[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oh. Daar gaat mijn gave.(no_chears)

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Stop, stop! Ik wil hier weg!
Ik glimlach naar Savoy als hij nog steeds tevreden lijkt met de hele situatie. Althans; ik heb hem nog steeds geen moord en brand horen schreeuwen of me furieus van zich af zien duwen. Ik gooi de blouse uit en maak het mezelf gemakkelijk. Al zoenende pak ik zijn hand en laat die via mijn zij richting mijn borst glijden. Nu is het mijn beurt om me zijn lijf eens eigen te maken. Ik giechel bij het zien van de bolletjes kippenvel die op zijn huid tevoorschijn komen. Ik strijk er met mijn hand overheen, maar zowel mijn hand als zijn lijf vervagen ineens in de maalstroom van mijn geschiedenis.
Wat is hier aan de hand?
"Mama, papa, ik heb mijn rapport!" "Je bent de beste, Odile. Alleen je weet het nog niet." "Lang niet gezien. Kom binnen, er ligt een koude zak bloed voor je klaar." "Dank je, Julian." "Ga je vanavond ook naar de Batcave? De enige plaats waar je als vampier rond kan lopen zonder dat ze je vreemd aankijken." "Misschien, ik kijk ernaar uit om op mijn prooi te kunnen jagen. Het blijft een fascinerend spel." "Ik ben voorbereid, Kazinsky." "Maar ik beter."
Wat?
"Jij ook Serge? Volgens mij vindt ze het wel lekker."
Te veel herinneringen, te veel ellende. Ik kan haast niet meer ademen. Alles.. zo realistisch.
"Mijn naam is Chase, ik wil dat je die naam kreunt."
Chase..?
Ja, Chase! "Huil maar."
Nee! NEE! Blijf van me af! gil ik zo hard als ik kan en spring overeind. Een niet te beschrijven vlaag van paniek. Ik gooi de deur open en ren zo snel als ik kan de gang in, geen idee waarheen.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen en een korte golf van misselijkheid spoelt door me heen. Ik zit nog steeds op Savoy's bed. Het waren maar gedachten. Dus ik kan verder met waar ik mee bezig was. Het spel is pas begonnen. Ik buig me naar voren en zoen me via zijn borst naar beneden, tot ik halt hou bij zijn navel. Speels laat mijn tong er een rondje omheen cirkelen, waarbij zijn lijf rilt van opwinding. Ik kijk met een glunderende blik naar beneden, waar zich onder zijn broek een onmiskenbare bobbel heeft gevormd. Brutaal laat ik mijn hand er overheen strijken. Via zijn hals, waar ik zo nu en dan al zoenend zachtjes in bijt, kom ik uit bij zijn oor.
'Ik weet dat je me wil. Je wordt geil van me he? Hmm... Kus me. Laat me voelen hoe graag je het wil. Maak me de jouwe vannacht. Neem me, Savoy,' fluister ik tegen zijn oorschelp.

[ bericht aangepast op 28 juni 2011 - 21:13 ]

No growth of the heart is ever a waste

Lol, ik ben slecht in sexy stukjes :'] But I'll try ^^
Sorry dat het trouwens zo lang duurde, ik had kamp en uitwisseling en gedoetjes

Yue
Ineens begint Lew te gillen, en geschrokken kijk ik hoe hij spartelt en zichzelf begint te krabben. Het maakt me bang, en al snel huil ik terwijl ik vol afgrijzen naar hem kijk. Hij beukt tegen de muren en smeekt Ash hem te doden. Het is duidelijk dat die twijfelt, maar aangezien hij al eerder heeft geprobeerd ons te vermoorden lijkt het me niet handig af te wachten wat hij zal doen. Aan de andere kant, wat moet ik doen? De muren waar Lew tegen aan bonkte zijn ingedeukt en ik heb geen idee hoe ik hem zou kunnen helpen. Daarom wend zet ik een stap achteruit en kijk naar Dewi. "Wat is er gebeurd? Waar is Odile?"

Savoy
Ik vergeet hoe vreemd de hele situatie is als Odile haar blouse los begint te maken. Knoopje voor knoopje, zo langzaam dat ik haast gedwongen word me te concentreren op haar borsten. Als ik mezelf eindelijk heb overtuigd om weg te kijken zoent ze me weer en lijdt mijn hand naar haar borsten. Ja, ik geef het toe, ik geniet ervan, maar toch voelt het niet goed. Dit is niet de Odile die ik ken. De Odile die mij haat en die me het liefst de nek om wil draaien is totaal verdwenen, alsof ze een ander persoon is. Wat als ze dat echt is? Nee, voor zover ik weet kan geen van de vampieren hier van gedaante veranderen. Maar misschien die nieuwe mensen? Als ze Dewi hier uit kunnen halen, wat kunnen ze dan nog wel meer niet? Ik ril als ik Odiles tong rond mijn navel voel gaan en bijt op mijn lip als ze over mijn broek strijkt. "Ik weet dat je me wil. Je wordt geil van me he? Hmm... Kus me. Laat me voelen hoe graag je het wil. Maak me de jouwe vannacht. Neem me, Savoy." Haar woorden winden me op, maar als ze in mijn oor fluistert en me weer probeert te zoenen voel ik me ineens beklemd en ik duw haar hard van me af. Zo hard dat ze van het bed af vliegt en tegen de muur aan knalt. Geschrokken blijf ik nog even op het bed zitten. Wat overkwam me? Waarom zeg ik nee tegen seks met een mooie vrouw? Dan trek ik mijn gezicht weer strak en sta op van het bed. Odile kreunt en komt overeind, terwijl ze over haar rug wrijft. Nu zal ze me wel weer willen vermoorden. God, ik ben ook een idioot dat ik die kans heb laten gaan. Maar ik voelde me ineens zo.. Alsof ik gevangenzat. En haar ogen verwarden me. Het ene moment staan ze stout en speels, en het volgende moment bang en verdrietig. Het is te verwarrend. Ik raap mijn overhemd van de grond af en steek mijn armen er weer in. Nog steeds ontwijk ik Odiles blik, en ik begin langzaam de knoopjes dicht te maken. Ik ben een idioot dat ik haar niet gewoon haar gang liet gaan.

Haha nvm ^^

Odile - Goede vampier.

Met een harde klap knal ik tegen de grond. Ik kerm van de pijn als ik langs mijn staartbotje wrijf. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en alles voelt ineens bijzonder helder. Mijn mond zakt een stukje open als ik een blik op Savoy werp. Die mep heeft me terug op aarde gebracht. Wat is er met me aan de hand? Niet aarzelen, zég het! Nu! Maar in plaats daarvan gris ik mijn blouse van de grond af. Een gave? Is het een gave van een vampier waardoor ik zo doe? Waar komt het vandaan? Ik knoop als een bezetene de blouse dicht en kijk gehaast en angstig om me heen.
'Waar zit je! Ik maak je af!' schreeuw ik. Savoy is ineens maar bijzaak van dit alles geworden en ik weet niet eens tegen wie ik eigenlijk zit te schreeuwen. Onwillekeurig denk ik terug aan Chase. Hij zou deze kans kunnen aangrijpen om me voor eens en altijd uit de weg te kunnen ruimen. Chase..? Waar ís hij eigenlijk? Verdomme Odile, je hebt belangrijker zaken aan je hoofd. Het moet een gave zijn, het kan niet anders! En dan dringt het ijzingwekkende besef tot me door. Als donderslag bij heldere hemel. Iemand bestuurt mijn geest! Iemand wil dat ik met Savoy naar bed ga. Maar als diegene mijn gedachten kent, kent hij of zij ook mijn verleden. Dat kan niet anders. Toch?
'Je weet wat ik denk,' zeg ik tegen de muur, maar degene die mij in z'n macht heeft, heeft die duw van Savoy ook niet zien aankomen en is daardoor de controle kwijtgeraakt. Nu ben ik de baas. Voorlopig. 'En ik weet dat je dit niet eeuwig vol gaat houden, vuile, verdomde teringhond! En ik maak je af als ik weet wie je bent! Ik maak je godverdomme áf!' En op dat moment voel ik het. Ik voel dat ik word weggestoten uit mezelf.

No growth of the heart is ever a waste

Lew voelde dat hij langs achter door iemand werd vast gegrepen en schudde de persoon in paniek van zich af. Hij had geen idee wie het was en herkende haar stem of geur ook niet. In feite kon hij zich niet eens herinneren of hij wel iemand kende. Gelijk wie. Het was alsof de database in zijn verstand compleet gewist was, en hij zich met moeite zijn eigen gezicht voor de geest kon halen, laat staan dat van een ander. Veel tijd om daarbij stil te staan had hij niet, aangezien de pijn in zijn lichaam bleef toenemen in ernst en daarmee ook alles wegviel. Hoewel zijn lichaam inderdaad elke fractie van een seconde meer zeer ging doen, raakte hij ook langzaam gewend aan de pijn, hoewel hij nog steeds niet helder na kon denken. De pure paniek en de beestachtige angst voor de ongekende marteling binnen de grenzen van zijn huid, waren ietwat geweken voor iets wat men eigenlijk geen rust kon noemen, maar dat er toch dicht in de buurt kwam. De jachtige ademhaling kalmeerde enigszins, maar verliet zijn luchtwegen toch met horten en stoten, en hij probeerde op in plek te blijven staan, hoewel zijn spieren nog steeds ongecontroleerde bewegingen maakten. Zijn temperatuur was echter niet afgenomen en de vervreemding ook niet. De omgeving leek volledig nieuw en beangstigend, waardoor hij zich helemaal niet thuis voelde en zich benepen voelde. Toen hij naar de mensen aan de andere kant van de kamer gluurde, meende hij een vlaag van herkenning te voelen. Alsof hij iets wat hij twee seconden geleden nog wist, nu plots vergeten was. Plots weerklonk er een klap vanuit een andere kamer, gevolgd door geschreeuw, waar Lew erg van schrok. Alle vorm van kalmte - of iets wat er vanuit de verte op geleken had -, verdween als sneeuw voor de zon. Als een ingesloten dier deinsde Lew achteruit, zijn armen nog steeds strak om zijn lichaam gespannen en de andere mensen in de kamer geen seconde uit het oog verliezend, tot hij het hout van het raamkozijn in zijn rug voelde steken. Zijn instinct nam een vliegensvlug besluit en voor hij het wist, had zijn elleboog het glas gebroken, landde hij onhandig op de grond en vluchtte het bos in, proberend om de pijn te negeren.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Chase - vampierjager

Fock! Waarom werkt die Savoy nu niet goed mee? Ik wil Odile pijn doen en dat kan niet als hij zo moeilijk doet! Odile begint te schreeuwen en ik weet tegen wie ze het heeft, tegen mij. Ik zit in haar hoofd, mij wil ze kwijt, maar ik ben nog lang niet klaar met haar. Ze weet dat ik het ben, maar het is alsof ze het ergens toch niet ziet. Misschien omdat ze het niet kan bewijzen? Ik moet de controle terug zien te krijgen. Ik span me enorm in en.. het lukt. Langzaam maar zeker krijg ik de controle terug. Bye bye Odile! Het lijkt als een gevecht tussen onze geesten, maar ik ben sterker, dit kan ik winnen.
Als ik de controle terug heb, besluit ik mijn doel ergens anders op te richten. Laat het spelen met Savoy maar, ik stap gelijk over naar het vermoorden van Lew. Dát wil ik absoluut met Odile doen en dat moet nu gebeuren, omdat Odile moeilijk begint te doen. Vind hem, waar is die gluiperd?

everything, in time

Odile - Goede vampier.

Ik grinnik even en werp een neerbuigende blik op Savoy.
'Dat.. viel me van je tegen, jochie. Helaas, dan zal ik mijn bevrediging maar op een andere manier moeten krijgen.' Ik wandel rustig de deur uit, de gang op. 'Lew, waar ben je?' vraag ik met een poeslieve toon. Ik ruik hem nergens. Ellendling. Nu moet ik er nog moeite voor gaan doen om hem uit de weg te ruimen. Ik snuif even geërgerd en loop verder, tot de conclusie komend dat hij niet meer in het huis kan zijn.
Dus dan zal ik mijn zoektocht buiten maar voort moeten zetten. Op mijn rooie gemak wandel ik de deur uit, het pad op.
'Lew, waar ben je?' herhaal ik nog altijd op diezelfde toon.
Laat hem met rust! Godverdomme, ik maak je af! Laat hem met rust!
In het bos duurt het niet lang voor ik zijn geur heb gelokaliseerd. Met de scherpe blik als dat van een roofdier volg ik de geur, om Lewis met een geschokte uitdrukking aan te treffen. 'Daar ben je, liefje. Ik heb me wezenloos naar je gezocht. Waarom ben je zo bang? Kom hier,' zeg ik en omhels hem in mijn armen. Tot mijn verbazing duwt hij me van zich af, nog steeds met een gezicht vol shock. Ik frons beledigd de wenkbrauwen.
'Dat was niet.. aardig van je,' zeg ik op sinistere toon en nog voor hij heeft kunnen registreren wat er gebeurt, heb ik hem aan harde vuistslag in zijn buik bezorgd. Hij krimpt ineen en ik glimlach voldaan. Hard trek ik hem overeind, duw hem tegen een boom en grijp zijn beide polsen vast. 'Jij.. ellendige vampier. Je zal sterven vannacht. En ik ga daarvoor zorgen,' zeg ik met een duivelse grijns.
'Je weet niet half hoe je me hebt laten lijden door me geen mensenbloed te laten drinken. Gelukkig weet je wel hoe je een vrouw moet neuken, maar eerlijk? Savoy was beter, liefje.'
Nee, dit mag niet gebeuren! Nee, Lew, ren! Ik haal mijn mes tevoorschijn. Vaag vliegen mijn gedachten terug naar Chase. Hoe kom ik ineens aan een mes? Ik aanschouw Lew's geschokte uitdrukking. 'Ja,' zeg ik tevreden. 'Je ruikt hem he.' Ik pak zijn hand en leg die op mijn borst. 'Geen zorgen, hij heeft ervan genoten.' Nee! Ren! 'Nu, laten we afscheid nemen.' Ik haal uit met mijn mes.
NEE! Ik moet dit stoppen!
'Lew, ren!' gil ik dan ineens en weet nog net te voorkomen dat ik hem vol in de buik steek. 'Ik kan niet meer.. snel, rén!'

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Bang kijk ik naar Lew, en ik deins achteruit als hij ineens het raam uitspringt. "Ash! Wat is er met hem gebeurd? Je moet hem helpen!" Er lopen tranen over mijn wangen en mijn stem klinkt paniekerig. Ik klamp me vast aan Dewi's arm en kijk hem bang aan. Hij moet iets doen. Hij moet Lew helpen.

Savoy
Ik kijk fronsend naar Odile die hem compleet flipt nadat ik haar weg heb geduwd. Ze lijkt het echter niet tegen mij te hebben, dus ik ga rustig door met me aankleden. Dan komt ze weer tot rust en grinnikend kijkt ze me aan. "Dat.. viel me van je tegen, jochie. Helaas, dan zal ik mijn bevrediging maar op een andere manier moeten krijgen." Zonder veel te snappen van wat er net gebeurd is loop ik de gang op. Tot mijn verbazing ruik ik Dewi nog steeds, en ik loop een kamer in waar ik Ash, Dewi en Yue zie staan. Meubels zijn omgegooid en er zit zelfs een deuk in de muur. Ik trek een wenkbrauw op. "Wat is hier nou weer gebeurd?"

Verdwaasd strompelde Lewis door het bos. Zijn lichaamstemperatuur was off the charts, waardoor zijn waanbeelden nog erger werden. De bomen leken geen bomen meer, maar lange wezens met zwepen en messen die constant naar hem uithaalden. En hij had kunnen zweren dat ze spleetogen hadden. 'Nee,' bracht hij wanhopig uit, woeste bewegingen makend om de uithalen van de wezens te ontwijken. Met een slechts gevoel voor evenwicht struikelde de verwarde vampier verder in het bos waarbij hij constant uitgleed aangezien zijn hete lichaam de laatste resten sneeuw deed smelten en dat niet in zijn voordeel werkte. Uiteindelijk, toen hij een eindje het bos in was, werd de pijn en de angst hem teveel en stortte hij in elkaar. Net op dat moment verscheen er een nieuw persoon. Een vrouw met rood haar. Zijn lichaam reageerde meteen op haar komst, met kriebels en verlangen, en dat bracht hem helemaal van de kaart.'Daar ben je, liefje. Ik heb me wezenloos naar je gezocht. Waarom ben je zo bang? Kom hier,' Ze sloeg haar armen om hem heen maar hij duwde haar meteen van zich af. Hij wist niet wie ze was en er was iets vreemds aan haar, alsof ze niet echt was. Het leek wel of zijn lichaam haar herkende - want dat wilde niet liever dan bij haar zijn en haar tegen hem aan voelen- maar zijn geest had dat effect niet. Die sloeg namelijk helemaal in paniek bij het zien van haar blik en het horen van haar woorden. De vrouw vernauwde haar ogen toen ze weer opstond, gooide haar tactiek over een andere boeg, door hem te vertellen dat ze hem zou vermoorden. Met die pijn was dat niet eens zo'n slecht idee, maar voor hij haar kon uitnodigen om hem te verlossen begon ze hem te vertellen over iemand die Savoy. Hij wist niet wie Savoy was en hij wist ook niet wie de vrouw was, ook al beweerde ze met hem geslapen te hebben. Verward bekeek hij haar. Hij had écht geen idee...'Je ruikt hem, hé?' 'Wie ben jij in godsnaam? Laat me met rust!' snauwde hij daarop, alvorens zijn gezicht pijnlijk af te wenden en weer overeind te krabbelen. Toen hij zich opnieuw naar haar omdraaide, had ze plots een mes in haar handen en wandelde ze op een soepele manier naar hem toe. Voorzichtig deinsde hij achteruit, maar ze haalde hem in, legde ze zijn hand op haar borst - die trok hij overigens meteen weer weg- en verzekerde hem van Savoys plezier. 'Ga weg. Ik weet niet wat je van me wilt,' bracht hij gepijnigd uit. De vrouw leek daar echter anders over te denken, want ze prevelde een afscheid en haalde dan uit met haar mes. 'Lew, ren!' Haar stem was veranderd. Ze klonk aangenamer dan voorheen, hoewel de toon zich erg wanhopig toonde. Ze leek in een soort strijd met zichzelf verwikkeld te zijn en probeerde de messensteek enigszins af te wenden. Dit bracht hem nog meer van de kaart en hoewel hij er in slaagde om enkele stappen te zetten was de verbijstering -in combinatie met de pijn- te zwaar om op een snelle manier bij haar weg te geraken. Al struikelend probeerde hij opnieuw een veilige afstand te creëeren, maar raakte niet verder dan een paar meter. Opnieuw viel hij ineen en rolde zich al jammerend op een bolletje. Tegen die tijd was hij de vrouw al vergeten en kromp hij opnieuw ineen van de angst bij het zien van de bomen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Nee, Lew!
Ik zie hoe hij nog geen vijf meter van me vandaan in elkaar zakt en als een miezerig hoopje mens oprolt. Dan kijk ik van hem op naar de lucht, waar een web van lege takken zich als een deken boven ons uitspreidt, zo lijkt het. Is hij nu werkelijk bang van.. bomen? Wat lachwekkend. Ik zal er nog plezier in hebben hem af te maken, grinnik ik. Ik laat behendig het mes tussen mijn vingers balanceren als ik op hem af stap.
Nee Odile, doe het niet! Ik kniel bij hem neer en haal hard uit naar hem. Nu baal ik omdat ik geen touw bij me heb, maar dit is voldoende om hem even op de grond te houden. Ik kijk naar boven. Het is ochtend geworden en met een beetje mazzel zal de zon vroeg of laat door de bomen breken.
'Ik ben de laatste die je zal zien voor je dood, liefje.' Ik neem zijn kaak tussen mijn vingers en dwing hem me aan te kijken.
Lew.. wat is er met je aan de hand? Je herkent me niet eens. 'Heb je ooit wel eens gevoeld hoe het is om levend te verbranden?' Ik glimlach even en sleep hem mee aan één arm richting een open plaats in het bos. Nu is het slechts een kwestie van wachten. Ik sta op, kijk in de richting van de plaats waar de zon zou moeten verschijnen en glimlach naar Lew. Ik moet de controle terugkrijgen. Vecht harder, Odile! Vecht harder! Net als ik het gevoel krijg dat ik de bestuurder van mijn geest verjaagd heb, kijk ik angstig om me heen. De hele omgeving verandert voor mijn ogen en ik zie een bekend persoon tussen de bomen verschijnen. Dit kan niet! Onmogelijk! 'Fjodor,' fluister ik. 'Ik heb je lang gezocht, Odile. Wat is dit? Vertel me niet dat het er eentje van Jonah's clan is.' Dit lijkt net een droom. Een akelige, verrotte droom die uit de hand loopt. 'Ik heb je gemist. Kom, kom in mijn armen. Jij bent degene die echt bij mij hoort.' Kwaad bal ik de vuisten.
'Val dood, Fjodor.' Ik knipper een paar keer met de ogen en ineens is hij weg. Vecht! Odile, blijf vechten! Het zijn maar herinneringen, ze spelen met je herinneringen! Niet toegeven, NIET TOEGEVEN!
'Lew. Je moet opstaan. Sta op. Snel, sta op! Ik ben het, Odile. Je moet hier weg, snel! Voor ik mezelf kwijt raak. Lew, luister!' gil ik. 'REN!' Ondertussen denk ik na over een idee om ervoor te zorgen dat ik mezelf terug krijg. 'Wat kijk je me aan, jochie? Je gaat dood! Heb je geen schietgebedje?' vraag ik met een stem doordrenkt van sadisme. Ga weg, ga weg uit mijn geest! Nee, ik heb het net naar mijn zin hier, schatje. Schatje..? Mijn ogen sperren zich wagenwijd open.
'Chase!' schreeuw ik en mijn stem galmt door het bos. Een hert schrikt op en compleet geleid door dierlijke instincten sprint ik er achteraan. Ik grijp het beest met een ongetemde, brute kracht vast en breek zijn nek. Als een bezetene begin ik zijn bloed op te slurpen en een ongelofelijke rush vult mijn lijf. Ik voel mijn kracht en alertheid letterlijk door me heen stromen en mijn lijf van top tot teen vullen.
Even blijf ik staan en tuur door de omgeving. Het is rustig, merk ik. Het is rustig buiten en rustig in mijn hoofd. Ik laat het kadaver zakken en glimlach even.
'Daar had je niet op gerekend he? De adrenalinerush die door een vampier stroomt als hij bloed drinkt? Probeer nu maar eens de controle terug te krijgen. Ik betwijfel het. Mijn geest is sterker dan de jouwe, vuil, ziek stuk stront. Ik win.' Ik hol terug naar Lew, die nog steeds kermend op de open plaats ligt.
'Kom,' zeg ik en schuif mijn armen onder zijn knieholtes en schouders. Met meer moeite dan waar ik op had gehoopt loop ik met hem terug. Ik merk dat hij er nu een stuk rustiger aan toe is dan eerst en nog eenmaal kijk ik om naar de plek, waar nu een zwak straaltje zonlicht de bodem verlicht. Dit kan maar één ding betekenen. Chase was ook verantwoordelijk voor zijn lijden. Dat moet een enorm zware geestelijke strijd zijn, te zwaar voor een mens. Zelfs te zwaar voor hem en toen ik dat bloed door mijn hele wezen voelde stromen was het over.
Terwijl ik Lew op mijn bed leg, dek ik hem toe.
'Slaap maar, je bent veilig.' Hoe kon ik dat zeggen? Hij vertrouwt me niet en gelijk heeft hij. Ik zie hem nog steeds met een argwanend oog naar me kijken. 'Het was Chase. Hij had de controle over ons. Hij bepaalde wat ik deed. Ik kon niks doen. Het spijt me zo.' Ik kniel neer aan de zijkant van het bed en leg mijn hoofd op het zachte dekbed dat zijn borst bedekt. Ik wist niet eens of hij het zou geloven. Want niet lang geleden doodde de oude Odile mensen en vampiers met plezier. En dat was de zwakheid waar Chase gebruik van maakte. En hoe moet ik me ooit gaan verantwoorden voor wat ik met Savoy uitspookte?
Op dit moment ben ik in niks anders in staat dan geluidloos huilen, mezelf te dwingen niet te snikken omdat hij het anders zal horen. Ik vervloek mezelf als ik de tranen toch heb toegelaten het dekbed te bevochtigen.

No growth of the heart is ever a waste

Ik heb even niet gereageerd
Maar ik ben op vakantie en we hebben bijna nooit internet ;x
Solly
xx

Trust me. I'm the doctor

holy, hier moet ik zeker reageren vnamiddag x]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ash

Nadat odile had vertelt dat we ons geen zorgen meer hoefde te maken ging alles in een waas, ergens op de achtergrond kon ik horen hoe Lew flipte. En uiteindelijk ook het glas van het raam brak en eruitsprong ''Verdomme lew!'' de woorden zijn voordat ik het doorheb uit mijn mond ontsnapt, als hij gered wilt worden moet hij godverdomme hier blijven. Als ik Yue wat later geschrokken hoor schreeuwen spring ik op "Ash! Wat is er met hem gebeurd? Je moet hem helpen!" ik knik snel en begin richting de deur te rennen, misschien zag ze me niet maar ik moet zo snel mogelijk naar lew toe. Ik gooi de deur van de kamer open en ren richting de uitgang van 'de poort' verward kijk ik om me heen. Ze zijn niet buiten. ''Odile!'' schreeuw ik terwijl ik naar voren loop "Lew!'' ik doe nog een aantal stappen naar voren terwijl ik een schim vanuit mijn ooghoek naar binnen zie vliegen. Meteen draai ik me weer om en ren weer naar binnen....

[ bericht aangepast op 7 juli 2011 - 14:03 ]

Trust me. I'm the doctor

Een mes doorboorde zijn huid, maar het was slechts een welkome afleiding van zijn inwendig brandende lichaam. Een sterke greep dwong hem om in de grijze ogen te kijken, waardoor hij opnieuw overvallen werd door een resem tegensprekende gevoelens. Er was een deel van hem dat haar wilde zoenen en haar liefdevol tegen zich aan wilde trekken. Het andere waarschuwde hem, dwong hem om bij haar weg te komen en haar te doden als het nodig zou zijn. Hij wendde zijn blik af, hoewel zijn gezicht nog steeds naar haar stond gericht, maar deed niet de moeite om zich los te rukken. Ze boezemde hem weinig angst in, eerder verwarring en onbegrip. Hij geloofde immers niet dat ze hem meer pijn kon doen dan wat ze al gedaan had, en hem doden leek een welkome afwisseling van de marteling die onophoudelijk verder woedde. 'Heb je ooit wel eens gevoeld hoe het is om levend te verbranden?' Hij had wel een idee. Het kon nooit erger zijn dan wat hij nu voelde. Lew reageerde niet toen ze hem bij één arm greep en hem opnieuw een eindje het bos in sleepte. Op het moment dat ze hem losliet en haar blik naar de eerste zonnestralen liet zoeken, krulde hij zich opnieuw in een foetushouding, zijn hoofd in zijn handen begravend, zodat hij niet hoefde te zien wat er rond hem gebeurde. Het bleef een tijdje stil. Lew probeerde zijn onnodige adem terug te vinden, slaagde daar bijna in, tot de vrouw tegen hem begon te roepen en verschillende kreten slaakte. De betekenis van de woorden drong niet tot hem door, het waren slechts geluiden in een verre verte. Ze liet hem alleen op de open plek en verdween tussen de bomen. Opnieuw ontsnapten enkele pijnlijke geluidjes aan zijn lippen terwijl hij een poging deed om zich iet of wat te beschermen tegen daarbuiten. Wat er ook was. En dan begon het plots af te nemen. De ondragelijke pijn in zijn lijf en leden begon langzamerhand af te nemen. Bang om het proces af te breken, bleef hij doodstil en strak liggen, tot de vrouw opnieuw opdook. Half en half verwachtte hij dat de pijnen opnieuw zouden opflakkeren, maar dat gevoel bleef uit. In plaats daarvan lichtte ze hem van de grond – duidelijk met moeite om zijn grote lijf te kunnen dragen- en bracht hem naar de kamer waar hij eerder was. De andere mensen waren verdwenen, de deuken in de muur en het gebroken glas niet. Niet in staat een woord van protest uit te brengen, liet Lew haar zorgen toe. Ze mompelde wat op een geruststellende toon, maar de betekenis kwam opnieuw niet verder dan zijn oorschelpen. Hoewel haar stem aangenaam was en verschillende gevoelens bij hem lospeuterde, kon hij een bitter gevoel van wantrouwen niet uit zijn lichaam bannen. Hij had geen idee wie deze vrouw was, maar het was hem ondertussen duidelijk geworden dat dit niet altijd het geval was geweest. Hij wist zeker dat hun levens op een zeker moment verwikkeld waren geweest, misschien wel intiemer dat hij verwachtte, maar hij voelde ook aan dat het niet altijd positief was geweest. Dit argwanend gevoel was op veel meer gebaseerd dan haar dreigingen in het bos. Het ging dieper dan dat. Desondanks kon hij er zichzelf niet toe brengen om haar van zich af te duwen, toen ze haar hoofd op zijn borstkas liet rusten. Dit had voor één deel te maken met het feit dat zijn… aandoening nog steeds niet verdwenen was. Het zat er nog, alleen niet erg krachtig. En voor het andere met de genegenheid die hij voor deze vrouw voelde. Het was ook dat wat hem ertoe dreef om zijn hand voorzichtig op haar hoofd te leggen en met gesloten ogen zachtjes haar haren te strelen. ‘Ik heb geen idee wie je bent,’ bracht hij met een rauwe stem uit, niet goed wetend of het zijn onderbewustzijn of de koorts was die sprak. ‘Maar ik hou van je,’

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Wat Lew daarnet zei maakte me tegelijkertijd warm en ijskoud. Hij wist niet wie ik was, maar hij weet wel wat ik voor hem beteken. En hij weet dat hij om me geeft. Ik weet niet wat Chase met hem heeft gedaan en hoe ik ervoor kan zorgen dat het ophoudt, maar nu hij uit mijn hoofd en lichaam is en ik de controle over mezelf terug heb, ben ik in staat voor hem te zorgen. Langzaam wordt me duidelijk dat het al die tijd zijn plan moet zijn geweest. Het plan om mij mijn eigen geliefde te laten vermoorden. Ik denk terug aan Chase, maar nu vreemd genoeg niet meer als het monster dat me op een haar na bijna alles afnam.
In plaats daarvan zie ik een kleine jongen in een vlammenzee; scherven van een jeugd die hem voor eens en altijd gebroken heeft. Ik ben daar de oorzaak van en ik weet dat hij niet de enige is. Ik hef het hoofd, nu beseffend dat er nog steeds een traantje aan de hoek van mijn oog hangt. Ik glimlach wat treurig naar Lew en pak zijn hand. Ik begin zacht te praten. 'Ik ben Odile Lavossa. Ik ben degene die met je meegaat naar je thuisland. Ik ben degene die van je houdt, Lewis Triggs. Hij wilde je pijn doen, maar ik weet dat je sterker bent dan hem. Hij is niks. Je begint jezelf weer terug te krijgen, blijf ervoor vechten. Wees sterker dan hem.' Daarop druk ik zacht mijn lippen op de zijne. Ik vang zijn zachte geur op.
'Herinner je je dat?' vraag ik zacht. Nog steeds staart hij me wat verward aan en ik heb nog geen bevestiging. Ik glimlach, ondanks dat het uitblijven van een antwoord me van binnen uiteenscheurt. 'Een herkansing. Die eiste ik toen van je. En nu geef ik je die herkansing. Probeer het je te herinneren.' Opnieuw leg ik mijn lippen op de zijne terwijl ik zacht langs zijn kaak aai. Ik laat hem weer los en kijk hem diep in de ogen, probeer bij de persoon voorbij de vloek te komen.

No growth of the heart is ever a waste