[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ben jij even gelukkig ;x Duurt je vakantie dan ook een week langer? Of begin je gewoon op 1 sept ?

Frankly my dear, I don't give a damn.

Ik begin 4 september --''
Nou, wat heb jij lang vakantie zeg o-o

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Van nu tot 1 sept, al heb ik technisch gezien nu nog geen vakantie aangezien ik mijn rapport nog moet gaan halen en mijn archief nog moet maken c;

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Zwijgend wandel ik naar de keuken en voorzie mezelf van een glas water. Energie overdragen was niet bepaald een eitje geweest, moet ik bekennen.
Nu eindelijk de grens gebroken is - hopelijk dan - vraag ik me af of ik nog afscheid moet nemen aan Julian en Masha. Aan de andere kant: onze wegen kruisen elkaar altijd wel op de één of andere manier. Ik glimlach even. Ik weet waar ik heen wil, als we bij Lew's geboorteplaats zijn geweest. Ik wil weer terug naar New York, naar mijn oude wijk.
Ineens hoor ik een ijselijke gil.
"Odile!" Geschokt kijk ik op en nog voor ik het doorheb, is het glas uit mijn handen gevallen. Godverdomme, wat nu weer! Wiens keel mag ik nu weer door gaan snijden? Chase, vliegt er door mijn hoofd. Maar zijn geur is toch niet..? Tegen deze tijd heb ik de deur van m'n kamer al opengeslagen. 'Ja?' vraag ik gehaast en mijn blik valt op Lew.
'Wat is..?' Ik kom niet verder dan dat als ik mijn hand op Lew's voorhoofd leg. Tot mijn verbijstering is die nat en gloeiend heet, wat bijzonder vreemd is bij een vampier. 'H-hoe kan dit? Lew..' Mijn ogen proberen de zijne te zoeken, maar hij geeft nagenoeg geen reactie. Hij lijkt in een shock toestand te zijn vervallen en totaal afgezonderd van deze wereld.
'Is hier iemand geweest? Behalve Dewi?' vraag ik bezorgd. Maar hij is niet in staat deze vraag te beantwoorden. Hoe kan het ook? Volgens mij heeft hij Dewi en ik niet eens zien binnenkomen. Even sta ik radeloos naast het bed, tot ik dan zijn hand pakt. Verschrikt veert hij op en haalt ineens uit. 'Aah!' schreeuw ik als de wereld begint te duizelen. Verbijsterd wrijf ik langs mijn zere kaak. 'Lew.. wat is er met je aan de hand?'

No growth of the heart is ever a waste

Ash

Nadat ik was gaan zitten hoorde ik vaag vanaf boven Dewi ''Odile!'' schreeuwen, waarna het maar een fractie van een seconde was totdat Odile was verdwenen. Wat verbaasd wreef ik in mijn ogen, dit huis bestond uit drama en nog eens drama. Ik sta weer op en loop naar de deur toe om te kijken waar Chase naartoe is gegaan als een gil mijn aandacht trekt, zo te horen de gil van Odile of Dewi, ''Verdomme chase'' mompel ik terwijl ik al een sprint naar de desbetreffende kamer neem, Odile, Dewi staan beide om een bed heen waar Lew op ligt. Wat verbaasd kijk ik naar hem, hij lijkt wel ziek. ''wat is er aan de hand? Is chase hier geweest?'' vraag ik als niemand mij lijkt op te merken.

Trust me. I'm the doctor

Odile - Goede vampier.

Nog steeds komt er geen reactie en ik kniel neer om hem wat beter in me op te nemen. Zijn gezicht is bezweet en zijn ogen zijn rood. Wie of wat is hiervoor verantwoordelijk?
"Wat is er aan de hand? Is Chase hier geweest?" hoor ik ineens achter me. Ik draai me om en zie Ash staan. 'Dat weet ik niet, maar ik maak hem af als het wel zo is,' grom ik en wend me weer tot Lew. Ik durf zijn hand niet vast te pakken omdat ik niet weer een klap te pakken wil krijgen.
'Lew..' probeer ik nogmaals. Als Ash een stap dichterbij zet sta ik in één beweging overeind. 'Waag het niet dichterbij te komen,' zeg ik met een getrokken mes. Ik vertrouw hem nog steeds niet en daar heb ik goede reden toe. Ik ben niet helemaal achterlijk. Ik heb zijn geur wel geroken op Lew's lichaam toen hij sliep. Hij had er de schik wel in om hem te martelen. Dat gaat nu niet door. Ik bewaak hem als een leeuw als het moet. Heel voorzichtig veeg ik een paar doorweekte lokken haar uit zijn gezicht.
'Zeg wat. Zeg dan wat, alsjeblieft..'

No growth of the heart is ever a waste

Chase - Vampierjager.

Ik sta nog steeds op mijn plekje en zucht. Waarom duurt het godverdomme zo lang? Ik ben allang blij dat ik een plan B heb. Als ik Dewi's schreeuw hoor, weet ik dat het zover is. Ik grijns en loop terug naar binnen, direct naar Lew's kamer, ik weet dat het daar te doen is. Ik sta precies achter Odile en duw zonder pardon mijn mes tussen haar ribben. Ja, ík ben degene die Lew ziek heeft gemaakt. Ik had Odile bijna kunnen hebben, tot die verrekte Ash het moest verpesten.
'Jouw leven voor dat van Lew,' fluister ik in haar oor. Ash en Dewi staan er geschrokken bij, niemand van hen zal me waarschijnlijk wat doen. 'Je mes,' zeg ik dan terwijl ik mijn vrije hand voor Odile uitsteek. 'Hier geven, nu!'

everything, in time

Ash

Zo snel Chase binnenkomt gebeurt alles in een seconde, hij duwt een mes tussen de ribben van Odile en fluistert wat in haar oor. waarna hij zijn gezicht weer weghaalt en zegt dat hij het mes wilt, met openmond staar ik hem aan ''Dit meen je niet. Chase'' ik zucht en probeer naar de goede woorden te zoeken. Wát zou ik hem kunnen zeggen? Vermoord ze niet ze zijn goed, dat kan niemand hem wijsmaken. En na onze ruzie van daarnet al helemaaal ik niet ''Chase doe normaal'' sis ik als ik naar dewi beweeg, beschermend ga ik half voor haar staan. ''Welke spreuk'' zeg ik kort maar dwingend, elke spreuk is op te heffen met een andere spreuk. Weet ik de spreuk dan hef ik hem op.

Trust me. I'm the doctor

Odile - Goede vampier.

Nog steeds krijg ik geen gehoor en kijk bezorgd op naar Dewi. Ineens zie ik wat anders in haar ogen, angst. En op het moment dat ze haar mond open wil doen en ik me om wil draaien, dreunt een scherpe, snijdende pijn door mijn lijf. Met de weinige kracht die ik nog heb, draai ik me om, voor ik door mijn benen zak en me aan mijn bed vastgrijp. Een rilling vliegt over mijn rug als ik een bekende stem bij mijn oor hoor.
'Jouw leven voor dat van Lew.' Ik hoest bloed op en heb moeite lucht in te ademen. Ik grijp naar mijn zij en probeer het bloeden te stelpen. 'Je mes,' hoor ik dan. Nog steeds heb ik moeite de adem te vatten en de pijn is ondragelijk. Ik kijk omhoog naar Lew. Hoe kan Chase..? Ik besef nu dat ik diep in de penarie zit. Ik weet niet wat hij Lew heeft gedaan, maar als ik zijn spel niet meespeel is het gedaan met Lewis. Hij kan op elk moment zijn leven beëindigen. 'Hier geven, nu!' Ik haal de hand van mijn wond af, waardoor er nog meer bloed op de grond sijpelt en graaf in mijn broekzak. Ik reik hem het mes aan, wat hij uit mijn handen grist en op bergt.
'Laat hem hierbuiten!' schreeuw ik, nog steeds steun zoekend aan het bed omdat ik simpelweg te zwak ben om zelf te staan. Opnieuw begin ik te proesten en te kuchen en mijn blik kruist die van Chase. De koude, emotieloze ogen verraden waarmee ik te maken heb: de duivel zelve.
Hij wil me laten lijden.

No growth of the heart is ever a waste

Dewi
Ik keek naar Odile die bij Lew stond, zo te zien wist ze er ook geen raad mee en dat baarde me zorgen. Ik bleef op een afstandje toekijken, wat kon ik anders doen? Ineens was Ash er, hij vroeg naar Chase. Kon hij hierachter zitten? Dat zou ik gauw genoeg weten want plots kwam Chase binnen stormen, verbaasd keek ik hem aan. Hij liep regelrecht op Odile af en ramde een mes tussen haar ribben. Mijn ogen werden groot, dit was wel het laatste wat ik verwacht had. "Vuile eikel die je bent! Ben je niet goed in je hoofd ofzo?!" schreeuwde ik uit blinde woede. Ash ging half voor me staan, waarschijnlijk met de bedoeling me te beschermen. Maar ik was wel het laatste waar hij aan moest denken, hij moest Chase verdomme tegenhouden! Odile begon bloed op te hoesten en had nog moeite met staan, ik was vreselijk bang dat ze zou sterven. Alhoewel ze feitelijk al dood was.. Ik zou God niet nog iemand van me af laten nemen, ik had genoeg dierbaren verloren. Maar ik wist dat ik Chase niet aankon, hij was een stuk groter en dus sterker.. Ook wist hij allerlei spreuken, ik was totaal machteloos. Toen wist ik het. Binnen luttele seconden had ik mijn gitaartas van mijn rug en mijn gitaar eruitgehaald, Chase had het te druk met Odile en leek weinig aandacht voor me te hebben. Ik liep langs Ash, richting Chase. "Verrader," siste ik, nog steeds kokend van woede. Zonder pardon gaf ik hem een fikse knal met mijn dierbaarste bezit, mijn gitaar, met al mijn kracht. Of het genoeg was om hem bewusteloos te slaan? Ik hoopte van wel, de klap klonk in ieder geval hard.


Haha, ik zie het al helemaal voor me x'D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oké, ik weet dat jullie Chase nu kinda nodig hebben. Maar ik wil echt eerst mijn scheikunde samenvatting afmaken, okeeh?
Er hangt best veel van de proefwerkweek af voor mij meehhe.
Sorry!

everything, in time

Lew hoorde Dewi's gil. In een heel andere context. Tegen de tijd dat ze een washandje beloofde, was hij verdwaald geraakt in een wereld van illusies en hallucinaties en bevond hij zich once again in de nacht van zijn dood.

'Hoe bedoel je we zijn contact verloren?!' schreeuwde hij boven het geluid van mitrailleurs en inslaande mortieren uit. 'Ik kan er ook niet aan doen, sarge, 't spul is naar de kloten.' Lew brulde gefrustreerd en probeerde uit alle macht om het schriele ventje en zijn radiogeval niet de nek om te draaien. In een hel van non-stp vallende regen en amper een voet kunnen zetten zonder te weten waar je je bevond, was een ramp als dit slechts de druppel die de emmer deed overlopen. 'Als we geen contact krijgen met HQ hebben we serieus probleem aan onze kloten. Ik heb serieus geen idee wat de positie van die vuile Jappen is. Krijg je contact met A-company?' De kleine begon opnieuw in de hoorn te brullen, terwijl zoals hij als Lewis hun best deden om van hun hersenpan geen zeef te maken. De man schudde dan met wijdse gebaren zijn hoofd. 'Blijf proberen. Probeer iemand te krijgen, gelijk wie. Begrepen?' Lew wachtte niet op antwoord, racete door een ondiepe poel naar de rest van zijn peleton. Hij had geen flauw idee waar de rest van hun compagnie was, laat staan dat hij een idee had van waar de andere compagnieën waren. Bovendien leek de radio naar de kloten te zijn en had hij eigenlijk geen idee of ze naar rijstvreters of Amerikanen aan het schieten waren. Lew greep een willekeurige soldaat vast, merkte dat het Albert Galloway was, private first class tevens een jongen uit het zuiden. 'Gal, zorg er voor dat de mannen wegblijven van die bossen,' brulde hij in het oor van de man die niet ophield met kogels af te vuren op de bladeren voor hen. Lew gebaarde wijds achter hen. 'De Jappen bestoken ze met mortieren. Ik ga second en third zoeken. Als Lt. Everson daar is komen we wel uit dit shithole.' Gal knikte, waarop Lew hem liet vallen en snel naar achter liep, zijn hoofd laag. Het leek alsof die planten hem afzonderen van het gevecht waar Gal en zijn radiojongen in verwikkeld waren, maar net dat was zo afschrikwekkend. Lew probeerde het akelige gevoel van bekeken te worden van zich af te zetten en werkte zich een weg door het kreupelhout. Tot er iemand zijn arm vast pakte. Zonder nadenken haalde hij uit, raakte de persoon in het gezicht en kreeg daarop een bajonet in zijn onderbuik gestampt. 'Vuile rijstvreter,' vloekte hij haast fluisterend toen hij vol pijn naar zijn buik greep en op de vochtige aarde stortte. De zwarte ogen van de Jap glinsterden boosaardig toen ze toekeken hoe de Amerikaan bloed in zijn mond proefde en het niet lang daarna ook uit zijn mond voelde lopen. Maar vergelijken met de pijn in zijn buik, leek van amper relevant. De Japanse soldaat verdween, Lew verloor zijn bewustzijn toen hij zich afvroeg hoe het nou verder moest met zijn peleton.

'Vuile rijstvreter...' Een misselijk gevoel dreef door hem heen en Lew voelde een combinatie van bloed en gal zijn mond in lopen. Hoestend probeerde hij het goedje uit zijn mond te krijgen, wat door zijn trillende spieren en het opgezwollen gevoel in zijn keel zeker zijn pretje was. Om zich heen hoorde hij mensen geluiden maken, maar ze verdwenen allemaal in een mengeling van kleuren en geluiden waar niks normaals uit op te maken was.

[ bericht aangepast op 25 juli 2011 - 13:08 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Gal is zo vies en pijnlijk >3<

Mooi stuk weer trouwens

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

lol still stuck

No growth of the heart is ever a waste

Marleen ging gedicht afmakne, douchen en dan reageren ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.