[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 10 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Lane • Robin • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • Brenn • Katrijn • Jordyn • Beater• Natas • • • •

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • • • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze grinnikte. Wat had Justin wat ze zo leuk vond, dat mocht ze wel vertellen. "Wel, ik hou van spontane jongens. Hij moet wel in ieder geval iets te vertellen hebben, anders is het denk ik snel saai," giechelde ze. Ze haalde een hand door haar haren heen. "Het moet dus denk ik vooral iemand zijn die gezellig is en waar ik leuke dingen mee kan doen. Arrogantie is wel echt een afknapper hoor." En tja, of iemand ijdel was, had ze vroeger nooit echt leuk gevonden, maar dat maakte nu niet meer zoveel uit of wel?

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Gelukkig maar,’ zei ze met een scheve grijns. ‘Ik ben toch best een beetje jaloers aangelegd.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Klinkt als een goed lijstje, ik zal het onthouden.’ Hij liet zijn hand even of Rosalie’s schouder rusten.
‘Nou, ik zal je wel weer met rust laten, dan kan jij lekker met je vriendinnen dansen.’ Andreas keek even om zich heen en zag Justin nergens meer. Dat was top.

---

- thank you for existing -

Met haar vriendinnen. Roos grinnikte. Andreas was een enorm lieve broer, waarvan Rosalie wist dat hij alles voor haar zou doen. Maar af en toe... Al kon ze dat hem wel vergeven. Rosalie waardeerde haar broer om wat hij deed, al kon hij soms een klein beetje te beschermend zijn. "Veel plezier nog. Doe Lane de groeten van me," zei ze grinnikend, terwijl ze haar broer even aantikte.
      Terwijl hij wegliep, wachtte ze even af ervan overtuigd dat hij Novalie vast op haar af zou sturen, of Justin als die terug zou zijn. Maar na een paar minuten was er nog altijd niemand, waardoor Rosalie Ravi weer dichterbij floot. De zintuigenspreuk zou normaal altijd helpen, maar hier op een feest zou ze teveel prikkels binnen krijgen, waardoor ze niet de hele avond zou volhouden. En dus moest het op de andere manier door Ravi naar Novalie te laten zoeken. Met behulp van de uil zocht ze een rustig plekje op aan de rand van de zaal, waarna ze de uil weg stuurde om Novalie of Tilly te zoeken. Dat was makkelijker dan andersom.
      Het duurde niet lang voor ze een hand op haar arm voelde. Rosalie wilde al vrolijk diegene begroeten, tot ze een -overduidelijk dronken - stem in haar oren hoorde fluisteren. “Hee Roosje. Wat doe je hier helemaal alleen?” Rosalie voelde dat er nog een ander bij kwam te staan, waardoor ze klem zat tussen de verschrikkelijke dranklucht uit Enzo zijn mond en het lichaam aan de andere zijde. “Ik ben niet alleen,” probeerde ze heel dapper. “Mijn vriend is gewoon wat drinken halen. Hij komt zo wel terug.”
      ”Je vriend?” klonk het verbaasd terug. “Wel een slechte vriend dan als hij een knap meisje als jij hier zo helemaal alleen laat.” Enzo praatte veel harder dan normaal, grinnikte harder dan normaal en het was duidelijk dat in de manier dat hij bewoog dat hij niet helemaal meer stevig in zijn schoenen stond. Toch kon Rosalie zich niet vrij krijgen uit de greep om haar arm die steeds harder leek te knijpen. “Enzo, je doet me zeer. Laat me los.” Als antwoord voelde ze dat Enzo haar juist een duw gaf tegen de muur aan en zijn lichaam volledig tegen haar aan drukte. Een rilling liep over Rosalie haar lichaam heen, maar ze probeerde het niet te laten merken aan de jongen voor haar, ook al voelde ze zijn adem in haar nek kietelen. Rosalie voelde zich ontzettend ongemakkelijk bij het feit dat de jongen zo dichtbij stond en onbewust probeerde ze haar buik in te houden en weg te kroelen onder zijn aanraking. Waar was Justin of Andreas als ze hen nodig had?! “Laat me gewoon met rust, Enzo,” probeerde ze nog een keer. De jongen reageerde echter niet, maar het leek alsof hij haar aan parfum rook.
      ”Denk je dat je vriend het erg vind om een stukje van jou te delen?” hoorde ze de jongen fluisteren. Rosalie, die een vermoeden had waar Enzo heen wilde, en nu toch wel lichtelijk in paniek raakte, wilde het op een gillen zetten in de hoop dat een willekeurige voorbijganger haar zou helpen. Zelf lukte het haar overduidelijk niet. Enzo was te sterk, had zijn vriend meegenomen en bovendien had ze haar staf niet bij zich, niet verwachtend dat ze die zou moeten gebruiken. Maar toen ze eenmaal haar mond opende, kwam er totaal geen geluid uit haar keel zetten. Die idioten hadden -zonder dat ze het had gemerkt - de silencio spreuk opgelegd. “Maak je geen zorgen, schatje. Ik zorg er wel voor dat je het lekker vindt.” Rosalie voelde hoe de jongen zijn lippen vederzacht onder haar oor zetten, waardoor de rillingen over Rosalie haar lichaam liepen. Daarna voelde ze een ruk aan haar arm en werd ze door Enzo gedwongen te lopen langs de muur, waarschijnlijk in de richting van de gang. Ergens hoopte Rosalie dat Novalie of Tilly het zou zien, of Andreas of Justin, dat ze snel naar haar toe kwamen rennen. Maar er gebeurde niets. Zelfs hoe erg Rosalie ook schreeuwde, er kwam geen geluid over haar lippen, waardoor ze gedwongen werd de jongens de zaal uit te volgen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Evan moest even lachen, maar schudde zijn hoofd.
      ’Hij krijgt genoeg te eten, en daarnaast zit hij eigenlijk altijd in de zak van m’n gewaad.’ Dat klonk misschien een beetje raar, maar het beestje sliep gewoon altijd eigenlijk.
      ’Hij slaapt veel…’ zei hij er nog maar even achteraan. ‘Ik kan hem je wel een keer laten zien.’

---

- thank you for existing -

Casper had gezien dat Noah met een of ander wijfie naar buiten was gekomen, waardoor hij niet zo heel erg de drang voelde om naar binnen te gaan. Hij vond de buitenlucht wel lekker, net als de gedempte achtergrondgeluiden. Uiteindelijk besloot hij toch binnen weer een kijkje te nemen, voordat Nomad zijn kans schoon zag en naar zijn slaapkamer vluchtte. Vlak voor hij bij de doorgang naar de Grote Zaal was, zag hij vanuit zijn ooghoek twee Slytherins die iemand die hoek om duwden. Hij ving een glimp op van wit haar en voelde zijn spieren aanspannen.
      Het zou toch niet…
      Hij versnelde zijn pas en trok zijn toverstaf. Zijn kaken verstrakten toen hij de hoek omsloeg en ontdekte dat zijn ogen hem niet bedrogen hadden: Enzo en Hanz duwden Rosalie tegen de muur. Hij zag dat ze om hulp riep, maar die klootzakken hadden haar het zwijgen opgelegd. De punt van zijn toverspreuk lichtte op toen hij dichterbij beende en woest ‘Sectumsempra’ riep. Het was een spreuk die hij tijdens de vakantie had geleerd en met zijn afdelingshoofd over een carrière als spellmaker had gesproken.
      De spreuk raakte Enzo, die brullend op de grond viel en meteen begon te bloeden. Zijn vriend keek verschrikt om, waarop hij meteen ‘Obscuro’ riep voor de jongen hem kon herkennen. Het laatste wat hij wilde, was dat ze Rosalie morgen zouden influisteren dat híj haar stalkte -- want het was wel heel toevallig dat hij dit nu net zag.
      Terwijl Hanz naast zijn vriend op de grond zakte en blind naar zijn bloedende lichaam tastte, pakte Casper Rosalie bij de arm. Hij trok een onzichtbaarheidsschild om hen heen die niet lang zou werken, maar hen hopelijk ongezien de gang uit kreeg. Hij zei niets terwijl hij hen van de jongens wegleidde. Niet alleen omdat hij niet wist wat hij moest zeggen, vooral omdat hij zich niet geconcentreerd genoeg voelde om een non-verbale spreuk uit te spreken die zijn stem zou vervormen naar hoe ze die de vorige keer had gehoord (om nog maar te zwijgen over het feit dat hij die bij de vervloekingen niet gebruikt had) en hij wilde vanzelfsprekend niet dat ze die spreuk hoorde.
      Pas toen de frisse buitenlucht hen omringde en ze iets verder bij de anderen vandaan waren, liet hij haar los en sprak hij de stemspreuk non-verbaal uit. Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. Moest hij iets luchtigs zeggen of toch een beetje serieus blijven? Ze was duidelijk in paniek geweest.
      ‘Uh, gaat het?’ zei hij uiteindelijk opgelaten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie wist niet goed wat er gebeurde. In eerste instantie voelde ze nog de hete adem van Enzo in haar nek, rook ze ze smerige geur van alcohol. Ze probeerde wel te roepen en Rosalie had de paniek voelen opkomen. Hoewel ze worstelde onder Enzo zijn greep, kon Rosalie echt niets beginnen. Het was twee tegen een, en in tegenstelling tot haar konden ze wel zien wat ze deden. Onrust steeg op in haar borst en onderhand stonden de tranen aan de rand van haar ogen. Iemand, help me toch.
      In haar vlaag van paniek zweerde ze dat ze Casper zijn stem hoorde, hem een spreuk hoorde schreeuwen, net als twee jaar geleden. Voor heel even flitste voor haar het moment door het hoofd dat de jongen zich woest omdraaide en haar voor altijd het zicht ontnam. Die herinnering werd ze echter snel uitgetrokken door een hand die om haar onderarm klemde en haar razendsnel door de gangen heen trok. In haar blinde paniek probeerde ze de hand los te trekken van haar arm, maar door de vaart kreeg ze er geen grip op. Ze merkte in ieder geval vaag op dat ze naar buiten gingen, door de wisseling van warmte naar kou. Opeens vanuit het niets liet de hand los en voelde Rosalie de paniek helemaal uitbreken. Ze voelde zich verloren, ineens los van iedereen met geen idee waar ze was. Iemand had haar meegesleurd naar deze plek, maar ze kon op geen enkele wijze laten merken dat ze hier was.
      Toen ze die stem opeens hoorde, die ze vaag herkende, brak de paniek los. Ze wilde zijn vraag spottend herhalen, vragen waar Enzo en zijn idiote vriend waren, maar het enige wat ze deed was gebaren maken en haar mond bewegen.

[ bericht aangepast op 27 okt 2021 - 18:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Aan de schichtige manier waarop ze haar hoofd heen en weer draaide, zag hij dat ze nog steeds in paniek was.
      Hoe moest hij haar kalmeren? Het was niet alsof hij dat ooit had gedaan.
      ‘Ik heb ze vervloekt,’ zei hij maar in een niet al te handige poging. ‘Ze doen je niks meer.’
      Haar lippen bewogen en hij voelde zich nogal een idioot toen hij besefte dat ze natuurlijk niet kon praten. ‘Sonorus,’ zei hij zacht. Er zat een vreemd gevoel in zijn borstkas, zwaar en stuwend. Het was cru om een meisje dat al niet meer kon zien, ook haar stem af te nemen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hoe bed- “oel je? Ze doen me niets meer? Waar zijn Enzo en zijn vriend. Waar zijn wij? Wie..” Rosalie voelde haar adem versnellen, maar dat ze haar eigen stem hoorde was al een hele verlichting. Al had ze nog steeds geen idee waar ze was en of ze veilig was. Ze waren ergens buiten dat was zeker, er was echter zoveel ruimte om haar heen dat ze nergens aan vast kon grijpen, ze kon nergens hou vast vinden: en op dit moment voelde ze zich werkelijk blind. Zo zonder Ravi, haar vriendinnen of haar stok.
      En wie was er nu bij haar? Wat als dat Casper was?! Ze had zijn stem gehoord, ze wist het zeker. Ze zou zijn stem niet snel vergeten, hij had haar nog maanden achtervolgd in haar nachtmerries. Nachtmerries die overdag niet leken te stoppen, want haar zicht was nog altijd niet terug. Ze wilde absoluut niet met hem praten. Nog niet, ze was er nog niet klaar voor. Onbewust deed ze een stap achteruit, maar Rosalie had geen idee waar ze heen moest vluchten of waar ze heen kon. Ze hoopte maar dat de persoon voor haar geen geintje uithaalde. Al had ze nu wel haar stem terug! En degene die die spreuk had uitgesproken klonk zeker niet als hem. Misschien…
[ta]”Ravi!” Schreeuwde ze. Rosalie floot op haar vingers in de hoop dat haar uil het zou horen. Als Ravi hier al was, dan ging ze het wel redden.

[ bericht aangepast op 27 okt 2021 - 19:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘We staan buiten. Ik heb… iets niet zo heel netjes gedaan om ze te laten ophouden, dus het leek me beter om me uit de voeten te maken,’ zei hij eerlijk. Hij keek opzij, maar de uil liet zich nog niet zien. ‘We hebben elkaar vanmiddag ook gesproken. Toen je zei dat Enzo je al langer heeft lastiggevallen en hij je niet zomaar met rust zou laten, heb ik hem maar een beetje in de gaten gehouden.’
      Hij hoopte maar dat die woorden haar een beetje kalmeerden, het voelde alsof hij persoonlijk verantwoordelijk was voor haar paniek... en dat was hij eigenlijk ook wel. Als ze niet blind was geweest, was dit nooit gebeurd.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De herinnering aan die middag liet haar iets bedaren. Charming, zo had de jongen zich toen genoemd. De naam liet haar toch ergens zachtjes grinniken, waardoor haar paniek iets zakte. De jongen had haar die middag ook geholpen, hij zou Enzo zijn werk niet doorzetten. En Enzo was niet hier. Hij was niet hier. Rosalie haalde een keer diep adem door haar neus en liet de lucht via haar mond ontsnappen. “Loop alsjeblieft niet weg zonder mij,” zei ze zachtjes. “Zonder staf en uil kan ik me niet oriënteren en ik heb nu geen idee waar de grote zaal of de Hufflepuff common room is.”
      Misschien klonk die laatste zin iets meer smekend dan ze gewild had, maar het laatste wat Rosalie wilde was alleen achter blijven. Ze was niet compleet op het moment. Zonder stok zou ze zich redden, zonder Ravi ook wel. Maar als ze hen allebei niet had, was ze echt afhankelijk van anderen. “Mag ik..?” Rosalie stak even haar hand naar voren. “Het is.. uhm prettiger als ik even ergens hou vast heb.” Iets voel, al was het een muur, dan had ze het gevoel dat ze wat steviger in haar schoenen stond.

[ bericht aangepast op 27 okt 2021 - 19:15 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ja, leuk! Mag ik hem dan vasthouden?' Hij keek met zijn allerbeste puppy-oogjes naar Evan op. 'Dan mag jij mijn pad vasthouden.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Opeens kwam ze zo kwetsbaar over… Wat natuurlijk niet zo gek was, wie weet wat die eikels haar hadden aangedaan als hij niet net naar binnen was gekomen. Een beetje stompzinnig staarde hij naar haar hand. Moest hij die aanpakken ofzo? Of wilde ze dat hij die naar de muur bracht? Of wilde ze tegen zijn schouder leunen? Hij zette een stapje naar haar toe, zodat haar hand tegen zijn borst aan kwam. Hij voelde haar hand door de stof van zijn shirt heen en staarde er even een beetje verdwaasd naar.
      ‘Ik ga nergens heen,’ zei hij. ‘Behalve als je wil dat ik je terugbreng naar de zaal. Of je common room. Of… je date,’ voegde hij daar aarzelend aan toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Er was echt iemand, niet alleen een stem. Dat luchtte gek genoeg ergens op. “Dank je,” zei ze oprecht. Bij zijn laatste woorden grinnikte ze even vreugdeloos. “Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar mijn date is.” En eigenlijk of het wel een date was. Rosalie had het echt heel erg leuk gehad met Justin, ze vond hem nog steeds heel lief. Maar Justin was wel veranderd de afgelopen twee jaar en als ze Andreas mocht geloven dan ging hij gewoon een hoop meiden langs. Dan was er nog altijd iets tussen hem en Jordyn, dus misschien zag hij dit wel als een vriendschappelijk iets. Of wilde hij iets anders van haar. Rosalie schudde haar hoofd. Nee, zo mocht ze niet over Justin denken. Het was leuk geweest, echt leuk, net als twee jaar geleden. En in zijn brieven was hij echt heel lief geweest, echt een vriend. Daar aan dat beeld wilde ze zich vasthouden.
      Rosalie schudde de gedachte aan Justin even van haar af. "Ik wil nog niet terug," zei ze met een kleine glimlach. Het was eigenlijk wel lekker, even hier buiten. Rosalie haalde een keer diep adem, waardoor de paniek eindelijk wegtrok en ze meer bewust werd van haar omgeving. Vlak onder haar vingers voelde ze zachtjes de hartslag van de jongen voor haar. Ze voelde door zijn rustige hartslag echter de hare ook bedaren en er kwam een kleine glimlach op haar gezicht. “Zo,” zei ze een beetje ongemakkelijk om even niet aan de paniek van net te denken. “Charming was het toch?” Maakte ze af met een halve grijns.

[ bericht aangepast op 27 okt 2021 - 19:36 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ik voel me wel wat minder charming dan vanmiddag,’ zei hij met eenzelfde scheve grijns. Even gleed zijn blik over haar jurk, die zowel speels als netjes was. ‘Gezien ik me niet geheel aan de dresscode heb gehouden is Lady and the tramp wellicht een betere vergelijking.’
      Tramp… Die benaming lag akelig dicht bij de waarheid, aangezien hij zonder Hogwarts ongetwijfeld een zwerver was geweest.
      ‘Maar Charming is wel iets beter voor m’n zelfbeeld,’ voegde hij daar grinnikend aan toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.