[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 10 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Lane • Robin • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • Brenn • Katrijn • Jordyn • Beater• Natas • • • •

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • • • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Tijdens het laatste uur dan in de astronomietoren? Daar komt dan toch niemand,’ stelde Casper voor.

---

Every villain is a hero in his own mind.

“Is goed,” knikte ze hem toe. Ze draaide even in en stak haar arm uit als uitnodiging naar de jongen. “Zou je me nu dan willen begeleiden naar de Hufflepuff common room, voor zo ver dat mogelijk is natuurlijk. Ik ga eerst maar eens mijn stok halen, voor ik terug naar het feestje ga,” zei ze met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Mosh voelde zijn lijf tintelen; vast het teken dat hij weer terug ging veranderen. Hij landde in een hoekje op de vloer zodat er niemand boven op hem ging staan en was opgelucht toen hij terugveranderde naar zijn eigen vorm. Hij drong zich door de massa heen naar Jordyn zodat hij haar kon terugpakken, maar ze was met Rafaël aan het dansen en zou hem waarschijnlijk weinig aandacht schenken. En dus keek hij verder. Isabella liep net van haar vrienden weg. Ging ze al terug naar haar kamer? Vast, zo’n saaie doos was ze wel. Maar hij was niet van plan om vanavond hélemaal niet met haar te praten, want zo vaak werden er nou ook weer geen feestjes gegeven. Bovendien had hij beloofd Noah met rust te laten, dus hij wilde daar wel een beetje profijt uit halen.
      Vlak voor ze bij de uitgang was, versperde hij haar de weg. ‘Je gaat toch niet al weg hè? We moeten onze wapenstilstand nog met een dansje vieren.’

[ bericht aangepast op 28 okt 2021 - 17:13 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Kijk aan, je leert al snel,’ zei hij met een grijns. Hij pakte haar bij de arm, maar werd toch wat zenuwachtig toen ze in de buurt van de deur kwamen. Hij liet haar los. ‘Misschien kan je uil je helpen tot we voorbij al die mensen zijn, dan ben ik niet al te ver achter je.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij nam het geheim wel erg serieus, wat ze stiekem ergens jammer vond. Toch sprak ze zichzelf tegen dat ze dit zo afgesproken hadden. Toen ze de jongen los liet, voelde ze zijn aanraking op haar arm nog branden. Ze had geen idee waarom hij dit effect op haar had, maar ze miste zijn aanraking vrijwel meteen.
      Even floot Rosalie kort, waardoor Ravi opsprong van haar schouder. Ze vertelde hem dat ze naar de Hufflepuff common room wilde en de uil bevestigde dat met een kras. De uil vloog vlak voor haar door de gang naar de common room. De beestje leidde haar door kleine krasjes te geven die Rosalie gemakkelijk kon volgen. Als ze bijna tegen iemand opbotste of tegen een muur kraste Ravi twee keer. Het ging niet heel snel, maar ze kwam er wel.
      Bij het schilderij aangekomen ging Ravi op haar schouder weer zitten. Rosalie liet haar handen over het schilderij glijden. Ze was stiekem blij dat hun common room altijd al pas open ging als je een deuntje op de tonnen speelde. Ze kon de randen van de tonnen voelen en Rosalie probeerde elke ton een keer uit voor de klank. Dit was de eerste keer dat ze het zelf deed, maar ze was wel benieuwd of het haar zou lukken. Voorzichtig speelde Rosalie het wel bekende deuntje op de tonnen en na een kras van Ravi wist ze dat het haar gelukt was.
      Even voor een moment aarzelde ze. Zou Charming mee naar binnen gaan of werd er van haar verwacht dat ze even naar binnen ging en dan weer gewoon terug zou komen met haar toverstok. Was dat van net al hun afscheid geweest? Ze hadden alleen niet afgesproken wanneer precies de volgende keer was dat ze elkaar zouden zien! Aarzelend liep het meisje toch hun common room in. Eerst haar toverstok, dat was wel handig.

---

It's never gonna happen, Guys.

Irritatie vloog over haar gezicht, toen Mosh opeens voor haar stond. Moest dit nu?! “Nee,” antwoordde ze kortaf.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Spreukenmaker klinkt leuk, maar ergens ook wel lastig. Je zou maar iets heel naars uitvinden – of jaren kwijt zijn omdat het niet lukt. Ik denk dat ik er niet het geduld voor zou hebben,’ gaf ze toe. De Grote Zaal kwam alweer in zicht. Het gaf haar toch wel een opgelucht gevoel dat ze straks weer onder de mensen was. ‘Al heb je dat voor kinderen ook wel nodig natuurlijk, maar dat is toch anders.’ Ze grinnikte. ‘Hoop ik.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Casper voelde zich nogal nutteloos, zoals hij enkele passen achter Rosalie moest blijven lopen. Ze waren een trap naar beneden gegaan, maar vlak bij hen liepen nog twee Huffelpuffers, waardoor hij zijn gezicht afgewend hield en zo geen aandacht hoopte te trekken. Hij vond het rot om zich te moeten verbergen — en daarmee kwam ook het gevoel op dat het niet oké was wat hij deed. Maar hij wilde haar helpen en als ze wist wie hij was, zou ze zijn hulp nooit aanvaarden. Het vooruitzicht om zelfverdediging te leren stemde haar duidelijk vrolijk, niemand anders had dat geopperd en juist daardoor had hij het gevoel dat hij echt iets voor haar terug kon doen.
      Rosalie ging naar binnen toe. Isabella had hem wel duidelijk gemaakt dat het niet de bedoeling was dat hij haar achterna zou gaan, al had hij dat nu ook niet echt overwogen. In plaats daarvan trok hij een camouflagespreuk om zich heen en wachtte hij totdat het meisje terugkwam. Hij dacht aan de flacon onzichtbaarheidsdrank die hij bij zich had. Hij zou een beetje kunnen nemen, dan kon hij nog wat meer tijd met haar doorbrengen. Ze was leuk gezelschap, hij wilde wel meer over haar te weten hebben. Al wilde zij waarschijnlijk wel weer gewoon terug naar het feest. Naar haar date, naar Justin. Zou die zich überhaupt afvragen waar ze was? Naar haar zoeken? Of vermaakte die zich alweer met iemand anders? Was dat eigenlijk een serieuze date, of meer zoals Noah en hem?
      Het begreep niet waarom het hem iets uitmaakte, maar er zat een onbestendig gevoel in zijn maag.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Mosh rolde met zijn ogen. ‘Oh kom op. Ik heb me al de hele avond braaf tegen je inmiddels best wel dronken vriendje gedragen, terwijl er meer dan genoeg mogelijkheden waren om hem voor schut te zetten. Allemaal vanwege onze nieuwe vriendschap. Dan heb ik toch wel een dansje verdiend? Ik zag dat je ook met die psychopaat danste, dus dan kan je mij ook heus wel een paar minuutjes aan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze liep gauw de trap op, waar ze met behulp van Ravi haar stok boven in haar slaapkamer vond. Toen de uil hem aangaf, vroeg ze zich af waarom ze het ding eigenlijk hier had gelaten. Ze was echt wel onhandig zonder haar stok, afhankelijk van anderen wat ze eigenlijk niet wilde zijn. Rosalie sprak even de zintuigenspreuk uit en direct voelde ze zich eigenlijk al stukken beter. Ze had meer het gevoel dat ze grip had op de omgeving om haar heen, dat ze grip had op waar ze was. Dit was veel lekkerder dan het drukke feest waar ze deze spreuk absoluut niet kon doen.
      Opgelucht liep ze nu een stuk zelfstandiger naar beneden. Het was heerlijk om weer te voelen waar de muren ongeveer zaten, dat ze de stoel kon ontwijken zonder er tegenaan te botsen. Toen ze eenmaal weer op de gang was, voelde ze maar een zwakke andere aanwezigheid, die ze in eerste instantie niet zo goed kon plaatsen. Mensen voelden altijd al anders aan dan voorwerpen, maar dit was om een of andere reden een beetje wazig. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest doen. Ze had geen idee wat de aanwezigheid voor haar was en geen idee waar Charming was, want ze voelde zijn aanwezigheid niet. Moest ze dan maar terug naar het feest?

---

It's never gonna happen, Guys.

Ze gromde zachtjes tegen zichzelf. Als hij zo ging beginnen, kon ze straks bijna niet weigeren. Nieuwe vriendschap, amehoela!. Ze had alleen beloofd niet zo kattig te zijn. En wauw, hij gedroeg zich voor een avond, wat knap. Wilde hij nu een schouderklopje?
      Isabella slikte echter al die woorden in, omdat ze zich ook ergens niet wilde laten kennen. “Sorry, Mosh. Maar ik ben gewoon niet zo’n danser.” Om een of andere reden stoorde ze zich aan het woord psychopaat, maar ook daar zei ze niets over, al lag een waterval aan verwijten op het puntje van haar tong.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Wat geeft dat nou? Het is toch geen wedstrijd?’ Eén dansje en dan laat ik je de rest van de avond met rust,’ beloofde hij. Waarschijnlijk kreeg hij niet veel gedaan in één dansje, al zou ze niet de eerste zijn die uiteindelijk de ingeving kreeg dat zoenen met hem best een aardig tijdverdrijf was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie bewoog zoekend haar hoofd heen en weer, alsof ze naar zijn aanwezigheid zocht.
      ‘Ik ben hier,’ zei hij. Hij stapte dichter bij haar en liet zijn hand lichtjes om haar elleboog glijden. De stof was dun, hij kon de warmte van haar huid erdoorheen voelen.
      ‘Moet ik je terugbrengen naar de zaal?’ vroeg hij. ‘Of…’ Hij viel even stil. Of wát? ‘Zullen we eens uitproberen of we zonder muziek kunnen dansen?’ Hij grinnikte. ‘Niet dat ik kan dansen, maar toevallig ben jij een danspartner die daar niet zo veel van kan merken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Een elleboog van Casper,’ antwoordde Roman – en automatisch trok hij een wat zuur gezicht. ‘Ongetwijfeld expres.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie schrok in eerste instantie van de stem die opeens zachtjes door de hal klonk. Blijkbaar was die vage aanwezigheid toch dan Charming en ze vroeg zich af welke spreuk hij uitgesproken had, waardoor hij zich verborgen had. Waarschijnlijk een camouflagespreuk, maar Rosalie had dat nog niet eerder meegemaakt.
      Het moment dat hij haar aanraakte, tintelde zijn aanraking door haar hele arm heen. Door de zintuigenspreuk leek de aanraking nog heftiger te zijn, omdat haar gevoel er nog meer versterkt door was. Het liet een warm gevoel door haar hele lichaam razen. Even beet ze op haar onderlip. Zou ze het durven? Alleen al het feit dat ze die vraag aan zichzelf stelde, maakte dat ze dit stiekem misschien wel leuker vond dan de bedoeling was. “Wel, daar merk ik alleen iets van als we heel dicht op elkaar dansen,” zei ze plagend.

---

It's never gonna happen, Guys.