For those of you die geen zin hebben dit te lezen -wat ik me best kan voorstellen x]- Pen is in het bos en Nick is ergens in de stad 
Penelope - Wraakengel
Trillerig haal ik adem terwijl ik me voorbereid op de volgende klap. Mijn wangen zijn betraand en mijn keel voelt droog aan. Ik krimp in elkaar op de harde stenen vloer en bijt hard op mijn lip als ik nog een zweepslag tussen mijn vleugels voel. Een wraakengel die gestraft wordt. De ironie ervan raakt me nog steeds. Ik lig stilletjes op de stenen en schok enkel als de zweep mijn vlees raakt. Het is een milde straf, als je kijkt naar wat ik gedaan heb, maar de schaamte snijdt veel dieper dan de pijn. Als ze mijn vleugels hadden afgerukt en me in de brandende diepten van de hel hadden gegooid had ik ten minste een reden gehad om ze te haten. Nu verwachten ze dat ik ze aanbid omdat ik "slechts" wat zweepslagen te verduren krijg. Een ingehouden snik weergalmt tegen de hoge muren van de zaal bij de volgende klap. Het was naïef van me. Een affaire met een demon beginnen en hopen dat niemand het merkt. Ik snuif minachtend, alsof het om iemand anders domme fout gaat. Was het maar zo. Dan had dit allemaal niet hoeven gebeuren. Nog een keer voel ik de ruwe zweep op mijn opengeslagen huid, en daarna blijft het stil. De wraakengel die mijn straf moest uitvoeren ademt zwaar van de inspanning. Ik hoor hem zijn handen afvegen aan een doek, en vervolgens naar me toe lopen. "Sta op." klinkt zijn stem. Kalm, rustig, neutraal. Alsof er niets gebeurd is. Ik duw mezelf langzaam overeind, en ga wankelend op mijn benen staan. Er hangt slechts een slap vod om me heen, en ik durf te wedden dat ik er uit zie als een oude zwerfster. Mijn vleugels liggen in de kreukels en zijn vies, en de huid op mijn rug is bedekt met bloed. Ik werp een blik op de plek waar ik heb gelegen sinds de zweepslagen me te veel werden, en zie de enorme opgedroogde bloedvlek. "Je straf is voorbij. Het is tijd om je om te wassen, om te kleden en terug te gaan naar de aarde. Er is veel veranderd in de paar eeuwen dat je hier was, dus houd je gedeisd en observeer het eerst een tijdje." Ik knik. Achter de engel opent een deur, en hij zet een stap opzij zodat ik er langs kan. Stroef begin ik met lopen. Ik moet wennen aan het gevoel om in beweging te zijn, omdat ik zo lang op de koude grond heb gelegen. Ik weet niet eens meer hoe lang geleden het is dat ik hier heen ging. Het enige dat ik me kan herinneren zijn zijn ogen. Aan zijn naam durf ik niet eens meer te denken, bang dat iemand het zal merken. Langzaam stap ik de kamer binnen, die licht en warm is. Ik ga zitten in het grote marmeren bad dat er staat, en voel hoe het water het bloed op mijn rug langzaam wegspoelt. Ik voel hoe mijn huid zich dichttrekt, geneest, en hoe de littekens verdwijnen. Ik sluit mijn ogen en laat me onder water zakken. Het water spoelt vanzelf mijn nagels en haar schoon, en wist de smoezelige sporen van tranen van mijn wangen af. Ik kom meer boven en adem diep in, waarna ik mijn ogen open en kijk naar de spiegels die rondom het bad staan. Mijn uiterlijk verbaast me. Er is niets meer te zien van de pijn die ik heb geleden, van de wandaden die ik heb begaan. Het is tijd voor een nieuwe start. Ik laat het, inmiddels doorweekte, stuk stof van mijn lichaam zakken en kijk naar de kleren die voor me klaar liggen. Terwijl ik uit het bad stap en er naar toe loop om me om te kleden voel ik een warme bries langs mijn lichaam gaan, waardoor mijn huid al snel weer droog is. Daarna voel ik hoe mijn haar wordt gekamd door onzichtbare handen, en tevreden haal ik mijn vingers er door heen als het klaar is. Het voelt goed om schoon te zijn. Zowel van buiten als van binnen: Een bad in dit speciale water spoelt je zonden weg. Maar dat betekent niet dat iedereen ze zomaar vergeten is. Ik sluit mijn ogen en zucht. Wat als de anderen Engelen met niet meer accepteren? Me niet eens meer aan willen kijken? Ik slik en begin met aan te kleden. Niet aan denken. Ik zie het wel. Ik kijk in een van de spiegels naar de kleren die ik aan heb. Het witte jurkje is korter dan ik gewend ben. Het komt tot net boven mijn knieën, terwijl ik gewend ben dat jurken over je enkels gaan, en over de grond slepen als je loopt. Dat is waarom je ze een stukje moet optillen. Ik pak het dunne vestje dat er bij ligt en trek het aan. Ach, de mode zal wel verandert zijn in al die jaren dat ik weg ben geweest. Ik trek de schoenen ook aan die er bij liggen, en bekijk verbaasd de veters en het merkje met de ster op de zijkant. Zo anders dan vroeger. Dit wordt nog wennen. Als ik klaar ben sta ik op en loop terug naar de deur waardoor ik ook binnen ben gekomen. Ik kom echter niet uit in de koude hal van eerder, maar op een donzige wolk, waar een andere engel op me staat te wachten. Ze glimlacht en wenkt me, en voorzichtig stap ik dichterbij. "Het is tijd dat je weer aan het werk gaat, Penelope. In het stadje waar we nu boven staan wonen veel engelen, mensen en zelfs demonen samen. Het is de bedoeling dat je in de gaten houdt dat iedereen zich gedraagt. Succes." Na nog een glimlach is ze ineens verdwenen en ik voel hoe de wolken zich openen en hoe ik naar beneden val. Meteen sla ik mijn vleugels uit, en voorzichtig land ik in een bos, op een open plek. Zodra mijn voeten de aarde raken voel ik hoe een sterke windvlaag opzet. Mijn vleugels vallen weg in duizenden veren, die langzaam meegaan in de wind en vervolgens verdwijnen. Ze zullen weer terugkomen wanneer ik ze nodig heb. Op mijn hoede begin ik te lopen richting het stadje, benieuwd wat ik aan zal treffen, en hoe de rest van de engelen op me zullen reageren.
Nikolai - Demon
Ik haal mijn neus op en kijk de papieren door die voor me liggen. De stoel waar op ik zit is oncomfortabel en het ruikt muf in deze kamer. Het jonge meisje dat tegenover me zit wacht stilletjes tot ik weer wat zeg. Ik neem een hijs van mijn sigaret en blaas de rook uit. “Eens kijken. De deal is als volgt. Die jongen, waarvan jij zegt dat het de liefde van je leven is, zal verliefd op je worden. Hij komt volgende week tijdens je schoolfeest op je af en vraagt je verkering. Daarna leven jullie nog lang en gelukkig, blablabla. Klopt het tot zover?” Ze knikt onzeker en kijkt me bang aan. Ongeïnteresseerd kijk ik weer neer op de papieren, en ik neem nog een trek van mijn sigaret. “Goed. Dat is de kant van de deal die wij nakomen. Jouw kant is simpel. Je levert de helft van je leven in, wat betekent dat je voor de helft zo lang leeft als je eigenlijk zou leven, en na je dood kom ik je ziel ophalen om mee te gaan naar de hel. Deal?” Ik merk hoe ze bibberig haar handen warm wrijft en twijfelend naar de contracten kijkt. “Zal het.. Zal het pijn doen?” vraagt ze dan. Haar stem is zacht en breekbaar. Arm ding, denk ik vol leedvermaak. “Wat? Je eerste keer?” Geschrokken spert ze haar ogen open en met een blos op haar wangen schud ze haar hoofd. “Nee! Nee, ik bedoel het doodgaan. Zal.. zal het pijn doen als ik doodga?” Ik schud mijn hoofd. “Mwah, ik denk het niet. Het zal allemaal heel snel gaan.” Ik schuif de contracten en de kroontjes pen naar haar toe. Natuurlijk verzwijg ik dat het in de hel, waar ze daarna heen zal gaan, allemaal wat minder plezierig zal zijn. Zwak uitgedrukt. Weer zie ik haar slikken, terwijl ze met trillende hand de pen oppakt. “Waar.. Waar is de inkt?” Haar gestotter en haar vragen beginnen met te irriteren. “Je moet het met je bloed ondertekenen. Prik met de pen in je wijsvinger en zet je handtekening.” Bang duwt ze met de pen tegen haar vinger, maar lang niet hard genoeg om door de huid heen te prikken. Ongeduldig zucht ik en ik sta op. “Geloof me, zo moeilijk is het niet.” Ik gris de pen uit haar handen, boor hem in haar vinger en geef hem terug. Ze gilt kort, en kijkt geschokt naar de rode druppels die uit haar vinger lopen. “Hop hop, zet je handtekening. Ik moet nog bij meer mensen langs.” Voor de zoveelste keer slikt ze bang en pakt de contracten die voor haar liggen. Ik zie hoe haar ogen voor de laatste keer vluchtig over de letters vliegen, en hoe ze vervolgens de pen pakt en hem langzaam op het papier zet. Opgelucht dat het is gelukt haar over te halen kijk ik toe hoe ze trillerig in bloed haar naam onder aan het papier zet. Met een flauw glimlachje geeft ze ze aan mij. Ik rol de papieren op, houd ze in mijn hand en laat ze in brand vliegen. Ik zie hoe ze verschrikt kijk naar de vlam die uit het niets in mijn hand is ontstaan, maar ik trek me er niets van aan. De papieren gaan op in as en het blijft een paar seconden stil. “Oké, dat was het. Ik laat je nu vergeten dat dit alles ooit is gebeurd, zodat je je laatste levensjaar in vrede kunt leven.” Fronsend kijkt ze me aan. “Mijn laatste levensjaar? Ik ben pas net veertien.” Ik trek een mondhoek omhoog bij wijze van glimlach. “Je zou een ongeluk krijgen op je dertigste, lieverd. En de helft van dertig is vijftien. Veel plezier met de liefde van je leven..” In haar ogen staat paniek en angst te lezen, en ze opent haar mond om te gaan schreeuwen als ik ineens mijn hand op haar voorhoofd leg. Ze spert haar ogen wijd open, waarna haar blik leeg wordt en ze slap achterover zakt, in slaap. Straks zal ze wakker worden en zich niets van dit alles herinneren. “Welterusten..” fluister ik, waarna ik mijn vleugels uitsla, het balkon oploop en weg vlieg richting de stad. Voorzichtig land ik in een steegje, sla mijn vleugels in en loop de straat op. Eens kijken of ik vandaag nog meer zieltjes kan werven.
[ bericht aangepast op 18 okt 2011 - 17:47 ]
Tis een wonder dat ik nog zo ver kom met mijn posts x'D Maar dat komt door HN daar typt men alleen maar 3 zinnen >'<
