Ik heb bij Jason de ik-vorm en de hij-vorm gedaan, maar ik had geen zin om het te veranderen, dus ik hoop dat je het snapt!
Jason Blake > Leah
Snel was ik de hoek om gelopen, niet persé om aan de directrice te ontsnappen, want voor straf was ik niet bang. Maar goed, misschien was ik dan toch wel een beetje aan haar ontsnapt, ik wilde Leah zoeken en dat kon niet met de directrice die aan mijn hoofd zeurt over regels en straf. Waar zou ze zijn heen gevlogen? Hij had het er niet beter op gemaakt om haar hand vast te pakken, maar hij hoopte dat het wel iets geholpen had om door die verdomde speaker te praten. Eigenlijk maakte het ook helemaal niet uit, je kon niet iedereen tot hun plezier maken. Daarom wilde hij sowieso niet met iemand aanpappen en geloofde hij niet in de liefde. Hij zou voor niemand veranderen, zelfs niet als de hele wereld hem raar of gek vinden. Abrupt kwam hij tot stilstand en sloeg hij zijn zwarte vedervleugels uit, die een ruizende beweging en geluid maakte door de galmende gang heen. Vele wezens, vooral meisjes, keken hem met grote ogen aan en sommige riepen zelfs, 'Ah Jason!' op een fangirl-achtig toontje dat hem niet aanstond. Net zoals Leah vloog hij door de gangen en ontwijktte hij soepel de wezens die in zijn weg liepen, hij was bijna overal geweest toen hij boven op de zolder kwam - waar hij Leah zag liggen. Hij schudde zijn hoofd en grijnste groot, terwijl hij naar haar toe liep en bij haar neerzakte - zijn vleugels nog steeds groot en open.
Ivy > Crystal
Ivy was in haar boek verdiept dat ging over verschillende soorten magie, ze was namelijk best leergierig en wilde vaak dingen over andere wezens te weten komen - wat ze kunnen, wat voor magie ze hebben of, als het nodig is, wat ze tegen hun kan gebruiken. Ook hun geschiedenis was erg interessant, al snapte ze die van de weerwolven en de vampiers nog steeds niet. Ooit zal ze dat toch aan een weerwolf of vampier vragen. Zuchtend keek ze op uit haar boek en zag een meisje, die uit de kleine menigte sprong, in de bieb zitten aan een tafel niet ver bij haar vandaan. Wat voor boek las ze? Met samengeknepen ogen en een beetje voorover leunend, probeerde ze het boek te lezen, vampieren? Met een blij gezicht huppelde ik naar haar toe; dit was een teken! Misschien kan ik dan eindelijk eens anderen ontmoeten zonder dat ze míj niet willen ontmoeten. 'Mag ik hier zitten?' Zei ik met een brede glimlach, misschien iets té breed. De koude sneeuwvlokken die altijd om mij heen waaide, waren gestopt en nu was er alleen nog een koude windvlaag zo nu en dan. Eigenlijk wist ik niet hoe ik die moest stoppen, dat hoorde gewoon bij ons als Yeti's, ook mijn zus had er dus last van.
Quiet the mind, and the soul will speak.