[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Scott

De verfijning in zijn mond voelde als een genot aan. Een vampier hoefde enkel bloed te drinken om te blijven leven, maar een wodka zoals deze maakte de dag van Scott compleet. Hij zat gemakkelijk in de oude fauteuil van de bibliotheek – of wat het ook mocht voorstellen – en genoot van de rustige sfeer. De regendruppels tikten op een hard tempo tegen de ramen van de oude villa aan. Velen werden hierdoor nerveus, maar eigenlijk vond hij dit best gezellig. Hij die lekker binnen zat, genietend van zijn avond en de regen die buiten zijn gangetje deed. Hij herinnerde zich de eerste dag nog. Dat hij voor de poort stond, twijfelend of hij het pad zou volgen naar deze villa. Later had hij er geen spijt van gekregen. De dagen dat hij op straat rondzwierf - in krotten - waren voorbij. Hier kon hij op zijn gemak wezen. Nou dat was niet altijd de waarheid. Soms kwam hij wel iemand tegen die hem niet aanstond, maar met een simpele dodelijke blik waren ze meteen om de hoek verdwenen. Een zachte stem deed zijn gedachten opwekken. Zijn blik gleed in het rond, maar niets verklaarde er dat er iemand aanwezig was in de ruimte. Niet veel later richtte hij zijn blik naar zijn schoot, waar er een oud boek open lag. Er waren afbeeldingen van oude motors en die van zijn vader stond er ook bij. Het was zijn favoriet, ook al deed het pijn om aan deze herinneringen terug te denken. Alsof er een staak in zijn hart werd gestoken. Nogmaals hoorde hij de zachte stem als een fluistering in zijn oor. Ditmaal stond hij op en liep hij de gang in. Wat in vredesnaam was dit ? Hij had het vaker de laatste tijd , alsof hij achtervolgd werd. Was het een pure verbeelding of werd hij daadwerkelijk achtervolgd ? Het maakte hem nerveus. Het was iets waar hij niet tegen kon. Hij wou en zou weten wat dit betekende.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Welcome!

Odile - Goede vampier.

Ik verwacht het ergste, maar Julian blijft verbazingwekkend kalm. Dan legt hij een hand op mijn schouder, wat al gauw verandert in een omhelzing. Een paar jongeren op straat beginnen te fluiten.
'Odile.. twijfel nooit, maar dan ook nooit aan jezelf. Ergens verdriet om hebben is menselijk. Je laat zien dat je Fjodor de baas bent. Huilen is geen teken van zwakte, het is juist laten zien dat je sterk genoeg bent op zwakke momenten. Laat ik zeggen dat ik nou niet de beste persoon ben om je een peptalk te geven, maar ondanks alles wat we hebben meegemaakt..' Ik hoor niet eens meer wat hij zegt en staar naar een leeg punt in de verte. Toen Lew zei dat hij van me hield zag ik wat anders in zijn ogen. Iets wat niet klopte. Ik zag geen liefde in zijn ogen. Geen warmte. Geen blijdschap. Niks. Alsof hij verplicht was die woorden uit te spreken. Wat is er met hem aan de hand? Zou wat Julian zei echt kunnen kloppen? Ik schud innerlijk het hoofd. Nee. Yue zei duidelijk dat Chase wegrende. Het is Lew zelf. En toen hij zijn geheugen terug kreeg heeft dat op de één of andere manier een afdruk achter gelaten. Alsof hij zijn karakter verloren had. Het karakter waar ik van hield. Hou. Ah verdomme Odile. Je hebt gehoord wat hij zei, hij is teleurgesteld in je. Hij heeft je overschat. Zíjn woorden!
'Kom op, laten we naar binnen gaan,' zeg ik resoluut. 'Heb je gehoord wat ik zei?' 'Deels. Ik heb geen zin meer om nog één traan om die klootzak te laten.' 'That's the spirit,' zegt Julian enthousiast en met z'n drieën lopen we de overvolle club in.
'Ah. Keiharde elektromuziek. Daar hou ik wel van. Masha, jij ook een bloody mary? En jij, Odile?' We knikken beide. Kom maar op.

No growth of the heart is ever a waste

Geamuseerd grinnikte hij, toen Dewi hem een mes in zijn handen duwde en hem een dooie kip presenteerde. 'Ik was er bijna vanonder gemuist,' Lew schoof het blik een eind aan de kant en begon de kip traag in vormeloze stukken te snijden. 'Ik heb hier echt geen aanleg voor,' zei hij toen hij een klein deel had gedaan en merkte dat de stukken varrieerden van de grootte van een dobbelsteen tot die van een mier. 'Is er trouwens iets dat je nog wilt weten? Ik bedoel, het is vast vreemd als je zo ineens bij mensen bent die je geen van allen kent...' hoorde hij Dewi plots vragen. Lew zweeg even. 'Eigenlijk heb ik twee vragen. Eén: wie is die Ash waar je het eerder over had? En twee: waar ga je heen als...dit allemaal over is?'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dewi
Ik keek naar de kip die hij gesneden had en grinnikte. "Wat een kooktalent," plaagde ik hem. De stukken varieerden altijd wel in grootte, maar zoals Lew het deed.. "Misschien geen aanleg, maar alles valt wel te leren," zei ik hem met glimlachje. Plots meldde hij dat hij twee vragen had, de eerste was niks bijzonders maar bij de tweede schrok ik toch even waardoor ik in mijn vinger sneed. "shit!" gauw stopte ik het puntje van mijn vinger in mijn mond, het prikte als een gek. Waarom nou weer die vraag? Ik had hem eerder al bekend dat ik nergens had om heen te gaan, hij had me beloofd te helpen maar hij was natuurlijk alles weer vergeten. "Verdomme.." vloekte ik zachtjes. Hoe vaak had Odile me ook niet de messen afgenomen als ik die bij me droeg uit zelfbescherming, puur om dit te voorkomen. IK had beter gewoon een pizza kunnen zoeken en die in de oven duwen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

In shock keek hij toe hoe Dewi haar gewonde vinger in haar mond stak in een pgong het bloeden te stelpen. Lew probeerde zichzelf ondertussen te beheersen, maar de geur was overweldigend en zijn lichaam dwong hem om haar bloed te drinken. Nog voor het mes uit zijn handen was gevallen en kletterend te grond raakte, stond hij al achter Dewi en waren zijn hoektanden gegroeid tot bijna drie keer hun normale grootte. In zijn ogen was niets anders te zien dan pure bloeddorst. En dorstig was hij. Razendsnel greep hij haar hand en stak de bloedende vinger in zijn eigen mond. De smaak van het zoete bloed bezorgde hem zowel rust als een priemende drang naar meer in een kortere tijd. Algauw had hij een bijtwonde gemaakt in haar pols en begon hij als een bezetene haar bloed te drinken. De vampier in hem kreunde bij het smaken van deze deugddoende lekkernij die hem al zo lang ontzegd was, terwijl de mens in hem protesteerde en hem met de nodige scheldwoorden probeerde te dwingen om te stoppen. Pas toen hij Dewi onder zijn aanraking voelde kronkelen in een poging om weg te raken, besefte hij was hij aan het doen was. Zijn vampier-ik weigerde echter om deze lekkere snack zomaar op te geven en dus nam zijn mensen-ik de zaken in eigen handen. Zijn rechterhand sloop naar zijn broekzak en viste daaruit de bajonet die hij er eerder die avond nog in had gestoken. Met een krachtige, razendsnelle beweging pompte hij het ding in zijn onderbuik. Door de schok van pijn slaakte hij een dierlijke kreet, liet hij Dewi los en deisde een paar stappen achteruit. De steek had nog iets anders teweeggebracht. Het lange, dunne mes viel eenzaam op de grond, maar dat hoorde hij al niet meer net zoals hij geen aandacht meer besteedde aan het bloed dat over zijn shirt stroomde. In zijn hoofd werd Lewis terug gevoerd naar die bewuste avond in de bossen van Japan en werd nog een keer vermoord. Toen hij zichzelf in de verte zag sterven, voelde hij zijn hoofd vullen met andere beelden die zijn leven voorstelden. Het was alsof iemand de sluizen open had gezet en de herinneringen als grote golven water naar binnen gutsten. Zijn moeder, de dood van zijn vader, Georgiana's liefde, haar verraad, training, oorlog, bergen, trekken, villa, Dewi, Odile, Odile, Odile, Odile. Toen hij zijn ogen opnieuw opendeed, lag Lew languit op de grond, omgeven en besmeurd door bloed. Zijn kin was nog vochtig van Dewi's bloed, terwijl de vloer en zijn kleren volhingen met het zijne. 'Ik weet het weer,' wist hij zwakjes uit te brengen, niet zeker of er wel iemand was aan wie hij het zinnetje kon richten. Het deed er eigenlijk ook niet toe. 'Ik weet alles weer,'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Julian komt terug met zijn drankjes: twee enorme glazen bloed gemend met alcohol, en vervolgens letterlijk een limoenschijfje om het af te maken.
'Als jullie het niet erg vinden, ben ik nu op de dansvloer.' En weg is hij. 'Zijn favoriete muziek,' zegt Masha met een glimlach. Ik glimlach wat waterig en neem een slok van het spul. Op elk ander moment had ik ook met volle teugen genoten van de muziek, maar nu.. iets houdt me tegen. Lew.
'Ik moet je wat vragen. Heb ik te snel opgegeven?' Even kijkt ze me vragend aan, waarna ze glimlacht. 'Ik kan daar niet goed over oordelen. Maar tussen jou en mij, ik had hetzelfde gedaan.' Ik knik vaagjes en slaak een korte zucht, die verloren gaat in het gebonk van de muziek. 'Ik had gehoopt dat het gevoel van schuld wel voorbij zou gaan als ik eenmaal hier was, maar het wordt alleen erger.' 'Een gebroken hart heeft tijd nodig om te helen.' 'Ik heb geen gebroken hart,' protesteer ik gauw. Masha glimlacht en staat dan op.
'Doe mee met de rest, de hele nacht hier gaan zitten knikkebollen helpt je niet vooruit.' Ik slaak een zucht en gooi de rest van het drankje naar binnen. 'Prima.' En we gaan de dansvloer op. Al dansend komen we Julian tegen, die Masha vastgrijpt en met haar in de rondte zwiert. En ineens houdt het bonken op en maakt plaats voor een ander nummer.
'The Cure, ik heb mazzel vandaag,' roept Julian vol enthousiasme uit. Ik begin als automatisch te grinniken. Het is ongelofelijk hoe deze enorme vampier zielsgelukkig wordt als de muziek naar zijn smaak is. De donkere, melanscholische klanken vullen de club en al gauw beginnen Julian en Masha met slow dansen. Er wordt op mijn schouder getikt en een jonge, onbekende vampier gaat voor me staan. Voorzichtig legt hij een arm om mijn middel. Ik bal mijn vuist al om uit te halen, maar hou mezelf dan tegen. Ontspannen, Odile. Voor je nog echt gek van jezelf wordt. Een gevecht in een club gaat je echt niet veel verder brengen. Dus ik dans met hem het hele nummer af. Als het nummer voorbij is laat ik hem los om Julian en Masha te zoeken, maar ze zijn in geen heinde en verre te bekennen.
'Hoe heet je?' vraagt de vampier geïnteresseerd als hij me volgt naar de kant. 'Odile,' zeg ik, niet veel aandacht bestedend aan hem. 'Odile.. Lavossa?' vraagt hij. 'Ja, hoezo?' Ik kijk argwanend op, in zijn nu geschokte ogen. Ineens haalt hij uit en ik kom met een klap tegen de muur terecht, waarna ik op de vloer val.
'Jij komt met mij mee!' sist hij en rukt me aan een arm overeind, waarna hij met mij door de nooduitgang rent. Verdomme, wie is dit! Wat moet hij van me! Ik probeer me los te rukken, maar alles tevergeefs. Ik zal meer kracht moeten gebruiken.

No growth of the heart is ever a waste

Scott

Hij liep de gang door, die bekleed was met allerlei oude schilderijen en portretten van onbekende schilders. Zelfs de vloer was bedekt met bijpassend tapijt. Het deed hem denken aan een rijkeluis huis. Echt aandacht er aan besteden deed hij niet – had hij trouwens nog nooit gedaan, het was echter een zielige bezigheid-. Een frons ontstond op zijn gezicht bij het horen van een dierlijk geluid, bijna dodelijk. Zijn passen werden langzaam, net als zijn ogen die turend in het rond gleden. Op zoek naar wat er precies aan de hand was. Bij een jacht was hij even geconcentreerd. Zijn lichaam zou zich uitwijzen naar het bloed in het lichaam van zijn prooi. Zijn zintuigen waren goddelijk. Zonder dit kon hij niet overleven. Het menselijk bloed drong zijn neusgaten binnen, wat hem stiekem deed verlangen. De lange gangen kronkelden via allerlei andere wegen uit naar een bepaalde kamer. Zijn intuïtie wees hem naar de keuken. Daar trof hij niet enkel een goede vampier aan , maar ook een bewuste tiener. Zijn ogen kwam rood te staan , maar echter had hij zijn eigen wil onder controle. Gisteren had hij kunnen jagen, wat momenteel zijn dorst kon stillen. Hij moest grinniken toen hij de vampier op de grond zag liggen. Slappeling. Met een korte flits kwam het mes in zijn hand terecht en gleed hij met zijn vinger over het lemmet. Hij stak de vinger met bloed in zijn mond en richte zijn blik op het meisje. " Tasty " greens hij zijn mondhoeken omhoog. Haar reactie wachte hij niet af, dat zou hem niet interesseren. Of ze nog bij bewustzijn was, kon hij niet afleiden. Hij stond dan ook in de deuropening, een paar meter van het stel. Het bloed had zijn smaakpapillen geprikkeld. Meer, meer..

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Dewi
Voor ik het wist had Lew mijn hand gepakt en begon mijn bloed te drinken. Met grote ogen keek ik hem aan. "Lew! Laat me los!" Hij leek niet te luisteren, want al gauw voelde ik hoe zijn hoektanden in mijn zachte vlees zonken. "Verdomme Lew, beheers je!" Ik probeerde mezelf los te krijgen, tevergeefs. Even gaf ik de hoop op, omdat ik vreesde dat ik niet tot hem door kon dringen, tot hij plots zichzelf loscheurde doormiddel van een mes in zijn eigen buik te steken. "Lew!" riep ik geschrokken, ik wankelde even en hield me gauw vast aan het aanrecht. Hij had meer bloed gedronken dan ik dacht. Zwijgend keek ik naar Lew die bloedend op grond lag, eerst leek het niet tot me door te dringen maar toen het dat wel deed, hurkte ik gauw bij hem neer. "Lew.." zei ik zachtjes, ik wist dat hij het zou overleven, maar het bleef een onprettig gezicht. Hij mompelde zachtjes iets wat ik niet verstond, net toen ik wilde vragen wat hij zei herhaalde hij het. "Ik weet alles weer," wist ik te ontcijferen. "Ja?" vroeg ik ongelovig en kneep zachtjes in zijn hand, ik had waterige ogen. Ik was nog steeds wat geschrokken, maar superblij dat hij zijn geheugen terughad. Plots kwam er een jonge man de keuken binnen, ik kende hem niet en keek hem wantrouwig aan. "Wat moet je hier?" vroeg ik fel, aangezien het me zeker niet ontgaan was dat zijn ogen die enge, rode gloed hadden. Hij greep het mes en proefde het bloed dat eraan zat. "Tasty," zei hij met een grijns die me kippenvel bezorg. Gauw ging ik staan, iets te snel want het werd even zwart voor mijn ogen, maar zodra het weer ging greep ik eht vleesmes van het aanrecht en richtte het om de vreemdeling. "Wat wil je?" vroeg ik terwijl ik de vreemdeling strak aankeek. Mijn hand waarmee ik het mes vasthield trilde lichtjes, bloed te kort, ik vloekte binnesmonds.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Misselijk van de pijn krabbelde Lewis overeind, terwijl hij zijn hand op de wond gedrukt hield, zodat zijn ingewanden niet over de keukenvloer glibberden. Het was slechts een kwestie van tijd voor het vlees weer aan elkaar zou groeien, maar tot die tijd, zorgde hij best dat alles op zijn plek bleef zitten. Snel nam hij zijn vertrouwde plek tussen Dewi en een willekeurige vampier die haar bloed wou drinken weer in en negeerde de drang om dat zelf te doen zo goed en zo kwaad het kon. 'Who the hell are you?' vroeg hij dan aan de nieuwe vampier die vol lust naar Dewi staarde. Moest hij niet zeker weten dat hij zijn geheugen terug had, zou hij denken dat er een stuk was overgeschoten. Bovendien kende Dewi de man ook niet, dus het leek niet aan hem te liggen. 'Je blijft met je poten van haar af, begrepen?' Zijn stem klonk vastberaden, maar schor en hij moest een paar keer slikken om opwellend bloed uit zijn mond te houden. Ironisch hoe hij net haar bloed had gedronken en nu uit alle macht probeerde te voorkomen dat een ander dat deed. Die gedachte bracht schaamte naar boven. Een emotie die allerminst aangenaam was.

[ bericht aangepast op 26 juli 2011 - 22:16 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

hahaha. Dewi bedoel je [:

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ja die bedoel ik x'D

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Na één goede poging weet ik me toch los te rukken uit zijn greep. Ik gris naar mijn mes en neem een vechthouding aan.
'Dat is een fout die je niet had moeten maken,' sis ik nijdig. Hij glimlacht en fluit dan op zijn vingers. Wat is- 'Aah!' Ik krijg een flinke klap te pakken en knal tegen de muur op. Gauw herstel ik mezelf, maar kom er tot mijn grote ergernis achter dat die klap me heeft ontwapend. Nu sta ik tegenover vier vampiers in een doodlopende steeg, waarvan eentje mijn mes vast heeft. Ik leg een krul achter mijn oor.
'Ga me niet vertellen dat die idioot nog steeds niet over me heen is,' zeg ik met een sarcastische glimlach. 'Jij hebt lef, Lavossa. Fjodor een idioot noemen. Daar zal hij je vast wel voor willen straffen.' 'Waarvoor niet?' 'Je hebt een verbintenis aangegaan. De verbintenis dat je ons nooit zal verlaten. We hebben het contract nog.' 'De woorden van een verward verkrachtingsslachtoffer. Ik was zo stom om me te laten manipuleren, maar ik was slim genoeg om op tijd weg te lopen. Jullie daarentegen..' zeg ik mompelend, terwijl ik op het gezelschap neerkijk. Ik til een wenkbrauw op en betrap mezelf erop dat het Lew's trekje is.
'Vertel me eens, zijn jullie nog steeds Fjodor's voetveeg? Stelletje imbecielen. Jullie verspillen mijn tijd. Laat er nu langs, voor ik echt pissig word.' Eén van de vampiers glimlacht. 'Wat wou je dan, meisje? Ons tegenhouden? Er zijn een aantal dingen veranderd sinds je vertrek, Lavossa. Onder andere in de hiërarchische structuur van de clan. Wij zijn zo dus gespecialiseerd in het opsporen van weglopers. Vampiers zoals jij. Dus ik geef je twee opties: of vrijwillig met ons meegaan, of meegaan onder dwang. Goedschiks of kwaadschiks, we weten allemaal wat de beste keuze is.' 'Vergeet het!' Ik draai me om en ren tegen de muur van het steegje op, spring als ik boven ben op het dak en ren zo hard ik kan van dak naar dak. Ineens word ik de pas afgesneden. Verdomme, ik moet terug. Het moment dat ik me omdraai landt er een andere vampier achter me. Ik kijk schuin naar beneden, waar ook een vampier staat. Godverdomme.
'Je bent misschien sterk genoeg om één van ons te overmeesteren, maar vier? Ik betwijfel het. Dus, kom je?' Ik grom even kwaad en spring dan van het dak af, land naast de vampier die beneden staat. 'Goed.'

No growth of the heart is ever a waste

Scott

Het mes was in een fractie van een seconde uit zijn handen verdwenen. Een sadistische glimlach overmeesterde zijn grijns. Ontschuldig stak hij zijn handen iets wat op in de lucht, als teken dat hij niets had gedaan - dat had hij ook niet-. Hij wou net blaffen op hun reacties, maar dat zou nogal vreemd overkomen, is het niet ? " Ik kwam enkel een glas halen" sprak hij vol onschuld. Hij liep langs het meisje en proefde haar bloed nog steeds in zijn mond. Het smaakte lekker en zoet. Het deed hem denken aan de zoetigheid toen hij klein was, maar dan nog smaakvoller. " Nou wees gerust, vriend" zei hij sarcastisch. " Ik doe haar niets aan. " sprak hij terug eerlijk. Hij zou het meisje niets aan doen, voorlopig. Zijn plannen waren altijd beïnvloedbaar, maar enkel door zijn eigen wil en feiten. Hoe stom was het niet dat een vampier met doornormaal meisje wou overeenkomen ? Het was hun voedsel. Waarom leefden ze anders ? Hij fronste zijn wenkbrauwen en liep terug de deur uit. Dachten ze nou werkelijk dat ze van de vriendschap of liefde konden leven ? Dat de vampier braaf op zijn stoel zou zitten en nooit zou toehappen naar haar ? Hoe stom kon je zijn. Het was een bloedbad in de keuken, maar eerlijk gezegd kon het nog erger - voor een slechte vampier als hem-. Hij zou het anders aanpakken, sadistisch en wreed. Medelijden ? Nee. Waarom zou hij ? Mensen zouden op een dag sterven, vroeg of laat. Ze konden even goed sterven voor de dorst van vampiers, als door een ziekte. Hij wist vrijwel zeker dat op een dag, dat hij haar bloed opnieuw zal proeven. Op een ander uur, dag en manier. " Veel plezier tesamen" waren zijn laatste woorden. Hij meende er geen reet van. Wat interessseerde hem wat ze deden. Het kristallen glas had hij in zijn hand geklemt, op naar de bibliotheek. Dat was zijn favoriete plek. Hier kon hij niet enkel nadenken, maar ook drinken en tot rust komen. Vele mensen hadden hun eigen plekje en dat was de zijne. Hier stippelde hij zijn plannen uit, in zijn hoofd. Toch kon het vele wendingen hebben, met Scott wist je nooit wat er zou gebeuren.

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Dubbelpost --'

[ bericht aangepast op 27 juli 2011 - 9:18 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.

Lew wachtte tot de andere vampier verdwenen was en er van zijn geur slechts een vage sliert overbleef. 'Wie was dat in godsnaam?' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Dewi. Het bleef een tijdje stil tussen de twee. Geen van beiden leek te weten hoe het nu verder moest. Afijn, Lewis wilde al zeker die keuken opruimen, maar daarvoor moest hij wachten tot de lange snee in zijn buik toegegroeid was en dat kon nog wel enkele minuten duren. Zijn pijn verbergend ging Lewis aan de tafel zitten en staarde vol schaamte naar het tafelblad. Hij had Dewi, die hij nu maandelang beschermd had, gebeten. Hij zelf. Nooit was iemand zo dicht bij haar gekomen - behalve Odile die ene keer op uitnodiging. Nu kon het meisjes zelfs haar beschermer niet meer vertrouwen. Een zucht ontsnapte terwijl hij zijn blik nog steeds op het kronkelende hout van het tafelblad fixeerde. Hij hoopte uit de grond van zijn hart dat die gebeurtenis lag aan het feit dat hij zijn geheugen kwijt was. En hij hoopte ook dat zijn vampierkant niet meer zou willen na dit heerlijke voorproefje. Hij had het idee dat het veel moeite zou kosten om die kant weer te temmen. 'Het spijt me,' fluisterde hij dan, niet goed wetend wat hij anders hoorde te zeggen, al klonken de woorden behoorlijk hol. 'Ik heb geen excuus,' Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hoe kon hij dit hebben laten gebeuren? Het was nota bene exact datgene waarvoor hij ooit woedend was geweest op Odile...Hij zweeg opnieuw en merkte dat Dewi dat ook deed, waardoor alleen het zingende geluid van de brandende, ouderwetse lamp boven hun hoofd hoorbaar was. Desondanks besloot hij het er opnieuw op te wagen. 'Je moet hier weg, Dewi. Zodat je veilig bent voor die pipo met zijn glas en voor Savoy en Faith (waar zit die overigens?) ... en blijkbaar voor mij ook,'

[ bericht aangepast op 27 juli 2011 - 9:23 ]

Frankly my dear, I don't give a damn.