Als eerste wil ik zeggen, dat als je niet gaat studeren, je er later gegarandeerd spijt van zal krijgen en het dan nóg moeilijker is om alsnog te gaan studeren. Tokio is één van de grootste wereldsteden, denk je daar zonder diploma zomaar een fatsoenlijke baan te krijgen?!
Je ouders hebben het beste met je voor en ik begrijp hun reactie en mening goed. Je bent 16 en hebt nog een heel leven voor je. De wereld is echt veel groter en gevaarlijker dan jij nu voor ogen hebt. Je kan alles wel door een roze bril zien, maar bekijk de situatie nu eens realistisch.
De meningen die de users geven, zie jij als kritiek, maar niet als hun blik op de situatie. Je wilt hun mening/advies, die krijg je nu ook. Zij bekijken het met gezond verstand, jij met een roze bril. Jij hebt jouw mening al klaar en weet wat je wil, maar is dat ook realistisch. En het is natuurlijk moeilijk om in jouw plaatst realistisch naar de situatie te kijken. Ze zeggen ook wel; liefde maakt blind.
Iemand die ik ken heeft ook een relatie met een man van 42 jaar en zelf is ze 17 jaar. Toen wij voor het eerst daarvan hoorde, schrok iedereen en had meteen zoiets van; hoe kan je dat doen?
Natuurlijk zijn er uitzonderingen waarin zo’n groot leeftijdsverschillen wel goed gaan, maar die mensen zijn vaak ouder en hebben ook meer levenservaring.
Een vriend van mij is 23 jaar en zijn vader is 70 jaar. Wil jij dat later ook zo bij jouw kinderen? Dat hun vader wordt aangezien als opa?
Mijn advies: probeer eens realistisch te kijken naar de situatie en de reacties van de users hier eens goed te lezen en te begrijpen, zonder dat je jouw mening meteen hebt klaar staan om als weerwoord te geven.
Think before you act.