[RPG] Pirates - Exchange 6 - Speeltopics

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
De kapitein kwam met een van de -vermoedde ik- pijn vertrokken gezicht het schip opgestrompeld, gevolgd door Nate. Ze leken ons echter niet te zien of ze negeerden ons compleet, iets wat me chagerijnig maakte. Ik had op het schip gepast, had een nieuw bemanningslid naast me en naja.. Een kapitein hoorde zijn bemanning toch niet te negeren? Ik keek Drew kort aan en zuchtte. "Kom, ik stel je aan hem voor, dan kan hij je meteen uitleggen hoe alles hier werkt," zei ik hem. Hij knikte en zei nog iets van 'is goed' en vervolgens liepen we samen naar binnen. Als Nate me maar met rust liet, de griezel. Eenmaal bij de kapiteinshut klopte ik op de deur en opende vervolgens de deur. "Kapitein.." begon ik en duwde Drew naar voren. "Dit is Drew, hij.." Ik zwege en keek even naar zijn gewonde been, vervolgens trok ik -ik kon er niks aan doen- geamuseerd mijn wenkbrauw op. "Gewond?" vroeg ik onschuldig.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
Terwijl ik over de steigers en een deel van het vaste land kuier zie ik ineens Ace op me afrennen. Blij glimlach ik naar hem als ik me mijn gesprek met Abby weer herinner. Meteen voel ik een kleur naar mijn wangen stijgen, en ik ben blij met het donker. Ik schrik even omdat ik denk dat hij boos is, maar besef me dan dat het puur en alleen bezorgdheid is en terwijl ik diep adem haal knik ik. "Sorry, ik kreeg het benauwd op dat schip, ik wou even mijn benen strekken.. Misschien kunnen we even naar het strand, mijn schoenen zijn toch al niet heel nieuw meer nu." Ik wacht even, sla de omslagdoek opnieuw om me heen en kijk hem kort aan. "Ehm.. Bedankt dat je naar me toe bent gekomen." zeg ik zacht. Hij heeft gelijk dat het hier nu gevaarlijk is, en ik ben blij dat hij er is.

Olivier
In mijn bureau la vind ik garen dat geschikt is om een wond te hechten, en ergens onder in een kast vind ik nog een restje wodka, waarmee ik de wond kan ontsmetten. Ik zet mijn voet op een houten krukje, bijt mijn kiezen op elkaar en giet net de eerste druppels alcohol over mijn been heen als Abby binnenkomt met een jonge jongen die me zo snel niet bekend voor komt. "Kapitein.. Dit is Drew, hij.." Ik kom overeind uit mijn gebukte houding en kijk haar vragend aan. "Gewond?" zegt ze dan met een opgetrokken wenkbrauw, maar zonder hoorbare spot in haar stem. "Goed opgemerkt, erg scherp van je." zeg ik ook met een opgetrokken wenkbrauw, maar verder bloedserieus. Jezus, een halfblinde zeekomkommer zou nog zien dat mijn been niet in orde is. "Drew dus." Ik kom iets dichterbij en steek mijn, enigzins bebloede, hand uit. Hij schud hem twijfelend en ik grijns. "Geen zorgen, het is mijn eigen bloed. Geen zielige landrotten deze keer." Behalve die oude in de bank dan. En die andere. Maar goed, hun bloed heb ik niet aan mijn handen. Niet letterlijk in ieder geval. "Werkte jij niet al langer in het ruim? Je zal wel sterk zijn als je daar nog niet bent omgekomen." Ik grinnik duister, draai me om, neem een slok wodka en schenk de rest over de wond heen. "Was dat het? Als jullie het niet erg vinden zou ik nu graag mijn been hechten, en ik denk niet dat het nodig is om daarbij toeschouwers te hebben."

Ace - Piraat.

Ik glimlach en kijk vanachter een losgekomen stijle lok haar naar Josephine. Vanuit een hoek worden we toegefloten door een groep dronken piraten. Het valt me nog mee dat ze zich koest houden.
Dan stelt ze voor om naar het strand te gaan. Gauw knik ik, want de piraten die op een nogal perverse manier naar haar staren beginnen me op stang te jagen.
'Goed, laten we gaan,' zeg ik. Mijn hand schiet uit om de hare te pakken, maar ik bedenk me ineens. Zou dat wel zo verstandig zijn? Tegen de tijd dat ik spijt heb gekregen dat ik het er niet gewoon op heb gewaagd, heb ik allang de ballen niet meer om daad bij woord te voegen. Kom op Ace, je hebt nota bene zelfs met haar in bed gelegen! Gelegen ja. Niks meer. Op Turtuga zou geen hond me geloven. Elke piraat zou heilig beweren dat ik me aan haar vergrepen zou hebben.
We lopen verder van de stad af, richting het strand. Het geschiet en geschreeuw sterft af en neemt plaats voor de kalmte van de zee. De golven strelen de zandbanken en een zachte wind waait over de kust. De hemel schittert van miljoenen sterren.
'Geef die schoenen maar aan mij,' zeg ik en als automatisch laat ik me op de knieën zakken om haar te helpen. Pas wanneer ik voor haar geknield zit merk ik wat ik heb gedaan. Ik, Ace Franklin Johnson, heb zojuist geknield voor een elitevrouw. Het volk wat ik vervloek. Op de Medusa zouden ze me uitlachen, zonder meer. In een andere situatie zou ik de schuld op de alcohol kunnen schuiven, maar ik ben compleet nuchter. 'Tenminste.. als je wil,' voeg ik na een hele reeks gedachtenspinsels toe. 'Het is veel leuker om met je blote voeten door het zand te gaan en van de sterren te genieten. Dan weet je wat echte vrijheid is.'

---

No growth of the heart is ever a waste

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
"Je eigen bloed? Tuurlijk," zei ik en zuchtte. "Doe niet zo onschuldig tegenover hem, ik weet hoe je echt in elkaar zit, als geen ander." Ik zweeg een moment en streek een lok haar achter mijn oor. "Je bent een harteloos monster geworden Olivier, niet te geloven dat je zo verandert bent," ik was er écht verdrietig van, dat meende ik. Ik mocht hem oprecht, hij was er voor me, had me verschillende keren gered en ik was hem als een soort vaderfiguur gaan zien. "je bent een vreselijk, harteloos monster geworden. Besef je dat wel? En je verdient dat," vervolgde ik, wijzend op zijn wond. "en als je zo doorgaat, zal de bemanning zich tegen je keren. Ze hebben een sterke leider nodig, niet eentje die alles en iedereen zomaar uitmoord. Ik heb gezien wat je deed, de afslachting, de bemanning weet wat jij deed. Je wordt niet bepaald populair onder de rest, dat realiseer je je toch wel hè? Het zou zonde zijn als je daardoor jezelf in het verderf stort. Jij hebt mijn leven een aantal keren gered, vandaar deze waarschuwing. Zie het niet als vergeving om alles wat je me aangedaan hebt, begrepen?" Ik keek hem strak aan, ik meende elk woord van wat ik zei. Voor wat, hoort wat.. Hij had mijn leven gered, ik waarschuwde hem voordat hij zichzelf vernietigde.. En ik miste inderdaad de oude Olivier, kon er geen combinatie komen? Een sterke, maar aardige? Ik zuchtte opnieuw en schudde mijn hoofd zachtjes. "Ik ga naar het dek, kijken of ik de rest al zie," zei ik en wou vertrekken. Hopelijk kwam Tristan gauw terug..

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Josephine
"Goed, laten we gaan." Ik knik glimlachend en wil zijn hand pakken als ik hem ineens zie twijfelen. Snel trek ik mijn hand terug en kijk ik met een blos de andere kant op. Achter ons klinkt geroep en als ik een blik over mijn schouder werp zie ik een groep dronken piraten. Het ziet er niet naar uit dat ze ons volgen, maar toch ben ik blij dat Ace nu bij me is. Niet alleen omdat het me een veilig gevoel geeft, maar ook omdat hij fijn gezelschap is. Bijna lach ik hardop mezelf uit om die gedachte. Een piraat, fijn gezelschap? Hoe laag ben ik gezonken in de korte tijd dat ik van huis ben geweest? Maar een klein stemmetje piept dat Ace niet is zoals de piraten waar ik over heb gehoord: De piraten die drinken, plunderen en alles verkrachten wat los en vast zit. Ik zou het graag geloven, maar mijn verstand vertelt me op mijn hoede te blijven. Eindelijk klinkt er geen gegil of geschreeuw meer achter ons, alleen nog maar het zachte kabbelen van de golven. De lucht is adembenemend, en ik wil meteen al het zand opstappen als Ace voor me knielt. "Geef die schoenen maar aan mij." Verbaasd kijk ik hem aan, en even twijfel ik. Dat ziet hij blijkbaar, want hij gaat snel verder: "Tenminste.. als je wil. Het is veel leuker om met je blote voeten door het zand te gaan en van de sterren te genieten. Dan weet je wat echte vrijheid is." Vreemd genoeg raken die woorden me. Vrijheid.. Ik heb altijd gedacht dat ik een vrije vrouw was, maar sinds ik op het schip zit en Ace heb ontmoet betekent vrijheid zoiets anders. Dan knik ik als antwoord op zijn vraag en ik glimlach kort. Voorzichtig til ik mijn rok een klein beetje op, zodat ik mijn voet naar hem uit kan steken, maar zonder te veel van mijn been te laten zien. Ik mag dan wel op een piratenschip zitten, ik heb nog steeds manieren, en het is voor een dame niet gehoord om teveel van haar benen te laten zien.

Olivier
Ik zak op het krukje neer en pak terwijl ik naar Abby luister de naald en draad erbij. "Jaja, heel leuk. Wil je alsjeblieft je brutale mond houden over zaken waar je niets van weet?" Ik pak de fles wodka naast me, maar merk dat er nog maar een paar druppels inzitten. Terwijl ik probeer niet op de pijn te letten zet ik de naald in mijn vlees, en begin met hechten. "Je moet niet doen alsof je me kent, Abby, want je kent me niet. Die "Afslachting" zoals jij het noemt, was iets dat elke kapitein zo nu en dan moet doen. Ik heb je geliefde Tristan toch zeker laten leven? Bovendien, jij bent niet in de positie om mij te waarschuwen. Sterker nog, ik zou maar eens gaan oppassen. Zoals je al zei heb ik je al meerdere keren geholpen, al had ik me voorgenomen dat niet te doen. Het wordt tijd dat ik me aan mijn voornemens ga houden." Ik vernauw mijn ogen, kijk haar aan, en vertrek mijn mond tot een streep. "Het is genoeg geweest met deze onzin. Vanaf nu ben je een deel van de bemanning, en kun je je dit soort rare fratsen niet meer veroorloven. Laatste waarschuwing, miss Valence."

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Mijn irritaties groeide bij elk woord dat ie zei en ik bleef staan. Al had ik niet hoeven zien hoe hij hechtte en ik wende mijn blik iets af. De hoop dat de oude Olivier ooit terug zou komen zakte me in de schoenen. "Ik heb je geliefde Tristan toch zeker laten leven?" zei hij me en ik keek hem vreemd aan. "Jaloers?" beet ik hem toe. "En hij heeft hier niks mee te maken. Het is iets tussen jou en mij, dus laat de rest met rust."
"Het is genoeg geweest met deze onzin. Vanaf nu ben je een deel van de bemanning," zei hij me, ik keek hem aan en trok een wenkbrauw op. "Was ik dat niet altijd al? Was dat niet het eerste wat je me verelde toen je ontdekte wie ik werkelijk was? Je zou me behandelen als een gewoon bemanningslid, iets wat je overduidelijk niet gedaan hebt. Dat doe je trouwens nog steeds niet.." Ik beet op de binnenkant van mijn wang en maakte hem in gedachten uit voor alles wat me te binnen schoot. Plots dacht ik aan Tristan die me op het hart had gedrukt mezelf niet in grotere problemen te brengen, verdomme.. Beter dat ik vertrok, voordat ik het erger maakte. "Ik ga.." mompelde iken liep de hut uit. Chagerijniger kon ik niet worden..

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Btw, kan iemand posten in de andere RPG? It's kinda dood daar.

---

No growth of the heart is ever a waste

C18 schreef:
Btw, kan iemand posten in de andere RPG? It's kinda dood daar.

Ik zal morgen wel wat schrijven, maar eerst ga ik maar eens slapen, hehe
En ik zie trouwens dat Astrid ook net gereageerd heeft ^^

Vluuv schreef:
(...)
Ik zal morgen wel wat schrijven, maar eerst ga ik maar eens slapen, hehe
En ik zie trouwens dat Astrid ook net gereageerd heeft ^^

Goodnight, ik zou daar een voorbeeld aan moeten nemen. Drie keer om kwart voor 9 les, gaat een zielige student als ik kapot aan. Ik doe er drie kwartier over om op school te komen -.- En we beginnen met techniek, bah -.-

---

No growth of the heart is ever a waste

C18 schreef:
(...)
Goodnight, ik zou daar een voorbeeld aan moeten nemen. Drie keer om kwart voor 9 les, gaat een zielige student als ik kapot aan. Ik doe er drie kwartier over om op school te komen -.- En we beginnen met techniek, bah -.-

Ah, poor you
Ik heb nooit techniek gehad gelukkig, maar wat ik er van gehoord heb is niet goed
En nu zal ik eens kijken wat ik kan doen bij Geen weg meer terug

Vluuv schreef:
(...)
Ah, poor you
Ik heb nooit techniek gehad gelukkig, maar wat ik er van gehoord heb is niet goed
En nu zal ik eens kijken wat ik kan doen bij Geen weg meer terug

Ik lag om half 12 in bed! Hiep hiep hoera! En morgen vrij .

---

No growth of the heart is ever a waste

C18 schreef:
(...)
Ik lag om half 12 in bed! Hiep hiep hoera! En morgen vrij .

Haha, handig X]
Oh, maar dat is wel fijn :0
Ik heb vrijdag sportdag, en op zich lijkt het me wel grappig.. Maar ik ben gewoon te lui om sportdagen echt leuk te vinden :']

Josephine
"Goed, laten we gaan." Ik knik glimlachend en wil zijn hand pakken als ik hem ineens zie twijfelen. Snel trek ik mijn hand terug en kijk ik met een blos de andere kant op. Achter ons klinkt geroep en als ik een blik over mijn schouder werp zie ik een groep dronken piraten. Het ziet er niet naar uit dat ze ons volgen, maar toch ben ik blij dat Ace nu bij me is. Niet alleen omdat het me een veilig gevoel geeft, maar ook omdat hij fijn gezelschap is. Bijna lach ik hardop mezelf uit om die gedachte. Een piraat, fijn gezelschap? Hoe laag ben ik gezonken in de korte tijd dat ik van huis ben geweest? Maar een klein stemmetje piept dat Ace niet is zoals de piraten waar ik over heb gehoord: De piraten die drinken, plunderen en alles verkrachten wat los en vast zit. Ik zou het graag geloven, maar mijn verstand vertelt me op mijn hoede te blijven. Eindelijk klinkt er geen gegil of geschreeuw meer achter ons, alleen nog maar het zachte kabbelen van de golven. De lucht is adembenemend, en ik wil meteen al het zand opstappen als Ace voor me knielt. "Geef die schoenen maar aan mij." Verbaasd kijk ik hem aan, en even twijfel ik. Dat ziet hij blijkbaar, want hij gaat snel verder: "Tenminste.. als je wil. Het is veel leuker om met je blote voeten door het zand te gaan en van de sterren te genieten. Dan weet je wat echte vrijheid is." Vreemd genoeg raken die woorden me. Vrijheid.. Ik heb altijd gedacht dat ik een vrije vrouw was, maar sinds ik op het schip zit en Ace heb ontmoet betekent vrijheid zoiets anders. Dan knik ik als antwoord op zijn vraag en ik glimlach kort. Voorzichtig til ik mijn rok een klein beetje op, zodat ik mijn voet naar hem uit kan steken, maar zonder te veel van mijn been te laten zien. Ik mag dan wel op een piratenschip zitten, ik heb nog steeds manieren, en het is voor een dame niet gehoord om teveel van haar benen te laten zien.

Olivier
Ik rol met mijn ogen. "Als ik jaloers was had ik hem niet laten leven, Abby. En dat is waarom ik zeg dat je nu gewoon deel bent van de bemanning- je zult het zelf maar moeten uitzoeken, want ik ga je niet meer helpen. En ik zou wat minder brutaal worden, je toon staat me allerminst aan." Ik zie haar even nadenken over een scherpe opmerking terug, maar zich toch bedenken. "Ik ga.." hoor ik nog zacht voordat ze mijn hut uitloopt. "Brutaal kreng.." mompel ik, als ik me bedenk dat Drew nog steeds ongemakkelijk bij de deur staat. "Sorry dat je dat moest horen, Drew. Je kan wel weer gaan, er is nu nog tijd om even snel aan wal te gaan." Ik glimlach scheef en leg de laatste hand aan de hechting in mijn been, die niet perfect is, maar er acceptabel uitziet.

Vluuv schreef:
(...)
Haha, handig X]
Oh, maar dat is wel fijn :0
Ik heb vrijdag sportdag, en op zich lijkt het me wel grappig.. Maar ik ben gewoon te lui om sportdagen echt leuk te vinden :']

[..]

Haha, reminds me of the good old days op de middelbare :]
Ik heb vrijdag Foley: we moeten tien geluiden uit een koffiezetapparaat halen :'DD

---

No growth of the heart is ever a waste

C18 schreef:
(...)
Haha, reminds me of the good old days op de middelbare :]
Ik heb vrijdag Foley: we moeten tien geluiden uit een koffiezetapparaat halen :'DD

Haha, lucky you dat je nu student bent :']
Foley? Wat is dat dan voor iets? :'D
En succes met die geluiden, haha X]
Is het voor een liedje of is het gewoon een random opdracht?

Abby (Abigail Rosaline Valence) ~ Pirate.
Eenmaal op het dek was ik gaan staan bij de reling en tuurde uit over het stadje. Ze bleven wel lang weg zeg, een aantal bemanningsleden wren al teruggekeerd, maar van Tristan geen spoor. Als hij oké was.. Bezorgd beet ik op mijn onderlip en zuchtte vervoglens zachtjes. Na een tijdje dwaalde mijn gedachten weer af, de kapitein. Het ging er niet op vooruit, we mochten elkaar altijd gewoon. We hadden gewoon altijd lol, hoe had het zo snel zo kunnen verslechteren? Ik was een goede vriend kwijt en dat deed me zeker wel iets en het ergtste was nog wel. Hij was de kapitein, ik moest vanaf nu wel echt doen wat hij zei, tenzij ik graag gekielhaald werd. En vertrekken was geen optie, waar moest ik heen? Opnieuw zuchtte ik, het was een hopeloze situatie. Het enige waar ik nu naaruit keek was Tristan's terugkomst.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.