[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Chase - vampierjager.

De woede is duidelijk te zien bij Odile. Ze haat me, ze haat me omdat ik haar niet geloof. O, geloof me, schat, ik geloof je meer dan jij denkt. Ik laat haar boos weglopen en wacht een tijdje. Als ik vind dat er genoeg tijd is verstreken, excuseer ik me voor Yue en Savoy volg ik het spoor van Odile. Behalve Lew's uiterlijk, heb ik namelijk ook zijn vampiervermogens overgenomen, dat wil zeggen dat ik Odile nu niet alleen al van ver kan ruiken, maar ook dat ik vele malen sterker ben geworden.
Met gemak kan ik dus het spoor van Odile volgen en kom uiteindelijk uit bij een of ander huis. Ik weet zeker, dat als ik de -overigs heerlijke- geur van Odile niet had gehad, ik uren had kunnen lopen zoeken. Nu heb ik het echter in iets minder dan een uurtje gevonden.
Ik twijfel wat ik nu zou moeten doen, grote kans dat ze bij vampieren zit en hoewel ik er nu ook bijna een ben -op hun dorst naar bloed na-, zit ik niet op een gevecht te wachten. Ik besluit te wachten. Na een tijdje hoor ik Odile praten. 'Laten we gaan,' zegt ze. Ik grijns en wacht tot de deur open gaat. Daar staat ze dan, met twee voor mij onbekende vampieren. 'De enige plek waar jij heen gaat is naar huis,' hoor ik mezelf zeggen. Shit, lekker subtiel, sukkel, je bent Lew, niet Chase! 'Samen met mij,' voeg ik er snel aan toe. 'Het spijt me dat ik je niet geloofde, kom alsjeblieft mee terug!'

everything, in time

Odile - Goede vampier.

'Ik zeg je, bij 69 hebben ze de beste Bloody Mary's in het gebied,' zegt Julian enthousiast als hij de lange zwarte leren jas om zich heen slaat. Vervolgens kleedt ook Masha zich aan en opent de deur.
"De enige plek waar jij heen gaat is naar huis." Wat? Ik kan mijn ogen en oren niet geloven. 'Ben jij er soms één van Fjodor,' sist Julian nijdig en gaat voor mij staan. 'Zo ja, dan geef ik je één kans om 'm te smeren hier,' voegt hij nijdig toe.
"Samen met mij. Het spijt me dat ik je niet geloofde, kom alsjeblieft mee terug." 'Odile, wie is dit? Heb je last van hem?' vraagt Julian argwanend. Ik stap naar voren. Dit is de man waar ik van hou. Maar hoe krijgt hij het voor elkaar om daar steeds meer aan te gaan twijfelen? Hij is anders nu hij zijn geheugen terug heeft.
'Verklaar dan wat we zagen,' zeg ik, killer dan ik had gewild. 'Want ik ben dit spelletje spuugzat en ik laat me door niemand commanderen. Ik heb je hoger ingeschat dan dat, Lew. Waarom probeer je me gek te maken? Was het allemaal een leugen? Alles?' Ik voel steken van ellende door mijn lijf schieten en met name door het hart. 'Ik ga niet mee voor ik het antwoord heb,' zeg ik gedecideerd en leg de armen over elkaar. Waar denkt hij dat hij mee bezig is? Mij zomaar bevelen naar huis te komen? Niemand commandeert Odile Lavossa.

No growth of the heart is ever a waste

Chase - vampierjager.

Wie is Fjodor nou weer? God, ik heb die naam eerder horen vallen. Ach, het maakt ook niet uit.
'Ik kan het ook niet verklaren,' zucht ik, alsof ook ik er gek van wordt. 'Maar je kunt mij niet zomaar de schuld geven, omdat mijn naam hier toevallig bij wordt vernoemd. Zowel Yue als jij zeiden dat jullie me net nog ergens anders hebben gezien. Hoe kan ik dat nou doen? En vooral, waarom zou ik dat doen? Odile, ik..' even doe ik alsof ik moeite heb om het te zeggen. 'Ik hou van je, dat weet je, ik zou nooit zoiets doen om je te pesten. Maar als je mij hier dan direct de schuld van geeft, dan denk ik dat ik degene ben die jou te hoog heeft ingeschat, in plaats van andersom.'

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Mijn ogen sperren zich open, waarna ze weer de gewoonlijke kille uitstraling krijgen. Nu kijk ik hem niet aan, maar staar naar de grond. Die woorden sloegen in als bommen. Ik bal de vuisten, maar blijf zwijgen. Julian vertrouwt het hele zaakje nog steeds niet en ik word uit mijn gedachten gehaald door Masha die een arm op mijn schouders legt. Dan hef ik het hoofd en kijk hem recht in de ogen aan. Ik zal niet kunnen verbergen hoe gekweld ik ben. De vermoeidheid is van mijn gezicht af te lezen, net als de verslagenheid.
'Misschien,' zeg ik bijzonder neutraal en monotoon. 'Ik voel dingen.. dingen die niet kloppen. Bij jou. En als jij dat niet kan verklaren, wie in godsnaam wel?' zeg ik zacht. 'Je bent veranderd en ik kan niet verklaren waarom. Ik weet alleen dat het me zeer doet en ik weet niet waar de oude Lew is.' Ik loop het stoepje op en draai me om.
'Misschien voldoe ik inderdaad niet aan je eisen. Dat spijt me dan. Ik heb mijn best gedaan, Lew. Echt waar. Ik kan niet meer geven dan dit.' Het is te veel. Allemaal te veel. En deze woorden zijn meer dan ik hebben kan. 'Ik hoop dat je iemand kan vinden die je meer kan bieden dan ik. Dat hoop ik oprecht.' Ik zeg het met een trillende stem en voor hij de kans ziet mijn tranen te zien sprint ik zo snel als ik kan de straat uit, schiet een steeg in en vlieg over de muur. 'Odile, wacht!' hoor ik Masha roepen. Ik vlieg van het ene straatje naar het andere, ontwijk auto's en fietsers, voetgangers en uitgaansvolk. Tot ik ineens bij het park stil kom te staan. De bossen zijn duister en onheilspellend, maar toch het perfecte toevluchtsoord voor mij. In het midden van het park stop ik pas met rennen en laat mezelf verslagen op een bankje zakken.
'Odile,' hoor ik een uitgeputte stem zeggen. Masha ploft naast me neer. Ik blijf voor me uit kijken, naar de weerspiegeling van het maanlicht op de vijver, vuurvliegjes die om ons heen dartelen. Ik merk hoe de tranen over mijn wangen glijden als ik strak naar de vijver blijf staren. Masha's armen trekken me tegen zich aan. Er wordt geen woord gezegd. Dat heb ik altijd heel erg aan haar gewaardeerd, ze weet wanneer ze moet zwijgen en spreken. Ik schaam me zo vreselijk dat ik in haar bijzijn huil, maar dat is niet haar minste zorg. Ze omarmt me zoals mijn moeder vroeger deed, wiegt me zacht heen en weer en aait over mijn rug. En dat is voldoende. En dan grijp ik me aan haar vast en begin te snikken. Alles komt eruit, iets wat ik voorheen niet heb gekund.
'Ik wilde het niet, ik wilde hem geen pijn doen,' zeg ik fluisterend terwijl ik mijn gezicht op haar borst leg. 'Ik wilde hem geen pijn doen, maar het leek zo..' 'Er is niks sterkers dan vrouwelijke intuïtie. Dat heeft onze levens gered in het verleden en het zal onze levens blijven redden in de toekomst. Kom maar.' Haar handen aaien over mijn rug en hoofd. Ik heb mijn best gedaan..

No growth of the heart is ever a waste

Omdat ik je toch niet met niets wil laten zitten, hier een kort stukje.. Crappy, maar beter iets dan niets.

Dewi
"Dus je hebt je eigen lot in handen hè?" Ik zuchtte zachtjes en dacht na. "Een speciaal voorwerp?" Ik ging zitten en tikte wat met mijn vingers op de armleuning terwijl ik diep nadacht. Helaas kwam ik niet ver, een moment waarop Lew pijn had gehad? Hij leek altijd zo sterk, er waren momenten geweest dat hij liet doorschemeren dat iets hem raakte of shoqueerde, maar er was nooit een voorwerp in het spel geweest. "We moeten Odile vinden," zei ik uit het niets na een lange stilte. "Zij kent jou beter dan wie dan ook en kan vast beter helpen dan ik kan." Ik stond op en keek lew aan. "Is ze nog in het huis?" vroeg ik hem, op dit soort momenten leek me die vampierreuk erg handig. Hopelijk was Odile er nog, zij kende Lew door en door en móést wel iets weten, daar was ik haast 100 procent zeker van. Toch knaagde er in mijn achterhoofd een beetje twijfel, bang dat zij ook niks wist en Lew zijn geheugen voor altijd kwijt zou zijn.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dewi
"Als je dat wilt, oké dan," antwoordde ik toen hij zei dat we Odile er enkel bij zouden halen als er echt geen adnere optie was. Hij vroeg naar wanneer hij 'ziek' was, ik had er niet al te prettige herinneringen aan. Ik dacht diep na en probeerde het me weer voor de geest te halen. "Oké, ik kwam dus je kamer binnen en merkte al meteen dat er iets mis was.. Ik ging een washandje halen om je af te koelen en toen ik terugkwam.." Ik pauzeerde end acht diep na, ik probeerde elk detail voor de geest te halen. "Toen zei je iets van.. Vuile ah.. Vuile rijstvreter! Dat was het." Ik ging frunnikte aan mijn kettinkje. "Vervolgens leek je wel gek te worden, je smeekte Ash om je te doden. Je zou er alles voor doen. Je begon jezelf te pijnigen en ik wilde je stoppen, maar je duwde me enkel aan de kant. Toen er daarna een klap klonk rende je weg, maar je hebt al die tijd niks gezegd." Misschien dat hij het een beetje zou herinneren nu ik het verteld had, maar ik schatte die kans klein in. Erg klein. En wat hadden we aan vuile rijstvreter? wat bedoelde hij daar uberhaupt mee?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lol, Lew was toch verzot op die drank? Daniels ofzo? Kan me nog vaag iets van herinneren.

Dewi
Waarom liet mijn geheugen me net nu in de steek? Hij had ooit iets over zichzelf moeten hebben egzegd, iets wat nu kon helpen. Was hij niet al ontzettend oud? En volgens mij had hij me ooit verteld dat hij in het elger zat. (dude, ik weet allemaal niet meer wat hij haar heeft verteld :p en ik ga niet alle 10 topics doorspitten naar antwoorden. Dus als er iets is wat jij nog weet, zeg 't dan evne.) "Vat het niet verkeerd op, maar volgens mij ben je al behoorlijk oud. Misschien heeft het iets met de oorlog te maken ofzo?" Hij vroeg me of hij spullen had. "Tuurlijk heb je spullen. Of naja, in ieder geval kleren en genoeg drank, je vond volgens mij Jack Daniels erg lekker. Maar we kunnen naar je kamer, misschien vinden we daar inderdaad wat." Misschien had hij stiekem een dagboek bij gehouden? Nee, daar was hij het type absoluut niet voor, helaas. "Laten we maar eerst in je kamer kijken," zei ik en stond op. Ik wist niet of hij nog wist waar zijn kamer was, maar ik ging er vanuit van niet. "Misschien komt je geheugen met vlagen terug. Misschien als er een soortgelijk iets gebeurd als eerst dat dat herinneringen bij je oproept." Het leek me namelijk erg vaag al wist hij ineens alles weer en het leek me logischer als het beetje bij beetje kwam. Eenmaal bij zijn kamer aangekomen opende ik de deur van zijn kamer en stapte naar binnen. Oké, waar te beginnen?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Voglens mij heeft ie dat nooit verteld ;o

Dewi
Ik keek naar de spullen en grinnikte zachtjes bij het zien dan de sigaretten en Jack Daniels. "Heb je eigenlijk nog behoefte aan die drank en sigaretten?" vroeg ik nieuwsgierig, hij had volgens mij al een tijdje geen sigaret meer aangeraakt terwijl ik hem eerst bijna nooit zonder zag. "Maar goed, hier kunnen we volgens mij niet veel mee, het zijn doodgewone spullen.." Ik zuchtte en leunde tegen de muur aan. "Denk je trouwens dat iets anders dan een voorwerp ook kan helpen met je herinneringen? Ik bedoel, soms schiet je ook iets te binnen bij het horen van iets, ruiken, proeven.. Ga zo maar door," zei ik hem.

Stom rotweer, als de zon nou gaat schijnen krijg ik misschien wat meer inspriatie <:l

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dewi
"Uitvissen wie je bent? Je bent Lew, een -geloof ik- 88-jarige vampier. Je hebt me een aantal keren gered van de dood en je hebt een relatie met Odile." Ik zweeg een poosje, er was een hoop gebeurd, zoveel dat ik niet meer precies wist wsat allemaal, maar één ding wist ik zeker. "Er zijn ook een hoop doden gevallen," zei ik zachtjes. "Herinner je je daar ook niets meer van? Ik bedoel, dat zijn wel sterke herinneringen, nietwaar?" Ik plukte aan mijn shirt en keek even naar de spullen. "Er heeft een hoop bleod gevloeid in dit huis, denk je dat de geur van bloed herinneringen boven zou halen? Er is een kleine kans dat het werkt, maar we hebben niets te verliezen en we moeten ergens beginnen, toch? Of wil je nu al naar Odile gaan?"

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik vergat btw steeds te zeggen dat ik Felix bij pirates super droog vond :'D Ik hem hem nu officieel tot de wijste van het stel gekroond, maar dat was ie altijd al Alleen bij je laatste post viel me dat ineens op. Lol, ik zag ze echt al staan in zo'n kamertje. [a'] Het is grappig om je scenes uit RPG's voor te stellen als een film ofzo :']

Dewi
Het viel me op dat hij het bloed-onderwerp negeerde en liet het zo. Ik luisterde naar zijn redenering en bedacht me dat zoiets wel zou kunnen kloppen. "Je sprak niet veel over jezelf, niet tegen mij in ieder geval. Ik heb wel eens wat proberen te vragen, maar je antwoorden waren altijd even vaag," legde ik hem uit. Dat was dus de reden dat ik Odile wou inlichten, hij had haar vast wél ingelicht over zijn verleden en andere zaken. "Waarom wil je trouwens zo lang wachten om naar Odile te gaan?" Ik kon het niet laten om het te vragen, die vraag zat ik al een tijdje mee. "Ik bedoel, zij heeft waarschijnlijk dé oplossing, dus waarom niet? Is er wat gebeurd?" Ik kon begrijpen dat Odile vreselijk baalde van het feit dat hij zijn geheugen kwijt was, maar het was iets waar hij zelf niks aan kon doen, dus het leek me vrij onlogisch dat ze kwaad op hem was geworden of iets anders in die richting. Dus waarom zou hij dan niet naar haar toe willen? Was hij kwaad op haar geweest?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, echt wel ^^ Nu zie ik het ook als filmv oor me, zie ik ze daar zo down staan in zo'n kamertje.

Dewi
"Sorry," zei ik, ik merkte dat hij het geen prettig gespreksonderwerp vond, "het zijn mijn zaken eigenlijk ook niet. Maar wachten is dan het enige wat we nu kunnen doen ja." Ik keek even naar buiten, het leek vreselijk hard te waaien, zo hard dat ik het er zelf bijna koud van kreeg. "Hé, ik heb een idee," zei ik plots. Van alleen wachten werden we ook niet veel vrolijker. "Ik heb honger, dus laten we wat klaar gaan maken. Een beetje afleiding doet ons vast goed, oké?" Ik keek hem aan en glimlachte kort. Het was het enige wat me te binnen schoot van wat we konden doen tot Odile terugkwam, wie wist hoe lang het nog zou duren.. Misschien kwam ze morgen pas terug of was ze juist aan het jagen en kon ze zometeen al terugkomen. Over jagen gesproken, had Lew geen dorst? Het leek me vreemd als je geheugenverlies had en je bleek ineens een vampier te zijn, zou hij al zijn wezen jagen? Ik bekeek hem kort, zoekend naar een teken van dorst.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

Ik zwijg en laat me door Masha omarmen. Na een tijdje zo gezeten te hebben merk ik ook dat Julian ons nadert en vang zijn geur op.
'Dus hier zijn jullie,' zegt hij met een voorzichtige glimlach. Masha laat me dan los en ik kom overeind, terwijl ik een traantje uit mijn oog veeg. 'Ik eh.. als je hierover wil praten of je hart wil luchten, we zijn er altijd voor je. Dat weet je,' zegt Julian voorzichtig en legt zijn hand op mijn schouder. Ik wil antwoorden, wanneer ik tot mijn stomme verbazing andere stemmen hoor. Het zijn mensen. Een groepje jongeren struint door het park en ik vang de geur van wiet op.
'Wie is daar?' hoor ik een jongen roepen terwijl hij de lamp van zijn mobieltje op ons richt. 'Iel, gothics,' reageert een meisje. Wat beledigd zwaait Masha haar blonde lokken naar achteren. 'Smeer 'm, tuig,' roept een ander meisje dapper.
'Pff, hoor eens wie het zegt, ik heb tenminste geen plamuurkop. Zeg Julian, je gaat me toch niet zeggen dat de moderne generatie zo diep gezonken is?' vraagt ze, wijzend op het meisje als voorbeeld. Ik begin door mijn tranen door te grinniken en ook Julian kan het niet laten een enorme grijns te laten zien. 'Wat? Dat neem je terug, bitch!' Een mes schittert in het maanlicht en in een flits spring ik tussen Masha en het meisje. 'Als je het maar laat,' zeg ik sinister en grijp het lemmet vast. Bloed stroomt langs mijn pols naar beneden, maar dat is niet mijn minste zorg. 'Als je leven je lief is vertrek je nu, anders maak ik je af, gesnopen?' Het meisje knikt nerveus en kiest het hazenpad, samen met haar vrienden. Een jongen probeert me van achter aan te vallen, maar Julian haalt hem zonder moeite onderuit. 'Ze zien er niet alleen beroerd uit, hun vechtkunst is ook dramatisch,' mompelt hij verbaasd terwijl hij de jongen aan een been naast zich laat bungelen. Dan laat hij hem vallen.
'Dus, avondje vampierdisco dan maar?' vraag ik, als de groep eindelijk het hazenpad heeft gekozen. 'I'm in,' zegt Julian.

[ bericht aangepast op 25 juli 2011 - 18:30 ]

No growth of the heart is ever a waste

Heb ik ook wel eens gehad Astrid ;p Haha. En haha, die Odile [:

Man wta irritant als je ouders pissig op elkaar zijn en er verder niemand in huis is --''

En nog wat, een nieuw persoontje wilt misschien joinen, haha :'D Ze PB'de me of dat nog mogelijk was en of ze welkom was.

Dewi
Blijkbaar staarde ik iets te overduidelijk want Lew zei dat ik me geen zorgen moest maken omdat hij geen honger had. Ik grinnikte zachtjes. "Sorry," verontschuldigde ik me en dacht toen na over zijn vraag. "Hmm, ligt eraan wat we nog in huis hebben en óf we überhaupt iets in huis hebben. Dus laten we even kijken," zei ik hem en liep samen met hem zijn kamer weer uit. "Het wordt in ieder geval geen pizza, de laatste keer dat we dat deden wilde jij hem uit de oven halen en verbrandde daarbij je hand," zei ik met een grijns terwijl we richting de keuken liepen. "Hopelijk ligt er iets van pasta, dat is makkelijk klaar te maken."

God, die is korter dan dat ik dacht.

[ bericht aangepast op 25 juli 2011 - 18:51 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dacht ik ook al, maar ik kon niet bedenken wie of wat. Misschien iemand die relatie heeft met iemand. Ver familielid? Lijkt me ook wel geinig.

Dewi
Ik keek met een vies gezicht naar het blik, dat was vast allang over de datum. "Hé, je dacht toch niet dat ik jou laat niksen hè? Jij gaat me helpen, of je het wilt of niet," zei ik grijnzend. "Ik denk dat ik gewoon wat kippensoep maak, daar hebben we vast nog wel wat ingrediënten voor," zie ik terwijl ik wat kastjes opentrok. Bingo. Ik legde de spullen neer, wat kip, groenten en nog wat dingen. Ook haalde ik een pan die er nog schoon uit zag en wat menssen om de kip enzo te snijden. "En jij, jij mag de kip snijden, denk je dat je dat aan kunt?" vroeg ik palgerig aan hem en overhandigde hem een mes. Mijn maag rammelde, hmm, maar snel aan de slag dus voordat ik nog verhongerde. "is er trouwens iets dat je nog wilt weten? Ik bedoel, het is vast vreemd als je zo ineens bij mensen bent die je geen van allen kent," zei ik terwijl ik de groeten begon te snijden. Uitkijken dat ik niet in mijn vingers sneed, ik had geen zin in een vampier op mijn enk.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lol, typ hier ook levenloos doorheen. Een mens moet toch wat.

Odile - Goede vampier.

'Weet je overigens zeker dat je nog zin hebt om uit te gaan, na.. de omstandigheden?' vraagt Julian terwijl we het park uit lopen. Ik slaak een zucht en denk terug aan Lew. Dit had niet slechter kunnen gaan. Ik voel een gevoel van schuld in mijn maag opborrelen. 'Hij is de vampier waarover ik het had. Degene die me liet liggen.' Masha glimlacht en drukt op de knop bij het stoplicht. Auto's schieten langs ons heen. De stad is één grote mengelmoes van lichten en geluiden, zelfs op dit tijdstip nog. 'Zo'n vermoeden had ik al,' zegt ze. 'Ik heb jullie nooit verteld over een gezin dat ik en een ander hebben uitgemoord, ongeveer tien jaar terug. Ik heb één iemand laten leven, een jongen van ongeveer tien jaar. Hij is nu volwassen en is bedreven in zwarte magie. Hij wist controle te krijgen over mijn geest, bestuurde me vanuit de kern. En hij heeft nog tig andere dingen gedaan,' voeg ik rauw toe. We lopen een straat in waar het wat rustiger is. Julian en Masha kijken me nieuwsgierig aan.
'Hij heeft er ook voor gezorgd dat Lew zijn geheugen verloor. Maar ineens stond hij daar, in de gang en zei dat hij nooit zijn geheugen kwijt was. En toen gebeurden er allerlei vreemde dingen. Zijn karakter.. het leek veranderd. Minder zichzelf. Alsof hij iemand anders was. Hij stond in een handdoek met twee andere vampiers te praten en toen ik naar de bieb liep zag ik hem weer, aangekleed en wel. Toen ik niet kon slapen en weer mijn kamerdeur opende, stond hij weer in de woonkamer, nog steeds met die twee vampiers, in een handdoek. Dit is te absurd voor woorden. En ik zou zweren dat ik twee identieke geuren kon ruiken.' 'Misschien is het een shapeshifter.' Masha en ik kijken op naar Julian, die een peuk op steekt. We zijn nu voor de ingang van Club 69. 'Het zou heel goed kunnen. Iemand die Lew's uiterlijk aanneemt. Je had het over zwarte magie, zei je? Zoiets moet vast wel te bereiken zijn met een spreuk.'
'Dat kan niet. Hij rook zelfs als Lew. Voelde zelfs aan als Lew. Iemand kán gewoon niet zomaar werkelijk álles van hem overnemen. Misschien is het waar wat hij zei. Misschien heb ik hem bevooroordeeld en het is mijn schuld.' Ik hoor een lage grom.
'Stop daar onmiddellijk mee, Odile. Je ziet geen spoken, dat heb je nooit gedaan!' Ik zucht. 'Je snapt het niet. Ik ben..' Ik zwijg even, neem een hap adem. 'Ik ben mezelf niet meer de laatste tijd. Er is zoveel gebeurd. Met mensen waar ik om geef, met mij.. Ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen.' Het verrast me hoe gemakkelijk ik die woorden over mijn strot krijg.

[ bericht aangepast op 25 juli 2011 - 19:28 ]

No growth of the heart is ever a waste