[RPG • 300 • V3] Disney Descendants Metanoia University • Speeltopic 1 - Speeltopics

"Welcome to Metanoia University, a place where all our students can work on their happy endings." Vestigo University is een grote campus waar de afstammelingen van welbekende sprookjesfiguren aan studeren. Naast hun avonturen moeten ze zo af en toe ook met hun neus de boeken in zodat ze de wereld kunnen verbeteren. Deze school bied hun studenten alle richtingen aan waar ze maar van kunnen dromen. Om hun loopbaan zo soepel mogelijk te laten verlopen, zijn er een flink aantal regels waar men zich aan dient te houden. De school zorgt goed voor haar studenten en staat dan ook als beste aangeschreven. Iedereen is welkom en krijgt een kans de beste versie van zichzelf naar boven te halen. Zo ook de studenten van Ira University. De school waar het kroost van de zogenoemde Villains hun studie volgen. In tegentelling tot Metanoia stond Ira alles behalve goed aangeschreven. De hallen en lokalen van het duistere kasteel leken standaard gevuld met pure chaos. Ook hier golden regels maar of deze ook daadwerkelijk nageleefd werden is maar de vraag. Er werd meer stennis geschopt dan dat er daadwerkelijk iets werd geleerd. Het is dan ook geen wonder dat het uiteindelijk fout is gegaan. Na het zoveelste incident werd de Universiteit gesloten. Hierdoor belandde er een groot aantal studenten plotseling op straat. Zoals de meesten zich bewust zijn bestaat er geen licht zonder duister en hebben The Heroes hun Villains nodig, anders zou alles uit balans raken. Zo besloot Metanoia haar rivalen te helpen weer op de been te komen door ze op hun school onderdak en lessen aan te bieden. Je kunt je vast voorstellen dat beiden kanten flink moeten wennen aan deze situatie... In deze RPG volgen we de levens van de kinderen van verscheidene sprookjesfiguren en hoe de twee compleet verschillende werelden geforceerd worden kennis te maken met elkaar. Het verhaal speelt zich af op Metanoia University, welke zich aan de rand van de bergen bevind omringt door prachtige natuur. De school heeft een groot terrein waar verschillende sporten beoefend kunnen worden en waar je lekker een luchtje kunt scheppen in de mooie en netjes onderhouden kasteeltuinen. Een aantal kilometer verderop bevindt zich een dorp waar de studenten naartoe kunnen voor recreatie en waar ze hun school benodigdheden kunnen aanschaffen. Ook ligt het kasteel aan de rand van een groot magisch woud, waar allerlei wezens, zowel magisch of niet, zich schuilhouden. Maar er liggen ook genoeg gevaren op de loer...

---

---

---

---

---

METANOIA - CASTLE - DORMS 1 DORMS 2 - COMMON ROOMS - LIBRARY - DINING HALL - TRAINING GROUNDS - STABLES - LAKE - FOREST - TOWN Er wordt hier geleidelijk aan meer aan toegevoegd. Mocht je ideeën hebben, please let me know! DEZE ILLUSTRATIES ZIJN NIET VAN MIJ RULES ✧ In deze RPG gelden natuurlijk de huisregels van Quizlet. ✧ Je schrijft een post van minimaal 300 woorden. ✧ Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. ✧ Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. ✧ Geen max aan personages per persoon. Denk er echter wel goed over na of je tijd gaat hebben voor het aantal rollen dat je aan gaat maken. ✧ Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. ✧ Alleen Locky maakt nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. ✧ 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. ✧ Als je heftige onderwerpen wilt verwerken in je post, vraag dan even aan je medespelers of zij hier oké mee zijn. Dit wordt ook boven de post duidelijk aangegeven. ✧ Sluit niemand buiten, geen ruzies. ✧ Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom. ✧ Naamsverandering graag doorgeven.

[ bericht aangepast op 24 aug 2023 - 21:41 ]

---

How far is far

---

---

.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰ .•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰.•*´¨`*•.✰

Nadat Lucien had gecheckt of de belangrijkste persoon van allemaal oké was, hijzelf, had hij nog even proberen mee te genieten van de drama aan de andere kant van de balzaal. Pas daarna had hij zich om gedraaid naar Layla en haar gevraagd of zij ongedeerd was. ”Ik denk het?” zei Layla, een lichte twijfel in haar stem, wat Lucien signaleerde dat ze in schock was van wat er net was gebeurd. Lucien wist nog heel goed toen hij voor het eerst naar Ira kwam, in zijn eigen huis was er niet echt sprake van magie, hij had wel verhalen gehoord over zijn koninkrijk, vooral met de koning die in een beest veranderde. Maar had het nog nooit echt met eigen ogen gezien, het was dan ook erg verwarrend toen hij voor het eerst mensen zag vliegen of wat ze verder ook maar konden. Inmiddels was Lucien zich er voor het grootste deel bewust van, maar probeerde er nooit te veel over na te denken. “What the fuck was dat?” vroeg Layla, Lucien blikte nog een keer naar de chaos om hun heen. "Eerlijk gezegd ik heb geen idee," zei hij, waarna hij nonchalant zijn schouders op haalde. Hoewel Lucien vaak kon genieten van een beetje drama, zolang het niet te zijne was, was hij niet de persoon om zich zelf er mee te bemoeien of zich er druk om te maken. Mensen hun problemen waren hun problemen, alhoewel in dit hele specifieke geval leken Kai en Amor hun problemen toch een beetje zijn problemen te worden. "Hoelang denk je dat ik moet wachten voordat ik een van hun kan vragen voor geld voor de klerenmaker." zei Lucien terwijl hij een paar losse draadjes rond een scheur in zijn shirt los trok. Inmiddels waren een paar van hun mede studenten begonnen met de balzaal aan het opruimen doormiddel van hun magie . Lucien keek met een half oog naar wat ze aan het doen waren, maar lette vooral op Layla. "Alles echt oké? Of wil je even naar buiten stappen?" vroeg hij.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

21      ✦      Metanoia      ✦      Somewhere      ✦      With Kai       Warning; spice.       Asha wist dat Kai niet enkel en alleen beneveld was door hun samenzijn, dat de drank en drugs daar ook beslist een heel groot aandeel in hadden, maar daar kon ze nu niets om geven. Haar eigen blik werd eveneens wazig en troebel, hoewel dat niets te maken had met verdovende middelen, en haar gedachten werden een grote poel aan onduidelijkheden. De brunette raakte volledig opgeslokt door de jonge man tussen haar benen, wier heupen gestaag doch hard tegen de hare aan beukte en zijn vingers die in het vel van haar heupen drukten. Elk geluidje dat ze maakt, elke zucht en smeekbede dat ze hem gaf, dronk Kai gewillig op. Hij beet haar, harder dan dat zij dat op haar beurt terug deed en hoewel Asha haar eigen markering bij hem achterliet, tekende Kai haar huid overal donker paars en rood. De pijnprikkels slechts een extra sensatie, waardoor Asha enkel en alleen maar wilder werd en veeleisender raakte in wat ze precies van hem wilde.       Kai behield echter alle controle, zelfs wanneer het voor heel even leek alsof hij deze verloor en de donkere schone deze moeiteloos uit zijn handen dreigde te nemen wist hij de teugels in handen te houden. Toen Asha zijn heupen dwong om sneller te gaan, plaatste hij een hand op haar heup om haar tegen te houden; om te voorkomen dat ze beiden veel te snel, te hard gingen vallen. Het ritme dat hij overnam haast kwellend te noemen, waardoor haar lichaam kronkelde op het bureau. Kai wist precies wat hij deed en Asha sidderde op haar plek, onder zijn aanrakingen. Bijna was ze er, slechts een paar meter verwijderd van de roes die alles zou overnemen terwijl haar geest in duizenden stukjes uiteenspatte. Ze smeekte Kai dan ook om sneller te gaan, harder — om haar over de rand heen te drukken zodat ze uit elkaar kon vallen.       Asha kantelde haar hoofd naar achteren, kreunend doordat ze verzwolgen werd door de hitte die door haar aderen heen stroomde. Kais vingers grepen haar kin vast en met een duivelachtige glimlach keek hij haar aan terwijl haar blik verwrongen was van extase. Haar spieren spande zich tegen de zijne aan, trokken samen rondom de pijnlijke bal dat zich laag in haar onderbuik vormde en net wanneer deze tot een explosie zou komen, trok Kai zich langzaam terug. Het gestage ritme verdween en veranderde in een die steeds lomer werd, tot hij volledig verdwenen was.       ”Kai,” waarschuwde Asha hem met hese keelklanken. Niet stoppen nu, smeekte ze hem met haar blik. Een frons nestelde zich tussen haar wenkbrauwen in en haar lippen weken vaneen terwijl Kai zichzelf zichtbaar bijeen raapte. De controle die hij had, de kracht om nu niet volledig door te slaan in de smeulende strijd die ze samen voerde, was bewonderenswaardig te noemen. Echter, nu vond Asha dat het vreselijk slecht was en totaal ongewenst. Ze wilde dat hij verloor zodat ze er beiden aan ten onder gingen. “Rustig aan, Asha,” klonk het nuchter, en met een opgetrokken wenkbrauw keek Kai haar aan. “Beetje oneerlijk om mij al het werk te laten doen.”       ”W-wat?” stootte Asha hijgend uit terwijl ze half naar voren viel. Meende hij dit nou? Ze was zo dichtbij geweest. Op slechts een paar meter afstand had ze haar climax met haar vingertoppen kunnen bereiken, deze naar haar toe kunnen trekken en op haar af laten komen, maar nu liet Kai haar leeg, onvoldaan en met een brandende hunkering achter. Asha viel nog een stukje verder naar voren. Haar lange benen wisten net op tijd naar omlaag te zakken, zodat ze met de tippen van haar tenen haar bevende lichaam op het bureau wist te houden. De groene stof van haar jurk hing onsierlijk rond haar lichaam, onthulde de blote delen van haar lijf die het anders verborgen hield. Een rode gloed trok over haar huid heen, evenals de hete blossen op haar wangen. “Dit kun je niet maken,” jammerde ze gefrustreerd en schor, maar Kai had zijn broek al terug omhoog gehesen — de spullen gepakt die hij nodig had om een joint te kunnen maken en zat nu op de rand van zijn bed deze in elkaar te draaien.       ”Oneerlijk, hm?” humde Asha, hissend haast, haar ogen toegeknepen. Ondertussen stak ze onbeschaamd haar hand tussen haar benen in, beroerde de hitte die daar nog altijd heerste en stootte een kort geschokt geluidje uit, alvorens ze toch terug recht overeind ging zitten.Dit soort dingen zelf doen was leuk, voor een heel even misschien, maar het doel dat ze daarmee bereikte niet net zo stillend als wanneer Kai het deed. Onder de oppervlakte van haar eigen geest sloop dat van haar leeuwin door en samen waren ze het spelletje tussen haar en Kai bij lange na niet vergeten. Was dit zijn manier om haar terug te pakken, die ene keer dat ze hun vrijerij tot halt had geroepen? Moest hij haar daar nu werkelijk op dit moment voor terug op haar plek zetten, net nu ze eindelijk haar verlossing had kunnen vinden? Traag liet Asha zich van het bureau afglijden en terwijl ze haar voeten op de grond plaatste, schikte ze haar jurk terug goed.       ”Misschien heb je gelijk en is het inderdaad veel te oneerlijk om jou al het werk te laten doen,” sprak de leeuwin ondertussen. “Misschien. . .” begon ze suggestief. In een soepele tred, ondanks dat haar lichaam nog trilde en gonsde van pure lust, liep Asha naar zijn bed toe. Inmiddels had Kai een joint aangestoken en was hij lui tussen de kussen en spullen op het matras gaan liggen. Een pluim rook ontsnapte aan zijn lippen toen hij deze inhaleerde en Asha haar knie op de rand van het bed plaatste. Ze kroop als een echte leeuwin bij hem op het matras, bewoog haar lichaam soepel naar het zijne toe en tussen zijn benen in, verder naar voren toe terug naar — tot ze half over hem heen hing. Haar gezicht niet ver bij dat van hem zodat ze de verwondingen in zijn gezicht nog beter kon zien. Haar hart kromp ineen, maar de vlammende hitte nam al snel weer over. Vederlicht raakte ze een oud spoor bloed aan. Later, als ze de roes voorbij waren en bijna weer toe aan een nieuwe was, dan zou ze hem wassen en schoonmaken.             “Mischien moet ik wat werk voor je uit handen nemen,” mompelde ze, haar blik loom.       Asha kneep haar donkere ogen samen terwijl ze Kai kort aan keek. Vervolgens greep ze zijn kin met haar duim en wijsvinger beet, precies zoals hij eerder bij haar gedaan had, en drukte ze haar lippen in zijn hals. Met het puntje van haar tong trok ze een spoor naar de huid vlak onder zijn oor en zonken haar tanden hard in het lelletje. Een van haar handen had ze naast zijn lichaam op het matras geplaatst, maar met de ander dwaalde ze over zijn blote bovenlichaam heen. Asha kreunde in zijn hals toen haar vingertoppen over zijn broek streken en ze kuste een spoor over zijn borstkas heen. Her en der was opgedroogd bloed te vinden, waar ze kundig langs af werkte in haar weg naar omlaag en Asha veegde met haar mond over zijn klamme huid.       Vlak voordat ze zijn broek weer een heel stuk naar omlaag trok weken haar lippen vaneen en bevochtigde ze deze met het puntje van haar tong — kroop er een ondeugende grijns rond haar mondhoeken bij het zien van de uitdrukking op Kai’s gelaat. Ze zou hem naar diezelfde rand toe brengen als hij bij haar gedaan had en Asha bleef hem kwellen met haar mond tot ze zijn spieren kon voelen beven onder haar gespreide vingers toen deze over zijn onderbuik gleden. Hij hoefde geen reacties prijs te geven door deze via zijn keel naar buiten te stoten, of door zijn vingers ruwweg in haar haren te graven om te voorkomen dat ze kon stoppen. Asha herkende de signalen maar al te goed. Haar nagels klauwde zich in het stukje van zijn heup dat ontbloot was en vlak voor hij dacht zichzelf te kunnen laten gaan, kwam Asha terug omhoog. Zijn smaak ziltig op haar tong terwijl ze schrijlings op zijn schoot klom en naar de joint tussen zijn vingers wees.       ”Of misschien toch ook eerst wat te roken. . .”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Summer was long And it's suffocating when you're alone I gave you a call Baby, I could come by, help forget it all 'Cause in this sticky weather, oh, it's really hard to sleep As you know all too well And when we get together, oh, you make me feel so cheap But I can't help myself Filthy impetuous soul I wanna give it to you Oh, just to see what you'd do 'Cause I'm so drunk on you Baby, you're all that I want I want you all to myself Oh, but you know me too well

Content warning: Jen did do me one better so it's still pretty spicy Kai wilde eigenlijk lachen toen hij Asha's ontzette uitdrukking zag, de frustratie in haar ogen. Was hij te gemeen? Waarschijnlijk, maar daar haalde hij net voldoening uit - en dat mocht ze weten.       "W-wat?" stootte Asha uit, de klank van haar stem hakkelig door haar onregelmatige ademhaling. "Dit kun je niet maken," zei ze gefrustreerd. Kai grinnikte. Asha viel naar voren, de topjes van haar tenen op de grond. Haar groene kleed leek meer op een zijden laken dat ze onhandig rond zich had gewikkeld, en Kai hield zijn hoofd schuin terwijl hij vanop zijn rommelige troon en zonder schaamte zijn ogen over de welvingen van haar onthulde lichaam liet gaan.       "Oneerlijk, hm," siste Asha, terwijl ze haar hand tussen haar benen liet verdwijnen. Kai volgde de beweging met een luie glimlach, nam nog een trek van zijn joint toen ze een korte kreun uitstootte. Daarna ging ze terug overeind zitten en hij zag op haar gezicht hoe ze nadacht, hoe ze hem hiervoor terug kon nemen. Hij probeerde zijn nieuwsgierigheid voor zichzelf te houden, hield zijn ogen scherp op haar gericht terwijl ze zich van het bureau liet glijden en haar jurk schikte. Toch speelde er een arrogante frons tussen zijn wenkbrauwen. Ergens wilde Kai haar zeggen dat ze het ook gewoon op de vloer bij de rest van de rommel kon dumpen, maar hij gaf haar de tijd om de situatie naar haar hand te zetten.       "Misschien heb je gelijk en is het inderdaad veel te oneerlijk om jou al het werk te laten doen," sprak ze terwijl ze zich in zijn richting bewoog. Ik heb altijd gelijk. Kai hield zijn mond. "Misschien..." Asha zette haar knie op de rand van het bed en Kai merkte de minieme trilling in haar spieren op. Als het roofdier dat ze was, kroop ze zijn bed op, tussen zijn benen en liet haar lichaam half over hem hangen. Kai hief zijn hoofd een klein stukje zodat hij de rook in haar mond kon uitblazen terwijl haar vingers vederlicht over zijn wang streelden en hij haar hand eigenlijk wilde wegslaan. In plaats daarvan liet hij zich weer zakken en nam hij een lange haal.       "Misschien moet ik wat werk voor je uit handen nemen," mompelde ze. Haar blik was loom en ze vernauwde haar ogen toen ze hem aankeek, waarna ze zijn kin vastgreep en haar lippen in zijn hals plaatste. Kais glimlach verbreedde en een zucht ging door zijn lichaam, terwijl ze haar tong naar boven trok en hard in zijn oor beet. Hij maakte het zichzelf moeilijk. De opwinding spon onder zijn huid, verspreidde hitte door zijn hele lichaam; van zijn tenen tot aan zijn vingertoppen. Het zoemde in zijn keel, spande tussen zijn benen. Hij onderdrukte de neiging om zijn been rond dat van haar te haken en haar hard tegen zijn matras te duwen, de drang om haar polsen beet te pakken zodat haar verraderlijke handen niet langer over zijn lichaam konden dwalen, zodat zij werkelijk aan hem overgeleverd was. Hij weerstond het verlangen om haar te tonen wat hij in zich had - om haar te laten voelen wat hij in zich had; om haar op zo'n manier te beminnen dat ze niet meer op haar benen kon staan en haar eigen naam vergat. Tegelijkertijd wilde hij het haar niet zomaar geven. Tegelijkertijd verlangde hij naar haar aanrakingen, had hij zelf even de drang om zijn eigen naam te vergeten, om haar te dwingen hem aan haar genade over te leveren. Dat laatste bleek succesvol.       Asha kuste hem langs zijn borstkas en Kai voelde zijn lichaam zwaar worden, zakte dieper weg in de kussens en liet bijna de joint op de grond vallen toen ze aan de rand van zijn broek arriveerde. Toen ze haar lippen natmaakte en grijnsde, was zijn eigen glimlach verdwenen en had de hitsigheid zijn ogen helemaal overgenomen. Het nam al zijn wilskracht om zijn handen voor zichzelf te houden toen ze zijn broek naar beneden trok en haar mond liet zakken. Hij klemde zijn kaken op elkaar, hield zijn blik op haar gefocust in plaats van zijn hoofd achteruit in zijn kussens te gooien - want hij had zo'n klein vermoeden wat haar plan was. Desondanks verpulverde hij bijna de joint in zijn ene hand en boorden de nagels van zijn andere zich in zijn handpalm toen hij een vuist maakte. Hij ademde scherp in door zijn neus en slaagde er amper in een korte grom binnen te houden toen hij de spanning in zijn buikspieren voelde toenemen. Hij wist dat Asha het ook voelde, met de manier waarop haar vingers gespreid op zijn onderbuik rustten. Hij wilde ze lager duwen, tussen zijn benen, wilde die razende golf loslaten die tegen de dam van zijn onderbewustzijn beukte. Hij was bijna bang dat hij zou breken toen Asha haar nagels over zijn heup liet krassen en het lukte hem op dat moment niet om een verstikte kreun te onderdrukken. Het kwam als gesis van tussen zijn tanden toen ze weer omhoog kwam en op zijn schoot klom, zijn broek nog steeds achteloos op zijn dijen.       "Kun je die niet even deftig uittrekken?" mompelde hij met een opgetrokken wenkbrauw terwijl Asha naar de half verfrommelde joint tussen zijn vingers wees.       "Of misschien toch ook eerst wat te roken..." Kais wenkbrauw ging hoger en de scheve glimlach van daarnet trok kort aan zijn mondhoeken. Hij nam een trek van zijn joint en duwde zijn bovenlichaam overeind, liet de hand die de sigaret vasthad op haar wang rusten. De andere gleed onder haar jurk zodat hij haar naakte heup kon vasthouden en plagerig met zijn wijsvinger figuurtjes kon tekenen. Hij leunde dichterbij, knipperde traag, de rook nog steeds in zijn mond. Zijn ogen gleden over haar neus naar beneden, om zich dan weer in de hare te haken. Zijn lippen raakten amper de hare aan toen hij uitademde.       "Oh, Ashie," zei hij, de korrel in zijn stem grover door de rook, zijn oogleden zwaar, "heeft iemand je ooit gezegd dat je prachtig bent?" Kai streek lui met zijn duim over haar onderlip terwijl hij het zei. De woorden waren niet romantisch - niet uit zijn mond - maar ze waren wel gemeend. Hij verving zijn duim kort door zijn tanden, vederlicht over haar onderlip; amper een kus te noemen. De hand onder haar jurk begon traag aan een afdaling langs de binnenkant van haar dij. "Zeg me wat je wil."

[ bericht aangepast op 24 juli 2023 - 23:09 ]

---

help

21      ✦      Metanoia      ✦      Somewhere      ✦      With Kai       Warning; spice.       Natuurlijk wist Kai wat ze van plan was op het moment dat ze over hem heen boog. Hij was niet stom, hij kende dit soort pesterijen maar al te goed. Zodra Asha verder naar omlaag zakte, richting de rand van zijn broek die ze achteloos naar omlaag trok, wist Kai precies hoe laat het was. Het was steeds hetzelfde tussen hen geweest, al die jaren lang dat ze elkaar nu kennen. Telkens weer het spel der verleiding, waarin Asha er nog niet klaar voor was om haarzelf aan de jongen te geven. Ze wilde niet happen, niet bijten in het aas dat hij zo prachtig voor haar hield en ze wilde al helemaal niet zo snel toegeven als andere deden 一 of de zoveelste zijn die toegaf, ook al wist Asha dat ze daar uiteindelijk helemaal niets om gaf. Nu was het echter anders. Niet alleen had Kai haar nodig, maar zij op haar beurt ook hem. Toch was het moeilijk om oude gewoonte los te laten en hoewel ze dronken was van de hitsigheid die haar had overgenomen, trok Asha zichzelf alsnog terug zodat ze Kai met een gelijke munt kon terugbetalen. Het was een heerlijk gevoel, hoe zijn spieren zich aanspannen onder haar vingers en hoe ze de kracht door zijn benen voelde vloeien toen ze haar nagels in zijn heup drukte. Hij was zo dichtbij, maar toch liet ze hem niet gaan.       Langzaam kwam de brunette terug omhoog, likte ze schaamteloos haar lippen af en wees naar de joint in zijn hand, waarvan ze wel een hijs wilde nemen. “Kun je die niet even deftig uittrekken?” mompelde Kai nog, doelend op zijn broek, vlak voor Asha op zijn schoot klom en doelbewust zijn broek liet hangen waar hij hing. Ze had het inderdaad kunnen doen, maar daarvoor was ze hier niet. Om voor hem te zorgen 一 ja dat wel, maar nu ze hongerig en gewillig was waren zijn kledingstukken haar laatste zorgen wel. Met een schuine blik keek Asha naar Kai en zag hoe een van zijn mondhoeken omhoog trok tot de scheve glimlach van eerder. Hij nam een hijs van de joint, waarna hij moeiteloos zijn bovenlichaam overeind drukte om haar tegemoet te komen.       De hand met de joint tussen zijn vingers geklemd, belandde uiteindelijk rustend op haar wang, maar de ander gleed gevaarlijk onder haar jurk door, naar de blote huid van haar heup toe en waar zijn vinger plagend cirkeltjes draaiden. Alle zenuwuiteinden in Asha’s lichaam stonden op scherp en ze duwde haarzelf een klein stukje omhoog zodat ze wist te voorkomen dat hun onderlichamen nu alweer contact maakten. Toen hun lippen elkaar amper raakten, beide van een geweken zodat Kai de rook kon uitademen die hij gevangen hield, ademde Asha deze met een trage teug diep in. Haar gedachten vertroebelden opnieuw, slechts minuten nadat de eerste hijs door haar bewustzijn heen sloop.       ”Oh, Ashie,” zei Kai met een rasperige stem door de rook, waardoor kippenvel op haar huid ontstond. Zijn blik loom en traag. "Heeft iemand je ooit gezegd dat je prachtig bent?” Met zijn duim streek Kai over haar volle onderlip en haar blik ving kortstondig de zijne. Nee, er waren niet veel mensen die haar vertelden dat ze mooi of prachtig was, maar er was één iemand die het haar vaak genoeg verteld had. Een iemand waarvan ze het blindelings durfde te geloven, omdat hij het zei op klanken die de stem van Kai nu misten. Liefde. Het koosnaampje dat Kai verkoos, eveneens een dat oude herinneringen bij Asha opriep. Hoe vaak had hij haar zo geroepen? Of haar zo genoemd als hij iets tegen haar zei? Ze miste hem 一 ze miste hem zo ontzettend erg dat het pijn als ze er aan terug dacht, maar nu was niet het juiste moment om daarin verdwaald te raken. Hudson.       Asha glimlachte tegen Kais lippen aan en slaakte een stille kreun toen hij zijn tanden, zacht doch voelbaar, liet gelden. Het gebaar was nauwelijks een kus te noemen toen hij haar mond raakten, maar wist desondanks de oprechtheid van zijn woorden over te brengen. Asha geloofde Kai, ook al zou er nooit een vorm van romantiek tussen hen te vinden zijn. Als. . . Het woordje galmde door Asha’s gedachten heen. De opening van een zin die zoveel zou kunnen betekenen, maar meer was er niet. “Ik zou liegen als ik zeg dat je de eerste bent,” mompelde de brunette terug, desondanks met een hint van dankbaarheid in haar stem. Voor het compliment, hoe klein of simpel dan ook.             ”Zeg me wat je wil,” zei Kai vervolgens.       Ondertussen bewoog hij zijn hand onder haar jurk. Een afdaling vond plaats langs de binnenkant van haar blote dij, langzaam in de richting van waar de hitte het meest aanwezig was. Asha liet een van haar handen over zijn schouder heen glijden, spreidde haar vingers tegen de achterkant van zijn nek en kraste met haar nagels tussen de korte lengtes van zijn haren. Haar benen gleden zo mogelijk nog wat verder uit elkaar om Kai alle toegang te verschaffen die hij nodig had. Het was niet moeilijk te raden wat ze van hem wilde, nu op dit moment, en waar ze normaliter ietwat onwennig zou zijn op dit vlak, nam ze nu alles met beide handen aan.       ”Wat ik wil,” herhaalde Asha zijn woorden grotendeels. Haar stem laag en hees, haar hoofd beneveld, mede door het inhaleren van de rook die constant tussen hun gezichten bleef dwarrelen, maar ook vanwege de extatische sfeer waarin ze zich nu bevond. “Is afmaken waar we ooit aan begonnen zijn.” Niet alleen hier en nu, vanavond, maar ook jaren geleden toen ze elkaar voor het eerst op een geheel andere manier zijn gaan zien. Het interesseerde haar niet wie er nu gewonnen had, of juist verloren. Wat haar betrof, waren er nu geen verliezers meer in het spel. Een grijns verscheen op Kais gezicht en terwijl de brunette bij hem op schoot bleef zitten, wiebelde hij met zijn benen om zijn broek verder van zijn dijen naar omlaag te werken. Asha hielp hem bij het laatste stuk, trok de broek van zijn enkels af en smeet het kledingstuk ergens op het midden van de rommelige vloer. Haar jurk volgde even snel, zweefde een paar tellen door de lucht zodra Asha haar armen in de lucht had gestoken en Kai het over haar hoofd getrokken had zodat hun beide lichamen nu naakt tegen elkaar gedrukt werden.       “Maak het dan af,” reageerde Kai op zijn beurt, waardoor een donkere gloed door Asha’s ogen heen trok. Hij trok een nieuwe hijs van de joint en Asha ving zijn mond met de hare zodat ze een klein beetje rook van hem wist af te pakken. Plagende streelde zijn vingertoppen hoog tussen haar dijen, kwelde haar in het korte moment en hij daagde haar uit om zelf het heft in eigen handen te nemen. Asha beet op haar onderlip, kreunde toen de wanhoop het dreigde over te nemen. Haar vrije hand verdween eveneens tussen hen in, teisterde hem op dezelfde manier terug, vlak voor ze zichzelf traag bovenop hem liet zakken.       Toen zij de controle in handen had, gooide Asha alle remmen los. Haar heupen bewogen traag, maar voerde het ritme geleidelijk aan steeds sneller op. Haar nagels krassend in zijn nek, miste de grip die ze anders op zijn haren had kunnen pakken als deze net wat langer zijn geweest. En ze kuste Kai, slechts één ruwe kus voordat ze haar gezicht in zijn hals verstopte om de geluiden die ze maakte te kunnen laten weerkaatsen tegen zijn klamme huid. Haar buikspieren spande zich opnieuw aan en Asha drukte zichzelf nog dichter tegen Kai aan terwijl een van zijn handen over haar rug heen gleed, zijn arm rond haar middel gewikkeld. Wanneer Asha de golven van ontlading op haar af weet te roepen ving ze met haar blik dat van Kai omdat ze zijn reacties wilde zien 一 en terwijl hij zijn eigen hoogtepunt vond, zag Asha de waas door zijn ogen heen trekken en voor heel even alle zorgen naar de achtergrond drukken, vlak voor haar eigen ogen dicht vielen en zijn naam over haar lippen rolde.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Son of Aurora ✧ 20 ✧ at the ball with Maya and Ash

---

✧ “In the dark of the night Evil will find you In the dark of the night Terror comes true” ✧

"Lukt wel zo," zei Maya en ze nam het stuk stof over van het meisje. Toen keek ze Theo aan en zei: "Ik denk dat we best allemaal even naar de ziekenboeg gaan."       Theo knikte. "Goed plan." Hij wist niet goed hoe Maya het deed, maar zelfs in het midden van alle chaos, leek ze de rust zelve. Misschien kwam het door haar restaurant, waar ze ook het hoofd koel moest houden terwijl de bestellingen haar om de oren vlogen. Misschien kwam het enkel door haar rustige aard. Theo beet op zijn lip. Waar hij werd meegesleurd door de golven, was Maya een rots in de branding. Hij betrapte zichzelf op een steek van jaloezie.       Maya's blik gleed naar het blonde meisje. "Alles oké? Kan ik helpen?"       Theo volgde haar ogen en zag dat het meisje zachtjes trilde. Haar ogen schoten door de ruimte, naar de gebroken ramen, de studenten, de vloer vol splinters. "Ik heb niks," zei het meisje zacht, bijna een fluistering. "Ik kan wel meelopen."       Theo knikte en hielp Maya en het meisje recht. Hij hield zijn ogen angstvallig op hen gericht. Wat Kai zonet met hem gedaan had, de schaduwen die zich hadden losgetrokken... Ze waren groter, enger dan Theo ze kende. En wat nog erger was... de schaduwen zaten nog steeds in de balzaal. Theo kon ze voelen, in de hoeken, onder de gordijnen, achter de pilaren. Altijd klaar om hem op te wachten. Uit ervaring wist Theo dat ze zouden blijven wachten zolang hij met andere zaken bezig was, zolang hij omringd werd door anderen. Ze zochten hun moment uit. Wanneer het donker werd en Theo alleen was, zonder enige afleiding. Dan grepen ze hun kans.       Theo schudde zijn hoofd, zachtjes, bijna onmerkbaar, en liep met de dames naar de gang. De schaduwen trokken zich los en volgden hem op de hielen. Theo beende verder en botste zo bijna recht tegen een paar, dat innig verstrengeld was. Theo wilde zich excuseren maar herkende toen Kai en Asha. Een paar seconden bleef hij stil staan. Kai had zonet de hele balzaal aan diggelen geslagen met zijn magie en een paar momenten later lag Asha in zijn armen? Hoe was dat precies gebeurd? Theo wilde Asha op de schouder tikken, haar vragen waar ze in godsnaam mee bezig was. Hij wilde Kai aan de kant trekken en hem bijna exact dezelfde vraag stellen. Maar de gang was donker - donkerder dan de balzaal was geweest - en Theo voelde de schaduwen aan zijn hielen likken. Later, besloot hij. Wanneer het terug dag is, wanneer ik zeker ben dat Maya in orde is. Later is er genoeg tijd voor vragen.       "Kom," mompelde Theo en hij nam Maya's hand vast, langs Kai en Asha. Hij hield zijn ogen op de vloer gericht, telde de tegels tot aan de gang. Hij was niet van plan om nog naar boven, links of rechts te kijken, bang om te zien wat daar schuilde, en toch... toch werd zijn blik plots naar zijn zij getrokken. Theo verbeet de angst die zijn maag in een knoop trok en keek op - recht in de ogen van Neirin.       Opnieuw bleef Theo stilstaan. Kleine vlokjes sneeuw hadden zich op Neirins kruin verzameld. Haar lippen vormden woorden die Theo niet kon verstaan, maar haar ogen waren op hem gericht.       Theo keek naar Maya en zei: "Eh... ik, eh..." Zijn ogen gingen van Maya, naar Neirin en weer terug naar Maya.       Ook zonder woorden wist Theo dat Maya het zou begrijpen. Want Maya was niet zomaar een rots in de branding - ze was zijn rots en ze kende hem als niemand anders. "Het spijt me," zei hij zacht. "Ze gaan je goed verzorgen, dat weet ik." Hij trok Maya in een snelle knuffel en glimlachte naar het blonde meisje. "Ik zie jullie straks, oké?"       Theo slikte en draaide zich om, naar de openstaande deuren. Het sneeuwde nog steeds en de koude wind beet in zijn kaken. Toch voelde Theo zijn hele lichaam warm worden terwijl hij naar Neirin toe liep. "Hé jij," zei hij, met een scheve grijns, "Waar ben je al die tijd geweest?" Theo keek in die groene ogen van haar, reikte naar haar vingers.       En plots waren alle schaduwen verdwenen.

[ bericht aangepast op 25 juli 2023 - 17:05 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Come in, sit down, sweet angel, leave me all your tears Tell me all of your troubles, the weight of your short years Love is only a river drowning all of your cheer Sell me all of your laughter, and I will take some of your fear His favorite line was the one formed outside When they trade in confessions for lies A beast in the business of selling forgiveness And buying salvation with wine And he cries out to God, "How can you claim them all When I know that they are all mine?"

Content warning: Still slightly spicy       Kais mondhoeken kropen traag omhoog toen Asha haar nagels door zijn geschoren haren liet gaan. De aanraking stuurde een prettige tinteling door zijn schedel. Hij vernauwde zijn ogen, sloot ze bijna om er even van te genieten, liet zijn hoofd weer achteruit zakken als een kat die tussen haar oren gestreeld werd. Hij nam nog een trekje van zijn joint en blies de rook door zijn neus. Het effect van de vorige dosis was nog niet eens uitgewerkt, maar Kai genoot van de heerlijke wazigheid in zijn hoofd. Asha's ogen waren felgroen. Hij voelde haar heupen tegen de zijne, hoe ze haar benen verder spreidde terwijl zijn vingers verder gleden over de gladde huid van haar dij. Hij voelde haar hartslag tussen zijn eigen benen, haar ademhaling op zijn gezicht, de gladde stof van haar jurk tegen zijn onderbuik. Het kriebelde tegen zijn huid, deed de hitte daar toenemen. Hij voelde de beweging van elk kort haartje in zijn nek toen ze haar vingers daar uitspreidde. Hij voelde haar - elk deel van haar lijf dat tegen het zijne duwde, leek een minieme elektrische schok te veroorzaken. Het was prachtig - en toch wilde hij meer. Hij wilde haar hele lichaam voelen, zonder die gladde stof tussen hen in; haar bezwete huid tegen die van hem gedrukt. Hij wilde de spanning in haar onderbuik ontdekken, tussen haar benen - want daarnet had het niet lang genoeg geduurd, had hij de kans niet gehad en zijn tijd niet genomen om het volledig te proeven. Hij wilde de trilling van haar spieren onder zijn handen voelen.       "Wat ik wil..." zei Asha met hese stem, waardoor Kai het opnieuw moeilijk kreeg en zichzelf opnieuw moest bedwingen om hun positie om te keren zodat hij de bovenhand kon nemen. Hij maakte in plaats daarvan zijn lippen nat, kromde de vingers die hij nog steeds onder haar jurk had. "... is afmaken waar we ooit aan begonnen zijn."       Kais reeds omhooggekrulde mondhoeken krulden hoger. Hij stopte de joint tussen zijn tanden terwijl hij zijn broek afschopte en Asha hielp haar van haar jurk te ontdoen. "Maak het dan af," mompelde hij langs het vloeipapier en de rook heen, waarna hij een zware haal inademde en het ding weer tussen zijn vingers stopte en opnieuw naar voren leunde. Asha drukte haar lichaam tegen dat van hem en zijn uitademing had meer weg van een zucht terwijl zijn andere hand tussen haar benen de hitte opnieuw opzocht. Ze spiegelde zijn bewegingen, streek de rug van haar hand langs die van hem toen ze die naar beneden liet zakken - en Kai echode haar kreun, zijn wenkbrauwen verwrongen, wanneer ze haar heupen eveneens naar beneden bracht. Bijna gooide hij zijn sigaret aan de kant, op het tapijt naast zijn bed, maar die ene breincel die nog iets zinnigs te zeggen had, hield hem net op tijd tegen. De drang om haar overal aan te raken was echter te groot, dus liet hij het op zijn nachtkastje vallen, in de hoop dat het gelamineerde hout geen vuur zou vatten vooraleer het smeulende vloeipapier volledig gedoofd was.       Asha bewoog traag, treiterend, zoals hij daarnet bij haar op tafel gedaan had. Hij kneedde met zijn handen in haar huid toen haar nagels opnieuw over de achterkant van zijn hoofd krasten; haar wang, haar nek, haar borst, haar buik, haar heupen, haar achterwerk. Het was bijna alsof Kai vastberaden was elk deel van haar lijf aangeraakt te hebben. Asha voerde het tempo op en Kai liet een van zijn handen opnieuw tussen hen in glijden, zijn vingers ruw tegen de huid van haar buikspieren; lager. Ze liet haar lippen hard over die van hem schuren op de weg naar zijn nek. De klanken die uit haar keel kwamen, deden de haren in zijn nek overeind staan, mengden zich met het gehijg en gekreun dat uit zijn eigen mond kwam, vlakbij haar oor. De vingers van zijn vrije hand vervlochten zich opnieuw met haar haren en hij liet de scherpe rand van zijn tanden voor een laatste keer over haar nek schrapen toen hij haar buikspieren tegen zijn handpalm voelde opspannen; zijn eigen buikspieren hard tegen zijn knokkels. Asha bracht haar hoofd omhoog om hem aan te kijken terwijl ze tegelijkertijd haar lichaam lager duwde en Kai liet een arm rond haar middel gaan om haar zo mogelijk nog dichterbij te krijgen; om alle overige ruimte die er eigenlijk allang niet meer was te overbruggen. Hij beet op zijn tong toen hij zijn hoofd met een zalige glimlach achterover in de kussens liet vallen, klauwde met zijn nagels in Asha's zij, waar hij nog maar eens een afdruk achterliet, waar hij nog maar eens haar huid opeiste. De manier waarop ze zijn naam kreunde, deed zijn glimlach verbreden, liet zijn ledematen zwaar worden, en toen hij voelde hoe haar spieren zich opnieuw ontspanden en haar lichaam uitgeteld tegen dat van hem zakte, trok hij zijn hand terug. Kai keek haar van onder zijn wimpers aan, de hitte nog steeds donker in zijn blauwe ogen. Hij streek zijn vingers langs haar wang, door haar haren; niet liefkozend, maar een laatste restant van de lust die verzadigd, langzaamaan sluimerend, onder zijn huid kroop. Daarna reikte hij naar zijn nachtkastje, zijn ogen nog steeds op de naakte vrouw die op hem lag (en als ze nog lang zou blijven liggen, zou Kai zich ongemakkelijk beginnen voelen), nam een lange trek van de joint en ademde de rook uit naar het plafond. Hij bood Asha de joint aan door even met de tweede knokkel van zijn middelvinger op haar kruin te tikken.       "Ik moet toegeven dat ik niet verwacht had dat dit," hij hief de joint ter indicatie, "zoveel voor je zou doen. Ik wist überhaupt zelfs niet dat je rookte." Hij fronste even toen een gedachte in zijn hoofd opkwam. "Is je tolerantie hoger omdat je stiekem een leeuw bent? En als je dat niet weet, kunnen we het dan even testen?"

---

help

▬ • ▬ • ▬ • ▬ REAPER seth Son of Death • Old as fuck • Dom's Dorm-room • ♥ w/ Dom ♥ • Outfit

Wedergekeerd op de plek van het misdrijf, voelde hij zijn onsterfelijke wezen tot kolossale proporties groeien — buiten zijn menselijke voorkomen. Een zweem van zwart danste rond zijn lichaam, maakte zich van hem los en, als een spoor van gitzwarte nevel, gleed over de grond in verschillende richtingen. Opsporend naar ongerechtigheden.       Zijn bleke hand zweef door de lucht, en binnen mum van tijd maakte de romantische opzet plaats voor een wazig visioen zonder kleur. Totdat — daar! — een overblijfsel van zilver hem de weg wees. Een naar gevoel plaatste zich in hem bij het realiseren van het verschrompelde groen, de geur — rokerig alsof er brand was gepleegd, en de temperatuur onder nul daalde. De wind bracht het gehuil van de natuur mee, waar de knaagdieren zich verscholen hadden voor het dreigende gevaar. Op één na — een zilveren schim die verward rond zijn lijf huppelde.       Seth boog en pakte het konijntje op. “I apologize, little bunny”, verwoordde hij, zijn stem niet meer dan een stromende fluistering, “sometimes it’s out of one’s control that life ends. Yet, that might as well be the cruel part — for your being did not have to cease. I wish, for once, I could bloom life instead of letting it decay.” De zilveren herinnering van wat eens was, verdween in een schittering van glitter richting de donkere lucht. “People fear me, all beings avoid me. . . except for one. Should I be selfish?”       Zijn knokige vingers groeven diep, haalden aarde weg om er een klein lichaampje in te beschermen, en dekte het vervolgens toe. Een oude taal, afgeschreven door de mens, sijpelde op dichterlijke wijze uit zijn keel — belovend het diertje te beschermen dat hij onbedoeld had pijn gedaan. Bloemen, gelijk verwelkt, waren op het graf gelegd. Daarna keerde de Reaper zich om ; het was tijd voor de natuur om zich te hervatten. Een aura wedergekeerd, kalmeerde hij zichzelf om de onvoorspelbare krachten te beteugelen toen hij eenmaal op de deur van Dom klopte. Hij probeerde zo min mogelijk onverwachts in zijn kamer te verschijnen. De staat waarin de jongeman zich verkeerde, was nog te wankel om dit voor lief te nemen en daarnaast wilde Seth niets teweegbrengen wat enkel tot chaos zou leiden.       Een leven zonder Dom. . . Als Soul Chaser? Hoe kon dat zo zijn? In het leven bestond hij oorspronkelijk niet, enkel een fragment van een sterveling z’n verbeelding. Een schaduw van een schepsel. Een kille belofte aan wat zal komen. Alles bijeengenomen, paste Dom niet in dat verhaal. Hij die doodde, kon zijn geliefden pijnigen. Seth trachtte met elke vezel van zijn wezen dat op elke mogelijke manier tegen te houden.       “I have returned, my love”, kondigde hij aan eens de deur opende, “I’m sorry you had to wait. Have you settled. . . Cosmo?” Hij boog voorover, drukte een kus op zijn lippen en deed zijn best niet te knorrig te klinken. Na de deur te hebben gesloten, gleed zijn blik de excentrieke kamer rond, op zoek naar het konijn om daar uit de buurt te blijven. “I promise I’ll make it up to you.”

[ bericht aangepast op 30 juli 2023 - 22:43 ]

---

[ heaven knows ]

· ⭒ · Nathaniel Charming · ⭒ ·

♦ w/ Brianna & Dimitri (@party > outside) ♦ clothing ♦ clothing ♦ black pants ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ❝𝘐𝘧 𝘐 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝕕𝕒𝕣𝕜𝕟𝕖𝕤𝕤 𝘪𝘯𝘴𝘪𝘥𝘦 𝘰𝘧 𝘮𝘦. . . 𝘸𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭 𝘭𝘰𝘰𝘬 𝘢𝘵 𝘮𝘦 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘐’𝘮 𝕥𝕙𝕖 𝕊𝕦𝕟?❞ ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

HET geworstel van zijn zusje die probeerde los te komen, was niet eens tot hem doorgedrongen. Daarvoor was hij nog te zeer verzonken in het leed dat hen was aangedaan. Een verdriet dat hij dacht weggestopt te hebben, of zelfs mee gedeald had, was naar boven komen te zetten als een vloedgolf. Wat was dit? Wat was dit overdonderend kabaal in zijn hoofd? Een spoor van rood en scherpe voorwerpen schoot door gedachten heen, en de stiltes waren overweldigend geweest. Nate had juist datgene gedaan waar Brianna zich op trachtte te wijzen ; de ogen te sluiten, iets wat hem het verleden liet herleven.       Pas toen hij het getik van haar vingers tegen z’n arm aan voelde, begon hij langzamerhand terug te komen. Zijn grip, die zo sterk als ijzer was geweest, werd een stuk losser, al nog niet loslatend. In zijn waterblauwe poelen was een schrik af te lezen die lang niet meer was geweest, en hij probeerde dit ook snel weer terug te stoppen waar het hoorde.       “Oh, Brianna”, schrok hij als het ware uit z’n waas, waarbij hij haar ditmaal wel haastig losliet en controleerde of ze lichamelijk oké was, “het spijt me.” Nate veegde de vele scherven aan de kant, zodat ze zich op veilige wijze onder de tafel vandaan kon wurmen. Eenmaal eronder vandaan gekomen, inspecteerde hij de omgeving. Er lagen overal herinneringen aan de plotse knal, en hoewel zijn brein ernaar verlangde zo rationeel mogelijk te denken, scheen dit niet te lukken door de emotie die in zijn lijf huisde. Hij kneep z’n ogen iets samen toen hij dacht te zien hoe Amor werd weggedragen en hij stelde zich direct allerlei vraagstukken af. Vragen waar hij momenteel geen antwoord op kon krijgen doordat Brianna z’n prioriteit was. En altijd hoorde te zijn.       “Gaat het?” vervolgde hij vervolgens, een bezorgde toon in zijn anders zakelijke stem, terwijl hij wat restanten van haar jurk afveegde en iets recht trok. “Wil je naar de ziekenboeg of even naar buiten?” Het was duidelijk dat hij zijn bezorgdheid niet snel zou laten varen, en het feit dat Brianna zo koeltjes reageerde, ergerde hem. Niet meer dan de keiharde herrie die opeens uit de boxen kwam zetten echter, hij kon zichzelf amper horen denken.       Zonder nog op antwoord af te wachten, gooide hij zijn armen om haar heen om haar (mogelijk schoppend en schreeuwend) naar buiten te dragen. Hier zette hij haar weer neer alsof er niets was voorgevallen. “Ik zei nog dat je niet naar het feest moest gaan, maar je luisterde weer niet.” Met dat hij dit zei, klonk er een herkenbare stem in de verte ―alleen niet iets waar hij nu op lette. Totdat die persoon hem tegen z’n arm sloeg, en hij op automatische piloot terug wilde slaan. In een oogopslag herkende hij Dimitri, wist zijn domme actie op tijd te bedwingen, en deed in plaats daarvan net of hij zijn armen aan het rekken was.       “Oh, hey, Dimitri, didn’t see you there”, glimlachte hij schaapachtig, om zijn aandacht vervolgens weer op Brianna te vestigen. Zijn blik schoot echter razendsnel terug eens hij doorhad dat zijn jeugdvriend er stond. “Dimitri? You’re here?” Een diepe frons ontstond op zijn voorhoofd terwijl hij de man in zijn arm kneep, daarna zijn lichaam aftastte en zijn handen terugtrok alsof hij zich aan vuur had gebrand. “You’re. . . W-why? How? When?”       Te zien aan zijn nette pak scheen hij in ieder geval niets opgelopen te hebben door wat er op het mislukte feest gebeurde, dat was tenminste één last van z’n schouders af.

[ bericht aangepast op 31 juli 2023 - 1:12 ]

---

[ heaven knows ]

AMOR-BEAU DESROSIERS

---

“Again? You’ve been to the infirmary much?” had er door de gangen gegalmd waardoor ik mijn ogen eens gevaarlijk liet gloeien naar Poppy, naast Larsen en Kai, was Poppy één van mijn weinige vertrouwend personen geweest. Destijds had ik het ook niet makkelijk thuis en dat wist ze. Ookal was het toen vaak niet meer dan een kras en stevige blauwe plek, wat steeds verergerde met de jaren en uit de hand liep eens ik hier weg ging. “Ne me teste pas, mi Amor. I know you think of me a devil, so let me be the devil’s advocate and be the one to tell you that — whether you like it or not — your life is in my hands. Quite literally, actually. Thus, I’d advise you to go voluntarily, because I have no interest in knocking your lights out.” Ik snoof even verontswaardigd en had enkele tellen erover nagedacht hem te smeren, maar met hoe zwak ik me momenteel voelde zu ik het nog niet eens tot aan de trap maken.
“You don’t have to trust me — you probably don’t anyway, but. . . you won’t get sent back. I’ll make sure of that.” Toen Poppy dan ook daad bij word maakte, door ons teken van Pinkie promis voor de leggen voelde ik een steek door me heen gaan. Maar niet zozeer een pijnlijk iets. Doch voelde ik mijn ademhaling zwaar worden en moest mijn best doen om niet de janken , het enige wat ik kon doen was het gebaar terug spiegelen. “Honestly, if you don’t make it, I can’t torment you myself anymore. Now, come.”

Met een plof lande ik met mijn bips op het dichtstbijzijnde ziekenbed en wupte nog even op en neer terwijl mijn donkere poelen ietswat geïrriteerd doch verslagen naar Poppy haad roodgloeiende kijker staarde. Haar blik waarschuwde me, wetende dat hell zou losbreken als ik toch besloot om er vandoor te gaan. Een diepe zucht verliet mijn lippen als ik met de rug van mijn hand voorzichtig tegen mijn neus aanduwde- de adrenaline die voorheen alles gevoelloos had gemaakt ebde stilaan weg- waardoor ik tot gevolg merkte dat het bloed ernogsteeds uit liep en met een schok door mijn lijf pijnlijk moest ondervinden dat mijn neus gebroken was. “Aii” siste ik tussen mijn tanden door, waarna ik naar mijn bebloede handen staarde. Ik trilde- ik kon je niet zo zeer zeggen welke emotie ervoor zorgde, ik was nogsteeds pissig op Kai- op mijn vader, evenals angstig dat Poppy haar belofte nie kon nagaan. Maar ook in mijn binnenste wrat ik mezelf op- ik wilde huilen, schreeuwen, me aan de roodharige duivelin vastklamen en hopen dat ze bij me bleef. Ik miste mijn oude leven, mijn beste vriendin. De enige zorgen dat ik had was of mijn kleren er een beetje goed uitdagen en al dat andere spoelde ik weg met alcohol en Pixie.
Doelloos staarde ik voor me uit- ondanks dat ik hier met een gebroken neus stond, wilde ik hier niet weg. Dit was het laatste beetje vrijheid die ik nog had zonder dat mijn vader er zijn klauwen in kon grijpen. Er was gewoon iets- in het kleine beetje van mijn oude zelf die hoopte terug op Metanoia een klein stukje geluk te vinden. Veiligheid te bieden, van de tiranie.
Mijn trillende vingers gleden naar mijn kortgeschoren lokken, mijn nagels zacht glijdens over de klauwmarkerigen die ik een dik jaar geleden cadeau had gekregen. Een enkele traan verliet mijn ooghoek – misschien moest ik maar gewoon vergeten wat geluk was- ik was er toch niet voor gemaakt. Ik was niets meer dan en monster opgesloten in ketens van blauw bloed.
“Poodle, I’m back~!” Eens de deur weer opensloeg kwam Poppy een stuk zelfzekerder aan paraderen, met achter haar verpleegster Natasya die er wel heel erg bleek uitzag. Ik kneed mijn wenkbrauwen even ongerust samen.
“She…She’s not going to call my parents?” vroeg ik Poppy voorzichtig, al wrd I kbeetje hardhandig get zwijgen opgelegd door Natasha die mijn kin beetnam en de schade bestudeerde. “That’s broken Allright, but i might have some potions to fix that.” Eens mijn gezicht losgelaten werd sloeg ik mijn bruine poelen op naar De roodharige Fury , al sloeg ik ze met een kleien zucht terug neer. “ So guess i’ll survive, good news for your wish to torment me huh?” ik tikte mijn mondhoek iets schuin , er was toch niets meer te verliezen.
Nurse Natasya was een hardhandige dame, maar wist met de nodige watjes, pleisters en middeltjes mijn beurse gezicht toch wat te redden. Ik kreeg een ijspack om tegen mijn gezwollen oogkas aan te houden en mijn neus had een verschrikkelijk grote pleister eromheen zitten. “This is the worst i’ve ever looked.” Mopperde ik al was ik blij da tik geen tanden verloren was met Kai’s mokerslagen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

⋅•⋅⊰∙∘☽ outfit ┊party -> Library ☾∘∙⊱⋅•⋅       Er heerste een bijna serene stilte in de bibliotheek toen Élodie binnen kwam. De stilte en rust zo’n groot verschil met de drukte van net dat ze in eerste instantie niet doorhad dat er iemand aanwezig was. Het was wel duidelijk dat zij hem sneller door had dan hij haar. Terwijl ze in doodse stilte door de ruimte bewoog, klonk het geluid van schoenen die hard op de grond sloegen. Nog harder klinkend in de heersende stilte.       Élodie twijfelde eventjes of ze langs hem heen zou gaan zonder dat ze zijn aandacht zou trekken. Maar met hoe rustig het was, en omdat ze toch wel nieuwsgierig was wie er in hemelsnaam zijn avond zou doorbrengen in de bibliotheek, terwijl er een feest gaande was, won haar nieuwsgierigheid het gevecht.       Élodie bestudeerde de geërgerde frons die op de jongen zijn gezicht verscheen, zodra haar stem had geklonken. Terwijl ze dichter naar de tafel bewoog, hield ze zijn bewegingen in de gaten, hoe hij de balpen van tussen zijn lippen haalde, het ding draaiend tussen zijn vingers.       ”Nee, ik vrees dat mijn vader me voor de komende maand huisarrest gegeven heeft,” sprak hij, zijn stem een mengsel van scherpheid en sarcasme. Een zacht geamuseerd lachje rolde over haar lippen. Het meisje liet haar onderarmen rusten op de rugleuning van een stoel, de haarband nog tussen haar vingers geklemd. De jongen begon zijn spullen op te ruimen en ze kon het niet laten om een korte blik op de titel van zijn boek te richten, hoewel het haar niet veel zei.       ”En ik maar denken dat iedereen hier weg was van die grip van hun ouders,” sprak ze, haar hoofd iets kantelend terwijl zijn blik overal leek te zijn behalve de hare ontmoetend.       De jongen schraapte zijn keel, zijn spullen verder bij elkaar verzamelend terwijl hij sprak. ”Valt er zoveel te missen, dan?” vroeg hij. Élodie perste haar lippen samen alsof ze diep moest nadenken over het antwoord.       ”Ik denk dat sommige het echt een knal van een feest vinden,” sprak ze. “Maar niet helemaal mijn ding, als ik eerlijk mag zijn,” ging ze verder, terwijl ze haar armen weer van de rugleuning haalde.       “Je hoeft niet weg te gaan voor mij hoor, ik kom alleen maar wat ophalen.” Het meisje haar hand wuifde kort naar zijn spullen die al bij elkaar geraapt waren. “Ik ben weer weg voor je het weet.” Als ze had gewild was ze waarschijnlijk alweer de ruimte uit geweest.

---

--

Het duurde langer dan normaal om mijn bed uit te komen vandaag. Het was geen geheim dat ik graag uit sliep, maar dit was toch een nieuw hoogtepunt. Of nou ja, eerder een dieptepunt... Het was maar hoe je het bekeek. Het was zeven uur 's avonds geweest eer ik me eindelijk uit mijn bed had gehesen en had besloten iets te gaan doen. Had ik al die tijd maar geslapen, dan was er tenminste nog iets goeds uit gekomen. Ik had enkel liggen malen, voornamelijk ook uit zelfmedelijden. Ik was net twee dagen terug uit Rusland. Ondanks dat thuis al heel lang niet meer als thuis aanvoelde, voelde het alsnog onwennig weer op school te zijn. Ergens wist ik wel waar dit lamlendige gevoel vandaan kwam, maar ik deed er zowel bewust als onbewust alles aan het niet onder ogen te hoeven komen. Twee dagen geleden was mijn zusje Kristina getrouwd, weliswaar als eerste van de familie. Het was heerlijk om mijn zusjes weer in levende lijven te zien. Echter had ik niet verwacht dat dit bezoekje zoveel met me zou doen op emotioneel vlak. Vooral om Kristina zo in haar trouwjurk te zien. Het kwam allemaal zo hard binnen, zeker gezien ik de geen was die haar weg mocht geven. Het was een hele eer, maar tegelijkertijd was het ook schrijnend. Het was zo dubbel. Het was het zoveelste wat bevestigde dat onze vader er niet meer bij kon zijn. Het had even geduurd, maar uiteindelijk was het gelukt mezelf te vertellen dat ik met dagen lang in bed liggen ook niets ging bereiken. Mijn kamergenoten hadden me nog gevraagd of ik mee ging naar het bal, of wat het ook precies was wat er vanavond gaande was. Zelfs daar was ik niet voor te porren geweest. Een feestje zo nu en dan kon ik zeker wel waarderen, en misschien was dat sociale contact juist wel wat ik nodig had in deze situatie. Ergens stond me vaag iets bij van een dresscode, al was ik deze natuurlijk allang weer vergeten. Ik wierp mijn blik op het nette pak welke ik had gedragen op de trouwerij. Een pak was nooit verkeerd, toch? Met de nodige moeite en voornamelijk de nodige tegenzin had ik me in het pak gehesen en had ik me voor het eerst sinds dagen buiten mijn kamer begeven. De muziek, of hetgeen wat men tegenwoordig muziek noemde, van het feest dreunde en galmde door heel het kasteel. Hier en daar kwam ik wat giechelende stelletjes tegen, maar zo ook het compleet tegenovergestelde: studenten met een existentiële crisis. Typische dingen die hoorde bij een "goed" feestje. Toch was ik nog altijd niet enorm enthousiast, en besloot ik mijn aankomst op het feest uit te stellen door een flinke omweg te nemen door de kasteeltuinen. De frisse buitenlucht en de heldere sterrenhemel zouden me vast goed doen. Het werd al gauw duidelijk dat ik niet de enige was geweest met het idee de tuinen in te duiken, en gezien ik toch niets beters te doen had, besloot ik even pols hoogte te gaan nemen. Naarmate ik dichter bij de silhouetten kwam, wist ik Brianna al snel te herkennen en... Nathaniel? Ik fronste diep en tegelijkertijd versnelde ik mijn pas. Eenmaal duidelijk werd dat mijn ogen mij niet hadden bedrogen, maakt mijn hart een klein sprongetje. Nate was één van mijn beste vrienden, al was dat tijdens onze jongere jaren wel anders geweest... Ik deed een poging hem te roepen, echter werd hier niet op gereageerd. Nate kennende was hij te druk op zijn zusje gefocust. Hij was altijd al "over"bezorgd geweest over haar. Iets wat ik maar al te goed herkende. Eenmaal ik naast hem stond, sloeg ik hem speels tegen zijn arm, iets waardoor ik bijna een stoot tegen mijn neus kreeg. Ik was nog net op tijd iets terg gedoken. “Oh, hey, Dimitri, didn’t see you there” sprak hij enigszins nonchalant, alvorens hij zijn volledig focus weer op Brianna legde. "Yeah, clearly." sprak ik lichtelijk beduusd. Het duurde echter niet lang voor zijn focus weer bij mij eindigde. “Dimitri? You’re here?” bracht hij vervolgens uit, alvorens ik in mijn arm geknepen werd en volledig afgetast werd. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen toe en kon het niet laten te grijnzen. "But, uh... yeah? Have been for the last two years." lachte ik, waarna ik hem op zijn schouder klopte en er vervolgens zacht in kneep om te laten merken dat ik ook blij was hem te zien. "It's something I'd better ask you." het leek me namelijk sterk dat ik Nate twee jaar lang had weten te ontlopen. Ik bekeek hem nog eens goed en schudde met mijn hoofd. "It's so good to see you... How have you been? It's been too long..." Vervolgens verplaatste ik mijn blik even naar Brianna. "Hey, Bree." grijnsde ik naar haar. "You look a bit... shaken up. How come?" vroeg ik, nadat ik door kreeg dat ze er wat verfomfaait uit zag. Dat was niets voor haar. "How about we catch up whilst having a drink, huh?" vroeg ik enthousiast terwijl ik mijn tanden bloot lachte. "But please,-" keek ik hem semi serieus aan. "Next time give me an heads up if you're planning to plant your fist in my ugly mug," grapte ik alvorens ik hem nogmaals een schouderklopje gaf om aan te tonen dat ik enkel aan het geinen was.

[ bericht aangepast op 4 aug 2023 - 17:52 ]

---

How far is far

❀₊˳˚‧ outfit ┊Ballroom w/ Nate outside w/ Nate and Dimitri ‧˚˳₊❀             Brianna deed een poging om uit Nate’s armen te komen, hoewel ze wist dat het hopeloos was. De jongen zijn grip was te sterk, ze had geen eens een echte kans om daar verandering in te maken. Zijn armen zo stevig om haar heen, het benauwde gevoel opwekkend bij het meisje.       Het koste haar alle moeite om haar ademhaling enigszins onder controle te houden. Om iets van rust in haar lichaam te vinden, hoewel het met de seconde moeilijker leek te gaan. Ze kon niet meer benoemen waar zijn grip echt ophield en wat een verzinsel van haarzelf was.       Zodra de grip iets losser werd haalde Brianna direct diep adem, het verstikkende gevoel afnemend. Ze wist niet in te schatten hoeveel langer ze het nog had volgehouden als hij haar niet had losgelaten. Ze wilde niet eens weten wat er was gebeurd als ze de grip op dat laatste beetje rust was kwijt geraakt.       Maar ze had het gevoel dat het iets in de buurt zou komen van de schrik die zichtbaar was in Nate’s ogen. Het duurde hooguit een tel voor het weer verdween, alsof hij zijn masker weer opzetten, alles weer terug gestopt waar het hoorde.       ”Oh, Brianna,” sprak hij uit, terwijl het meisje haar handen tegen zijn borstkas plaatste, een poging deed zich los te duwen uit zijn armen. Gelukkig liet hij haar los, en wist ze wat ruimte te creëren voor beide. ”Het spijt me,” sprak hij, terwijl ze in beweging wilde komen om onder de tafel vandaan te komen.       De woorden lieten haar heel even pauzeren, haar blik naar haar broer schuivend. Soms voelde het alsof in hun wereld ook ergens excuses voor uitsprak, waardoor de zeldzame keer haar steeds weer wist te verrassen.       “Dank je,” sprak ze zachtjes, nadat Nate de scherven aan de kant had geveegd. Brianna lette goed op waar ze haar handen plaatste terwijl ze onder de tafel vandaan kroop. Zodra ze overeind stond, haalde ze kort haar hand door haar haren om het weer te fatsoeneren, voor ze zich op haar jurk focuste, de verdwaalde scherven tussen de stof vandaan vegend.       ”Gaat het?” Nate’s bezorgde stem, liet haar weer opkijken van de blauwe stof. Brianna knikte op zijn woorden, terwijl de jongen haar werk overnam, glasscherven leek te vinden in haar jurk die ze zelf niet had gezien. ”Wil je naar de ziekenboeg of eventjes naar buiten?”       ”Het gaat, Nate,” beloofde ze hem. Nu ze weer op beide benen stond voelde het al een stuk beter. De controle over zichzelf weer terug gevonden. De muziek die uit het niets hard door de speakers leek te knallen liet haar verschrikt omkijken. Okay misschien nog niet helemaal de controle terug, maar ze was er bijna.       ”Nate!” riep het meisje uit zodra hij haar onaangekondigd van de grond af tilde. Haar hart klopte in haar keel voor een paar seconde voor ze haar handen tegen zijn schouders sloeg. “Nate zet me neer!” protesteerde ze. Maar haar broer zette haar pas weer neer zodra ze in de buitenlucht stond. Brianna sloeg haar armen over elkaar, zodra haar voeten de grond weer raakte en hij haar had losgelaten.       ”Ik zei nog dat je niet naar het feest moest gaan, maar je luisterde weer niet,” sprak Nate. Brianna trok haar wenkbrauw op, voor een seconde te verbaasd van deze reactie dat ze niet goed haar woorden kon vormen.       ”Want alle feestjes gaan zo natuurlijk,” sprak ze vervolgens, haar ogen rollend. Het laatste waar ze nu nog zin in had was ook nog eens hier ruzie over maken. Hoewel ze niet wist of Dimitri de persoon was waar ze nu naar uitkeek om mee te praten. Hoewel Brianna de jongen aan had zien komen, had Nate dat duidelijk niet.       Het meisje wist haar gezicht in de plooi te houden terwijl Nate uithaalde, hoewel hij de situatie op tijd door had voor hij echt iemand had geslagen. Op zulke momenten leken alle etiquette lessen maar goed uit te komen, want anders was ze in lachen uit gebarsten zodra Nate deed alsof hij zijn armen rekte.       ”Oh hey, Dimitri, didn’t see you there,” sprak haar broer schaapachtig. Zijn aandacht was maar een seconde terug op Brianna voor hij weer naar Dimitri keek. Zijn hele aandacht leek gevestigd op de Russische jongen. En Brianna probeerde in te schatten hoe groot de kans was dat ze nu terug naar binnen kon komen voor Nate haar door had. De temperaturen waren al lang te laag gezakt voor de jurk die ze droeg, en ze wilde ontzettend graag haar haren borstelen en terug naar de menigte. Het idee al voelde een stuk relaxter dan hier buiten staan met Nate die nog half in beschermings stand stond.       Maar net zodra ze iets in beweging kwam, zichzelf maar een centimeter naar de deur wilde verplaatsen, vond Dimitri’s blik haar. ”Hey Bree,” grijnsde de jongen haar toe. ”You look a bit.. Shaken up. How come?” vroeg hij. Okay ze moest dus echt zo snel mogelijk een spiegel vinden.       “Don’t start,” sprak ze enkel, een verdwaalde lok uit haar gezicht strijkend. Ze wilde zo snel mogelijk weer door, het uit haar gedachten verbannen. Dus ze zag het echt niet zitten om nu dan nog eens alles aan hem te moeten gaan uitleggen. Daarnaast was de kans dan alleen maar aanwezig dat Nate weer zou benoemen dat ze niet naar het feest had moeten gaan.       ”How about we catch up whilst having a drink, huh?” sprak Dimitri enthousiast, zijn aandacht weer op Nate. ”But please. Next time give me a heads up if you’re planning to plant your fist in my ugly mug,” ging hij verder.       ”Okay, now you two have fun,” sprak Brianna, haar kans eindelijk voor het grijpen zien liggend. Hopend dat Nate nu druk genoeg was in zijn hoofd met Dimitri om haar nog lastig te willen vallen. “I’m going back to the party. The champagne was too good to miss out on.” Zodra ze had gesproken draaide ze zich om, en begon ze naar de deur te lopen.

---

--

¸¸♬♩¸¸outfit ┊Ballroom w/ Lucien ¸¸♪♫¸¸       Layla wist ondertussen wel dat er hier op school soms dingen gebeurde waar ze simpelweg niet te lang over wilde nadenken. Soms was het makkelijker om gewoon te accepteren dat het zo werkte en niet zichzelf een hoofdpijn geven door het te proberen te snappen. Maar nog niet eerder had ze zoiets meegemaakt.       ”Eerlijk gezegd heb ik geen idee,” sprak Lucien, zijn schouders nonchalant ophalend. Niet dat ze had verwacht dat hij veel meer wist dan zij op dit moment. ”Hoelang denk je dat ik moet wachten voordat ik een van hun kan vragen voor geld voor de klerenmaker?” sprak hij vervolgens. En ondanks de hele situatie wist het Layla zachtjes laten lachen.       ”Ik zou er van uitgaan dat - dat nooit gaat gebeuren,” waarschuwde ze hem met een glimlach, terwijl ze haar vingers nog kort door haar haren haalde om zeker te weten dat daar geen scherven meer tussen de krullen zaten. Toen ze zeker wist dat ze scherfvrij was gleed haar blik door de ruimte, waar sommige al bezig waren met het opruimen van de bende.       ”Alles echt oké?” het liet haar aandacht weer naar Lucien schuiven. ”Of wil je even naar buiten stappen?” opperde hij vervolgens.       ”Ja, het was enkel de schrik,” sprak ze. Nu die eerste schrik uit haar lichaam was, en de hele chaos voorbij leek, voelde ze zich weer een stuk steviger op haar benen. De muziek begon weer te klinken door de zaal, alsof er niks gebeurd was, terwijl het opruimen nog plaatsvond. “Gaat het met jou?” vroeg ze vervolgens, toen ze zich besefte dat ze dat niet eens had gevraagd. ⊱ ────── {.⋅ ♫ ⋅.} ───── ⊰

---

--

Het blonde meisje ademde diep in toen Theo hen vroeg hoe het ging. Ze knikte toen Maya vroeg of alles oké was en of ze kon helpen.       "Ik heb niks," zei ze, waarop Maya ervanuitging dat haar geknik eigenlijk een antwoord op haar eerste vraag was geweest. Het meisje wreef over haar gezicht en zei dat ze wel kon meelopen. Maya keek even de ruimte rond, op zoek naar de oorzaak van de chaos. Die bleek al vertrokken te zijn, waardoor Lyra alleen in het midden van de ruimte achterbleef. Maya staarde even naar het meisje, verwonderde zich over hoe ze er nog steeds even prachtig uitzag als in haar herinneringen, en schudde die van zich af terwijl ze het meisje overeind hielp. Haar blik gleed even naar Theo, die voor hen uit naar buiten liep. Zijn schouders stonden gespannen. Hij zag er doodsbenauwd uit, knalde bijna tegen Kai en Asha, die niet eens leken door te hebben dat er nog andere mensen in de gang waren. Maya keek ongemakkelijk de andere kant uit en schrok op toen Theo hard haar hand vastgreep om langs de twee heen te lopen, zijn blik op de vloer gericht. Maya kneep even terug in zijn vingers, wilde hem aangeven dat hij niet alleen was, dat de monsters hem niet konden raken zolang iemand bij hem was.       Opnieuw bleef Theo staan toen hij opkeek waar de gang in twee splitste en uitkwam op een portiek zonder deur, de ramen erlangs aan diggelen geslagen. Wat voor magie kon een gebouw op zijn grondvesten doen daveren? Maya had nog nooit zoiets gezien. Ze dacht terug aan de magie die ze in de coven gezien had, toen ze Elodie bezocht. Dat was niets bij wat nu gebeurd was - hoe kon dat? Maya's blik volgde die van Theo naar buiten. Ze liet haar hand uit de zijne glijden toen ze zag wat - of wie - hem had doen stoppen. Haar hart kneep even samen. Ze wist dat hij bij Neirin in goede handen was, maar ze was ook bang om hem alleen te laten.       "Het spijt me," mompelde hij, nadat zijn ogen net een ping-pongspel tussen haar en Rin leken te volgen. Maya schudde automatisch haar hoofd. "Ze gaan je goed verzorgen, dat weet ik." Theo trok haar in een knuffel en glimlachte naar het meisje naast haar. "Ik zie jullie straks, oké?"       "Anders kom ik je zoeken," zei Maya met een vriendschappelijke duw tegen zijn schouder. Ze keek hem even na terwijl hij naar buiten liep. "Maak maar dat je goed voor hem zorgt, oké?" riep ze nog naar het meisje buiten. Ze liet haar ogen even over de anderen bij haar gaan, forceerde een glimlach, en draaide zich om.       "Maya, trouwens," stelde ze zichzelf voor terwijl ze haar hand uitstak. "Ik ben eigenlijk nieuw hier en heb geen idee waar de ziekenboeg is."

[ bericht aangepast op 7 aug 2023 - 12:40 ]

---

help

21      ✦      Metanoia      ✦      Somewhere      ✦      With Kai       Haar lichaam gonsde, overal waar Kai haar had aangeraakt, en haar geest dreef weg op een genot zalige wolk van pure extase. Asha liet haar lichaam voorover vallen, tegen dat van Kai aan terwijl ze nog hijgde en beefde van het orgasme dat door haar heen getrokken was. Een lome uitdrukking verscheen op haar gelaat toen Kai met zijn wijsivinger langs haar wang sstreek, door haar donkere lokken heen, alovrens hij zich terugtrok en de joint weer van het nachtkastje haalde. Wanneer hij deze daar precies had neergelegd wist Asha niet. Op het moment dat ze op zijn schoot geklommen was en de leiding had overgenomen was ze verdronken geraakt in alles wat hij haar gaf, of wat zij van hem nam. Asha keek toe hoe hij een hijs nam van de joint, hoe de rook uit zijn mond kringelde, tussen zijn gezwollen lippen door terug de lucht in. Zodra ze de kracht in haar ledematen weer terug vond en ze niet langer meer wankel (of week) geworden was, duwde Asha zichzelf overeind zodat ze Kai zijn hand kon beetpakken en de pret sigaret tussen zijn vingers naar haar lippen kon brengen om er een hijs van te nemen. Een kleintje weliswaar, bij lange na niet zo groot als dat van Kai.       ”Ik moet toegeven dat ik niet verwacht had dat dit,” sprak Kai uit, de joint heffend. “zoveel voor je zou doen. Ik wist überhaupt zelfs niet dat je rookte.” Een frons verscheen kortstondig tussen zijn wenkbrauwen in. “Is je tolerantie hoger omdat je stiekem een leeuw bent? En als je dat niet weet, kunnen we het dan even testen?”       Asha lachte zachtjes, schudden kort met haar hoofd en gleed soepel van Kai af en zijn bed uit. “Ik moet je eerlijk bekennen dat ik daar geen antwoord op weet, althans niet het gedeelte met of ik een hogere tolerantie zou hebben,” reageerde ze vervolgens, waarop ze bedenkelijk een keer rond keek en de gedachten door haar hoofd heen liet tollen. “Misschien kunnen we het inderdaad eens een keer uittesten,” stelde ze vervolgens voor. “Maar niet voordat jij je opgefrist hebt.” Soepel boog Asha voorover trok ze de joint tussen Kai zijn vingers uit, maar niet om er zelf een hijs van te nemen. Het had vele verbaasd dat de brunette heel af en toe eens wat rookte, waar ze verder helemaal niets aan drank of drugs deed daar ze veel liever haar hoofd en geest helder hield. Op een paar uitzonderingen na, wanneer ze zelf ook even alles om haar heen wilde vergeten.       ”Dit is het enige dat ik zo nu en dan eens rook en niet eens vaak ook dus je bent niet de enige die het waarschijnlijk niet verwacht,” humde Asha vervolgens terwijl ze de joint tussen haar duim en wijsvinger in een liet keer rond draaien. “Het is lekker op zijn tijd, maar niet te veel," concludeerde ze vervolgens, waarna ze haar groene kijkers weer tot Kai richtte. “Als ik de douche aanzet, ga je dan mee?” vroeg Asha toen. De verwondingen die hij had waren weliswaar gestopt met bloeden, maar overal kleefde er nu opgedroogd bloed aan zijn lichaam, ook hier en daar zelfs bij de jonge leeuwin voor hem.

It's short, sorreh

[ bericht aangepast op 7 aug 2023 - 16:28 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'