[RPG] Forever young. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 30 nov 2011 - 17:13 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, geweldig ;p Wil je dat ik op hem reageer? ^^

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Janice Lucy Rosin
"Janice," zegt Julia met een Russisch accent in haar stem. "Janice, hoor je me wel?" Afwezig knik ik hoewel ik geen idee had wat ze net zei. Ik hoor Julia zuchten.
"We moeten echt eens gaan! Weet je nodig, voor je afspraak." Deze woorden zijn de enige die Julia nodig heeft om mijn aandacht te krijgen.
"Afspraak?" stamel ik vragend. Ik had met niemand afgesproken? Tenminste niet dat ik me herinnerde.
"Ja, je ging mee met mij!" Oh. Julia had afgesproken met een of andere jongen. Hij zou ook een vriend meenemen, en dus zou het een dubbeldate worden. Ik zuchtte.
"Wat jij wilt." Snel trok ik een jas en sneakers aan. Julia keek me vragend aan.
"Ga je daarin uit?" vroeg ze wantrouwend en met een blik vol ongenoegen.
"Ja!" bevestigde ik snel. "Kom je nog?" Hoofdschuddend volgde ze me naar buiten. Zij was degene die me mee wou sleuren, zo vroeg op de dag.

[Wilt er iemand een van de jongens zijn?]

[ bericht aangepast op 29 nov 2011 - 19:30 ]

Ex astris, sciencia

IK WIL EEN VAN DE JONGENS ZIJN

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Oh, nevermind :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Vergeten abo te nemen of niet? Maarja, boeien.. Nu weet ik het zeker

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

abo

Ex astris, sciencia

Offline

NO ALCOHOL ONLY FIZZY JUICE

Lorraine
Ze was al bijna weer tegen de muur aan in slaap gesukkeld toen de deur opeens open ging, en ze nog maar net op tijd weg kon deinzen voor hij in haar gezicht terechtkwam.
"Oh, hai!" riep ze, nog enigszins geschrokken, terwijl ze haastig op stond. "Nee hoor, ik zat hier nog niet zo lang." Desondanks was haar rug stijf van de pijnlijke ondergrond.
"Een café? Leuk!" reageerde ze toen, een hand door haar lange blonde haren halend. "Misschien kunnen we de rest ook meenemen, lijkt me gezellig."

gaaaah. wiskunde heeft me gebrainwashed. daarom maar zo'n korte post ):

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

~ Rose(marie); bewoonster van de stad.
Gelukkig, nog een uurtje en dan is ze klaar met werken. Ze werkt al een paar jaar in dit cafétje, maar ze kan er geen genoeg van krijgen. De mensen zijn erg aardig en gezellig en Rose kan goed met haar collega's opschieten. Ze ziet ze nu meer als vrienden dan collega's.
'Oké, Rose. Als je even die paar tafels nog afruimt en schoonmaakt dan kun je samen met mij gaan roken.' Zegt Daniël met een glimlach op zijn gezicht. Hij vindt het fantastisch dat hij ietsjes hoger dan Rose staat en dat Rose naar hem moet luisteren. Daarentegen vindt Rose het wat minder; ze volgt niet zo graag bevelen op. 'Ja hoor, zal ik doen. Als jij ondertussen die grote glimlach van je gezicht afhaalt,' antwoord ze terug. 'Anders veeg ik 'm van je gezicht af.' Daniël doet net alsof hij zich bedreigd voelt en zijn knieën beginnen te knikken. 'Oeh, een meisje gaat mijn glimlach van me gezicht vegen.'
Rosemarie begint te lachen, terwijl ze de kopjes en borden van de tafels afhaalt en het naar de keuken brengt. 'Ach joh, je zou is moeten zien. Ik heb je al zovaak in elkaar geslagen,' zegt ze om het grapje af te maken. 'Tsja, laat dat de klanten maar niet horen.. Straks komen ze hier niet meer terug.'
Een klant komt naar Daniël toelopen en vraagt waar de wc is. Daniël wijst haar de wc en voordat ze zich omdraait kan Daniël het gezicht zien dat ze trok, toen ze hoorden van het in elkaar slaan. 'Zie je nou wel, je maakt klanten bang.' Lacht hij. 'Dat is de bedoeling ook,' en ze zet haar duivelse blik op. 'Iedereen is bang voor mij, haha.'
Ondertussen heeft ze de tafels al schoongemaakt en is ze net van plan om met Daniël een sigaret te gaan roken.

- Wie wilt in mijn gezellige cafétje komen om wat bij me te bestellen? ^^

Don't walk. Run, you sheep, run.

Lorraine & Emilia gaan naar cafeetje ^^

Emilia June Cruz ~ Vriendengroepje.
"Goed plan, ik kleed me even aan en dan wek ik de rest wel even, kan jij ook even douchen in de tussentijd," zei ze met een glimlach en verdween richting haar kamer. Het voelde zeker nog niet als haar kamer, maar dat kwam nog wel als ze al haar spullen hier ging stallen. Kleurtje op de muur, eeen hoop troep en dan was het weer typisch een kamer voor haar. Ze pakte een lichte skinny en een off-shoulder top, vervolgens probeerde ze staand -en dus ook rond springend- haar sokken aan te doen. Toen dat gelukt was richtte ze zich op het borstelen van haar haren en haar make-up. Toen ze klaar was ging ze haar kamer uit, eerst die slaapkoppen eens wakker maken. Warren had zijn kamer naast die van haar en zou dan ook haar eerste slachtoffer worden. Ze opende zonder pardon zijn slaapkamer deur en liep naar binnen, even bleef ze bij zijn bed staan en keek grijnzend naar hoe hij sliep -het zag er best schattig uit-, wat niet lang meer zou duren. Ze nam een klein aanloopje en dook op zijn bed terwijl ze hem de kieteldood gaf. "Warren! Wakker worden," riep ze vrolijk grijnzend, toen ze merkte dat hij wakker werd stopte ze met kietelen maar bleef wel zitten waar ze zat. "We gaan naar een cafeetje in de stad, ga je mee?" vroege ze met een glimlach terwijl ze een keer door zijn warrige haar woelde.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hayleigh Dainton ~ vriendengroepje.
Langzaam opende ze de eerste doos, maar nog voor ze er wat uit haalde, liet ze zich op de grond vallen. 'Ik heb geen zin' mompelde ze toen tegen niemand. Met een zucht kwam ze weer overeind en wandelde in slakken tempo naar haar kast, waar ze al enkele kleren had ingelegd. Ze haalde er een simpel jurkje uit, kleedde zich aan, haalde een kam door haar haren en besloot toen wat te eten. Hayleigh liep de gang in, en hoorde toen Emilia's stem uit Warren's kamer komen. Ze grinnikte even en huppelde naar waar het geluid vandaan kwam. 'Laat die arme jongen toch, hij word oud. Oude mensen slapen nou eenmaal veel' lachte ze. Warren was de oudste van de zes, en Hayleigh herinnerde hem daar maar al te graag aan.

The only thing that's going to bother me, is that you all call yourselfs my friends.

Warren Bates - Vriendengroeppersoon
Moe wrijf ik in mijn ogen, en neem nog een slok van de lauwe koffie in mijn mok. In grote, kleurige letters staat er de naam van een of ander Italiaans dorpje op waar mijn moeder is geweest. Ik zit in kleermakerszit op mijn bed in mijn nieuwe kamer, en kijk uit het raam. Het uitzicht is oké. Een paar daken, wat winkels. Later zullen er ook wel mensen en auto's te zien zijn, maar op het moment is het uitgestorven. Niet zo gek, bedenk ik me als ik op de klok kijkt. Het is nog vrij vroeg in de ochtend en het is weekend. Ik gaap en laat mijn ogen door de kamer gaan. Hij is nog leeg, afgezien van de muur tegenover mijn bed, die ik heb volgehangen met alle verkleurde ansicht kaarten en verschoten foto's van thuis, vrienden, familie en vakanties. Sommige zijn door water en zonlicht zo aangetast dat er niet meer te zien valt dan een paar wazige vlekken, of een onduidelijke foto waarvan alleen sommige delen nog duidelijk zijn. Het geheel ziet er goed uit, bedenk ik me tevreden. Ik drink in een laatste teug de mok leeg en zet hem naast me op de grond. Vervolgens werp ik nog één blik uit het raam en besluit nog een uurtje slaap te pakken voor de rest wakker wordt. In de verte hoor ik vaag hoe de douche in onze gezamenlijke badkamer aangaat, maar echt bewust maak ik het niet meer mee omdat ik al in slaap val.
Ineens voel ik hoe er iets met een geweldige kracht naast me neervalt en de droom die ik had vaagt net zo snel weg als een ijsklontje in een openhaard. Ik voel dat iemand me kietelt, en als ze me kirrend meedeelt dat ik wakker moet worden merk ik dat het Emilia is. Ik kom half overeind en probeer de slaap uit mijn ogen te wrijven. “Emilia, verdomme, ik sliep net.” brom ik quasiknorrig, maar echt boos ben ik niet; het ligt immers aan mezelf dat ik nu zo moe ben. Ik ga rechtop in bed zitten en laat mijn hoofd in mijn handen zakken. "We gaan naar een cafeetje in de stad, ga je mee?" Ik knik, en hoor Hayleigh op de gang een opmerking over mijn leeftijd maken. Daar plagen ze me nu eenmaal graag mee. Toen ik als eerste achttien was en de enige via wie ze aan wijn of bier konden komen piepten ze wel anders. Ik richt me tot Emilia, die nog steeds op mijn antwoord wacht. “Sure, gezellig. Ik heb alleen wel een paar minuten nodig om me aan te kleden, if you don’t mind. En om wat kleingeld te zoeken zodat ik in ieder geval een kop koffie kan betalen.” Ik duw de dekens van me af, kom uit bed en wrijf kreunend in mijn gezicht. “Klotehoofdpijn.” mompel ik terwijl ik me ineens toch maar bloot voel met alleen een boxer en een pyjama broek aan. Ik rits een van mijn tassen open en haal er een simpel zwart shirt uit, wat ik snel over mijn hoofd trek. Ik werp een blik op de klok, inmiddels is het half tien, en kijk dan weer naar Emilia. “Zullen we tien uur vertrekken? Dan kun je de anderen ook nog even vragen of ze mee willen.”

Het is alsnog stil hier (x

Kirrend, lol.

Voor vriendengropeje, zal ik jullie -ik vertrouw jullie- co-auteurs van de story maken? Kunnen we 1 pagina maken, niet activeren, met uitgebreide info over vriendengroep persoontjes.. Zoals gewoontjes, hobby's etc. etc. (: Vluuv, jij ehbt dat als het goed is al, werkt het? ;p Anders heb ik wat fout gedaan.


Emilia June Cruz ~ Vriendengroepje.
"Je sliep net? Heb je vannacht soms stiekem wat uitgespookt dan?" vroeg ze plagerig. "Laat die arme jongen toch, hij word oud. Oude mensen slapen nou eenmaal veel," hoorde ze Hayleigh zeggen en Emilia keek haar quasi-verontwaardigd (nu lijkt het alsof ik het van jou pik, dat quasi xd) naar haar. "Héhé, let op je woorden. Ik wordt ook bijna 22 hè," zei ze haar. Achja, bijna.. Ze noemde het altijd bijna, zelfs al duurde het nog een halfjaar. Ze was op Warren na de oudste, maar had er nou geen problemen mee. Het was niet zo dat ze al bejaard was, 21 jaar was nog steeds hartstikke jong. Warren haalde haar uit haar gedachten door te zeggen dat ie meeging, terwijl hij dat zei rolde Emilia om zodat ze op haar buik op zijn bed lag, met haar hoofd aan zijn voeteneind. "Je hebt een halfuur nodig om je aan te kleden en te fatsoeneren?" vroeg ze lichtelijk verbaasd. Vervolgens gleed haar blik naar Warren die slaperig uit bed klom, met ontbloot bovenlijf nog wel. Ze floot plagerig, zo zat ze in elkaar. Ze plaagde anderen graag en was bijna altijd wel vrolijk en al was ze niet vrolijk, dan zorgde ze er wel voor dat niemand het door had. Dan deed ze of gewoon blij en hield ze zich groot, of ze peerde er tussenuit. Ze was best emotioneel en preuts, maar dat verbloemde ze dus altijd. Terwijl ze toekeek hoe hij gauw een zwart shirt aantrok, ging ze een beetje anders liggen. "En jouw bed lijkt wel lekkerder te liggen," mompelde ze na een poosje, "kunnen we niet ruilen?" voegde ze er grappend aan toe. "Hé Hayleigh? Kan jij de rest niet even wekken?" vroeg ze met een onschuldig glimlachje, zijn bed lag eigenlijk echt lekker, "ik heb geen zin om op te staan, ben al oud, al bijna 22, weet je nog?" Was haar excuus, grijnzend keek ze haar aan. Een koekje van eigen deeg. "Lorraine is al wakker en Nolan nog niet. Jason is trouwens al een poos weg, volgens mij moest ie werken.. Zal ik hem anders even SMSen? Misschien is ie eerder klaar of kan hij in de pauze mee," ratelde ze aan één stuk door. Ze was niet het type dat stilletjes in een hoekje ging zitten, tenzij er écht iets aan de hand moest zijn, zo erg dat ze het zelfs niet meer voor elkaar kreeg om te doen alsof het goed ging.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

~ Rose(marie); bewoonster van de stad.
Daniël en Rose lopen naar buiten en gaan aan een tafel zitten dat bij hun café hoort, zodat ze kunnen zien of het wat drukker wordt in de winkel of dat er klanten aankomen. Nu alleen staat Marloes nog in de winkel, dus als het wat drukker zou worden moesten ze wel snel naar binnen komen.
Rose pakt haar sigaretten te voorschijn uit haar zwart leren jack die ze aangedaan heeft en steekt er eentje op. Als ze 't pakje heeft terug gedaan in haar jaszak kijkt ze naar Daniël en Daniël die met een puppy-gezichtje terug kijkt naar Rose. Rose weet wel wat hij hiermee bedoelt en ze draait met haar ogen. 'Nee, Daniël.' Nu begint hij zielig met zijn ogen te knipperen en het 'magische' pruillipje komt tevoorschijn. 'Alsnog nee, Daniël.' Zegt Rose met een glimlach. 'Je vroeg me vast alleen mee, omdat je zelf geen sigaretten meer heb hé?' Lachtte ze. 'Nou, dan moet je me toch beter kennen dan dat.'
Daniël haalde een hand door zijn donkerbruine haar dat net zijn schouders raakt en zuchtte. 'Oke, oke. Ik snap het al wel weer.' En de grote puppy-oogjes verdwijnen. 'Je mag me niet.' En hij keek weg naar de mensen. Dit keer was 't een zucht die Rosemarie's mond verliet. Hoewel Rose weet dat hij een grapje maakt ging ze er toch op in. 'Ja, dat is 't. Je hebt helemaal gelijk. Hoe kan ik 't goed maken? Dat je zo slecht over me denkt?' Ja, zeg 't maar. Zeg maar dat je een sigaret wilt, dacht Rose. Nog geen seconde later zei hij het. 'Een sigaret..' ergens flikkerde er een twijfeling in zijn ogen of hij 't verder wel moest zeggen, maar hij zei 't toch maar niet en schudde zijn hoofd. 'Dus?'
Rose begon te lachen en pakte een sigaret voor Daniël. 'Nou alsjeblieft, bijdehand. Maar dan moet je ook niet zeggen dat ik je niet mag.' Ze had de twijfeling wel gezien in zijn ogen en op zijn gezicht, maar was niet van plan om hier wat over te gaan vragen. Het maakte haar niet veel uit, op een gegeven moment zou hij 't toch wel zeggen waar hij zo over twijfelde.. Toch?

[ bericht aangepast op 1 dec 2011 - 16:39 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sorry maar ik merk dat ik weer te druk krijg.... (ik wil zo graag vaker reageren maar kan niet ) ik denk dat ik me daarom mee stop

Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!