[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Josephine
Te verbaasd om iets te zeggen luister ik naar Maxime. Met een glimlach leg ik een hand voor haar mond voor ze verder kan gaan met haar preek. "Nee, Max.. God, waar zie je me voor aan. We hebben in hetzelfde bed geslapen. Ik.. Ik schaam me dood, maar om.. O Max, je kent me toch langer dan vandaag?" Ik giechel en haal mijn hand weer weg. "Dat zou ik heus niet zomaar doen."

Olivier
Ik ben al een stuk weggelopen als ik Abby hoor roepen. "Miss Valence, waar kan ik u mee helpen?" vraag ik met een geveinsde glimlach op mijn gezicht, en Abby begint haar scheldtirade. Vreemd. Haar woorden dringen niet echt tot me door, raken me niet echt meer. "Ik behandel het liefst iedereen gelijk, Miss Valence. Mister Wright hoort bij de crew van het andere schip. Zou ik hem anders moeten behandelen omdat hij eerder op dit schip heeft gezeten of omdat u een relatie met de beste man hebt? Nee, dat lijkt me niet eerlijk." Ik ben me er zeer van bewust hoe neerbuigend ik klink, maar gek genoeg stoor ik me daar niet aan.
Nee! Olivier, jij stomme idioot, doe niet zo gemeen tegen haar! Ze verdient dit niet alleen maar omdat jij jaloers bent!
"En wat betreft zijn eerdere verbanning van mijn schip.. Dat zijn zaken tussen Mister Wright en ikzelf. Hij lijkt me een gelukkig man dat ik hem niet ter plekke terug heb gegooid, hm?" Ik glimlach en zie Abby met elk woord gefrustreerder raken. Als ik klaar ben haalt ze uit om me een mep te geven, maar koeltjes houd ik haar hand tegen. "Dat lijkt me echt overbodig, Miss Valence. Excuseert u mij nu." Zelfingenomen draai ik me om en ik kijk naar mijn mannen die de doden over de reling de zee ingooien. Sommigen nemen de moeite een muntje op de tong van hun vrienden te leggen, als tol voor de veerman van de dood. Ik loop het dek over, de trap af en de gang door naar mijn kamer waar ik achter mijn bureau ga zitten. Torrap gaat voor me zitten en kijkt me onderzoekend aan. Ik zucht en aai hem over zijn kop. "Ik weet het Torrap, ik ben een klootzak. Een gemene hufter." Ik krijg een grijns op mijn gezicht. Gek genoeg bevalt het me zo wel.

Maxime - Dame.

Ik schiet hard in de lach als ze mij tegenhoudt. 'Ooooooooo, zeg dat dan meteen! Ik schrok me dood, joh.' Nogmaals giechel ik. 'Maar in hetzelfde bed is toch niet zo erg? Al is Ace niet de beste persoon, om eerlijk te zijn ben ik verbaasd dat hij je niet ongewenst heeft aangeraakt. Normaal is het inderdaad niet goed om met een man in bed te slapen voor het huwelijk, maar ik ga er vanuit dat je geen andere slaapplek had, of dat Ace het deed om je te beschermen. Dan is het je vast wel vergeven.' Nog niet helemaal overtuigd kijk ik even naar Josephines buik, ik hou hem toch maar in de gaten.

everything, in time

Captain wordt evil o-o

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Miss Valence..? Sinds wanneer noemde hij me zo? En sinds wanneer deed hij alsof ik niks was? Hij maakte me vreselijk kwaad met wat hij zei en voor ik het wist had ik hem weer een mep verkocht. Althans, dat was gebeurd als hij me hand niet had vastgepakt. "Harteloze zak," beet ik hem toe. Mijn tranen zaten hoog, ik voelde me compleet machteloos. Ik keek hoe hij wegliep, ik mocht hem altijd, als vriend.. En nu, door die stomme jaloezie had hij alles verpest, dat had ik niet gewild. Ik balde mijn vuisten en zuchtte diep, besluiteloos bleef ik staan, niet wetend wat ik nu moest doen. Na een tijdje liep ik toch naar binnen, mijn ogen waren waterig en mijn gedachten een grote puinhoop. Verdomme, Abby, verman jezelf sprak ik mezelf streng toe, zonder enig resultaat. Zonder er bij na te denken opende ik een deur, denkend dat het mijn kamer was, amar trof in plaats daarvan Maxime en Josephine aan. "Oh, sorry, ik ahl.. Ik dacht dat het mijn kamer was," mompelde ik beschaamd, kom op, hoe alng zat ik al op dit schip? Hoe kon ik nou verkeerd lopen..

[ bericht aangepast op 18 juli 2011 - 12:02 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame
Net als ik uitgebreid naar de buik van Josephine kijk, komt Abby binnenlopen. 'Don't worry, maakt niet uit. Jij ziet er ook niet al te vrolijk uit. Was het gevecht zo verschrikkelijk?' vraag ik bezorgd. Nu ik er over nadenk, heb ik Abby nooit echt gesproken. Tja, we kennen elkaar, maar daar blijft het ook bij.

everything, in time

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ohja, het gevecht, we hadden flinke buit gemaakt, dus ik hoorde blij te zijn. "Ach, nee, dat is het niet," zei ik. "Het gevecht ging goed, we hebben gewonnen," lichtte ik haar maar even in. "Maar ach, problemen in de liefde. Het geluk staat nou niet bepaald aan mijn kant." Ik wist niet goed waarom ik dit vertelde, ik was niet het type persoon die haar problemen met anderen deelde, maar het was eruit voordat ik er erg in had. En hun zagen er wel uit alsof ze me zouden begrijpen, in tegenstelling tot de rest van de bemanning.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
"Hij is zo slecht nog niet als hij lijkt." verdedig ik Ace. Ik kan het niet laten te lachen als Maxime bezorgd naar mijn buik blijft kijken, maar ik stop snel als Abby binnenkomt. Ze is doorweekt, en haar gezicht staat op onweer. "Problemen in de liefde? Wat is er gebeurd dan?" flap ik eruit. "Eh, sorry.. Als je het niet wilt vertellen snap ik dat." Ik wil haar slechte humeur niet nog erger maken met mijn nieuwsgierigheid.

Olivier
Langzaam rek ik me uit, en ik pak mijn kaarten er weer bij om de koers te checken. Tevreden stel ik vast dat we nog op koers liggen en terwijl ik opsta komt er iemand binnen. "Kap'tein, een van de mannen heeft een lijst opgesteld van de buit." Hij reikt me een papier aan waar in een slordig handschrift wat dingen op gekalkt staan. Het is haast onleesbaar, maar gelukkig heb ik vaker piratenhandschriften moeten ontcijferen, en tot nu toe is het altijd gelukt. "Hm, bedankt. Over de gevangen.." Ik kijk op van de lijst en zie dat de man alweer bij de deur staat. "Water en brood, een keer per dag. Zorg dat ze blijven leven." Hij knikt en verdwijnt, en ik ga zitten om de kaart te bestuderen.

[ bericht aangepast op 18 juli 2011 - 12:50 ]

Arme Tristan Ö Abby gaat 'm wel helpen x]

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Even twijfelde ik en draaide een lok haar rond mijn vinger. Ík leunde tegen de deurpost aan, ik had het ijskoud en had kippenvel. Ik had beter eerst droge kleren aan kunnen trekken. "Ken je Tristan? Ik mag hem, meer dan dat, ik houd van hem, maar alles werkt ons tegen." begon ik, me ondertussen afvragend waarom ik ze in godsnaam hiermee lastig viel. "De kapitein zag me ook wel zitten geloof ik, maar ik wees hem af. Een tijdje later gooide hij Tristan van het schip, ik ben 'm gaan zoeken en hem hemt erug het schip op gesmokkelt. Hij bleef die nacht op mijn kamer maar toen ik wakker werd, weg. Er lag enkel een briefje waarop stond dat ik gelukkig moest worden." Waarschijnlijk moest ik gewoon een keer mijn verhaal kwijt, en ik moest toegeven, het luchtte wel op, "Ik wilde hem wel weer zoeken, maar het schip was al vertrokken. Ondertussen was de kapitein flink chagerijnig en net, tijdens het enteren, bleek Tristan op het andere schip te zetten. Daar kwam ik achter doordat een of andere lummel me overborod gooide en hij me redde. Eenmaal terug aan boord besloot de kapitein hem in een cel te gooien, en daar zit hij nu." Ik sloeg mijn armen over elkaar en sloeg mijn ogen neer. "Het enige wat ik wil is bij hem zijn, maar het lijkt me wel niet gegund," zei ik zachtjes.

Epic fail. Met mooi weer ben ik beter in schrijven :'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Stil luister ik naar haar verhaal, en af en toe knik ik dat ik het begrijp. "Dat is.. Dat is rot, ik kan er niet meer over zeggen. Ik wist niet dat de kapitein zo uit gevoel handelde, hij leek me een redelijke man.." Ik zucht en leg mijn hand op haar schouder. "Ik weet dat het zoetsappig klinkt, maar ware liefde overwint altijd. Hij komt uiteindelijk wel weer bij je terug, daar ben ik van overtuigd. Is het trouwens misschien een goed idee om wat schone kleren aan te trekken? Het is niet handig als je nu kou vat." Ik glimlach naar haar en probeer me het gezicht van die Tristan voor de geest te halen. Hm, ik weet eigenlijk niet eens zeker of ik hem überhaupt wel eens gezien heb.

Olivier
Langzaam rek ik me uit, en ik pak mijn kaarten er weer bij om de koers te checken. Tevreden stel ik vast dat we nog op koers liggen en terwijl ik opsta komt er iemand binnen. "Kap'tein, een van de mannen heeft een lijst opgesteld van de buit." Hij reikt me een papier aan waar in een slordig handschrift wat dingen op gekalkt staan. Het is haast onleesbaar, maar gelukkig heb ik vaker piratenhandschriften moeten ontcijferen, en tot nu toe is het altijd gelukt. "Hm, bedankt. Over de gevangen.." Ik kijk op van de lijst en zie dat de man alweer bij de deur staat. "Water en brood, een keer per dag. Zorg dat ze blijven leven." Hij knikt en verdwijnt, en ik ga zitten om de kaart te bestuderen.

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Ik dacht ook altijd zo over de kapitein, maar hij heeft het tegendeel wel bewezen. Hij is een egoïstische zak geworden." Ik keek Josephine aan, het voelde goed het gewoon gezegd te hebben en ze leken het te begrijpen. Ik kon niet alles voor me blijven houden. "En ja, het is wel slim om wat droogs aan te trekken." Ik glimlachtte waterig naar ze. "En sorry dat ik jullie hiermee lastig val, het is gewoon.. Ik heb momenteel niemand anders. Ik bedoel, de bemanning bestaat uit gevoelloze mannen, daar heb ik niet veel aan.."

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame
'Niet alle mannen zijn gevoelloos op dit schip!' verdedig ik Felix meteen als Abby klaar is met vertellen, hoe durft ze? Ik loop naar de kast en trek hem open, geen idee van wie de kast is, maar er hangen kleren. 'Hier, kies maar iets, dat vind de eigenaar van de kleren vast niet erg. Waarschijnlijk is hij toch zo dronken dat hij het niet eens merkt,' grinnik ik.[/i]

everything, in time

Carlos Jonéz

Ik lag misselijk aan de rand van het schip en had heel het gevecht gemist. Na me iets beter te voelen, besloot ik Abby te zoeken. Tenslotte had ik nog een weddenschap staan. Ik liep wat rond op het schip tot ik haar stem hoorden. Kende ik deze plek dan echt? Ik leunde tegen de muur en legde mijn hoofd naar achter. Ze was misschien bezig; ik wachtte wel.

Carlos rises from the dead jk.

[ bericht aangepast op 18 juli 2011 - 20:22 ]

We're all mad here.

Josephine
Ik knik, omdat ik het eens ben met Maxime, al heb ik niet het idee dat ze het over Ace heeft. Maar Ace is ook zeker niet gevoelloos. "Ja, pak daar gewoon wat van. Het mogen dan mannenkleren zijn, zo vat je in ieder geval geen kou." Ik glimlach naar Abby en krijg het haast koud door naar haar te kijken. Dan hoor ik voetstappen op de gang. Ace? Zonder na te denken doe ik de deur open en ik zie een andere piraat tegen de muur geleund staan. Mijn gezicht betrekt, maar ik pers toch een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. "Oh, eh. Hallo. Tot ziens." Snel sluit ik de deur weer, zonder na te denken over hoe onbeleefd dat was. "Dus, heb je al wat gevonden?"

Olivier
Langzaam rek ik me uit, en ik pak mijn kaarten er weer bij om de koers te checken. Tevreden stel ik vast dat we nog op koers liggen en terwijl ik opsta komt er iemand binnen. "Kap'tein, een van de mannen heeft een lijst opgesteld van de buit." Hij reikt me een papier aan waar in een slordig handschrift wat dingen op gekalkt staan. Het is haast onleesbaar, maar gelukkig heb ik vaker piratenhandschriften moeten ontcijferen, en tot nu toe is het altijd gelukt. "Hm, bedankt. Over de gevangen.." Ik kijk op van de lijst en zie dat de man alweer bij de deur staat. "Water en brood, een keer per dag. Zorg dat ze blijven leven." Hij knikt en verdwijnt, en ik ga zitten om de kaart te bestuderen.

Ace - Piraat.

Niet te geloven. Wat een ellende. Terwijl ik hier zit weg te kwijnen als een zieke zeepok is de rest mooi buit aan het binnenhalen. Maar moet je mij nu zien. Ik ben niet eens in staat m'n hachje te redden mocht het nodig zijn, laat staan een zwaard hanteren. Ik werp een blik op twee doodsbange scheepsjongens.
'Moeten jullie niet feesten met de rest? Dat schip ziet eruit als een juweeltje, ik zou m'n kans grijpen als die verdomde zij eens meewerkte.' 'Nee joh, ik wil m'n eerste jaar op dit schip overleven. Daarna mogen de haaien me hebben.' Ik grinnik. 'Daar hou ik je aan.' 'Wat is er met je zij gebeurd, ziet d'r niet best uit.' 'Dat weet ik, heb een behoorlijk suïcidale actie uitgevoerd en daar onthou ik me nu wel van. Vanavond zullen ze wel gaan zuipen, dan ga ik pikken wat er te pikken valt. Ik ben bijna door m'n sigaren heen en kan wel wat te roken gebruiken.' Ik zucht en werp een blik door het kleine raampje. De entering loopt nu op z'n laatste beentjes. Dat ging soepel, zelfs voor ons doen.
'Ruil dan maar meteen tegen een stuk zeep, volgens mij heb jij in geen dagen meer gedoucht.' 'Dagen? Dat valt me nog mee,' reageer ik snibbig op de jongen. Toch ruik ik aarzelend aan een arm. Oké. Toch maar onder de douche. En ik heb het idee dat mijn haar inmiddels niet veel meer is dan een baal stro. 'Kun jij een stuk zeep missen en toevallig één van je overhemden?' De jongen kijkt me beledigd aan. 'Wat denk je dat ik ben? De verdomde gouverneur van Engeland?' 'Je zei toch dat je je eerste jaar hier wilde overleven?' zeg ik dreigend. 'Kletskoek. Alsof jij in staat bent me een kopje kleiner te maken,' hoont de jongen. Ik grinnik.
'Ik niet, maar de rest wel.' Nu worden zijn ogen groot. Ik slaak een korte zucht. Kom op Ace, je kan dingen toch ook wel eens op een andere manier oplossen? Wat zou Josephine wel niet van je denken? Josephine..? Sinds wanneer maak ik me druk om wat zo'n.. ik slik de woorden in. Josephine is prachtig. Onmiddellijk begin ik weg te kwijlen. Het lijkt wel of de jongen mijn gedachten heeft gelezen.
'Ik weet wat. Je krijgt van mij een overhemd en een stuk zeep in ruil voor haar!' roept hij van enthousiasme. 'Wie?' vraag ik zo schijnheilig mogelijk. 'Je weet wel wie, die blonde! Kom op, je kan haar vast wel een nachtje missen. Daar m'n maagdelijkheid aan verliezen zal me zeker geluk brengen het komende jaar.' Ik kijk hem sinister aan.
'Je krijgt een zilverstuk. Meer niet.' 'Ah kom op, Ace. Ik zal voorzichtig zijn met haar.' Mijn ogen vernauwen zich gevaarlijk. En dan spring ik overeind, vanuit het niets. 'Maar ik niet met jou als ik je te pakken krijg! Kom hier jij!' Ik zet de achtervolging in en de jongen weet niet waar hij het zoeken moet. Ook zijn metgezel maakt zich uit de voeten. Nu voel ik mijn zei toch daadwerkelijk steken en al snel moet ik de achtervolging staken.
'Een zilverstuk en ik zorg ervoor dat de bemanning je niet als boksbal gebruikt!' schreeuw ik rauw. Ik krijg een stuk zeep en een schoon overhemd toegegooid, waarna ik hem het zilverstuk overhandig.
Na een royale douche en een goede scheerbeurt ben ik zo goed als nieuw. Ik bind een veter om mijn gekamde natte haar en kijk even in de spiegel. Goed. En nu is het tijd om te schrijven. Als het goed is, is die kamer nog vrij. Ik pak mijn perkamentrollen, mijn veer en inkt en maak me uit de voeten.

No growth of the heart is ever a waste

Abby (Abigail Rosaline Valence)
Ik was verbaasd over Maxime's uitval, zag ze soms één van de bemanningsleden wel zitten? "Oké, niet álle.. Maar de meeste wel, geef toe," zei ik. Ik keek naar de kast, ik had liever mijn eigen kleren maar ik wilde nú droge kleren. Ik liep naar de kleren en keek naar wat er tussenzat, de broeken waren me allemaal te groot, net zoals de shirts trouwens, amar daar kon ik mee leven. Gauw trok ik mijn zeiknatte shirt uit en trok een schone, waarschijnlijk had de piraat net zijn was gedaan, aan. Mijn natte broek trapte ik gauw uit, maar trok geen droge aan aangezien die toch zoudena fzakken en het shirt lang genoeg viel. "Prima als tijdelijke oplossing," mompelde ik. Ik voelde me ijskoud, zo erg dat ik het idee had dat ik het nooit meer warm zou hebben. Op zulk soort momenten verlangde ik vreselijk naar een heerlijk, warm bad, of Thomas' armen om me heen.. Ik moest hem straks opzoeken, ik moest hem gewoon even zien, maar nu leek het me nog niet zo'n goed idee omdat hij er nog maar net zat en er misschien extra op hem gelet werd. Plots herinnerde ik me dat maxime de bemanning zowaar had verdedigd. "En Maxime, zie je soms iemand van de bemanning zitten?" zei ik en grijnsde palgerig. Ik wreef een paar druppels water uit mijn gezicht, mijn haar was zeiknat en ik vreesde dat dat nog wel even zo zou blijven. Plots hoorde ik voetstappen en Josephine trok de deur open, maar sloot hem meteen weer en vroeg direct daar achteraan of ik wat gevonden had. "Ja maar.. Wie was dat?" vroeg ik nieuwsgierig. Ik liep naar de deur en deed hem open, daar zag ik Carlos staan. "Carlos? Wat doe jij hier?" vroeg ik verbaasd, was hij ons soms aan het afluisteren?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame.

Als ik zie dat Abby geen andere trui aan doet, neem ik de deken van het bed af. 'Misschien, nah, Felix is wel..' ik draai me om en zie dat ze niet eens meer luistert. Ik ga naast haar staan en kijk de jongen aan, hij komt je zeer bekend voor, maar ik weet het zo een, twee, drie echt niet meer. 'Hier,' zeg ik tegen Abby. 'Sla die anders maar om je heen.' Vervolgens kijk ik opnieuw naar de man, wat deed hij hier? 'Afluisteren is niet bepaald een schone zaak.'

everything, in time