[ORPG • 0] Lidil - Speeltopics

Op een Amerikaanse highschool worden acht senior-studenten uitgeloot die een week lang naar een superluxe hotel op een eiland in de Atlantische oceaan gaan. Zij mogen één iemand meenemen. Door een storm maken ze een noodlanding op een ander eiland . Ze schuilen die nacht in een grot en vinden daar een portaal naar een nog onbekende wereld.



PERSONAGES

♂ Bryce James ♂ Caleb Foster ♂ Cillian Grimes ♂ Elliott Winchester ♂ Jake Hill ♂ Kai Jones ♂ Nick Robbins ♂ Rudie Avila ♂ Shane Hill ♂ Timothy Shephard ♂ Wesley Miller

♀ Annalisa "Anna" Walton ♀ Florentine "Flo" Gooly ♀ Ivy Copeland ♀ Jennifer Goldstein ♀ Maisey Osborne ♀ Samira Crosby

Spreadsheet

VERDELING
Wes, Samira, Caleb, Nick, Ivy // Shane, Cillian, Rudie, Elliott, Maisey // Bryce, Jake, Anna, Jen, Kaj

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 12:19 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hoewel Jennifer Kai maar een irritante jongen vond, zou ze dat niet op de camera laten blijken. Ze streek een pluk haar achter haar gezicht en glimlachte. ‘Ik verwacht een week vol zon, feesten en romantiek.’ Bij de laatste zin haakte ze haar arm langs die van Bryce en kuste zijn wang, waarna ze hem een betekenisvolle blik toewierp. Hij had immers nog wel wat goed te maken, dus ze was wel blij met het voorzetje dat Kai haar gaf.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Bryce James

Bryce rolde nog net niet met zijn ogen toen Kai ineens een camera in zijn gezicht plantte. Hij begreep direct waarom Jennifer degene was die hij de eerste vraag had gesteld, want die was gewend aan de camera; ze legde zichzelf minstens tien keer per dag vast. Bryce was geen fan, maar wist dat hij Jennifer nog pissiger zou krijgen als hij nu niet zijn best deed. Hij zette daarom een neppe glimlach op en keek naar Jennifer. 'Babe, romantiek is gegarandeerd.' Hij kotste bijna van zijn eigen woorden, maar wist de glimlach op zijn gezicht toch te behouden.
'Klopt het, Jennifer, dat jij niet met Bryce op de lijst staat, maar met Anna, omdat Bryce Jake boven jou verkoos?'
Die kleine etter. Bryce rolde met zijn ogen en klapte vervolgens het klepje van de camera dicht, waardoor deze uitging. 'Je weet dat dat ding alleen blijft werken als je lief blijft doen, hè?' zei Bryce dreigend.
'Pas maar op, want jullie hebben al een waarschu-'
'Nee, wij hebben geen waarschuwing.' Bryce zette een stapje richting dat snertjong. 'Jake heeft een waarschuwing. Ik heb nog geen problemen gehad. Dus ik zou je maar gedragen deze week.' Na die woorden klapte hij de camera weer open. 'En de juiste beelden kiezen voor je - wat je maar maakt.'
'Een documentaire,' zei Kai, die duidelijk zijn best deed om zijn onzekerheid te verbergen.
'Juist. Een documentaire.' Bryce glimlachte opnieuw en drukte een kus op Jennifer's wang, voor de camera.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Wesley Miller

Wesley volgde haar blik. 'Oh, ik had al twee mensen in de bus zien zitten,' zei hij, 'dus ik dacht dat we al compleet waren. Jij heb Caleb dus uitgenodigd? Ik snap niet wat Kai hier doet - oh wacht.' Hij slaakte een kleine zucht. 'Zijn vader heeft waarschijnlijk iets voor hem geregeld.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ivy Cooper

Ivy raakte licht afgeleid toen ze een naam hoorde vallen. Had Samira nou werkelijk Caleb gezegd? Caleb Foster? Had ze díe uitgenodigd? En nog veel sterker - had hij já gezegd?
Ze haalde een hand door haar haren en probeerde zich op haar gesprek te focussen, maar toch merkte ze dat ze om zich heen begon te kijken. Alsof ze niet geloofde dat hij werkelijk zou komen. En eigenlijk was dat ook zo, want wat had hij in hémelsnaam op een feestvakantie te zoeken?
Haar hart sloeg een slag over toen de bus bij de bushalte in de buurt stopte - en hij inderdaad uitstapte. Hij droeg een zwarte jas, een donkere spijkerbroek, zwarte, afgeragde sneakers en had op zijn rug een donkergrijze rugzak. En hij kwam hun kant op.
Ivy voelde haar hartslag versnellen - nog steeds. Het was niet te geloven dat hij dat effect nog stééds op haar had, ook al was het jaren geleden dat ze voor het laatst meer contact hadden gehad dan een vraag over het huiswerk. Ze was hem zoveel mogelijk uit de weg gegaan, omdat ze die gevoelens maar vervelend vond, en dat had prima gewerkt. Toch had het altijd impact als ze hem weer zag.
Ze probeerde zich te herstellen toen hij hun kant op kwam, want het laatste waar ze zin in had, was dat iemand iets aan haar merkte. Ze had deze kant altijd goed weten te verbergen en dat zou deze vakantie niet veranderen.
Hij ging naast Samira staan en zei een simpele 'Hoi' tegen haar, en hij gaf ook een knikje naar de rest. Daarbij maakten ze kort oogcontact, maar dat leek hem weinig te doen. Alsof er nooit iets tussen hen gebeurd was. Waarschijnlijk had het voor hem bijzonder weinig uitgemaakt.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Jennifer glimlachte zoetjes naar de nerd tegenover haar. Bryce' felle reactie had haar verbaasd, ze vond dat hij wel ietwat dramatisch deed. 'Bryce en ik hechten veel waarde aan onze vriendschappen. Het is des te leuker dat we hier met onze beste vriend of vriendin zijn.' Ze hield haar hoofd iets schuin. 'Denk je dat het een zware week voor je gaat worden, snoes? Omringd worden door stelletjes en hechte vrienden terwijl jij helemaal alleen bent?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Cillians ongewenste aanwezigheid had hij op zich nog wel kunnen verkroppen. Dat deed hij tenslotte al jaren. Hij had geweten dat Shane hem meenam, dus hij was er ook op voorbereid. Daar stond tegenover dat hij ervan uit was gegaan dat de rest van de mensen wél oké was.
      Tot die twee flikkers kwamen opdagen. Maar goed – dat kon op zich nog wel wat geinigs opleveren. Die jankerd had hem al eerder vermaakt, en die andere nicht ook. Zolang ze maar geen ranzige dingen gingen doen, maar hij dacht dat hij zeker die kabouter er wel van kon overtuigen om ver bij dat andere snotjong uit de buurt te blijven.
      De eerste échte knauw in zijn maag kwam toen Samira zich bij het andere groepje voegde. Ze had haar glans allang verloren en aantrekkelijk kon hij haar nog nauwelijks noemen, maar toch had hij gehoopt haar kop niet meer te hoeven zien. Ze herinnerde hem aan dingen waar hij helemaal niet herinnerd wilde worden.
      En toen sloot het laatste lid van hun gezelschap zich aan. De spieren in zijn lijf spanden zich aan en hij dacht direct aan het litteken vlak onder zijn schouderblad. Caleb.
      Wat de fuck deed dat kutjong hier? Hij was als een geest – iemand die zich op de achtergrond hield en dan opeens toesloeg. Hij had zich nooit bij die creep op zijn gemak gevoeld, maar zéker niet sinds hij een mes op zak droeg. Wat moest hij op een reis als dit? Het voor hem verzieken? Of neukte hij toch Samira?
      Jake weigerde toe te geven dat hij iets voor die sloerie voelde, maar de gedachte dat ze het met die freak deed, maakte zijn bloed aan het koken. Hij pakte zijn tas van de grond.
      ‘Iedereen is er, dus laten we maar gaan.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Samira trilde nog over haar hele lijf toen ze uit het vliegtuig stapte. Nog nooit in haar leven was ze zo bang geweest als net – toen ze in een storm verzeild raakten en in zee dreigden te storten. Het eiland waarop ze een noodlanding hadden gemaakt, was amper te zien geweest.
      Maar nu stond ze hier toch in het zand, met vaste grond onder haar voeten.
      Ze hadden het overleefd, ook al was dit níét het eiland van hun bestemming. De achterkant van het toestel rookte, het zag er niet naar uit dat het ding straks zomaar kon verder vliegen. Sowieso leek het strand haar niet lang genoeg om vaart te kunnen maken om te gaan vliegen.
      Stilletjes keek ze toe hoe een paar jongens het bagageruim leeghaalden, bang dat het ding straks de lucht in zou gaan en ze al hun spullen kwijt waren. Naast haar stond Jennifer, die haar telefoon tegen de regen probeerde af te schermen. Uit haar gevloek maakte Samira op dat ze geen bereik had.
      Een koude hand omklemde haar hart. Het zou toch niet echt zo gebeuren dat ze vastzaten op dit eiland? Met mensen die ze gehoopt had nooit meer terug te zien?

[ bericht aangepast op 4 nov 2021 - 22:34 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Voor de zoveelste keer veegde Cillians langs zijn neus. Bij de noodlanding was hij met zijn gezicht tegen de stoel voor hem aan geklapt en sindsdien bleef zijn neus maar bloedde. Inmiddels was de mouw rondom zijn pols donker van het bloed. Toch pakte hij de laatste twee tassen uit het ruim en gooide ze buiten in het zand neer.
      ‘Dat waren de laatste.’
      Het zeek van de regen. Hij keek om zich heen. Het eiland zag er verlaten uit. Misschien woonde hier wel niemand. Ze konden maar beter beschutting zoeken. Het zou hier heus niet gaan vriezen, maar het was niet warm en wie weet hoe lang het duurde voordat er hulp kwam. Van een longontsteking werd niemand vrolijk.
      ‘Misschien dat we daar onder die bomen wat kunnen schuilen?’
      ‘Dat maakt echt geen moer uit,’ wierp Jake tegen.
      Cillian haalde zijn schouders op. Misschien niet, maar hier stonden ze midden in de wind. ‘Dan blijf je hier staan.’
      Hij pakte zijn tas en liep naar de boomgrens toe.

[ bericht aangepast op 5 nov 2021 - 11:49 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Caleb Foster

Caleb was de eerste die Cillian wilde volgen. Hij draaide zich echter wel om naar Samira en gaf even een knikje met zijn hoofd, dat ze mee kon lopen. Hij had geen idee hoe ze zich nu moest voelen, maar hij vermoedde angstiger dan hij. Dat gaf hem direct het gevoel dat hij haar moest beschermen.
Niet dat hij wist wat ze nu moesten doen. Hij had niet geweten wat hij had moeten verwachten bij deze vakantie, maar dit had hij in ieder geval niet zien aankomen. De piloot had hen gelukkig met relatief weinig problemen veilig op de grond kunnen brengen, dus behalve een paar flinke kneuzingen en bloedneuzen waren ze er goed van af gekomen. Maar hij kon nu via zijn radio niemand bereiken en dat bood weinig perspectief dat dit eiland bewoonbaar was.
Hij herinnerde zich een kinderliedje waar zijn zusje vroeger naar luisterde. Een liedje over een onbewoond eiland - en hoe fijn het daar was. Maar hij verwachtte niet dat het echt een luilekkerland was waar je kon genieten van het leven. Het zou overleven worden, tenzij ze snel gevonden zouden worden.
En dat was toch wel te hopen.
‘Heb je je bezeerd?’ vroeg hij aan Samira. Zonet had hij niet de kans gekregen om het te vragen, maar nu was de eerste schok eraf. Zelf was zijn arm nogal beurs, doordat hij tegen het raam gedrukt was - maar dat zou wel weer overgaan.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Stilletjes schudde Samira haar hoofd. Talloze bezorgde vragen dwaalden door haar hoofd, maar ze wilde niet als een angsthaas overkomen en dus hield ze haar mond terwijl ze samen met Caleb achter Cillian aan liep, die onder een palmboom stil bleef staan. De grote bladeren hielden de regen een beetje tegen.
      ‘Nou, we kunnen in elk geval kokosnoten eten,’ zei Nick opgewekt.
      Hij stond vlak bij haar, waardoor ze het meteen een stukje warmer kreeg.
      'Laten we anders opsplitsen en kijken of er hier echt geen teken van leven is,' vervolgde hij. 'Zou toch mooi zijn als we niet in de zeikregen hoeven te pitten vanavond.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Timothy wist niet precies hoe het gebeurd was, maar hij had zijn knie verdraaid toen hij zich schrap wilde zetten tijdens de noodlanding. Het kostte hem dan ook best wat moeite om door het zand heen te komen, maar hij wilde niet laten blijken dat hij pijn had. Toen Nick echter voorstelde om de omgeving te gaan verkennen, zag hij wel in dat hij alleen zichzelf ermee had als hij ging doen alsof er niks aan de hand was.
      ‘Ik heb mijn knie verdraaid,’ liet hij de anderen weten. ‘Dus ik kan maar beter niet te ver lopen.’
      Jake snoof. ‘Nou, als we honger gaan lijden, vreten we jou wel als eerste op.’ Zijn blik flitste naar Rudie. ‘Of jou, daar zit het meeste vet aan.’
      De jongen had er al verloren bij gestaan, maar nu kromp hij nog wat verder in elkaar. Timothy voelde de drang om Jake op zijn plek te zetten, al kwamen de juiste woorden niet in hem op. Misschien maar beter ook, het zou toch nergens toe leiden. Rudie was misschien wat minder gespierd dan de andere jongens, maar hij had een hele normale lichaamsbouw en hij wist dat Jake dat alleen zei omdat die jongen de meest onzekere van hen allemaal was.
      Echt heel volwassen.
      ‘Tegen die tijd is er allang een ochtend gekomen waarop jij niet meer wakker werd,’ zei Cillian, die zoals gewoonlijk ieder moment aangreep om Jake te sarren. ‘Oké, wij gaan die kant op,’ hij gebaarde naar het deel van de groep dat het dichtst bij hem stond en wees naar links, ‘jullie daarheen, en jullie daarheen?’ Hij wees nog recht vooruit en naar rechts en leek daarmee te bepalen wat iedereen ging doen.
      Timothy zakte op zijn koffer neer. ‘Dan bewaak ik de koffers wel,’ zei hij op ietwat flauwe toon, aangezien hier niemand was die het zou kunnen stelen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Florentine Gooly

Flo had een flinke tik tegen haar enkel gehad en had nu meer last dan ze kenbaar wilde maken, maar Wesley had het door gehad en had haar gevraagd waarom ze zo aan het hinken was. Voor haar gevoel had ze haar best gedaan om het te verbergen, maar blijkbaar niet. 'Blijf jij anders bij Tim,' stelde Wesley voor. 'Kun je hem veilig houden. En je been wat ontlasten, natuurlijk.' Hij gaf een kleine knipoog.
Flo beet op haar lip. Ze wist dat het de beste keus was, maar het voelde toch dubbel om haar vriend alleen te laten in zo'n benarde situatie. Toch snapte ze toen ze een stap zette dat ze ook niet echt een aanwinst zou zijn voor een ontdekkingstochtje, want haar been deed best veel pijn. Bovendien voelde het ook onprettig om Tim maar in zijn eentje achter te laten hier.
'Zorg dat je het pad niet kwijtraakt,' liet Flo hem beloven. 'Dat je wel weer je plek terugvindt naar hier.'
'Ik zal een kruimelspoor achterlaten,' zei Wesley grinnikend, maar zijn blik werd al snel serieus. 'Ik beloof het, Flo. Je weet hoe goed mijn navigatieskills zijn.'
Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Dat was waar. Zij was echt een drama wat dat soort dingen betrof; tijdens een vakantie in Vancouver had zij een dag genavigeerd en hij had geamuseerd toegekeken hoe ze volledig op de verkeerde plek terecht waren gekomen. Hij had hen toen - zonder hulp van een mobiel - feilloos weer terug naar het centrum geleid.
Ze knikte en drukte een kus op zijn lippen. Daarna omhelsde ze hem nog kort en zakte vervolgens naast Timothy neer. 'Mijn been doet ook stom,' verklaarde ze, terwijl ze haar hoofd in haar handen liet rusten en haar ellebogen op haar knieën zette.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rudie wilde niet met dat groepje mee. De littekens op zijn polsen brandden, iedere keer dat hij bij Jake of zijn broer in de buurt kwam. De tranen verdrongen zich in zijn ogen. Deze hele situatie was gewoon zo verschrikkelijk rot dat hij het liefst gewoon een potje wilde huilen. Misschien kwamen ze hier wel nooit meer weg.
      ‘Ik – ik blijf ook hier,’ hakkelde Rudie, al betwijfelde hij of iemand anders dan Elliott zijn woorden hoorde.

[ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 12:23 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Elliott Winchester

'Weet je het zeker?' vroeg Elliott aan de jongen naast hem. Hij wilde eigenlijk graag bij Rudie blijven, maar zou zich dan nutteloos voelen en dat vond hij ook onprettig. Toen Rudie knikte, pakte hij even zijn hand en gaf er een kneepje in. 'Dan - dan zie ik jou straks weer.' Hij glimlachte bemoedigend. Hij voelde zich wel redelijk veilig bij iemand als Cillian, die duidelijk een initiatiefnemer was, en vond het tegelijk wel een prettig idee dat Rudie dan achter zou blijven met Timothy en Flo.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘We bijten heus niet hoor,’ merkte Cillian op, die de jongen al bewust bij Jake en Bryce vandaan had gehouden. Toch drong hij niet verder aan – het kon hem geen bal schelen wat die Rudie deed.
      Rudie zei zachtjes ‘tot straks’ tegen zijn vriend en ging bij de geblesseerden zitten, waarna Cillian zich omdraaide. Zwijgend kwam Shane naast hem lopen.
      Maisey voegde zich ook bij hen en ze gingen met zijn vieren op weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.