[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ooh haha ^^' Ik had zo'n zin om dat te schrijven en ik dacht: now is the time

No growth of the heart is ever a waste

Excuse moi voor het weinige reageren. Ik ben haast elke dag aan 't winkelen en als ik dan op internet zat was 't op mijn DSi dus dan kon ik niet echt reageren. (of ik moet een halfuur doen over stukje post)
EN oewh, arme Odile.

Dewi
Wat verbaasd bleef ik staan en legde het mes weer op het aanrecht, ik zweeg en tuurde naar de bloedvlek op de grond. Ik voelde me wat ongemakkelijk en wist niet goed wat ik moest zeggen, mijn blik gleed naar mijn nog bloedende pols. Verdomme, ik had verband nodig! Lew's zucht haalde me uit mijn gedachtes en deze keer keek ik naar hem. "Het spijt me," fluisterde hij. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, ik wilde wel zeggen dat het niet erg was en dat hij er niks aan kon doen, maar ik kreeg het momenteel niet over mijn lippen. 'Je moet hier weg, Dewi. Zodat je veilig bent voor die pipo met zijn glas en voor Savoy en Faith (waar zit die overigens?) ... en blijkbaar voor mij ook." Ik zuchtte zachtjes. "Waar moet ik dan heen?" Ik hurkte neer bij de kastjes, em realsierend dat ik beter even een verbandje om mijn pols kon doen. Ik trok er een aantal open en bij de derde was het raak, ik pakte het EHBO kistje en zette die op tafel. "Lew.. Kan je helpen denk je?" Een verbandje om je pols doen met één hand was nou niet het makkelijkste om te doen. Ik dacht nog na over wat hij had gezged en wat er gebeurd was. Ik moest hier weg, kón het ook als het goed was, maar ik wist niet waarheen en stiekem wilde ik nog altijd niet weg. En wie was die nieuwe gozer? Het was me meegevallen dat hij zomaar weer vertrokken was. Ik gaapte even en wierp een blik naar buiten, Odile was ook nog steeds weg.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Whihi

Odile - Goede vampier.

'Wat waren nou die zaken die je met me had te bespreken?' sis ik terwijl ik Fjodor nauwlettend in de gaten hou. Deze glimlacht en komt op mij af gelopen. Als automatisch stap ik naar achteren, niet wetend wat te verwachten. 'Het lijkt wel of je.. bang voor me bent, Odile,' zegt hij met een goed geveinsd verbaasd gezicht. Abrupt blijf ik stilstaan en neem een vechthouding aan.
'Oh, niets bijzonders, eigenlijk. Zoals je al hebt gemerkt is de stand van zaken wat gewijzigd sinds je vertrek. Ik wilde je hierover wat meer inlichten, maar helaas zijn de omstandigheden nu niet zoals ik ze in gedachten had.' 'Blijf bij me uit de buurt,' sis ik nijdig als hij naar mijn mening iets te dichtbij komt. 'Odile, waarom denk je toch alleen maar slecht over mensen? Heb ik je niet geleerd je familie te vertrouwen.' 'Je hebt mijn vertrouwen kapotgemaakt!' schreeuw ik en haal hard uit naar hem. Tot mijn stomme verbazing weet hij de vuistslag verbijsterend snel te ontwijken. Hij draait vliegensvlug langs me heen, grijpt mijn arm beet en gooit mij tegen de metalen muur aan. Met een doffe knal kom ik op de grond terecht, waarna ik omrol en me zo gauw mogelijk weer herstel. Fjodor, echter, zag dit allang aankomen. Hij grijpt opnieuw naar mijn arm, draait die in een akelig snel tempo op mijn rug en duwt me tegen de muur van de loods.
'Ben je nu werkelijk aan het vechten tegen degene die je heeft getraind? Ben je echt zo laag gezonken?' Tot mijn verbazing draait hij me met een ruwe beweging om en terwijl hij mijn polsen op hun plaats houdt neemt hij me in zich op. 'Je krijgt nog een kans om me te vertellen wie je nieuwe liefde is?' 'Jaloers?' vraag ik. Het was ook gewoon te makkelijk. Ineens voel ik een harde vuist in mijn buik rammen, waarna hij me loslaat. Ik val op de grond. Klappen van vampiers doen akelig zeer. Dan grijpt hij me ineens aan mijn haar beet. 'Godverdomme, vuile teringhond, blijf van m'n haar af!' Hij gaat eraan! Nu duwt hij me opnieuw tegen de muur en ik merk dat het beeld begint te vervagen. Dit kan maar een ding betekenen: hij is mijn verleden aan het lezen.
'Nee, nee, nee!' schreeuw ik kwaad, maar hij heeft al vat op mijn geest gekregen. 'Lewis Triggs dus,' zegt Fjodor kalm, waarna hij me opnieuw loslaat. Ik spring gauw overeind en haal uit. Mijn vuist treft doel, maar lijkt Fjodor nauwelijks te deren. 'Is dat alles wat je kan?'

No growth of the heart is ever a waste

Odile - Goede vampier.

Iets houdt me tegen om mijn volle kracht te gebruiken en het duurt even voor ik doorhen wat: angst. Ik moet hem hier en nu afmaken, voor hij kans ziet de rest naar binnen te roepen. Niet meer bang wezen, Odile. Ik bal opnieuw de vuisten en werp hem een vernietigende blik toe.
'Ik zal niet terugkomen, Fjodor.' 'Weet je dat zeker? Het is een kwestie van tijd voor ik uitvind waar jouw liefje zich schuilhoudt.' 'Ben je blind? Hij is mijn liefje niet.' Ik wist niet half of dit waar was - of hij nog aan me dacht, of van me hield - maar als ik zo kan voorkomen dat hij achter Lew aan gaat dan is het zeker het proberen waard. 'Lew betekent niks meer voor me.' Vanuit het niets haalt Fjodor uit en pas op het allerlaatste moment ben ik in staat de harde klap tegen te houden. Ik grijp hem vast en hij mij. Ineens verzet hij zijn stappen en gooit mij over zijn schouder. Ik vlieg tegen de muur op, maar kan ervoor zorgen dat ik goed terechtkom. Gauw spring ik overeind en val hem nogmaals aan.
'Ondankbaar kreng. Ik had je alles gegeven!' roept Fjodor en stomp hard met zijn elleboog in mijn zij. 'Ah!' Van de pijn grijp ik naar mijn ribben, waar Fjodor van gebruik maakt en me ruw vloert. Ik heb de kans niet om op te staan of ik voel zijn laars op mijn buik. 'Geloof het of niet, maar het is nooit mijn bedoeling geweest om je pijn te doen. Maar wie niet horen wil..' Ineens zet hij kracht op zijn voet, waardoor ik het uitschreeuw van de pijn. 'Moet maar voelen.' 'Laat me gaan, jij verdomd monster!' Ik hoor hem kwaad grommen, waardoor hij de voet van me af haalt en me een harde trap in de ribben geeft. Dit moet ophouden! Met het beetje kracht dat ik nog heb spring ik overeind en ruk een poot van de stoel af. Ik richt het op hem en hou hem in de gaten. Ik moet zorgen dat ik kan ontsnappen. Ik ben bijlange niet sterk genoeg om Fjodor te verslaan. Mijn blik valt op de deur. Met een ruk draai ik me van Fjodor af, storm naar de deur toe en beuk er zo hard als ik kan tegenaan. Hij geeft mee, maar het is niet genoeg om hem te openen. Verdomme. Nu zullen ze daarbuiten wel gewaarschuwd zijn. Ik heb geen keus, ik moet doorzetten. Nog eenmaal beuk ik tegen de deur op, waarna hij eindelijk open knalt.
'Ik dacht het niet,' schreeuwt Fjodor en vliegt achter me aan. Ik ren zo hard als ik kan de straat op, terwijl ik één van zijn handlangers vastgrijp en richting Fjodor smijt. 'Godverdomme, Elias! Grijp haar!' Ik maak dat ik wegkom en hol de grote straat op, op de voet gevolgd door Fjodor's handlangers. Dit hou ik niet vol, ze zullen mijn geur kunnen traceren. De klappen beginnen nu hun tol te eisen. Ik vlieg een brug op en aarzel geen seconde. Nagestaard door autobestuurders spring ik op de reling en duik in de zwarte massa van water.

No growth of the heart is ever a waste

Haha, snapte ik. [: Ja, ik had een leuk kort broekje, lange zomerbroek en rokje waar ik eigenlijk geen passende shirtjes op had. (Ondanks mijn uitpuilende kledingkast) Dus daar heb ik wat dingetjes opgekocht [: En ook nieuwe slippers en sandaal achtige schoenen. (Bij sandalen moet ik altijd aan die lelijke dingen denken) Dus ben wel geslaagd. En vorige week bij de action, man, wat houd ik van die winkel. Alles is zo lekker goedkoop :'D IK had daar een ring voor 70 cent en die zag ik gisteren bij MKM design voor 8 euro! Precies dezelfde, haha. En goede baked eyeshadow voor geen geld. Halleluja en lekker etoblerone etc. <3

Ik ga btw bijna op vakantie he.. Dan ben ik er een poos niet.

Dewi
Terwijl ik op de stoel zat keek ik toe hoe Lew mijn wond verzorg, hij deed het met evenveel zorg als Odile het destijds had gedaan. Uiteindelijk keek ik weer door het raam naar buiten, ik wist dat ik weg moest en dat het hier gevaarlijk was, maar ik was gehecht geraakt aan het huis en de mensen -eigenlijk vampieren- die hier woonden. De meeste dan, die gozer van net die hoefde ik niet in mijn buurt te hebben. Ik wist echt wel dat ik nooit bij ze kon blijven, zij waren vampieren, machtige wezens, ik wilde niet dat ze dag en nacht moesten babysitten. Dat was het in feite. Alles was gewoon vreselijk ingewikkeld, waarom was er niet gewoon een simpele oplossing? "There.. All set," haalde Lew me uit mijn gedachten en ik keek naar mijn verbonden pols. "Je had dokter moeten worden," grapte ik met scheef glimlachje. Lew stelde voor verder te gaan met koken omdat ik nogal bleekjes leeg en vervolgens vroeg hij of ik wat te drinken wou, iets sterkers nog wel. "Ik heb nog steeds wel honger, dus dat lijkt me wel slim.. En qua drinken is gewoon een beetje water goed hoor," antwoordde ik. "En ik weet dat je geen bedreiging meer vormt, je was jezelf niet toen je je geheugen kwijt was. Vind je trouwens ook niet dat Odile lang weg blijft..?" Ik leunde met elleboog op de tafel en vervolgens emt mijn kind op mijn hand.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Action = epicness.

Odile - Goede vampier.

Zo snel als ik kan zwem ik met de stroom mee, zorg ervoor dat ik zo lang mogelijk onder water blijf. Als ik uiteindelijk hijgend boven water kom zwem ik naar de kant en klauter met het laatste beetje kracht dat ik heb op het droge. Vermoeid laat ik me op het koude zand vallen, besef dat ik in een park ben gevallen. Of een bos. Het maakt me bar weinig uit. Als eindelijk de rust weer in mijn lijf dringt krabbel ik overeind en sluip door het park heen. Heb ik ze afgeschud? Waar ben ik eigenlijk? Waar moet ik heen? Wat gaat Fjodor met me doen zodra hij me te pakken krijg?
Kan ik nog naar huis? Huis.. mijn gedachten glijden naar Lew en ik word ogenblikkelijk treurig. Hoe kon hij zoiets zeggen? Op zo'n hatelijke manier. Ik kende die kant helemaal niet van hem. Zij zwoer me zoveel mogelijk te beschermen en kijk waar ik nu in terecht ben gekomen. Ik trek een flauw glimlachje. Eigen schuld, Odile. Had je maar niet weg moeten gaan. Eigen schuld? Hoe kan ik het helpen dat die verdomde hond hier was? Ik slaak een zucht en loop het park uit. Ik kijk uit over de stad, slaak een zucht en loop verder. En ineens schiet me wat te binnen.
Als Lew achter mij aan ging, waar was Dewi dan? Hij zou haar nooit achterlaten. Dat is niks voor hem. Is ze nog wel in orde? Leeft ze nog? Ik kan me niet voorstellen dat in een gevecht tussen Yue en Savoy zij zou winnen. Ik moet terug, ook al is het alleen om zeker te stellen dat ze veilig is. Ik klim in een boom, oriënteer me met wat moeite en spring er vervolgens weer uit. Ik neem een aanloop en duik weer in de rivier. Ik weet een snellere manier om weer thuis te komen zonder gedetecteerd te worden door die idioten.

No growth of the heart is ever a waste

Ik post wel gewoon verder ofzo.

Odile - Goede vampier.

Als het mogelijk was dat mijn lijf zou bevriezen, dan was het gebeurd. Het water is zo koud dat mijn ondode lijf het haast niet meer kan trekken. Als het goed is moet ik nu nog maar een paar minuten zwemmen voor ik bij ons huis uitkom. Ik heb werkelijk geen idee hoelang ik al in dat ijskoude water zwem. Als ik de ideale plaats heb gevonden om aan de kant te klimmen grijp ik mijn kans. Zeiknat en bevriezend van de kou klauter ik overeind. Ik wring mijn haar uit en loop het bos in, nog steeds op mijn hoede voor die ellendelingen. Goddank dat ik Fjodor heb afgeschud. Ik baal er ontzettend van dat hij kans heeft gezien in mijn verleden te graven. Hoewel die opmerking van Lew een flinke stomp in m'n maag was, kan ik hem niet aan de genade van Fjodor overlaten. Tijd om het looptempo wat te verhogen. Ik zet me af en begin te sprinten. Na ongeveer een kwartier rennen kom ik aan bij de villa. Ik loop het terrein op - nog steeds zeiknat van het zwemmen - en open de deur. Een nieuwe geur. En Dewi! Gelukkig, ze is in orde. Ik ruik ook Lew's geur. Ze zijn in de keuken, merk ik. Ik snuif geergerd en loop meteen door naar mijn kamer, waar ik schone kleding en een handdoek pak.
Na zeker een half uur royaal te hebben gedoucht en mijn lijf weer op orde te hebben gebracht, droog ik me af en kleed ik me om. Mijn haar is opnieuw een brok ellende en ik neem niet eens de moeite er een borstel doorheen te halen. Nu wandel ik toch naar de keuken en geef een kort knikje richting Dewi om haar te begroeten. Mijn humeur is werkelijk om te schieten en ik ben van nature nooit goed geweest om vrolijkheid te veinzen, dus laat ik het ook deze keer achterwege.
'Er is hier een nieuwe vampier. Is hij daarvoor verantwoordelijk?' Ik knik naar het verbandje, vakkundig Lew's blik ontwijkend. Ik ben namelijk niet in staat hem aan te kijken zonder hem verrot te willen schelden. Ik open de koelkast en voorzie mezelf van een glas cola. Dat heb ik al veel te lang niet gehad. 'Hoe het ook zij, als hij in mijn weg gaat lopen maak ik hem af,' sis ik rauw. Eenmaal, heel kort, werp ik een blik op Lew, doordrenkt van ingehouden woede, waarna ik me weer tot het aanrecht wend en het begin schoon te maken.

No growth of the heart is ever a waste

Odile - Goede vampier.

Wat? Mijn mond zakt letterlijk een stukje open.
'Dit.. heb jij gedaan,' herhaal ik op een rustige, eng kalme manier als ik op haar verband wijs. Van binnen borrelt de woede op en ik moet alles op alles zetten om mijn kalmte te bewaren. De laatste keer dat ik het waagde Dewi aan te raken kreeg ik een bajonet door m'n keel geramd. "Maar ik heb op die manier wel mijn geheugen teruggekregen." 'Wat?' Nu kan ik de verbazing toch echt niet verbergen. 'Tegen mij zei je toen je terugkwam van het jagen dat je niet wist waar ik het over had toen ik over je geheugen begon,' zeg ik terwijl mijn ogen vuur spugen.
'Ik had het idee dat je me voor gek verklaarde en als er iets is waar Odile niet tegen kan dan is het wel dat mensen haar voor gek verklaren!' voeg ik toe. 'Ik ben hier alleen teruggekomen omdat ik zeker wilde weten of Dewi nog in orde was, omdat jij me bent gevolgd naar de stad, tot aan Julian en Masha's huis. Je beval me zelfs mee terug te komen. Nou ik zal je eens wat vertellen, niemand beveelt Odile Lavossa wat!' Ik merk dat er inmiddels kleur in mijn gezicht is gekomen door de woede.
'En ik ben nog niet klaar. Toen ik je vroeg me te verklaren hoe het mogelijk was dat je in een paar seconden met een handdoek om je lijf in de woonkamer ineens compleet aangekleed met een boek in je hand bij de bieb kon zitten had je daar ook geen antwoord op. Sterker nog: je keek me aan alsof ik gek was en ik zou het godverdomme nog bijna gaan geloven ook, als ik me er niet van overtuigd heb dat er niks aan de hand is met mijn zicht.' Hij kijkt me geschokt aan en nu ben ik zo kwaad dat ik het glas cola breek, waardoor alles op de grond valt. '"Misschien ben ik wel degene die jou te hoog heeft ingeschat!" Dat zei je tegen me in de stad omdat ik je niet de schuld moest geven van wat ik zag. Nou als jij het niet weet, wie dan wel? Enfin, dit is allemaal al oud nieuws en ik ben dit spelletje echt spuugzat. Ik hoef zelfs niet te weten waarom je me gek probeert te maken. Ik weet alleen dat ik er fout aan heb gedaan om te denken dat er vampiers waren die ik kon vertrouwen! Ik ben godverdomme compleet achterlijk geweest!' Ik was het bloed van mijn hand, veeg slordig de scherven op en been de keuken uit.
In mijn kamer smijt ik de deur dicht en laat me op bed vallen. En daar gooi ik alles eruit, voor de tweede keer vandaag. Ik kan niks meer hebben, helemaal niks. Ik ben gebroken.

No growth of the heart is ever a waste

Aaawh, poor Lew :c

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oké, laatste post om even van Dewi af te komen :'D

Dewi
Wat een drama toen we in de keuken waren, het was allemaal zo vaag en ik kon het allemaal niet goed volgen. Het leek wel alsof ze het allebij over een totaal anders iets hadden. Ik wist mezelf niet zo goed een houding te geven en dat bleef, zelfs toen Odile vertrokken was. "Kom even mee," zei Lew tegen me. Natuurlijk was het weer te gevaarlijk om alleen achter te blijven, iets wat ik wel had gedaan als dit een normale situatie was geweest, eentje zonder vampieren dus. Ik knikte en volgde hem terwijl ik nog altijd zweeg, eenmaal bij Odile op haar gaf Lew haar een preek. Hij ging bij me ene oor erin en de andere er weer uit, het was gewoon te vaag om te kunnen volgen. Maar eigenlijk voelde ik me ook nog altijd een beetje vreemd in mijn hoofd, een beetje zweverig. Plots wendde Lew zich tot mij, vragend keek ik hem aan. "Ze is hier nu, ze zal er wel voor zorgen dat je een plaats krijgt in de wereld. Ik wens je al het beste toe, meisje, maak wat van je leven," zei hij me, wat bedoelde hij daar mee? Hij nam me in zijn armen en ik voelde hoe hij een kus op mijn kruin drukte. Verbaasd keek ik hem aan toen hij 'have a nice life' zei, ging hij weg? Hij ging weg! Hij was van plan gewoon te vertrekken, verdomme. Ik wilde geen afscheid nemen en hoe zat het met zijn belfote? Hij had, nadat ik alles had opgebiecht, me getroost en beloofd te helpen. Hij zei dat we samen een oplossing zouden vinden en nu ging hij zomaar? Even wierp ik een blik op Odile, toen naar de deur. Ik had hem achterna willen gaan, hem roepen, maar ik bleef als genageld aan de grond staan. Het lichte gevoel in mijn hoofd was erger geworden en ik zocht steun bij de muur, aangezien ik me nu ook wankel begon te voelen. "Odile.." zei ik zachtjes, mijn stem klonk ietwat paniekerig. Voor mijn ogen begonnen vlekken te dansen en opeens was het alsof iemand het licht uit deed. Of míj uitzette. Ik zag niks meer, rook, voelde en hoorde niks meer. Het was alsof ik even totaal van de wereld was verdwenen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hahaha :'D Yeaah.

Odile - Goede vampier.

Zeker een minuut heb ik naar de deur gestaard waaruit hij verdween, voor mijn ogen me toch echt dwingen om te gaan knipperen. That's it, Odile. Als Lew je niet gelooft, dan gelooft niemand je meer. Het heeft geen zin om wie dan ook nog te proberen overtuigen van mijn gelijk. Ik ben machteloos, verdrietig. Kwaad. Vooral kwaad. Ik weet het niet meer. Het maakt niet uit. Gefrustreerd. Moe. Doodmoe. Ik veeg de tranen uit mijn gezicht, leg een krul achter mijn oren en kom overeind. De gang is eng leeg en zelfs het huis lijkt de snijdende spanning te voelen. Ik loop de gang door, tot ik halt hou bij een raam, kijk door het glas naar de sterren en de donkerte van de lucht. Ik vang het geluid van een uil op en ruik Lew's geur. Zijn kamer is niet ver van hier. Zonder maar één blik in de richting te werpen begin ik te praten. Kalm, beheerst, niet zoals ik van mezelf zou verwachten en niet wetend of het tegen hem of mezelf is, want zowel ik als hij kunnen het horen.
'Je denkt echt dat ik gek ben. Dat ik lieg. Net als toen je daar op de stoep stond..' Mijn ogen staan glazig als de film zich opnieuw voor me afspeelt. 'Waarom zou je mij ook geloven. Eens een moordenaar, altijd een moordenaar. Iemand zonder eer of waardigheid. Misschien had hij gelijk. Misschien had hij al die tijd gelijk gehad en wou ik het gewoon niet inzien. En als je mij niet gelooft, waarom zou ik jou dan geloven. Ren maar weg. Ren weg voor alles wat je met me hebt opgebouwd en vergeet het allemaal. Ren weg voor haar. Ik hou van je en dat heb ik altijd gedaan. Maar ik zal geen zwakkeling zijn, deze keer niet. Ik maak af waar ik aan begonnen ben.' En resoluut draai ik me om en loop terug richting Dewi.
'Ik ga je naar buiten brengen, naar veilig gebied. Dan zullen de wegen scheiden.'
Ik kijk naar beneden, naar de enorme kroonluchter bij de hal. Ik weet al waar ik dan heen ga. Naar de familie die ik nooit had moeten verlaten. Hij had gelijk.

No growth of the heart is ever a waste

Je weet dat ze nu boem bewusteloos ligt? Haha.
Ik zei al tegen Astrid, hoeven jullie haar niet als levenloze pop mee te sleuren telksens. Gewoon laten liggen die hap, in bed ofzo en Yue erop laten passen ofzo.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

sorry dat ik de laatste tijd niet online was, druk met werk. Deze week ook niet online.Vanaf zondag kan ik weer online komen en iets deftigs posten met Scott. Moest ik even laten weten ! (:

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Odile - Goede vampier.

Ik veeg de laatste restjes tranen uit mijn gezicht en wend me dan weer tot Dewi.
'Ik wil je nog één ding vragen. Ben je al die tijd bij Lew geweest? Dewi? Dewi..?' Ze heeft de kans niet om te antwoorden. Ze zakt ineen en gooit mij een hulpeloze blik toe, zich nog proberen vast te grijpen aan de trapleuning. 'Dewi!' roep ik, maar geen gehoor. Hoe kan dit? Ik neem haar zonder moeite in mijn armen en loop met haar richting mijn kamer. Ze is het bewustzijn kwijt, constateer ik als ik een vinger op haar pols druk en haar op bed leg. Heeft ons geruzie haar zo op stang gejaagd? Ik krijg er ogenblikkelijk spijt van, als ik dat al niet had. Julian's stem vliegt door me heen.
"Misschien zijn het shapeshifters." "Hoe kom je aan dat litteken?" "Oh, dat zwijn vocht behoorlijk tegen." Sinds wanneer kregen vampiers littekens? Mijn verwondingen genazen altijd. Ik grom even en kom dan overeind. Ik wil weten of ik echt gek ben geworden. Ik been de kamer uit en loop naar Lew. Zonder waarschuwen pak ik de onderkant van zijn shirt beet en til het een stuk op.
'Nee.. onmogelijk,' fluister ik van stomme verbazing. 'Ik neem aan..' begin ik langzaam, terwijl mijn hersenen nog steeds moeite hebben met alle feiten op een rij zetten. 'Dat je in de afgelopen uren nooit met me onder de douche hebt gestaan, niet waar?' Ik laat zijn shirt los. Hij schudt zijn hoofd en ik zie de ergernis op zijn gezicht staan. Waar wil je heen, Odile? staat er haast letterlijk op af te lezen. 'In dat geval.. zijn wij geen van beiden gek. Maar de vraag is: als Fjodor hier niet voor verantwoordelijk is, wie wel?' Ik frons met de wenkbrauwen. Nu volgt Lew me helemaal niet meer.
'Ik denk dat ik eruit ben. Deels. Julian had gelijk toen hij over shapeshifters begon. De Lew waarmee ik onder de douche heb gestaan en die zo vreemd deed was de echte Lew niet. Dat ben jij. Ik vond al dat hij zo vreemd reageerde op de dingen die ik zei of deed. En dat litteken.. vampiers hebben geen littekens, behalve die ze al als mens hadden. En jij had geen litteken op je buik.' En op dat moment schieten mijn ogen open. 'Vampiers niet.. maar mensen wel,' fluister ik. 'Ik heb te gauw Chase uitgesloten. Of die andere gast. Verdomme!' Ik bal mijn vuisten. En dan slaak ik een verloren zucht en laat me tegen de trapleuning aan zakken. Er was één Lew verantwoordelijk voor deze ellende en ik had de verkeerde te pakken, de echte. De neppe wilde ons tegen elkaar uitspelen en het is hem nog gelukt ook. Ik werp een onzekere blik in zijn richting, waarna ik me weer tot de muur richt. Ik ben zo stom geweest. Zou hij me vergeven voor wat ik heb gezegd? Then again, hoe kon ik dit weten? Maar ik had op z'n minst de moeite kunnen nemen om naar hem te luisteren. Waarom geloofde ik hem niet? Het was toch niks voor Lew om mij in de maling te willen nemen? Ik bijt even op de binnenkant van mijn lip en staar voor me uit. Het was op z'n zachtst gezegd pijnlijk toen Lew mijn kamer binnenstormde en mij nog een genadeklap toegaf. Ik weet nog steeds niet wat ik nou erger vind: zijn woorden of het feit dat hij me huilend op bed aantrof.

[ bericht aangepast op 1 aug 2011 - 17:26 ]

No growth of the heart is ever a waste

Odile - Goede vampier.

'En datzelfde geldt voor mij.' Ik draai me zijn kant op en leg de armen om hem heen. 'Ik word soms compleet gek van mezelf.. ik had je moeten vertrouwen, Lewis. Ik had je moeten geloven. Het spijt me.' Ik laat hem los en staar weer zwijgend voor me uit. Ik voel me onzeker, net als in onze beginperiode. Een ander akelig besef dringt mijn geest binnen.
'En het ellendige is dat ik nog met die klootzak onder de douche heb gestaan. Hij zal de tijd van z'n leven wel hebben gehad. Oh verdomme, waarom zag ik het niet eerder!' bries ik uit van frustratie en woede. 'Als Yue ons niet had gestoord dan..' Ik moet haast letterlijk overgeven bij die gedachte. Ik schaam me vreselijk en bal de vuisten van kwaadheid. 'Lew ik wilde niet.. ik dacht dat jij het was en..' Ik slaak een zucht die alle woede uit mijn lijf wegblaast. Daarvoor komt verslagenheid in de plaats.
'Ongelofelijk hoe ik zo blind had kunnen zijn. Het is gewoon.. de gebeurtenissen. Het is te veel voor me en ik weet niet hoelang ik..' Ik denk aan Dewi. 'Nu zij ook nog. Ik weet niet hoelang ik kan blijven vechten en ik vraag me de laatste tijd meer en meer af of de dood werkelijk erger zou zijn dan het leven. Ik ben zo moe en ik wil zo graag slapen. Zo graag rust. Ik probeerde het maar alles.. het kwam weer terug. Zou de dood echt zo erg zijn?' Ik moet bekennen dat het me vreselijk leek om Lew te moeten verlaten in dit leven, ook al zou ik het allemaal achter me willen laten. Over Lew gesproken, is hij werkelijk van plan om ons achter zich te laten? Die gedachte maakt me somber omdat ik er dan echt alleen voor sta. Ik denk aan Fjodor. Een leven binnen de clan leek de enige uitweg voor vampiers zoals ik, maar zou dat leven daar niet een grotere hel voor me worden dan wat ik nu heb? Ik durf het niet te zeggen. Binnen de clan zijn er genoeg bedreigingen en je kan altijd een mes in je rug verwachten, maar ook is er dat unieke saamhorigheidsgevoel.
'Lew, zou je.. zou je bij me willen liggen? Dan voel ik me veiliger.' En dan er achteraan, met een miezerige piepende stem en onzekere ogen: 'Ga je weg?'

No growth of the heart is ever a waste