[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

edit

[ bericht aangepast op 21 aug 2011 - 18:33 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

nouy, nu moet ik eten, net toen ik wou posten ;p u goota wait.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Idd En Els is ook gewoon cool ;p

Maar okay, toch maar even in nieuwe post.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
"Goed. Waarom ook niet," ging hij op mijn voorstel in. "He joh, het is wel het minste dat ik voor je kan doen," antwoordde ik toen hij me bedankte en zei hoeveel het wel niet voor hem betekende. "Jij helpt mij toch ook? Daar zijn we vrienden voor." Het was eruit voordat ik er erg in had, vrienden ja. Kon je vrienden zijn met piraten? Blijkbaar wel, want ik had het zojuist gezegd, maar ik was hem ook zo gaan beschouwen. Hij was niet zomaar een bemanningslid meer voor me, ookal bleek hij nog altijd een rasechte piraat te zijn toen hij over het plunderen begon. "Geen zorgen, ik gok dat het niet lang meer zal duren. Maar goed, ik ga Tristan maar eens wat te eten brengen en daarna door naar Josephine, je hoort nog wel van me hè," zei ik. Ik wierp hem nog een glimlach toe en liep toen het ruim uit. Ik kon beter uit de buurt blijven van die Nate, volgens mij brang hij niks meer dan ongeluk. Ik liep de keuken binnen en trof enkel de kokshulp aan. "Hé Abby, wat kom je doen?" vroeg hij verbaasd. Hij was nog vrij jonger, jonger dan ik, en eigenlijk ook één van het vriendelijkste op het schip. Tegen mij deed hij vriendelijk althans. "Ik kom wat eten halen voor," ik zweeg even. Ja, voor wie, een gevangene.. "Voor een van de dames, ze heeft nogal honger. Dus ik dacht, jij bent vast wel zo galant om een lekker bord eten voor haar klaar te maken. Nietwaar?" vroeg ik met een onschuldige glimlach. Ik zag de twijfel in zijn ogen staan. "Toe? Ik weet zeker dat ze het aardig van je zal vinden," drong ik ene beetje aan. "Vooruit dan.. Ik zal meteen beginnen," vertelde hij me. "Heel erg bedankt!" "Voor wie is het eigenlijk?" "Oh ah, Josephine." "Aha, zal ik het anders zelf bij haar langsbrengen? Dat scheelt jou weer een klus," stelde hij voor. Shit, dat was niet de bedoeling. "Nee joh," wimpelde ik zijn voorstel gauw af terwijl ik toekeek hoe hij bezig was met het klaarmaken van een lekkere maaltijd. "Ik heb toch niks te doen en ze vroeg het tenslotte aan mij, dan vind ze het vast vreemd als jij ineens aan komt zetten. Maar ik weet het goed gemaakt, ik zal zeggen dat jij het hebt klaargemaakt," vertelde ik hem en gelukkig viel hij voor mijn plan. Ik moest niet vergeten Josephine straks in te lichten hierover, voor het geval hij haar zou vragen hoe het gesmaakt had. Terwijl hij bezig was kletsen we nog wat en toen hij uiteindelijk me een bord met een heerlijk uitziend en lekker geurende maaltijd aangaf, bedankte ik hem en liep de keuken uit. Even checkte ik de gangen of er iemand te zien was en maakte toen mijn weg richting de cellen, terwijl ik me afvroeg hoe ik de bewaker weg moest zien te krijgen. Eenmaal bij de cellen gluurde ik om het hoekje naar de bewaker, die er helaas niet uitzag of hij binnenkort in slaap zou vallen of iets dergelijks, maar mijn geluk kwam vanaf de andere kant aangezet. John, een bemanningslid, liep op de bewaker af. Ze hadden een kort gesprek en vervolgens verdwenen ze beiden, ik kon mijn geluk niet op! Gauw glipte ik richting de cellen, eenmaal bij Tristans cel aangekomen keek ik 'm aan. "Hé," begroette ik hem, ik glimlachte en hurkte bij hem neer. "Moet je zien wat ik voor je heb," vervolgde ik met een grijnsje en liet hem het bord met eten zien. "Niet slecht, nietwaar?"

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Felix - Piraat

Met een laatste snede van mijn dolk, maak ik korte metten met mijn haar dat me al een tijdje irriteert. Lang haar staat me niet en bovendien is het moeilijk te onderhouden, dus kies ik er voor om het van tijd tot tijd te snoeien met een mes. Tuurlijk levert dat geen gelijk kapsel op, maar het valt toch niet op en bovendien verkeer ik toch niet in kringen die ook maar iets gaven over hoe mijn haar er uit ziet. Met een vlotte beweging steek ik mijn mes weer in mijn laars en streel door mijn haar zodat de overige losse haartjes in de zee verzwolgen worden. Vervolgens staar ik met een zucht naar de horizon. Het leven is saai geworden. Ik spendeer mijn dagen met voer brengen naar die pipo in de nor, ofwel ben ik bezig met Maxime alles te vertellen wat ze wil horen of doe ik de meest saaie klusjes op het schip. We doen al een tijdje niets spannends meer. De laatste keer dat we nog een schip overvielen was ik er niet bij en bij de vorige storm lag ik buitenwesten. Zelfs de marine is sindsdien niet meer langs geweest. Niet dat ik zo bloeddorstig van aard ben, maar mijn degen heeft al lang geen bloed meer geproefd, mijn beurs weegt nauwelijks een ons en het scheepsbeschuit begint serieus te vervelen. Ik weet niet wat er aan de hand is met de Kapitein, maar hij begint tam te worden waardoor de mentaliteit onder zijn crew erg broeierig is. Het enige wat hij hoefde te doen was een plunderij in gang steken, dat zou de gemoederen wel bedaren. Hoop ik voor hem. Anders zou hij zijn titel wel eens kunnen verliezen. Niet dat het mij wat doet, mijn loyaliteit ligt bij degene die me het meest betaald, maar muiterij is een vreselijk karwei dat eerlijk gezegd mijn tijd niet waard is. Maar het zou wel leven in de brouwerij brengen...

Frankly my dear, I don't give a damn.

haha, dadelijk gaan Felix & Nate nog samenspannen om te muiten :']

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lol x'D Ik weet niet of Feel er zijn energie in wil steken c:

Frankly my dear, I don't give a damn.

Haha, we'll see. En Els komt binnenkort dus kan zij de kapitein eens weer wat bevelen laten uitdelen voor een plundertocht ofzo :x

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik kijk al uit naar Els' terugkomst :'D

Natambu/Nate - Piraat.
Opgewekt daal ik af naar de keuken. Voor ik binnenga, hoor ik al het doffe, zachte ploffen van een mes tegen een snijplank, de kok is groenten of iets dergelijks aan het snijden. Ik stap de broeierige hitte in - hoe die vent het hier uithoudt, is me een raadsel en zie alleen het keukenhulpje met een dwaze lach op zijn gezicht groentjes in ongelijke stukken hakken. Ik leun tegen de deuropening. 'Zeg, je baas hier vroeg me een bord van het beste voedsel dat er hier is, mee te geven.'
Het jochie kijkt even denkend naar zijn groentjes, maar blijkbaar wil hij geen pak slaag riskeren en neemt hij een gedeukt bord uit een kast. 'Iedereen valt hier zomaar binnen voor eten - zo krijg ik die soep nooit...'
Ik spits mijn oren. 'Hoezo 'iedereen'? Is er hier nog al iemand iets komen halen?'
Even doet hij nog moeite zich te beheersen, maar dan breekt er toch een grijns door op zijn mond. 'Ja, Abby. Voor juffrouw Josephine, ze...'
'Weet je wat, ik denk dat ik de kok verkeerd verstaan heb. Laat dat bord maar zitten.' Ik duw me van de deurstijl weg en loop door. Die del is me toch altijd voor, he. Maar wacht maar, alles gaat veranderen. Ík ga alles veranderen.

Tristan - Piraat.
Met mijn ogen gesloten zit ik tegen de wand geleund; 1 been gestrekt en het andere opgetrokken. Nadenkend laat ik Abby's mes keer op keer naast me in het hout ploffen. Ik heb geen idee hoe lang ik hier nu al precies zit, er is heerst hier een constant schemerlicht van de lantaarn wat verder op de gang, maar Olivier is nog steeds niet naar me komen kijken. Volgens mij laat hij me hier gewoon eenzaam wegrotten. Tsjak... Tsjak... Tsjak... Ik zou er alles voor geven om hier weg te raken! Tsjak... En dan wil ik die Olivier aanpakken. Ik breng het mes met alle kracht neer, alsof ik het niet in de vloer, maar in de borst van die klootzak plant. Wie weet wat die labiele smeerlap nu met Abby uitspookt?!
Ik hoor voetstappen en laat het mes soepel weer in mijn laars glijden. Ze zijn lichter en sneller dan die van de bewaker, en ik kijk op.
'Hé,' glimlacht Abby naar me. Met het zachte licht van de lantaarn op haar haren, lijkt ze net een engel. Ik vlieg naar de tralies en neem haar in mijn armen, zo goed en zo kwaad als dat kan. Dan pas kijk ik naar het bord. Ik manouvreer het met een 'dankjewel' tussen de tralies door en neem haar dan weer vast. 'Hoe gaat het met je?' vraag ik.

Home is now behind you. The world is ahead!

Nate maakt me een beetje bang xd

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Ik kon niet verwoorden hoe blij ik was hem weer te zien, een warm en gelukzalig gevoel ging door mijn lichaam heen. Hij nam me in zijn armen, of deed in ieder geval een poging er toe, en toen pas ging zijn aandacht naar het bord wat hij tussen de tralies doorwerkte om me vervoglens weer vast te nemen. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij me en ik keek hem aan. "Maak je niet druk om mij, ik red me wel. Al is het wel saai, zo zonder jou," bekende ik en streek met mijn hand langs zijn wang. "Het spijt me dat ik je hier nog niet uit heb kunnen krijgen.. Maar ik vrees dat ik moet wachten tot de kapitein een beetje is afgekoeld en dan een poging wagen je hieruit te krijgen." Ik zuchtte zachtjes en ging kort met mijn hand door zijn haren. "Maar dat terzijde, waarom zijn je haren zo kort? Het was echt wennen," zei ik met klein grijnsje. Dat was inderdaad zo, het was ineens een heel ander gezicht. Even wierp ik een blik op de ingang, me afvragend hoe lang de bewaker weg zou blijven.. Hopelijk was hij op gesprek met de kapitein en kreeg hij een of andere klus die hem lang bezig hield. Ik richtte me weer op Tristan en pakte deze keer zijn hand vast, ik kneep er zachtjes in. "Heb je trouwens nog bezoek gehad van andere, naast mij? En de kapitein, heeft die zijn gezicht laten zien? Of zit je enkel opgescheept met dat stuk chagerijn van een bewaker?" Het was waar, die vent was nooit te genieten en had een hart van steen, rotvent, nog bijna erger dan de kapitein.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha :')

Tristan - Piraat.
'Saai, ja, dat zal wel. Niemand om stunts uit te halen of de kapitein woedend te krijgen,' mompel ik lichtjes ironisch. Niets kan zo saai zijn als deze cel, het is mijn persoonlijke hel.
Wanneer ze over mijn haar begint, glimlach ik even.
'Zomercoupe,' zeg ik, in een poging tot een grapje. 'Nee, dat doe ik altijd: laten groeien en weer kort afknippen. Ik vertel je het verhaal nog wel eens.' Ik heb me voorgenomen haar over Haugh te vertellen; het is eerlijker als ze weet waar ze zich instort.
'Vind je het leuk?' Ik kan het niet laten haar een beetje te plagen. Ze kijkt even naar de ingang, wat ik ook probeer maar niet in slaag door de tralies en houten wand. Ik zucht zachtjes en Abby knijpt in mijn hand. 'Ace, met een hele biefstuk. En Felix, af en toe. Maar ik ben het meest blij als ik jou zie.' Ik knijp heel kort terug in haar hand, terwijl ik me een beetje verzet en zo het bord een trap verkoop, dat de helft van het opgestapelde voedsel eraf vliegt. 'Shit,' mompel ik en ik begin snel over iets anders. 'Weet je waar we naartoe zeilen?'

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
"Vind je het leuk?" vroeg hij me. "Nou, eigenlijk vond ik het andere leuker," plaagde ik hem met grijns. "Ahjoh, tuurlijk vind ik het leuk. Weer eens wat anders." Hij vertelde me dat Ace met een hele biefstuk langs was geweest en dat zelfs Felix hem af en toe opzocht. Van Ace had ik het wel verwacht, hij was zo veranderd, maar ik moest toegeven dat ik niet had gedacht dat Felix de moeite zou nemen. Had ik hem onderschat? "Maar ik ben het meest blij als ik jou zie," voegde hij eraan toe en ik grinnike zachtjes. "Slijmerd," antwoordde ik met glimlachje. Ik keek hoe hij de helft van zijn maaltijd van zijn bord schopte en schudde licht mijn hoofd. "Je kan het beter opeten, voordat je de rest er ook vanaf schopt. En nee, ik heb eigenlijk geen flauw idee, heb me er niet zo mee bezig gehouden." Ik zweeg even en tuurde tussen de tralies door zijn cel in. Het leke me verschrikkelijk daar maar te zitten en niks te kunnen doen. Opeens schoot me wat te binnen en ik keek Tristan aan. "In die kist van jou hè, daar zaten wat schrijfspullen in.. Wil je dat ik je die breng? Dan heb je in ieder geval wat te doen," stelde ik hem voor met glimlach. Met mijn vinger streelde ik over zijn hand en dacht kort aan wat Ace had gezegd. Hij vond zichzelf te min voor Josephine, daar kwam het op neer. Zou Tristan ook zo denken? Hij was tenslotte vertrokken, maar dat deed hij voor mij, ookal begreep ik dat nog altijd niet goed. Ik wou ernaar vragen, maar besloot dat hij al genoeg problemen aan zijn hoofd had en liet het voorlopig rusten.

[ bericht aangepast op 22 aug 2011 - 11:24 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat.
'Slijmerd,' grinnikt ze en ik lach. Als ze zegt dat ik het beter al kan opeten, schud ik mijn hoofd, maar schuif het bord uit veiligheidsoverwegingen toch buiten mijn directe bereik. Ik heb geen zin om nu te eten, ik wil me op haar kunnen concentreren.
'In die kist van jou hè, daar zaten wat schrijfspullen in.. Wil je dat ik je die breng? Dan heb je in ieder geval wat te doen.'
Haar voorstel is zo gek nog niet, dus ik knik. 'Ja, doe maar.'
Normaal lees ik zelfs nog geen boek, dat gaat me te traag vooruit, maar hier heb ik toch zeeën van tijd en ik heb die dingen eigenlijk nog maar amper gebruikt. 'Waar denk je aan?' vraag ik glimlachend wanneer ik haar zie wegzakken in haar eigen gedachten. Zo vindt ik haar het schattigst.

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Hmm, zijn schrijfspullen was een mooi excuus om straks nog eens langs te komen. Misschien kon ik beter 's nachts gaan, als ik geluk had was de bewker in slaap gesukkelt en hadden we wat langer de tijd. "Waar denk je aan?" vroeg hij plots. Ik opende mijn mond om te antwoorden, maar sloot hem toen weer. Later, ik moest mijn nieuwsgierigheid maar even negeren en het hem later vragen. "Oh, aan Ace en Josephine," antwoordde ik daarom maar. "Ace vindt Josephine leuk en ik ga straks voor hem uitzoeken of zij hem ook zo leuk vind," legde ik hem uit. "Maar ik denk wel dat het goed komt tussen die twee." Ik leunde ene beetje tegen de tralies aan en keek naar Tristan. "Wil je anders dat ik nog wat voor je meeneem? Je jas ofzo?" Het was best fris hier en anders kon hij het gebruiken als kussen, want zo te zien moest hij slapen op de houten vloer. Arme Tristan, ik wou dat ik hem nu uit die cel kon halen, maar ik was compleet machteloos. "En nog wat, het is een hele stomme vraag, maar sinds je vertrokken was en dat briefje achterliet hè, met je echte naam.. Naja, wat ik bedoel, hoe wil je dat ik je noem? Het is soms namelijk nogal verwarrend." Terwijl ik sprak voelde ik mijn wangen kleuren, in mijn ogen was het gewoon een stomme vraag, maar het bleef verwarrend. Thomas, Tristan. Voor mij was hij Tristan, altijd al geweest en dat zou waarschijnlijk ook zo blijven, maar hij heette dus in werkelijkheid Thomas. Waarom had hij eigenlijk een andere naam op gegeven? Even keek ik onderzoekend naar zijn gezicht, maar tuurde toen weer voor me uit. Ik had het gevoel dat hij wat voor me achterhield. Ergens baalde ik ervan dat hij iets voor me achterhield, maar aan de andere kant, er was vast een goede reden voor. Ik was ook niet altijd even eerlijk. Ik had geen woord gezegd over Nate, zelfs niet hoe hij mijn keel dichtgeknepen had en dar Ace en ik hme niet vertrouwde. Moest ik het hem toch vertellen? Of maakte ik hme dan onnodig bezorgd?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat.
Ik kan niet anders dan grijnzen. Ace verliefd, wie had dat gedacht. Niet dat ik hem zo goed ken, maar wat ik van hem weet... Ach ja, hij is mij toch eten komen brengen, dus hij zal best nog wel andere voor mij verborgen kwaliteiten hebben. 'Da's leuk voor hen, laat het me weten he,' lach ik.
Ze vraagt of ze nog wat moet brengen en ik schudt mijn hoofd.
'Nee, hou die maar. Dan heb je iets als er nog eens een storm ofzo opsteekt.' Ik zie haar mijn cel bekijken en glimlach geruststellend naar haar. 'Ik overleef het wel.' Hoop ik. In dit kot is echt alles wat ik haat vertegenwoordigd: moeten wachten, verveling, vochtigheid, slecht eten... Dat laatste is nu al wel zo goed als opgelost met wat Abby enzo me brengen, maar toch.
'En nog wat, het is een hele stomme vraag, maar sinds je vertrokken was en dat briefje achterliet hè, met je echte naam.. Naja, wat ik bedoel, hoe wil je dat ik je noem? Het is soms namelijk nogal verwarrend.'
Ze begint te blozen en ik knijp in haar hand. Ze stelt echt geen stomme vraag. 'Mja,' ik kijk eventjes nadenkend naar de lege cel aan de overkant van de gang achter haar, maar ik voel haar naar me kijken en wend mijn blik weer naar haar. 'Heb je al iemand anders mijn naam verteld? Anders noem je me maar gewoon Tristan, da's het makkelijkste voor iedereen. Ik beloof dat ik je het allemaal nog ga uitleggen, wanneer je maar wil. Zonder iets achter te houden, want dat heb jij mij ook beloofd niet meer te doen.'
Ik ben haar belofte nog niet vergeten. En ik heb liever dat zij me het vraagt, want uit mezelf ga ik er toch niet over beginnen vertellen. 'Dus gewoon Tristan Wright dan, als jij dat goed vindt.'

Home is now behind you. The world is ahead!

Mwuah, mijn zus heeft mijn avond verpest. We wilden anar Harry Potter, maar er was een wegomnleiding en toen reed ze verkeerd en waren we dus al te laat dus gingen we weer naar huis --'''

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
"Ik heb gezwegen als het graf," antwoordde ik toen hij vroeg of ik het iemand verteld had. "Ik beloof dat ik je het allemaal nog ga uitleggen, wanneer je maar wil. Zonder iets achter te houden, want dat heb jij mij ook beloofd niet meer te doen," zei hij me. Ik voelde me naar, het feit dat ik ondanks alles toch wat had achtergehouden. "Vertel het me maar als al deze problemen voorbij zijn, goed?" stelde ik voor, dat leek me het beste. "En gewoon Tristan Wright is goed, zo heb je je tenslotte ook voorgesteld toen we elkaar voor het eerst ontmoette." Ik glimlachte scheefjes naar hem. Na wat hij had gezegd begon ik te twijfelen of ik hem zou vertellen over Nate. Ik had het hem inderdaad beloofd, een stomme belofte, ik zou hem enkel bezorgd maken. Maar als dat was wat hij wou. "En Tristan, niet boos worden, ik ben ook niet helemaal eerlijk geweest. Ken je Nate? Je weet wel, die neger van op het schip toen. Nou, laten we zeggen dat hij me niet helemaal mag.." vertelde ik hem en zuchtte toen zachtjes. "Man, ik weet mezelf wel goed in de problemen te werken hè? Sorry.. Maar maak je niet te veel zorgen om me, oké? Je hebt al problemen zat aan je hoofd, daarom had ik je het niet eerder verteld.." bekende ik eerlijk. Het voelde in ieder geval beter dat ik eerlijk tegen hem was, ik wilde geen dingen voor hem achterhouden. Plots hoorde ik voetstappen en toen ik op keek zag ik tot mijn grote schrik de bewaker komen, nee hè! "Wel verdraaid!" brome hij boos terwijl hij vervaarlijk dichterbij stapte, gauw stond ik op en keek hem aan. "Zomaar binnenglippen als ik even weg ben hè? Jij durft wel hè? Ik denk dat ik de kapitein toch maar eens ga inlichten over jouw stiekeme bezoekjes hier!" Hij was nog chagerijniger dan normaal, pisnijdig kon je het wel noemen. Paniekerig probeerde ik een oplossing te bedenken in mijn hoofd, tot me plots iets te binnen schoot. "Ohja? En hoe denk je dat ik hier naar binnen kan? Niet omdat jij zo geweldig bewaakt hoor en ik weet zeker dat de kapitein dat ook wel zou snappen," antwoordde ik kalm en keek hem aan. "Ik ah.." stamelde de bewaker, ik kreeg een zelfvoldane grijns op mijn gezicht. "Dus, ga gerust en vertel het hem maar, maar je wordt geheid voor de haaien geworpen." Hij bromde boos wat en keek me aan, aan zijn blik te zien kon hij me wel vermoorden. "Goed, jij je zin." "Mooi, dan vind je het vast niet erg als ik nog even blijf, nietwaar?" "Ik dacht het niet!" "Oh, wil je soms dat ik de kapitein vertel over hoe slecht jij bewaakt? Ik ken genoeg geuitgen.." "Ken je niet!" "Ohnee?" Ik glimlachte onschuldig naar hem. Ik zag de twijfeling in zijn ogen staan, maar uiteindelijk gaf hij toch toe.
"Prima, je mag nog blijven. Je mag één keer per dag langskomen, maar vaker ook niet. Gesnopen?" zei hij me nors en ik kon niks anders dan glimlachen en knikken. Met boze, grote stappen liep hij terug naar zijn plekje in de deuropening. Ik hurkte weer neer bij Tristan en keek hem aan. "Hé Romeo, nu kan ik je wat vaker bezoeken zonder al te veel gedoe," zei ik, een stuk vrolijker. "En zie je? Je hoeft je geen zorgen te maken, ik ben 19 en kan best wel goed voor mezelf zorgen. Nouja, dat ook weer niet altijd," zei ik. Ookal wou ik het graag, goed voor mezelf kunnen zorgen. Dan hoefde ik niet zo te rekenen op anderen, ik wilde niet al te afhankelijk worden voor de mensen om me heen, iets wat ik de laatste tijd wel meer had gedaan dan dat ik werkelijk wou. Net had ik mezelf er dan weer wel goed uitgekletst, maar dat was ook vooral omdat het zo'n simpele ziel was. Alles behalve snugger en makkelijk om te praten, gelukkig voor mij.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.