[Rpg • 0] Experium || 30 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 7 okt 2020 - 19:56 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Ik was niet van plan te gaan preken," zei hij rustig. "Ik zei alleen dat ik je niet begreep. Dat is alles." Hij ging maar niet in op de bittere woorden van Jester. Yrla had absoluut geen zin in ruzie. Hij wilde geen gedoe met Jester nu. "Maar laat maar, het gaat mij niet meer aan" zei hij zacht. Zijn hart kneep even samen en hij kon nog net de droefheid uit zijn eigen stem weren. "Het laatste wat ik wil is ruzie of onenigheid. Ik ga terug naar het feest. Ik hoop echt voor je dat Onyx met je wil praten. En anders..." Hij zuchtte even. Moest hij dit zeggen? Er was voor zijn gevoel geen vertrouwen tussen hen nu, dat had de bitterheid al verraden. "Praat in ieder geval even met iemand anders dan Onyx of Fox. Het helpt vast." Yrla glimlachte even naar zijn voormalig beste vriend. Praten met hem zat er in ieder geval niet in, maar hij hoopte dat Jester nog ergens naar zijn raad zou luisteren. Want hij wist dat Jester een binnenvetter was en niet snel zich opende naar mensen om zich heen, al was dat anders met Onyx - maar die telde niet mee op dit moment. Dat was iets wat hij zelf ook nooit deed, al was dat de laatste tijd vreemd anders. Yrla draaide zich al om en zuchtte. Laat het gaan, Yrla.

[ bericht aangepast op 10 okt 2020 - 19:38 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam glimlachte kleintjes door Merrins lieve woorden. Misschien had hij te weinig vertrouwen in Onyx, maar hij was behoorlijk geschrokken van de blik in zijn ogen. Zou hij zichzelf weer wat aandoen? Adam maakte zich ietsje van Merrins los, al liet hij zijn handen nog wel vlak boven zijn heupen rusten.
      ‘Ik had het vanochtend aan Fox verteld. Dat Onyx Disneyland had nagebouwd en dat hij hem daar na de karaoke mee naartoe wilde nemen. Ik was gewoon zo enthousiast, ik heb er geen moment bij stilgestaan dat Fox de informatie zou gebruiken om… nou ja, dit te doen.’
      Hij zuchtte, wist niet zo goed hoe hij zich nu over zijn vriend voelde. Ergens voelde hij de verplichting om hem te gaan zoeken, maar tegelijkertijd hield iets hem tegen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Darian en Fire waar aan de rand van het meer gaan zitten. Er stond een fris windje dat het water liet golven. Er waren heel veel dingen die hij tegen Fire wilde zeggen, maar hij wist niet waar te beginnen. Uiteindelijk was het de Lion die de stilte verbrak.
      ‘Waarom ging je weg?’
      Darian tuurde naar het water. ‘Ik vraag me eerder af waarom ik überhaupt ben gekomen.’
      ‘Ik niet.’
      Darian had zijn handen om elkaar gevouwen en pulkte aan zijn nagels. ‘Ik wist niet bij wie ik moest gaan staan.’
      Het was een lange tijd stil. Dat was hij wel gewend, maar deze stilte voelde zwaarder dan die van vroeger. Het was alsof ze beiden het échte onderwerp niet durfden aan te snijden.
      ‘Het spijt me,’ zei Darian uiteindelijk. ‘Dat ik er niet voor je was na… wat er met Fox gebeurde.’
      ‘Ik ging ervan uit dat je geschrokken was van wat ik met Zebediah deed.’
      Darian snoof. ‘Van mij had hij het niet hoeven overleven.’
      Al was hij nu misschien ook wel dood. Hij had geen idee wat ze deden met leerlingen die verwijderd werden.
      ‘Waarom liep je dan steeds weg?’
      Darian beet op zijn wang. ‘Ik schaamde me.’
      ‘Voor wat?’
      Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ik ving die middag iets op, een gesprek tussen Zebediah en Romeo. Dat het tijd was om in actie te komen, dat het allemaal veel te lang duurde met Fox. Romeo sneerde dat hij echt wat voor dat domme jong was gaan voelen en Zebediah snauwde dat dat onzin was en dat hij er wel voor zou zorgen dat ‘het’ vanavond zou gaan gebeuren. Ik had er een slecht gevoel over. Na zo lang met die twee een huis gedeeld te hebben voel je wel aan wanneer ze echt iets zieks willen doen.’ Hij haalde diep adem. ‘Maar ik zei niets, ik vertelde mezelf dat hij mij niets aanging en ik weet niet eens waarom. En sinds die avond… Blijf ik maar denken wat er anders was gegaan als ik je wel gewaarschuwd. Als ik Fox gewaarschuwd had. Misschien dat er dan wel helemaal geen dode gevallen waren. En sindsdien… kan ik je niet meer aankijken.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Erover praten. De lijst met mensen met wie hij dat kon doen was zojuist weer met drie mensen gekrompen. Dan hield je niet zo heel veel meer over. Met zichzelf erover praten telde waarschijnlijk niet, maar het was nu ook weer niet zo dat Fire en hij ineens over liefdesdrama konden gaan babbelen. Als hij hele serieuze antwoorden wilde kon hij altijd nog Fayr proberen (wat, hoe langer hij erover nadacht, eigenlijk best een goed idee was, want als er iemand was die niet oordeelde dan was zij het wel), maar tegelijkertijd betekende dat wel om zich kwetsbaar op te stellen. En daar was hij de laatste tijd niet meer zo'n fan van.
      Yrla begreep hem niet, zei hij. Níemand begreep hem tegenwoordig meer, Jester zelf included. Hij had gedacht bij Fox terecht te kunnen, maar daar had hij zich blijkbaar grondig in vergist. Hij snapte niet waarom. Alwéér niet. Nish had gezegd dat Fox bang was geweest dat op dit feest Onyx en hij weer bij elkaar zouden komen. Dat hij daarom had lopen stoken en Onyx récht had aangekeken voor die kus. Maar Fox en hij waren toch vrienden? Dan- dan deed je dat toch niet?
      Ondertussen wist hij eindelijk voor zichzelf wat hij nu vanbinnen voelde. Geen stemmetjes, raceauto's of tennisballen meer nodig. Maar het zag ernaar uit dat hij die kans voorgoed kwijt was en dat heel iemand anders naar voren was gestapt om die plek in te nemen. Hij had de blos op Nish wangen wel gezien toen Onyx hem had geappt dat hij op zijn kamer zat.
      En... en als Nish Onyx wel gelukkig maken kon, dan zou hij het daarbij laten.
      Dat deed je toch, als je om elkaar gaf?
      Jester probeerde de gedachte aan Fox van zich af te schudden en gaf zichzelf intern op zijn kop om niet aan een jasje te denken. Want één ding stond als een paal boven water; voordat hij terug kon naar zijn kamer (met het risico Fox te zien), had hij eerst een plan van aanpak nodig. En daarvoor had hij die godvergeten duidelijkheid nodig in zijn eigen kop. Dus een warm vest zat er binnenkort nog niet in.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nish zag dat Yrla er inmiddels al vandoor was gegaan. Hij liep naar Jester toe, die over zijn armen wreef.
      ‘Hé,’ zei hij om alvast Jesters aandacht te trekken. Pas toen hij tegenover hem stond, vervolgde hij: ‘Hij is nog te in de war om met je te praten, sorry. Hij vroeg me wel of je bang was dat hij je haatte en ik moest je van hem zeggen dat hij dat niet doet. Veel meer kan ik er nog niet van maken,’ zei hij met een trieste glimlach. Hij reikte een arm uit en trok Jester even in een halve omhelzing tegen zich aan. Gewoon omdat hij vond dat iemand dat moest doen. Hij had net gehoord dat zijn ene vriend hem half had belazerd en dat de ander zich door hem belazerd voelde, en hij wist niet hoeveel vrienden hij verder nog had. Maar op zo’n avond zou Nish zelfs van Fox nog een knuffel aannemen. ‘De paranoia is grotendeels weg,’ zei hij terwijl hij weer een stapje achteruit deed. ‘Het was denk ik meer een soort paniekaanval dan dat hij echt geloofde dat alles van de afgelopen weken een spelletje was en je wraak nam.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire wist niet zo goed wat voor antwoord hij had verwacht. Zelf had hij echter wel genoeg met schuldgevoel over de situatie gekampt om het te kunnen begrijpen. Waarschijnlijk overwogen alle betrokkenen of zij het drama op de een of andere manier hadden kunnen voorkomen.
      ‘Misschien had het een verschil gemaakt. Misschien ook niet. Maar het is anderhalf jaar geleden, Darian. Je moet jezelf er niet voor blijven straffen.’
      Darian zei niets. Fire begreep het wel. Als je jezelf zo lang vertelde dat je schuldig of medeplichtig was, ging zoiets heus niet zomaar uit je hoofd.
      ‘Maar zelfs als je het tegen me gezegd had… Wat dan? Iedereen wist heus wel dat Zebediah een plan had met Fox. Er was niemand geloofde dat hij ook maar enige oprechte interesse in hem had. En toch zag niemand het aankomen. Zelfs als je ons wel gewaarschuwd wat, hadden Romeo en Zebediah wel een andere manier gevonden om te bereiken wat ze wilden.’
      Van school gestuurd worden, zag Fire nu in.
      Waarschijnlijk dacht het bestuur dat de jongen dood was en had Maxwell ervoor gezorgd dat Zebediah zijn plan kon voorbereiden.
      ‘Ik neem je niks kwalijk, Darian. Behalve misschien dat je het zo lang voor jezelf hebt gehouden. Maar die schuld ligt evengoed bij mij. Ik was drie vrienden kwijtgeraakt – heel bijna een vierde – en ik was jou kwijtgeraakt… Geen vrienden klonk aanlokkelijk. Maar dat is het niet,’ gaf hij nu ook aan zichzelf toe, denkend hoe ontheemd hij zich aan het begin van de avond had gevoeld.
      Darian keek opzij en glimlachte kleintjes. ‘Nee,’ zei hij toen ook. ‘Wij mensen hebben blijkbaar vrienden nodig.’
      Fire grinnikte zacht. Uiteindelijk wel ja. Hij geloofde dat zelfs de grootste psychopaten aansluiting zochten, iemand met wie ze hun successen konden delen. Waarom zou dat dan niet voor hen gelden? Vrienden kwijtraken was pijnlijk – maar ze kwijtraken voor je ze werkelijk hóéfde kwijt te raken was dat ook.
      ‘Betekent dat dat je meegaat een glas whisky drinken?’
      Darian trok een gezicht. ‘Whisky is voor oude mannen. Ik hou het nog steeds bij bier.’
      Fire stond met een halve grijns op. ‘Tja, ik moet mij als oudste van de school wel aan bepaalde vooroordelen onderwerpen.’
      Darian schoot ook in de lach. ‘Ja – je wordt bijna vijfentwintig hè? Dan ga ik de komende weken maar eens aan een rollator werken.’
      Fire liet een vuurbal voor zijn voeten ontploffen waardoor de jongen grinnikend opzij sprong. ‘Als je het maar laat.’
      ‘Bekogel me maar zoveel je wil, maar die rollator zul je krijgen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij had geweten dat Onyx niet met hem wilde praten. Gek genoeg was de gedachte dat Nish er zou zijn om dat gat op te vullen genoeg om daar niet al te erg over in te zitten. Onyx zou niet alleen zijn en Nish leek prima in staat om er voor hem te zijn op een manier die Onyx nodig had. Dus... dus het was oké. Soort van.
      Nish' halve knuffel kwam onverwacht, maar het hielp om weer wat emmertjes stress van zich af te laten glijden. Het was vreemd hoe slecht hij de jongen kende en toch hoe bemoedigend hij overkwam. 'Gelukkig,' zei hij zacht en hij knikte even. 'Want dat was het echt niet, namelijk.' En Nish wist dat ook wel. Even blikte Jester omhoog, maar hij had toch geen idee waar Nish sliep en hij zag ook niks. Hij moest maar even geduld hebben. Onyx zou- zou vast niet nooit meer met hem willen praten. Eerst had hij ruimte nodig en die zou Jester hem geven.
'Ik ga Noah maar eens opzoeken,' zei hij en hij deed een stapje achteruit. Hoelang het zou duren voordat hij terug naar de campus ging wist hij niet en hij vond dat Onyx wel iets anders aan zijn hoofd had dan zich ook nog low-key zorgen hoeven maken of Jester wel voor zichzelf kon zorgen, als hij besloot dat JEster niet zo'n klootzak was zoals hij zich gedragen had. Onyx was toch de enige die wist wie Noah was. Of eerder, waar dat was.
      'Thanks voor je hulp. Hij heeft geluk met jou.' Hij glimlachte half naar Nish en draaide zich toen om en liep van de campus van de Buffalo's vandaan.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Nish kwam weer naast hem zitten, met zijn rug tegen de muur. Zijn schouder leunde tegen die van Onyx en gek genoeg was zo’n klein gebaar een behoorlijke steun. Zijn hoofd zakte weer opzij tot hij tegen dat van Nish rustte. Hij dacht aan Yrla’s woorden. Over Nish zoenen. Zou Nish dat willen? Zou hij dat willen? Kon hij met Nish hebben wat met Jester niet meer kon? Hij schudde de gedachte van zich af. Zat hij nú alweer te overpeinzen hoe hij zo snel mogelijk en volgende vriendschap om de zeep kon helpen?
      ‘Waar denk je aan?’
      Dat ging hij dus echt niet zeggen.
      ‘Hij is in elk geval eindelijk duidelijk geweest,’ mompelde Onyx. Natuurlijk begreep hij wel waarom Jester het moeilijk had gevonden om hem te vertellen dat hij verliefd op Fox was geworden, bang dat hij weer tien stappen terug zou doen. Maar de klap zou nooit zo heftig zijn geweest als dat het nu was. ‘En ik moet maar gewoon accepteren dat hij niet hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem. En dat hij dat waarschijnlijk ooit nooit gedaan heeft.’
      ‘Het is wel goed dat je dat inziet. Wanneer… je het beter op kan geven.’ Nish was even stil. Toen vervolgde hij: ‘Ik was ook verliefd op mijn beste vriend. Op Kris. Ik dacht dat er wat tussen ons was – en toen kwam Fox in beeld. Ik kon het niet loslaten – wilde het niet loslaten. Mijn gevoelens voor hem zwakten niet af terwijl hij duidelijk voor Fox had gekozen.’
      Onyx zocht zijn blik toen het even stilviel, zag dat het Nish nog steeds moeite kostte om erover te praten.
      ‘Drie jaar lang bouwde mijn haat voor Fox zich op. De jaloezie verteerde me. Ik zag niet dat het tussen Kris en mij in kwam te staan, dat ik mezelf erdoor kwijtraakte. Ik zocht steeds opnieuw naar manieren om hem te laten zien dat wij bij elkaar hoorden, dat Fox voor geen meter bij hem paste. Uiteindelijk liep de frustratie zo hoog op dat ik hem jaloers probeerde te maken door een andere jongen voor zijn neus te zoenen – en meer te doen.’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘En dat was Yrla. Ik randde hem aan in de hoop iets bij Kris los te maken. En het maakte wat los,’ vervolgde hij bitter. ‘Hij werd woest. Het was het einde van onze vriendschap, Kris wilde niets meer met me te maken hebben. Het brak iets in me – iets waardoor ik alleen maar meer dingen heb gedaan waar ik spijt van heb.’ Hij keek weer op. ‘Ik wil by no means zeggen dat jij dezelfde fouten zou maken als ik. Maar Kris werd een obsessie voor mij – en soms zag ik paralellen, de laatste weken. Omdat je zo ongeveer voor Jester lééft, omdat alles de afgelopen tijd om hem draaide. En er – er zijn ook andere mensen die om je geven,’ vervolgde hij zacht. ‘Ook zonder Jester ben je een geweldig persoon – en soms betwijfel ik of je dat wel ziet. Dat Jester niet meer hetzelfde voor jou voelt, wil niet zeggen dat jou iets mankeert, dat jij iets verkeerd hebt gedaan. Maar soms… gebeuren zulke dingen en weten we zelf niet eens waarom.’ Even pauzeerde de jongen, terwijl Onyx al zijn woorden overdacht. Voor hij iets kon bedenken om terug te zeggen, vervolgde Nish: ‘Je moet kiezen wat je wilt. Je kunt boos en teleurgesteld zijn in Jester en het hem kwalijk nemen dat hij niet hetzelfde voor jou voelt… Of je kunt je vasthouden aan wat jullie nog wél hebben. Is Jester een vriend die je kwijt wil raken?’
      ‘Nee,’ antwoordde Onyx schor. Daar hoefde hij niet eens over na te denken. Jester had hem gekwetst, maar hij hield evengoed van hem, hij wilde niet terug naar de eerste weken van hun ruzie. Hij wilde wel gewoon vrienden blijven.
      ‘Dan moet je je eigen verlangens loslaten. Genieten van wat jullie nog wel kunnen hebben: een diepe vriendschap. Nu doet het misschien pijn – maar hem helemaal kwijtraken doet nog veel en veel meer pijn. Geloof mij maar.’
      Onyx keek naar de andere jongen, wiens schouders naar beneden waren gezakt. Het leek een pijn te zijn die hij altijd met zich meedroeg – iets wat hij nooit meer goed kon maken. Het deed hem veel, dat Nish hem zo wilde behoeden voor de fouten die hij zelf had gemaakt.
      Hij draaide zich opzij en trok de jongen in een omhelzing, zich realiserend hoe pijnlijk het moest zijn om een vriend hetzelfde te zien doormaken, met dezelfde rivaal nog wel, en advies te kunnen geven terwijl niemand hem destijds advies had gegeven.
      Ze hadden elkaar weleens eerder omhelst, losjes, maar nu smolt Nish bijna tegen hem aan en drukte zijn gezicht in de holte tussen Onyx’ nek en schouder. Het liet een huivering langs zijn rug gaan.
      ‘Ik wil hem niet kwijtraken,’ zei Onyx zacht, bijna fluisterend. ‘Niet als vriend. Maar hij heeft inderdaad zijn keuze gemaakt. Zelfs als hij erop terug zou komen, zal het nooit meer hetzelfde voelen voor mij.’
      En dus moest hij hem loslaten. Loslaten zoals Jester hem al weken geleden had losgelaten.
      ‘Maar je hebt gelijk. Hij is niet de enige die om me geeft. En hij is ook niet de enige om wie ik geef.’ Aarzelend, meer instinctief dan wat anders, hief hij zijn hand en streek hij door Nish’ haar. De jongen keek op toen zijn duim zijn oorschelp raakte.
      Onyx schrok van de tranen in zijn ogen. Kris was al drie jaar van school en Onyx vroeg zich af of Nish weleens eerder had uitgesproken hoeveel spijt hij had van de dingen die hij had gedaan. Een paar tellen staarden ze elkaar aan, daarna veegde Nish vlug langs zijn ogen.
      ‘Sorry,’ mompelde hij. ‘Het is gewoon… Ik wenste dat ik dit inzicht toen al had gehad. Dat had zo veel mensen pijn bespaard.’
      ‘We kunnen helaas niets meer veranderen aan wat we hebben gedaan,’ zei Onyx met een zucht. Daarna vormden zijn lippen een bemoedigende glimlach. ‘We kunnen het in het vervolg alleen maar beter doen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx en Nish liepen terug naar de feestlocatie. Het zware gevoel in zijn borst was er nog steeds, maar hij wilde niet dat dit het einde van de avond was. Hij wilde met Jester praten en eigenlijk wilde hij daarna gewoon nog een drankje doen en zichzelf er daarmee overtuigen dat de wereld heus niet verging door een afwijzing. Het hoorde bij het leven. Iedereen had het weleens meegemaakt en nu was het zijn beurt. Kut, maar niets waar hij uiteindelijk niet doorheen zou komen.
      Ze waren nog zo’n tien minuten bij de zaal vandaan toen hij een eenzaam figuur op de heuvel zag zitten. Het maanlicht onthulde dat de schouders van diegene schokten en na nog even iets langer kijken, zag hij de krullen. Krullen waar Jesters vingers misschien net nog wel doorheen gegleden hadden. Zijn schouders verstrakten en hij wilde alweer doorlopen, maar er was iets waardoor hij toch stil bleef staan. Hoe vaak had hij er zelf wel niet doorheen gezeten, terwijl er niemand was die naast hem kwam zitten? Hij wist hoe belangrijk het was om steun van iemand te hebben. Hij was er zelfs van overtuigd dat hij die ene nacht misschien wel nooit zelfmoord had gepleegd als hij Nish toen had gekend. En wie weet hoe vannacht was afgelopen, als Yrla en Nish er niet voor hem waren geweest.
      En Fox zat vol in zicht, het was haast een wanhopige schreeuw om aandacht.
      ‘Ik ben misschien een beetje hard voor hem geweest,’ klonk Nish’ stem naast hem. ‘Door te zeggen dat Kris zou walgen van zijn gedrag en dat die hem nooit terug zou willen, aangezien dat de reden was dat onze vriendschap kapotging.’
      Onyx staarde nog even naar de jongen. Ondanks de pijnlijke dingen die hij had gezegd, voelde hij toch medelijden. Hij was de liefde van zijn leven kwijtgeraakt. Écht kwijtgeraakt. Had diezelfde angst er niet voor gezorgd dat hij zelf helemaal niet meer verder had willen leven? Stel dat Jester voorgoed uit zijn leven verdween – hij had geen idee hoe hij daarmee om zou gaan. Misschien zou hij wel knettergek worden.
      ‘Ik ga wel met hem praten.’
      Nish keek hem verwonderd aan. ‘Waarom?’
      Onyx haalde zijn schouders op. Omdat het hem niet koud liet om die jongen zo gebroken te zien? ‘Omdat ik niet van steen ben.’ Hij slikte toen de beelden voorbijflitsten van alle keren dat hij zich alleen had gevoeld, dat hij gehunkerd had naar een vriend na Maaya’s verraad en er helemaal niemand was geweest. Het had hem vanbinnen verkild, had hem gevuld met een afkeer voor alles wat ademde, en het had ervoor gezorgd dat zijn kamergenoot ruim vier jaar nodig had gehad om door die dikke muur te breken. ‘En omdat dit beeld veel te bekend voelt.’
      Nish legde een hand op zijn schouder, gaf een kneepje en zocht zijn blik. ‘Een bijzondere kerel ben je toch.’ Hij trok een mondhoek op. ‘Zie ik je zo binnen?’
      Onyx gaf een knikje en beklom toen de heuvel, waar hij naast Fox ging zitten. Van een paar meter afstand had hij zijn snikken al kunnen opvangen.
      ‘Kom je je om mijn verdriet verkneukelen?’ klonk het bitter.
      ‘Nee.’
      Al was dat wel een beetje wat Fox zes weken geleden had gedaan. Die had zijn fouten er nog eens goed ingewreven.
      ‘Je ziet eruit alsof je wel een knuffel kan gebruiken.’
      Onyx wist niet wie meer overdonderd door die woorden was, Fox of hijzelf. Toen Fox met betraande ogen naar hem opkeek, krabde Onyx ongemakkelijk aan zijn elleboog. Nu kon hij alleen niet meer terug. Na alle steun die hij de afgelopen weken ontvangen had, was het misschien ook nu wel aan hem om iets terug te doen voor zijn medemens. Hij herinnerde zich hoe hij de dag na zijn zelfmoordpoging in de badkamer had gestaan, met een scherf in zijn hand. Hoe Adam zijn armen om hem heen had geslagen en hoe hij vervolgens helemaal gebroken was omdat iemand hem vasthield.
      ‘D-dat hoeft niet.’
      Zijn woorden waren maar een fluistering. Onyx wist heus wel dat Fox zeker tien mensen kon bedenken door wie hij liever vastgehouden wilde worden, maar die mensen waren er niet. Zwijgend schoof Onyx iets dichterbij. Nog al hardhandig sloeg hij een arm om de jongen heen en trok hem tegen zich aan. Zodra Fox’ gezicht zijn schouder raakte, begon hij weer te huilen. Het duurde niet lang voordat hij zich aan Onyx vastklampte en snikkend begon te ratelen. Onyx begreep er niet veel van. Ja – dat hij er spijt van had, dat bleef hij maar herhalen. Fox schokte onder zijn armen en tegen zijn borst en na een tijdje kroop de jongen praktisch tegen hem aan alsof hij een klein kind was.
      Meer dan een beetje ongemakkelijk keek Onyx een andere kant uit, blij dat er niemand was die dit zag. Wat moest hij nu doen? Aarzelend legde hij een hand tussen Fox’ schouderbladen en wreef die heen en weer, hopend dat de jongen eens een beetje zou gaan bedaren. Fox leunde met zijn gezicht tegen zijn borst, had bijna wanhopig zijn shirt op zijn rug in zijn vuisten gebald. Wat hij verder moest doen wist hij niet – en dus deed hij maar niets en hield hij Fox gewoon vast.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Langzaam werd zijn ademhaling rustiger. Vanbinnen voelde het nog steeds alsof iemand zijn hart eruit had gerukt. Hij had het zo vreselijk verknald. Jester zou hem niet meer willen. Had hem waarschijnlijk ook nooit gewild, niet écht. Wie wilde hem nou nog, na alle dingen die Zebediah met hem had gedaan, die hij Zebediah had laten dóén? De persoon die iedereen hier op school haatte, maar die hij aan zijn lichaam had laten zitten en waar hij ook nog van genóten had. Natuurlijk wilde Jester hem niet, net zoals Adam hem niet gewild had, net zoals de mensen met wie hij daarvoor had gedatet hem niet gewild hadden, net zoals Krís hem zelfs nu niet meer zou willen. Zijn ogen brandden nog steeds en hij kneep ze stevig dicht terwijl hij zijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen.
      Hij voelde de sterke armen om zich heen en vond dat alleen nog maar meer verwarrend. Dit was Onyx. Ónyx. Onyx zou hem moeten haten voor wat hij had gedaan. Voor wat hij had gezegd, voor hoe hij over hem had gedacht. En in plaats daarvan zat hij hier nu en hield hij hem vast en hij snapte het gewoon niet. Hij was zo lief dat Fox zich alleen maar erger schaamde.
      ‘Het spijt me,’ fluisterde hij met een trillende stem. Hij kon het niet opbrengen om op te kijken en bleef tegen Onyx’ borst leunen. ‘Ik snap niet waarom ik al die dingen tegen je zei. Ik – ik wilde gewoon zo graag weer met iemand samen zijn. Niet die leegte voelen. Hij was de eerste sinds Kris op wie ik weer echt verliefd was geworden.’ Hij haalde zijn neus op. ‘En ik was constant bang dat hij terug naar jou zou gaan, dat ik weer alleen bleef, weer moest toekijken hoe twee mensen elkaar vonden. Hoe ze liever een ander hadden dan mij. En nu heb ik het verpest. Ik ben zo egoïstisch geweest en – en…’ Hij snikte zachtjes.
      Onyx zei nog steeds niks. Langzamerhand begon hij zich wel af te vragen of het Onyx echt was. Hij durfde niet op te kijken, bang dat het een hersenspinsel was, dat hij in wezen nog steeds helemaal alleen was. De armen voelden echt, ze voelden veilig. Hij drukte zijn gezicht dichter tegen de borst van de ander, kon een gestage hartslag horen.
      ‘Je bent lief,’ zei Fox gesmoord. ‘Veel liever dan ik ooit had gedacht.’
      Langzaam hief hij zijn hoofd. Het voelde als een deja vu, deze sterke armen om hem heen, de ontdekking dat iemand met een harde buitenkant een klein hartje had, de sigarettenrook die om hem heen hing. Vertrouwd was het bijna. Hij hief zijn hand, zijn vingers trilden toen ze langs het gezicht van de ander streken. Door de waas van tranen kon hij de ogen van de ander niet zien. Toch strekte hij zijn hals iets, vonden zijn lippen die van de jongen die hem vasthield en gaf hij zich over aan een kus die volledig door wanhoop en spijt en eenzaamheid gestuurd werd.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx wist niet wat hem overkwam toen hij opeens Fox’ lippen op die van hem voelde. In een opwelling wilde hij hem al van zich afduwen, hem zelfs een klap in zijn gezicht geven, maar er waren nog een paar cellen gezond verstand over die hem vertelden dat hij de jongen alleen maar in een afgrond zou duwen als hij nu ruw reageerde. Maar hem terugzoenen ging hij toch óók echt niet doen. Hij trok zijn armen weg en hij hield zijn lippen op elkaar terwijl hij één hand naar Fox’ kaak liet glijden en zijn gezicht zachtjes draaide zodat het contact van hun lippen verbroken werd. Direct sloeg Fox zijn ogen neer, zijn wangen waren rossig.
      ‘Sorry,’ murmelde hij. ‘Ik – ik weet niet wat dat was. Soms lijk je zo op hem.’
      Op Kris.
      De vergelijking voelde wrang. Kris had hem jaren geleden aan de kant geschoven. Met hem gespeeld. Maar hij hield ook in zijn achterhoofd dat een mens kon veranderen en dat hij waarschijnlijk wel echt van Fox gehouden had.
      ‘Hou je van hem?’ Onyx’ stem klonk schor.
      ‘V-van Kris?’
      ‘Van Jes.’
      Fox tuurde naar de grond. Zijn krullen vielen voor zijn ogen. ‘Ik weet het niet. Ik bedoel – ik wil het. Van hem houden. Maar ik ben ook bang en ik voel me er ook schuldig over. Ik denk het wel. Niet zoals ik van Kris hield. Houd.’ Zijn onderlip trilde. ‘Maar ik voel me wel gelukkig als ik bij hem ben. De afgelopen weken… ik heb dingen gevoeld die ik al heel lang niet heb gevoeld. En ik denk… Ik denk dat ik zo bang was om dat te verliezen dat ik hartstikke stomme dingen heb gedaan. Ik wilde hem, ongeacht of het jou pijn zou doen – en daarmee ook hem.’ Hij keek op. ‘Ik heb dingen tegen je gezegd die niet waar zijn. Hij is niet bang dat je niet veranderd bent, je bent nog altijd zijn beste vriend en hij vertrouwt je. Hij heeft nooit iets negatiefs over je gezegd.’ Hij zuchtte zachtjes. ‘Een tijdje geleden liepen we hand in hand,’ zei Fox zacht. ‘En het voelde fijn. Ik – ik denk dat we het allebei fijn vonden. Ik zag hem soms blozen als we dicht tegen elkaar aan film aan het kijken waren en toen ik zei dat ik op hem verliefd was, wees hij me niet af.’
      Onyx keek weg. Hand in hand lopen. Blozen. Het voelde als zout op open wonden.
      Dingen die Jester bij hem nooit gedaan had.
      ‘Ik wilde het op zijn beloop laten, het gewoon rustig opbouwen. Maar toen Adam me vanochtend vertelde wat je allemaal voor Jester had gedaan, dat je Disneyland voor hem had gebouwd en hoe erg hij hoopte dat jullie weer een stel zouden worden, toen raakte ik paniek. Ik zag al helemaal voor me hoe jullie daar romantisch doorheen zouden wandelen en dat Jester me helemaal zou vergeten. Het voelde alsof vanavond mijn laatste kans was en daarom – daarom zei ik al die nare dingen. In de hoop dat je daarmee aan je plan ging twijfelen, in de hoop dat ik daarmee meer tijd kon winnen. En daardoor – heb ik onze eerste kus verpest en nu moest hij niets meer van me hebben.’
      ‘Jester koos voor jou,’ zei Onyx met pijn in zijn hart. ‘Op het moment dat hij hand in hand met je liep, koos hij voor jou. Op het moment dat hij ervan genoot om dicht tegen je aan te liggen, koos hij voor jou. Door je vanavond terug te zoenen, koos hij voor jou. Voor jou en niet voor mij. Ik mag je niet eens en ik zit hier naar je verhaal te luisteren. Denk je nou echt dat Jester dat niet zal doen? Hij is mijn shit gewend. Hij kan de jouwe ook wel aan. Verkloot het alleen niet zo vaak als ik het heb gedaan, want zijn liefde is niet eindeloos.’
      De woorden scheurden iets in hem open. Maar het was waar. Jesters liefde kende grenzen. Grenzen die hij al overschreden had.
      ‘Ik verdien hem niet,’ mompelde Fox.
      ‘Nee,’ beaamde Onyx. ‘Maar hij verdient jou wel. Hij verdient wie hij maar wil.’
      ‘Hij verdient jou. Jij verdient hem. Het spijt me dat ik iets anders beweerde, die nacht voor je…’ Hij zweeg, maar Onyx wist maar al te goed wat hij bedoelde. ‘Ik denk dat ik nu pas een glimp heb opgevangen van wat hij altijd al zag.’
      Onyx glimlachte een beetje wrang.
      Wat die glimp ook was – voor Jester was het niet genoeg geweest.
      Onyx kwam overeind. ‘Kom op, je moet met hem praten. Hem uitleggen wat je mij hebt uitgelegd.’
      Fox stond ook op en sloeg zijn armen om zichzelf heen. ‘Maar… Hoe moet het dan met Jester en jou. Jij – jij houdt toch ook nog van hem? Jullie horen bij elkaar.’
      Nee. Dat deden ze niet. Niet meer.
      ‘Hij koos voor jou,’ herhaalde Onyx. Het verdriet klemde zich onder in zijn keel vast, maakte het praten moeilijk. ‘En dat heeft mijn gevoelens veranderd. Ik was niet voor hem wat hij wel voor mij was. Ik was niet zijn enige verlangen. Dat wat ik dacht dat er was, was slechts een illusie. Ik was verliefd op een droom. En de werkelijkheid komt hard aan en doet pijn – maar dat is wat het is. De werkelijkheid. En nou al die vervloekte vlinders vermorzeld zijn, kan ik die eindelijk zien.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze stond een beetje onwennig in de feestzaal. Het halve Pantherhouse was verdwenen en degenen die er nog waren, waren niet echt de mensen waar ze op zat te wachten om mee te praten. Al moest haar zus hier nog ergens rondzwerven.
      Ze stond hier in ieder geval alleen. Want ook Fire was foetsie. Vast achter Fox aangerend. En ze wist niet zo goed meer wat ze hier deed. Ze had willen wachten tot de anderen terugkwamen, maar misschien moest ze het maar gewoon voor gezien houden en ook terug gaan. Precies op het moment dat ze naar buiten liep, kwam de blonde jongen toch ineens aanlopen. Opgelucht en ook ergens verbaasd stapte ze op hem af. "Hee! Heb je Fox gevonden?" vroeg ze met een glimlach. Ze keek even opzij naar de jongen naast Fire, waar ze om een of andere reden Fox had verwacht te zien staan. In plaats daarvan keek ze recht in het gezicht van de blonde Rhino. Haar gezicht betrok meteen. Wat deed hij hier?

[ bericht aangepast op 11 okt 2020 - 14:01 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Je denkt dat Fox dit expres heeft gedaan? Jester kussen?" Een heel naar gevoel nestelde zich in Merrin zijn buik. Was Fox dan gewoon op de oude manier verder gegaan? Terwijl ze erover gepraat hadden? Was Fox nu hetzelfde aan het doen bij Jester en Onyx als hij bij hem en Adam had geprobeerd? "Maar waarom?"
      Er begon echter een naar gevoel in zijn buik te knagen... Iets vertelde hem dat hij dat antwoord al wist.

[ bericht aangepast op 11 okt 2020 - 9:42 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephones reactie op Darian was natuurlijk heus niet zo vreemd, maar Fire wist dat de jongen al vaak genoeg met walgende blikken werd bekeken en hij vond het niet echt fijn dat Fersephone – die los van de gevoelens die hij liever negeerde toch wel zijn beste vriendin was geworden – ook zo negatief over Darian dacht. Even overwoog hij om er wat over te zeggen, toch was het op zijn minst bijzonder dat ze iets zei over Fox. ‘Fox? Nee – ik was met Darian aan het praten, buiten. Wat is er dan met Fox?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik weet het niet. Laatst hadden we nog over Kris gesproken en hij had in niets laten doorschemeren dat hij Jester leuk vond. Maar misschien… durfde hij dat niet, aangezien ik zoveel met Onyx optrok.’
      Maar zelfs als dat zo was, dan begreep hij het niet zo goed. Een paar weken geleden was Fox nog op hem verliefd geweest. Of was dat juist de omslag geweest? Wist hij dat hij geen gevoelens meer voor hem had, omdat hij ze nu voor Jester had? Maar zelfs als dat zo was, dan ging je toch niet iemands ex zoenen vlak voor diens neus? Dat was gewoon gemeen…
      Hij zuchtte zachtjes. Eigenlijk wilde hij niet negatief over zijn vriend denken, niet voordat hij precies wist hoe het in elkaar zat, maar hij dacht niet dat Onyx vanuit het niets zo’n enorme terugval kreeg. Hij liet zijn armen om zijn vriendje heen glijden en leunde tegen hem aan.
      ‘Zullen we nog een liedje uitkiezen?’ vroeg hij om zichzelf af te leiden.

---

Every villain is a hero in his own mind.