• Op een onbekend eiland Alcamene heerst al voor zolang men kan herinneren een strenge winter. Meters sneeuw, dikke pakken ijs en een eeuwig durende, strenge wind. Het eiland wordt bewoond door verschillende wezens, die sinds de wintertijd niet meer blind op iemand kunnen vertrouwen.
    De koningin Epona Euryanassa is degene die de winter over het eiland heeft uitgeroepen, en het contact met zustereiland Melania heeft verbroken waardoor de inwoners van Alcamene geen kant meer opkunnen. Stuk voor stuk zullen ze moeten buigen voor de koningin, die een aardig aantal wezens achter zich heeft staan.


    In deze RPG worden de bewoners van het eiland Alcamene gespeeld, vanaf 12 en t/m 30 jaar. In de story die beneden in dit topic te vinden is, kun je de verschillende soorten vinden die kunnen worden gespeeld - waaronder ook 'gewoon' een mens.
    De koningin wordt niet gespeeld, maar het is wel mogelijk om iemand te spelen die voor haar werkt. Die komt bijvoorbeeld spioneren, informatie zoeken, etc.
    Op zustereiland Melaina wordt een verzet bij elkaar geraapt om de koningin van de troon te stoten, maar dat deel komt verder in de RPG aan bod.
    Alle personage's zullen met naam en speler in het topic komen te staan, en uitgebreid in de daarvoor bestemde story.


    - Rollentopic
    - Rollenstory
    - Speltopics





    Dulcis
    Rizardo (Rizardo)
    Silvano (Psychos)
    Nairawen (Aesthetic)
    Elayna (Psychos)

    Interius
    Leyla (Psychos)
    June (Panter)
    Scirius (MustacheMe)
    Madeline (HurtedHeart)
    Raveny (Fae)

    Sanguis
    Vedran (Fayan)
    Alissa (Discovery)
    Dream (Rizardo)
    Mischa (Psychos)

    Sirene
    Michael (Rizardo)
    Cameron (HurtedHeart)
    Adeleide (FlawlessLove)
    Veralynn (Fayan)
    Reina (Psychos)

    Cornu
    Charis (Fayan)
    Miorynn (Aesthetic)
    Felicia (HurtedHeart)
    Angélo (MustacheMe)
    Zorah (Fae)

    Mens
    Arlene (Cresta)
    Jake (HurtedHeart)
    Liam (TheDirection)
    Iris (RainbowDay)

    Koppeltjes:
    Vedran x Leyla


    "In the depth of the winter, I finally learned that within me there lay on invicible summer"

    [ bericht aangepast op 14 nov 2011 - 20:54 ]


    -

    Miorynn
    Ze schrok toen hij met zijn hand de lucht sloeg op de plek waar zij enkele seconden geleden nog had gestaan, maa vrij vliegend in de lucht kon ze een hoge giechel niet inhouden toen ze hem het bevroren riviertje op zag glijden. Geschrokken sloeg ze een hand voor haar mond, bang dat hij haar gehoord zou hebben.


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    Mischa Guerra
    Hij klopte de sneeuw geërgerd van zijn kleren, toen hij opeens een giechel hoorde. Met een ruk keek hij op.
    Een paar seconden keek hij strak naar een deel van een beige vleugel, die hij onder het bladerdak tevoorschijn zag komen. Natuurlijk.


    -

    Miorynn
    Verdomme, hij had haar gezien. Snel vluchtte ze het bladerdak in, vergetend dat de punten van haar vleugels nog buiten het verdorde bruin uitstaken.
    Eigenlijk was dit volkomen nutteloos. Ze zou gewoon door haar angst heen moeten breken, wegvliegen en hem nooit meer terugzien. Waarom kwam ze hem dan steeds weer tegen?


    there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

    Mischa Guerra
    Hij mompelde iets in zichzelf, en draaide zich abrupt om.
    Blijkbaar was het bos geen plek voor hem, en om alles nog eens helemaal perfect te maken was hij niet verdwaald ook. Met een zucht begon hij vervolgens maar een willekeurige kant op te lopen.


    -

    Jip? You missed my short, boring post?


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Grum, stomme onderaan-posts *facepalm*

    Silvano Vino
    De frons werd dieper, hij sloeg bewust zijn blik neer.
    'Mijn moeder.'


    -

    Raveny
    'Oh.' Mijn stem was zachtjes, want zijn houding deed vermoeden dat zijn moeder niet echt in topconditie verkeerde. En alweer viel er een stilte, die ik alweer opvulde met dingen die ik liever voor mezelf hield. 'Ik en Myra hebben hem zelf gemaakt.'


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    'Ja, hij is mooi,' herhaalde hij, en keek weer peinzend op naar de klok.


    -

    Raveny
    Niet wetend wat verder te zeggen trok ik mijn benen op, sloeg mijn armen eromheen en legde mijn kin op mijn knieën. Het liefste zou ik mijn huid nu voor de veren verruilen, hoog en ver vliegen en de wind mijn zorgen laten wegblazen. Maar Silvano was er, en het was niet erg beleefd om nu weg te gaan. En ik mocht hem wel. Ik mocht hem meer dan ik goed vond, en dat veroorzaakte een frons op mijn gezicht. Want ik kende het niet.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Hij ging weer zitten, probeerde een vraag te bedenken. Er moest toch een stom onderwerp zijn waar ze het over konden hebben zonder de zoveelste ongemakkelijke stilte?
    'Hoe is je liefdesleven?' vroeg hij daarna luchtig, met een lichte grijns rond zijn lippen.
    Ondanks dat hij er van tevoren goed over had nagedacht, had hij toch vrijwel meteen weer spijt. Waarom moest hij dat nou weer vragen?


    -

    Raveny
    Ik werd knalrood. Verdomme, Raveny, doe niet zo kinderachtig! 'Nou, dat is heel erg leeg,' bekende ik met een grijns. 'En jij?' Even dacht ik terug aan de eerste en meteen de laatste keer dat iemand me gezoend had en ik rilde onwillekeurig, maar wist te voorkomen dat ik ineenkromp. Met een beetje geluk schoof hij de rilling op de winter, hoewel de openhaard de kamer goed verwarmde.

    [ bericht aangepast op 13 nov 2011 - 20:25 ]


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Hij haalde zijn schouders op. 'Saai.'
    Daarna liet hij zijn blik naar buiten glijden, wachtte rustig op een vraag of opmerking van haar kant.


    -

    Raveny
    Zijn blik ging naar het raam en de mijne gleed naar hem. Ik hoopte maar dat hij het niet net als ik voelde wanneer hij bekeken werd. Hij zag er eigenlijk best knap uit. Best wel knap. En hij was grappig, en aardig. En hij had geen hekel aan me. Ineens vlogen mijn ogen wijd open. Ik was toch niet verliefd?


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.

    Silvano Vino
    Bedenkelijk bleef hij naar buiten kijken, krulde zijn wenkbrauwen in een onwillekeurige frons.
    Ondertussen voelde hij vaag Raveny's ogen op hem gericht, maar hij deed de moeite niet echt om om te kijken. Dan zou ze toch meteen wegkijken.


    -

    Raveny
    Dat was niet de bedoeling geweest. Totaal niet. Met een rilling dacht ze opnieuw terug aan die dag, toen ze dertien jaar oud was.

    Een doodsbange blik lag in mijn ogen, die wanhopig heen en weer schoten opzoek naar een uitweg. Maar er was geen mogelijkheid om te ontsnappen aan de man voor haar. Hij was in de veertig, zijn vettige haar zat door de war en hij was erg onverzorgd. In zijn ogen lag een maniakale, hongerige blik die op haar borst gericht was. Plotseling lagen zijn ruwe lippen dwingend op de mijne en in paniek duwde ik hem weg. Hij grijnsde, wilde me opnieuw zoenen en verstarde toen. Langzaam zakte hij ineen. Trillend als een riet keek ik naar hem en rende toen weg, de man achterlatend. De man en het mes dat ik tussen zijn ribben had geplant.

    Onwillekeurig kromp ik toch ineen en een jammergeluidje verliet mijn mond bij de herinnering. Het was mijn allereerste moord geweest, hiervoor had ik zelfs nog geen dieren aangevallen. Het was ook mijn eerste kus geweest, en de laatste.


    Our Father who art in Heaven. Our Father who art buried in the yard.