[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik was naar het ruim gegaan bij de kanonnen en hielp hier en daar, ik hield er nooit van op een plek te blijven om te helpen, ik wilde afwisseling, zelfs op dit soort momenten. Er kwam iemand het ruim in die het bevel gaf om te vuren, het schip was nu vlak bij en ik hoorde een hoop geschreeuw en ander kabaal boven. Iemand kwam het ruim ingerend om te melden dat ze het schip momenteel enterden, in andere woorden, boven was een groot gevecht aan de gang en zelfs na alles wat ik meegemaakt had wilde ik er heen. Adrenaline voelde geweldig en ik hield van avontuur, ookal bracht het gevaar met zich mee. Ik wenkte een man die mijn klusje overnam en zocht mijn weg naar boven, ik opende de deur en mijn mond viel haast open. Het wa een puinhoop op het dek, mensen renden door elkaar, vluchtten, vechtten, probeerde elkaar te redden. Veel tijd kreeg ik niet om de situatie te overzien, want iemand kwam op me afgerend waardoor ik gauw moest uitwijken en voor ik het wist zat ik ook verwikkeld in het gevecht. Hier en daar werd ik geraakt, maar de meeste aanvallen wist ik te ontwijken.

[ bericht aangepast op 16 juli 2011 - 19:49 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Abbo, ik moet toch wachten op Astrid.

everything, in time

Whoot oô Zijn we een schip aan het enteren ;o

Frankly my dear, I don't give a damn.

hahahaha ja :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan
Net voor ze ons enteren, besef ik met een schok welk schip het is. De Medusa. 'Godver-' Mijn gevloek gaat ten onder in het kannonnengebulder.
Mijn loyaliteitsdilemma duurt nog geen seconde, de piraten genieten mijn duidelijk voorkeur. Ik stort me in het gevecht, maar met een driedubbele concentratie: de crew van de Medusa herkent me immers niet en het kan goed zijn dat er een of andere onnozelaar mijn kampwissel niet snapt. En dan pas valt mijn kwartje. Abby zit ook ergens in deze rotzooi. Ik sla een bemanningslid van me af, terwijl ik denk of ik haar zou moeten zoeken of niet. Langs de ene kant ben ik er driehonderd procent zeker van dat ze zichzelf kan beschermen, langs de andere kant wíl ik haar gewoon terug zien. Misschien moet ik gewoon wachten tot zij mij vind. Ik ram Janes gevest in iemands gezicht en maak hem vervolgens van me af. Zo werk ik me door de menigte, tot ik aan de reling kom, waar de enterhaken van de Medusa diepe gaten in het houtwerk van het andere schip hebben geslagen.

Natambu/Nate
Ik zie Abby naar buitenkomen en zich in het gevecht moeien. Naast mij spant er een matroos zijn revolver op en legt aan, en ik moet niet lang nadenken. Ik tik tegen zijn arm, zodat de kogel recht op Abby afgevuurd word. Vervolgens spring ik over naar het schip dat we enteren.

[ bericht aangepast op 16 juli 2011 - 20:12 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Josephine
Geschrokken merk ik ineens dat iedereen wapens begint te halen en bang grijp ik Ace zijn hand vast. Ik zie het andere schip in de verte en een naar voorgevoel bekruipt me. "Ik.. Ik ga Maxime zoeken." zeg ik dan en zonder dat ik het wil laat ik Ace lost. "Wees voorzichtig." zeg ik nog en ik ren naar Maxime toe die aan de andere kant van het dek staat. "Max! Kom, we moeten naar binnen." Ik werp Felix een verontschuldigende glimlach voor mijn brutaliteit toe en grijp dan vastberaden Maxime bij haar arm. Snel trek ik haar mee en bang ren ik de kamer in waar Ace en ik vannacht hebben geslapen. Ik sluit de deur en pak een oude houten stoel om de deur te blokkeren. "Sorry Max, ik raakte in paniek." zeg ik zacht en ik pak haar hand weer vast. Ik ben bang.

Olivier
Tevreden loop ik over het dek, en strijdlustig trek ik mijn zwaard. Niet veel later worden de enterhaken naar het andere schip gegooid en in de chaos die ontstaat spies ik verschillende mensen aan mijn zwaard. In een flits zie ik een bekend figuur voorbij komen en even let ik niet op. Tristan? Dat kan niet. Dat is onmogelijk. Dan voel ik een pijnlijke steek ik mijn zij en ik draai me om om te ontdekken dat een jonge matroos me heeft aangevallen. Met een grimmige uitdrukking op mijn gezicht die de pijn die ik voel verbergt sla ik zijn hoofd eraf. Zijn bloed spuit over me heen en ik trap zijn lichaam weg zodat ik niet nog meer over me heen krijg. Als ik me weer terugdraai is Tristan, of wie het dan ook was, al weer verdwenen. Dan zie ik Abby staan, die zo'n vier man van zich af weet te houden, en ik kan het niet laten trots te glimlachen. Plotseling wordt mijn aandacht getrokken door Nate en een andere piraat, die zijn revolver nu op Abby gericht houdt. Ik vernauw mijn ogen en in een flits begrijp ik wat er gebeurt en besluit ik in te grijpen. Ik sprint naar Abby toe en duw haar naar beneden. De kogel vliegt langs mijn rug en raakt mijn schouderbladen. Ik klem mijn tanden op elkaar om een schreeuw te onderdrukken en draai me dan om om de mannen die op ons afkomen aan mijn zwaard te rijgen. Nu we op de grond liggen zijn we een makkelijk prooi, en snel sta ik op zodat ik minder kwetsbaar ben. Mijn haar plakt ondertussen aan mijn gezicht door het zweet en het bloed en ik voel me onoverwinnelijk. Later zal ik de prijs moeten betalen voor die wond in mijn zij en op mijn rug, maar daar wil ik nu niet aan denken.

[ bericht aangepast op 16 juli 2011 - 20:28 ]

Ooooh, foei Nate(N)

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Wat een puinhoop! Het leek wel een mierennest en iedereen gebruikte alles wat los en vast zat als wapen. Plots beukte iemand me op de grond, geschrokken opende ik mijn ogen en zag dat het de kapitein was. Al gauw werrd me de reden dat hij me tackelde duidelijk want hij werd geschampt door een kogel Ik wou hem bedanken en vragen of het ging, maar kreeg de kans niet want we werden opnieuw aangevallen. Al gauw stond ik weer overeind en was ik weer verdreven van de kapitein, dus of het wel ging met hem kon ik niet weten. Plots tilde iemand me op, ja gewoon optillen en over de schouder gooien alsof ik niks woog. Niet neersteken of niks, wat was hij dan met me van plan? "Wat..? Zet me neer!" gilde ik en probeerde me los te worstelen, hij liep richting de reling. "Nee! Zet me neer!" Ik vloekte toen ik zijn grijnzende gezicht zag. "Met alle liefde," zei hij emt een dreigend gezicht en gooide me over de reling. Dat was natuurlijk ook een manier om van je tegenstanders af te komen. Ik gilde, de val leek eindeloos te duren, het geschreeuw van het gevecht op het schip vervaagde en vervolgens hoorde ik een klap. Direct toen ik onder water was vocht in mijn weg omhoog en hoestte water uit, ik voelde me vreselijk klein zo bij het grote schip en in de woeste zee. Ik voelde me hopeloos verloren, plots zag ik een rots opsteken uit eht water, ik ging erhene en klampte me eraan vast. Een nieuwe golf spoelde over me heen en ik voelde hoe mijn handen weggleden van de gladde rots.

[ bericht aangepast op 16 juli 2011 - 20:32 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Vluuv, je bent te goed :')

Home is now behind you. The world is ahead!

crappy post aangepast

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja, zwaar onwaarschijnlijk dat dat zou lukken, maar schijt daar aan 8D
Ik moest even Captain zijn imago op laten krikken :x

Natambu/Nate
Mijn trucje met de revolver pakte niet uit zoals ik had gewild, maar wanneer ik iemand Abby overboord zie flikkeren, ben ik meer dan tevreden. Vrolijk kijk ik terug naar de man over me. Hij heeft het ook gezien en kijk met opengesperde ogen naar waar ze over de reling is gegaan. Eventjes aarzel ik met hem aan te vallen, hij heeft iets bekend, maar ik kan er de vinger niet op leggen wat. Zijn geizcht zegt me niets, maar zijn ogen... Ik ben er bijna zeker van dat ik die ogen eerder heb gezien. Ach ja, wat maakt het uit. Ik haal uit met mijn boksbeugel en mijn rapier tegelijk, maar hij is me te snel af. Hij blokkeerd me en zegt dan: 'Je bent mis, we staan aan dezelfde kant.' Ja, niet dus he. Ik grijns en val weer aan, waardoor ik hem kan raken met mijn boksbeugel, maar hij haalt me onderuit en verdwijnt.

Tristan
Zelfs de mulat wiens leven ik gered heb in de kolonie, herkent me niet. Maar voordat we iets kunnen doen, kijken we allebei toe hoe Abby van het schip wordt gesmeten. Mijn hart staat stil wanneer ze uit het zich verdwijnt. Even sta ik nog aan de grond genagelt, maar dan neem ik snel een besluit. De mulat en het dek van de Medusa zit tussen mij en de plek waar ze gevallen is, maar dat kan ik mits een beetje veel moeite wel snel oversteken. Tot mijn grote frustratie smijt de mulat zich ineens op mij en weet me te raken met dat venijnige speeltje van hem. Hij geloofd duidelijk neit dat ik bij hen hoor, logisch zou ik ook niet doen, maar nu maakt het me razend. Ik schop hem onderuit, baan me een weg over de Medusa en leun over de reling. Waar zit ze? Ze moet hier ergens... Dan zie ik een hoofd boven water komen en een rots vastgrijpen ik slaak een zucht van verlichting. Maar ze krijgt geen greep en laat het ding weer los. In een moment van verstandsverbijstering spring ik haar achterna. Na een hap zout water binnen te hebben gekregen, weet ik weer wat ik heb gedaan en zwem naar haar toe. Ik grijp haar met 1 arm onder haar schouders en trek haar mee naar de rots. Het ding is spekglad, maar onder water is er een inham waar mijn ene voet steun vind. Hijgend rust ik uit, terwijl ik eventjes Abby check. Ze leeft nog, gelukkig.

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

Ik heb nog geen hap naar binnen kunnen werken voor de kapitein en de bemanning de enterhaken uitgooit. Enterhaken? Ik werp een blik op het schip dat overvallen wordt. Oh verdomme, waarom moet ik net nú gewond raken! "Ik.. Ik ga Maxime zoeken. Wees voorzichtig." Ik vind het jammer dat ze weggaat. Nu sta ik besluiteloos alleen. Wat nu? Ik kan onmogelijk dat schip overvallen in deze toestand. Dat is de reinste zelfmoord. Dus kijk ik maar lijdzaam toe hoe de rest de buit voor mijn neus weghaalt. Ik moet maken dat ik wegkom, ik word nog eens doorboord met een zwaard omdat ik iemand voor de voeten loop. Dus maak ik dat ik wegkom, vlucht naar beneden.

No growth of the heart is ever a waste

Nate is officieel een klootzak, haha :''D Maar wel een coole.


Abby (Abigail Rosaline Valence)
Even dacht ik dat ik het niet zou redden, de zee was woest en het boven water proberen te blijven maakte me uitgeput. Plots hoorde ik een plons, niet ver van me vandaan. Ik zag dat het een persoon was, een man, maar ik kon niet zo gauw zien wie, maar dat was dan ook het laatste waar ik me mee bezig hield. De persoon pakte me vast en trok me naar de rots, waar ik me weer gauw aan vasthield. Ik hijgde lichtjes, blij dat ik nu steun had. Toen ik mijn ademhaling weer onder controle had nam ik de tijd om te kijken wie mijn redder was. Mijn ogen werden groot toen ik hem herkende, die ogen.. Zijn haar was anders maar.. Voorzichtig liet ik met een (ja die '' dingen doen nog raar) de rots los en legde die op mijn wang, droomde ik? Mijn ogen vulde zich met tranen, nou niet bepaald het goede moment kan ik je zeggen, maar toen ik er zeker van was dat hij het was glimlachte ik. "Tri.. Nee, Thomas.." fluisterde ik, had dat overboord gooien toch een positief iets. We kregen een nieuwe golf over ons heen, deze keer was ik voorbereid en klampte ik me beter vast. We moesten terug op het schip zien te komen, maar daarvoor moest eerst iemand ons zien, anders waren we hopeloos verloren. Ik hoopte vurig dat iemand ons miste, iemand had het moeten hebben gezien! Ik wilde Thomas niet weer kwijt.

[ bericht aangepast op 16 juli 2011 - 21:25 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Geschrokken merk ik ineens dat iedereen wapens begint te halen en bang grijp ik Ace zijn hand vast. Ik zie het andere schip in de verte en een naar voorgevoel bekruipt me. "Ik.. Ik ga Maxime zoeken." zeg ik dan en zonder dat ik het wil laat ik Ace lost. "Wees voorzichtig." zeg ik nog en ik ren naar Maxime toe die aan de andere kant van het dek staat. "Max! Kom, we moeten naar binnen." Ik werp Felix een verontschuldigende glimlach voor mijn brutaliteit toe en grijp dan vastberaden Maxime bij haar arm. Snel trek ik haar mee en bang ren ik de kamer in waar Ace en ik vannacht hebben geslapen. Ik sluit de deur en pak een oude houten stoel om de deur te blokkeren. "Sorry Max, ik raakte in paniek." zeg ik zacht en ik pak haar hand weer vast. Ik ben bang.

Olivier
Ik vecht door, de pijn negerend, als ik ineens Abby zie vallen en haar gil hoor. Geschrokken doorboor ik een laatste borstkas en ren dan snel naar de kant. Ik word tegengehouden door een kast van een vent en dreigend komt hij met zijn mes op me afgelopen. Ik grijns scheef, ontdek een gat in zijn verdediging en steek hem in zijn zij. Hij kreunt en zakt op zijn knieën, zodat ik gemakkelijk mijn zwaard neer kan laten komen op zijn hoofd. Ik voel de schok van mijn zwaard tegen zijn harde schedel natrillen in mijn armen, maar dan hoor ik een macaber gekraak en tot mijn genoegen zie ik dat de bovenkant van het hoofd van de man nu in tweeën ligt. Ik draai mijn zwaard met alle kracht die ik heb om, waardoor ik zijn schedel hoor kraken en zijn hersenen kan zien. Ergens, diep van binnen, voel ik me misselijk worden en wil ik me het liefst omdraaien, maar het grootste gedeelte van me geniet. Grijnzend haal ik mijn bebloede zwaard uit zijn verminkte hoofd en ik geef hem een laatste duw met mijn voet. Zijn hoofdinhoud loopt naar buiten en ik kan het niet laten een seconde of twee gefascineerd naar de grauwe, bloederige massa te kijken. Dan herinner ik me Abby, en ik ren snel naar de reling, ineens bezorgd. Opgelucht zie ik haar boven water komen, en ik wil al een touw pakken als ik een tweede figuur boven zie komen. Een koude rilling loopt over mijn rug als ik hem herken. Het is hem, geen twijfel mogelijk. Hij zwemt naar Abby toe en trekt haar mee naar een gladde rots. Ik loop naar het verhoogde gedeelte van het dek waar ook het roer staat en kijk verbitterd naar de twee figuurtjes op de rots. Hij heeft me intussen in de gaten gekregen en zwaait hevig, roepend om hulp. Het laat me koud. Het enige wat ik nu nog voel is de pijn in mijn zij, en de pijn op mijn rug. Ik voel geen liefde meer. Maar waarom sta ik hier dan verbitterd naar die twee te kijken? Als het me echt koud liet zou ik verder gaan met vechten. Twijfelend draai ik me om, maar als ik naast me een touw zie liggen wint mijn zachte kant het. Bovendien, als ik Tristan weer aan boord heb heb ik de kans hem te martelen. Te doden. Een kans die ik eerder heb laten glippen. Terwijl ik het touw vastbind aan een boei en zo ver mogelijk uitwerp schrik ik van mezelf. Martelen? Vermoorden? Nee, dat zou ik niet doen. Aan de andere kant- bedenk ik mezelf met een gemene grijns- Ik ben de kapitein, niemand houdt me tegen.

eeeels, je maakt me weer misselijk met die beschrijvingen xd
En wtf gebeurd er met olivier x'D haha, jaloerse flikker.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.