer mee naar gym te gaan, omdat ik wist dat ze me altijd gingen pesten. Als we estafette deden was het team waar ik in zat direct chagerijnig. Als ik terug naar huis moest fietsen van de gymzaal riepen ze me dingen na, waarna ik thuis huilend op mijn kamer ging zitten.
ik werd ontiegelijk onzeker over me zelf en vond het leven een en al poep.
Groep 7 en 8 waren net zo'n hel. Gewoon gepest en cyberpesten. Ik kon mijn msn niet opstarten of ik werd met de doodbedreigd, terwijl ik nog steeds niet wist wat ik in godsnaam verkeerd had gedaan.
Klas 1, alles leek eerst goed met me te gaan. Een nieuwe start - met alsnog 1 van mijn grootste pesters in de klas-. Ik dacht vrienden te hebben gevonden, tot mij werd verteld dat ze me er niet meer bij wouden hebben. Ik voelde me alleen, ging zwart dragen en mijn hele dorp smeulde van de roddels.
Het cyberpesten begon weer, de hele vriendengroep van S -dat meisje uit mijn klas- en J gingen me beklagen met dingen en roddels gingen als een vuur door de hele omstreek. Dingen als 'koop een stel scherpe messen en snijd je dood' werden naar mij gestuurd.
Niemand wist ondertussen dat die gedachten allang door mijn hoofd spookten, dat ik van alles weg wou. Ik begon mezelf dingen aan te doen, eerst elastiekjes ketsen en later ook snijden. Twee keer heb ik voor het spoor gestaan in klas 1, hopend dat ik net nog een beetje moed vond om er echt te gaan staan.
Toen kwamen een paar meiden uit een andere paralel klas. Ze mochten me en ik begon mijn tijd met hun te spenderen.Alles werd beter en ik voelde me weer veel beter, want ik wist dat zij me niet zouden laten vallen.
Klas 2 begon en bij een oud klasgenootje, die nog steeds in mijn klas zat, begon ik steeds meer aansluiting weer te krijgen, net zoals twee andere meisjes. Toch voelde ik me de verpester, zij zaten altijd met zijn drieën en ik alleen en bam daar was ik plotseling bij hun. Ik vond ook contact met twee meisjes van een klas hoger. Één van hen vertelde me in vertrouwen dat ze al een paar keer zelfmoord had willen plegen, en netzoals mij, zichzelf sneed. We vertrouwden elkaar en vertelden alles naar elkaar.
Maar toch ging het steeds slechter, ik werd echt verslaafd aan het gevoel van een mes in mijn arm of been. Het suicidale verdween maar ik hunkerde nog steeds gewoon naar de pijn om me uit mijn depressiviteit te halen.
Suddenly begonnen die twee meisjes me te negeren en ook met die andere meisjes uit de andere klas praatte ik minder.
OHJA IK HAD NOG EEN VRIENDIN WIE IK OOK VAN ALLES VERTELDE EN NIET VEEL LATER NA DAT ANDERE MEISJE NEGEERDE ZIJ ME OOK.
Dit was maart afgelopen jaar.
Alsof het niet genoeg was, kwamen mijn ouders erachter. Yes. -_-
Ik moest in therapie en mijn vader was echt razend op me. Hij vond dat ik in een inrichting thuis hoorde. -ondertussen at ik ook weinig, ik vond mezelf te dik en wou dat niet meer-
Ze wouden een gesprek met mijn mentor en die kwam dus alles te weten.
Mijn ouders lieten me niet meer in de buurt van scherpe dingen komen en zo kon ik het niet meer doen.
Ik probeerde te stoppen en in totaal heb ik daarna nog maar 3/4 x gesneden.
Nouja back to maart. Plotseling kwam ik in contact met Marrit ( *O* ) en godzijdank, want ik weet niet of ik er nog wel zou zijn als zij óf 1D er niet zou zijn om me te redden met hun muziek.
In de klas kreeg ik meer contact met anderen en eindelijk voelde ik me beter in de klas zelf. Nog steeds niet helemaal lekker maar toch beter.
Niemand merkte dat ik amper at.
Tot klas 3 begon, toen was het alsof iemand een vuur had aangestoken. Mensen vonden me mager geworden, terwijl ik zelf steeds meer wweer begon te eten.
Sanne, het meisje van een klas hoger wie me toen begon te negeren, zocht weer contact met me. En nouja, toen een paar dage later heeft ze zich weer geprobeerd van het leven te beroven. 20 ibuprofen pillen en ze overleefde het. Ik was te laat geweest, ze had me gevraagd te bellen en had verteld dat ik haar niet meer kon redden.
Toch overleefde ze het, maar al snel werden we weer strangers doordat ze verder ging negeren.
Een kleine terugval nam plaats. Toch deed ik -amper- wat doms.
En toen, toen was het bijna 30 oktober.
Toen leerde ik deze schatjes kennen.
Nu eet ik weer gewoon een normaal eetpatroon, al wil mijn moeder elke week mijn gewicht aflezen. Er is een roddel gaande dat ik anorexia zou hebben.
Anorexia heb ik nooit gehad, boulimia wel.
Nouja dit is nog niet alles, de ruzies thuis bijvoorbeeld niet en nog een paar keer heb ik kleine terugvallen gehad mja.
amen dit is tyfus lang geworden. Sorry ik zeik. Dit is mijn zeikverhaal.
AMEN.
Remember when...
