[RPG] -Exchange- (Pirates) - Speeltopics

[url][/url]Joinen, maar geen idee wat RPG's zijn? Kijk hier:
Plop

Welkom 8D
Ahum, eerst het verhaal:

Een stel rijke dames van de Dames Club in Engeland gaan op bezoek bij hun vriendinnen in Frankrijk. Halverwege de reis komen ze echter in een storm terecht. Hun schip vergaat, en slechts vijf dames weten te ontsnappen aan de dood. In een houten sloep drijven ze dagen stuurloos over de zee, tot ze eindelijk een schip zien. Wanhopig beginnen ze te zwaaien, hopend op hulp. Wat de dames echter niet weten, is dat het een piraten schip is… De piraten redden ze, maar niet voor niets. De dames worden gedwongen om hard te werken, en zullen moeten wennen aan het harde, vieze leven op het piratenschip…
Omdat we niet oneindig veel dames kunnen hebben, is er een maximum van 5 dames. En natuurlijk maar 1 dame per persoon, anders is het een beetje sneu als 1 iemand 5 dames heeft en de ander 0. Van Piraten mogen er wel heel veel komen.. Hehehe ^^ (Piraten zijn mannelijk :'])

Voor de duidelijkheid, er zijn dus geen mobieltjes/auto's/moderne kleren.. Maar ik denk dat dat wel logisch is..

Dames:
Joshephine,Rosalie Noa,Maxime,Clarabella
Piraten:
Olivier (Captain),Abby/Jack (Piraat),Peter/Felix(Piraat),Ace (Piraat),Kenneth (Kraaiennest Dude)
Have fun 8D

(p.s. De verhaallijn is bedacht door Souleater, het idee om piraatjes te gebruiken door mij :p)

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 11 maart 2011 - 19:52 ]

Joshephine
Ineens begint het schip wild te schommelen, en met een gil van ik op de grond. "Joshephine, is alles goed?" hoor ik Maxime nog vragen. Ik slik en wrijf over mijn derrière. "Ja hoor. Alles is oké." Ik doe de deur van de kapiteinshut open en stap naar binnen. "Meneer de kapitein, de dames en ik vinden het weer nogal verontrustend. Zal het onze reis vertragen?"

Olivier
Ik wordt uit mijn gedachten gerukt door de stem van Ace. "Stoooorm!" Verschrikt kijk ik op, en ren naar buiten. Ace is al naar het kraaiennest geklauterd, en ik zie verschillende mannen hun best doen het schip in controle te houden. Ik ren naar boven en neem het stuur over van de stuurman. "Alle hens aan dek!" roep ik hard. We kunnen iedereen nu gebruiken.

Ace - Piraat.

'Verdomme, stelletje ratten, harder hijsen!' Ik probeer uit alle macht de zeilen bij te trekken en vast te knopen aan de masten, maar ik ben niet opgewassen tegen de natuur, die me alle kanten op slingert. 'Oh nee!' Het touw glipt uit mijn handen, waardoor ik mijn evenwicht verlies en tegen één van de horizontale masten word gesmeten. Vervolgens maak ik een vrije val en weet me nog net vast te grijpen aan de touwen waaraan de zeilen bevestigd moeten worden. Ik klim omhoog en klauter weer op het schot waar ik de zeilen aan het bevestigen was. Ik pak mijn werk snel weer op als de hele bemanning uitrukt om het schip stormklaar te maken. Als ik eindelijk klaar ben laat ik me weer naar beneden glijden en haal een hand door mijn haar, om het enigszins weer uit mijn ogen te wrijven. Ik ga naar de slaapruimte onder het dek, waar ik een jongeman bezig zie met.. zichzelf. Ik loop langs hem heen en geef hem een snelle tik tegen het achterhoofd.
'Het schio zinkt haast en jij bent je kleine vriend aan het plezieren? Daar heb je lef voor nodig,' grijns ik. In alle schaamte hijst hij zijn broek op en maakt zich uit de voeten, om de rest boven te helpen. Ik, echter, loop de andere richting op, op zoek naar een nieuwe fles rum. Ik geef de arme stakker groot gelijk. Het is te lang geleden dat ik voor het laatst zacht, warm en heerlijk ruikend vrouwenvlees onder me heb gehad. Ik hoop maar gauw dat we eens aan wal mogen. Eerst maar eens die storm overleven, denk ik met een grijns en open de fles.

No growth of the heart is ever a waste

Maxime - Dame

Ik besluit met Joshephine meet te lopen. De kapitein antwoordt niet op haar vraag en dat verontrust me alleen maar meer. 'Hallo? Er wordt u wat gevraagd,' zeg ik, maar de kapitein focust zich alleen op het water. 'Dit is niet goed,' fluister ik tegen Joshephine. We gaan dood, op zee. Ik wist dat ik water niet kon vertrouwen. De golven worden steeds hoger en de lucht grijzer. Er staat een harde wind en ik moet mijn hoedje echt vasthouden. Bang kijk ik Joshephine aan, is er dan niets wat wij kunnen doen? Ik wil nog niet dood. God, Maxime, stel je niet aan.

everything, in time

Joshephine
Als de kapitein ook niet op Maxime reageert verlies ik mijn geduld. "Hallo, wilt u soms ontslagen worden? Wij willen graag antwoord op onze vraag, en wij zouden deze storm graag overleven." De kapitein draait zich geïrriteerd om. "Oja? Ga je me ontslaan? Zie dan nog maar eens te overleven. En als antwoord: Ik heb geen idee of we levend uit de storm komen. Dus ga jezelf nog maar even vermaken met een boek, de laatste minuten van je leven." Geschrokken kijk ik Maxime aan. "We moeten de rest waarschuwen."

Olivier
Ik wordt uit mijn gedachten gerukt door de stem van Ace. "Stoooorm!" Verschrikt kijk ik op, en ren naar buiten. Ace is al naar het kraaiennest geklauterd, en ik zie verschillende mannen hun best doen het schip in controle te houden. Ik ren naar boven en neem het stuur over van de stuurman. "Alle hens aan dek!" roep ik hard. We kunnen iedereen nu gebruiken.

Ace - Piraat.

'Godverd- aaah!' Ik word tegen het vochtige hout van de wand geslagen en de fles rum schiet uit mijn hand. Met de grootste moeite kom ik overeind en klim het ruim ofwel de slaapzaal weer uit. Het maakt weinig verschil. Buiten is de storm nu inmiddels op z'n hoogtepunt. Mannen schreeuwen bevelen over en weer, her en der wat gevloek en de zeilen zijn inmiddels bijgehesen. Het stortregent en de golven die als monsters het schip willen opslokken vormen een steeds grotere bedreiging.
'Ace, kom hierheen, we moeten dat water uit het schip krijgen!' schreeuwt iemand aan de boeg van het schip. Ik hol naar voren, grijp een houten emmer en begin mee te helpen met het water van het dek te gooien. Maar dit is haast als putjes scheppen op zee. Letterlijk. Dan hoor ik een harde knal en een enorme golf slaat neer op het schip en een aantal doorweekte bemanningsleden worden weggesmeten, het water in. Ik weet me nog net vast te grijpen aan een reddingstouw, voor ook ik overboord word geslagen. Het water sluit me in en ik haal diep adem en blijf me krampachtig vasthouden aan het touw, biddende dat ik niet door de zee word opgeslokt. Dat touw is mijn levenslijn.
'Help! schreeuw ik naar boven. 'Help me! Man overboord!'

No growth of the heart is ever a waste

Clarabella - dame

Ik krijg blosjes op mijn wangen als ik zie dat Rosalie met me meeleest. 'Het is niets bijzonders' zeg ik zacht. Opeens voel ik dat er een grote golf tegen de boot klapt. Ik klap mijn boek dicht en kijk uit het raam. De zee ziet er woest uit. Ik pakte het kleine hartje dat om mijn hals hing tussen mijn vingers. Mijn moeder zal me altijd beschermen. Ze zal er altijd voor me zijn. We waren veilig !!

A kiss is the beginning of cannibalism - Georges Bataille

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Toen het echter toch echt begon te hozen verdween ik terug naar binnen, ik vertrok naar mijn hut en moest de rest alls maar toevertrouwen. Eenmaal in mijn hut trok ik een schoon shirt aan en propte het vuile geval in een tas onder mijn bed. Plots ging het schip behoorlijk scheef en voor ik het wist viel er een of ander schilderij van de muur, ik had het ding nooit mooi gevonden, maar ik vreesde dat de kapitein er niet blij mee zou zijn. Met tegenzin ruimde ik gauw de zooi op en nam vervolgens de tijd om mijn messen de poetsen, ik had ze nog vrij weinig gebruikt, eigenlijk alleen om mee te dreigen. Dat kwam vooral omdat ik ze verder nog nooit echt nodig had gehad.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame

Ik kijk naar de kapitein die niet overduidelijk niet blij is. Ik kijk hem beledigd aan en steek mijn neus in de lucht alsof het me niets doet. Maar hij heeft gelijk: we moeten de andere waarschuwen.
Ik trek Joshephine met me mee en loop weer naar beneden. 'Woorden van de kapitein: Geniet van de laatste minuten van je leven,' zeg ik. Klote water. Het is niet netjes voor een dame om te schelden, maar ik doe het toch. Tenslotte ga ik dood. Wat ik nu wel of niet mag maakt me niets uit.

everything, in time

Joshephine
Met mijn hoofd omhoog, alsof ik me zelfverzekerd voel loop ik terug naar de dames kamer. Voordat ik echter mijn mond open kan doen hoor ik een luid gekraak. Iedereen gilt, en de boot begint scheef te hangen. Ik kijk Maxime met grote ogen aan. "We zinken! Snel!" roep ik naar de rest. "Misschien zijn er reddingsboten!" Ik vrees dat we niet veel kans hebben in een reddingsboot als zelfs dit schip het niet redt, maar goed. Met een vijftal rennen we snel naar buiten. Op het dek rennen de mannen als bezetenen heen en weer. Sommigen liggen te bidden, anderen lijken gek geworden en lopen wild heen en weer. Ik wenk de anderen en samen lopen we naar de rand. "Ik durf niet!" snikt een van de dames. "Het is meegaan en waarschijnlijk verdrinken, of hier blijven en sowieso verdrinken." snauw ik. Ik stap als eerste het wiebelende bootje dat aan de reling hang in. Ik bijt op mijn lip en heb meteen spijt, maar zet door. "Komen jullie nog?"

Olivier
Ik zie nog net hoe een paar van mijn bemaningsleden over boord vliegen. "Kut!" roep ik hard. Dan hoor ik iemand roepen. Een overlevende? Snel ren ik naar de rand, en ik zie Ace aan het touw hangen. Ik schud mijn hoofd en begin hem op te hijsen.

Maxime - Dame.

Snel ren ik naar het reddingsbootje. Er is niet veel plek en ik wil dit risico graag nemen. Ik stap voorzichtig het bootje in en voel me meteen misselijk. Ik ben sowieso al niet graag op water en dit kleine bootje maakt het nog erger. Ik steek mijn hand uit om ook de anderen in het bootje te helpen. De regen valt met bakken uit de lucht en ik ben al snel helemaal koud en bezopen. Maar ik heb geen tijd om te zeuren, dit is een zaak van leven of dood. Nou ja, ik denk meer het "uitrekken van de dood". Hoe kunnen wij het in godsnaam op dit kleine bootje overleven?

everything, in time

Ace - Piraat.

Ik kan mijn geluk niet op als mijn gebeden verhoord werden. De storm is inmiddels zo hevig dat ik nauwelijks boven al dat gebulder uit kom. Als een verzopen kat hijs ik mezelf op het dek en kuch al het water uit mijn longen.
'Dank je, kapitein. Jezus, ik stierf zowat.' Aan zijn blik te zien is hij niet vrolijk. De woorden staan letterlijk op z'n hoofd afgebeeld: Waarom ben jij hier nog, bezopen idioot! Ik kijk hem kort aan, maar besluit niks te zeggen. Ik wil niet nog meer verpesten. Snel maak ik me uit de voeten en trek samen met de rest de zeilen weer goed.

No growth of the heart is ever a waste

Clarabella - dame

Ik kijk benauwd naar de andere in het kleine bootje en klem mijn boek dicht tegen me aan. Hoe gingen we dit nu overleven. 'We zijn hulpeloos' schreeuwde ik met tranen in mijn ogen. Ik wilde nog niet dood. Ik had mijn hele toekomst al uitgestippeld. Een mooie carrière als schrijfster, een leuke man en 3 kinderen. En nu, nu zou dat alles door het water overspoeld worden.

A kiss is the beginning of cannibalism - Georges Bataille

Abby/Jack dude is geen 'ding' :'D

Abby/Jack ~ Undercover pirate.
Plotseling werd de deur opgengetrapt door Felix, hij was kletsnat en ik wist dat het een goede zet van me was geweest om naar binnen te gaan, ookal kreeg ik nu waarschijnlijk ook problemen. Ik liet snel mijn hersens kraken voor een antwoord, maar dat was nogal moeilijk aangezien iedereen in de steek laten als ze je het hardst nodig ahdden gewoon laf was. En geloof me, ik was liever op het dek geweest, al die actie daarbuiten. Ik stond op en keek 'm aan, hij was duidelijk groter dan mij en daar irriteerde ik me aan, aangezien ik me dan net een onderkruipsel voelde. Iets wat hij me waarschijnlijk ook vond.
''Bezig met niet in de weg lopen op het dek.'' antwoordde ik toen kalm, ik mijn hoofd hoopte ik dat hij me niet naar buiten zou sleuren.
''En hoe vaak moet ik verdomme nog zeggen dat mijn kamer verboden terrein is?'' voegde ik er toen aan toe, gelukkig had ik geen ondergoed rondslingeren of iets anders wat mijn identiteit kon verraden. Zo'n slordige fout zou me mijn kop kunnen kosten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Maxime - Dame.

'We zijn niet hulpeloos, dit is een druk bezochte vaarweg!' ik moet echt schreeuwen, anders kom ik niet boven het geluid van de storm uit. Eigenlijk weet ik helemaal niet of er hier veel schepen langskomen,ik wilde Clarabella gewoon geruststellen. Wederom vliegt er een golf over ons heen, alle dames gillen en gek genoeg zitten we allemaal nog op het bootje. Nou ja, van de mensen die het bootje hebben gehaald. De rest is hoogst waarschijnlijk.. Niet aan denken Maxime. Ik adem eens goed in en uit en kijk de zee rond. Nergens land of schepen te zien. Gelukkig zie ik in de verte lichtere lucht aankomen en de golven zijn ook al een stuk minder groot. 'Zijn er ook roeispanen?' vraag ik, vastbesloten om hier niet doelloos te blijven ronddobberen.

everything, in time

Rosalie Noa - Dame

'Zijn er ook roeispanen?' vraagt Maxime, en ik zie naast me twee roeispanen liggen. 'Hier zijn er twee!' schreeuw ik, en ik geef de roeispanen aan Maxime die me dankbaar aankijkt. 'Ik help wel met roeien' bied ik aan en samen beginnen Maxime en ik te roeien. De boot schommelt soms nog wat heen en weer en sommige dames slaakte dan ook een gilletje.

Even later na wat geroeid te hebben...

'We komen nooit meer op vast land!' treurt Joshephine, die mij langzamerhand begint te irriteren. Clarabella kijkt nu ook wat onzeker en houdt haar boekje dicht tegen zich aangehouden alsof het een grote schat is. 'Kom op dames, laat de moed nog niet zakken!' 'we komen vast wel een schip tegen dat ons red' probeer ik hun te troosten maar het lijkt niet echt te de stemming te verbeteren. Na nog wat mislukte pogingen om de stemming te verbeteren en nog wat geroeid te hebben roept Joshephine ineens: 'Een schip!' en iedereen kijkt meteen opgewonden om zich heen 'Kom dames we moeten opvallen zodat ze ons zien!' roep ik en Maxime en ik laten de roeispanen los en beginnen luid met onze armen te zwaaien. De andere beginnen ook meteen luid mee te doen en zo te zien hebben de mensen op het schip ons door en varen langzaam naar ons toe...

Every word written is a victory against death | Michel Butor