Jason Blake
Ik kwam aanlopen met enkel een rugtas op mijn schouder, ik had namelijk niet veel nodig. Weinig spullen waren in mijn bezit. Alleen wat kleding en een hygiëne benodigdheden zaten erin. Toen ik aankwam was er echter helemaal niemand, misschien was ik wel de eerste? Dat had ik gedacht, totdat ik de spullen zag in de kamer. Niet dus. Ze waren vast en zeker weg, ach ja, rust en stilte. Ik zuchtte en pakte mijn spullen uit waarna ik die in een kast neerlegde.
Ivy Bominable
‘Dame nog wel,’ zei ik onder mijn adem, terwijl ik de gedachte probeerde weg te vegen – waarom noemen ze me nou dame? Geïrriteerd zuchtte ik en zocht naar slaapkamer 1. Toen ik deze kamer echter had gevonden, bevonden zich er een paar jongens voor. Waarom stonden er jongens voor de slaapkamer? Zeg niet dat die erbij horen… Ik ging achter een jongen staan die vlak voor de deuropening stond en vroeg met mijn accent, ‘Kan ik er langs?’ Hierbij kwam de wind aanwaaien en was het gelijk steenkoud bij de deuropening. Ik had er daarentegen geen last van. Mijn gezicht nog emotieloos; ik wilde er alleen maar langs.
Quiet the mind, and the soul will speak.