[RPG} Geen weg meer terug. [11] - Speeltopics

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.
Nummer 10; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ topic verplaatst door een moderator ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Net wanneer Lewis aan zijn tweede glas whiskey wilde beginnen, verscheen Odile in het deurgat. Hij had haar geur eerder opgemerkt, maar besloot zich niet als een gestoorde stalker te gedragen en had haar haar gang laten gaan. Nu stond ze echter weer terug in de keuken en de aanblik van haar vuurrode haren en dat tengere lijfje deed aangename rillingen over zijn rug lopen. Meteen veerde hij overeind en verscheen er een glimlach op zijn gezicht, al voelde hij bij de eerste blik al instinctief aan dat er iets aan de hand was. 'Er is hier een nieuwe vampier. Is hij daarvoor verantwoordelijk?' Haar stem klonk merkwaardig koel. Het bleef even stil. 'Hoe het ook zij, als hij in mijn weg gaat lopen maak ik hem af,' Lew slikte kort. 'Eh... Nee, dat was ik...' Hij merkte hoe schor hij klonk en beet in frustratie op zijn wangen. 'Maar ik heb op die manier wel mijn geheugen terug gekregen,' deed hij een poging om vrolijk te klinken. Die werd echter teniet gedaan door de ijselijke houding die Odile ten opzichte van hen aannam. Lew nam enkele stappen dichterbij en wilde net vooroverbuigen om een zoen op haar lippen te drukken. En dan vond hij eindelijk haar ogen. Ogen die niets anders dan pure woede uitstraalden. Geschrokken wierp Lew een blik op Dewi en vroeg zich af wat hij mis had gedaan. Ja, hij had het meisje gebeten, maar ze stond nog op haar benen en bovendien had hij haar wonde verbonden én had hij zijn geheugen terug. Zou Odile daar kwaad om zijn? 'Is er- Is er wat mis?' vroeg hij dan maar, niet zeker of hij het wel aandurfde om haar aan te raken. Zijn hand bleef een fractie van een seconde in de lucht hangen, besloot dan het niet te riskeren en bungelde weer levenloos langs zijn lichaam. 'Je ziet er een beetje gespannen uit.' Nou dat was licht uitgedrukt. Met die houding zou ze een draak de stuipen op het lijf jagen...

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Wat? Mijn mond zakt letterlijk een stukje open.
'Dit.. heb jij gedaan,' herhaal ik op een rustige, eng kalme manier als ik op haar verband wijs. Van binnen borrelt de woede op en ik moet alles op alles zetten om mijn kalmte te bewaren. De laatste keer dat ik het waagde Dewi aan te raken kreeg ik een bajonet door m'n keel geramd. "Maar ik heb op die manier wel mijn geheugen teruggekregen." 'Wat?' Nu kan ik de verbazing toch echt niet verbergen. 'Tegen mij zei je toen je terugkwam van het jagen dat je niet wist waar ik het over had toen ik over je geheugen begon,' zeg ik terwijl mijn ogen vuur spugen.
'Ik had het idee dat je me voor gek verklaarde en als er iets is waar Odile niet tegen kan dan is het wel dat mensen haar voor gek verklaren!' voeg ik toe. 'Ik ben hier alleen teruggekomen omdat ik zeker wilde weten of Dewi nog in orde was, omdat jij me bent gevolgd naar de stad, tot aan Julian en Masha's huis. Je beval me zelfs mee terug te komen. Nou ik zal je eens wat vertellen, niemand beveelt Odile Lavossa wat!' Ik merk dat er inmiddels kleur in mijn gezicht is gekomen door de woede.
'En ik ben nog niet klaar. Toen ik je vroeg me te verklaren hoe het mogelijk was dat je in een paar seconden met een handdoek om je lijf in de woonkamer ineens compleet aangekleed met een boek in je hand bij de bieb kon zitten had je daar ook geen antwoord op. Sterker nog: je keek me aan alsof ik gek was en ik zou het godverdomme nog bijna gaan geloven ook, als ik me er niet van overtuigd heb dat er niks aan de hand is met mijn zicht.' Hij kijkt me geschokt aan en nu ben ik zo kwaad dat ik het glas cola breek, waardoor alles op de grond valt. '"Misschien ben ik wel degene die jou te hoog heeft ingeschat!" Dat zei je tegen me in de stad omdat ik je niet de schuld moest geven van wat ik zag. Nou als jij het niet weet, wie dan wel? Enfin, dit is allemaal al oud nieuws en ik ben dit spelletje echt spuugzat. Ik hoef zelfs niet te weten waarom je me gek probeert te maken. Ik weet alleen dat ik er fout aan heb gedaan om te denken dat er vampiers waren die ik kon vertrouwen! Ik ben godverdomme compleet achterlijk geweest!' Ik was het bloed van mijn hand, veeg slordig de scherven op en been de keuken uit.
In mijn kamer smijt ik de deur dicht en laat me op bed vallen. En daar gooi ik alles eruit, voor de tweede keer vandaag. Ik kan niks meer hebben, helemaal niks. Ik ben gebroken.

No growth of the heart is ever a waste

Oeh, lekker drama

Voor minstens vijf seconden staarde hij met open mond naar het deurgat waarin Odile Lavossa heel theatraal in verdwenen was. Dan sloot hij zijn mond, zette zich over zijn verbazing en voelde zich langzaam aan woedend worden. Wie dacht ze wel dat ze was ? Lewis snoof furieus en wierp opnieuw een blik op Dewi, die zich niet echt een houding wist te geven. ‘Kom even mee,’ Hij was nog niet klaar met Odile, maar hij kon Dewi hier niet achterlaten. Een ongeluk was gauw gebeurd. Lew wist een boze grom nog net te onderdrukken en beende achter Odile aan, er vanuit gaand dat Dewi wel zou volgen. Met een grote zwaai opende hij haar deur – zoals hij talloze keren had gedaan toen ze elkaars bloed nog konden drinken- en staarde hij een tel zwijgend naar haar huilende gedaante op het bed. ‘Eén: ik heb geen idee wat ik je in godsnaam misdaan heb, maar ik ken geen Julia en ook geen Marsha en ik ben godverdomme de hele dag bij Dewi geweest. Ik heb vandaag niet gedoucht en niet gejaagd dus wat jij zegt houdt geen steek. Vraag het aan Dewi als je persé bewijs wil. Ik heb me de hele dag bezig gehouden met mijn geheugen terug te zoeken. Ik ben niet achter je aan gekomen en ik heb je al helemaal niet gecommandeerd. Denk je dat ik godverdomme niet weet hoe irritant het is als iemand je beveelt ?,’ brieste hij als een woedende stier nadat hij de deur met een luide klap weer had toegeslagen om haar aandacht te trekken. ‘ Twee: Ik zou nooit, nooit, nooit van mijn leven zoiets tegen je zeggen. Ik dacht dat je me beter kende dan dat. Al die dingen die je daar opgenoemd hebt, zijn geen dingen die ik doe of zou doen,’ Hij zweeg even. Wat als hij die dingen wel had gedaan, maar dan zonder hij er erg in had gehad? Nee… Daar zou Dewi wel iets van gezegd hebben. ‘En drie: ik weet niet wat voor een toneeltje je aan het opvoeren bent Odile,’ vervolgde hij op een kalmere, ijzige toon. ‘Maar als je van me af wilde, had je dat in mijn gezicht moeten zeggen, in plaats van die achterlijke dingen te verzinnen. Ik weet niet wat ik je ooit misdaan heb, maar dit doet serieus pijn. Toont maar eens aan wat je echt voor me voelde.’ Hij wierp een laatste blik op haar lichaam, draaide zich dan op de hak van zijn schoen om en wendde zich tot Dewi. ‘Ze is hier nu, ze zal er wel voor zorgen dat je een plaats krijgt in de wereld. Ik wens je al het beste toe, meisje, maak wat van je leven,’ Met een zucht nam hij zijn beschermelinge in zijn armen en drukte een liefdevolle zoen op haar kruin. ‘Have a nice life,’ Hij glimlachte nog eens kort, vertrok dan naar zijn kamer waar al zijn gerief uitgestald op zijn bed lag, alsof het gewacht had op dit moment. Met een pijnlijke krop in zijn keel begon hij zijn spullen in zijn rugzak te proppen terwijl hij hard op zijn tanden beet om geen tranen over zijn wangen te laten rollen. Hoe kon ze hem dit aan doen, vroeg hij zich af terwijl hij alle kleren die Odile voor hem gepikt had op een hoopje gooide en zijn eigen verweerde T-shirt en broek aan trok. Hij dacht dat hij echt wat voor haar had betekend. Lew viste zijn aloude aansteker uit zijn broekzak en toverde een sigaret tevoorschijn. Zij betekende in ieder geval de wereld voor hem. Hij nam een lange hijs en staarde naar de ochtend. Maar als ze hem niet wilde, zou hij haar niet dwingen…

Frankly my dear, I don't give a damn.

Aaawh, poor Lew :c

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oké, laatste post om even van Dewi af te komen :'D

Dewi
Wat een drama toen we in de keuken waren, het was allemaal zo vaag en ik kon het allemaal niet goed volgen. Het leek wel alsof ze het allebij over een totaal anders iets hadden. Ik wist mezelf niet zo goed een houding te geven en dat bleef, zelfs toen Odile vertrokken was. "Kom even mee," zei Lew tegen me. Natuurlijk was het weer te gevaarlijk om alleen achter te blijven, iets wat ik wel had gedaan als dit een normale situatie was geweest, eentje zonder vampieren dus. Ik knikte en volgde hem terwijl ik nog altijd zweeg, eenmaal bij Odile op haar gaf Lew haar een preek. Hij ging bij me ene oor erin en de andere er weer uit, het was gewoon te vaag om te kunnen volgen. Maar eigenlijk voelde ik me ook nog altijd een beetje vreemd in mijn hoofd, een beetje zweverig. Plots wendde Lew zich tot mij, vragend keek ik hem aan. "Ze is hier nu, ze zal er wel voor zorgen dat je een plaats krijgt in de wereld. Ik wens je al het beste toe, meisje, maak wat van je leven," zei hij me, wat bedoelde hij daar mee? Hij nam me in zijn armen en ik voelde hoe hij een kus op mijn kruin drukte. Verbaasd keek ik hem aan toen hij 'have a nice life' zei, ging hij weg? Hij ging weg! Hij was van plan gewoon te vertrekken, verdomme. Ik wilde geen afscheid nemen en hoe zat het met zijn belfote? Hij had, nadat ik alles had opgebiecht, me getroost en beloofd te helpen. Hij zei dat we samen een oplossing zouden vinden en nu ging hij zomaar? Even wierp ik een blik op Odile, toen naar de deur. Ik had hem achterna willen gaan, hem roepen, maar ik bleef als genageld aan de grond staan. Het lichte gevoel in mijn hoofd was erger geworden en ik zocht steun bij de muur, aangezien ik me nu ook wankel begon te voelen. "Odile.." zei ik zachtjes, mijn stem klonk ietwat paniekerig. Voor mijn ogen begonnen vlekken te dansen en opeens was het alsof iemand het licht uit deed. Of míj uitzette. Ik zag niks meer, rook, voelde en hoorde niks meer. Het was alsof ik even totaal van de wereld was verdwenen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hahaha :'D Yeaah.

Odile - Goede vampier.

Zeker een minuut heb ik naar de deur gestaard waaruit hij verdween, voor mijn ogen me toch echt dwingen om te gaan knipperen. That's it, Odile. Als Lew je niet gelooft, dan gelooft niemand je meer. Het heeft geen zin om wie dan ook nog te proberen overtuigen van mijn gelijk. Ik ben machteloos, verdrietig. Kwaad. Vooral kwaad. Ik weet het niet meer. Het maakt niet uit. Gefrustreerd. Moe. Doodmoe. Ik veeg de tranen uit mijn gezicht, leg een krul achter mijn oren en kom overeind. De gang is eng leeg en zelfs het huis lijkt de snijdende spanning te voelen. Ik loop de gang door, tot ik halt hou bij een raam, kijk door het glas naar de sterren en de donkerte van de lucht. Ik vang het geluid van een uil op en ruik Lew's geur. Zijn kamer is niet ver van hier. Zonder maar één blik in de richting te werpen begin ik te praten. Kalm, beheerst, niet zoals ik van mezelf zou verwachten en niet wetend of het tegen hem of mezelf is, want zowel ik als hij kunnen het horen.
'Je denkt echt dat ik gek ben. Dat ik lieg. Net als toen je daar op de stoep stond..' Mijn ogen staan glazig als de film zich opnieuw voor me afspeelt. 'Waarom zou je mij ook geloven. Eens een moordenaar, altijd een moordenaar. Iemand zonder eer of waardigheid. Misschien had hij gelijk. Misschien had hij al die tijd gelijk gehad en wou ik het gewoon niet inzien. En als je mij niet gelooft, waarom zou ik jou dan geloven. Ren maar weg. Ren weg voor alles wat je met me hebt opgebouwd en vergeet het allemaal. Ren weg voor haar. Ik hou van je en dat heb ik altijd gedaan. Maar ik zal geen zwakkeling zijn, deze keer niet. Ik maak af waar ik aan begonnen ben.' En resoluut draai ik me om en loop terug richting Dewi.
'Ik ga je naar buiten brengen, naar veilig gebied. Dan zullen de wegen scheiden.'
Ik kijk naar beneden, naar de enorme kroonluchter bij de hal. Ik weet al waar ik dan heen ga. Naar de familie die ik nooit had moeten verlaten. Hij had gelijk.

No growth of the heart is ever a waste

Je weet dat ze nu boem bewusteloos ligt? Haha.
Ik zei al tegen Astrid, hoeven jullie haar niet als levenloze pop mee te sleuren telksens. Gewoon laten liggen die hap, in bed ofzo en Yue erop laten passen ofzo.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Bij elk woord dat ze zei, brak er een groter stuk van zijn hart. Ze sprak over hoe hij dacht dat ze gek was, waar bij hij alleen zijn hoofd kon schudden, niet in staat om ook maar een zuchtje lucht te bewegen. ‘Ren maar weg. Ren weg voor alles wat je met me hebt opgebouwd en vergeet het allemaal. Ren weg voor haar.’ Er waren enkele tranen uit zijn ogen gesprongen. Ze gleden traag en geluidloos naar beneden, rouwend om hun verlies. Lew was niet in staat om ze weg te vegen en zichzelf te vermannen. Hij dacht ook niet dat hij dat wilde. ‘Ik hou van je en dat heb ik altijd gedaan.’ Waarom wil je me dan lozen, Odile? Wat heb ik je verkeerd gedaan? Je zegt dat ik je niet geloof, maar je hebt mijn kant ook nooit in achting genomen. Ik wil je geen pijn doen. Ik héb je geen pijn gedaan. Niet dat ik weet...Ik hou van je. Ik hou zo veel van je. Lewis beet hard op zijn tanden en boog zijn hoofd bij die gedachten. Alsof hij hun onderdaan was. ‘Maar ik zal geen zwakkeling zijn, deze keer niet. Ik maak af waar ik aan begonnen ben.’ Was hij een lafaard? Was dat wat ze van hem dacht? Misschien had ze wel gelijk. Hij stelde zich altijd groot op. Was altijd de eerste die het had over eer en trots, maar hij had nooit doorgezet als het echt moeilijk werd. In feite had hij altijd zo hard en zo ver gevlucht dat hij uiteindelijk maar één weg meer had: de dood. En die had hij genomen. Het was opnieuw op een mislukking uitgedraaid. Lew gooide de uitgebrande sigaret weg in een hoekje en stapte traag de kamer uit en volgde haar spoor de hal in. Ze leunde over de reling van de trap en staarde naar beneden en werd in zijn lichaam opnieuw met een warm gevoel begroet hoewel de scherpe kanten van een gebroken hart in zijn borstkas rammelden. Lewis keek naar haar. Met liefde, met onbegrip, met verbaasdheid en met verdriet. Was dit het dan? Hij vroeg zich af of hij haar alleen kon laten. Of beter. Of zij hém alleen kon laten. Ik mis je, Odile, en je staat tien meter bij me vandaan, dacht hij.

Frankly my dear, I don't give a damn.

sorry dat ik de laatste tijd niet online was, druk met werk. Deze week ook niet online.Vanaf zondag kan ik weer online komen en iets deftigs posten met Scott. Moest ik even laten weten ! (:

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Hehe, in orde c: We zien je wel weer opdagen c:

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik veeg de laatste restjes tranen uit mijn gezicht en wend me dan weer tot Dewi.
'Ik wil je nog één ding vragen. Ben je al die tijd bij Lew geweest? Dewi? Dewi..?' Ze heeft de kans niet om te antwoorden. Ze zakt ineen en gooit mij een hulpeloze blik toe, zich nog proberen vast te grijpen aan de trapleuning. 'Dewi!' roep ik, maar geen gehoor. Hoe kan dit? Ik neem haar zonder moeite in mijn armen en loop met haar richting mijn kamer. Ze is het bewustzijn kwijt, constateer ik als ik een vinger op haar pols druk en haar op bed leg. Heeft ons geruzie haar zo op stang gejaagd? Ik krijg er ogenblikkelijk spijt van, als ik dat al niet had. Julian's stem vliegt door me heen.
"Misschien zijn het shapeshifters." "Hoe kom je aan dat litteken?" "Oh, dat zwijn vocht behoorlijk tegen." Sinds wanneer kregen vampiers littekens? Mijn verwondingen genazen altijd. Ik grom even en kom dan overeind. Ik wil weten of ik echt gek ben geworden. Ik been de kamer uit en loop naar Lew. Zonder waarschuwen pak ik de onderkant van zijn shirt beet en til het een stuk op.
'Nee.. onmogelijk,' fluister ik van stomme verbazing. 'Ik neem aan..' begin ik langzaam, terwijl mijn hersenen nog steeds moeite hebben met alle feiten op een rij zetten. 'Dat je in de afgelopen uren nooit met me onder de douche hebt gestaan, niet waar?' Ik laat zijn shirt los. Hij schudt zijn hoofd en ik zie de ergernis op zijn gezicht staan. Waar wil je heen, Odile? staat er haast letterlijk op af te lezen. 'In dat geval.. zijn wij geen van beiden gek. Maar de vraag is: als Fjodor hier niet voor verantwoordelijk is, wie wel?' Ik frons met de wenkbrauwen. Nu volgt Lew me helemaal niet meer.
'Ik denk dat ik eruit ben. Deels. Julian had gelijk toen hij over shapeshifters begon. De Lew waarmee ik onder de douche heb gestaan en die zo vreemd deed was de echte Lew niet. Dat ben jij. Ik vond al dat hij zo vreemd reageerde op de dingen die ik zei of deed. En dat litteken.. vampiers hebben geen littekens, behalve die ze al als mens hadden. En jij had geen litteken op je buik.' En op dat moment schieten mijn ogen open. 'Vampiers niet.. maar mensen wel,' fluister ik. 'Ik heb te gauw Chase uitgesloten. Of die andere gast. Verdomme!' Ik bal mijn vuisten. En dan slaak ik een verloren zucht en laat me tegen de trapleuning aan zakken. Er was één Lew verantwoordelijk voor deze ellende en ik had de verkeerde te pakken, de echte. De neppe wilde ons tegen elkaar uitspelen en het is hem nog gelukt ook. Ik werp een onzekere blik in zijn richting, waarna ik me weer tot de muur richt. Ik ben zo stom geweest. Zou hij me vergeven voor wat ik heb gezegd? Then again, hoe kon ik dit weten? Maar ik had op z'n minst de moeite kunnen nemen om naar hem te luisteren. Waarom geloofde ik hem niet? Het was toch niks voor Lew om mij in de maling te willen nemen? Ik bijt even op de binnenkant van mijn lip en staar voor me uit. Het was op z'n zachtst gezegd pijnlijk toen Lew mijn kamer binnenstormde en mij nog een genadeklap toegaf. Ik weet nog steeds niet wat ik nou erger vind: zijn woorden of het feit dat hij me huilend op bed aantrof.

[ bericht aangepast op 1 aug 2011 - 17:26 ]

No growth of the heart is ever a waste

‘Hij weer,’ siste Lew vals toen Chase’ naam opnieuw viel. Zijn stem droop van de woede. Die gast had al teveel tussen hen ingestaan. ‘Als hij ooit nog tegen me aan loopt, dan wurg ik hem met mijn blote handen,’ zwoer hij zacht grommend, waarna er een stilte viel en Lew even stokstijf naar Odile stond te kijken. Dan nam hij een beslissing en ging naast haar zitten met een gezonde afstand tussen hen in. Hij wist immers niet of Odile eigenlijk nog bij hem wilde zijn. Hij had zich niet al te lief gedragen. Kort beet hij op zijn tanden. Wat had hij moeten doen? Zich door haar laten afblaffen en zich laten doen? Dat lag niet in zijn karakter. Desondanks had hij spijt van zijn uitspatting eerder. Waarschijnlijk had hij dat veel volwassener kunnen aanpakken in plaats van zonder na te denken naar boven te stormen… Hij had op zijn minst kunnen wachten tot ze uitgehuild was. ‘Het spijt me,’ fluisterde hij terwijl hij stilletjes enkele centimeters dichter bij haar schoof en haar hand met de zijne zocht. ‘Ik had niet…’ Hij zweeg opnieuw. ‘Ik wou dat ik me kalm had gehouden,’ zei hij dan maar, strak voor zich uit starend. Hij moest toegeven dat hij bang was om Odiles ogen te lezen. Hij wilde niet dat ze een einde betekenden, hoewel hij zelf vertrokken was. Of dat in ieder geval plande. Hij geloofde niet dat hij ooit ook effectief vertrokken zou zijn. Hij kon haar gewoon niet missen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

'En datzelfde geldt voor mij.' Ik draai me zijn kant op en leg de armen om hem heen. 'Ik word soms compleet gek van mezelf.. ik had je moeten vertrouwen, Lewis. Ik had je moeten geloven. Het spijt me.' Ik laat hem los en staar weer zwijgend voor me uit. Ik voel me onzeker, net als in onze beginperiode. Een ander akelig besef dringt mijn geest binnen.
'En het ellendige is dat ik nog met die klootzak onder de douche heb gestaan. Hij zal de tijd van z'n leven wel hebben gehad. Oh verdomme, waarom zag ik het niet eerder!' bries ik uit van frustratie en woede. 'Als Yue ons niet had gestoord dan..' Ik moet haast letterlijk overgeven bij die gedachte. Ik schaam me vreselijk en bal de vuisten van kwaadheid. 'Lew ik wilde niet.. ik dacht dat jij het was en..' Ik slaak een zucht die alle woede uit mijn lijf wegblaast. Daarvoor komt verslagenheid in de plaats.
'Ongelofelijk hoe ik zo blind had kunnen zijn. Het is gewoon.. de gebeurtenissen. Het is te veel voor me en ik weet niet hoelang ik..' Ik denk aan Dewi. 'Nu zij ook nog. Ik weet niet hoelang ik kan blijven vechten en ik vraag me de laatste tijd meer en meer af of de dood werkelijk erger zou zijn dan het leven. Ik ben zo moe en ik wil zo graag slapen. Zo graag rust. Ik probeerde het maar alles.. het kwam weer terug. Zou de dood echt zo erg zijn?' Ik moet bekennen dat het me vreselijk leek om Lew te moeten verlaten in dit leven, ook al zou ik het allemaal achter me willen laten. Over Lew gesproken, is hij werkelijk van plan om ons achter zich te laten? Die gedachte maakt me somber omdat ik er dan echt alleen voor sta. Ik denk aan Fjodor. Een leven binnen de clan leek de enige uitweg voor vampiers zoals ik, maar zou dat leven daar niet een grotere hel voor me worden dan wat ik nu heb? Ik durf het niet te zeggen. Binnen de clan zijn er genoeg bedreigingen en je kan altijd een mes in je rug verwachten, maar ook is er dat unieke saamhorigheidsgevoel.
'Lew, zou je.. zou je bij me willen liggen? Dan voel ik me veiliger.' En dan er achteraan, met een miezerige piepende stem en onzekere ogen: 'Ga je weg?'

No growth of the heart is ever a waste

Lew kon niet ontkennen dat het idee van Odile met een ander – Chàse dan nog wel- hem pijn deed, maar hij zei niets. Die klootzak nam immers gewoon wat hij wilde. Was het niet met geweld, dan gebruikte hij wel gewoon zijn toverkunstjes. Odile had ze allebei mogen ondervinden en hij was twee keer niet in staat geweest om haar te beschermen, hoewel hij dat wel beloofd had. ‘Het is oké, Odile. Het is niet erg. Je hebt niet met hem… Het is niet gebeurd,’ zei hij sussend. Haar zo verloren zien was allesbehalve plezant, maar ze was een persoon, dacht hij bij zichzelf. En ze kon niet alleen sterk zijn. Ze had zich altijd groot gehouden en hij bewonderde haar daarvoor, maar hij besefte ook dat de boog niet altijd gespannen kon staan. Dat kon gewoon niet gezond zijn. Hij wist niet waarom hij meer van haar hield: om het feit dat ze hem ondanks alles nog steeds vertrouwde of om het feit dat ze zich steeds menselijker en menselijker begon op te stellen en er geen problemen mee leek te hebben. Hij zweeg even toen Odile haar gedachten over doodgaan aan hem openbaarde en dacht na over wat ze gezegd had. ‘Het zou zeker makkelijker zijn,’ zei hij peinzend. ‘Alles houdt namelijk gewoon op. Je hoeft je niet meer schuldig te voelen. Maar makkelijk is niet perse juist… Dat is het nooit geweest. Ik heb veel gevlucht, Odile en ik heb veel willen opgeven. En kijk waar ik nu sta. Ik wilde dood en ik was roekeloos. Nu ben ik een vampier. Berichtje van het universum dat het mijn tijd nog niet is, denk ik. Dat heb jij ook gehad. Jij en ik, wij hebben iets speciaals meegemaakt. En misschien moeten we daar maar mee verder gaan. Hoe moeilijk dat ook is. Als we dood moeten, dat zullen we dood gaan. Tot die tijd moeten we maar genieten van de zeeën van tijd die ons geschonken werden,’ De woorden zinderden nog na in de lucht toen Odile opnieuw twijfelend haar mond opendeed. 'Lew, zou je.. zou je bij me willen liggen? Dan voel ik me veiliger. Ga je weg?' Hij glimlachte zacht en trok haar tegen zich aan. ‘Ik zou niet kunnen, zelfs al probeerde ik. Ik kan je niet achterlaten.’ Aarzelend drukte hij een zoentje op haar wang, proberend te lijmen wat er gebroken was.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Odile - Goede vampier.

Ik glimlach bij zijn woorden en laat het hoofd op zijn schouder rusten. Twijfelend staar ik naar de muur, als alle beelden van die fatale nacht waarin ik Chase' familie uitmoordde.
'Hij zal niet rusten voor hij me dood heeft,' zeg ik. 'Hij heeft zoveel kansen gehad. Hij grijpt ze alleen niet omdat hij me wil laten lijden. Ik ben Yue zo dankbaar,' zeg ik dan en glimlach flauwtjes. En dan schiet Fjodor weer mijn gedachten binnen. Ik hef het hoofd en kijk aarzelend richting Lew. Zal ik het hem vertellen? Is het risico groot genoeg? Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Natuurlijk, idioot!
'Lew, toen ik uitging in de stad kwam ik een handlanger van Fjodor's clan tegen. Ik probeerde hem af te schudden en dat lukte, maar ik kreeg toen vier vampiers op mijn dak en zij brachten me naar Fjodor zelf. Ik had gehoopt dat ik hem voor eens en altijd af kon schudden, maar hij is me toch op het spoor weten te komen. Ik ben niet sterk genoeg om hem te doden en jij ook niet. Ik wist te ontsnappen, maar niet voordat hij mijn verleden kon lezen. Hij weet je naam, Lewis. En hij weet hoe je eruit ziet. Ik denk dat hij achter je aan gaat, vroeg of laat. En achter mij. Het is een kwestie van tijd voor hij deze plek weet te vinden en het is het best als we voor die tijd weg zijn.' Ik slaak een korte zucht.
'Of.. ik maak hem af. Maar dat kan ik niet doen voor ik sterker ben dan hij.' Ik vraag me af of het zou kunnen. Hoewel ik altijd het lef had iedereen uit te dagen voor een gevecht, was een gevecht met Fjodor, de leider van de clan zelf, de reinste zelfmoord. 'Ik ben blij dat je blijft,' zeg ik dan en draai me naar hem om. Ik sla de armen om hem heen en leg vervolgens het hoofd op zijn borst.

No growth of the heart is ever a waste