[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Probeer er niet meer aan te denken, wat voorbij is, is voorbij," vertelde hij me. "Ik weet het, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan," mompelde ik en zuchtte. Dat was waar, ik had moeite met die gebeurtenissen van me afzetten. "Is goed," antwoordde ik toen Tristan voorstelde om naar Ace en Josephine te gaan. Hand in hand liepen we naar het tweetal toe. "Hé," groette ik ze met glimlach. Ik moest inderdaad de rest even vergeten, Tristan was verdomme uit die cel, ik moest blij zijn. Dat was ik ook, maar het werd zonet overschaduwd door de gruwelijke slachtpartij. Misschien kon ik Josephine weg zien te loodsen straks, dan kon ik haar alsnog vragen over Ace en Tristan en Ace. Ach, die konden het volgens mij wel goed vinden samen. Maar hoe moest ik haar hier wegkrijgen? 'Kan ik je even spreken' leek me wat achterhaald en te opvallend, misschien kon ik vragen om iets te lenen, kam ofzo, of een kledingstuk.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Bij Neptunus, wat is ze mooi. Mijn blik glijdt naar het moedervlekje bij haar hals. Subtiel gluren is niet bepaald een sterke kant van me geweest, dus ik moet oppassen.
"Gaat het al wat beter met je wonden?" 'Eh, prima hoor. Ik heel snel, gelukkig. En met jou? Misschien is het in jouw geval beter en veiliger om aan wal te blijven tijdens de plundertocht.' En ik ben niet aan het geinen. Bemanningsleden zullen er nu waarschijnlijk al op aan het wedden zijn wie haar het eerst te pakken krijgt. Nu zorgt het idee van een grote plunderpartij toch wel voor kriebels in mijn buik. Ja. Hier heb ik op zitten wachten. Als die klotemarine toch met stroppen op ons zit te wachten, kan ik net zo goed genieten van al dat moois wat ik in mijn klauwen krijg. Ineens komt Tristan onze kant op gelopen met Abby. Hij.. leeft nog?
'Hallo. Nog eens bedankt voor jullie hulp.' Ik glimlach. 'Geen probleem. Hoop dat je van je maal hebt genoten, ik bezorgde de kok bijna een zenuwinzinking,' grinnik ik. Dan wordt mijn gezichtsuitdrukking serieuzer. 'Klopt het.. van die executieronde? Ik hoorde ineens geschreeuw beneden.'

[ bericht aangepast op 25 aug 2011 - 22:01 ]

No growth of the heart is ever a waste

Tristan - Piraat.
Ik glimlach. 'Het was echt heerlijk' Wanneer hij me serieus vraagt over de executies, verdwijnt mijn glimlach en kijk ik heel ernstig. 'Ja, alleen mij heeft hij een tweede kans gegeven...' Ik zwijg, eventjes zit ik opnieuw beneden tussen de stervende mannen en rondspattend bloed. Ik had nooit gedacht dat de kapitein tot zo koelbloedig ongewapende mannen kon laten vermoorden. 'De kapitein is verandert. Hij heeft zelfs de bewaker neergeschoten, omdat hij jullie binnenliet. 'Orders zijn orders', zei hij.'
Het lijkt wel -ik trek Abby bijna onbewust dichter tegen me aan- alsof hij zijn hart heeft verloren... Ik kijk even naar haar. Ik had haar willen afleiden, maar ik had kunnen weten dat ze zouden willen weten wat er gebeurd was. 'Zeg, heb jij mijn wapens meegenomen? Ik zou ze graag terugwillen, zeker met wat er vanavond te gebeuren staat,' vraag ik Ace, om van onderwerp te veranderen.

Home is now behind you. The world is ahead!

Felix - Piraat

Stomverbaasd staar ik naar de Kapitein als die met een brede grijns mee deelt dat we binnenkort op plundertoch vertrekken. Iedereen weet wat er zich nog geen vijf minuten geleden in het ruim heeft afgespeeld... De gevangenen werden allemaal één voor één vermoord, op een vrij laffe wijze. Ach ja, des te gemakkelijker voor mij. Hoef ik die Tristan geen scheepsbeschuit meer te brengen. Die belofte begon me inmiddels serieus op de heupen te brengen. Voor mij wilde zoiets niets zeggen. Geen mensenleven is me wat waard -behalve het mijne of als er langs mijn kant wat aan te verdienen is. Uit ervaring weet ik dat het slecht is om aan iemand anders dan jezelf te denken. Vroeg of laat denken ze toch verkeerd van je, dan liever dat het écht zo is. Maar de Kapitein was vroeger anders in die dingen. Het komt niet veel voor dat Olivier zijn cool verliest. Meestal is hij erg nuchter in zijn beslissingen. Maar deze keer ligt er bloedlust in zijn ogen. Deze keer gedroeg hij zich voor het eerst als een rasechte piratenkapitein. Dat verbaast me nog het meest. En eerlijk gezegd verontrust het me. Iemand die zo'n snelle karakterwissel maakt is niet stabiel. Dat is niet gezond. Al helemaal niet als ik orders moet aannemen van die vent. Ik heb er moeite mee mijn verbazing en verontrusting te verbergen, hoewel ik blij ben dat we eindelijk wat actie gaan ondernemen. Mijn plan met Maxime vlot niet erg en dat maakt me nerveus. Ik heb er al meerdere keren aan gedacht om het meisje gewoon haar nek over te snijden en dan haar fortuin te stelen. Maar als ik dat doe start Olivier - die nogal op die aristo's gesteld leek te zijn, of toch tenminste iets met hen van plan was, anders had hij ze al lang van boord gepierd- een onderzoek en komen ze geheid bij mij uit, aangezien ik altijd bij haar rondhang. Ik zou mijn wapens en buit moeten verstoppen en op zo'n kleine ruimte als een schip is dat te riskant. Iemand zou het vroeg of laat vinden en dat is het me eerlijk gezegd niet waard.
In ieder geval ben ik blij ergens mijn lust op los te laten en ik kan niet wachten om rijkdommen te gaan zoeken, hoewel ik eerlijk gezegd betwijfel of er in een dorp veel rijkdommen te vinden zijn, maar kom.
Op dat moment komt Tristan ineens het dek op wandelen, met Abby op zijn hielen. Die twee steken het niet onder stoelen of banken dat ze wat hebben en om eerlijk te zijn word ik er kotsmisselijk van. Tristan tolereer ik omdat hij me uit een benepen situatie heeft geholpen, maar die Abby vind ik maar een vreemd geval. Zich als een man verkleden... Hoe lomp kan je zijn? Met zijn komst is mijn verbazing alleen nog maar gegroeid... Hij leeft dus nog. Ik vraag me af waarom de Kapitein hem in leven heeft gehouden. Als Olivier écht verliefd is op juffrouw mannenklerenfetish ginder, dan had hij Tristan beter afgemaakt. Abby zou dat waarschijnlijk niet appreciëren, maar wie luistert er ook naar een vrouw ? Je vraagt het eerst beleefd en als ze niet willen dat betaal je ze. Simpel.
Ik draai onopvallend met mijn ogen als ik Tristan en Abby hand in hand naar Ace en zijn tut zie lopen. Is dit nu een piratenschip of een matchmakersball? Achterlijke zeepokken dat het zijn... Oh well... Dan maar negeren. Ik grijns innerlijk, knijp mijn ogen even tot spleetjes en ga verder met wat ik deed - het controleren van de touwen die de zeilen op hun plek hielden. Ik heb hier een scheepsjongen mee zien prutsen en besloten dat mormel er in de volgende storm uit te gooien. Hoe hij omgaat met dit schip is gewoon misdadig - en dat komt van iemand die niet eens zeebenen heeft.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Haha, omg, Abby wordt gehaat :x

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Ace vroeg naar de executieronde en direct betrok mijn gezicht, het ging nog wel een tijdje duren voordat ik dat beeld volledig uit mijn geheugen had gewist. Voor Tristan moest het vast nog erger zijn, vanuit mijn ooghoeken gluurde ik kort naar hem. "Hij is niet zomaar verandert, hij is een totaal ander persoon geworden," reageerde ik op wat Tristan zei. Tristan begon over zijn wapens, duidelijk een poging om van onderwerp te veranderen wat ik wel apprecieerde. Ik wendde me maar tot Josephine, waar zou zij vanavond trouwens verblijven? Tijdens de plundertocht? Over de plundertocht gesproken, ik was van plan niet mee te gaan. Ik had vandaag genoeg moorden gezien, voor het eerst sinds lange tijd verlangde ik even niet naar avontuur en actie. "He Josephine," begon ik, "ik wil je wat laten zien, ga je mee? Hé Ace, je vind het vast niet erg als ik haar even leen?" vroeg ik met grijnsje. Ik keek naar Tristan en glimlachte. "Ik zie je straks wel, oké?" zei ik hem en liep vervolgens met Josephine naar binnen. "Eigenlijk wilde ik je niks laten zien, maar even praten, als meiden onder elkaar. Vind je het erg?" vroeg ik haar. Het was deels waar, het was fijn om even te kunnen praten als meiden onder elkaar, want de mannen hier op het schip spraken vaak over vrouwen, drank en plundertochten. Dat was soms wel oké, maar als je het elke dag hoorde begon het ook vervelend te worden. "Maar goed, ik vroeg me af wat je van plan was vanavond te gaan doen als ze gaan plunderen? Blijf je op het schip?"

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Als Tristan en Abby bij ons komen staan glimlach ik naar ze, maar ik ben totaal niet bij het gesprek met mijn gedachten. De manier waarop Ace naar me kijkt brengt me in de war, omdat het niet lijkt op hoe mannen meestal kijken. Het is minder.. minder vervelend, het voelt niet vreemd. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik ook naar hem zit te staren. Als ik de rest hoor praten over executies probeer ik beschaamd mijn gedachtes opzij tezetten. Het is nu geen tijd om aan dit soort malle dingen te denken. Maar toch kan ik het niet laten schuin naar hem te gluren. Volgens mijn moeder is het met mannen heel belangrijk om subtiel te zijn. Ik heb altijd veel waarde gehecht aan de mening van mijn moeder, maar nu kan ik het gewoon niet opbrengen om weg te kijken. Het maakt me blij om naar hem te kijken en om zijn stem te horen, maar ik besef me ook dat het verkeerd is om dit te voelen voor hem, en dat het toch niet goed af kan lopen. Maxime heeft gelijk met wat ze eerder zei, en dat ergert me verschrikkelijk. Aan de andere kant komt Felix, waar zij een oogje op lijkt te hebben, ook niet over als de meest betrouwbare persoon ooit. Als Abby me uit mijn gedachtes laat opschrikken bedenk ik blozend dat ik echt mijn aandacht echt nergens meer bij kan houden zonder dat mijn gedachten hun eigen gang gaan. Ik knik naar haar en glimlach, met nog steeds die vervelende blos op mijn wangen, naar Ace en Tristan. “Tot straks. We zijn zo terug.” Samen met Abby loop ik naar binnen, terwijl ik de neiging onderdruk om even achterom te kijken om te kijken of hij ook kijkt. God, ik erger me aan mezelf. "Eigenlijk wilde ik je niks laten zien, maar even praten, als meiden onder elkaar. Vind je het erg?" Ik glimlach en schud mijn hoofd. “Tuurlijk niet, waar wil je het over hebben?” Hopelijk kan dit me afleiden. "Maar goed, ik vroeg me af wat je van plan was vanavond te gaan doen als ze gaan plunderen? Blijf je op het schip?” Ik knik en trek een scheve glimlach. “Zie je mij al met een zwaard een dorp overvallen? Nee, dat moet ik maar niet proberen. Ik blijf vanavond in mijn kamer tot het rustiger is. Trouwens, ik ben blij voor je dat Tristan terug is. Het is verschrikkelijk dat hij dit heeft moeten meemaken.. Het is werkelijk onmenselijk.” Ik denk terug aan mijn broer, die voor gek verklaard is nadat hij door piraten gevangen en gemarteld was geweest. Gelukkig is Tristan er beter vanaf gekomen, denk ik terwijl ik een rilling langs mijn ruggegraat voel gaan.

Olivier
Ik loop naar de kasten achterin mijn hut en haal ze van het slot. Krakend en piepend openen ze, en glimlachend kijk ik naar de schatten daarbinnen. Geweren, pistolen, messen, zwaarden, sabels, wapengordels en losse kogels- hier heb ik altijd spullen liggen voor het geval dat. En omdat ik de wapens heb van al die dode mannen is de voorraad flink aangesterkt. Er zitten redelijke mooie dingen tussen, maar een wapenriem trekt mijn aandacht. Hij is van versleten leer en niet heel speciaal, maar er hangen een revolver van goede kwaliteit en een prachtige rapier aan. Er staat een inscriptie op het lemmet, en ik tuur door mijn wimpers heen om het te lezen. Jane. Ik trek een wenkbrauw op. Wie noemt zijn wapen nu Jane? Ach, vast een of andere sentimentele klootzak die zijn vrouw is verloren en haar zo in herinnering probeert te houden. Ik grinnik en bedenk me dat het niet veel uitmaakt. Het is niet zo dat de mensen waar ik hem op zal gebruiken de inscriptie te lezen krijgen. Ik laat voorzichtig het ijzeren blad door mijn handen glijden en steek “Jane” dan terug bij de wapenriem. Meisje, ik denk dat wij goede vrienden zullen worden.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Dus je blijft in je kamer? Erg als ik dan bij je kom? Ik denk namelijk niet dat ik vanavond meega.." zei ik haar, toen begon ze over Tristan en mijn gezicht betrok. "Ik weet het en het voelt alsof het mijn schuld is, Ik bedoel.. Als ik de woede van de kapitein niet over me heen had gehaald, dan had hij Tristan ook niet zo moeten hebben," begon ik en zuchtte zachtjes. "Ik wou dat ik wat voor hem kon doen, maar ik weet niks." Ik stak mijn handen in mijn zakken, hij was zo lief voor me en had in zo'n korte tijd veel meegemaakt en er was niks dat ik terug voor hem kon doen. "Maar genoeg over mij, hoe zit het met jou en Ace?" vroeg ik en keek haar met grijnsje aan. "Hij leek jou wel te zien zitten, maar hoe zit het met jou? Heb je eigenlijk al eens een vriendje gehad?" vroeg ik, ik gokte van niet. Ik kwam uit hetzelfde soort wereldje, uitgehuwelijkt worden, je ouders kozen een man die 'goed genoeg' was volgens hun.

Oké, ik weetécht niks en ik moet thee drinken anders wordt ie koud :'D Dus help jij me uit de brandt? Ik hoopd at ik zo at meer inspriatie heb, tot zo!

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kun je hier wat mee?

Josephine
“Nee, ik heb juist graag dat je er bij komt, anders zit ik daar maar alleen! Of nouja, misschien met Maxime erbij. Maar het zal me zeker gerust stellen als jij erbij bent, wij zijn namelijk niet echt in staat om ons te verdedigen.” Als ik zie hoe verdrietig en schuldig ze zich voelt spijt het me dat ik over Tristan ben begonnen, maar voor ik haar kan troosten zegt ze ineens wat waar ik me dood van schrik. "Maar genoeg over mij, hoe zit het met jou en Ace? Hij leek jou wel te zien zitten, maar hoe zit het met jou? Heb je eigenlijk al eens een vriendje gehad?" Ook al verbaast het me niet zozeer dat Abby deze dingen vraagt, het kwam zo onverwacht dat ik haar een paar seconden alleen maar aankijk. Dan komen mijn hersenen weer op gang. “Nee, nee, ik heb nog nooit een relatie gehad met een man op die manier.” Ik merk dat mijn rode wangen terug komen als ik denk aan haar vragen, en dat ik het warm krijg. “En verder.. Ik.. Het is niet gepast Abby, het hoort niet. Ik..” Verward draai ik me om en sla mijn armen over elkaar heen. “Waarom vraag je me dit eigenlijk?” Was het zo duidelijk te zien? Mijn moeder had gelijk, subtiel zijn is echt heel belangrijk.

Olivier
Ik loop naar de kasten achterin mijn hut en haal ze van het slot. Krakend en piepend openen ze, en glimlachend kijk ik naar de schatten daarbinnen. Geweren, pistolen, messen, zwaarden, sabels, wapengordels en losse kogels- hier heb ik altijd spullen liggen voor het geval dat. En omdat ik de wapens heb van al die dode mannen is de voorraad flink aangesterkt. Er zitten redelijke mooie dingen tussen, maar een wapenriem trekt mijn aandacht. Hij is van versleten leer en niet heel speciaal, maar er hangen een revolver van goede kwaliteit en een prachtige rapier aan. Er staat een inscriptie op het lemmet, en ik tuur door mijn wimpers heen om het te lezen. Jane. Ik trek een wenkbrauw op. Wie noemt zijn wapen nu Jane? Ach, vast een of andere sentimentele klootzak die zijn vrouw is verloren en haar zo in herinnering probeert te houden. Ik grinnik en bedenk me dat het niet veel uitmaakt. Het is niet zo dat de mensen waar ik hem op zal gebruiken de inscriptie te lezen krijgen. Ik laat voorzichtig het ijzeren blad door mijn handen glijden en steek “Jane” dan terug bij de wapenriem. Meisje, ik denk dat wij goede vrienden zullen worden.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Gezellig, dan had ik vanavond tenminste wat te doen en een beetje afleiding. “Waarom vraag je me dit eigenlijk?” vroeg ze plots. O god, had ik weer. "Ik was gewoon nieuwsgierig of het waar was, ik had namelijk zo'n vermoeden en jullie passen wel goed bij elkaar," vertelde ik toen maar en haalde mijn schouders op. "En hoezo hoort het niet?" vroeg ik verbaasd. "Man, jullie lijken op elkaar, Ace zei ook al zoiets.." mompelde ik zachtjes tegen mezelf en richtte me toen weer op Josephine. Het was wel prettig om iemand te hebben die ene beetje op me leek. Zij kwam uit hetzelfde milieu, althans, ik had dat van mij al achtergelaten, en zij was ook verliefd. Althans.. "Dus, je vindt hem wel leuk?" vroeg ik en keek haar aan. "Oh sorry, ik.. Ik hoor me hier niet mee te bemoeien," verontschuldige ik mezelf gauw en beet op mijn onderlip. "Het is gewoon fijn iemand te vinden die ene beetje hetzelfde is en soms is het gewoon prettig om even niet tussen al die onbeschofte mannen te zijn die het altijd over hetzelfde hebben." Ik glimlachte flauwtjes en keek haar aan.

Crap. -facepalm- What's wrong with me o-o

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Ace denkt er ook zo over? O god, o god nee. Hij heeft natuurlijk liever een vrouw zoals Abby, die voor haar rechten opkomt en doet wat ze wil. Of zo'n hoer zoals in Tortuga, want die zeuren ten minste niet zo aan je kop. Josephine! Rustig, rustig. "Dus, je vindt hem wel leuk?" Met mijn inmiddels waarschijnlijk knalrode kop kijk ik Abby aan. Ik noem haar bijna Miss Valence om te laten horen dat ik onstemt ben, maar slik de woorden nog net in. "Nee. Misschien. Ik weet het niet, Abby." Tuurlijk wel, je hoef het niet te negeren, Josephine. Je bent verliefd, ontken het maar niet. "Oh sorry, ik.. Ik hoor me hier niet mee te bemoeien." Dat klopt, potverdorie. "Het is gewoon fijn iemand te vinden die ene beetje hetzelfde is en soms is het gewoon prettig om even niet tussen al die onbeschofte mannen te zijn die het altijd over hetzelfde hebben." Haar woorden ontroeren me, maar ik ben nog steeds niet blij dat ze het weet over Ace. Wat als ze dit thuis te weten komen? Ze zouden het zien als verraad en dat is het ook. Denk ik. "Dat begrijp ik. Ik ben blij dat in ieder geval Maxime en jij er nog zijn, anders was het hier een hel geweest.” En Ace dan? Die had je wel beschermd en gezelschap gehouden. Nee! Zo moet ik niet denken. Ace zit niet te wachten op iemand als ik. En ik.. ik weet het niet. Ik voel me fijn bij hem, maar al vanaf dat ik jong was werd me geleerd dat piraten slecht, onbetrouwbaar volk waren. Maar zou je hem slecht en onbetrouwbaar noemen? Ik wrijf met een hand over mijn voorhoofd en glimlach vermoeid naar Abby. Als ik pieker word ik zo moe van mezelf.

Olivier
Ik loop naar de kasten achterin mijn hut en haal ze van het slot. Krakend en piepend openen ze, en glimlachend kijk ik naar de schatten daarbinnen. Geweren, pistolen, messen, zwaarden, sabels, wapengordels en losse kogels- hier heb ik altijd spullen liggen voor het geval dat. En omdat ik de wapens heb van al die dode mannen is de voorraad flink aangesterkt. Er zitten redelijke mooie dingen tussen, maar een wapenriem trekt mijn aandacht. Hij is van versleten leer en niet heel speciaal, maar er hangen een revolver van goede kwaliteit en een prachtige rapier aan. Er staat een inscriptie op het lemmet, en ik tuur door mijn wimpers heen om het te lezen. Jane. Ik trek een wenkbrauw op. Wie noemt zijn wapen nu Jane? Ach, vast een of andere sentimentele klootzak die zijn vrouw is verloren en haar zo in herinnering probeert te houden. Ik grinnik en bedenk me dat het niet veel uitmaakt. Het is niet zo dat de mensen waar ik hem op zal gebruiken de inscriptie te lezen krijgen. Ik laat voorzichtig het ijzeren blad door mijn handen glijden en steek “Jane” dan terug bij de wapenriem. Meisje, ik denk dat wij goede vrienden zullen worden.

Haha, Ace vond zichzelf te min voor Josephine, dat bedoelde Abby :'D Achja, misverstanden zijn wel geinig [a']

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Dat ze aan het piekeren was merkte ik wel op, maar ik besloot er niet verder op in te gaan, bang het te verergeren. Ik was al niet heel lekker bezig, maar ik kon het niet laten, stom van mezelf. Ik keek naar haar en legde mijn hand op haar schouder. "Als je hem dan leuk vind, waarom laat je het niet zien?" vroeg ik met klein glimlachje. "Hij denkt dat je hem te min vind.." zei ik zachtjes en haalde mijn hand weer weg. Mijn maag knorde zachtjes en mijn mond voelde droog aan. "Zullen we wat te eten en drinkken gaan halen?" vroeg ik. "Ze hebben hier geen vijf gangen menu's zoals bij ons thuis, maar het valt te eten." Mijn gedachten gingen naar Ace en Tristan, ik vroeg me af waar hun het nu over zouden hebben. Vast mannendingen, bedacht ik me met een grijnsje. Of over de plundertocht van vanavond, was Tristan trouwens van plan mee te gaan? Hij had het volgens mij al zwaar met de afslachting van vanmiddag, ookal had ie het aardig had weten te verbloemen. Kon ie dan meegaan om anderen af te slachten? Of was het een goed moment om zijn woede, die hij waarschijnlijk wel had na wat de kapitein hem allemaal had aangedaan had, af te reageren? O Tristan, kon ik maar iets voor hem doen.

Waarom schrijf jij zo lang en ik zo crappy slecht xo

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

Ik hoor Tristans woorden aan.
'Ik zeg je. Liefde doet vreemde dingen met je. Vreemdere dingen dat wat alcohol met je doet,' voeg ik grijnzend toe. Tot mijn verbazing trekt Abby haast letterlijk Josephine met zich mee. Oh verdomd. Had ik m'n kop moeten houden over haar? Dit kan nog best pijnlijk worden..
"Zeg, heb jij mijn wapens meegenomen? Ik zou ze graag terugwillen, zeker met wat er vanavond te gebeuren staat," hoor ik hem zeggen. Ik schud het hoofd in oprechte ontkenning. 'Nee, mij niet gezien. Iemand zal ze vast wel doorverhandeld hebben als je pech hebt. Wat heb je nodig? Wie weet kun je wat van mij gebruiken.' Het gesprek wordt onderbroken door een piraat die Tristan een bemoedigend schouderklopje geeft.
'Opgestaan uit de krochten van de hel, broeder! De duivel wou je niet hebben en de zon lacht je toe!' Hij is overduidelijk bezopen. Ik grinnik even. Dan maakt hij zich weer uit de voeten. 'Ze zijn onrustig. Dit gaat wat worden vanavond,' zeg ik, terwijl een heerlijke spanning van de voorpret door mijn lijf jaagt, net als bij een wolkenmuur die recht op je af komt en op het punt staat te breken.

No growth of the heart is ever a waste

Yes, I know, maar die verwarring maakt het juist leuk, hehe. Het moet niet allemaal te makkelijk gaan

Josephine
Ik knik als ze voorstelt iets te eten en loop met haar mee naar de keuken. Dan dringt tot me door wat ze eerder zei. "Wacht.. Hij heeft je verteld dat hij zich te min voelt? Heb je het met hem daar over gehad?" Ineens nieuwsgierig kijk ik haar aan, en terwijl ik op een antwoord wacht ga ik zitten in het krappe hokje dat ze de kombuis noemen. De kok ziet ons en knikt ter begroeting, waarna hij zich omdraait en in een pan begint te roeren.

Olivier
Ik loop naar de kasten achterin mijn hut en haal ze van het slot. Krakend en piepend openen ze, en glimlachend kijk ik naar de schatten daarbinnen. Geweren, pistolen, messen, zwaarden, sabels, wapengordels en losse kogels- hier heb ik altijd spullen liggen voor het geval dat. En omdat ik de wapens heb van al die dode mannen is de voorraad flink aangesterkt. Er zitten redelijke mooie dingen tussen, maar een wapenriem trekt mijn aandacht. Hij is van versleten leer en niet heel speciaal, maar er hangen een revolver van goede kwaliteit en een prachtige rapier aan. Er staat een inscriptie op het lemmet, en ik tuur door mijn wimpers heen om het te lezen. Jane. Ik trek een wenkbrauw op. Wie noemt zijn wapen nu Jane? Ach, vast een of andere sentimentele klootzak die zijn vrouw is verloren en haar zo in herinnering probeert te houden. Ik grinnik en bedenk me dat het niet veel uitmaakt. Het is niet zo dat de mensen waar ik hem op zal gebruiken de inscriptie te lezen krijgen. Ik laat voorzichtig het ijzeren blad door mijn handen glijden en steek “Jane” dan terug bij de wapenriem. Meisje, ik denk dat wij goede vrienden zullen worden.

Hahaha, idd x]

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Eenmaal in de kombuis gingen we zitten, de kok had ons gezien en begon opnieuw te roeren in zijn pan. "Oh, ja. We waren wat aan het praten en toen kwam het toevallig ter sprake," legde ik haar uit, dat klonk toch niet zo gek of verdacht? De kok kwam naar ons toe en zette ene bord met dampend eten voor ons neer, hij wenstte ons eetsmakelijk en vertrok toen weer. Ik prikte met mijn vork in een stukje kip en stotpe het in mijn mond, hmm, het smaakte nog best lekker. De kok had zeker zijn goede dag. "Weet je," begon ik toen ik mijn mond leeghad, "ik weet eigenlijk nog niet waar je vandaan komt.. Dus, waar kom je eigenlijk vandaan?"

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan - Piraat.
Ik wordt somber wanneer Ace zegt dat hij mijn wapens niet heeft, maar hij biedt wel opvallend vriendelijk aan om me iets te lenen. 'Een rapier ofzo, als je het kan missen,' zeg ik, nog steeds met mijn gedachten bij Jane. Het was nu wel een prachtig wapen, maar er lagen zo veel mooie, degelijke wapens bij de cellen. Ik kan (of wil) niet geloven dat iemand Jane zomaar heeft genomen en doorverkocht.
Een strontzatte kerel komt rond me hangen en lalt vrolijk wat, en ik pers een grijns op mijn gezicht. Hij heeft gelijk, het was een hel daar, maar ik ben ervan overtuigt dat de duivel me nog wel zal komen halen. Ik wil hem van me afschudden, maar hij strompelt alweer verder.
'Ze zijn onrustig. Dit gaat wat worden vanavond,' zegt Ace. Ik hoor de opwinding in zijn stem. Nonchalant leun ik tegen de leuning. Natuurlijk ga ik mee vanavond. Ik moet mijn gedachten kunnen verzetten, en bovendien zou het mijn status aan boord niet veel goed doen om achter te blijven bij de vrouwen, ik zag Felix daarnet al minachtend kijken. Ik zie het gouden ringetje nog steeds aan mijn vinger zitten, en begin het terug in mijn oor te prullen. Nu ik terug op de Medusa ben, maakt het toch niet veel meer uit of iemand me herkent.
'Zo voel ik me ook, onrustig,' grijns ik scheef naar Ace. 'Je hebt geen idee hoe vreselijk het is om daar opgesloten te zitten. Ik heb écht zin om iets te plunderen vanavond.'
En ik ga mijn ogen goed de kost geven, iemand op deze schuit heeft mijn wapen en als ik hem met Jane in zijn poten betrap, zal het zijn beste dag niet zijn. Ik staar een beetje naar de bedrijvigheid aan dek, Abby en Josephine zijn onderdeks verdwenen, maar ik voel nu absoluut niet de behoefte om weer uit de buitenlucht te gaan. Verschillende piraten zitten elkaar op te jutten voor vanavond, anderen zitten te dobbelen en dat brengt me op een idee. 'Zin in een potje kaarten?'

[ bericht aangepast op 1 sep 2011 - 20:21 ]

Home is now behind you. The world is ahead!