• ORPG Lidil


    Op een Amerikaanse highschool worden acht senior-studenten uitgeloot die een week lang naar een superluxe hotel op een eiland in de Atlantische oceaan gaan. Zij mogen één iemand meenemen. Door een storm maken ze een noodlanding op een ander eiland . Ze schuilen die nacht in een grot en vinden daar een portaal naar een nog onbekende wereld.



    PERSONAGES

    Bryce James
    Caleb Foster
    Cillian Grimes
    Elliott Winchester
    Jake Hill
    Kai Jones
    Nick Robbins
    Rudie Avila
    Shane Hill
    Timothy Shephard
    Wesley Miller
    Annalisa "Anna" Walton
    Florentine "Flo" Gooly
    Ivy Copeland
    Jennifer Goldstein
    Maisey Osborne
    Samira Crosby

    Spreadsheet

    VERDELING
    Wes, Samira, Caleb, Nick, Ivy // Shane, Cillian, Rudie, Elliott, Maisey // Bryce, Jake, Anna, Jen, Kaj

    [ bericht aangepast op 12 nov 2021 - 12:19 ]


    Every villain is a hero in his own mind.

    Rudie Avila

    Zijn hand werd helemaal warm toen Elliott die vastpakte – en de rest van zijn lichaam volgde al snel. Hij keek schichtig op en werd week vanbinnen toen hij Elliotts enthousiaste lach zag. Kriebels raasden door zijn buik. Dat komt door mij. Die lach komt door mij.
          Verlegen beet hij op zijn lip en knikte. ‘J-ja. Ik wil met jou gaan. D-denk ik.’ Hij haalde diep adem en wendde zijn blik af toen de onzekerheid hem weer overspoelde. Hij was niet zo zelfverzekerd als Elliott. Hij vond het heel spannend om zoiets met een jongen te doen die hij leuk vond. ‘Ik vind het ook wel heel eng,’ zei hij eerlijk. ‘Sommige mensen hoopte ik nooit meer terug te zien. Ik weet niet wat ik zal doen als zij er zijn.’
          Misschien sloot hij zich dan wel een weeklang in zijn kamer op.
          ‘Maar er zijn dan vast anderen met wie je het wel leuk kan hebben,’ besloot hij zachtjes.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Elliott Winchester

    'Dan blijf ik bij jou,' zei Elliott zacht. Hij wist wat al die nare jongens hem hadden aangedaan. Hij wist dat Rudie en Elliott beide het bokje waren geweest - maar dat Rudie zich het meer had aangetrokken, en dat ze hem daarom bléven pesten. Elliott vermoedde dat dat de reden was dat Rudie zo'n lange tijd niet op school was gekomen. 'En waarschijnlijk gaan die eikels toch niet mee. Er hebben maar acht mensen die prijs gewonnen.'


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Rudie Avila

    Maar Jake was populair. En al die andere jongens ook. Hij dacht dat de kans vrij groot was dat in elk geval één van die pestkoppen meeging, maar als het de ergsten niet waren… dan viel het misschien nog wel mee. Hoopte hij maar. Toch toonde hij Elliott een trillende glimlach.
          ‘Ja… daar heb je vast gelijk in,’ zei hij toch. Hij richtte zijn blik op Elliotts hand om de zijne. In elk geval was hij deze keer niet alleen. Dat was al heel fijn. Of zou Elliott ook wegrennen? Zou hij zelf ook door hen getreiterd zijn? Hij besloot het maar te vragen.
          ‘Hebben ze jou ook… lastiggevallen?’ vroeg hij voorzichtig. ‘Omdat je ook… nou ja, je weet wel bent,’ vulde hij op fluistertoon aan.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Elliott Winchester

    Elliott knikte. 'Het valt tegenwoordig wel mee, maar ze hebben me flink wat geld gekost. Mijn auto heeft het vooral zwaar te verduren gehad.'


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Rudie Avila

    Rudie had geen auto, maar hij kon zich voorstellen dat dat vervelend was. Schreven ze daar dan nare dingen op? Daar zag hij Jake wel voor aan. Hij durfde er verder niet naar te vragen, bang dat hij de vraag dan terugkreeg. Zijn spullen hadden ze ook weleens kapotgemaakt, hij had net een nieuwe tekenset gekocht waar ze helemaal niets van hadden heel gelaten. Daar was hij ook heel verdrietig om geweest, maar het was toch minder beangstigend of vernederend dan andere dingen die ze hadden gedaan.
          ‘Dat is ook rot,’ zei hij uiteindelijk. Er viel een nare stilte. Rudie had het gevoel dat hij moest verklaren waarom hij er überhaupt over begonnen was, want het was geen leuk onderwerp. Kauwend op zijn lip trok hij met zijn vrije hand aan de zoom van zijn mouw. ‘Mijn euhm, beste vriend heeft me in de steek gelaten. Door de pesterijen. Dus… ik vroeg het vooral omdat ik bang ben… dat het weer gebeurt. Maar jij – jij staat geloof ik wel heel sterk in je schoenen.’ Zijn wangen werden warm. ‘D-dat vind ik heel leuk aan je. Dat je altijd zo positief bent.’
          Hij hield zijn adem even in en keek door zijn wimpers naar de knappe jongen tegenover hem. Het was eng om zoiets hardop te zeggen, maar na hoe hij op het eindfeest had gereageerd, vond hij dat hij wel wat goed te maken had.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Maisey Osborne

    Maisey was geen knuffelig persoon, maar toen Nicks broertjes en zusjes na heel veel moeite éíndelijk op bed lagen en ze zijn afgepeigerde gezicht zag, sloeg ze toch staand achter de bank haar armen om zijn nek en liet haar kin op zijn hoofd rusten.
          ‘Je hebt een break nodig man.’
          Terwijl Nick zijn best had gedaan om de rest van het gezin – behalve Mu – in bed te houden, had Maisey samen met Mu het huis opgeruimd en tegelijkertijd over de prijs verteld.
          Nick boog zijn hoofd naar achteren om haar aan te kijken. ‘Ik red me wel, Toots. Maak je niet druk.’ Hij gaapte. ‘Vandaag was het gewoon alsof d’r storm op komst is.’
          Dat zou het de komende periode wel blijven. De jongen had na de zomervakantie een burn-out en dan moest hij juist weer extra gaan werken. Hij had echt een week ontspanning nodig.
          Even wisselde ze een blik met Mu, daarna besloot ze toch te zwijgen.
          Op de dag van vertrek zou ze hem gewoon ophalen, dan kon hij geen bezwaren maken. De komende twee weken kon Mu bij haar vriendinnen rondvragen wie er zin had om een week te babysitten – d’r was er vast wel eentje die later met kinderen wilde werken ofzo. Kon ze alvast oefenen.
          Nick kneep zijn ogen ietsje samen. ‘Waarom heb jij zo’n zelfingenomen grijns op je kop.’
          ‘Die heb ik altijd.’
          Hij draaide zich op de bank versleten bank. ‘Maar nu is het anders. Je bent wat van plan.’
          Ze trok een mondhoek op. ‘Misschien.’
          ‘Maar je gaat niet zeggen wat?’
          ‘Nope.’
          Nick griste een kussen van de bank en sloeg ermee naar haar hoofd, maar ze dook net op tijd op weg. ‘Ik haat dat.’
          ‘I know.’ Ze legde haar handen op zijn schouders en kneep hard in zijn overbelaste spieren, waardoor hij een getergde kreun slaakte. Al snel kneedde ze echter wel de spanning uit zijn spieren. ‘Je staat echt onder hoogspanning.’
          ‘Valt best mee.’
          ‘Je spieren vertellen me van niet.’
          ‘Die spieren hebben gewoon zin in een gratis massage.’ Bij wijze van uitnodiging trok hij zijn shirt over zijn hoofd.
          ‘Ik wil zo ook,’ zei Mu vanaf de andere bank.
          Een echte massage werd het niet zonder olie. Wat ongetwijfeld wel ergens in huis was, maar Nick had geen puf meer om het te pakken en Maisey had ook geen zin om ernaar op zoek te gaan.
          ‘Wanneer gaat dat plan van je plaatsvinden?’
          ‘Hou je mond en relax.’
          ‘Dat laatste werkt niet op commando.’
          ‘Dat eerste blijkbaar ook niet.’
          Hij schonk haar een grijns en wendde zijn hoofd toen weer af terwijl Maisey vaardig zijn spieren kneedden tot hij beweerde zich weer herboren te voelen. Hij had de woorden nog niet uitgesproken of Mu plofte naast hem neer en trok ook haar shirt uit.
          ‘Mijn beurt!’
          ‘Jullie zouden mij massages moeten geven omdat ik hier een uur lang speelgoed kwam ruimen.’
          ‘Pff. Je klaagt altijd alleen maar als ik een poging doe,’ antwoordde Nick, die het zich om zijn zusje heen makkelijk maakte op de bank. ‘En stiekem ontvlucht je je ma gewoon.’
          Daar was geen woord van gelogen. Haar moeder leek deze vakantie hét moment te vinden om die moeder-dochtergesprekken te voeren. Die week op een eiland kwam als geroepen. Dat ze over een paar weken op kamers ging, betekende niet dat ze nu trek had in haar moeders goed bedoelde maar o zo verschrikkelijke adviezen.
          ‘Absoluut.’
          Nick reikte naar een glas sap dat op tafel stond. ‘Dus je gaat me niks vertellen?’
          ‘Nope.’
          ‘Ook geen datum? Geen tijd? Locatie?’
          ‘Nope, helemaal niks.’
          ‘Je bent vreselijk.’
          ‘Hoor je dat, Toots? Je bent vreselijk,’ herhaalde Mu. ‘Neem je mij nu mee?’
          ‘Hmm, misschien wel.’
          ‘En nog samenspannen ook, hoor,’ zei Nick hoofdschuddend. ‘Ik ga nog eens een date voor jullie regelen.’
          ‘Moet je doen,’ antwoordde Maisey. ‘Ben benieuwd waar je mee aan komt zetten.’
          ‘Iets onvergetelijks. Je zult wel zien.’
          ‘Hm-hm.’ Ze hapte niet – haar verrassing was toch leuker dan wat hij ook zou bedenken. En Mu was geweldig, maar trok haar net zo weinig als haar broer. Ze was eerder een zusje dan wat anders. Maar als Nick zin had om wat voor hen te regelen, moest hij dat vooral doen. Verder dan pizza eten waar hij zichzelf per toevallig ook voor uitnodigde, kwam het toch niet.
          En de trip die zíj voor hen in petto had, was grootser dan hij ooit zou durven denken.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Elliott Winchester

    Zijn hart sloeg een slag over toen hij die woorden hoorde. Rudie vond hem écht leuk. Hij gaf een kneepje in Rudie's hand. Zijn hele lichaam gloeide en de plekken waar ze elkaar raakten, tintelde. 'Ik zal je niet in de steek laten,' zei hij zacht. 'Dat beloof ik. En iedereen die dat wel doet, is jou niet waard.' Hij voelde de kwetsbaarheid van de jongen tegenover hem en het liefst nam hij hem in zijn armen om hem te omhelzen. Maar hij merkte dat Rudie het allemaal al ontzettend spannend vond, en hoewel hij deze lieve woorden zei, wilde Elliott hem niet afschrikken.


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Ivy Copeland

    'Waaah, mam!'
    Ivy rende de slaapkamer van haar moeder in, die op bed haar teennagels zat te lakken met een koptelefoon op haar hoofd. 'Mam! Loor! Loretta!'
    Pas toen Ivy op het bed neerplofte, schrok haar moeder op - en ze kreeg meteen een boze blik naar haar toegeworpen. 'Dankzij jou schoot ik uit!'
    'Ik help het je zo wel herstellen. Kijk wat er bij de post zat.'
    Loretta nam de brief aan - voorzichtig, wat betekende dat ze haar vingernagels ook net van een nieuw kleurtje had voorzien - en haalde de brief eruit. Haar ogen schoten langs de woorden en de grijns op haar gezicht werd steeds groter. 'Wat een geluk heb jij, zeg.'
    'Zóveel geluk.' Ivy beantwoordde haar grijns en wiebelde met haar wenkbrauwen. 'Eén van de acht. Die kans is hartstikke klein. Ik ben benieuwd wie er nog meer komen. Ik hoop op mensen die ook een beetje zin hebben om te feesten. Ik ga op feestvakantie! Zon, zee, strand, drankjes! En het liefst zo weinig mogelijk supervisie van docenten - zouden er docent meegaan? Ach, maakt ook niet uit.'
    'Wie ga je meenemen?' Haar moeder knipperde even verleidelijk met haar ogen. 'Moet het per se iemand zijn van je school?'
    Ivy grinnikte. 'Lieve, lieve mama. Ik ben gek op je, maar ik ga je tóch niet meevragen.'
    'Nou zeg.' Loretta speelde alsof ze diep teleurgesteld was. 'Het leek me nou juist zo leuk. Met allemaal knappe, nét meerderjarige mannen...'
    'Zo knap zijn de jongens niet op mijn school, en ik zie toch liever dat je iemand zoekt die nét even wat ouder is dan jij.' Ivy stak haar tong uit. 'Ik denk dat ik Laudi vraag.'

    Zo gezegd, zo gedaan. Ivy had direct haar beste vriendin gebeld of ze mee wilde. Die had ook enthousiast gereageerd, tot ze zich realiseerde dat de vakantieweek dezelfde week was dat ze ook met haar ouders naar Europa zou reizen. Ivy wist dat ook wel, maar had gehoopt dat Laudi dan wat later zou aansluiten - ten slotte was dit een eenmalige kans, en zelf zou ze veel liever gaan feesten met vrienden dan met Laudi's ouders en twee broertjes weg. Laudi dacht daar echter anders over en dus kwam Ivy niet veel later teleurgesteld de slaapkamer van Loretta weer binnen.
    'Neem je mij dan tóch mee?' zei haar moeder. Toen ze echter haar dochters' gezicht zag, zei ze: 'Grapje, toch. Heb je niet meer vrienden die mee zouden willen? Oh, weet je wat je ook zou kunnen doen?'
    Ivy trok haar wenkbrauwen op. 'Nou?'
    'Timothy vragen. Die jongen is zo enórm toe aan vakantie. Volgens mij is hij veel te oververmoeid. En hij mag zich wel een keer wat jonger gedragen, hij is veel volwassener dan ik en ik ben een móeder.'
    Ivy grinnikte. 'Niet een typische moeder,' zei ze.
    'En als iemand hem een beetje los kan krijgen, dan ben jij het wel. Je kunt wel goed met hem opschieten, toch?'
    Ivy haalde haar schouders op. Op zich wel. Timothy was een schatje. Hij was lief en zorgzaam, maar hij was ook best wel serieus. Had ze daar zin in? Ten slotte had zij wel zin om het feestbeest uit te hangen.
    Aan de andere kant was ze niet vies van een uitdaging, en dat was hij zeker. En haar moeder had wel gelijk - die jongen had veel te veel zorgen op zijn leeftijd. Hij kon wel wat ontspanning gebruiken. En wie weet had hij geen zin, dan kon ze altijd nog één van haar vrienden vragen. En ze zou zich tóch wel vermaken, als er maar wat jongens waren en drank. Meer had ze niet nodig.
    'Oké. Je hebt gelijk. Ik ga aan liefdadigheid doen en ik ga Timothy vragen.' Ze drukte een kus op Loretta's wang en huppelde toen de slaapkamer uit, naar haar eigen. Daar liet ze zich op bed vallen, zocht ze haar neef's nummer op en drukte ze op het groene telefoontje. Ze zette de telefoon op de luidspreker terwijl ze zich op haar buik draaide en met de ringen om haar vingers begon te spelen.


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Bryce James

    'Ik word liever niet van het eiland afgezet,' zei Bryce. 'Omdat jij je agressie niet in bedwang kunt houden.' Hij grijnsde. Zijn eigen haat tegenover Cillian was een stuk minder groot dan die van Jake, al kon hij niet zeggen dat hij fán was van de jongen. Maar ze zaten nu eenmaal bij elkaar in het football-team en daarnaast zouden ze straks ook naar dezelfde universiteit gaan, dus had hij geen zin om ruzie te zoeken.


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Timothy Shephard

    Alles leek goed te gaan, inmiddels was Rudie al een tijdje binnen. Zijn mond krulde om in een glimlach. Hij had niet anders verwacht. Toch was hij blij voor zijn vriend en voelde hij zelfs een klein beetje jaloezie. Het leek hem toch wel iets moois – zo verliefd op iemand zijn en dan ontdekken dat het wederzijds was. Timothy zou het nooit aan iemand toegeven, maar hij dacht dat het goed was dat hij na de vakantie naar een andere universiteit ging dan Flo. Hij zou haar ontzettend missen, maar misschien lukte het dan eindelijk om over haar heen te komen en kon hij zijn zinnen op iemand anders zetten.
          Zijn telefoon ging af, tot zijn verbazing zag het dat het Ivy was. Op zich had hij een prima band met zijn nicht, maar het was nou niet dat ze elkaar vaak belden. ‘Hé Ive,’ zei hij toch wel een beetje nieuwsgierig nadat hij opgenomen had.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Rudie Avila

    Rudie glimlachte aarzelend. Zijn hoofd voelde een beetje alsof er wolken in ronddreven. Lichte, zachte wolken. Het was niet onprettig, maar het maakte het nadenken wat lastig. Wat moest hij verder zeggen? Als hij nu al zo moeilijk een gesprek op gang kon houden, hoe ging dat dan straks? In en rap tempo werden de wolken donkerder. Straks knapte Elliott ontzettend op hem af – en dan zaten ze daar op dat eiland! Paniekerig sloeg hij ogen op. Elliott zag er echter kalm uit, niets wees uit dat hij de onhandige stilte vervelend vond.
          ‘Ik uhm – Timothy is met me meegelopen. Omdat ik het spannend vond. D-dus ik moet zo maar weer gaan?’ Hij keek de jongen een beetje hulpeloos aan, bang dat hij iets verkeerds zei of deed.


    Every villain is a hero in his own mind.

    Jake Hill


    ‘Ooh, maak je daar maar niet druk om. Hij spoelt vanzelf wel een keer aan. Dan zijn wij allang weg.’ Met een grijns reikte Jake naar de kleine koelkast vlak naast hem. Hij haalde er twee blikjes bier uit en gooide er eentje naar zijn vriend. ‘Komt er ook weer een plek vrij in het team. Drie dubbele win, ofzo.’


    Every villain is a hero in his own mind.

    Ivy Copeland

    'Hoe is het met mijn favoriete neefje?' vroeg Ivy. 'Al geleerd om te feesten? Want als dat niet zo is, heb ik goed nieuws voor je!'


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Elliott Winchester

    Hij vond het jammer dat Rudie weer moest gaan - maar hij begreep het ook. Misschien moesten ze dit beide even laten zinken. 'Ja, misschien moet je hem dan niet te lang laten wachten,' zei hij met een glimlach. 'Ik zal je appen. Over praktische zaken en - misschien een date?'


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

    Bryce James

    Bryce schoot in de lach. 'Lekker, man.' Hij keek even de kamer rond en zag toen de enorme box die Jake in zijn bezit had. Hij pakte zijn mobiel om een connectie met de box te maken. 'Ik heb een lekker nummertje ontdekt, man. Moet je horen.' Hij zette de box op zijn hardst en zette het nummer op.


    If you want the rainbow, you gotta put up with the rain