[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

Een zachte blos streek over Ilyas zijn wangen heen, waardoor Neirin kon zien dat hij bloosde bij het horen van haar opmerking. De blondine glimlachte slechts een keer terwijl ze met een zoete doch plagende blik naar de jongen keek; een van haar wenkbrauwen lichtjes opgetrokken. “W-wel —” begon hij stamelend vervolgens te spreken. “M-meestal struikel ik rapper dan eh haasje over te doen met Hassim.” Neirin humde slechts een keer terwijl ze toekeek hoe de grote kat zich al luid spinnend tegen Ilyas aan krulde. Misschien dat ze het dier oprecht leuk zou kunnen vinden, pogend zelfs wat toenadering bij hem te vinden door met haar nagels eens onder zijn kin te kroelen, ware het niet dat Hassim haar (vooral bij de aanwezigheid van zichtbare vleugels) als een heus speeltje zag. Ze was niet graag iemands speeltje. Althans, niet dat van een dier en al helemaal niet op deze manier. Toch liet ze geen verwijt horen en was er ook geen enkele glimp van te zien in de uitdrukking op haar gelaat op het moment dat ze tegen Ilyas zei dat hij zijn lieftallige kater er nog maar eens op moest wijzen dat ze geen speelgoed was.
      ”Heb je dat gehoord? Niet meer doen he?” sprak Ilyas zo strikt mogelijk tegen Hassim — wie op zijn beurt luid spinnend de jongen een kopje tegen zijn zij aangaf. “Mhm,” humde Neirin zacht terwijl ze haar ogen een keer miniem toe kneep toen ze de grote kat nog een keer in haar opnam. Misschien dat hij haar inderdaad vanaf nu niet meer zo enthousiast zou bespringen, maar iets aan de twinkeling in Hassim zijn ogen vertelde haar dat hij het mogelijk over een tijdje toch nog tenminste één keer zou proberen.
      Langzaam dwong Neirin zichzelf terug overeind en stak ze een hand naar Ilyas uit waarbij ze hem vroeg wat hij ervan vond om een drankje ergens te scoren. Op dat zelfde moment dwarrelde de eerste sneeuwvlokjes naar beneden en nog voor Ilyas haar uitgestoken hand aannam, ving Neirin een paar van de ijzige vlokjes op de palm van haar hand. Subtiel gleden haar mondhoeken een klein stukje omhoog. De winter was altijd een prachtige bron van inspiratie geweest om te schilderen en hoewel de kleuren simpel leken — wit, lichtblauw, turquoise en een vleugje marineblauw — vond de blondine juist de zachte pasteltinten in de schittering van duizenden sneeuwvlokjes die zich tot een dikke deken hadden gevormd. Neirin hield van de winter, ook al was de zomer op andere momenten haar meest favoriet.
            ”Ik-uhm, zeg geen nee tegen punch?”
      Met een onschuldige uitdrukking op zijn gezicht keek Ilyas haar aan, zodra hij zijn hand in dat van Neirin had gelegd en zij hem op haar beurt moeiteloos overeind kon helpen. De blondine dwong haar gezicht in de plooi te houden bij het horen van het woordje ‘punch’ en tevens dus ook het gebrek aan alcohol, daar er vanavond hier op dit feest op legale wijze geen druppel van te vinden was. “M-mag ik je vergezellen dan?” vroeg Ilyas vervolgens, waarbij hij haar zijn arm aanbod en met zijn andere hand een keer door zijn donkere krullen krabbelde. “Ten-tenzij je hier op je eh date zat te wachten n-natuurlijk.”
            ”Een date?” herhaalde Neirin zijn woorden, een tikkeltje verrast.
      Haar beide wenkbrauwen schoten lichtjes iets naar omhoog. Toen voelde ze zijn aanwezigheid ergens in de verte, maar toch ook weer zo ontzettend dichtbij en ze hunkerden ernaar om hem beter te kunnen voelen. Theo. De blik die hij op haar wierp, liet de kleine haartjes in haar nek overeind komen, terwijl kippenvel over haar huid heen trok — overal waar zijn blik haar aanraakte. Neirin keek een keer om, borstelde haar strakke wenkbrauwen tot een lichte frons toen ze probeerde te vinden waar hij precies was, maar ze vond hem niet. Miniem vertrok haar gezicht, glansde een sombere gloed kortstondig door haar groene ogen, en voelde ze het stille gevoel van gemis samentrekken in het diepste van haar wezen. Ze wilde dat hij hier was, bij haar.
      ”Maak je geen zorgen,” herpakte Neirin haarzelf vervolgens en plantte ze een zoete glimlach rond haar mond wanneer ze haar arm door dat van Ilyas haakte. “Mijn enige date vanavond was met een dure fles rode wijn en hij heeft af laten weten. Ik zal het moeten doen met de punch, dus hopelijk is die een beetje te hachelen.” Geamuseerd keek ze Ilyas schuins een keer aan, waarna ze hem zachtjes met haar meetrok in de richting vanwaar het bal zich daadwerkelijk bevond. Wanneer Hassim de achtervolging in besloot te zetten blikte Neirin waakzaam een keer over haar schouders heen en negeerde ze de drang die ze kreeg om luid een keer met haar vleugels te klappen nu deze veilig verborgen zaten onder een strak geweven spreuk.
      Eenmaal binnen aangekomen liet Neirin haar lange nagels een keer door haar blonde lokken heen gaan en schudden ze er zo een paar sneeuwvlokken uit, alvorens ze een keer rondkeek. “Wie had dat verwacht, hm? Sneeuw deze avond,” mompelde ze zacht tegen Ilyas, wiens arm ze nog steeds vasthield — haar hand losjes op zijn onderarm geplaatst.
      En toen zag ze hem staan, bij de dranktafel. Iemand die ze hier eigenlijk totaal niet verwacht had te zien. Neirin herkende zijn rode haren, die nu een stuk donkerder waren dan toen ze elkaar afgelopen zomer hadden ontmoet. Lichtjes kantelde ze haar hoofd en een paar losse plukken blond haar bewogen stilletjes mee. Ze verbeelden het zich vast. Hoe groot was de kans nu dat ze uitgerekend hem hier op Metanoia zou treffen? Hij leek er gewoon op, als een dubbelganger, dat moest haast wel. En dus probeerde Neirin haar blik van hem af te halen en over de rest van de menigte te laten gaan. Het was vol en druk. De dansvloer was gevuld met leerlingen die hun lichamen tegen dat van iemand anders aan kronkelden, of een paar die juist een vreselijke foute move maakten in de hoop een van de dames te versieren. Een paar wisten hun soepele bewegingen te tonen, maar het lokte Neirin niet.
      Hier en daar herkende ze nog enkele bekende gezichten meer, maar haar blik dwaalde veelste snel weer terug. Over zijn rode haren heen, langs de scherpe hoeken van zijn gezicht en over de kleding die hij droeg. Zijn gezichtsuitdrukking stond anders dan die bewuste avond, of daags daarop. Hij was boos, ziedend zelfs, maar hij was het wel echt. De jonge vlakbij hem, Amor, keek eveneens alles behalve vrolijk — bijna verdrietig haast terwijl het gif van zijn gezicht afdroop wanneer hij verder sprak. De blonde Fae tuitte kort een keer haar lippen, maar gaf ogenschijnlijk niets om wat er tussen hen gaande was. Nog niet, althans. Nee, zij was in haar hoofd nog steeds bezig met de puzzelstukjes op een plek leggen nu ze Kai hier zo getroffen had.
      Dan beseft Neirin zich dat de vogel van eerder, die als een ongeduldige kwajongen op haar slaapkamerraam had zitten tikken, hard en nukkig, absoluut geen toeval was geweest. Neirin stootte een stil, schalks lachje uit. Ze herkende de vogel omdat ze hem eerder had gezien. Omdat hij er ook was toen ze hem redden. Omdat de vogel naast haar vloog toen ze na een metersdiepe duikvlucht met hem in haar armen naar het strand vloog. Voor luttele seconden vergrootte Neirin’s helder groene ogen en haperde ze dusdanig in haar pas dat ze kortdurend op haar plek bleef stilstaan.
      “Sorry, wat zei je ook alweer?” vroeg ze aan Ilyas haar blik resoluut van Kai en Amor geschoven en tot de jongen naast haar gericht.