[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Ik begin Carlos steeds minder te vertrouwen, is dat je bedoeling?


Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Hé, dat ik jou ken vind ik wel leuk, alleen de rest zit me tegen," legde ik uit, hij moest niet gaan denken dat ik hem haatte. "Hmm, ik haal wel even, ben zo terug," zei ik en stond op. Ik liep naar iets wat een bar moest voorstellen, het stelde niet veel voor, maar ze vonden het helemaal geweldig, ze hadden een eigen soort kroeg. Voor zover je een kamer met wat tafels, stoelen en een ding dat op een bar ene kroeg kan noemen. Achja, het was een goede plek om wat te zitetn en kletsen. Ik vroeg twee rum en droeg die terug naar de tafel. "Alsjeblieft," zei ik met glimlach, zette de glazen neer en ging weer zitten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Nee? (joehoe)

Carlos Jonéz
Ik glimlachte; 'Dankjewel!' Ik nam de rum aan. Het gesprek kwam verder op gang en ik kreeg er een goed gevoel over. Ze was aardig. Ze voelde vetrouwd en veilig aan. Ik nam een slok en keek naar haar, ik glimlachte vriendelijk en nam een paar flinke slokken.

We're all mad here.

Haha, gaat je goed af dan xd Ik vind ;'m verdacht
Waarom wilt ie Abby nou weer dronken

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik gleed met mijn vinger langs de rand van mijn glas en keek er dromerig in. Mijn gedachten dwaalde weer af naar Thomas, een treurig gevoel overviel me. Toen ik opkeek zag ik Carlos en werd ik weer uit mijn gedachten gehaald. We hadden een gesprek over vanalles en nogwat, het boeide me niet zozeer waarover het ging, zolang het maar gezellig was. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg ik na een tijdje nieuwsgierig.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Ik staarde naar haar dromerige blik, ik glimlachte. Ik leunde op de tafel, 'Ik kom van de plaats Andalusië. Een plaats aan de zee in Spanje. ' Ik glimlachte; ik keek haar diep in haar ogen. Ik probeerde te luisteren wat ze dacht. 'Waar jij? ' Ik keek door de ruimte en nom nog een flinke teug (ofhoejedatspelt.)

Oké misschien niet helemaal te vetrouwen.

We're all mad here.

Haha :'D

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Hmm, Spanje lijkt me vreselijk mooi," zei ik, dat meende ik. Ik wilde er altijd al heen, mijn ouders waren er wel geweest, maar ik mocht nooit mee. Ik nam een slok van mijn rum, het liet een brandend gevoel achter in mijn keel. "Ik? Ik kom uit Engeland, saai hè? Maar hé, woonde je alleen? Aangezien je nu alleen reist.."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carlos Jonéz

Engeland leek me ook behoorlijk mooi; ik vond dat britse accent zo leuk. Het klonk zo lief en braaf; zo burgelijk. Ik glimlachte maar door haar vraag veranderde me dat al snel, 'Ja, uiteindelijk wel; laten we het daar op houden.' Ik keek weg, geen verdere behoefte in een gesprek over mijn verleden

We're all mad here.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Sorry, ben altijd al nieuwsgierig geweest," verontschuldigde ik mezelf gauw, "maar hé, ik ben nu ook alleen, dus zitten we wel ongeveer in hetzelfde schuitje." Ik glimlachte naar hem en dronk de rest van mijn rum op, ik zette het lege glas weer neer. "Trouwens, ik ga nu denk ik. Ik heb nog wat belangrijks te doen," zei ik toen en stond op. "Sorry, maar ik spreek je nog wel, geniet van je kamer hè?" Ik grijnsde en liep weg. Toen ik door de gangen liep twijfelde ik even, maar ik daalde toch af naar de ruimte waar de cellen waren. Een man die ik nog nooit gezien had stond te bewaken, blijkbaar stond hij hier haast de hele dag, want hij kwam me écht niet bekend voor. "En wat denk jij te gaan doen?" gromde hij toen ik langs hem wou lopen, geschrokken bleef ik staan maar herstelde me gauw. "Ik kom iemand bezoeken," zei ik kalm en keek hem strak aan. "En jij denkt dat dat zomaar gaat?" vroeg hij nors, godsamme, waarom ging het nou nooit zoals ik wou? "Luister, ik geef je 5 goudstukken en dan laat jij mij hier door, máár, geen woord erover tegen wie dan ook, je doet net alsof ik hier nooit was. Begrepen?" probeerde ik met hem te onderhandelen. Hij keek bedenkelijk en wreef over zijn kin. "Hmm," mompelde hij, "5 goudstukken is wel erg weinig he?" ging hij verder en ik zuchtte. Weinig? Voor een piraat was het veel, verwende klootzak. "Prima, 6 dan, maar meer niet." Hij knikte ewn ik overhandigde hem de gauwstukken, vervolgens liep ik gauw door. Het was een lange gang met een hoop cellen, Thomas zat pas in een van de laatste, hij was de enige in deze cellen zo te zien. Ik knielde bij hem neer. "O hod, Tristan, het spijt me zo," zei ik zachtjes, het was vreselijk hem opgesloten te zien. Ik wilde hem knuffelen, maar die stomme tralies zaten in de weg en dat was de schuld van de kapitein.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wat zijn max&Jos&Ace&Felix ineens stiiiil Ö Even wat leven erin brengen ^^

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Nadat ik bij Thomas was geweest was ik terug naar boven gegaan, ik had hem beloof iedere dag langs te komen en ook wat eten voor hem mee te smokkelen, hij kreeg enkel brood en water. Één keer per dag! Dat was toch veels te weinig voor een man? Ik at ook niet veel, maar als ik zo weinig moest eten zou ik de hele dag honger hebben. Ik liep naar mijn eigen kamer en ik wilde net op mijn bed gaan zitten toen ik zag dat het shirt dat ik geleend had nog op de grond lag, dat kon ik ebter maar terugbrengen. Toen ik het shirt opgeraapt had liep ik terug de gang op en eenmala bij Maxime's kamer klopte ik aan en wachtte op antwoord.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame.

Ik verliet Ace en Felix om de deur voor een tweede keer te openen. Deze keer was het Abby. 'Welkom terug,' glimlach ik. 'Je hebt toevallig niet de kapitein of zo gesproken, toch?' vraag ik voorzichtig terwijl ik een beetje voor de deur ga staan. Pas als ik dat zeker weet mag ze naar binnen, voor ik dadelijk Ace in de problemen breng. Ik had de deur sowieso nog niet meteen open moeten doen! Ik ben gewoon impulsief, blijkbaar. 'Waar is Olivier eigenlijk?'

everything, in time

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Verbaasd keek ik haar aan toen ze vroeg of ik de kapitein gesproken had, ik trok een wenkbrauw op en schudde toen mijn hoofd. "Nee, hoezo? En hij zal wel in zijn hut zitten ofzo," zei ik. "Maar ik kwam dit even terugbrengen,' voegde ik er toen aan toe en liet het shirt zien. Ik keek even langs haar, hmm, Felix en Ace waren er blijkbaar bijgekomen. Zouden Josephine en maxime een oogje op hun hebben..? Ja, waarom zouden ze anders piraten in hun hut laten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik schrik me de pleures als ik geklop op de deur hoor. Weg hier, rennen! Waarheen? Het bed! Zo snel als ik kan laat ik me van het bed vallen en rol eronder, net voor de deur wordt opengedaan.
Het is Abby en ik slaak een hoorbare zucht van opluchting.
"Je hebt toevallig niet de kapitein of zo gesproken, toch?" Oh geweldig, daar zit ik op te wachten. Geef me maar een hartverlamming. Ik kan mijn geluk niet op als ze van 'nee' schudt. Ik glijd weer onder het bed vandaan, waarop Abby me vreemd aankijkt. 'Ten eerste,' begin ik als ik mezelf op orde heb gebracht, 'dit is niet wat het lijkt. Ik zocht alleen dekking om te voorkomen dat ik word gekielhaald.' Dan knipper ik een paar keer met mijn ogen. 'In zijn hut zei je?' Ik bijt op mijn lip. 'Dan zal hij wel een geschikt moment afwachten om me te grazen te nemen,' zucht ik. Abby kijkt me vreemd aan. Ik sta op en leg mijn bruine staart naar achteren.
'Ik ben het zat. Ik zit hier toch als een rat in de val, als de kapitein me te grazen wil nemen dan doet hij dat vanzelf wel. Uitstel van executie is zinloos,' zeg ik gedecideerd, waarop ik de deur uit wandel. Tot zover de goeie moed, Ace. Iedereen weet dat je geen held bent. Stel dat de kapitein met je wil duelleren en je zo naar de vergetelheid brengt. Zou hij iemand zijn om een ander in publiek te doden? Dat is toch helemaal niet volgens zijn boekje? Ik weet eigenlijk niks van de kapitein, wat wel of wat niet te verwachten. Dat hij ooit op Abby zou vallen is absoluut iets wat niemand verwachtte.
Ik ruk mezelf uit mijn gedachten en staar om me heen. Waar in godsnaam bén ik? Voorzichtig open ik een deur en mijn ogen verwijden zich. Ik weet waar ik ben.
'Wat mot jij hier?' hoor ik iemand vragen. 'Eh.. dit was niet de bedoeling. Ik was verdwaald en..' 'Bespaar je me excuses. Jij komt zeker ook voor die zielige verzopen rat daar. Ik heb het bod verhoogd. Zeven goudstukken, minder niet,' zegt de man met een grijns.
'Zielige rat?' Ik gluur langs de bewaker naar de rij cellen, waar er eentje van bezet is. Hé! Ik ken hem. Dát is Tristan! Heeft de kapitein hem opgesloten? Voor.. voor de relatie met Abby? Of is het wat anders? Heeft hij verraad gepleegd? Het eerste ligt meer voor de hand. 'Waarom zit hij opgesloten?' vraag ik, niet wetende of ik mezelf hier wel in wíl werken. Maar vreemd genoeg is er een klein deel van me dat dit wil oplossen, dat die twee weer bij elkaar wil brengen. Het is net zo tragisch als Romeo en Julia en het zou zonde zijn als deze twee zich pas weer konden zien in vrijheid na de dood. Dat zou onmenselijk zijn. Een piraat weet alles van vrijheid en hoe belangrijk dat goed is. Waarom zou de kapitein die twee scheiden? Wat denkt hij ermee te winnen, haar hart? Ik word kwader naarmate ik verder denk.
'Hé schurftluis, ik zei je dat je op moest zouten. Ik weet niet waarom hij hier zit en vreemd genoeg interesseert dat me bar weinig. Ik weet alleen dat ik wat te martelen heb als ik me verveel.' 'Hou toch je klep,' reageer ik en maak me uit de voeten.
Je moet je hierbuiten houden, Ace. Je hebt jezelf al genoeg in de shit gewerkt, voor held spelen betekent alleen een doodsvonnis. Hiermee ga je niemand verder helpen. Doe waar je goed in bent: zuipen en plunderen.
Ik zucht als ik op een kist ga zitten op het dek. Ik heb toch een hogere roeping gekregen dan dat? Er zit iemand ten onrechte vast! Wacht, wacht. Rustig. Wie weet heeft hij wel wat uitgespookt. Dan sta ik op. Alleen één manier om erachter te komen.
'Abby,' zeg ik als ik weer terug ben bij de kamer. 'Waarom zit Tristan vast?'

No growth of the heart is ever a waste

haha Ace wordt heldhaftig

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Vreemd keek ik Ace na. "Wat heeft hij geflikt waarom de kapitein hem zou kielhalen?" vroeg ik verbaasd aan Maxime. "ach, wacht, ik ahng dit even terug," zei ik, ik liep naar de kledingkast en hing 't shirt terug. Plots kwam Ace weer terug, die was snel. "Abby," begon hij en ik keek hem vragend aan. "Waarom zit Tristan vast?" voegde hij eraan toe. Ik moest toegeven, die vraag kwam zeer onverwacht en hoe wist hij ervan? betekende dit dat de rest er ook al van wist? God, straks besloot iemand me nog te verraden als ik bij hem langs ging, maar het was een goede vraag, waarom zat hij precies vast? De kapitein had enkel een vaag antwoord gegeven en nog wat, waarom wilde Ace dta zo graag weten? Ik bespeurde kort zijn gezicht af, maar hij leek zijn vraag te menen. "Ik weet 't niet," mompelde ik zachtjes. "Of naja, volgens mij was het omdat hij op het andere schip zat, de kapitein gaf nou niet echt een duidelijk antwoord. Maar weet je wat nou 't ergste is? Hij zat op dat schip omdat de kapitein hem eerst van de Medusa had getrapt, en waarom? Volgens mij alleen omdat ie jaloers was." Ik sloeg mijn armen over elkaar en zuchtte zachtjes. "En er is niks dat ik kan doen, als die klootzak hem wil martelen kan ik hem niet eens tegenhouden.." Dat idee vond ik vreselijk, ik wilde hem helpen, maar was totaal machteloos.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik luister naar Abby's verhaal. Dit is ernstig. Heel ernstig. Maar ben ik bereid mijn leven wat me hier is gegund ervoor op het spel te zetten voor hen? Dat is een behoorlijk hoge inzet. Ik glimlach even om een herinnering, een lang vergane herinnering van vroeger. Mijn buurmeisje was voorbestemd om met een boer te trouwen, maar was verliefd op een man van adel. Iets wat ik nooit heb begrepen. Waarom zou een man van adel op iemand van haar klasse vallen? Zij heeft hem niets te bieden. Maar ik dacht verder na verloop van tijd. Liefde. Dat heeft ze hem te bieden. En ze zouden nooit samen zijn. Het is onrechtvaardig. Maar wat heb ik, als piraat, te oordelen over rechtvaardigheid? Ik jat, zuip en verniel. Als er iemand niet te oordelen heeft daarover, ben ik het wel, een miezerige dekzwabber.
'Niemand met een beetje verstand keert zich tegen de kapitein. Maar dat hoeft niet te betekenen dat een piraat in nood geen hulp kan gebruiken,' zeg ik met een glimlach. 'Ben zo terug.'
Ik glip naar boven en loop richting de keuken. 'Pedro, ik heb je hulp nodig.' 'Och bij Neptunus, jij weer. Wat zal het nu weer zijn? Zalm van de grill met Italiaanse kruiden, in een bedje van veldsla en aardappelpuree?' sist hij sarcastisch. 'Als je dat kan missen,' zeg ik hoopvol.
'Waar zie je me voor aan!' 'Maak een royale maaltijd. Het is voor iemand die het nodig heeft.' 'Ja, je blonde vriendinnetje zeker,' sist hij. 'Kom op Pedro. Je bent de enige die hier een gedegen maaltijd in mekaar kan flansen. Breng je vaardigheden naar het volgende niveau. Zie dit als een uitdaging van je kunnen, bekwaamheden en-' 'Teveel dure woorden. Nu wegwezen. Kom over een half uur terug.' Bingo, denk ik met een glimlach. Geduldig wacht ik in het kraaiennest, terwijl ik terug denk aan Kenneth's dood en al gauw klim ik naar beneden, waarna ik naar de keuken wandel.
'Hier, het is dan geen zalm, maar we hebben in Afrika goed gehandeld. Een biefstuk.' 'Biefstuk? Maar is dat niet veel te duur? Hoe heb je dat ooit weten te bewaren?' 'Stel geen vragen,' zegt Pedro met een knipoog. Ik glimlach, pak het bord aan en glip naar beneden. Waar was het ook alweer? Ik glip de gangen door, ontwijk handig naderende stemmen en kom al gauw aan bij de bewaker. Hoe kom ik daar langs? Mijn blik glijdt naar een steen bij mijn voet. Ik pak de steen op en gooi die de gang in.
'Wie is daar! Verdomme ik krijg je wel.' Die gast heeft echt geen hersens. Ik grijns vals als hij in de richting van de steen snelt. Ik glip gauw langs de cellen waar ik Tristan tegenkom. 'Een man die ten onrechte vastzit verdient wel wat hulp uit onverwachte hoek. Neem dit, voor die stomkop weer terugkomt. En verberg het voor hem.' 'Waar zit je, stuk vreten!' 'Ik moet weg, voor hij me levend vilt.' En ik schiet gauw de gangen weer in.
Als ik weer bij Maxime's kamer ben slaak glimlach ik kort naar Abby.
'We kunnen hem misschien niet tegenhouden, maar we kunnen het hem wel zo draaglijk mogelijk maken.'

No growth of the heart is ever a waste

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik begreep niet zo goed wat Ace van plan was, maar hij was al weg voordat ik het kon vragen. "Hmm, en wat doe jij hier eigenlijk?" vroeg ik na een korte stilte terwijl ik Felix aankeek. Kwam hij om Maxime te bezoeken? Ik had mijn handen inmiddels in mijn zak gestoken en vroeg me eigenlijk nog steeds af wat Ace van plan was te doen. Iemand met een beetje verstand zou zich niet tegen de kapitein keren? Wat was hij in godsnaam van plan, hopelijk was hij niet naar de kapitein gegaan om zich te beklagen. Alhoewel, dat leek me erg onlogisch, toen straks had hij het nog over de kapitein en kielhalen. Ik leunde met mijn rug tegen de muur en na een tijdje kwam Ace weer terug, hij bleef ook op en neer lopen zeg. Hij viel meteen weer met de deur in huis. "We kunnen hem misschien niet tegenhouden, maar we kunnen het hem wel zo draaglijk mogelijk maken," was het eerste dat hij zei. Nieuwsgierig keek ik hem aan. "Wat heb je gedaan dan?"

-mijn posts zijn zo kort vergeleken bij die van jou nu, haha, maar zit een beetje vast Ö-

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame
Ik moet even lachen als Ace weer in paniek weg stuift en schud mijn hoofd. Arm ventje toch.
Ik richt me weer tot Abby. 'Dat is best een vervelende streek van de kapitein, iemand wegsturen uit jaloezie. Bij ons in Engeland zou de familie van de weggestuurde veel geld eisen, omdat het een grote belediging is.'
Abby vraagt aan Felix wat hij hier doet, eigenlijk vraag ik me dat ook wel af. Zou hij mij zijn komen opzoeken? Waarschijnlijk liep hij, net zoals Ace, een willekeurige kamer in. Over Ace gesproken, daar is hij weer. 'O, laat me helpen!' zeg ik zowel tegen Ace als tegen Abby. Al is het maar voor Abby.

everything, in time