[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja volgens mij zijn ze gewoon weggegaan, ik volgde het ook niet helemaal.
Ik weet alleen dat Lew nog onder invloed is van wat Chase ook heeft uitgevoerd en geheugenverlies heeft en Odile heeft Lew weer naar huis gebracht en zit nu op het dak.

No growth of the heart is ever a waste

Oja, ik heb even teruggelezen:
Omdat Lew een beetje flipte nam Yue Dewi mee naar haar kamer- want dat leek haar verstandiger. Toen merkte ze dus dat Odile Chase had ingemaakt, en besloot ze polshoogte te nemen. En ja, Dewi is achtergelaten maar dat kan geen kwaad omdat er toch geen vampiers meer zijn die haar willen eten :'D

Ha! Vannacht heb ik echt mijn kop zitten breken over hoe ik Lew zijn geheugen terug kon geven nu Bear er niet is c: Ik was er sort of vanuit gegaan dat Ash hem wel zou helpen, maja, die er niet dus dat gaat niet c: Anyways, ik heb wel iets dat ergens op zou kunnen slaan c:

Gewillig onderging Lewis Odiles liefkozingen. Hij kon niet ontkennen dat hij niet genoot van haar zachte lippen op de zijne, maar desondanks voelde het ergens vreemd aan. Hoewel hij er honderd procent zeker van was dat hij verliefd was op deze vrouw en dat hij haar eerder gezoend had, stak er toch een twijfeling de kop op. Hoorde dit zo onbekend aan te voelen? Hij probeerde zichzelf gerust te stellen door zichzelf te vertellen dat bij een geval van geheugenverlies àlles onbekend overkwam. Toch sneerde er een stemmetje in zijn hoofd dat dit niet klopte en dat hij er mee op moest houden. Odile, die ondertussen op zijn schoot zat en haar handen over de ribbels van zijn spieren liet dwalen, schoot plots recht en hield op met hem te strelen. Geschrokken keek Lew haar aan, niet zeker van wat haar er toe dreef om zo abrupt op te houden. Hij zag de pijn in haar ogen toen ze van hem afgleed en zich verontschuldigde voor haar gedrag. Hij wilde zeggen dat het niet erg was en dat ze zich in zijn buurt vooral niet in moest houden, maar hij kreeg de woorden niet over zijn lippen. Tegen de tijd dat hij zijn stem terug had gevonden, was Odile uit de het deurgat gevlogen met een gezicht dat boekdelen sprak en zat Lew opnieuw alleen op het bed. Een tel lang bleef hij naar de plaats staren waar Odile verdwenen was, waarna zijn blik naar het dode zwijn dat naast hem op de grond lag, verschoof. Die kon hij hier ook niet laten liggen, bedacht hij hoewel hij heel goed wist dat hij in feite gewoon weg wilde uit de kamer die op dit moment niets dan ellende uitstraalde. Zonder veel moeite greep hij het karkas van de vloer en droeg het naar buiten. De enkele meters in de zon van het huis naar het bos kietelden al op zijn huid, hoewel hij merkte dat de zon al lager aan de hemel stond en het over enkele uren zou gaan schemeren. Achterloos dumpte Lewis het beest een eindje tussen de bomen, waarna hij meteen weer rechtsomkeer maakte naar het huis. Deze ellende moest nu stoppen. Odile had het over boeken met magie in hun leeszaal. Als zijn geheugen gewist was met magie, dan zou hij het ook weer terug kunnen krijgen met magie, besloot Lew vastberaden toen hij aan de bosrand kwam en naar de grote villa keek. Hij merkte de schim van Odiles figuur op naast de enorme schoorsteen en onderdrukte de drang om naast haar te gaan zitten. Hij ging er vanuit dat hij wel de laatste was die ze nu wilde zien. Afgezien van die Chase dan misschien. Toen hij weer in het huis binnenkwam, besefte hij dat hij helemaal niet wist waar de bibliotheek zich bevond. Het duurde echter niet lang vooraleer hij de magnifieke ruimte gevonden had door willekeurige deuren open te gooien. De kamer was langwerpig met aan beide kanten een rij van torenhoge, donkere houten kasten die stuk voor stuk tjokvol met boeken zaten. De boeken zelf hadden meestal erg knap versierde ruggen waardoor Lew er vanuit ging dat ze niet alleen erg oud waren, maar ook geen lichte lectuur bevatten. Hij voelde zich lichtjes moedeloos toen hij zijn ogen langs de talloze boeken liet glijden. Hoe moest hij hier van zijn leven informatie uit gaan halen. Toen hij echter een paar boeken van hetzelfde schap opensloeg, merkte hij dat de kasten per thema georganiseerd stonden en hij botanie, heraldiek en geschiedenis al uit kon sluiten. De sectie die echter het ruime woord magie besloeg, was enorm en een groot deel stond in vreemde talen geschreven waar hij niks uit op kon maken. Enkele geschriften wist hij te herkennen als Arabisch, Latijns en Gaelisch maar daar was hij toch niks mee vooruit, aangezien hij amper het middelbaar onderwijs afgemaakt had en maar net genoeg Engels sprak. Het enige Latijn dat hij kende was het Onze – Vader, maar aangezien wat hij nu aan het bekijken was door de katholieke kerk beschreven werd als zwarte magie en ketterij ging hij er vanuit dat het Paternoster van weinig nut zou zijn. Uiteindelijk ging hij maar verder met gewone Engelstalige boeken van tussen de planken te vissen en iets te vinden dat ook maar iets weg had van ‘memory’ of iets dergelijks.

[ bericht aangepast op 17 juli 2011 - 10:34 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Als ie zijn hoofd stoot? Dat zou een manier kunnen zijn ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

@hierboven c: Ik heb er eentje hoor, no worries.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Haha, weet ik ^^ Maar zag het al voor me.
Zat ooit in een anime, maar dan wisselde die persoon van persoonlijkheid als ze een klap kreeg (Elfen Lied. >3< Een zieke anime, moet je zien: Filmpje)

Btw, Lew is in die bieb he? Dan stuur ik Dewi even op hem af, heb ik ook weer wat te doen en logische manier om weer in te springen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Jep, hij zit met zijn neus in de boeken c:

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dewi
Het was een grote puinhoop, niet letterlijk, maar er was zoveel gebeurd dat ik er even geen touw meer aan vast kon knopen. Wat ik wel wist was dat Yue naar buiten was gegaan nadat ze me hierheen had gebracht, want ze had bloed geroken. Waar de rest momenteel was wist ik niet, maar het werd tijd om ze te zoeken, nu ik zo alleen was voelde ik me toch een stuk minder prettig. Ik stond op en liep de gang op, ik stak mijn handen in mijn zakken en zuchtte zachtjes. Waar zou Odile uithangen? Waar waren Ash en Chase en zou Lew alweer terug zijn? Hij had me zeker bang gemaakt met zijn gedrag, ik dacht dat hij doodging. Na een tijdje rondgedwaald te hebben en nog niemand tegen gekomen te zijn wilde ik stoppen met zoeken en maar wachten tot Yue terug kwam, maar net op dat moment zag ik een deur op een kier staan. Nieuwsgierig liep ik erheen en toen ik naar binnen keek zag ik dat het de bibliotheek was. Voorzichtig liep ik naar binnen en keek rond, tot mijn blik bleef rusten op een persoon. Eerst herkende ik hem niet, maar al gauw werd me toch duidelijk dat Lew er stond. "Lew!" zei ik verbaasd, hij leek alweer stukken opgeknapt in vergelijking met daarstraks.


Crappy post. Het schrijven lukt me niet -facepalm- Hopelijk lukt het straks wel weer beter Ö

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Dit was bijna onbegonnen werk, dacht Lew die wanhopig naar de lage stapel boeken die hij reeds had doorgespit, gluurde. Geen enkele had ook maar iets bevat dat in de buurt kwam van magisch geheugenverlies. Net wilde hij beginnen met een vijfde boek schuin door te lezen, toen hij plots iemand zijn naam hoorde roepen. Zijn ogen traag losscheurend van het papier, keek hij omhoog recht in de ogen van een fijngebouwd meisje dat een jaar of zestien leek. Het was een mens, waarschijnlijk die Dewi waar Odile het over had. 'Jij moet Dewi zijn,' zei hij tegen het meisje, waarna hij eens waterig glimlachte. 'Ik neem aan dat je al weet wie ik ben,' Het kwam er bitter uit. Hij voelde zich ook bitter. Bitter alleen. Lew kuchtte kort en liet zijn vingers afwezig strelen over een tekst die het besprak hoe de gebruiker een vlam kon creeëren zonder een brandstof te hebben. 'Vergeef me. Schijnbaar lijd ik aan geheugenverlies,' Hij maakte een vaag gebaartje met zijn hand ten teken dat hij weinig zin had om het allemaal uit te leggen.

[ bericht aangepast op 17 juli 2011 - 19:44 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Chase - vampierjager.

'Raak me niet aan!' schreeuw ik naar Yue. Verdomme, bedenk dan iets! Plotseling schiet me iets te binnen, de spreuk die ik nodig heb. Snel fluister ik hem, waardoor mijn lichaam snel heelt. Vervolgens krabbel ik overeind, neem een steen in mijn hand en raak Yue ermee op haar hoofd, zodat ze bewusteloos raakt. 'Je hoef mijn nieuwe plan niet te zien,' zeg ik tegen haar, ondanks dat ze het niet kan horen. Ik grijns, ik ben misschien nog wel zwak van de verwondingen en ik zal er zeker littekens aan overhouden, maar mijn hersens hebben zich al een nieuw, geniaal plan bedacht. Ik weet dat Lew zich op dit moment niets zal kunnen herinneren, dat is een gevolg van de spreuk. Voor mij is dit de perfecte timing, ik kan er misbruik van maken.
Met veel moeite maar met succes, gebruik ik mijn gave om mijn uiterlijk te veranderen in dat van Lew. Je ziet het verschil niet, het enige is dat ik mijn eigen littekens nog heb. Gelukkig zitten die onder de kleren, dus kan Odile ze onmogelijk zien.
Ik werp nog een blik op Yue, zij zal zich wel afvragen waar ik ben als ze wakker word. Ik moet oppassen met haar, want misschien krijgt zij mijn plan door. Als je logisch nadenkt, zou ze er zo achter kunnen komen. Ach, ik hou haar wel wat beter in de gaten.
Nadat ik mijn schouders heb opgehaald, loop ik terug naar de villa. Zonder pardon kom ik binnen, dit gaat me allemaal zo gemakkelijk af. 'Odile, liefje, Odile?' Zelfs mijn stem klinkt als die van Lew. Satan mag mijn ziel hebben als ik Odile niet op deze manier te pakken krijg.

everything, in time

Dewi
"Jij moet Dewi zijn," zei hij tegen me en ik trok even een wenkbrauw op. Herkende hij me niet meer? 'Vergeef me. Schijnbaar lijdt ik aan geheugenverlies,' maakte hij me duidelijk. "Geheugenverlies?" vroeg ik verbaasd, tijdens die soort aanval die hij kreeg had hij me volgens mij ook niet herkend, maar het had er net even op geleken dat alles weer normaal was. "Het geeft niets, je kan het ook niet helpen.. En hé, er is vast wel een manier om je geheugen terug te krijgen, nietwaar?" Ik glimlachte hoopvol. Ik baalde er vreselijk van dat hij zich niets meer kon herinneren, dat ik nu als een onbekende voor hem was, maar toen dacht ik aan Odile en realiseerde me dat het voor haar nog veel erger was. Ik keek naar het boek dat hij in zijn handen had, zo tte zien ging het over magie. "Ben je al aan het opzoeken naar een oplossing? Zal ik helpen?" Dit was eindelijk een kans om wat voor ze terug te doen. Zij hadden mij al vaak genoeg uit de brand geholpen, maar ik had nooti wat voor ze terug kunnen doen en nu wel.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Odile - Goede vampier.

Ik zou willen dat ik hier dagen kon blijven zitten, maar door de verandering van de zonnestand weet ik dat het een kwestie van tijd is voor het hier heel onaangenaam gaat worden. En ik ga het de rest niet aandoen om mijn lijk hier weg te moeten slepen. Ik slaak een zucht en maak dan dat ik wegkom. Terwijl ik via de regenpijp in mijn kamer terecht kom vraag ik me voor de zoveelste keer af hoe ik Lew zou kunnen helpen. Mijn hersenen zijn één grote chaos. Zou Dewi al weg zijn? Het zou me niks verbazen. Als ik in haar positie zat zou ik allang het hazenpad gekozen.
"Odile, liefje, Odile?" Huh? Is dat..? Ik open de deur van mijn kamer en loop de gang op, richting de trap die naar beneden leidt. 'Lew,' zeg ik zacht. Ik loop naar beneden.
'Luister ik.. is.. is alles in orde?' vraag ik. Ik wil hem omhelzen maar heb er simpelweg de ballen niet voor. Het voelde niet goed daarstraks. Ineens word ik kwaad om mezelf. Verdomme, waar is de oude Odile gebleven? e vrouw die zich door niks of niemand op de kop liet zitten. Lew heeft je hulp nodig, stuk ellende. 'Het spijt me dat ik de laatste tijd mezelf niet ben. Ik zal alles nog wel uitleggen en hopelijk is dat niet meer nodig als je je geheugen weer terug hebt. We vinden wel een manier,' glimlach ik. 'Je ziet er vermoeid uit. Wees zo vrij om mijn bed te gebruiken als je wil rusten. Ik zal je niet lastig vallen.'

[ bericht aangepast op 17 juli 2011 - 19:38 ]

No growth of the heart is ever a waste

Chase - vampierjager.

Ik moet mijn best doen niet te grijnzen als ik de blik in haar ogen zie. Ze stamelt en lijkt een totaal ander persoon. Om eerlijk te zijn staat de oude Odile me meer aan, dat harde en ruwe maakte het een stuk leuker om op haar te jagen. Het doet me goed te horen dat Lew zijn geheugen nog niet terug heeft, dat maakt het voor mij een stuk makkelijker.
'Sinds wanneer krijg ik geen knuffel meer? En wat bedoel je precies met 'als je je geheugen weer terug hebt'?' Ik kijk haar aan alsof ik geen flauw idee heb waar ze het over heeft, het moet natuurlijk wel zo goed mogelijk overkomen.



vergeef me, ik kan Lew natuurlijk niet precies spelen zoals Astrid dat doet en er moet toch een vleugje Chase bij zitten.

everything, in time

Hij knikte. 'Ik heb een heel karwei voor me, zoals je kan zien,' glimlachte hij terwijl hij naar de enorme kasten wees. 'Maar het moet er wel ergens in staan, denk ik.' Hij zuchtte. 'Ik moet het terug krijgen anders raak ik Odile kwijt,' mijmerde hij daarna, vergetend dat Dewi er ook nog was. Dan hoorde hij haar aanbieden om hem te helpen. 'Sure, bespaart me heel wat werk, bedankt,' Hij glimlachte breed en ging weer verder dat doorbladeren van zijn boek. 'Klopt het dat jij hier vast zat in dit huis, of was dat iemand anders?' vroeg hij dan terwijl hij zich in een stoel met een tafeltje neerzette en met zijn hoofd op zijn hand leunde terwijl hij de bladzijden diagonaal doorkruiste.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

"Sinds wanneer krijg ik geen knuffel meer? En wat bedoel je precies met 'als je je geheugen weer terug hebt'?"
'Eh..' Mijn adem stokt en ik knipper een paar keer verbaasd met mijn ogen. 'Is het je gelukt?' vraag ik dan haast fluisterend. Het euforische gevoel in me kan ik nu haast niet verbergen en ik sla als automatisch de armen om hem heen. Ik druk hem stevig tegen me aan. Misschien was rust het enige wat hij nodig had, en de kracht om Chase voor eens en altijd uit zich te bannen. Niet te geloven.
'Ik ben zo blij dat je terug bent. Dat is het enige.' Vol blijdschap druk ik mijn lippen op de zijne. 'Je wil niet weten hoe ellendig het was toen je mij en jezelf niet eens meer herkende. Is er iets wat ik voor je kan doen?' Ik voel zijn handen rond mijn heupen glijden en me tegen zich aan trekken en ik grinnik even.
'Overbodige vraag natuurlijk, ik had het kunnen weten.' Ik leg zacht mijn lippen op de zijne en begin hem sensueel te zoenen. Ik wil hem niet loslaten. Niet nu. Nu wil ik dat hij bij me blijft en ervoor zorgt dat ik deze nachtmerrie zo snel mogelijk vergeet.

No growth of the heart is ever a waste