[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik weet niet hoe ik in moet springen o-o Ik wacht wel tot Els terug is, kan ik Dewi&Yue samen met haar ergens droppen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Er is btw nieuwe rpg. Skyland 8D VOor de geïnteresseerde. ;]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

De vrouw vertelde hem wie ze was. Odile Lavossa, iemand die hem blijkbaar nauw aan het hart lag, want ze wilde alles achter laten om hem te vergezellen naar … naar waar eigenlijk? Met een schok besefte Lew dat hij geen idee had wie hij in feite was. Zijn naam was Lewis Triggs, afgekort tot Lew, dat had ze hem net verteld, maar daar bleef het ook bij. Waar was hij geboren? Hoe oud was hij? Lew voelde een onaangename knoop in zijn maag. Er was iets geblokkeerd in zijn hersenen, waardoor de informatie hem steeds op een haar na ontsnapte. Alsof hij wist dat hij het wist, en het antwoord op het puntje van zijn tong lag, maar hij de woorden niet kon registreren. Odile begon te vertellen over een ‘hij’, Lewis gokte dat die ‘hij’ de persoon was die hem deze ellende bezorgd had. Ze moedigde hem aan om sterk te zijn en zichzelf terug te vinden, maar Lew had niet het gevoel dat hij daar het fut noch de kennis voor had. Hoe moest je iets vinden waarvan je niet wist hoe het eruit zag? Ze kuste hem zacht, waardoor een verliefd gevoel opnieuw door zijn lichaam fladderde. 'Herinner je je dat?’ Nee… Wat moest hij zich herinneren? Hij zag een flits van wanhoop op haar glimlachende gezicht. 'Een herkansing. Die eiste ik toen van je. En nu geef ik je die herkansing. Probeer het je te herinneren.' Hij voelde zich misselijk worden. De informatie lag voor het grijpen, maar hij kon er net niet bij. De frustratie was bijna ondragelijk. Haar lippen en vingers kalmeerden hem enigszins. Het bleef stil, waarbij Odile hem verwachtingsvol aankeek en hij tevergeefs probeerde om een antwoord te formuleren. Zijn hand vond de weg naar de hare en drukte haar vingers steviger tegen zijn hoofd. ‘Zijn we getrouwd?’ vroeg hij dan maar, in de hoop wat informatie over zichzelf bij een te sprokkelen. ‘Waar zijn we nu? Wie is Savoy? Waarom … waarom wilde je me doden?’ vervolgde hij, minder kalm nu.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik glimlach bij zijn vraag en onwillekeurig schiet de gedachte toch naar binnen. Getrouwd? Ik, Odile Lavossa? Denkt hij echt dat we getrouwd zijn? Een warm gevoel racet door mijn lijf, bruut afgekapt door het besef dat hij me niet eens kent. Tot mijn grote ellende begint hij weer over Savoy en of ik het nu wil of niet, ik weet dat ik hem een bedankje schuldig ben. Ondanks dat Chase de controle over mij had, voelde ik elke aanraking, elke ademtocht en ik mag mezelf enorm gelukkig prijzen dat hij me toen van zich af duwde. Ik vraag me af of hem bedanken uberhaupt zin heeft, laat staan vertellen dat iemand anders m'n geest en lichaam bestuurde. Hij zou me niet geloven. Enfin, zaken voor later.
Lew staart me nog steeds dwingend aan en ik besef dat ik nog geen antwoord heb gegeven.
'Nee, we zijn niet getrouwd.' Ik probeer het op een andere manier. Wie weet ziet hij kans de herinneringen van de tijd dat hij nog mens was nog naar boven te halen. 'Je was nog jong en samen met een meisje. Ze heette Georgina. Toen je terugkwam van dienst ging ze met iemand anders aan de haal. Dat was zeker zestig jaar terug. En in de oorlog werd je vampier gemaakt. Je bent nu in een huis met meerdere vampiers. Savoy is er één van. Je bent hier gekomen om een groep mensen te redden die vastzaten door een vloek die voorkomt dat het menselijk leven naar buiten kan. Er zijn twee mensen die door de poort kunnen en zij hebben ons geholpen.' Ik zwijg en aai over zijn wang. Allerlei details nu vertellen gaat geen zin hebben. Ik vrees dat Lew het al moeilijk gaat krijgen deze informatie binnen te krijgen. 'Ik wilde je doden omdat.. wacht, ik begin verkeerd. Die twee mensen weten hoe ze met magische krachten om kunnen gaan. Door gebeurtenissen is gebleken dat ze er op uit waren ons één voor één te vermoorden. Dat is gebeurd, een aantal van ons is dood. En ik nam wraak. Eén van hem beloofde ons te helpen als ik ze liet leven. Dat deed hij, hij brak de vloek. Zo kan Dewi naar buiten. Je kent Dewi toch wel? Lew? Oh ik.. sorry. Vlak daarna raakte je ziek. Ik was bezig je te verzorgen toen één van die mensen weer naar binnen kwam, me gijzelde en het bos meenam. Ik dacht voor een seconde dat ik hem te pakken had, tot hij met een spreuk de controle had over mijn geest en lichaam. Hij.. hij wilde je doden via mij. Hij wilde jou pijn doen en mij. Ik heb een gruwelijke hekel aan Savoy en daarom wilde hij me met hem naar bed laten gaan. Als het niet aan hem lag en dat hij me wegduwde, was het waarschijnlijk nog gebeurd ook. En ik wilde het niet! Ik probeerde zo hard om de controle terug te krijgen en pas het moment dat ik de keuze had om je te laten leven of af te maken in dat bos, vocht ik zo hard dat het me lang genoeg lukte om een manier te vinden om hem te verjagen. Het was een gok, maar het lukte. Ik wilde je niet doden, Lew. Ik hou van je. Hij wilde dat. Hij wilde me zo'n pijn doen door mij degene af te laten nemen waar ik het meest om geef, jij. Ik heb niks meer om voor te vechten.. geen leven, of waardigheid, geen ouders of familie. Ik was een moordenaar, tot jij, Yue en Dewi me in lieten zien dat er ook een andere weg was. Herinner je je het?'

No growth of the heart is ever a waste

'Vampier?'herhaalde Lew zwakjes. 'Vampier? Met hoektanden, bloed, vleermuizen en die rommel?' Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Ben je me aan het uitlachen?' vroeg hij dan, niet helemaal zeker wat hij nu hoorde te denken. Maar waarom zou ze tegen hem liegen? Misschien hield ze helemaal niet van hem en was dit gewoon een ziek, wreed spelletje. Maar hij hield van haar. Dan voelde hij tot in de kleinste vezels van zijn lichaam. Hij hunkerde naar haar. Zou ze daar gebruik van maken om hem deze verhaaltjes over vampiers en toverkracht wijs te maken. Lew wendde zijn blik twijfelend af en rolde zich op zijn zij. 'Ik herinner me niets.' fluisterde hij dan, met zijn blik strak op het gebroken raam gericht.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik zwijg en weet niet wat te doen. Hij weet het echt niet.
'Heb je geen behoefte aan bloed?' vraag ik voorzichtig. Hij wendt zich van me af en staart richting het raam. Hoe kan dit? Hoe kan hij alles zijn vergeten wat hem Lew maakt? Ik heb nooit geweten dat die zieke spreuken van die twee stervelingen zo ver konden gaan. Heel voorzichtig laat ik mijn hand door zijn haar aaien, schuif mijn schoenen uit en ga bij hem op bed liggen. 'Het is geen grap. Was het maar waar. Kon ik nu maar wakker worden, naar buiten lopen en het allemaal vergeten,' fluister ik tegen de lucht. In elke andere situatie had ik nu allang mijn armen om hem heen geslagen, maar nu ben ik gewoon te bang om dingen bij hem te doen die hij niet eens wil. Hoe kan hij om een vrouw geven die hij niet eens kent? Ik voel me ellendig en machteloos terwijl ik nog steeds zwijgend naar zijn rug staar. Zijn 'ik hou van je' is nu voor mij niet meer dan een holle kreet. Hoe kan het betekenis hebben als hij niet eens de geschiedenis weet die daar vooraf aan ging? Hij is niet alleen zichzelf verloren, maar ik ben hem ook verloren. Ik lig naast een volslagen vreemde in bed.
'Je moet.. je moet niet in de zon komen,' zeg ik dan zakelijk, om mijn eigen pijn te verbergen. Abrupt kom ik overeind, buig me over hem heen en schuif het zwarte gordijn voor het raam. 'Het zal niet lang duren voor het zonlicht hier ook binnen komt. Je moet het gordijn niet open doen.' Ik sta op en besef dat er weer een pluk haar in een pijpenkrul dreigt te springen. Geweldig, en mijn humeur was al naar de klote. Ik pak de stijltang erbij en vernietig de krul.
'Kan ik je ergens mee van dienst zijn? Moet ik voor je gaan jagen? Wil je eten. Zeg het maar,' zeg ik tegen de brede rug, die nog steeds naar het raam gericht is. Ik bijt op mijn lip. Verdomme Odile, wees niet zo'n ellendig watje. Alsof hij het niet al druk heeft met zijn eigen vete.

No growth of the heart is ever a waste

Chase - Vampierjager.

Met een ongelooflijke snelheid wordt mijn energie teruggekaatst in mijn eigen lichaam. Naar het bos dus, waar het al die tijd zorgeloos lag. Niemand kan het aanraken als mijn energie er niet is, alsof er een soort krachtveld omheen zit. Nog een tikkel duizelig en ontzettend boos sta ik op. Niemand gooit mij uit zijn of haar lichaam! Ik loop terug naar het huis en storm iedere kamer in, tot ik Odile heb gevonden. Naast haar zit Lewis. 'Jij had dood moeten zijn, verdomme!' schreeuw ik over mijn toeren. Ik kan het niet meer hebben, ik krijg iedere vampier met gemak om, ze sterven allemaal, dus zij ook!

everything, in time

Lew antwoordde niet op haar vragen. Het bleef even stil en in de donkere van de kamer, was die helemaal niet aangenaam. 'Het is hem gelukt,' zei hij dan. 'Je zei dat hij me van je wilde afpakken. Het is hem verdomme gelukt.' Zijn verstand leek ongelofelijk leeg. Hij wist vanalle dingen en hij voelde vanalle dingen. Maar de aspecten die er echt toe deden, de meest belangrijke, waren weg. Het leek alsof hij geen persoonlijkheid meer had. Hij hield van Odile, maar hij wist niet waarom. En dat was misschien nog wel het pijnlijkste. 'Denk je dat er een oplossing is?' Op moment draafde er een nieuw persoon binnen. Eén waarvoor hij vanaf de eerste seconde een diepe haat voelde. 'Jij had dood moeten zijn, verdomme!' brieste hij tegen Odile. Lew voelde hoe hij instictief rechtveerde en de dekens van zich af sloeg. In een flits zag hij zijn spiegelbeeld in het glas van een hoge kast. Hij zag er moe uit, met donkere kringen en bloeddoorlopen ogen. Snel wendde hij zijn blik af, waarna hij zo trots mogelijk naar de man - jongen- toe liep. 'Hoe durf je dat te zeggen,' gromde hij laag terwijl hij voor Odile ging staan. 'Hoe haal je het in je hoofd?!'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik zwijg als ik Lew hoor praten. 'Ja,' fluister ik dan. 'Ik denk ook dat hem gelukt is.' Een pijn, vergelijkbaar met dat van een dolk, snijdt door me heen.
'Ik weet het niet, Lew. Ik weet het echt niet.' Ik wil hem omhelzen, maar mijn verstand zegt 'nee'.
Ik hoor een deur openslaan en binnen no time heb ik door wie het is: Chase. Ik laat de stijltang los en druk uit pure kwaadheid de lippen op elkaar. En dan, ineens, zie ik wat anders bij hem. Hij ziet er.. anders uit. Alsof hij twee weken in de jungle heeft moeten leven. De vermoeidheid is op zijn gezicht af te lezen, ook al ziet hij het zelf waarschijnlijk niet door de woede. En ik besef maar al te goed dat mensen meer slaap nodig hebben dan vampiers.
De gedachte heeft al een tijdje in mijn hoofd rondgespookt om hem bepaalde details uit mijn verleden niet te vertellen. Als hij werkelijk alles is vergeten, dan is hij ook vergeten hoe Chase ons in de val heeft laten lopen. En als het aan mij ligt, hoef ik het niet meer op te rakelen. Ik wil die pijn niet meer in zijn gezicht zien. Hij heeft het moeilijk genoeg met zijn eigen ik terugvinden, laat staan mijn shit erbij nemen.
Langzaam loop ik op Chase af. Ik zie het in zijn ogen staan: het is niet eerlijk!
'Daar hoef je je niet druk om te maken, dat is hij al,' sis ik met een snijdende, harde toon tegen hem. 'En jij bent hier niet welkom. Dus opflikkeren. Je hebt mazzel dat je nog leeft.' Hij verzet geen stap. En ineens komt Lew overeind en gaat tussen ons in staan. Hij schreeuwt richting Chase en ik heb het vermoeden dat hij weet dat Chase de boosdoener is van dit alles. Ik begin weer te praten als ik naast Lew kom staan.
'Ik weet het, Chase. Het is niet eerlijk. Ik heb je alles afgenomen. Maar je denkt toch niet werkelijk dat ik niet heb geboet voor mijn daden? Geeft het je de bevrediging als ik zeg dat ik al vijftig jaar boet voor mijn daden? Nee he? Want jij wil degene zijn met mijn bloed aan je handen.' Ik kijk hem een moment zwijgend aan. 'Ik sta niet toe dat jij de enige waar ik om geef van me af neemt. Ga je gang. Probeer me maar aan te vallen als je daar gelukkig van wordt. Laat jezelf keer op keer, dag in dag uit vullen met diezelfde, verachtelijke haat tot je niks anders meer voelt.' Ik trek heel kort een mondhoek omhoog.
'Je karakter lijkt verdacht veel op een vampier, moet ik zeggen. Ik zal je een advies geven. Het advies van een moordenaar. Ga hier weg en kom nooit meer terug. Maak wat van je leven, probeer gelukkig te worden.'

[ bericht aangepast op 10 juli 2011 - 15:32 ]

No growth of the heart is ever a waste

Chase - Vampierjager.

Wanneer Odile me weer los heeft gelaten hap ik naar adem en probeer mezelf snel weer te vermannen.
'Ik hoef jouw adviezen niet! Ik ben niet zoals jij, in geen enkel opzicht.' In één laatste wanhopige poging breek ik met al mijn kracht de houten poot van Odiles kaptafel, waardoor er een scherpe punt op het uiteinde ontstaat en ren daarmee naar Odile. Ik hoop dat ze overdonderd raakt, niet op let en dat ik haar dan met gemak kan doorboren. Maar zelfs ik heb tijdens mijn aanval al door dat dit kansloos is.

everything, in time

Odile - Goede vampier.

"Ik hoef jouw adviezen niet! Ik ben niet zoals jij, in geen enkel opzicht!" Ik draai me naar Chase, die ineens in een ruwe beweging mijn tafel sloopt. Mijn sieraden - voor zover ik die heb, de stijltang en de make-up lazert naar beneden. Wel godverdomme. Tot mijn verbazing rent Chase dan als een bezetene op me af met de tafelpunt. Met een lage, woeste grom grijp ik de punt met één hand vast en stop Chase. Het bloed van de splinters sijpelt langs mijn hand en pols op de grond. Ik geef Chase een harde trap in de buik, waardoor hij met een doffe knal tegen de muur aan vliegt. Nu ben ik het zat. Dit pingpongspel moet eindigen. Ik grijp hem vast, open het raam - niet eens aandacht bestedend aan de zon die binnen komt en duw hem uit het kozijn.
'Wanneer is het nu godverdomme duidelijk? Het spel is nu voorbij! Ik ben het zat om verdomme elke keer opnieuw kansen uit te delen!' Zonder aarzeling duw ik hem met woest geweld door het kozijn en smijt hem het raam uit. Ik spring er achteraan en kom op de grond terecht. Ik buig me over hem heen, zet hem klem en fluister in zijn oor: 'Wil je hetgene worden dat je zo diep haat? Maar één beet. Eén goede beet en je bent hetzelfde monster als wij!'

No growth of the heart is ever a waste

Chase - vampierjager.

Als Odile me uit het raam heeft gegooid, doe ik niet eens meer mijn best om op te staan. De pijn is bijna ondraaglijk en ik proef het bloed in mijn mond. Wanneer ze dan ook nog in mijn oor fluistert dat ze me makkelijk in hetzelfde monster kan veranderen, hou ik het niet meer. Ik ben moe, uitgeput, kapot, noem het wat je wil, ik ben het. Maar ik zal niet opgeven. 'Doe het dan,' breng ik moeilijk uit. Ademhalen lijkt wel een sport nu. 'Maar bedenk dan wel dat je eeuwig aan me vast zit. Je zult daar ook niets mee bereiken.' Tot mij verbazing voel ik een traan over mijn eigen wang glijden. Verdomme, waar is min controle? Ik sterf liever hier en nu, dan dat ik een vampier moet worden.

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Ik snuif kwaad als ik zijn woorden aanhoor.
'Prima. Dan maak ik je hier en nu af.' Ik bezorg hem een harde vuistslag in zijn buik waardoor hij voorover klapt en bloed begint op te hoesten. Onwillekeurig staar ik naar de rode druppels en moet me inhouden het niet als een bezetene te gaan opslurpen. In plaats daarvan haal ik nog een keer hard naar hem uit, waardoor hij weer bloed ophoest. Ik neem hem in me op en zie een traan uit zijn ooghoek sijpelen. Met een vinger veeg ik de traan op. 'Niet te geloven. Je hebt toch nog menselijke emoties,' zeg ik rauw. Daarop til ik hem over mijn schouder en wandel op mijn dooie gemak de poort uit. Als ik een eind onder de beschutting van de bladeren het bos ben in gelopen laat ik hem op de grond vallen. Ik geef hem nog één harde stoot in zijn buik.
'Als het goed is zijn je organen in de buikholte aan het bloeden, waardoor je binnen nu en een paar uur zal sterven aan een inwendige bloeding. Ik zou graag willen genieten van de show, maar ik heb belangrijker zaken te doen. Tot ziens.' Met die woorden draai ik me om en loop weer terug naar het huis. Op de terugweg merk ik dat mijn geweten opspeelt, voor het eerst bij een moord. Ach wat, hij verdient het, zeg ik met gebalde vuisten als ik na een tijdje lopen het terrein weer binnen treed. Ik kom mijn kamer weer binnen en leg toch de armen om Lew heen, ook al herkent hij me niet. Ik slaak een diepe zucht en wil niks anders dan een uur huilen. Maar ik kan mezelf er niet toe brengen. In plaats daarvan leg ik de lippen op zijn mond.
'Ik had nachtmerries. Door mijn verleden. En ik droomde over je, nog voor we uberhaupt een geschiedenis hadden. Althans, een geschiedenis zonder dat we mekaar de strot doorstaken. En de eerste keer dat ik bij je sliep.. ik moet je bekennen dat ik zenuwachtiger was dan ik liet zien,' zeg ik met een glimlachje. 'De eerste keer dat ik naast je in slaap viel waren ze weg. Ik heb in geen vijftig jaar zo goed geslapen.'

No growth of the heart is ever a waste

Hij sloot zijn ogen toen ze hem vertelde over hun relatie. Hoe kunnen dingen als dit volledig uit het geheugen gewist zijn? 'Ik wil het terug weten,' mompelde hij overbodig, haar tengere lijfje niet loslatend. 'Ik wil zélf weten waarom mijn lichaam zo op je reageert en waarom ik verliefd op je ben,' Hij pauzeerde even terwijl hij haar terug losliet. Ze rook heerlijk. Hij kreeg er het water van in de mond. Die geur was... buitenaards, betoverend, héérlijk. Als een vlieg op stroop werd hij naar haar arm gezogen, waar minieme spettertjes bloed aan de blanke huid vast kleefden. Hij was niet in staat zijn scrupules te behouden en concentreerde zich enkel en alleen op het verleidende, heldere rood. Ruwer dan hij bedoelde, trok hij haar arm naar zijn mond en begon de spatjes zorgvuldig op te likken. Pas toen er geen micrometertje bloed meer overbleef, voelde hij zich opnieuw kalmeren en begon hij te beseffen wat hij net gedaan had. Beschaamd wendde hij zijn blik af en liet hij vlug haar hand los. Hij voelde zijn huid tot diep in zijn nek roodkleuren.'Dus het is waar...' Hij was een vampier. Ofwel een gek. Maar het vampiergebeuren was aantrekkelijker dus hield hij het daar maar op. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. 'Dit geheugenverliesgedoe, denk je dat hij dat gedaan heeft?' veranderde hij snel van onderwerp. 'Die gast leek immers onder de impressie te zijn dat ik dood was in plaats van mijn geheugen kwijt,'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik glimlach wat treurig bij zijn woorden. Hij kent me niet, en hij kent zichzelf niet. Kon ik maar iets doen om hem te helpen. Maar aan de andere kant.. ik neem hem in me op. Aan de andere kant besef ik nu wel dat hij écht om me geeft. Die blik.. er is niks anders aan! Ik zie het nog in zijn ogen, hij geeft om me. Misschien zat ik ernaast. Misschien houdt hij echt van me, ook al kent hij me helemaal niet. Ineens trekt hij mijn arm naar zich toe.
'Lew, wat doe j-' Hij begint mijn bloed op te likken en ik glimlach even. "Dus het is waar." Ik knik. 'Ja. En ja. Het is zijn werk. Alles. Hij zorgde ervoor dat niet alleen ik mezelf kwijt was, maar ook jij. Maar het moet moeilijk zijn twee personen tegelijk onder controle te houden en toen de controle over mij verzwakte, moet ook zijn grip op jou verminderd zijn. Maar het is niet helemaal weg. Misschien is dit een nasleep, ik weet het niet.' Dan glimlach ik opnieuw, de ernst verdwijvend. 'Kan ik je wat bloed aanbieden? Het duurt niet lang om te gaan jagen, het lijkt erop dat je wat energie kan gebruiken.' En op dat moment schiet me wat te binnen. Zou het kunnen dat.. dat bloed ook de oplossing is voor zijn geheugenverlies? Ik werp een blik op Lew. Dat zou geweldig zijn, maar het is niet meer dan een theorie. Enfin, wel een theorie die het proberen waard is.

No growth of the heart is ever a waste