[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Ace - Piraat.

'Full house, dwaas. Kom maar op met die centen!' Gretig gris ik de zilverstukken van tafel. Kaartspelen met dronkenlappen was gewoon te gemakkelijk. Ook al wonnen ze, dan nog hadden ze het in de helft van de gevallen niet door. 'Ah, moge de duivel je ziel hebben,' zegt een jongeman nors en verlaat de tafel. Ik grinnik even ingenomen en volg zijn voorbeeld. Fluitend over mijn nieuwe aanwinst wandel ik het dek op, nog steeds op mijn hoede voor Olivier. Kom op, Ace, wees niet zo'n verdomde lafaard. Je lot komt je toch wel achtervolgen. In een ooghoek valt mijn blik op die neger. Ik frons de wenkbrauwen even en lanceer een klodder spuug in het zeewater.
'Waar zit jij naar te loeren?' vraag ik. 'Als je maar van m'n duiten afblijft,' voeg ik niksverhullend toe. Aan subtiliteit heb je hier niks, maak meteen je punt duidelijk. Ik vertrouw die gast voor geen cent.

No growth of the heart is ever a waste

Wauw, ik doe al een uur oevr een post omdat ik probeer it te vinden bij wie ik in de kals kom --''

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha :'D Ik moest al lachen om die eerste zin :x En weet je, ik vind Natambu echt een griezel n_n

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Op een gegeven moment viel er een stilte tussen Tristan en mij, maar geen ongemakkelijke. Zwijgend keek ik naar hem, geen detail sloeg ik over. Ik keek naar zijn smaagdgroene ogen, zijn baardje dat alweer wat langer werd en het ontging me ook niet dat zijn haar stukken korter was en dat het ringetje uit zijn rechteroor ontbrak. Net toen ik hem wou vragen waarom hij zijn haren korter had dan eerst kwam de bewaker aan en trok me hardhandig overeind. "Verdomme, laat me los eikel," zei ik kwaad en verontwaardigd toen hij em richting de uitgang begon te duwen. "Ik kan ook prima lopen zonder jouw hulp," snauwde ik tegen hem en wierp hem een vuile blik toe toen ik me lostrok uit zijn greep. Het was een akelige vent en dat mocht hij weten ook, ik probeerde nog langs hem naar Tristan te kijken maar de bewaker stond ervoor. "Nou doorlopen dan dame, anders sleur ik je alsnog persoonlijk naar buiten," waarschuwde hij me. Ik kon niks anders doen knikken, mompelde nog iets van 'jaja' en liep met tegenzin naar buiten. Ik stak mijn handen in mijn zakken en liep de gangen in, ik vroeg me af wanneer niemand me meer zo na zou staren. Toen ik langs de kapiteinshut kwam keek ik er kort naar, binnenkort zou ik naar hem toegaan. Ik was volwassen en moest me ook zo gedragen, ik moest me niet laten leiden door woede en me in gaan houden als ik de volgende keer een gesprek met hem had leek me ook slim. De volgende keer zou ik het beter aanpakken, ik zou me kalmer houden en beter nadenken voordat ik wat zei. Erg prettig zou ik het namelijk niet vinden als ik hem nog kwader zou maken, ik zat al diep genoeg in de shit en het was tijd voor wat frisse lucht. Misschien zou dat een beetje helpen met het ophelderen van mjin gedachten, met dat in mijn achterhoofd liep ik het dek op.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Natambu/Nate - Piraat
Ik grijns om zijn directheid, maar er is geen greintje vrolijkheid in te zien. Behalve het feit dat hij nog steeds met een stok pikkelt, is hij tot mijn grote spijt weer bijna de oude. 'Ik zie dat ze je weer bijna helemaal hebben opgelapt,' zeg ik. Ik neem een grote slok rum en houdt hem daarna de fles voor. Het bruine goedje klotst verleidelijk heen en weer in de fles. 'Ook een slokje? Kom op, je bent al niet gestorven, doe me dan zo een plezier,' dring ik zachtjes verder aan, maar zonder iets te forceren.
Hij vertrouwt me niet, maar daar ga ik verandering in proberen te brengen. Als ik die zuipschuit dronken krijg, kan ik hem zo het geheim van al dat gekonkelfoes ontlokken.

Home is now behind you. The world is ahead!

Ben je trouwens nog altijd van plan dat mysterieuze plannetje met Natambu uit te voeren? Haha, want je had me echt nieuwsgierig gemaakt toen.

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Ik bedacht me net dat ik wel eens kon kijken of ze nog ergens mijn hulp nodig hadden, op die manier zou ik nuttig bezig zijn en kreeg ik weer mjin afleiding. Alleen toen ik Nate bij Ace zag staan besloot ik mijn plannen te veranderen, ik vertrouwde hem nog altijd niet. Zwijgend bleef ik even kijken vanuit mijn ooghoeken en hield ze scherp in de gaten. De keer dat die gozer mijn keel dicht geknepen had was ik zeker niet vergeten, ondanks alle andere problemen die ik naar mijn hoofd geslingerd had gekregen. Ik wist niet wat Ace van Nate vond en besloot er maar eens naar te vragen en zo nodig te waarschuwen. Even twijfelde ik over het idee, maar liep toen toch op het tweetal af, al gunde ik Nate geen blik waardig. "Hé Ace," begroette ik hem en keek hem aan. "Kan ik je even spreken?" vroeg ik hem en daarna richtte ik me blik echter wel op Nate. Kort wierp ik hem een hatelijke blik toe voordat ik mijn aandacht weer op Ace vestigde.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

"Ik zie dat ze je weer hebben opgelapt." Ik knik, neem hem kort onderzoekend in me op. 'Gelukkig heel ik snel. Waar kom je vandaan?' vraag ik, toch wel benieuwd naar deze mysterieuze donkere man. Misschien ben ik te voorbarig met mijn conclusies en moet ik op z'n minst een poging doen vriendelijk te zijn. Ik kan het makkelijk bij het verkeerde eind hebben. But then again, hij was wel heel gretig om me te straffen toen ze me binnen brachten.
"Ook een slokje? Kom op, je bent al niet gestorven, doe me dan zo een plezier." Mijn blik glijdt naar de vloeistof in de fles. Bij Neptunus, wat zou me dat een verlossing bieden. Mijn droge keel smeekt me letterlijk om een slok, ook al is het er maar één. Ik voel mijn hand onwillekeurig naar de fles glijden, elke centimeter dichterbij proberend te komen. 'Ja,'zeg ik voorzichtig. 'Misschien kan een slokje geen kwaad.' Ik neem de fles in handen. Nee, Ace, dit zou je niet moeten doen! Geef terug, geef terug! Maar ik wil zo graag, ook al is het er maar één. Ik voel hoe de hand de fles dichterbij mijn mond brengt, terwijl de tweestrijd voort duurt in mijn hoofd. Wat een ellende. Ik kan hem nog teruggeven. Nee, wat voor man ben ik dan? Eén slok, dat kan toch geen kwaad? En hoe zit het dan met Josephine? Josephine..? Ik aarzel nu nog meer, maar heb de fles inmiddels letterlijk aan mijn lippen staan. Nu kan ik niet meer terug. Eén slok, Ace. Dat kan toch geen kwaad?
"Hé Ace, kan ik je even spreken?" Abby! Niet te geloven, hoe blij ik ben haar te zien. Een perfect excuus om uit deze benarde situatie te komen, zonder dat wat er over is van mijn waardigheid naar de klote gaat. Haast te enthousiast geef ik de donkere man zijn fles terug. 'De fles is van jou vandaag, ik heb zaken te doen,' zeg ik met een glimlach en wandel gauw met Abby uit zijn zicht. Beneden in het ruim slaak ik haast letterlijk een zucht van opluchting. Dank voor de redding, denk ik innerlijk, maar zeg het niet.
'Zeg het eens, is er wat loos?'

No growth of the heart is ever a waste

Tinne is trouwens weer lekker op vakantie, ze zit in Parijs en komt zondagochtend terug ^^

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Ace leek wel erg blij om de fles drank terug te kunnen geven, sinds wanneer stond hij zo gemakkelijk ene fles drank af? "Zeg, onze weddenschap soms vergeten? Het zou zonde zijn als je nog verliest, de dag voordat de weddenschap eindigt," zei ik palgerig terwijl we richting het ruim liepen. Dat hij het volgehouden had, bijna dan, verbaasde me. Hij leek echt veranderd te zijn, hij zag er anders uit, gedroeg zich anders. Hij leek een compleet nieuw persoon, zou hij dat doen om bij Josephine in de smaak te vallen? Of had ik het me verbeeld dat die twee elkaar wel zagen zitten? Hoe dan ook, het zag ernaar uit dat ik de weddenschap ging verliezen. Toen ik aan de weddenschap dacht, moest ik onwillekeurig ook terugdenken aan het schip waar we binnen waren geslopen. Die keer dat ik mijn tranen de vrije loop liet en mijn zwakte liet zien, ik vroeg me af of hij het nog herinnerde, maar hoopte stiekem van niet. Eenmaal in het ruim leunde ik tegen een stapel kisten aan. "Zeg het eens, is er wat loos?" vroeg hij me. "Ik wou het met je hebben over die Nate. Ik vertrouw hem niet en ik vroeg me af wat jij van hem denkt," legde ik hem uit en keek hem aan. Die keer dta Nate mijn keel had dichtgeknepen was ik zeker niet vergeten, maar liet ik maar even achterrwege. Even tuurde ik naar de muur en dacht aan de dingen die ik nog moest regelen. Ik moest nog met de kapitein praten, ristan uit zijn cel krijgen en wel, ik moest oppassen voor die Nate. Als het bleek dat hij alleen achter mij aanzat of me nog eens wat flikte, dna leek het me handig dat ik er eens achter kwam waarom hij mij moest hebben. Het laatste wat ik namelijk wou was dat hij me nog eens wat aan zou doen, vooral nu Tristan zo graag wou dat ik veilig was. Ik zou me schuldig voelen al werkte ik mezelf nog meer in de nesten, maar al deed ik dat niet, dan leek het gevaar me altijd wel weer te vinden. Volgnens mij trok ik het gewoon aan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

'Wat ik.. van Nate denk,' herhaal ik. Ik frons de wenkbrauwen en trek een scheve grijns. 'Nou, het is behoorlijk duidelijk dat hij me liever dood dan levend ziet. Waarom hij me die fles o zo heerlijke rum aanbood zou ik niet weten, maar, ik zeg je, ik vertrouw hem niet. Nu we het er toch over hebben; misschien heeft ie wel rattengif in die fles gedaan. Gelukkig dat jij langs kwam Abby, dat zou m'n dood zijn geweest. M'n echte dood. En toen ik terug werd gesleurd leek hij er maar al te dol op zijn geweest om me te straffen. Ik snap het overigens wel, die jongen wil natuurlijk in de smaak vallen bij de kapitein en hoe dat beter te doen dan hem te assisteren bij het in mekaar rossen van een verrader? Hmm.. die gast heeft stijl, moet ik je nageven. Hij is geraffineerd, net zoals Felix, maar op een andere manier. Dat betekent niet dat ik het niet erg vind als de haaien hem te pakken krijgen,' voeg ik schouderophalend toe. 'Ik vraag me af wanneer we weer eens aan land gaan. Dit dobberen in de zee verveelt. En ik baal als de duivels daar beneden dat ik niet mee heb kunnen doen aan die mooie entering van dat schip. Och, je moest die gezichten eens zien! En trouwens, kun jij vandaag langs de kok voor dat joch z'n maaltijd? Ik heb het vermoeden dat hij jou minder gauw een spatel tussen de ribben steekt dan mij,' zeg ik grinnikend. Ik bedenk me dat ik in geen dagen meer m'n schrijfgerei heb aangeraakt. Zou het uit angst? Angst dat de kapitein dat op de één of andere manier ook te lezen krijgt? Ik zwijg even en bijt dan op mijn lip.
'Ik denk dat ik het als iets gunstigs mag zien dat hij me nog niet heeft laten kielhalen. Ik ben dit weglopen in angst zat. Als ik een echte man was, had ik erop af gelopen en.. ja, en wat eigenlijk?' 'Dan had je je pik uit je broek gestoken en genoten van het uitzicht dat ik nu heb!' hoor ik ineens. Met een ruk draai ik me om. Wel verdomd, dat scheepsjoch weer! Heeft die Nate hem ingehuurd om dit af te komen luisteren? Ik grijp hem bij zijn lurven en werp hem een vernietigende blik toe.
'Hoelang sta jij al luistervink te spelen?' 'Luistervink? Dat gesprek van jullie interesseert me niks, Ace. Het gaat me om je vrouwtje.' 'Wat?' Hij wijst op Abby.
'Míjn vrouwtje? Ben jij wel helemaal lekker?' 'Ik had eigenlijk gehoopt dat jullie hier.. nou ja..' Hij wordt rood. Ik grijp hem nog harder vast. 'Wát, grote lafaard?' 'Het romantisch gingen maken.' 'Ik zal jou eens romantiek laten voelen!' roep ik en zwaai met mijn vuist, klaar om uit te halen.
'Nee, laat me gaan! Ik wil nog niet dood, mama! Mama!' Ik laat hem los. 'Dit geloof je toch zelf niet. Hier, een paar zilverstukken om een dame van lichte zeden mee te kunnen betalen. Het is duidelijk dat jij nog een man moet worden.' Wat verbouwereerd staart hij naar de geldstukken en verdwijnt dan. Ellendige rat.

No growth of the heart is ever a waste

Haha Geweldig dat laatste stuk.


Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Ik luisterde na wat hij vond van Nate en ik moest toegeven dat ik het wel prettig vond om te horen dat ik niet de enige was die hem niet vertrouwde. "Als hij werkelijk graag in de smaak bij de kapitein wil vallen kan dat mijn dood nog wel eens betekenen. Man, de woede van een kapitein over je heen halen is bijna hetzelfde als je eigen doodsvonnis tekenen. Verdomme, ik mag hopen dat hij snel bijdraait, ik moet Tristan ook nog uit die gevangenis zien te krijgen, hij verdient het niet daar te zitten." Ace begon over wanneer we weer eens aan land zouden gaan, misschien was het slim om te vertrekken als het zover was. Het enige probleem was was dus dat ik nergens had om heen te gaan, ik wilde avontuur en waar kreeg je dat nou beter dan op een piratenschip? Maar ik vreesde dat ik niet aan boord zou komen van een ander schip, dat leek me sowieso geen slim idee. Op een schip, vol mannen. Hier had ik het enkel vol weten te houden dankzij, ookal zei ik het liever niet, de kapitein. Hij had al meerdere keren mijn leven gered, maar dat betekende niet dat ik hem ging vergeven voor zijn daden. "En trouwens, kun jij vandaag langs de kok voor dat joch z'n maaltijd? Ik heb het vermoeden dat hij jou minder gauw een spatel tussen de ribben steekt dan mij," zei Ace plots en ik haalde mijn schouders op. "Dat weet ik zo net nog niet, de bemanning lijkt zich flink tegen me gekeerd te hebben sinds al dat gedoe met de kapitein, maar ik zal wel langsgaan." Plots werd ons gesprek onderbroken door een andere stem, ik keek naar de deuropening en zag een scheepsjongen staan, verbaasd trok ik mijn wenkbrauw op. Je 'vrouwtje'? Ik wilde zeggen dat ik niet voor niets een naam had gekregen, maar hield wijselijk mijn mond en liet Ace het afhandelen. Met wat geldstukken die hij van Ace kreeg verdween de scheepsjongen weer en was ik weer alleen met Ace. "Waar zien ze me wel niet voor aan? Een slet?" mompelde ik verontwaardigd, "Trouwens, sinds wanneer ben jij zo volwassen geworden?" vroeg ik toen met een grijns aan Ace. "Je bent echt veel veranderd, wist je dat? En ik durf te wedden dat dat Josephine ook niet is ontgaan. En jij ziet haar ook wel zitten toch? Verbeter me als ik het mis heb." Ik glimlachte en zweeg weer even. "Hé, ik weet wat! Waarom schrijf je niet wat voor haar? Toen je ons eerder een van je schrijfkunsten had voorgelezen vond ze het ook verschrikkelijk mooi, ik weet zeker dat het bij haar in de smaak zal vallen," stelde ik voor. Ik begreep er nog altijd vrij weinig van, ookal leek het nu meer bij zijn persoonlijkheid te passen dan eerst, maar ik bleef me nog altijd verwonderen over zijn schrijfkunsten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ace - Piraat.

"Dat weet ik zo net nog niet, de bemanning lijkt zich flink tegen me gekeerd te hebben sinds al dat gedoe met de kapitein, maar ik zal wel langsgaan," hoor ik Abby zeggen. 'Dank je,' zeg ik snel. 'Ik denk dat de kok me echt zou afmaken,' zeg ik grinnikend. Als de jongen weg is hoor ik Abby's verontwaardiging aan. 'Ach, dat was hier nooit anders geweest,' lach ik. 'Je weet wel hoe het eraan toe ging toen de dames hier net arriveerden,' grinnik ik. "Trouwens, sinds wanneer ben jij zo volwassen geworden? Je bent echt veel veranderd, wist je dat? En ik durf te wedden dat het Josephine ook niet is ontgaan. En jij ziet haar ook wel zitten toch? Verbeter me als ik het mis heb." Dit kwam als donderslag bij heldere hemel. Ik voel het bloed naar mijn hoofd stijgen. 'Eh..' "Hé ik weet wat! Waarom schrijf je niet wat voor haar?" Ze ratelt verder in haar enthousiasme en ik voel me met de seconde ongemakkelijker worden. Het liefst wil ik door de grond zakken, ook al is het maar tijdelijk. Ik zal het Abby maar moeten vertellen. Ik denk dat er nu niet veel meer mogelijkheden zijn om weg te rennen.
'Luister ik denk niet..' Ik leg twijfelend een bruine lok haar achter mijn oor. 'Goed, ik zal bij het begin vertellen. Josephine heeft me verteld over haar thuis en geloof het of niet, ze heeft nooit een.. nu ja.. man gehad. Ze had het over feesten bij haar thuis en dat de mannen haar er wel eens probeerden te versieren, maar het hen niet lukte. Maar dat zijn mannen met status, genoeg geld. Mannen die niet weg moeten rennen zodra de marine komt opdagen. Weet je Abby, ze zal nooit oog gaan hebben voor mij. Ik ben een piraat die nog niet eens een kamer kan betalen op dit schip. Ik kan haar geen toekomst geven.' Hoe meer woorden er uit m'n keel komen, hoe depressiever ik word. Het is waar. Ik heb Josephine niks te bieden. Hoe mooi en lief ze ook is.

No growth of the heart is ever a waste

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Piraat.
Ik merkte dat hij zich ongemakkelijk voelde, had ik soms wat verkeerd gezegd? Zwijgend luisterde ik zijn verhaal aan terwijl ik ondertussen mijn handen maar in mijn zakken stak. Als ik het zo aanhoorde leek ze een beetje op mij, toen ik nog thuiswoonde dan, die Abby. "Ace, verliefdheid draait niet om status. Misschien bij leeghoofdige mensen die snakken naar macht," ik zweeg even. Zou Tristan er ook zo overdenken? Ik hoopte van niet, want het maakte me weinig uit. Mijn leven draaide niet om geld. Ik wilde niet veilig binnen zitten in een of ander luxe huis, maar dat had ik hem al duidelijk gemaakt. Althans, ik hoopte dat hij dat inmiddels wel had opgepikt. "En Ace, je hebt haar wél iets te bieden," zei ik en prikte met mijn vinger zachtjes op zijn borstkas. "Liefde. Klinkt cliché hè? Maar het is wel zo." Ik grijnsde scheefjes. "Zal ik anders eens met haar praten? Om erachter te komen wat ze van je vind? Of was je van plan zomaar op te geven, hmm?" Vroeg ik hem. Ik wilde graag iets voor hem terug doen en zag dit wel als een kans. Eigenlijk was ik er ook wel nieuwsgierig naar, Josephine leek me aardig en volgens mij mocht ze Ace echt.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Abbo btw ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik ben terug! (:

Natambu/Nate - Piraat.
Mijn mondhoeken krullen een klein beetje omhoog wanneer hij de fles aanneemt. Die kerel heeft echt geen ballen. 'Waar kom je vandaan?'
Ik weersta de neiging om met mijn ogen te rollen. Waar komen alle zwarten vandaan in deze tijden? 'Oorspronkelijk uit wat de Fransen Gabon noemen. Afrika dus. Later ben ik door mijn vader aan een Fransman verkocht en toen die stierf, heb ik zijn geld gepikt en ben ik gaan varen.' Ik zal maar niet zeggen dat dat varen op slavenschepen was, want dan ben ik dat klein beetje vertrouwen waarmee hij mijn fles heeft aangepakt direct weer kwijt.
Ik kijk hoe hij bijna drinkt - de eerste slok is altijd de moeilijkste. En dan komt die slet van een Abby weer langsgelopen en roept ze tot mijn grote ergernis Ace bij haar. Merde, kan die zich nu nooit met haar eigen zaken bemoeien?
Snel duwt die schurfterige schoothond me mijn fles terug in handen en racet hij weg naar Abby. Ik trek mijn wenkbrauwen achter zijn rug op haar haar en knik naar Ace. 'Die ook al?' vraag ik zo woordeloos.
Ze verdwijnen onderdeks en ik twijfel maar even of ik hen zou volgen. Gelukkig is er al best bedrijvigheid op het schip, zodat ik niet opval. Veel boeiends hebben ze elkaar niet te vertellen; ze vertrouwen me niet, moeten voor iemand eten versieren en Ace heeft een meisje. Of toch niet. Opnieuw denk ik: die kerel heeft geen ballen.
Het scheepsjoch dat van Ace geld heeft gekregen, komt langsgehold. In een flits grijp ik hem bij zijn nekvel. ‘Hier dat geld,’ sis ik. Onmiddellijk duwt het kereltje de munten in mijn hand en ik duw hem ruw verder de gang in, terwijl ik met mijn andere hand het geld geruisloos in mijn zak laat verdwijnen. Wanneer ze beginnen kleffen over hoe belangrijk liefde wel niet is, moet ik van weerzin bijna kotsen. Al is het wel interessant om te weten dat Ace kan schrijven. Half-analfabetisch als ik ben, kan dat nog wel van pas komen bij mijn plan. Mijn plan om kapitein van de Medusa te worden, uiteraard. En eens ik dat ben, is het eerste wat ik doe die Abby van de plank laten lopen, bij voorkeur in haairijke wateren.
Het visioen van water dat rood kleurt met bloed, maakt mijn dag helemaal goed.
Maar eerst zien dat ze me vertrouwen. Broedend loop ik terug, hoe kan ik… Midden op dek blijf ik stilstaan, iemand loopt tegen me op en ik duw hem geïrriteerd van me af. Ze moesten iemand eten brengen- Tristan. Ze helpen die opgesloten rat!
Het duurt niet lang of ik heb een prachtig plan bedacht. Maar ik moet het goed spelen. Als ik hem nu eens vóór Abby eten ga brengen, dan zullen ze me wel vertrouwen. Ik grijns, nu wel vrolijk. De dagen van die zachtaardige loser met zijn papegaai zijn geteld, als de bemanning nu al zo goed als aan het muiten is, is het een kleintje om ze hun kapitein helemaal te doen af zetten.

[ bericht aangepast op 21 aug 2011 - 12:32 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Hahaha Nate is echt een eng maar grappig figuur ^^ Welcome back btw ^^ Hoe was 't?

EnEn.. Els komt volgens mij overmorgen terug 8D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wb!
Oh, nice :] We hebben hier de kapitein nodig 8] En we hebben haar nodig om een vervolg op Geen weg meer terug te kunnen starten :]

Ace - Piraat.

Zwijgend hoor ik Abby's verhaal aan. Mijn moeder zou me persoonlijk een kogel door m'n hoofd jagen als ze erachter kwam dat ik op de centen teerde van mijn vrouw. Dát is het probleem. Ik zal gedegen werk moeten zoeken om ons in onderhoud te kunnen voorzien. Je bent geen man als je het inkomen van je vrouw nodig hebt om te kunnen leven. En ik weet dat een piratenleven niet voor haar is weggelegd. Zo iemand wil.. stabiliteit. Ja, dat. Dat bedoel ik met haar een toekomst kunnen bieden. Ik slaak een korte zucht. Ineens biedt Abby aan om haar te gaan uithoren. Ik krijg bijna een beroerte. Maar waarom ook niet? Vrouwen zijn een stuk subtieler hierin dan ik. Opnieuw glijden mijn ogen de omgeving door.
'Goed. Waarom ook niet,' zeg ik. 'Misschien kan ze jou zulke dingen beter vertellen omdat jij een vrouw bent, net zoals zij. Dank je, Abby. Dit waardeer ik erg,' zeg ik met een glimlach en geef haar een schouderklopje.
Ik vang een gesmoord kreetje op in een gang, maar haal de schouders op.
'Ik vraag me af wanneer we weer aan land kunnen. Ik heb al veel te lang een goeie plunderpartij gemist. Wat is het leven zonder plunderen?' begin ik, al half wegdromend.
'In één klap smakken geld binnenhalen en daar komt de kick bij het maken dat je op tijd wegkomt nog bij kijken. Ja. Dat heb ik al veel te lang moeten missen. Die rijkelui kunnen wel wat missen voor een armzalige piraat,' grijns ik.

No growth of the heart is ever a waste