Waarom - WAAROM - denken mensen dat het normaal is om je maar gewoon te negeren nadat je een moeilijk gesprek hebt gehad of wanneer het nog net niet helemaal klaar is? Een paar uur wachten om na te denken over een response, sure, maar donderdag om 2 uur je laatste bericht sturen, MET EEN HARTJE NOTA BENE, en ik reageer erop met een hartje, omdat ik denk dat het afgerond is in a way, en dan niks meer. Geen reactie, pas op zaterdag (24+ uur later) mijn 'hey hoe is het' van vrijdag lezen, omdat ik probeerde een gesprekje te starten.
Ik heb mezelf netjes gehouden, echt waar. Ik wilde alleen laten weten dat ik je ging missen en dat ik hoopte dat we niet uit elkaar zouden groeien in het jaar dat je naar Japan optyft. In opdracht van de psycholoog ook nog, omdat ik het anders niet gedaan zou hebben en het mezelf had laten opvreten. Jouw reacties waren niet chill, but I tried to be polite en om zo goed mogelijk uitleg te bieden over waarom ik niet zo exciting over je Japan trip kan zijn als dat je Randstad vriendjes zijn. Dan heb ik niet eens gezegd dat ik het een domme actie vind omdat je geen cent te makken hebt en 80K+ in studieschuld zit, maar alleen mijn feelings en trauma responses uitgelegd. FOMO, vrienden verliezen, etc. Heck, we hebben al 4 jaar geen contact gehad doordat je ex je toen manipuleerde. Je hebt geen dag in je leven echt gewerkt, rent weg voor je trauma en je toekomst omdat je niet weet wat je moet met het leven, en dan durf je tegen mij te zeggen 'welcome to adult life'???
Maar nee, he, omdat ik een huis en een baan heb, mag ik niet zeggen dat ik ook graag een paar maandjes naar Japan was geweest na m'n studie en dat ik dat nog steeds graag zou willen, maar dat niet zo snel kan omdat ik gewoon een baan heb + een life partner heb die niet het geld heeft om ff een paar maanden naar Japan te gaan + hypotheek samen te blijven betalen. Ik probeerde een heartfelt conversation te hebben, aan te geven dat ik ook regrets heb. Ik zeg zelfs zelf 'ja ik weet dat ik een huis en een vaste baan heb', omdat ik weet dat ik het wat dat betreft goed heb, maar dat ik ook graag een 'avontuurtje' zou doen. En zelfs dan is niet 'Ik zou graag ooit een huis hebben, maar met mijn studieschuld gaat dat ook niet lukken. Maar hey, grass is always greener, am I right?'. Ja girl, ik zeg toch verdomme dat ik weet dat ik een huis en vaste baan heb, en geen schuld, maar ik zou ook graag wat meer "leven" i.p.v. in het raster van de maatschappij meegaan.
Er is van jouw kant amper empathie of medeleven of überhaupt een gedachte over de dingen die we gepland hadden staan die je maar gewoon aan de kant schuift, terwijl je met je andere vrienden naar elfia, concerten en weet ik veel wat gaat. Maar wel mij je bestie noemen. Je hebt er niet eens bij stilgestaan dat je alle prep voor m'n bruiloft zou missen.
Ohja en dan zei je heel mooi 'maar ik ga pas na je verjaardag weg'. Je beslist om op 9 juni te vliegen, en op 8 juni al naar Amsterdam te willen. Ik ben 4 juni jarig, dus logischerwijs zou 7 juni kunnen, maar dan moet je eigenlijk het laatste spul in je koffers steken. Oh ja en het weekend ervoor moet je al je zooi uit je apartement in Leiden halen. 'Maar dan kom ik doordeweeks in een avondje langs' is geen optie als ik gewoon werk + sport en d&d heb. Ik krijg het idee dat omdat jij door het leven fladdert en je problemen negeert, je ook niet nadenkt over dat ik wel gewoon 40 uur in de week werk en dat ik ook pas om 7 uur thuis kan zijn of later als shit kapot gaat. Maar als ik dat aankaart, krijg ik weinig respons of opties. 'Komt wel goed' werkt niet voor mij. Iets met neurodivergency, weet je nog?
Als jij je kut mag voelen over dat ik er niet als mega cheerleader sta om je slechte keuze aan te sporen, waarom mag ik me dan niet kut voelen over het feit dat degene die zichzelf bestempelt als mijn bestie me gewoon eventjes in de steek laat en niet eens een klein beetje regret voelt over dat je 3 al geplande events + alle half geplande dingen gewoon cancelt en dat ik moet vragen of je het zelf eigenlijk wel jammer vindt.