[RPG] Wings, the fallen and humanity. - Speeltopics

Angels and Demons.

1959. De lucht barstte open en een luid gedonder startte. De hemel leek te splijten en een fel licht kwam daarbij vrij. Mensen trokken zich angstig terug in hun huizen. Het duurde vijf minuten, niet meer en niet minder. Exact vijf minuten en op de plekken waar de donder was ingeslagen stonden mensen, maar niet zomaar mensen. Perfecte mensen met een gladde egale huid, vleugels staken uit hun rug. Ze trokken zich terug in de bergen om zich voor een lange tijd niet te laten zien en in tijden van nood, zich opnieuw te laten zien. Engelen van het licht of keren ze zich tegen god en gaan ze werken voor de duivel, Satan?

Uitleg
Je speelt een engel, mens of een engel die zich keert tegen god en opdrachten uitvoert voor de Duivel Satan, Lucifer hoe je hem ook wil noemen. Er zijn verschillende rangen voor engelen. Demonen niet Engelen hebben heldere opvallende ogen, geen moedervlekje op hun gezicht en geen oneffenheden. Ze zien er erg aantrekkelijk uit en hebben dan ook een enorm aantrekkingskracht voor mensen en ook voor anderen is deze voelbaar, maar niet zo erg als bij de mens.

Regels van de engelen.
- Voortplanten met mensen is verboden, ( kan wél gedaan worden ).
- Relaties eigenlijk ook.
- Elke engel is gelijk, demonen en gevallenengelen dus niet.
- Een relatie met een demon of een gevallenengel is absoluut niet toegestaan en zou als het gebeurd in het geheim moeten plaats vinden (:

Soorten
Wraakengelen (straffen engelen die 'wet' overtreden)
Beschermengelen (beschermen dus mensen)
Gevallen engelen hebben afgescheurde vleugels v-vormig litteken op de rug waar vleugels zaten. ( hoort bij demonen.
Doodengelen (kunnen zien wie er dood gaat en hoe, brengen hun naar hemel)
Demon (hebben zwarte! vleugels of donker! grijze vleugels)

Invullen
Naam: - M/V - Soort - Leeftijd.

Waarom geen karakter? Zo kan je altijd van positie veranderen of niet, je medespelers moeten er áchter komen hoe jou personage in elkaar steekt en zullen daar dan ook meer moeite voor willen doen (:

Personages.
Mensen.
Primwen Primwen Milldore(v/18)
Endure Sky Leah Morgan (V/19)
Schneider Nike Robin Micheals (M/17)



Wraakengelen.
Vluuv Penelope Nightmask (V/20)

Beschermengelen.
Primwen Carthal Tariël Caïrael (M/20)
Endure Eleanor Reigns (V/18)
Schneider Dana Chereals Moons (v/17)



Dood engelen.
Lykos Acwel Than Eyerows (M/18)
Fauvism Valeria Caithne Naereil (V/19)


Gevallenengelen.
Lykos Atelic Nemesio Mailhairer (M/17)

Demonen.
Xannon Ruby Sera Rein, Demon. (V/18)
Vluuv Nikolai (Nick) Rainmender (M/23)

Beschermengel x mens.
Eleanor x Nike.
Carthal x Leah.
Dana x Primwen.

---

Met dank aan Endure voor de titel.

---

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 18 okt 2011 - 13:20 ]

Primwen schreef:
er is eigenlijk niks gebeurd x'3

, ben ik nog steeds op een bankje in het park?? en bij de andere iemand naar de hemel aan het brengen??

---

Do it scared, but do it anyway.

Lykos schreef:
(...)
, ben ik nog steeds op een bankje in het park?? en bij de andere iemand naar de hemel aan het brengen??

Zover ik weet kan niemand je van dat bankje / uit de hemel sleuren, dus zit je daar nog steeds.

*quotet haar post van drie pagina's geleden nog maar even weer omdat die een beetje ondergesneeuwd is door andere posts. *

Valeria Caithne Naereil - Doodengel
Verveeld kauwde ze op haar lip toen ze het huis uitkwam. Het warme zonlicht en de luiheid die er van alle mensen die ze op straat passeerde uit leek te stralen maakten haar soezerig, en ze strekte haar armen door ze in haar nek te vouwen, waarna ze haar mond opende voor een luide geeuw. Kijkend naar de bomen, naar hun stille, maar machtige kracht had ze maar amper door dat ze een park ingelopen was. Het verbaasde haar dat ze daar op een bankje twee engelen; één beschermengel en één gevallene, naast elkaar zag zitten. Met een blik van afgrijzen - ze ging anderen liever uit de weg, maar toch met een soort nieuwsgierigheid waarmee ze zich afvroeg wat twee zulke verschillende zielen daar naast elkaar deden, ging ze op het bankje tegenover hen zitten, een oude krant doorbladerend alsof dat het was wat haar werkelijk interesseerde, terwijl ze hen van achter de gekreukte bladzijden nauwlettend in de gaten hield.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

NIKOLAI IS GEWELDIG O-O -kwijlt weg bij Els' stukje-


Iedereen die weer in het verhaal probeerd te komen > stuur ze naar de discotheek :'D Daar zijn Carthal (engelen kennen elkaar wss wel) en Leah (neeem aan dat sommige mensen elkaar al vaker gezien hebben.

[ bericht aangepast op 18 okt 2011 - 17:42 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Endure schreef:
NIKOLAI IS GEWELDIG O-O -kwijlt weg bij Els' stukje-


Iedereen die weer in het verhaal probeerd te komen > stuur ze naar de discotheek :'D Daar zijn Carthal (engelen kennen elkaar wss wel) en Leah (neeem aan dat sommige mensen elkaar al vaker gezien hebben.

Waaah, seriously? :'D
En nu doet hij niet eens zijn best -wbw-

Sky Leah Morgan ~ Mens.
Jack Daniels? Hij had in ieder geval een goede smaak, Leah nam het biertje aan. Bedanken was niks voor haar, dan moest je wel iets specialers doen dan een biertje voor haar kopen. Ze nam een slokje en liet haar blik kort over Carthal gaan en keek toen de menigte in. "Dus, biecht op. Ik heb je hier nog nooit gezien, ben je hier net naartoe verhuisd?" De meesten mensen had ze op zijn minst wel eens over straat zien lopen, maar hem had ze nog nooit gezien, terwijl ze gewoonlijk niet zo snel mensen vergat. Misschien was hij hier inderdaad net naar toe verhuisd. Ze was nieuwsgierig naar hem, hij had iets.. En dan had ze het niet alleen over zijn uiterlijk. Opnieuw dronk ze van haar bier en genoot van de smaak, bier was lekker, maar niet als je het te vaak of te veel dronk. Dan werd het saai, bier met lime was overigens ook érg lekker.

Eleanor Reigns ~ Beschermengel.
"Shit, dat is hem.." fluisterde ze plots terwijl ze een jongen met zijn skatebord volgde met haar ogen. Ze wist het ineens. Nike Robin Micheals. Ze moest met hem in contact zien te komen, want hoe kon ze iemand beschermen die haar haatte of haar niet in de buurt wou? "Ik moet gaan, Atelic," zei ze en stond op. Langzaam liep ze dichterbij en leunde met haar rug tegen een boom aan terwijl ze naar hem keek, ze was te verlegen om zomaar op hem af te stappen. Als hij nou eens viel dan kon ze erheen en dan... Nee, ze moest hem juist beschermen, niet verwonden omdat zij te schijterig was. Eleanor zuchtte zachtjes, nog steeds niet goed wetend wat ze moest doen nu.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Trouwens, even reclame in mijn eigen RPG -kucht-

Voor mensen met een fantasy RPG fetish (:

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Konden jullie nou echt niks beters bedenken dan een disco, mijn rol heeft een gruwelijke hekel aan harde muziek en grote groepen mensen?

Wacht. Kan er niet iemand doodgaan in die disco, en dat Val als doodengel er dan wel heen móet? (Het is niet dat ik van jullie vraag dat jullie je eigen rollen opofferen; meer dat er een soort niet-speelbaar persoon sterft, maar dat jullie daar wel rekening mee houden in jullie posts want als jullie dialogen vrolijk verder gaan terwijl er iemand sterft... dat is een beetje raar. Get it?)

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Hahahaha :'D Sorry. Ik kan wel een gevechtje op gang brengen waarbij er doden gaan vallen -wbw-

Maar moet zo wel eten, dus dan komt ie over ongeveer een uurtje pas..

[ bericht aangepast op 18 okt 2011 - 17:57 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tsjah... Het is een beetje cru, I know. En ik denk dat ik er maar gewoon comazuipen of een plotselinge hartaanval van maak...

Ik moet ook nog eten, dus dat geeft niet (:

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Noez, maak er een gevecht van. Ik laat Leah het wel (perongeluk) starten (x
Dan blijkt er gewoon ineens een straalbezopen gozer met een mes rond te lopen ofzo, don't worry, I'll fix it

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Aaah, is ook goed (:

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.

Carthal
Hij keek naar de menigte, zijn ijsblauwe kijkers gleden over de mensen. Hij keek hoe ze bewogen, wat ze deden. Na al die tijd was hij nog steeds niet gewend aan disco´s, vaak vermeed hij deze tripjes en dat ging ook nog wel vaak. Hij had altijd wel smoesjes. Natuurlijk verscholen ze zich negen van de tien keer, maar ze mochten soms wel eens wat onopvallends doen. "Dus, biecht op. Ik heb je hier nog nooit gezien, ben je hier net naartoe verhuisd?" Hij rukte zijn blik los van de menigte en keek nu naar Leah, "Ik ben hier langer dan je denkt. Veel langer. " hij nam een slokje van zijn Jacky en dacht even na. "Ik ben alleen liever alleen dus in het bos of iets dergelijke. " Hij keek weer terug naar de menigte. "Maar ik heb zo mijn bronnen zodat ik niet achter loop wat er in het dorp gebeurd. " Hij nam opnieuw een slokje van zijn Jacky die nog half vol zat. Carthal was geen drinker, laat staan een partymonster. Dat was nou eenmaal niks voor hem. De échte feestbeesten kon hij dan ook niet uitstaan. Zo af en toe vond hij het wel oké, maar een gewoonte zal het ook niet worden. Hij haalde even zijn vingers door zijn donkere haar en zuchtte zachtjes. ''Je bent hier al wat langer, toch? '' vroeg hij haar en keek dan ook haar richting op. Ook zij was hem langzamerhand gaan interesseren, alleen zal hij dat niet gauw toegeven.

Atelic - gevallen engel
'Oke, doei Eleanor,' zeg ik. Zelf sta ik ook op en loop naar huis. Ik zeg nog niet een 'hoi' tegen mijn huis genoten en loop direct naar mijn kleine kamertje. Voor de spiegel trek in mijn T-shirt uit. In de spiegel zie ik een bijna perfect sixpack. Als ik me omdraai, zie ik het gevolg van mijn daad. Een grote V, als litteken. 'Tja, zo erg mis ik mijn vleugels nou ook niet,' denk ik.

---

Do it scared, but do it anyway.

Eens wat doden laten vallen. ;x

Sky Leah Morgan ~ Mens.
Hij leek haar niet het type voor vrienden, maar het bleek wel dat ze ernaast zat toen hij begon over de contacten die hij had. "Hmm-hmm, ik woon hier bijna een jaar nu," was het enige wat ze losliet. Ze was na haar vaders overlijden vertrokken. Leah was altijd al enigskind geweest en ze hield van haar ouders, het waren echt goede mensen, maar ze zag ze nou eenmaal niet als echte ouders.. Daar konden zij niks aan doen, ze deden hun best om goede ouders te zijn en voor haar te zorgen. Toch kwam de dood van haar vader als een klap aan en alles in huis deed haar aan hem denken. Ze deed alsof het haar weinig deed, maar ze had moeite om om te gaan met de dood, ze trok het thuis dan ook niet meer en vertrok. Haar moeder alleen achterlatend, een vreselijk egoïstische zet die ze eerst goed probeerde te maken door haar vaak op te zoeken, kaartjes te sturen.. Maar het gevoel verdween langzaam en nu belde ze regelmatig en kwamen ze al veel minder bij elkaar op visite. Leah dronk het laatste beetje van haar drinken op en zette haar glas neer. "Ben even naar de WC, ben zo terug," deelde ze mee, stond op en liep richting de toiletten. Eigenlijk moest ze niet echt, maar een make-up check was geen verkeerd idee. Het was warm hier en ze kon zich niet veroorloven dat ze er aan het eind van de avond uitzag als een mislukte panda. Leah ging voor de spiegel staan, er was verder niemand. Ze hield haar polsen kort onder de koude kraan om een beetje af te koelen, want inmiddels had ze het niet koud meer, maar bloedheet. Vervolgens checkte ze haar make-up, nog perfect, en fatsoeneerde haar haren weer een beetje. Toen ze klaar was liep ze de toiletruimte uit. Plots greep een jongen haar bij haar arm en trok haar dichter bij zich, hij stonk naar drank. Ze herkende hem, hij was noju niet het type dat je graag tegenkwam. Type handtastelijke, dronken slijmbal.
"Heb ik jou hier niet eens eerder gezien?" begon hij met een grijns, hij sprak met dubbele tong en het was wel duidelijk dat hij dronken was. "Laat me los," snauwde ze hem enkel toe en trok haar arm los, ze wilde verder lopen maar hij had haar arm alweer te pakken, waarom leerde iemand die gozer niet eens een lesje?
"Toe nou, niet zo boos. Ik wil alleen maar met je praten." Met elk woor dat hij zei voelde Leah zich chagerijniger worden en de woede kwam helemaal opborrelen toen hij haar dicht tegen zich aan trok, ze moest hem niet, het was een gladjakker. "Ik niet met jou," beet ze hem toe, trok zich los en duwde hem van zichzelf af. Hij bots tegen een jongen achter zich die zich boos omdraaide naar de jongen die haar lastig gevallen had. "Wat heb jij nou ineens gast? Mij zomaar duwen!" schreeuwde hij, terwijl hij de jongen een klap wou verkopen. De dronken jongen kon hem net ontwijken en in plaats daarvan ving iemand anders de klap voor hem af. Al gauw begon een klein groepje aan elkaar te trekken en duwen, maar er werden steeds meer mensen bij betrokken. Leah vloekte zacht toen ze weg moest duiken voor een vuistslag en besloot dat het tijd was uit deze drukte te komen. Terwijl ze zich tussen de vechtende massa een weg naar buiten probeerde te wurmen hoorde ze iemand iets schreeuwen, iets over dat iemand een mes had, maar het leek nog niet helemaal tot haar door te dringen. Tot er plots iemand een gil slaakte, overduidelijk een meisje, dat door merg en been ging. Leah bevroor en keek geschrokken om, zo te zien begon het gevecht aardig uit de hand te lopen en de bewakers kwamen dan ook gauw aangesneld, een paar van hun schreeuwen dat ze uit de weg moesten, wat Leah dan ook deed. Ze wist heelhuids terug te komen bij Carthal. "We moeten weg hier," zei ze, lichtelijk buiten adem, het had aardig wat energie gekost om tussen de vechtende mensen door naar buiten te komen zonder geraakt te worden. Zonder op antwoord te pakken pakte ze Carthal bij zijn pols en begon hem mee richting de uitgang te trekken. Alleen leek de vriend van de dronken jongen het daar niet mee eens te zijn, want die versperde het tweetal de weg. Verbaasd en ongeduldig bleef Leah staan, wat moest hij nou weer?
"Dacht je dat je daar mee weg kwam?" snauwde de jongen haar toe, duidelijk een goede vriend van de jongen die ze afgewezen had. Dreigend kwam hij op hun af en Leah haar ogen schoten van links naar rechts om een andere uitweg te vinden, maar er leek overal wel gevochten te worden.

Eleanor Reigns ~ Beschermengel.
"Shit, dat is hem.." fluisterde ze plots terwijl ze een jongen met zijn skatebord volgde met haar ogen. Ze wist het ineens. Nike Robin Micheals. Ze moest met hem in contact zien te komen, want hoe kon ze iemand beschermen die haar haatte of haar niet in de buurt wou? "Ik moet gaan, Atelic," zei ze en stond op. Langzaam liep ze dichterbij en leunde met haar rug tegen een boom aan terwijl ze naar hem keek, ze was te verlegen om zomaar op hem af te stappen. Als hij nou eens viel dan kon ze erheen en dan... Nee, ze moest hem juist beschermen, niet verwonden omdat zij te schijterig was. Eleanor zuchtte zachtjes, nog steeds niet goed wetend wat ze moest doen nu.

[ bericht aangepast op 18 okt 2011 - 19:03 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Valeria Caithne Naereil - Doodengel
Valeria wist niet hoe lang ze daar gezeten had, maar toen ze om de één of andere reden toch wakker werd - het was doodstil om haar heen nu - voelde ze een brandende pijn in haar hoofd. Met een lichte kreun greep ze met beide handen haar hoofd vast; steunde het en wiegde zachtjes heen en weer omdat het gevoel zomaar uit het niets kwam nu ze ontwaakt was. Een toevallige passant keek vreemd op toen hij haar daar zomaar zag zitten; een voor mensen bloedmooie vrouw, met een uitdrukking op haar gezicht alsof ze erge pijnen leed. Ze slaagde erin zo'n bozige uitdrukking op haar gezicht te krijgen dat hij snel doorliep, en zuchtte toen; enkele centimeters naar beneden zakkend omdat het zo'n energie had gekost.
De pijn werd erger toen ze opstond; nog erger toen ze zichzelf onzichtbaar maakte en met een enkele slag van haar vleugels voor de plek des onheils stond: een discotheek. Blijkbaar was het vandaag de plaatselijke stapavond, want de muziek dreunde en stampte zo hard dat je het hier buiten nog even goed kon horen als binnen. Overal stonden fietsen en brommers lukraak naast en over elkaar heen geparkeerd, en een rilling danste over haar ruggengraat toen ze zich besefte hoe verschrikkelijk vól het dan wel niet daarbinnen moest zijn.
Maar ze moest. Ze had trouw gezworen aan God, ze zou doen wat ze moest doen. En ze wilde niet weten wat er zou gebeuren als ze haar vleugels zou verliezen. Maar dit... Geschrokken beet ze op haar lip; had ze er nu écht aan gedacht een taak níet uit te voeren? Nee, dat kon niet. Dat kón gewoon niet, vermaande ze zichzelf toen ze zichzelf snel zichtbaar maakte en de stampvolle discotheek inwandelde.
Direct werd ze bijna tegen de muur gedrukt door een dronken gast, maar ze wist zich los te worstelen en probeerde tegen de stroom van vluchtende mensen in te walsen. In de zee van hoofden meende ze even een engel te zien die ze kende - Cartar heette hij toch, of Carval? - voor ze bij de plaats des onheils kwam.
Een meisje lag op de grond, haar hoofd in een plas met bloed. Het was dat standaardbeeld dat je zag bij die misdaadfilms die mensen zo leuk vonden om te kijken. Valeria's maag kwam enigszins in opstand toen ze zag hoe het mes nog in het lichaam van het kind stak, maar ze vermande zich snel en begon haar taak te volbrengen. Zulke dingen hoorden nu eenmaal bij wie ze was. Ze had ervoor gekozen om doodengel te zijn - voor een wraakengel vond ze zichzelf niet hard genoeg, en de rol van beschermengel lag haar niet omdat je je dan constant onder de mensen moest bewegen - dus nu moest ze ook voorál niet moeilijk doen.

---

there is a certain beauty in setting the world on fire and watching from the center of the flames.